Little cave

Een zelfvoldane, en waarschijnlijk ook ietwat onnozele, grijns stond op Caleb’s gezicht. Kunai zat op zijn schouder, en Shura liep een paar meter voor hem uit. De grond onder hem kraakte door de losliggende stenen. “Aah~!” geeuwde hij, zijn armen boven zijn hoofd uitrekkend. Hij had de winterse kou weten te negeren, al helemaal door het feit dat hij een levende straalkachel op zijn schouder had zitten. De vlam op Kunai’s achterwerk was warm genoeg om beide warm te houden. Ook Shura had geen last van de kou; zij was immers een ijs type. “Shura, niet te ver vooruit gaan!” riep hij, lichtelijk vermoeid in zijn ogen wrijvend. Hij was naar de Lost Canyon gekomen om van het uitzicht te kunnen genieten. Het enige probleem was dat hij nog geen uitzicht om naar te kijken had gevonden. Beter gezegd, hij was weer eens bezig met verdwalen. Iets wat hem niet bepaald onbekend was.

Zijn blik spotte een kleine inkeping in de rotsen. Klein, maar groot genoeg om in te passen, zo te zien. “Shura!” riep hij naar zijn pokémon. De Sneasel keek om naar haar trainer. “Is die grot groot genoeg om in uit te rusten?” vroeg hij, wijzend naar de inkeping in de rotsen. Shura draaide haar hoofd naar de inkeping, die niet verschrikkelijk ver van haar verwijdert was, en sprintte er op af. Ze bleef staan bij de opening, tuurde naar binnen, en wenkte Caleb vervolgens als teken dat de ruimte groot genoeg was. “Perfect!” grinnikte Caleb, duidelijk tevreden over zijn ontdekking. Niet veel verderop zag hij Shura de grot al in lopen. Kunai sprong van Caleb’s schouder af, en rende al eveneens naar de grot toe. Zijn vlam verlichtte de donkere ruimte. Caleb grijnsde. Kunai was niet alleen een perfect teamlid voor gevechten, maar kwam ook nog eens van pas in de kou, of op donkere plekken. Hij was letterlijk een levend waxinelichtje.

“Eindelijk uit de kou…” zuchtte Caleb toen ook hij eindelijk in de kleine grot was. Het was weinigs bijzonders voor een grot. Het was klein, er hingen Zubat aan het plafond, en in het achterste deel van het grotje was het vrijwel onmogelijk om rechtop te staan. De voordelen waren natuurlijk dat het beschut was tegen de ijzige wind, en dat de temperatuur in de kleine ruimte al snel begon te stijgen tot een aangename temperatuur. Caleb ging tegen de muur aanzitten, terwijl hij zijn blik omhoog richtte naar de Zubat. Zou hij er eentje moeten vangen? Nah. Hij zou eerst wat meer tijd aan Kunai moeten besteden. Bovendien had Shura het al moeilijk genoeg met het aanpassen aan één nieuw teamlid. Laat staan twee. Nee, dat zou ze op het moment niet aankunnen. Caleb liet een korte grinnik horen, kijkend naar zijn twee pokémon, die allebei een andere plek van de grot hadden geclaimd. Shura, natuurlijk, zo ver mogelijk bij Kunai vandaan. Niet omdat ze hem specifiek haatte, maar omdat de warmte haar een onprettig gevoel gaf, en ze geen risico wilde lopen om zich aan zijn vlam te branden.

Zacht gleed de brunette met de borstel door de vacht van haar Umbreon. Deze stond glimlachend voor haar, rustig wachtend tot ze klaar was. Summer en Sierra waren al aan de beurt geweest en Nyala en Music konden het goed zelf. Dus, Desire was de laatste die geborsteld moest worden. Cynthia glimlachte, terwijl ze even met haar hand over de gekamde vacht van haar Umbreon gleed. Haar Umbreon was als laatste van haar team geëvolueerd, tijdens het laatste Gym Gevecht, waarin ze de Kiay Badge gewonnen hadden. Het gevecht was gewonnen met drie - nul, een zeldzame overwinning waar ze van genoten had. Ze ging even met haar hand door haar lange bruine haar, dat los naar beneden hing. Er zat dan wel een haarband in, maar haar pony hing nog altijd naar voren. Haar oranje haarband was herkenbaar door de strikjes die aan beide kanten zaten. Ze keek naar de donkere halsband die om de nek van haar Umbreon zat en maakte hem voorzichtig los. De halsband was niet leuk meer bij haar nu ze geëvolueerd was. Even haalde Cynthia diep adem, waarna ze licht glimlachte. Ze deed de halsband in haar tasje en gleed even met haar hand over de kop van haar Umbreon, waarna ze ook de borstel teruglegde. “Je was geweldig in het gymgevecht,” complimenteerde ze haar Pokémon glimlachend. Deze zette een trotse glimlach op haar kop.
Plots spitste de Umbreon haar oren en zakte ze door haar voorpoten. “Wat ga je doen?” vroeg Cynthia, waarna ze op haar kont neer viel, geschrokken door haar Umbreon die ineens wegrende. Ze keek naar de plek waar de Umbreon heen rende, waar ze net haar jonge Glameow heen zag rennen. Haar ogen werden groot. “Summer, Nyala, Music.. Keer terug!” riep ze uit naar haar Pokémon en ze liet de drie terugkeren, waarna ze de kant op rende waar haar Umbreon en Glameow heen waren gerend.

Toen ze eenmaal aan kwam zakte ze hijgend door haar knieën en keek ze naar haar Glameow, die vrolijk om een jongen heen aan het springen was en ‘Glam!’ herhaalde. Haar Umbreon zat wat verderop, licht glimlachend te kijken naar de vrolijke, nog zeer jonge Glameow. “Bedankt, Desire,” sprak Cynthia zacht, blij dat Desire had opgemerkt dat Sierra er vandoor ging. Ze ging weer rechtop staan en keek haar Glameow - die ondertussen tot stilstand was gekomen en haar met grote ogen aan keek - droogjes aan. “Je mag niet wegrennen, Sierra,” zei ze, ietwat streng. Sierra knikte en rende op Desire af, om vervolgens overhyperd rondjes te rennen. “Het spijt me,” zei Cynthia, waarna ze haar blik richtte op de jongen. “Ze is nog jong en was er vandoor gegaan. Het spijt me voor de overlast die ze veroorzaakt heeft,” zei ze, waarna ze eens om zich heen keek. Het viel haar nu pas op dat ze in een grot waren. Ze glimlachte lichtjes en haalde diep adem. Een briesje streek door haar bruine haar. Het was koud, maar niet zó koud, gezien het feit dat dit het Warme zuiden was. Ze haalde even diep adem. “Cynthia is de naam,” stelde ze zichzelf toen maar voor. “En dat zijn Desire en Sierra.”