Kou.

Langzaam zette het meisje haar stappen. Ondanks de dikke lagen kleding die ze aan had had ze het ijskoud. De wolkjes die haar ademhaling creëerden waren ongelofelijk scherp. Normaal was het meer rookachtig. De bewegingen van de Mudkip die haar volgde waren stijfjes. Hij waggelde meer dan dat hij liep. ''M-Mud..'' klonk zacht het klagelijke stemmetje. Het meisje zuchtte. Wat moest ze doen? Ze wilde zelf ook graag omkeren en dit koude gebied verlaten, maar ze waren al zo lang op weg dat ze best wel eens op de helft konden zijn. Ze wenste vurig dat ze een vuur Pokémon had gekozen in plaats van deze Mudkip. Maar helaas, ze had deze nu eenmaal en kon haar niet vervangen..
''Stil maar, Mizumi,'' probeerde ze haar Pokémon moed in te spreken. Een koude windvlaag sloeg hard tegen haar gezicht. Er zaten duidelijk stukjes ijs in, want het brandde van de pijn. ''Nog even volhouden.. we komen wel ergens..'' Hoe vaker ze die woorden herhaalde, hoe minder ze er in geloofde.

De gedaante die aan de horizon verscheen beschouwde ze eerst als een illusie van haar gedachten. Ze hoopte zo dat er iemand aan kwam, dat het zo zou gaan lijken. Niks was echter minder waar. Er was daarwerkelijk iemand aan de horizon verschenen die zich ook door de steeds erger wordende sneeuwbui wurmde. Nyra begon te hopen dat deze persoon een warme vuur Pokémon bij zich had. Nog nooit eerder had ze zo gehoopt een Pokémon te zien. Ze vergat even haar Mudkip, tot deze zacht en heel zielig kreunde. De trainster keek om en zag hoe haar Mudkip stijfjes en heel langzaam wat passen zette. Ze bukte en tilde het wezen op, terwijl ze haar in handschoenen verstopte hand over haar rug liet glijden. ''We zijn er zo uit, echt waar!'' bemoedigde ze haar Pokémon. Deze keer geloofde ze zichzelf wel. Haar blik gleed weer af naar de gedaante, waarna ze haar passen weer vervolgde. Pijn trok door haar lichaam, maar het deerde haar niet. Zometeen zou ze weten of ze de verschikkelijk koude ijsvlakte kon verlaten.