Sneeuw!

Voetstappen knerpten in de verse sneeuw. Nog altijd dwarrelden er verse flokken naar beneden die zich in zijn halflange, zwarte haar nestelden. Zinan gromde even en trok de rits van lange, leren jas wat verder dicht. Een wildvlaag trok de zomen, die bij zijn enkels hingen, met een ruk naar achteren en aan zijn broekspijpen begonnen zich witte plakaten van sneeuw en ijs te vormen. Naar hem liep een grote Houndoom, zijn schoft kwam tot aan zijn heup en dat terwijl Zinan zelfs zo’n 1 meter 90 was. De zwartharige jongen wreef in zijn handen die gehuld waren in zwart lederen handschoenen. Hij wierp even een blik op Chiyo. Aan zijn hoorns hingen ijspegels die door de straffe wind horizontaal stonden. Op zijn snuit en tussen zijn ogen liep een wit spoor van sneeuw en aan zijn gehele lichaam kleefde ijs. Toch wist Zinan dat de pokémon het warmer had dan hij. Houndoom had een innerlijk vuur. Bofkont.

De wind floot door de bomen en iets ritselde in de bomen. Net op het moment dat Zinan omhoog keek trilde de grote tak boven hem en zag hij een lading sneeuw van de naalden vallen. Met een behendigde spring ontweek hij de kleine lawine die tussen hem en Chiyo in viel. “We moeten schuilen.” Gromde hij tegen zijn pokémon. Die knikte en rende er meteen vandoor. Natuurlijk begreep Chiyo wat hij moest doen. Na vijf jaar samenwerken voelden ze elkaar perfect aan. Al gauw klonk er een huil door het bos. De jongen trok zijn kleding nog wat dichter tegen zich aan en stampte door de sneeuw die nu al tot halverwege zijn scheenbeen kwam. Opnieuw klonk er een huil, hij moest er nu vlakbij zijn. Tussen de razende sneeuwvlokken zag hij Chiyo staan. Hij stond bij een rotswand met daarin een lage opening. “Goed gedaan.” Mompelde hij en de Houndoom gromde tevreden. Zinan liet zich op zijn knieën vallen en kroop door de opening. Binnen was het meteen een stuk warmer. Hij kon er staan, ookal was het maar net. Hij ging tegen de achterwand zitten – die maar drie meter van de opening vandaan was – en zag dat Chiyo ook naar binnen tijgerde. De pokémon kwam naast hem liggen, maar zorgde ervoor dat zijn natte vacht hem niet raakte. “En nu moeten we wachten.” Mompelde Zinan, terwijl hij de sneeuw uit zijn haren schudde en zich wat comfortabeler installeerde. Dit kon nog wel even duren.