Freezing air

Het was een mooi uitzicht dat Thirza had vanaf de rug van haar Dragonite. Ze had een warm vest over haar op de zomer ingestemde kleding aan getrokken, in de hoop dat het genoeg zou zijn om de kou te verdringen. Ze had haar handen op de koud aanvoelende nek van haar Dragonite gelegd. Alhoewel het zeker een paar graden onder nul was, vloog hij nog steeds op volle snelheid. Maar, bedacht Thirza, ook Ace zou het uiteindelijk koud krijgen. Bovendien begon de zon al te verdwijnen, en durfde ze het er niet op te wagen om ’s nachts nog te vliegen. Ze zouden dan alleen maar verdwalen. Haar blik gleed over de grond heen, opzoek naar een van de weinige plekken waar geen sneeuw was. Natuurlijk, de sneeuw was weg te werken met één simpele Fire Punch van Ace. Maar, zoiets kostte energie, en misschien zou hij die energie later hard nodig hebben. “Ace!” Riep Thirza boven de gierende wind heen. “Laten we daar landen!” Haar Dragonite snoof, en begon langzaam te dalen, als teken dat hij had gehoord wat Thirza zei. Naarmate ze dichter bij de grond kwamen, scheen de wind ook af te nemen.

Met een tevreden zucht nam Thirza de plek waar ze waren geland. De sneeuw en de wind werden tegengehouden door de hoge naaldbomen, en boden daardoor een beschutte plek. Thirza glimlachte naar haar Dragonite. “Bedankt voor de vlucht, Ace,” zei ze. De klikte zijn pokéball van haar riem af, richtte hem op haar pokémon, en liet deze vervolgens terug keren. Hoe dik zijn schubben pantser ook was, de kou zou hem vroeg of laat bereiken. Bovendien had ze Mirage ook nog als oplossing. Hij was een spook, en zou daardoor technisch gezien geen kou meer moeten voelen. “Mirage!” riep Thirza, en ze gooide de Pokéball van haar Duskull met een grote zwiep de lucht in. Haar Duskull keek kort rond, voordat hij Thirza aanstaarde. Of nou ja, hij richtte zijn masker naar haar. “Jij voelt de kou niet, juist?” vroeg Thirza. Haar Duskull knikte, en zweefde naar Thirza’s rug toe zodat hij aan haar schouders kon hangen. Waarom was dat eigenlijk zijn gewoonte geworden? Ze had het hem niet aangeleerd… Thirza negeerde hem, en liep naar de meest dichtbij zijnde boom toe. Ze liet zich langzaam neerzakken. De boom was een prima rugleuning.

Haar Duskull keek versuft rond, voordat hij besloot naar Thirza toe te vliegen. Zijn concentratie was er al een stuk beter op geworden, dat moest Thirza toegeven. Hij reageerde nog steeds langzamer dan hij zou moeten, maar het was wel eens erger geweest. Tegen de tijd dat hij naar een Dusclops zou kunnen evolueren, had hij het vast al helemaal afgeleerd. Ja, dat was waar ze naar streefde… Nu ze er aan dacht, welke pokémon zou ze als tweede vangen? Het moest er eentje zijn die een vaag soort van evenwicht in haar team bracht, vond ze. Geen draak pokémon, geen Ghost pokémon. Dan zou haar team een gapende zwakheid krijgen, iets waar ze niet bepaald op stond te wachten. Thirza sloot haar ogen, terwijl ze zich probeerde te concentreren op de geluiden om zich heen. Ze had die ochtend eerder moeten vertrekken. Dan zou ze vast al uit de kou zijn geweest, en hoefde ze niet met de eerste de beste boom die ze tegenkwam te slapen. Bah. Een zacht, krakend geluid kwam langzaam dichterbij. Thirza opende haar ogen weer. Brekende takjes, en het geluid van voetstappen in de sneeuw die de bodem alsnog had weten te bereiken. Ze fronste. Wat probeerde haar te besluipen?

Fors stapte Chiara door, maar haar nieuwe partner had hier blijkbaar moeite mee. De koude sneeuw onder zijn kleine pootjes waren geen pretje, en daarbij was hij ook nog eens vele malen kleiner dan zijn trainer. Chiara gooide haar blik achterom, om te zijn waar haar Cyndaquil bleef. Deze keek haar verwoed aan. Het duurde voor ze doorhad dat hij eigenlijk een vuursoort was, en niet goed tegen de kou kon. ''Oh, het spijt me...'' Ze keek droog naar haar pokémon, terwijl ze hem langzaam optilde. ''Ik heb je nog geen naam gegeven,'' merkte ze droog op.

Terwijl de Cyndaquil zich lekker tussen haar armen verstopte om de warmte van haar lichaam te voelen, liep Chiara peinzend door. Haar jas was blijkbaar iets te dun geweest voor dit weer, waardoor ze het zelf een beetje koud kreeg. Maar wat haar meer interesseerde was het bedenken van een naam. Hoe zou ze hem gaan noemen? Opeens sprong de Cyndaquil uit haar armen en snoof de frisse lucht naar binnen. ''Cynda... Cyndaquil,'' bracht hij uit en liep een totaal andere kant uit dan zijn trainer had gepland. ''Wacht nou!'' Vlug holde ze achter hem aan. Toen hij was gestopt zag Chiara een andere trainer tegen een boom aanleunen. ''Oh, een andere trainer..'' fluisterde ze zacht. Haar Cyndaquil keek haar aan alsof hij een beloning verwachtte van haar. ''Bedankt,'' sprak ze nadrukkelijk en aaide hem over zijn kleine bolletje. ''Misschien is het beter als je in je pokébal gaat zitten, daar is het vast minder koud.'' Ze haalde zijn bal van haar riem af en liet hem in zijn bal verdwijnen. Daarna stond ze op en liep op de trainer af. Hopelijk was deze vriendelijk, aangezien ze haar eerste ontmoeting van haar reis niet in een ruzie wil laten eindigen. ''Hallo daar,'' sprak ze vriendelijk, terwijl ze haar jas ng even dicht tegen zich aandrukte.

Zacht gepraat klonk van achter Thirza, samen met het geluid dat van een pokéball afkwam, wanneer een trainer zijn of haar pokémon terug riep. Thirza snoof lichtjes. Het was dus in ieder geval geen Pokémon geweest die naar haar toe kwam. Aan de ene kant stelde dat idee haar gerust, omdat een wilde Pokémon meestal gevaar betekende. Deze keer echter, was anders. Wat deed een trainer in zo’n koud gebied? En nog sterker, waarom kwam deze naar haar toe? Het geluid van de voetstappen werd luider, tot de maker van de voetstap geluiden uiteindelijk ook tevoorschijn kwam. Vragend keek Thirza naar het meisje dat tevoorschijn was gekomen. “Hallo daar,” begroette de vreemdelinge haar. Thirza keek zwijgend naar het meisje, trok vervolgens haar wenkbrauw lichtjes op, voordat ze uiteindelijk besloot om op de begroeting te reageren met een kort knikje. “Ook hallo.” Ze krapte kort op haar achterhoofd. Ze was nooit zo goed geweest met andere mensen. Meestal bedacht ze een of ander excuus om weg te komen. Alleen zou dat op het moment behoorlijk onverstandig zijn. Verbazingwekkend genoeg, zweefde Mirage niet als eerste reactie naar het meisje toe, maar bleef hij besluitloos op zijn plek zweven. Zijn meesteres zou hem vast straffen als hij zomaar weg zou zweven, had hij bedacht. Eigenlijk had hij daar niet eens zoveel naast gezeten. Discipline, dat was precies wat hij moest leren. En hoe kon hij dat ooit aanleren, als ze hem zo zachtaardig als maar mogelijk was met hem omging? Dan zou hij een softie worden. Niet dat Thirza haar pokémon mishandelde. Nee. Ze probeerde er voor te zorgen dat ze haar bevelen opvolgden. Als ze eenmaal zover waren, hadden ze de vrijheid om te doen wat ze wilden. Ace, bijvoorbeeld, luisterde prima naar haar, maar had de neiging om haar naar andere mensen toe te brengen. Waarschijnlijk omdat hij zoveel mogelijk aandacht wilde hebben, gokte Thirza.
“Wat.. brengt jou hier?” vroeg Thirza met gemaakte interesse. Ze deed geen moeite om te glimlachen, maar keek uit beleefdheid naar het meisje. Het was eerlijk gezegd een behoorlijk saaie plek om in je eentje te zijn, en Mirage was niet bepaald het beste gezelschap dat je kon wensen. Ze was eerst van plan geweest om kort uit te rusten, voordat ze opzoek zou gaan naar een geschikte plek om de nacht door te brengen. Ze kon moeilijk buiten in de kou blijven slapen, vond ze. Bovendien was het daar natuurlijk veel te koud voor..

Het duurde even voor Chiara een antwoord kreeg. “Ook hallo,” knikte de ander kort. Chiara keek de trainer licht verbaasd aan. Niet omdat deze in de kou tegen een boom zat, maar omdat het leek alsof de trainer liever geen gezelschap had van andere mensen. Als dat zo zou zijn, kon ze maar beter weglopen. Toch leek het meisje nog enig interesse te tonen, door haar iets te vragen. “Wat.. brengt jou hier?” Chiara keek verbaasd op, duwde toen een van haar handen achter haar hoofd en sprak verlegen:''Ik kan niet zo goed kaartlezen.'' Dat was natuurlijk niet zo handig, aangezien trainers die vaardigheid het meeste nodig hadden. ''En jij?'' vroeg Chiara. Zij had gezegd wat ze hier deed, dus het was ook vanzelfsprekend dat het meisje dat nu ook deed. Chiara fronste zelf even kort, maa liep toen een stukje verder in de richting van de trainer. Ze hadden zich nog niet voorgesteld, maar vroegen al wel andere vragen aan elkaar. Ze vroeg zich af of het nu wel een goede timing was om zichzelf voor te stellen. Ze zuchtte en keek vervolgens de andere trainer aan. Vervolgens richtte ze haar blik op de Duskull, die er goed verzorgd uitzag. Zou deze wel al een naam hebben? Vast wel, er zijn genoeg trainers die hun pokémon een bijnaam geven. Chiara zuchtte nogmaals, en begon na te denken over hoe ze haar Cyndaquil nou moest noemen. Er waren genoeg namen om uit te kiezen. Misschien zelfs teveel. Elke naam had een betekenis, dus moest ze wel zorgvuldig kiezen. Als het nou niet zo koud was, zat hij nu bij haar. Dan konden ze hun band versterken, maar zij moest zonodig de verkeerde kant opgaan. De Cyndaquil had haar duidelijk gemaakt een andere kant te kiezen, maar zij was weer koppig. Uiteindelijk had hij haar hierheen gebracht. Chiara moest een grijns onderdrukken, het zou er nogal raar uitzien voor de ander. Achja, misschien kan ze beter eerst een warme plek gaan zoeken, voordat ze over namen begon te denken.

[flutpost
Als er fouten inzitten, ik zit nu met een flut toetsenbord ]

''Ik kan niet zo goed kaartlezen. En jij?'' Reageerde het meisje. Thirza trok haar wenkbrauwen lichtjes verbaasd omhoog. Je moest wel erg slecht zijn in kaartlezen, als je in zo’n gebied terecht kwam. Ach ja, dat kon niet geholpen worden. Vaagjes herinnerde Thirza zich dat het meisje een wedervraag had gesteld. Thirza snoof lichtjes, voordat ze nonchalant haar schouders ophaalde. “Ik vind het niet prettig om nog te vliegen als het donker word. Bovendien is het op de grond wat minder koud dan in de lucht,” legde ze uit. Ah, dat was waar ook. Ze kenden elkaar niet, dus kon dat natuurlijk betekenen dat het meisje dacht dat ze het over zichzelf had. “Op de rug van mijn Dragonite.” Voegde Thirza er aan toe. Ze sloeg haar armen over elkaar heen, en keek vervolgens in de richting van de zon. Het zou nog een klein uurtje duren voordat het donker was, gokte ze. Ze sloeg haar ogen neer. Ace zou natuurlijk met gemak een goede schuilplek kunnen vinden, als ze hem de opdracht gaf om er naar te zoeken. Maar, hij had deze dag al genoeg gedaan. Hij had een paar uur achter elkaar gevlogen in de kou, iets waarvan je zou kunnen zeggen dat het niet geheel zonder moeite was gegaan. Natuurlijk had hij er nog vol energie uit gezien toen ze hem terug had laten keren. Toch verdacht ze hem er van dat zijn vleugels stijf waren van de kou, en dat hij zich alleen maar groot hield, zodat ze zich geen zorgen over hem zou hoeven maken. Bovendien zou hij hebben tegengestribbeld tegen het feit dat ze hem in zijn pokéball liet terug keren. Hij deed dingen veel liever zelf, dan dat hij ze aan Mirage over liet. Hij kon schijnbaar slecht tegen concurrentie. “Welke Pokémon liet je daarstraks terug keren?” vroeg Thirza. Ze draaide haar hoofd weer naar de trainster toe. Tot nu toe kende ze nog maar twee andere trainers, waarvan ze met een van de twee een gevecht had gehad, alhoewel ze daar halverwege mee moesten stoppen. Thirza zocht een uitdaging. Ze wilde een doel hebben om voor te trainen. De gym? Die zou ze ook met Ace alleen aankunnen. Helaas moest ze daar meerdere pokémon voor hebben. Tenminste, dat was haar verteld. Dat was de reden waarom ze naar een tweede uitdaging zocht. Iemand die ook zijn pokémon trainde. Zodat ze kon uitkijken naar de verbeteringen van de pokémon van haar tegenstander. Thirza snoof lichtjes, voordat ze naar haar pokémon keek. De starende manier waarop Mirage naar Thirza toe bleef gedraaid, gaf haar een vaag idee van wat hij wilde vragen. Ze gaf een kort knikje naar haar pokémon, die nu uiterst tevreden scheen te zijn. Hij kwam van zijn plek af, en begon nieuwsgierig rondjes om het andere meisje heen te zweven. Tot dusver had Mirage zich goed genoeg gedragen, dus zag Thirza geen reden om het hem te verbieden. Uiteindelijk besloot hij om voor het hoofd van de vreemdelinge in de lucht te blijven zweven, nieuwsgierig naar de reactie die ze op hem zou hebben. Thirza liet een zachte zucht horen. Ze zou hem het liefst terug willen roepen, maar ergens scheen ze zelf ook nieuwsgierig te zijn naar de reactie.

“Ik vind het niet prettig om nog te vliegen als het donker word. Bovendien is het op de grond wat minder koud dan in de lucht.” Het klonk weleen beetje vreemd, op welke pokémon zou ze dan hebben gevlogen? “Op de rug van mijn Dragonite.” Kreeg ze te horen, alsof de trainster gedachten kon lezen. Het was even stil, totdat er weer een vraag gesteld werd. “Welke Pokémon liet je daarstraks terug keren?” Chiara keek verbaasd op, dat ze daarin geïntereseert zou zijn. Maarja, misschien heeft dat wel zijn redenen. ''Een Cyndaquil,'' sprak ze. Ze zuchtte en richtte haar blik op de pokéball waar hij inzat. Langzaam richtte ze haar blik weer op, toen ze merkte dat er een gedaante op haar afkwam. Het was de Duskull, die tot dusver zijn plek niet had verlaten. Hij cirkelde even om haar heen, maar kwam uiteindelijk tot stilstand voor haar gezicht. Ze schrok even van zijn blik, die leek alsof hij door haar heen kon kijken. De Duskull had blijkbaar besloten nog even op zijn plek te blijven, maar Chiara wist hier niet op te reageren. Ze kreeg de neiging om heel droog 'hallo' op te merken, maar dat liet ze maar achterwege. Dan zou ze vast niet serieus overkomen en dat wilde ze juist wel. Ze zuchtte, terwijl ze haar jas weer wat dichter tegen zich aan hield. Vanochtend lag ze nog lekker warm in haar bed, maar nu zat ze met een te dunne jas in de sneeuw. Zoiets zet je wel aan het denken. Maar Chiara had geen zin om te denken met 'wat als'. Ze was deze reis zelf begonnen, hier had ze zelf voor gekozen. Dat ze nu in de kou zit was gewoon een tegenvaller. Pech. Wat zou Cyndaquil eigenlijk vanochtend hebben gedaan? Samen met zijn vriendjes van het lab gespeeld, niet wetend dat ze later gescheiden zouden zijn? Ze pakte de pokéball van haar gesp af en bekeek hem even. Misschien mist hij zijn vriendjes wel. Deze gedachte spoorde Chiara eigenlijk aan een pokémon te vangen. Ze klikte de pokéball weer terug aan haar riem en begon na te denken. Welke pokémon wou ze eigenlijk hierna vangen? Het liefst een pokémon die niet zo koppig zou zijn, maar dat heb je nou niet voor het kiezen. Als ze een goede band met elkaar hadden, was de pokémon vast minder koppig, maar dat kon vaak lang duren. Met een vage blik in haar ogen keek ze de trainster aan, ookal had ze geen idee waarom. Opeens begon ze zich af te vragen waarom ze die vraag had gesteld. “Welke Pokémon liet je daarstraks terug keren?” Waarom was dat zo belangrijk? Had ze soms een gevecht gewild? Chiara verzonk weer in gedachten. Het was wel logisch om een gevecht aan te gaan met een andere trainer, maar als dat het geval was moest Chiara haar teleurstellen. Ze had totaal geen vechtervaring en haar pokémon had ze net pas gekregen. Daarbij was het hier te koud en zou ze niet weten of de Cyndaquil haar bevelen zou opdragen.

''Een Cyndaquil.'' Was het antwoord van de trainster. Thirza knikte. Dat kon twee dingen betekenen. Óf de trainster waar ze tegen praatte was nog maar een beginner, óf ze had expres verkozen om haar pokémon niet te laten evolueren, en was in werkelijkheid een kick-ass trainer die iedereen die op haar pad kwam met gemak versloeg. Thirza gokte dat het de eerst optie was. Een echte kick-ass trainer zou niet verdwalen, en wist inmiddels wel hoe een kaart werkte. Ja, ze was er nu zeker van dat het de eerst optie was. “Mirage.” Zei Thirza. Ze keek strak naar haar pokémon, die zich langzaam naar haar omdraaide. Ze gaf een klein knikje met haar kop opzij, als teken dat hij meer dan genoeg rond had gehangen voor het gezicht van de vreemdelinge. Mirage bleef kort en twijfelend op zijn plek zweven, voordat hij terug zweefde naar Thirza. Hij wist heus wel hoe hij braaf moest luisteren… Het was alleen zo dat hij het zelf nog niet door had. Uitgebreid rekte Thirza zich uit, voordat ze al steunend tegen de boom overeind kwam. De koude grond maakte haar stijf, en gaf haar langzaam maar zeker een oncomfortabel gevoel. “Ik ga… een schuilplaats zoeken…” Zei ze tegen de vreemdelinge. Het was geen uitnodiging, maar aan de andere kant stuurde ze haar ook niet weg. Het was maar hoe ze het opvatte, vond Thirza. Het kon beide kanten op.
Thirza glimlachte zachtjes, toen ze iets lichts op haar schouders voelde. Haar Duskull, natuurlijk. Hij hing weer aan haar schouders. Hij was licht, dus was het voor Thirza geen probleem om hem te dragen. Nee, het zou er pas voor schut uit zien als hij zou evolueren, en dan nog steeds aan haar schouders zou hangen. Hij was dan ongeveer even groot als haar, gokte Thirza.