Please, Help Me..

Rustig deed het meisje haar skeelers aan, om ze vervolgens stevig vast te maken. Al haar Pokémon keken haar onthutst aan, ze hadden geen enkel idee waar hun trainster mee bezig was. Zachtjes grinnikte, waarna ze een zijdelingse blik op ze wierp. ’Rustig maar, ik weet wat ik doe,’ stelde ze haar Pokémon gerust. Het was wel waar dat het een lange tijd geleden was toen ze voor het laatst op skeelers had gestaan en er ook daadwerkelijk een flink stuk mee had afgelegd. Maar het was een mooie zomer dag, en dus besloot ze maar weer eens wat te proberen. Ze had haar All-Stars in haar tas gestopt, wat haar eraan deed herinneren dat ze nog nieuwe schoenen zou moeten kopen voor de winter. Maar daar probeerde ze nu geen aandacht aan te besteden. Ze was immers nu bezig om te proberen te genieten van misschien de laatste mooie zomerdag. Ze haalde diep adem, om daarna een diepe zucht te slaken. ’Zeg, wie van jullie heeft zin om een stukje te joggen?’ Het bleef een tijdje stil, en de suizende wind was het enige wat de stilte vulde. Uiteindelijk zette een van de drie – de Vulpix – een stap naar haar eigenaar toe en liet ze haar lippen krullen tot een onderdrukte glimlach. Met een instemmende grijns op haar gezicht knikte Sakura. ’Oké, Shanoa dus.’ Ze was erg blij dat eindelijk haar Vulpix weer eens probeerde wat tijd voor hun twee alleen te creëren. Sakura was op zich niet het type dat haar Pokémon ging dwingen te doen wat zij wou, maar aangezien Shanoa er nu zelf op stond hield ze haar niet tegen. Rustig klikte ze twee Pokéballs los van haar riem, ze hield ze in een hand. Ze was er al best kundig in geworden. Sinds ze drie Pokéballs moest weten vast te houden was het altijd een beetje lastig geweest, maar nu had ze er een manier op gevonden. Kundig maakte ze ze groter, waarna ze ze open liet gaan. Uit beide Pokéballs kwam een roodroze straal, die richting de overige twee Pokémon ging – Een Shinx en een Eevee. Deze twee bleven rustig staan, alsof er niets aan de hand was. De straal raakte ze aan, waarna ze allebei dezelfde roodroze kleur kregen als de straal. Voor dat je het doorhad was hun eigenlijk vorm verdwenen en waren er enkel nog twee stralen die terug gingen naar de aangewezen Pokéballs. Toen alles klaar was klikte Sakura de Pokéballs weer vast aan haar riem. Rustig stond ze op, zonder haar evenwicht te verliezen. Zo te zien had ze het nog niet verleerd. ’Zo Shanoa, ben je klaar?’ Toen ze het antwoord, in de vorm van een knikje, kreeg van de Vulpix, begon ze te skeeleren, in een rustig tempo. De Vulpix bleef aan haar zijde lopen, in een rustig drafpasje.

Ze vervolgden hun reis rustig. Tot de Vos Pokémon ineens abrupt halt hield. Snel remde Sakura af en keek ze over haar schouder naar de Pokémon. ‘Is er iets Shanoa?’ De Vulpix leek bevroren te zijn, ze bewoog niet meer, deed niets. Staarde enkel naar een punt, ergens in het bos. Rustig draaide het meisje zich om en zette ze haar handen in haar zij. ‘Shanoa als je nie-’ Ze staakte haar zin toen haar Vulpix ervandoor spurtte, het bos in. ‘Shanoa!’ gilde Sakura zowat. Ze wou er achteraan gaan, maar ze had skeelers aan. En er lagen veel bladeren op de grond, zoveel dat je de bosgrond niet eens meer kon zien. Niet wetende wat te doen beet ze op haar lip. Voor een paar tellen bleef ze gewoon staan, daarna kwam ze in actie. Snel ging ze door haar benen en begon ze haar skeelers los te maken. Ze pakte ze op en volgde zo snel ze kon – al rennend – het spoor van haar Vulpix. Ze voelde hoe het water door haar sokken doordrong en haar voeten koud maakte, maar dat deerde haar nu niet. Ze moest en zou Shanoa terug vinden.
Het duurde een tijdje voordat ze haar spotte, vanwege haar rode vacht werd ze goed gecamoufleerd tussen de bladeren. Ze lag gekruld op de grond, ergens omheen. Langzaam en voorzichtig kwam Sakura dichterbij. ‘Shanoa… Wat is er?’ De Vulpix hief haar kop op, en keek haar eigenaar met waterige ogen aan. Sakura verstijfde, wat had dit te betekenen? De Vulpix wendde haar blik weer af, en keek naar iets dat verderop lag. Nogal bang volgde Sakura haar blik. Er lag daar iets. Met trillende handen legde Sakura haar skeelers op de grond, en legde haar rugzak erbij. Langzaam liep ze naar de plek toe, naar datgene waar de blik van Shanoa op was gevestigd. Haar benen trilden en ze was doodsbang. Ze kwam uit bij een struikje. Over haar schouder keek ze naar haar Pokémon, deze knikte – als teken dat het daar moest zijn -. Nieuwsgierig schoof Sakura de takken opzij, waarna ze verstarde. Er lagen eieren… Poké eieren… Alleen en verlaten. Kalm legde Sakura haar hand op een van de eieren, hij voelde ijskoud aan. Snel legde ze haar hand ook het andere ei, dat ernaast lag. Opnieuw was het ijskoud. Sakura slikte. ‘Shanoa, waar is de moeder?’ Ze hoorde een treurige en zachte kreet, afkomstig van de Vulpix. Totaal van haar stuk gebracht liet Sakura zich op haar achterste vallen. Eieren hoorden niet ijskoud te zijn. Zelfs zij – als niet breeder zijnde – wist nog dat dat alleen een slecht teken was. Eieren hoorden altijd warm te zijn; dat gaf aan dat er zich leven in het ei bevond. Maar deze eieren waren ijskoud, en hun moeder was nergens te bekennen. Was dit nest… Bestaande uit drie eieren… Achtergelaten? Of was hun moeder gevangen, door een trainer die nergens vanaf wist? Ze stond weer op, met glazige ogen. Ze draaide zich om. Waarom probeerde Shanoa het ei op te warmen? Had ze niet door dat het al te laat was? ‘Shanoa, we gaan…’ prevelde het meisje zachtjes. Wild protesterend begon de Vulpix te schreeuwen; ‘Vulpix, Vul!’ Met een vaag loopje liep Sakura naar haar Pokémon toe, en hurkte bij deze neer. ‘Ik weet dat je het niet wilt geloven…’ Haar ogen stonden nog steeds glazig. Rustig legde ze haar hand op het ei, dat de Vulpix wanhopig probeerde op te warmen. Ineens werden haar ogen groter. Het voelde warm aan. Nou, warm kon je het niet noemen, maar het was warmer dan de anderen. En Shanoa zou het pas een paar tellen kunnen hebben opgewarmd, dus het kon niet zijn dat deze warmte afkomstig was van haar Vulpix. ‘Leeft deze nog?’ Vluchtig knikte de Vulpix, overduidelijk zeker van haar zaak. Voorzichtig pakte Sakura het ei op, het voelde nog steeds best koud aan. Maar ze geloofde erin dat haar Vulpix gelijk had. Snel ritste ze haar vest open, om het vervolgens uit te trekken. Snel wikkelde ze het ei in haar vest, in de hoop de geringe warmte ervan te bewaren. Ze wist waar ze naartoe moest… Ze was er al eens een keertje langs gekomen; het Daycare center. De naam was haar ontschoten, maar ze wist dat hij er ergens was.

Zo snel ze kon skeelerde ze over het paadje. Met haar Vulpix achter haar aan rennend. Ze had het ei – dat in haar vest gewikkeld was – tegen haar borst opgedrukt. Kippenvel tekende zich af op haar blote armen. Maar ze wist niet of het van de kou kwam of de angst dat ze misschien toch te laat zou zijn. Als ze haar rugzak niet mee moest sjouwen zou ze een stuk sneller zijn… Nee, ze moest daar nu niet aandenken, ze moest naar een Daycare toe. Zo snel mogelijk. Eindelijk zag ze het bordje dat aangaf dat ze in het goede dorpje was; Miho Town. Snel spurtte ze door naar de Daycare. Voor de deur bleef ze eventjes stilstaan. Daycare Enternal stond op een bordje aangegeven. Ze hapte één keer naar adem. Tijd om haar skeelers uit te doen had ze niet. Voorzichtig liet ze het ei met een hand los, zodat ze de deur open kon maken. ‘Hallo? Is er iemand?’ Ze had niet de moeite genomen om op de deur te kloppen, noch ergens een bel te zoeken. Daar had ze de tijd niet voor en ze was aardig verward in haar hoofd op het moment. Er moest iemand zijn… Anders zou alles sowieso voor niets geweest zijn.

{ Flutpost, bestaande uit 1399 woorden,
Hoe krijg ik het voor elkaar xd ? }

Zacht drukte Demy haar vingers in de rug van haar Prinplup. De Pokémon was erg gespannen geworden van al het gedoe. Het reizen en alles wat het met zich mee bracht, zoals nieuwe ontmoetingen en gevechten. Deze massage had ze daarom wel verdiend. Daarom genoot ze er ook zo van. Twilight had een warm bad gehad en Rythm wat aroma therapie. Demy was dat oorspronkelijk niet van plan, maar ze vond ergens nog een flesje met heerlijk geurend spul en had besloten dat het geen kwaad kon om Rythm daarmee te verwennen.
De deur ging totaal onverwachts open en een meisje verscheen. Demy dacht haar te herkennen van het contest waar ze ooit de gast-jury had mogen zijn. Echt zeker weten deed ze het niet, dus besloot ze er niet over te beginnen.
“Hallo? Is er iemand?” klonk de stem van het meisje. Demy zag dat ze ongerust was, en zag ook het ei in haar armen. Wat zou er aan de hand zijn? Er was in elk geval iets goed mis. Demy stopte met het masseren van Ocean, die daarom maar van de toonbank af sprong. Ze waggelde droogjes naar de deur die haar naar buiten bracht. Waarschijnlijk ging ze naar het poeltje, die zich ergens in het gebied van de Daycare bevond. Demy vroeg zich af of daar geen laag ijs op zou liggen. Ach, het zou toch niks uit maken; Ocean kon prima haar Metal Claw gebruiken en kon bovendien wel tegen een beetje kou.
Demy liet een frons op haar gezicht verschijnen. “Wat is er aan de hand?” vroeg ze, de nieuwsgierigheid die ze diep van binnen voelde verbergend. Het zou namelijk goed kunnen dat het onbeschoft over kwam als ze wel nieuwsgierig klonk. Do kon het ook.

- Dit is wel heel erg kort vergeleken met die van jou xD -

De blik vol angst van Sakura zou niemand nu kunnen ontgaan. Ze was een beetje wanhopig geworden, wanhopig om de Pokémon in dit ei in leven te houden. Er was gelukkig iemand. Een meisje dat ze vaag ergens van kende… O ja, het Contest… Daar was ze een van de jury leden. Gastjury leden. De naam was Sakura ontschoten, waarschijnlijk omdat ze nogal paniekerig was. Het meisje stopte met waar ze mee bezig was bij een Prinplup. Niet veel later – toen ze haar aankeek – kwam er een frons op haar gezicht. ‘Wat is er aan de hand?’ luidde de vraag. Sakura schraapte haar keel, die droog aanvoelde. Ook waren haar spieren in haar keel samengetrokken, waardoor het voelde alsof ze een brok in haar keel had. ‘Het ei…’ begon ze zachtjes. Ongeduldig duwde haar Vulpix met haar snuit tegen haar kuit aan, zich wel realiserend dat er niet veel tijd was om een beetje te gaan stotteren. ‘Ik… Ik had het ergens gevonden, bij een paar anderen. Die anderen waren ijskoud en iedereen weet wel wat dat betekend… Maar dit ei was warmer dan de anderen dus misschien… Alleen dadelijk wordt het wel zo koud als die anderen en dan…’ ratelde Sakura een beetje achter elkaar door, zichzelf meer vertellend wat ze nou precies had gezien dan het meisje tegenover haar. Het was eigenlijk wel gewoonlijk dat ze in een soort van shock raakte van dit soort dingen. Ze was nog maar veertien jaar oud, dus wat verwacht je er dan van?

Snel hapte de brunette één keer naar adem. ‘Ik wist niet wat ik moest doen – ben namelijk geen Breeder – en toen dacht ik; Breeders kun je vinden in een Daycare. Dus toen ben ik zo snel ik kon hier naartoe gekomen in de hoop dat er iemand zou zijn die hier verstand van af heeft, en bovendien ook weet wat ze moet doen.’ Ja, ze gebruikte het woord ze – vrouwelijk woord – ervan uitgaand dat het meisje voor haar gewoon een Breeder was. Het kon wellicht ook dat het iemand was met een vakantie baantje… Maar die zou er dan toch ook wel verstand van hebben? ‘Alsjeblieft… Je moet me helpen,’ het kwam er nogal wanhopig en verloren uit, maar zo voelde ze zich ook. Ze had zich nog niet eens gerealiseerd dat de Pokémon in het ei allang dood kon zijn… Maar Shanoa was er van overtuigd dat het nog leefde, en ze luisterde altijd naar haar Pokémon. En dan vooral Shanoa, omdat dat haar eerste Pokémon was. Met een vragende blik en een wanhopige glim in haar ogen bleef ze het meisje aankijken, hopend dat ze misschien raad wist met deze situatie.

{ Maar jouw woorden bevatten meer informatie o3o! }

“Het ei…” het meisje begon zo zacht dat Demy het bijna niet kon verstaan. Gelukkig zei ze maar iets simpels, anders had Demy het echt niet begrepen. “Ik… Ik had het ergens gevonden, bij een paar anderen. Die anderen waren ijskoud en iedereen weet wel wat dat betekend… Maar dit ei was warmer dan de anderen dus misschien… Alleen dadelijk wordt het wel zo koud als die anderen en dan…” Medy luisterde zwijgend naar de woorden van het meisje. Haar frons was verdwenen en had plaats gemaakt voor een blik vol medelijden. Vreselijk vond ze het, dat verhaal over die dode eieren.Nooit zouden de wezentjes die er in zaten de schoonheid van de wereld kunnen zien. Het greep Demy echt.

“Ik wist niet wat ik moest doen – ben namelijk geen Breeder – en toen dacht ik; Breeders kun je vinden in een Daycare. Dus toen ben ik zo snel ik kon hier naartoe gekomen in de hoop dat er iemand zou zijn die hier verstand van af heeft, en bovendien ook weet wat ze moet doen.” Demy knikte. Opnieuw veranderde haar blik. Deze keer in eentje vol zelfvertrouwen. “Alsjeblieft… Je moet me helpen,” waren de laatste woorden van het meisje. “Goed, breng dat ei naar de toonbank, dan haal ik even wat op,” zei Demy. Ze klonk streng, maar zo was het niet echt bedoeld. Er stond een leven op het spel en daarom was ze uiterst serieus. Ze draaide zich om en liep de kamer in waar de eieren van de Daycare stonden. Hier bevonden zich ook de kokers waarin eieren vaak werden gehouden. In deze kokers was het altijd goed warm. Er waren natuurlijk ook Pokémon die geen warmte nodig hadden om uit te komen. Voor die waren er speciale kokers die in de kou stonden. Demy wist niet zeker wat voor koker dit ei nodig had, maar besloot toch voor een warme te gaan. Dit was voornamelijk omdat de meeste Pokémon warmte nodig hadden. Ze pakte de koker en droeg hem in haar armen naar de balie toe. Daar zette ze het voorwerp neer en opende ze het deksel. “Doe hem hier maar in,” sprak ze, niet meer zo streng als eerst. Nu klonk ze gewoon vriendelijk. Ondertussen probeerde ze te bedenken wat het ei nog meer nodig zou hebben.

‘Goed, breng dat ei naar de toonbank, dan haal ik even wat op,’ sprak het meisje, haar toon was een tikkeltje streng. Maar dat was nodig, want anders zou ze alleen nog maar verder gepanikeerd hebben over wat er was gebeurd. Snel knikte Sakura. Ze wou gelijk naar binnen lopen maar… Haar skeelers. Ze beet op haar lip. Snel begon Shanoa aan het klittenband te trekken; proberend de skeelers los te maken. Een dankbare glimlach ontstond op het gezicht van het meisje. Haar Vulpix wilde echt proberen dit ei te redden, gelukkig maar. Na hard zwoegen wist de Vulpix al het klittenband los te krijgen. Sakura hief haar ene been een stukje op, Shanoa pakte de skeeler beet en begon eraan te trekken, terwijl zij met haar been trok. Toen haar voet eindelijk uit de skeeler kwam zette de Vulpix een paar stappen achteruit, maar ze viel nog net niet op haar achterste; de tegendruk. Snel deden ze hetzelfde trucje bij de tweede skeeler. Het andere meisje was verdwenen, toen ze eindelijk weer haar blik naar boven richtte, en niet meer naar onder – op haar skeelers en haar Vulpix gericht -. Snel haastte ze zich naar binnen en legde ze het ei voorzichtig op de toonbank. Wat moest ze nu doen? Haar Vulpix legde vluchtig de skeelers naast elkaar en spurtte toen achter haar aan. Ze moest er nu vast nogal vaag uitzien. Ze had nog vrij zomerse kleren aan; vooral nu haar vest uit was. En ze had geen schoenen aan, enkel sokken. Die ook nog half uit waren getrokken, de skeelers hadden ze geprobeerd mee te trekken.

Met een ruk draaide Sakura haar hoofd om. Ze hoorde voetstappen – overduidelijk afkomstig van het meisje dat zonet verdwenen was -. Ze had een… Koker. Ze had wel eens een keertje zo’n voorwerp aanschouwd, maar had er nooit echt informatie over gezocht. Het deerde haar niet zoveel. Maar nu wel, als ze eerlijk was. Er stond immers een leven op het spel. De koker werd geplaatst op de balie. Zwijgend keek Sakura toe hoe de deksel ervan werd gehaald; ze zag de warme lucht – die eruit kwam – opstijgen. ‘Doe hem hier maar in,’ trok het meisje haar opnieuw weer uit de trance waar ze zich voor de zoveelste keer in bevond. Het was te danken aan het feit dat het meisje bleef zeggen wat ze moest doen dat ze het ook deed; anders zou ze gewoon blijven staren naar van alles en nog wat. Ze was niet echt het type dat in deze situaties uit zichzelf kon handelen. Had eerder de neiging om in shock te raken of in paniek te raken. Dat was ook de hoofd reden waarom ze geen Breeder was geworden. Natuurlijk had het haar wel aangesproken; maar met haar karakter was ze gewoonweg ongeschikt voor het vak. Voorzichtig haalde ze het ei uit haar vest, om het vervolgens met trillende handen in de koker te plaatsen. Altijd als ze voorzichtig moest doen met dingen begonnen haar handen te trillen. De meesten dachten alleen dat het kwam door de zenuwen. Maar bij haar trilden ze eigenlijk om werkelijk alles. Zonder wat te zeggen pakte ze de deksel en plaatste ze deze weer op de koker; zodat de warmte niet verloren ging. Met een neutrale blik keek ze naar het meisje. Ze kende haar… Daar was ze zeker van. Maar de naam zou later wel komen, eerst het ei. ‘M-… Moeten we nog iets doen?’ sprak ze zachtjes, wel wat harder dan eerst en wat rustiger.

Het meisje had ongelofelijk trillende handen. Iets wat Demy enorm irriteerde. Ze wist dat ze er niks aan kon doen en zei er dus ook maar niets van. Het ei was nu veilig, toch? Wat was er allemaal gebeurd dat dit meisje zo in shock was? Het duurde even voor het ei in de koker gedaan was, maar Demy was blij dat hij er in zat. Vervolgens deed het meisje de deksel op de koker. “M-… Moeten we nog iets doen?” vroeg ze vervolgens zachtjes. Demy dacht even na. Haar blik was op de koker gevestigd. Het ei zat er nu veilig in. Daar binnen was het ook de juiste temperatuur. “Nee, dat was het wel,” sprak Demy. Ze had toch het gevoel dat ze iets vergat. Maar, er was niks.. toch? Ze fronste, en besloot nog maar eens iets te vragen. “Weet je wat voor ei het is?” Ze richtte haar blik op het meisje. Zijzelf kon natuurlijk ook wel checken wat voor Pokémon er uit het ei kwam, maar zo op het eerste gezicht wist ze het niet en ze was te lui om het boekje op te zoeken. Bovendien wilde ze de kennis van dit meisje eens testen. En hoe zou ze er achter gekomen zijn? Doordat ze al eens eerder zo'n ei gezien had, doordat ze ook een boekje met alle soorten eieren er in had of omdat er een bepaalde Pokémon bij eht ei geweest was? Er waren veel mogelijkheden, maar er was maar één juist. Maar welke, dat was de vraag. Demy wist het niet, en had ook niet de juiste vraag gesteld om daar achter te komen. Het maakte haar eigenlijk ook niet zo veel uit. Het was nu meer de vraag wat voor Pokémon er uit het ei zou komen.

‘Nee, dat was het wel,’ sprak de Breeder. Sakura knikte. Alles was dus goed nu, toch? Net zoals het meisje tegenover haar vestigde ze haar blik op de koker. ‘Weet je wat voor ei het is?’ klonk haar stem weer. Emotieloos staarde ze met haar groene ogen naar de koker. Ze wist niets van eieren af, enkel de dingen die ieder normaal mens wel wist. Zelfs een kleuter kon haar kennis qua eieren overtreffen. Ze staarde nog eventjes zwijgend naar het ei, waarna ze haar ogen eroverheen liet glijden. Ze sloeg haar ogen weer op en kruiste de bruine ogen van de Breeder. ‘Nee,’ antwoordde ze kortaf. ‘Zou het echt niet weten… In mijn ogen lijken echt alle eieren op elkaar. Mijn kennis qua eieren is… Is misschien nog geringer dan dat van een kleuter. Ik weet enkel de gewone dingen; als ze koud zijn is het een slecht teken, gloeiend heet… Meestal ook. Als ze oplichten komen ze uit en voor de rest werd me geleerd dat ik geduld moest hebben wilde ik weten wat voor Pokémon eruit kwam,’ verklaarde ze rustig. Ze wist wel dat ze het blonde meisje nu licht kon gaan irriteren; wetende dat ze niet eens geprobeerd had te zoeken naar een aanwijzing die kon leiden tot het antwoord op haar vraag. Ze mocht dan wel iedere Pokémon uit haar hoofd kennen; op het gebied van eieren was ze totaal vreemd met alles.
Ze knipperde een paar keer met haar ogen, zich afvragend waarom deze vraag eigenlijk aan haar werd gesteld. Breeders hoorden dit soort dingen toch allemaal zelf te weten? Of werd ze nou net getest?... Nou, dan was ze zwaar gezakt. Ze sloeg haar ogen weer neer, en zocht naar haar Vulpix. Deze was gaan zitten; gespannen keek ze naar het ei. Waarom was ze nog steeds zo nerveus en onrustig? Het was allemaal toch goed nu… Het ei zat in een koker; die het verwarmde. En alles zou gewoon goed komen. Of had ze het mis, en zou haar geringe verstand over eieren haar tol eisen. Zou daardoor toch iets misgaan met het ei of niet? Ze wendde haar blik weer af en richtte zich op het ei. Ze was zelf al een stuk rustiger; ze begon een beetje bij te komen van de shock. Maar ze bleef nog licht gespannen door haar Vulpix; die toch haar twijfels had over de veiligheid van het ei. Misschien kon ze maar beter wat afleiding zoeken; zodat ze zich niet zoveel zou aantrekken van de Pokémon. ‘Zeg…’ begon ze zachtjes. ‘Zat jij niet toevallig in de gast jury bij het contest in Emblem City?’ vroeg ze, haar stem wat helderder.

{ *facepalm'd* }