Zoute geuren

Diep inademend snoof Mara de zoute geur van het zee water op. Waar ze ook kwam, de geur van zeewater bleef altijd hetzelfde. Dat was tenminste iéts waar ze op kon vertrouwen… Ze liet zich neerploffen op het door de zon verwarmde zand, en zakte langzaam onderuit. Alhoewel dat Mara wist dat ze meer zou moeten trainen als ze de eerste gym zou willen halen, weerhield de warmte haar ervan om ook maar iets te doen. Welk mens wilde nou werken als het zo warm was? Mara voelde iets hard op haar buik neerploffen, gevolgd door een verontwaardigde ‘shroom!’. Ja, dat was waar ook. Ze was van plan geweest om haar Shroomish te trainen. Ze zou ook hem willen gebruiken in het gym gevecht. Haar pokémon kon de ervaring wel gebruiken, vond Mara. “Shroomish…” zuchtte Mara geïrriteerd. “Ik lag net…” Mara’s pokémon negeerde wat ze zei, en begon op en neer te springen. Krampachtig bracht Mara haar handen naar haar buik, zodat haar Shroomish er niet meer op kon springen. Haar Shroomish was qua gedrag erg anders dan haar Butterfree. Hij was gedrevener, en meer uit op training, in tegenstelling tot haar vlinder pokémon. Haar Butterfree was rustiger, en wilde vaak alleen trainen als het echt nodig was. Ze hunkerde niet naar kracht, maar slechts naar aandacht. “Goed dan…” snoof Mara terwijl ze weer overeind kwam. “Je wilt trainen? Goed. Dan zullen we ook trainen,” besloot ze. Een kleine grijns was zichtbaar op het gezicht van haar pokémon. Zou hij nog eens gaan begrijpen dat niet alles om vechten draaide? Of zou zijn drift misschien zelfs nog erger worden als hij was geëvolueerd tot een Breloom?

Langzaam liet Mara haar blik over het strand heen glijden. Ze wilde geen onschuldige pokémon onnodige schade aanbrengen, dus hoe zou ze dit moeten aanpakken? Haar blik bleef hangen op een nieuwsgierige Krabby, die langzaam op hun af kwam. “Ik heb een idee, Shroomish,” snoof Mara. Ze wees op de Krabby. “Daag hem uit, en probeer daarna zijn scharen te ontwijken als hij je aanvalt,” zei ze met een flauwe glimlach. Haar pokémon keek haar argwanend aan. Het was een slecht idee, vond hij. Waarom moest hij die Krabby uitdagen, als hij er niet eens tegen zou mogen vechten? “Doe het nou maar…” zei Mara met een zachte zucht. Twijfelend hupte haar Shroomish naar de Krabby toe, stopte voor hem, en trok een vaag gezicht. Was dat wat haar pokémon onder ‘iemand uitdagen’ verstond? Ach ja, het werkte tenminste. De Krabby klikte kwaad met zijn scharen, en haalde uit naar Mara’s Shroomish. Die hopte op tijd naar achteren, zodat hij niet geraakt zou worden. “Mooi,” grijnsde Mara. De training zou zichzelf wel draaiend houden. Ze ging weer in het zand zitten. Zonder nog al te veel op haar pokémon te letten, staarde ze naar de zee.

"Oke, probeer je Ember maar," riep een brunette naar haar Vulpix. De Vulpix, van nog vrij jonge leeftijd, maakte een knikkende beweging en opende haar mondje. Hieruit ontsnapte lichtgevende bolletjes van vuur. De bolletjes knalde volop tegen een steen, wat voor een rood effect in het gesteente zorgde. Ayla glimlachte en knikte goedkeurend. Kiara's Ember was niet sterk, maar dit kon ze dan ook niet verwachtten van de Baby Pokémon. Dat ze het überhaupt kon vond ze al heel knap. Blij liep ze naar haar Vulpix toe en tilde ze het vossenwelpje met één arm op. Met haar andere hand haalde ze een klein koekje te voorschijn, eentje die ze zelf gemaakt had. Meteen zette Kiara haar nog groeiende tandjes erin en begon ze er stukjes van af te knabbelen. Ayla grinnikte, aaide haar eenmaal over haar kop en nam toen plaats op een boomstam. Ze was blij dat Kiara de koekjes lekker vond, aangezien ze langzaam aan vast voedsel moest wennen. Ze kreeg nog wel de fles, maar uiteindelijk zou ze toch moeten overstappen naar normaal Pokémonvoer.
Een Riolu van niet al te groot formaat kwam naast haar zitten. Ook hem gaf Ayla een koekje, gewoon omdat hij er zo gek op was, en stopte toen het bakje weer terug in haar tas. Kiara had ze ondertussen op haar schoot gezet en deze zat nu nog uitbundig te knabbelen. Nanook had het koekje echter binnen een paar seconden op en had nu zijn bedelende oogjes op Ayla gericht. Ze liet een grinnik los, "Nee Nanook, je heb genoeg gehad," sprak ze.
"Kom, laten we weer verder gaan." Ayla stond op en wenkte naar haar Pokémon. Beide knikten en sprongen van de stam af. Ze hadden wel in het beloofde stranduitje, lekker van het zonnetje genieten, in de zee spelen en zandkastelen bouwen. Vrolijk liepen ze achter hun trainster aan, het pad op dat naar de oostelijke kust leidde.

Al snel verplaatste het groepje zich over het mulle zand. Kiara scheen hier wat moeite mee te hebben, dus had Ayla besloten haar op te tillen. Ook had ze Yani uit haar pokeball geroepen en deze maakte nu vrolijke duikvluchten in de frisse zeelucht. "Oke.." zei ze terwijl ze hald hielt. Tevreden keek ze om zich heen. Dit was wel een mooi plekje. Er bevonden zich hier en daar wat duinachtige heuvels en niet veel verderop was de zee. Kiara werd weer in het zand gezet, gevolgd door haar trainster, die zich met een plof liet neervallen. Haar rugtas had ze naast zich neergelegd en met een tevreden glimlach keek ze naar haar Riolu en Vulpix, die vrolijk over het zand begonnen te rennen. Haar Pideotto was echter verdwenen. Fronsend keek Ayla om zich heen. Niet dat ze bang was dat ze weg was gevlogen, dit deed Yani niet, maar het verbaasde haar toch lichtelijk. Al snel zag ze de reden. Yani had een trainster met haar Shroomish opgemerkt. Ayla grinnikte, de enthiousiasme van haar Pidgeotto liep soms wel eens uit de hand, maar het kon geen kwaad. Waarschijnlijk wilde ze gewoon wat kennis maken. Yani streek neer in het mulle zand en keek met nieuwschierige kraaloogjes op haar schuine kop naar het meisje. Met stijven poten hipte ze wat naar voren en om haar aandacht te trekken liet ze een vrolijke, "Pidg!" horen. Ayla was ondertussen ook weer opgestaan. Ze veegde het zand van haar spijkerbroek en liep toen naar het meisje toe. Kiara en Nanook liet ze in het zand spelen, als deze kennis wilde maken kwamen ze vanzelf wel. "Hallo," sprak ze vrolijk. Haar lippen vormde zich tot een vriendelijke glimlach, wat hopelijk een goede indruk op het meisje maakte. "Sorry van mijn Pidgeotto, ze is soms nogal erg .. nieuwschierig naar andere." Haar vingers streken even door de veren van haar Vogelpokemon terwijl ze het meisje vriendelijk bleef aankijken. Hopelijk was ze niet boos dat Yani haar rust had verstoord. Nee, vast niet.

Zonder het echt in de gaten te hebben, was haar Shroomish weer naar Mara toe gehupt. Klagend begon hij tegen haar been aan te duwen. Hij wilde een échte training. Een waarbij zijn trainster zich ook inspande. Mara slaakte een zucht. “Shroomish…” mompelde ze fronsend. Haar aandacht werd getrokken door een Pidgeotto die vlak bij haar neerstreek. De Pigeotto hipte wat naar haar toe, en liet een vrolijke "Pidg!" horen. Mara grijnsde naar de Pigeotto. Vreemd, waarom zou ze op haar af zijn gekomen? Het antwoord was simpel. Een trainster kwam samen met twee pokémon op haar afgelopen. Zij was ook de trainster van de Pidgeotto, gokte Mara. "Hallo," sprak het meisje vrolijk. Het meisje glimlachte op een aanstekelijke manier, wat ervoor zorgde dat Mara’s grijns veranderde in een vriendelijke glimlach. "Sorry van mijn Pidgeotto, ze is soms nogal erg .. nieuwschierig naar andere." Sprak de trainster. Mara schudde met haar hoofd. “Het geeft niet. Je Pidgeotto heeft niks verkeerd gedaan, toch?” antwoordde Mara. Ze zette zich met haar handen af van het zand, en kwam langzaam overeind. Kort nam ze de brunette en haar pokémon in zich op. De pokémon zagen er vriendelijk uit, en alles behalve hetzelfde als die van Mara. Dat was natuurlijk ook onmogelijk, aangezien elke pokémon anders was. Mara grijnsde lichtjes, en ze stak haar hand uit naar de trainster. “Aangenaam, mijn naam is Mara,” stelde ze zichzelf voor. Ze glimlachte zachtjes. Ze had nog maar weinig trainers ontmoet sinds ze in Utah was aangekomen. Vanuit haar ooghoeken keek Mara kort naar haar eigen pokémon, die inmiddels van haar been was weggesprongen. Hij was nieuwsgierig, net zoals de brunette het gedrag van haar eigen pokémon had omschreven. Nu ze goed naar haar Shroomish keek, zag hij er vreemd uit. Als een op en neer springende paddestoel. Ja, zo zou je zijn uiterlijk het beste kunnen verwoorden. “En… dit is mijn Shroomish,” stelde ze haar pokémon ook voor. Hij was intussen naar de Pidgeotto van de andere trainster toe gehupt, waar hij omhoog keek om de kop van de veel grotere pokémon te kunnen zien.

Gelukkig antwoorde het meisje dat het niks gaf. Ayla herstelde zich, waardoor er een wat ontspannendere blik in haar ogen verscheen. "Vul, vulpix!" hoorde je opeens vanaf de achtergrond. Kiara had het meisje en de Shroomish opgemerkt. Ze sprong uit de heuvel zand, waar Nanook haar had ingegraven, en schudde eerst de korrels uit haar vacht, voordat ze hun kant op rende. Net zoals Yani had ze een erg nieuwschierig karakter, misschien wel nog erger vanwege haar jonge leeftijd. Nanook daarintegen was wat meer teruggetrokken en bemoeide zich alleen met dingen als dit nodig was. Toch kwam ook hij erbij staan, maar bleef wel braaf naast zijn trainster. 'Aangenaam, mijn naam is Mara,' hoorde Ayla plots het meisje zeggen, die ondertussen overeind was gekomen. Ook stelde ze haar Pokémon voor en Ayla volgde even haar blik om naar de Shroomish te kunnen kijken. Uiteindeijk pakte ze Mara's uitgestoken hand beet en besloot ze zichzelf ook voor te stellen. "Mijn naam is Ayla," sprak ze vrolijk. Ze liet Mara's hand weer los en reikte ze deze naar Yani en Kiara."Dat zijn Yani, mijn Pidgeotto, en Kiara, mijn vulpix," vervolgde ze. Vervolgens ging haar hand naar haar Riolu, "En dit is Nanook." Alle drie de Pokémon richtten hun blik even op Mara en lieten een begroeting horen, maar al snel wendde Yani haar blik weer op de Shroomish, die ondertussen voor haar was komen te staan. Er stond een brede grijns op haar snavel en haar veren had ze trots opgezet, alsof ze het leuk vond groter te zijn. Misschien kwam het doordat ze eerst een Pidgey was. Ayla fronste, het was nog maar kort geleden dat Yani was geëvolueerd, om haar te redden. "Vul.." sprak Kiara verontwaardigd. Ze deed een paar passen richting de Shroomish en stak haar rode snuitje naar voren. Haar bewegende zwarte neus liet zien dat ze snoof. Uitendelijk leek ze te concluderen dat de rare paddestoel niet eetbaar was. Er verscheen en grijns op haar bekkie, waarbij haar nog kleine, maar scherpe tandjes werden ontbloot. Ayla grinnikte zacht en richtte zich toen weer op Mara.