Waarom was ik hier ookalweer?

De wind blies door haar lange, bruine haar en de strengen sloeg telkens in haar gezicht. Chagerijnig greep Cherry de plukken vast en wikkelde er in een geoefend gebaar een elastiekje om. Stomme wind. Nu kreeg ze natuurlijk allemaal klitten in haar haren! En dan nog dat stomme, zoute water. Dat kon nooit al te best zijn voor haar huid. Humeurig stampte ze bij de railing weg en plofte neer op één van de houten bankjes die op het dek stonden. Nuja, stonden. Waren vastgeschroeft. Afwezig keek ze naar het kleiner wordende land terwijl ze achterwaarts over de zee voer. Tien minuten zou het duren. Dan stond ze voor de deuren van haar opleiding. Na haar bezoekje aan professor Barton was het haar ouders wel duidelijk geworden dat ze hun dochter niet zomaar de grote boze wereld in konden sturen. Cherry wist niks over pokémon en nu had ze er al één! Zo’n blauwe, met een groene knol op z’n rug. Ze was zijn naam vergeten.

Er klonk een bel over het dek en een stem, ze nam aan dat het de kapitein was, kondigde aan dat ze waren aangemeert bij het eiland. Met een zucht stond Cherry op sleepte haar tassen onder het bankje vandaan en strompelde de kade op. Daar stond gelukkig een kar die de tassen naar de school zou brengen. Ze keek op en voor het eerst zag ze Yuito Academy. Stiekem was ze toch wel een beetje onder de indruk van het gebouw, maar dat liet ze mooi niet merken. Ze kon maar beter een eigen kamer hebben.
Met de rest van de leerlingen stroomde ze het eiland op. De nieuwelingen werden eerst naar de binnenplaats gedirigeerd. Het was er prachtig! Verwonderd keek Cherry naar de fontein die de zonnestralen weerkaatste en kleine regenboogjes maakte op de brede, stenen rand van de waterbak. Cherry nam plaats op de rand terwijl anderen op de grond gingen zitten of bleven staan. Afwezig speelde ze met haar hand in het water, terwijl het schoolhoofd een toespraak hield en namen begon op te noemen. De groep splitste zich en Cherry voegde zich gauw bij de groep Coördinatoren. Ze waren met z’n achten, een fijn getal. Op haar gemak bestudeerde ze de andere leerlingen. Ze had nooit echt mensenvrees gehad. De groep liep naar een paar bankjes toe en hun begeleider vroeg hun te gaan zitten. Cherry zuchtte overdreven. Fijn, voorstelronde..

De zeven andere mensen hadden zich voorgesteld en ook zij had haar verhaaltje afgedraait. “Goed.” Zei hun begeleidster, Helen, terwijl ze enthousiast in haar handen wreef. “Het leek me leuk om te beginnen met wat gevechtjes.” Iedereen begon opgewonden te praten, maar Cherry verstijfde. Met haar grote, bruine ogen staarde ze naar de vrouw. Gevechten? Maar coördinatoren liet hun pokémon toch alleen maar kunstjes doen enzo? De anderen haalden hun pokémon tevoorschijn, dus pakte ook zij twijfelend haar pokéball. Hoe deed je die eigenlijk open? Ze wierp een heimelijke blik opzij en zag haar buurman net op het witte knopje drukken. Vlug volgde ze zijn voorbeeld en de bal groeide in haar hand. Verwonderd opende ze het rood, witte geval en met een zilveren flits kwam haar pokémon tevoorschijn. Even slikte ze. Ze stond vast voor gek als ze de naam van haar eigen pokémon niet eens wist. Wacht, had ze daar ook niet iets voor gekregen? Snel greep ze haar schoudertasje en rommelde erin. Al gauw kwam er een roze met witte pokédex uit. Opnieuw keek ze vertwijfeld naar het ding. Ella had haar toch uitgelegd hoe dit werkte? Op de gok drukte ze op de knop aan de rechter kant. Een klepje kwam los en klapte naar achteren zodat ze een schermpje zag. Cherry richte het ding op haar bloemkoolpokémon en meteen kwam er net zo’n plaatje op de pokédex.

Bulbasaur, de zaadpokémon. Je kan ze vaak zien liggen in de zon. De knop op hun rug bevat vele voedingsstoffen en groeit met hun lichaam mee. Door zonlicht te absorberen wordt hun groei bevorderd.

Okee, daar had ze niet veel aan. Goed, het beest heette dus Bulbasaur. Maar wat kon het? Aarzelend drukte ze op een ander knopje en meteen liet het scherm een lijstje zien.

Tackle, Growl, Leech Seed, Vine Whip, Poison Powder, Sleep Powder, Razor Leaf.

Dreunde het stemmetje op. Cherry staarde naar het schermpje en probeerde er wijs uit te worden. Dus dit waren zijn aanvallen? Maar hoe wist ze wat ze deden? Ze kon toch niet zomaar iets roepen en hopen dat het wat uithaalde? Ze wierp vlug een blik op de anderen. Helen was al bezig met indelen. “Uhm, mevrouw?” vroeg Cherry net luid genoeg voor de begeleidster om het te horen. De vrouw liep naar haar toe. “Mag ik eerst nog even oefenen? Ik heb nog nooit een gevecht gehad.” Helen glimlachte. “Natuurlijk. Rick en Tycho wilden toch eerst.” Ze knikte naar de twee jongens die tegenover elkaar hadden plaatsgenomen.Cherry zuchtte opgelucht, stond op en liep een stukje de binnenplaats op, weg van de groep. Bulbasaur volgde haar gewillig.

“Okee dan.” Zei Cherry zacht, terwijl ze halt hield en naar haar pokémon keek. “Bulbasaur?” Het klonk zo stom om tegen een beest te praten! De pokémon keek op, me glimmende, rode ogen en keek haar hoopvol aan. “We gaan eerst even oefenen. Doe eerst maar eens een Tackle.” De Bulbasaur maakte een instemmend geluidje, rende er vandoor en knalde toen op volle snelheid tegen een boom. Cherry gilde, sloeg haar hand voor haar mond om de gil te smoren en rende naar haar pokémon. Die had echter niks en rende vrolijk naar haar toe. Wat waren dit voor vreemde beesten? “Okee dan..” zei ze verbaasd. Snel wierp ze een blik op haar pokédex. “Nu een Growl.” De Bulbasaur stootte een soort brul uit waar ze totaal niet van onder de indruk was. Het was maar goed dat ze het nu uit probeerde. “Doe een Vine Whip op die boom.” Zei ze resoluut, nu ze wist dat het Bulbasaur geen pijn zou doen. Een groene roede schoot uit zijn lichaam, klapte tegen de boom en liet een striem achter in het schors. Wauw, misschien werd het toch nog wat!

OOC: Dubbelpost met toestemming van Ayla