Nighttime adventure.

Aan elke mooie lentedag kwam een einde, zo ook aan deze. Terwijl de dag-Pokémon gingen slapen ontwaakten de nacht-Pokémon. Een aantal Hoot-hoot maakten slaperige geluiden terwijl een Umbreon al op voedseljacht ging. Verscheidene Noctowl en Murkrow sprongen uit hun nest om in stilte door de duistere nacht te vliegen. Hoewel het 's avonds afkoelde bleef het warm. Het was minstens 20 graden celsius toen ook deze Murkrow zijn ogen opende. Zijn rode blik gleed even rond voor hij opstond. Hij had geen nest, maar een holle boomstam. Deze zat vol met glanzende spullen die hij gevonden had. Stelen zou hij nooit doen; hij vond alles eerlijk. Rustig hopte hij naar de opening van zijn holle boom. Zijn snavel rekte zich uit in een gaap-beweging. Vervolgens knipperde hij een paar keer met zijn ogen. Het was nog niet volledig donker, maar de echte dag-Pokémon zouden nu weinig tot niets kunnen zien. Hijzelf was misschien wel één van de nachtelijksten van Summer Green. Hij kon ook wel overdag leven, maar.. De nacht trok hem meer. Vooral omdat veel Pokémon slecht zagen in totale duisternis. Zo'n duisternis die je kreeg door de dichte bladerdekken van Summer Woods. Zelfs al was het nog geen zomer, de bomen zaten al vol met bladeren. Een zucht gleed door zijn snavel naar buiten. Soms wilde hij dat zijn leven spannender was. Maar helaas, hij was een simpele 3 jaar oude Murkrow die nooit iets zou beleven. Hij zou altijd maar glimmende dingetjes verzamelen die mensen in het bos verloren. Mensen.. Was dat zijn oplossing? Bij die gedachte schudde hij meteen zijn hoofd. Nee, dat nooit! Hij zou nooit zijn vrijheid opgeven voor alleen maar wat spanning! Hij spreidde zijn vleugels, klaar om op te stijgen voor zijn gewoonlijke schatten-tocht. Een gedachte hield hem nog even tegen. Misschien, dacht hij, misschien gebeurt er vannacht iets ongewoons. Met één krachtige slag van zijn zwarte vleugels steeg hij op van zijn tak, waarna hij rustig aan zijn ronde begon.


''Verdomme!'' vloekte Emily luid. Ze graaide in haar tas, maar kon haar PokéNav niet vinden. Ze had hem al die tijd bij zich gehad! Waar was hij nou toch? Angel keek bezorgd toe. Rose en Flare zaten in hun Pokéballs. Om niet helemaal alleen te zijn in het donker had Emily Angel uit de ball gelaten. Bovendien was de Pikachu nog helemaal niet moe. ''Pika,'' sprak de Pikachu plots. Ze sprong op Emily af. ''Wat doe je Angel?'' riep die verward, maar al snel zag ze het. Angel zocht aan haar riem naar de PokéNav. Meestal zat hij daar aan. ''Ik heb al aan mijn riem gekeken.. Waarschijnlijk is hij gewoon gevallen of zoiets..'' zuchtte ze. Angel bleef eigenwijs doorzoeken, maar zoals Emily al verwachtte vond haar Pikachu niet waar ze naar zocht. ''We moeten terug, dat is de enige oplossing.'' Emily keek naar het pad waar ze langs waren gekomen. Door de dichte bladerdekken was het al donker, maar nu was het ook nog eens nacht! Maar zonder PokéNav zou ze nooit uit het bos komen, en ze wilde niet slapen als ze het dure apparaatje niet had. Straks vond iemand hem, dan moest ze een nieuwe kopen! Nee, ze wilde haar eigen PokéNav terug, en deze nacht nog. Ze liet Angel op haar schouder, pakte haar tas weer in en stond op. Vervolgens richtte ze haar blik weer op het pad waar ze vandaan kwamen. Zelfverzekerd en met een strenge uitdrukking op haar gezicht zette ze haar stappen, terug langs het pad waar ze eerst ook langs waren gegaan.


Het zachte, ruisende geluid gaf een kalmerend effect aan de vlucht van de Murkrow. Hij was niet van plan om vandaag een andere ronde te doen dan anders. De meeste andere routes waren namelijk korter. Hij zou gewoon het pad af vliegen wat de mensen hadden gelopen, tot een bepaald punt. Daar zou hij doorvliegen, terwijl het pad afsloeg. Vanaf daar hoefde hij alleen te zorgen dat hij niet te dicht bij de bosrand kwam. Als het goed was zou hij het pad dan later weer tegenkomen. Dat pad leidde al snel naar zijn holle boom toe. Op deze route kwam hij vrijwel altijd spullen tegen. Het stukje pad dat hij niet zag lag bijna nooit wat. De meeste andere Murkrow haalden daar hun spul al weg. Ze namen nooit de route langs de bosrand. Deze Murkrow deed zijn ronde ook altijd zo vroeg mogelijk, voor het geval er later nog wat schattenjagers langskwamen. Dan had hij de eerste keuze.

Een licht op de grond trok zijn aandacht. Meteen vertraagde hij zijn vlucht door zijn vleugels iets verticaler te houden. Door één vleugel wat hoger te houden wist hij snel om te draaien. Vlug daalde hij naar het licht toe. Zijn klauwen boorden zich diep in de grond bij zijn landing. Zijn blik was strak op het dingetje gericht. Nog nooit eerder had hij zoiets gezien. Het was vast en zeker zo'n dingetje van de mensen. Dat kon niet anders! Voorzichtig hopte hij nog wat dichterbij. Het dingetje leek ongvaarlijk, maar wie weet was het een val. Hij had verhalen gehoord van Murkrow die gevangen waren door een dingetje wat volslagen ongevaarlijk had geleken. Hij tilde zijn klauw op en tikte voorzichtig op het apparaatje. Geen reactie. Nu durfde hij het ook met zijn snavel aan te raken. Zijn houding was echter zo onhandig dat hij zijn evenwicht verloor. Verwoed klapperde hij met zijn vleugels terwijl hij het apparaatje los liet. Na een paar sprongen achteruit te hebben gemaakt vond hij zijn evenwicht weer terug. Hij had het apparaatje zo gelegd dat er een bandje naar boven lag. Dat kon hij makkelijk vastpakken met zijn klauwen. Ha! Een grijns leek zich op zijn solide snavel te vormen. Zijn vleugels waren nog niet ingeklapt, dus kon hij ze makkelijk gebruiken om op te stijgen. Hij wist zijn klauwen door het bandje te steken door er boven langs te vliegen. Vervolgens won hij hoogte en snelheid, om snel zijn schat naar zijn holle boom te brengen. Dit was zijn beste schat ooit! Wat zou hij hiermee wel niet kunnen doen? Deze tocht was zeker succesvol geweest.

Emily stopte met lopen. Zag ze dat nou goed? Vanuit de verte kwam een licht haar kant op gevlogen. Angel had haar blik er ook op gericht. Na een korte stilte drong het zachte geluid van vleugelslagen de oren van de Pikachu binnen. ''Vleugels!'' sprak ze, al kon haar menselijke trainer haar niet verstaan. Gelukkig kreeg deze het geluid ook al snel in de gaten. ''Een Pokémon heeft mijn PokéNav gevonden,'' mompelde ze. Haar blik was nog steeds gericht op het naderende lichtje. Na nog even er naar gestaard te hebben besefte ze dat ze aan moest vallen als ze haar PokéNav terug wilde. ''Angel, Flash,'' sprak ze zo zacht mogelijk. Met Flash konden ze op zijn minst zien welke Pokémon de PokéNav gejat had. Angel sloot haar ogen en creëerde toen een lichtbol. De lichtbol leek te ontploffen en een licht omhulde de trainster en haar Pikachu. De Pokémon die de PokéNav had leek hier van te schrikken. Het lichtje tuimelde naar beneden, even als de duistere schim die het apparaatje vast had gehad. ''Toe maar, my Angel,'' grinnikte Emily. Angel sprong van haar schouder en ging klaar staan voor een gevecht. Vonken kwamen van haar wangen. Ze zou niet terugdeinsen.

De Murkrow gronde zacht in zichzelf. Wat was er gebeurd? Pijnlijk knipperde hij in zijn ogen. Hij herinnerde zich het licht dat plots verschenen was. Zijn schat! Meteen keek hij om zich heen. Zijn schat lag vrij dicht bij een Pikachu die in de aanvalshouding stond. Maar, het was zijn gevonden schat! Wankel stond hij op, met zijn blik op de Pikachu gericht. Blijkbaar had deze Flash gedaan; er was geen andere verklaring voor het plotselinge felle licht. In het licht zag hij ook een mens. Sh*t! Dit mens wilde hem waarschijnlijk vangen. Of zou het met zijn schat te maken hebben? Hoe dan ook, hij zou zijn schat niet zomaar achter laten. Hij zou vechten tot deze pikachu niet meer kon, zelfs al was hij in het nadeel met zijn vlieg-type. Met een luide kreet spreidde hij zijn vleugels om op te stijgen, en vanuit de lucht aan te vallen.

De Murkrow besloot de duisternis in zijn voordeel te gebruiken en vloog omhoog. Angel volgde hem met haar ogen, tot ze hem echt niet meer zag. ''Luister!'' riep Emily. Angel knikte en sloot haar ogen. De Murkrow had blijkbaar weinig vleugelslagen nodig om in de lucht te blijven. Ze hoorde hem pas toen hij zich naar beneden liet vallen. ''Iron Tail!'' riep Emily zo snel ze kon. Angel reageerde door haar staart te laten gloeien en haar achterpoten de lucht in te gooien. Haar staart en de rest van haar achterlichaam ging mee. De Murkrow kreeg haar staart vol in zijn gezicht, maar was blijkbaar niet van plan op te geven. Na een grote cirkel te hebben gevlogen richtte hij zich weer op Angel. Hij opende zijn snavel, waar een gloeiende, zwarte straal uit kwam. Deze ging recht op Angel af. ''Thunderbolt, nu!'' De stem van Emily leek dof door de vele bomen. Toch was hij goed genoeg verstaanbaar voor angel om de aanval te doen. De zwarte straal van de Murkrow botste tegen de donder-straal van Angel aan. Deze botsing creëerde een grote ontploffing. ''Bedek je ogen!'' Zo gezegd zo gedaan; Angel legde haar gele handjes over haar ogen en kneep ze stijfdicht. Natuurlijk hield ze haar oren goed open. En dat was nodig; de Murkrow benutte de stofwolk door een Wing Attack te gebruiken. ''Maak vonken!'' Dit vond Angel wel een goed idee. Vlak voor de Murkrow haar raakte maakte ze een soort vonkenregen. Ze hoorde een luide kreet, wat betekende dat ze de kraaiachtige Pokémon geraakt had. Totaal onverwachts kreeg Angel een krachtige stoot in haar rug. Met een luide pijnkreet werd ze een stuk naar voren geduwd. Ze kon niet op haar pootjes blijven staan, dus viel ze plat op haar buik. Met een grommend geluid stond ze op. Haar blik was gericht op de Murkrow, die richting de PokéNav vloog. Nee..! Zonder waarschuwing of bevel schoot Angel met een wit licht achter zich aan naar de Murkrow toe. Een meter van hem vandaan zette ze zich af, zodat ze tegen hem aan sprong. Deze had dit niet verwacht, maar wist het wel te ontwijken. Angel moest tegen een boom aan landen. Dit gaf haar de mogelijkheid om zich opnieuw af te zetten. De Murkrow keek haar vuil aan en ze wist dat het niet goed ging. Met zijn scherpe snavel haalde hij uit. Tegelijkertijd sloeg hij met zijn vleugels, waardoor hij wat hoger kwam te hangen. Angel voelde de scherpe snavel in haar rug pikken, maar hield vol. Haar pootjes raakten al snel de grond weer. Voor haar stond een enorme boom. Die kon ze makkelijk gebruiken! Met alle snelheid die ze in zich had rende ze op de boom af. Vlakbij ging ze iets meer naar een wortel toe. Ze rende razendsnel over de wortel toe, over de voet van de boom, maar een andere wortel, die haar terug 'stuurde'. Vervolgens rende ze, met nog steeds die enorme snelheid, bij een boom omhoog. Op de hoogte van de Murkrow zette ze zich af. Als ze dat had gewild, had ze op de Murkrow kunnen landen. Maar in plaats daarvan liet ze vonken uit haar wangen komen. Haar lichaam hield ze gestroomlijnd. Ze voelde plotseling een hoop veren tegen haar kop aan drukken. Ze voelde dat ze langs een paar bomen schuurde. Gelukkig er niet tegenaan. Een schurende pijn aan haar schouder maakte voor haar duidelijk dat ze de grond had geraakt. De vaart werd ook meteen stukken minder. ''Angel!'' klonk in de verte de stem van Emily. Een zacht, ploffend geluidje klonk. Angel opende één oog en zag een rond voorwerp op de grond liggen. Een.. Pokéball? Hij kwam niet ver genoeg, dus besloot Angel te helpen. Ze stond op, ondanks de pijn. Vervolgens liep ze naar het bolletje toe. Ja, een Pokéball. Ze pakte het rood-witte bolletje op en wierp hem richting de Murkrow. Ze wist niet zeker of zij zelf deze Pokémon als teamgenoot wilde, maar als Emily de Pokémon wilde, zou zij niet tegenstribbelen. De Quick Attack van Angel had de Murkrow blijkbaar bewegingsloos gemaakt. Het was ook niet niks geweest. Angel keek toe hoe de Murkrow door een rode straal het bolletje in gezogen werd. Maar bleef hij er in zitten?

De Murkrow was verbaasd dat hij zich plotseling in een ronde ball bevond. Kwaad krassend gooide hij zich een aantal keren tegen de wanden, in de hoop zijn vrijheid terug te krijgen, maar tevergeefs. Het lichtje stopte met knipperen en de Murkrow was gevangen.

Tot Angel's grote verbazing bleef de Murkrow in de toegeworpen Pokéball zitten. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, voor ze een pijnscheut door haar schouder voelde schieten. Even wierp ze een blik er op. Haar schouder was helemaal open geschuurd. Er zat veel vuil in en het bloedde vrij erg. Voetstappen klonken. Emily kwam er aan. ''Emily!'' riep Angel, met een jammer-toon. Ze richtte haar zilverachtige ogen op haar trainster. ''Angel!'' riep die geschrokken. Ze bukte en tilde de Pikachu voorzichtig op. ''Ik breng je meteen naar een Pokécenter..'' Het was duidelijk dat ze walgde van de wond, maar ze moest Angel wel helpen. Haar blik viel op de Pokéball. ''Zit hij er in?'' vroeg ze verbaasd. Angel hoefde geen antwoord te geven. Emily stapte, met de Pikachu nog in haar armen, op de Pokéball af. Ze pakte hem op en bekeek hem even goed. Vervolgens richtte ze haar blik op de PokéNav, die iets verderop lag. Angel likte voorzichtig haar wond, om hem schoner te maken. Ze voelde dat Emily richting de PokéNav stapte, en hem oppakte. Ze richtte haar zilverachtige ogen even op het gezicht van haar trainster. ''Au..'' mompelde ze zachtjes. Emily draaide haar hoofd even. ''Met de PokéNav zijn we er zo,'' sprak ze sussend. Angel besloot haar trainster te vertrouwen en greep haar shirtje stevig vast. Vervolgens sloot ze haar ogen, om te genieten van het regelmatige op en neer gaan wat door de stappen van Emily kwam.