Bloemenvelden en vrienden!

Bloemen, rood, geel en wit, ze waren er allemaal. Utau wist dat er iets niet klopte en was van plan om het na te checken. Uit haar heuptas haalde Utau haar PokéGear tevoorschijn, ze drukte op een knopje waardoor het apparaatje aanging. De kaart van Utah kwam tevoorschijn en Utau gromde binnen in, waardoor Ponyta een aantal stappen naar achter zette. Nu wist ze wat er aan de hand was, ze waren de verkeerde kant opgelopen. Geïrriteerd zette Utau haar PokéGear uit, stopte hem terug in de heuptas en ging in het gras zitten. Sinds het gevecht met een trainer, Ayla, die ze in Lost Canyon tegen kwam, had Utau op het minst gehoopt dat ze uiteindelijk in Alp Town aankwamen. Maar via de PokéGear had ze al vlug uitgevonden dat zij en Ponyta de verkeerde kant op waren gegaan, nu waren ze in een plaats die Flower Fields werd genoemd, of te wel 'Bloemen Velden'. Als het nodig was, kon Utau hier wel de hele middag blijven zitten en een zure blik naar de bloemen toe sturen, 'wat amper nut zou hebben' maar dat deed ze liever niet. Niet dat Utau het had opgemerkt, maar Ponyta kwam bij haar zijde staan en legde zich neer in het gras. Om te laten merken dat Utau het paardachtige schepsel gehoort had gaf ze als antwoord een diepe zucht. Ze keek daarna naar Ponyta's voorhoofd, de wond was zo te zien al ver weg getrokken, Ayla had gelijk, dat zalfje was echt een goed middeltje tegen wonden. Toen Utau aan die dag terug dacht, vergat ze dat het nog heel lang kon duren voordat ze weer in een stad aan zou komen. ''Het maakt ook niet zoveel uit,'' Zei Utau die zich achterover in het gras liet vallen. Ponyta wenkte zijn ogen naar Utau en keek toen naar de bloemenvelden. ''Ik bedoel maar, de bloemenvelden en wouden in dit gedeelte van Utah zijn nog niet zo slecht als het blijkt, het is juist prettig om volle dagen vrij in de natuur te zijn,'' Ponyta gaf een klein knikje en sloot zijn ogen waarna hij ze toen weer opende, hij bleek wat gehoort te hebben maar bedacht zich toen dat het niets was.

Het ritselde in de bloemen, en sprong iets op en neer, het kwam steeds dichterbij, toen het eindelijk uit de bloemen tevoorschijn kwam. Door het geluid van het wezen sprong Ponyta op, meteen stond hij klaar om het beest aan te vallen, totdat hij zag dat het ding ontschuldig was, waardoor Ponyta besloot te stoppen met grazen. Grazen was ookwel zijn vechtpositie. Utau had een aantal seconden genoten van de kalme wind die zachtjes haar huid aaide, maar toen ze had opgemerkt dat de stilte verstoort werd, opende ze haar ogen. Daar zag ze Ponyta staan tegenover een klein beestje dat vlak voor het bloemenveldje stond. ''Sen, Sentret,'' Het beestje, dat een Sentret voor moest stellen, begon zichzelf te balanceren op zijn staart. Ponyta vroeg zich af waar dat allemaal op sloeg, maar kon de woorden zelfs niet uitkrijgen in zijn eigen taal. De Sentret scheen wel erg vrolijk te zijn om de Ponyta en zijn trainster, Utau, te zien. Utau besloot om op te zitten in het gras om nog eens goed naar de Sentret te kijken, toen had ze een ideetje, als Sentret nu al zo blij was om in de buurt te zijn van vreemden, zou dit een goede eerste vangst kunnen worden. Toen Utau op wilde staan sprong de wilde Sentret in haar armen, het meisje hief een wenkbrouw, wat wilde deze Sentret nou toch? Spelen? Schooien om eten? Het enigste wat Utau nu nog kon bedenken is dat ze deze Sentret nu nog sneller wilde vangen dan normaal, toch wilde ze ook de tijd hebben om het beestje te leren kennen voordat ze hem ging vangen. Wat eerst? Utau mompelde terwijl ze naar de Sentret in haar armen keek, een beetje gefustreert, maar toen ze het maagje van de Sentret hoorde knorren begon ze zachtjes te lachen. ''Als ik het goed hoor, heb je een lege maag,'' Zei ze, meteen zette ze de Sentret op de grond en begon in een andere tas, die Utau in het gras neer had gezet toen ze hem van Ponyta's rug af had gehaald, te zoeken naar wat voedsel voor de Sentret. Ze nam een aantal Oran Bessen uit haar tas en gaf ze aan de Sentret. ''Hier, eet je maagje rond'' Maar het zag eruit alsof Sentret meteen begon te twijfelen aan de Oran Bessen, alsof dat het enigste was waarbij Sentret een mens niet vertrouwde. Maar toen Sentret er aan geroken had nam ze het dankbaar aan, één voor één at de Sentret de Oran Bessen op, en het scheen te smaken. De Sentret liet een erg vrolijk geluidje horen toen de Oran Bessen op waren, zo kon hij zeker de dag weer aan. Utau keek de Sentret droog aan toen hij zich weer begon te balanceren op zijn staart. Meteen wist ze wat haar te doen stond, wat ze al een tijdje geleden van plan was, ze zette een paar stappen naar achteren toe zodat Ponyta tegenover Sentret kon staan. Sentret bleek nogal verwarrende ogen te hebben. ''Sentret!'' Zei Utau terwijl ze met haar wijsvinger naar de Sentret wees, ''Ik ga je vangen, pas maar op.'' Toen de zin afgemaakt werd wist Sentret wat hij moest doen, hij ging gewoon terug vechten.

Het gevecht begon, Ponyta liet zijn linker voorpoot over het gras grazen voordathij aanviel. De Sentret begon meteen aan de strijd, hij wilde niet lang wachten op Utau's bevel. Sentret viel aan met zijn Krab. ''Laten we die tegenhouden met Stamp,'' Begon Utau. Ponyta hielt zijn voorpoten in de lucht en begon hard naar de Sentret, in het gras, toe te stampen. Meteen werd Sentret geraakt omdat hij niet gemrekt had dat er meteen een tegenaanval kwam. Hierdoor liep Sentret al wat schade op, iets wat Sentret zeker niet leuk vond. ''Nu, gebruik Sintel,'' Toen Utau dat gezegt had, had Sentret zich al hersteld van de Stamp aanval, hij dook vlug wegvan de vuurkogels en sloeg vervolgends toe met zijn Snelle aanval. Hierdoor werd Ponyta geraakt, beiden Utau en Ponyta zagen deze aanval niet zo snel aankomen, maar het bracht amper schade aan. ''Gebruik de Tackle aanval'' Zei Utau. Ponyta sloeg de Sentret van zich af en vervolgde meteen met zijn Tackle waardoor Sentret op de grond viel en een pijnlijke achterover koprol maakte en tegen een boom oprolde. ''Nu, Sintel,'' De vuurkogels waren dit keer wel raak, Sentret had niet tijd genoeg om zich te kunnen herstellen en lag haast geroosterd tegen de boomstam aan. Het deed pijn voor Sentret om op te staan, de brandwondingen waren niet zo erg maar deze pijn kwam zeker van die achterover koprol. Toch wilde het beestje nog niet opgeven, dus probeerde de Sentret het met zijn Fury Slag. Maar Sentret was te zwak waardoor Ponyta uit zichzelf de aanval makkelijk wist te ontwijken. ''Tackle hem!'' Hoorde Ponyta zijn trainster zeggen, waarbij een knik van het paardachtige schepsel vervolgde. Eén stoot met de Tackle aanval van Ponyta zorgde ervoor dat de Sentret bewusteloos op de grond viel. Meteen keek Utau in haar heuptas, ze haalde daar een lege Pokébal uit en gooide hem naar de Sentret. De Sentret werd opgezogen door de rode straal en de Pokébal begon heen en weer te wiebellen, zou de Sentret erin blijven zitten of niet?

De Sentret wil graag met Utau mee en is bovendien te zwak om nog echt goed tegen te stribbelen. Gefeliciteerd!

Utau keek naar de Pokébal die stil op de grond lag, ze glimlachtte en pakte hem op. ''Welkom Sentret,'' Zei ze, ze stopte de Pokébal in haar heuptasje, liep naar de andere tas en maakte die weer vast aan Ponyta. ''Kom op, we blijven hier geen seconde langer,'' Vervolgde Utau en zij en Ponyta verlieten de Flower Fields.