Dit ga je niet menen?!

“WAT?!” Gilde Cherry ontzet. Met grote ogen staarde ze naar haar vader die tegenover haar in de limosine zat. “Je, je wil dat ik, dat ik wát doe?” sputterde de brunette, terwijl ze haar lichtroze gelakte nagels in het zwarte leer van haar stoel boorde. Als de auto niet zo laag was geweest was ze opgesprongen van verontwaardiging. Tegenover haar vouwde haar vader, een man van middelbare leeftijd met zwart haar en een even zwart pak, zijn handen te samen en keek haar streng aan. “Je hebt me best gehoord jongedame, je gaat op pokémonreis. Je moeder en ik zijn van mening dat dit goed is voor je ontwikkeling.” Hij wierp even een blik op de vrouw naast hem. Cherry’s moeder leek veel op haar; dik, bruin haar, blauwe ogen en een klein postuur. Ze glimlachte waterig.
Langzaam maakte de ontzetting op haar gezicht plaats voor woede. “Ik heb helemaal niks met die vieze beesten! En verwacht je soms dat ik ga lópen? Of ga kamperen?” Het laatste woord spuwde ze vol walging uit. Cherry was een stadsmeisje die erg gesteld was op de luxe van thuis en walgde van alles wat met natuur te maken had of vies was. Haar venijnig dicht geknepen oogjes richtten zich op haar moeder die al in elkaar kromp. “Mam! Dat kan je toch niet menen?” Cherry wisselde snel naar haar zielige blik. “Ik wil helemaal niet weg van huihuiiiiis!” jammerde ze klagelijk.
“Och liefje.. Reagen, misschien is het toch te vroeg. Misschien kunnen we haar beter eerst een goede opleiding geven en dan later misschien…” “Nee.” Zei Reagen resoluut. “We hebben hier al over gepraat Heather en ik blijf bij mijn beslissing. Bovendien is ze al 14, een stuk ouder dan de meeste kinderen die hun reis beginnen.” Haar moeder zond haar een verslagen blik en sloeg toen haar ogen neer. Cherry keek ontzet naar haar moeder en toen naar haar vader. Het was een gestreden strijd, ze moest op reis.
De limosine minderde vaart en stopte toen. Cherry sloeg haar armen en benen over elkaar en bleef halstarrig zitten toen de chauffeur de deur opende. De waarschuwende blik van haar vader deed haar snel uitstappen, waarna ze om zich heen keek.
Ze stonden op een winderige heuvel, vlakvoor een groot gebouw. In de het dal lag een klein dorp. De brunette volgde haar vader mokkend naar binnen.
Het gebouw bleek een soort laboratorium te zijn. Overal stonden ingewikkelde apparaten en stonden mensen in witte labjassen over papieren en pokémon gebogen. Walgend keek Cherry naar een soort paarse muis met belachelijk grote voortanden. Straks beet dat ding haar vinger eraf! Snel liep ze door, haar ouders stonden al bij een oude man in een witte labjas. Hij had grijs haar een een vriendelijk, maar berimpeld gezicht.
Toen hij haar in het oog kreeg liep hij naar haar toe en stak zijn hand uit. “Jij moet Cherry zijn. Ik ben Professor Ella Barton, je mag gewoon Ella zeggen.” Cherry stak haar hand uit en schudde de hare. “Aangenaam.” Zei ze beleefd, maar ze meende er niks van. Dus van deze stomme vrouw zou ze een stomme pokémon krijgen waarmee ze een stomme reis moest maken. Fantastisch.
“Als u mij wilt volgen.” De professor gebaarde naar een deur en ging hun voor naar een andere ruimte. Er waren vier tafels met op elk drie rood witte ballen. Nieuwsgierig boog Cherry zich over de dichtstbijzijnde tafels. Voor elke bal lag een bordje en helemaal vooraan op de tafel lag een wat groter bord met daarop “Kanto”. Voorzichtig pookte Cherry tegen één van de ballen aan. Deze begon wild heen en weer te wiebelen. Met een gil stoof Cherry achteruit. “Wat zijn dat?!” Ella moest lachen en ze zond haar een woedende blik. Lachte ze haar nou uit?
“Dit zijn pokéballs. Ze bevatten elk een andere pokémon. Ik heb er hier twaalf liggen, de drie starters van elk regio.” Cherry keek hem niet begrijpend aan en richte toen haar blik weer op de tafel. Nu gunde ze zichzelf de tijd om de bordjes te lezen. Van links naar rechts stond er: Bulbasaur, Graspokémon, Squirtle, Waterpokémon en Charmander, Vuurpokémon.
“Dus, de pokémon zitten ín die ballen? En wat word er bedoeld met dat vuur en water enzo?” Ella keek haar even verward aan, wierp een blik op haar vader – die knikte- en glimlachte toen weer naar haar.
“Ja, ze zitten in de ballen. Met behulp hiervan kan je pokémon vangen en ze makkelijk meenemen.”
Cherry keek weer naar de pokéballs. Ze wist niks over die beesten. Niet hoe ze eruit zagen, of wat ze konden, of wat ze überhaupt aten. “Uhm, zou ik ze dan mogen zien? Als ik er zonodig één moet.” Zei ze nors. Ze ging niet op de wilde gok zo’n beest meenemen. Straks was hij vies en glibberig!
Ella verzamelde ze pokéballs en deed ze alle twaalf open. Met een gil stoof Cherry achteruit toen alles zilver begon te gloeien en er een heel leger minimonsters voor haar stond. De professor wees elke pokémon aan, noemde zijn naam en type en gaf haar wat adviezen waar ze niks van begreep. Keurend ging haar blik over de pokémon, terwijl ze op een veilig afstand bleef staan. Eerst liet ze een eng blauw beest met grote tanden verdwijnen, daarna een soort vuuraapje en ook een soort boompokémon. Uiteindelijk had ze er drie over: Piplup, Torchic en Bulbasaur. Cherry was haar geduld allang kwijt en tikte met haar voet op de grond.
“Okee, doe die ene met die bloemknop op z’n rug maar.” Haar vader gaf haar een bestraffende blik, maar Ella knikte, schijnbaar opgelucht.
“Okee, dan krijg je Bulbasaur mee. Hier zijn je pokéballs en je pokédex.” Ze onderdrukte een zucht toen ze Cherry’s onbegrijpende blik zag en begon het uit te leggen.
Eindelijk, éindelijk waren ze weer buiten! Maar Cherry was absoluut niet blij. Ze kreeg een fiets, een tent en proviant van haar vader, een heleboel tranen van hara moeder en toen vertrok de limo, terwijl zij eenzaam achterbleef met een rode fiets in de hand en één enkele pokéball aan haar riem.