Duskull illusie.

Achterdochtig keek Thirza om zich heen. Het was geen prettige ervaring geweest toen ze Grave City binnen liep. Het voelde er aan als een spookstad, terwijl er nog steeds mensen woonden. Een man wiens gezicht overschaduwd werd door de kap van zijn mantel, had haar weet ze veel wat willen verkopen, voor een veel te hoge prijs. Het had op een vies goedje geleken, vond ze. Bovendien had ze er het geld niet eens voor. Nee, haar geld gaf ze niet uit aan snuisterijtjes. Alleen aan dingen die ze daadwerkelijk nodig had, niet aan onzin. Aan de zachte dreunen op de grond die naast haar klonken, wist ze dat Ace nog steeds aan haar zijde liep. Zijn aanwezigheid gaf haar een veilig gevoel. Als ze hem niet naast zich had gehad, had ze het geen seconde uitgehouden in Grave City. Ze was alleen van plan geweest om er wat voorraden te kopen, en daarna weer weg te gaan. Helaas had ze weten te verdwalen in de stad. Ze zou er vast wel weer uitkomen. Zo groot kon hij toch niet zijn? Ze slaakte een opgeluchte zucht toen ze steeds minder gebouwen zag, en uitkwam bij een groot veld. Correctie, het was geen veld. Walgend keek ze naar de grafstenen. Waarom hadden de bewoners geen hek gebouwd om hun kerkhof? Op deze manier kon ieder onwetend mens over de graven heen lopen. De sfeer was veranderd. Alsof de begraven mensen en pokémon haar aanwezigheid hadden opgemerkt, en haar allemaal aankeken. “Laten we verder gaan, Ace,” zei Thirza terwijl ze haar ongemakkelijke gevoel probeerde weg te stoppen. Doden konden niet naar haar kijken, wel soms? In een kleine flits, scheen Thirza een klein meisje te zien op het pad voor haar. Ze wreef in haar ogen. Nee, het kon geen meisje zijn. Ze was er net niet geweest. Ze had toch niet zomaar kunnen verschijnen?

Het kleine meisje kwam op haar en Ace af. Haar ogen waren niet zichtbaar, maar op de rest van haar gezicht was een duivelse grijns te zien. “Ace?” vroeg Thirza twijfelend. Ze keek zenuwachtig opzij, waar haar pokémon nog steeds stond. Hij had zijn vuisten gebald, maar scheen niet te weten wat hij precies moest doen. Het was zijn taak om Thirza te beschermen tegen gevaar, maar hij kon toch niet zomaar een mens aanvallen? De mond van het meisje ging open, en scherpe tanden verschenen. Twijfelend zette Thirza een stap naar achter. Nee, dit kon niet echt zijn… Mensen hadden niet zulke tanden. Toch? “Ace, gebruik je.. je…” Thirza twijfelde. Wat als het wel een mens was? Hoeveel schade zou Ace dan wel niet aanrichten… “…Thunder Wave.” Besloot ze. Ace keek haar kort aan, voordat hij knikte. Thunder Wave zou weinig schade doen, en zou het meisje alleen maar bewegingloos maken, als het raakte. Als het al een echt meisje was, konden ze dan nog altijd zo hard mogelijk wegrennen als ze maar konden, om aan de toorn van haar ouders te ontsnappen. Een blauwe gloed verscheen om de twee antennes op Ace’s hoofd, en er schoot vervolgens een zwakke, blauw gekleurde elektrische schok vanaf. De Thunder Wave raakte zijn doel, zoals verwacht. “Goed gedaan, Ace!” Grijnsde Thirza. Ace stak zijn duim op naar zijn trainster. Kort wierp Thirza een blik naar het meisje. Haar lichaam begon langzaam te vervagen. Het was een illusie geweest, precies zoals ze had verwacht. Langzaam begon het lichaam de vorm van een Duskull aan te nemen. Het meisje was al die tijd een Geest pokémon geweest.

Een bedenkelijke frons verscheen op Thirza’s voorhoofd. Duskull. Wat wist ze allemaal over die pokémon? Zwak tegen Ghost en Dark aanvallen, immuun tegen Fight en normale aanvallen. Langzaam verscheen er een glimlach op Thirza’s gezicht. “Wat denk je er van om hem bij ons team te laten?” Vroeg ze. Ze keek schuin omhoog, zodat ze Ace’s gezichtsuitdrukking kon zien. Deze scheen kort te twijfelen, voordat hij knikte. Thirza keek weer recht vooruit, naar de Duskull. “Duskull, bereid jezelf voor op een gevecht!” bulderde ze. Opnieuw keek ze naar Ace. “Klaar?” vroeg ze aan haar pokémon. Deze knikte, en grijnsde zwakjes. “Begin met Agility!” snoof ze. Ze wilde zoveel mogelijk kans maken op een goed geslaagde reeks aanvallen, en een hoge snelheid kon daar goed bij helpen. Ace ontspande zijn lichaam, en liet een verlichtte zucht horen. Zijn Agility aanval was voltooid. Blauw met grijns gekleurde vlammen verschenen om de Duskull heen. “Will-O-Wisp?” Herinnerde Thirza zich. Als die aanval zou raken, zou Ace verbrand raken. “Ace, probeer ze te ontwijken!” riep Thirza toen de vlammen in zijn richting vlogen. Netjes ontweek hij een groot deel van de vlammen. Helaas hadden ze te vroeg gejuicht, een van de laatst over gebleven vlammen raakte hem. “Ace, gebruik je-.” verder kwam ze niet, want de Duskull was verdwenen. “W-wat?” stamelde Thirza. Hoe kon hij in rook zijn op gegaan?

Ace slaakte een kreet, toen hij in zijn rug werd geraakt door de Duskull. Thirza plantte haar hand tegen haar voorhoofd. Natuurlijk, dat ze daar niet eerder aan had gedacht… De Duskull had zijn Shadow Sneak gebruikt. “Ace, gebruik je Fire Punch!” riep Thirza. Fire Punch was een van de aanvallen die ze Ace het meeste liet gebruiken. Hij werkte op een groot deel van de pokémon die er bestonden, en was niet al te moeilijk om uit te voeren. Ace zette zich af van de grond, en sloeg met zijn vleugels om met grote vaart op de Duskull af te stuiven. Zijn poot werd gehuld in vuur, net zoals normaal. De Duskull had de Fire Punch willen ontwijken, maar werd tegengehouden omdat hij nog steeds Paralyzed was. Zo hard als hij kon, sloeg Ace tegen het witte masker van de Duskull. Thirza knikte goedkeuren, terwijl ze een pokéball uit haar tas pakte. “Op hoop van zegen…” mompelde ze. Zo hard als ze kon gooide ze de Pokéball naar de Duskull. Zou hij erin blijven zitten?

Maar, wat was dit? De pokéball vloog dwars door de Duskull heen! Verbaasd om wat er zojuist gebeurd was krabte de Pokémon over zijn kop met één van zijn lange spookachtige armen. Vervolgens draaide hij zich om en zweefde hij naar het vreemde rondvormige ding dat zojuist naar hem toe was gegooid en nu bewegingloos op de grond lag. Verontwaardigd liet hij zijn blik erop vallen, om het vervolgens zachtjes aan te raken. Meteen klikte de pokéball open en werd hij erin opgezogen. Na nog een aantal keer te hebben bewogen, viel de pokéball stil. Duskull was gevangen, merkwaardig genoeg.

Verbaasd knipperend keek Thirza naar de pokéball. “Dit heb ik me niet ingebeeld, of wel, Ace?” vroeg Thirza. Ze keek naar haar Dragonite, die met zijn kop schudde. Gheh, ze had de Duskull dus werkelijk gevangen... En nog in één keer ook! Ze stapte op de pokéball af, en raapte hem voorzichtig op. “Welkom bij het team,” kort stotpe ze om na te denken over een naam, “Mirage.” Thirza klikte de pokéball aan haar riem, en wenkte haar Dragonite dat ze weer verder zouden gaan. Weg van de spookstad, zo snel mogelijk.