How did I get here?

Het zand vloog op bij iedere stap die gezet werd. Een zucht, bij iedere stap die gezet werd. "Hoe ben ik hier terecht gekomen?" klonk over de woestijn. Het kwam eruit als een zielig piepje, vooral door de droge keel. Dallaz' ogen rolden over het oneindige zicht van gelig, droog zand. Geen drupje water te bekennen. Ze had haar fles water al leeggedronken voor dat ze hier was gekomen, lekker handig. Ze had ook geen idee meer hoe en wáárom ze hier gekomen was, en het kon haar nu ook niets meer schelen. Ze kon nu niet meer terug. Voor de laatste keer viste ze de kaart uit haar broekzak en staarde naar de grote gele vlek in het midden van het stuk papier. Kon niet missen. Het was dus toch geen koffievlek... Maar wel een woestijn. Gewéldig.
Ze keek even achterom naar To, die even chagrijnig achter haar aan sjokte en haar met zijn zielige oogjes smeekte om een slokje water. Ze voelde zich schuldig dat ze niet alleen zichzelf in de nesten had gewerkt, maar ook meteen haar beste vriend. Na een tijdje doorwandelen voelde ze haar benen bijna niet meer, en ze plofte neer in het hete zand. De zon scheen nu op z'n felst, want het was midden op de dag, en Laz zweette zich kapot. Ze nam To op schoot, en vanuit vermoeidheid viel ze in slaap, in de brandende zon. Dit was natuurlijk erg gevaarlijk, als ze te lang zou blijven liggen zou ze helemaal uitdrogen. To viel ook in slaap, en omdat hij een waterpokémon was, had hij juist nog meer water nodig. Was er iemand in de buurt die hen kon helpen?...

[Sorry inspiloos]

De woestijn. Geen gebruikelijke plek om een dagje door te brengen en al helemaal geen plek om een mooi optreden voor te bereiden. En toch was dat waarom Demy hier was. Oorspronkelijk wilde ze naar de kust, maar ze was een beetje verdwaald geraakt in de woestijn. Hier zaten ook genoeg Pokémon en er was ook genoeg ruimte, dus was de verandering van haar plannen niet eens zo slecht. De enige problemen waren de droogte en hitte, maar daar had ze Ocean voor. Ze hield de Prinplup zo veel mogelijk in de Pokéball, zodat zij geen last zou hebben van de hitte. Dat deed ze met al haar Pokémon. Ze wilde ze er eigenlijk pas uit halen bij de kust, maar.. Nu de plannen gewijzigd waren kon dat niet meer. Daarom begon Demy hier al.

“Rythm, toe maar!” Met een sierlijke draai gooide Demy de Pokéball van haar Kricketune de lucht in. De Pokémon verscheen vanuit een wit licht en draaide ook een rondje. “Laat je prachtige geluid maar horen!” riep Demy. Haar stem klonk zeer muzikaal, bijna alsof ze het zong. De Kricketune streek haar armen over elkaar, waarbij tientallen muzieknootjes verschenen. Ook een schitterend geluid kwam vrij bij deze actie. Demy vergat bijna waar ze mee bezig was. Gelukkig net niet. “Goed zo, Rythm! En nu Silver Wind!” De Kricketune sprong razendsnel de lucht in. Iets wat je niet zo verwachten van die Pokémon. Ze draaide rond in de lucht, met haar gezicht naar de grond gericht. Van haar vleugels kwam een schitterende zilveren 'wind'. Deze wind brak de muzieknootjes, waardoor een schitterende glitter een klein stuk van de woestijn bedekte. Door deze aanval werd helaas ook een hoop zand de lucht in geblazen. Rythm verdween uit het zicht. Misschien was dit toch niet zo'n handige plek voor een training.. In elk geval niet voor een training met Rythm.

Zodra Rythm en Demy weer herenigd waren had Demy haar Kricketune teruggekeerd. Er was geen reden om de Pokémon naast haar mee te nemen. Ze had liever dat Rythm veilig in haar ball zat. En andere trainer vond dat blijkbaar niet. Demy zag van ver af de gedaante al in het zand liggen. Meteen verwachtte ze het ergste en snelde ze er op af. Helaas lukte dat niet zo goed, vanwege het vele zand dat haar snelheid beperkte. Zodra ze de gedaante bereikt had zag ze een Buizel bij haar. Demy hoefde hier geen twee keer over na te denken. Kort geleden had ze Ocean de perfecte aanval hiervoor geleerd. Ze greep de Pokéball van Ocean vast en gooide hem de lucht in. “Ocean, Rain Dance alsjeblieft.” De Prinplup wierp heel even een blik op het meisje en de Pokémon en creëerde toen een blauwe bol tussen haar vleugels. De bol gooide ze met veel kracht de lucht in, waarna wolken ontstonden. Het duurde niet lang voor de regen naar beneden viel. Demy fronste richting het meisje met haar Pokémon. Zou ze wakker worden door de regen? Ze zou nu in elk geval wat vocht krijgen.. En desnoods kon ze wat uit Demy's fles krijgen, als ze nog wat water nodig had..

Dallaz had haar ogen half open toen ze plotseling geluid hoorde. Ze wist haar hoofd nog net een beetje te keren, en wierp een blik op een meisje met blond haar die, waarschijnlijk, haar pokémons aan het trainen was. Die pokémon had ze nog nooit eerder gezien.. Dat was ook best logisch, ze was nog maar net begonnen met haar reis en had nog geen enkele ervaring. Ze wou het meisje roepen, maar er kwam geen geluid uit haar keel en voor ze het wist zakten haar ogen weer dicht. To daarintegen sliep nog als een roosje, maar het zweet drupte van zijn snoet en hij maakte soms een schokkende beweging, hij had vast een nachtmerrie. Wat niet veel verschil zou maken als ze wakker zouden zijn, deze hele woestijn was een nachtmerrie als je zonder water zat. Opeens vielen er duizenden druppels water op hun gezicht, over hun hele lichaam, en het duurde niet lang voor het brandende gevoel van de zon verdween en ze een beetje afkoelden. Dallaz opende haar mond een klein stukje en knipperde met haar ogen. Ze zag hetzelfde meisje naar haar kijken, en een soort pinquin, die hen waarschijnlijk geholpen hadden. Plotseling schoot ze omhoog en zat nu rechtop, met haar handen nog in het natte zand gedrukt. Ze keek even opzij naar To, die inmiddels ook wakker was geworden. Laz nam een diepe hap adem en pakte toen haar beste maatje beet. "Oh, To!" Ze knuffelde haar pokémon, die haar allang had vergeven. Ze keek omhoog, en knikte dankbaar naar het meisje die zo'n beetje haar leven had gered, en dat van haar pokémon niet te vergeten. "Dankje, dankje dankje dankje," zei ze een beetje hysterisch.

Ze hield To nog steeds stevig vast en stond op om het meisje een hand te geven. "I-Ik had niet zo dom moeten zijn om hier h-heen te gaan..." stotterde ze verlegen. "Nogmaals bedankt." Ze glimlachte en gaf de pokémon naast het meisje een korte aai over zijn kop, terwijl ze To nog met een arm tegen haar bovenlichaam aandrukte. Ze keek even ongemakkelijk om zich heen en herinnerde zich weer helemaal hoe dom ze wel niet bezig was. In slaap vallen in de hete zon? Zonder water... Hoe kon ze ook denken dat die vlek op de kaart, een koffievlek was... Er stond overduidelijk bij dat deze woestijn de naam "Endless Desert" droeg. Ze was zo blij dat ze niet de enige was die hier een bezoekje bracht. Maar waarom zou de trainer tegenover haar hier vrijwillig heenkomen? Dit was niet de beste plek om te trainen. Ze bekeek het dappere meisje tegenover haar nog een keer. "Ik ben Dallaz..." stelde ze zich voor. Haar ogen straalden nieuwsgierigheid uit, en haar haren waren helemaal doorweekt door de regen, wat ze niets behalve prettig vond, eindelijk een beetje koelte.

Gelukkig kwam het meisje al snel weer overeind en ook haar Pokémon ontwaakte snel. Demy begreep het toen het meisje eerst haar Pokémon, een Buizel, stevig knuffelde, blij dat hij nog leefde. Vervolgens richtte ze haar blik op Demy. “Dankje, dankje dankje dankje,” bracht ze hysterisch uit. Demy hief haar wenkbrauw op. Ze vond het wel leuk dat iemand zo vrolijk was, maar ook wel onnozel. Ach, vrolijke mensen moesten er ook zijn op deze saaie wereld.

Ze stond op en gaf Demy een hand. Iets wat niet veel mensen deden, maar wat Demy wel best vond. Het was tenslotte gewoon een vriendschappelijk gebaar. “I-Ik had niet zo dom moeten zijn om hier h-heen te gaan... Nogmaals bedankt.” Demy glimlachte. “Niets te danken hoor,” sprak ze droogjes, waarna ze de hand van het meisje los liet. Ze zag hoe het meisje Ocean een aai gaf. Die maakte een zacht grommend geluid, maar deed verder niets. Helaas was daar wel een strenge blik voor nodig. De Prinplup wendde vervolgens haar blik af, alsof ze het niet waard waren om aangekeken te worden. Maar, Demy wist wel beter.
Ocean vertrouwde anderen niet zo snel en zou ook niet zo makkelijk vertrouwen laten blijken. En zelfs als je haar vertrouwen gewonnen had kon ze harteloos overkomen. Gelukkig vertrouwde ze Demy. Maarja, zij waren ook al heel lang bij elkaar. Ook Rythm, Daystar en Twilight hadden haar vertrouwen gewonnen. Twilight nog niet volledig, maar er was een begin. Demy had het gevoel dat dit gedeeltelijk was omdat hij bij het team hoorde en nog maar zo jong was, maar dat maakte haar niet uit. Iets was beter dan niets.
“Ik ben Dallaz...” stelde het meisje zich voor na een korte stilte. Demy keek haar even aan. Dat paste wel bij haar. “Aangenaam, Dallaz. Mij noemen ze Demy.” Demy glimlachte, niet wetend wat ze nog meer zou moeten zeggen. Haar blik gleed af naar de Buizel en toen besefte ze dat ze haar eigen Pokémon ook nog voor moest stellen. “En dit is Ocean,” voegde ze er daarom maar snel aan toe, terwijl ze haar hand naar Ocean uitstak, zodat het duidelijk was dat ze het over de Pokémon had. Zou de Pokémon van Dallaz ook een bijnaam hebben, of zou hij zoals vele anderen naamloos zijn?

Ze stelde zich voor als Demy. Demy en Dallaz, dat klonk best grappig. Ze lachte even in zichzelf om niets, en focuste zich weer op het gesprek. Toen Demy haar pokémon voorstelde, Ocean, besefte Dallaz dat ze helemaal vergeten was om haar beste vriendje voor te stellen. Die kon zichzelf natuurlijk niet voorstellen... Ze bloosde een beetje en opende haar mond opnieuw. "Aangenaam!" Het kon haar niets schelen als het over de hele woestijn te horen viel, veel zouden zich er aan irriteren. Omdat er bijna niemand was. "Dit is m'n állerbeste mattie To." Dallaz pakte To met twee handen bij z'n middel vast en hield hem even richting Demy, daarna zette ze hem op de grond. Het leek haar vervelend om de hele tijd vast gehouden te worden, en To was het blijkbaar met haar eens want hij hupte vrijwel direct naar Ocean en probeerde met haar te communiceren. Blijkbaar was Ocean een meisje. Zou het niet een schattig koppel zijn? Dallaz richtte haar blik weer op Demy en voelde haar maag knorren. Misschien moest ze straks maar een cafeetje opzoeken, To had vast ook wel zin in iets lekkers. Natuurlijk had ze altijd haar brood nog, maar dat was zo uitgedroogd, daar had ze nu echt geen zin meer in. Ze had haar pokémon nog nooit getraind. Het was ook zo'n raar idee; je beste vriend trainen. Maar het moest wel een keer gebeuren, vooral als ze voor zichzelf wou gaan zorgen in Utah. Anders zou ze nooit een gevecht kunnen winnen, laat staan een badge of lintje. Opeens schoot haar iets te binnen; wat nou als zij en Demy een oefen-gevecht gingen doen. Dan konden ze beide trainen! En het was natuurlijk gezellig. Het leek haar alleen wel lastig, Demy had vast veel meer ervaring. Maar of je wint of verliest, je kunt er altijd van leren. "We kunnen..." begon Dallaz met haar voorstel. "Een wedstrijdje doen? Vriendschappelijk, om te trainen..." zei ze erachteraan. Ze wou niet vreemd overkomen, en ze wou Demy al helemaal niet overvallen, maar nu ze hier toch waren kon het ook geen kwaad, toch? Ze zette alvast de technieken van To op een rijtje, die hij kende. Growl, watersport, quick attack... Ze keek naar To, die waarschijnlijk weer over zichzelf opschepte, maar dat nam ze hem niet kwalijk. Zo was haar maatje gewoon.

Dallaz stelde haar Buizel voor als To. Een korte maar krachtige naam. Niet echt Demy's smaak, maar ze vond het ook zeker geen lelijke naam. Ze keek toe hoe Dallaz haar Pokémon even optilde, alsof ze hem trots wilde zien. Alsof ze een klein kind was dat net haar eerste Pokémon had gekregen, en die aan haar moeder wilde laten zien. Demy grinnikte zachtjes bij die gedachte. En dat terwijl Dallaz er duidelijk niet zo jong uit zag. Het was onmogelijk dat zij en Demy qua leeftijd twee jaar van elkaar verschilden. Misschien waren ze zelfs wel even oud. Demy was helaas niet zo goed in schatten. Demy zag hoe de Buizel naar haar Prinplup toe ging en tegen haar begon te praten. Ocean zag er niet echt vrolijk uit. De meeste Pokémon hadden een vrolijk karakter, of in elk geval een karakter dat niet op die van haar leek. Jammer, want Ocean hield niet van dat hypere gedoe. Daarom maakte ze niet snel vrienden.
“We kunnen...” Dallaz' stem trok Demy's aandacht. Ze richtte haar blik op het meisje, met een licht vragende uitdrukking. “Een wedstrijdje doen? Vriendschappelijk, om te trainen...” Demy dacht even na. Dit was mogelijk ja, maar.. “Tegen Ocean of één van mijn andere Pokémon?” Hieruit was op te maken dat Demy wel een gevechtje wilde. Ocean had niet echt training nodig, maar vond vechten wel altijd leuk. Twilight had wel training nodig, maar hij was eigenlijk te jong.. Demy was ook bang dat de hitte hem te veel zou worden. Nadat hij eens in de rivier gevallen was deed ze liever wat voorzichtiger met hem. Begrijpelijk, want hij was nog zo jong. En toch zo vrolijk altijd.. Demy vergat bijna te zeggen welke andere Pokémon ze had. Het zou wel zo handig zijn om dat eerst te vertellen, voor Dallaz haar keuze maakte. “Ik heb ook nog een Ponyta, Kricketune en een Shinx. Die laatste is nog wel heel jong,” voegde ze er aan toe. Alsof ze Twilight niet eens wilde laten vechten. Maar, ze had hem opgenoemd. Nu was de keuze aan Dallaz.

Dallaz keek Demy nog even verwachtingsvol aan toen ze vroeg tegen wélke pokémon ze eigenlijk wou vechten. Dallaz begon met nadenken toen ze zich bedacht dat ze geen idee had welke andere pokémon Demy nog meer had. Blijkbaar wel een aantal, ander zou ze niet zeggen; één van mijn andere pokémon... Ze wou net haar mond openen om het te vragen toen Demy eigenlijk het antwoord al gaf. "Ik heb ook nog een Ponyta, Kricketune en een Shinx. Die laatste is nog wel heel jong." Klonk over de woestijn. Dallaz knikte, ze had haar keuze eigenlijk al gemaakt. Het zou oneerlijk zijn als ze tegen Ponyta ging, want dat was een vuurpokemon -wat ze gelezen had in een boek- en To was een waterpokemon. En het leek haar ook geen strak plan om tegen een jonge pokémon te gaan, dat zou wel een beetje zielig zijn. Ze wist niet meer precies van wat voor soort een Kricketune was, maar ze had er weleens eerder van gehoord. Dat moest een Bugpokemon zijn. "Een Kricketune? Dat lijkt me een eerlijke tegenstander," zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze gebaarde naar To dat hij naar haar toe moest komen, en zag toen pas dat Ocean het gesprek minder intressant vond. Dat kon soms gebeuren, iedere pokémon was anders, netzoals ieder mens anders was. Eigenlijk verschilden pokémon en mensen helemaal niet zoveel, behalve hun taal en uiterlijk. To kwam zonder twijfel meteen op Dallaz af springen en klom op haar schouder. "Zin in een wedstrijdje?" fluisterde Dallaz in zijn oor, waarna hij knikte. Ze keek nog even naar Demy, of ze er überhaupt wel mee instemde dat haar Kricketune tegen To zou gaan "strijden". Het klonk zo hard, strijden en vechten, terwijl het helemaal niet zo bedoelt was. Maar een beter woord wist ze er zo even niet op te vinden. Zou Demy's kricketune ook een bijnaam hebben? Dallaz had het idee dat Demy haar pokémon serieus nam en hen netzoals haar beschouwde als familie, en familieleden hebben ook een eigen naam. Het zou toch raar zijn als ieder mens elkaar "mens" zou noemen? Dallaz ging alvast in een soort positie staan waaruit op te merken was dat ze er klaar voor was. Dit kon nog wel eens erg moeilijk gaan worden, Demy had duidelijk veel ervaring.

[flutpost x3]

Even bleef Dallaz stil, waaruit Demy opmaakte dat ze nadacht. Het antwoord kwam echter al sneller dan ze verwacht had. “Een Kricketune? Dat lijkt me een eerlijke tegenstander,” sprak Dallaz. Demy grijnsde en knikte. De Pokéball van Rythm nam ze alvast in haar hand. Demy zag hoe het meisje haar Buizel terug riep, waarbij Demy naar haar Ocean keek. “Ocean, dit gevecht is helaas niet voor jou,” grinnikte ze droogjes. Waarschijnlijk had de Prinplup dat al opgemerkt, maar Demy had toch even zin om het te melden. De Prinplup knikte en stapte achteruit, alsof ze plaats wilde maken voor het gevecht. Demy had echter een ander plan. “Ocean, ik wil niet dat je oververhit raakt. Als je nog één keer Rain Dance wil doen zou ik het erg op prijs stellen.” De regen was namelijk alweer zo goed als gestopt. Daarom wilde Demy dat haar Pokémon nogmaals een blauwe bol de lucht in schoot. En dat deed ze ook. De regen werd weer wat erger. Het viel de 17 jarige breeder nu pas op wat een stoom er van het hete zand af kwam als er een druppel op viel. “Dank je, Ocean.” Demy grijnsde terwijl ze de Pokéball op Ocean richtte. Door een rode straal werd de Prinplup opgezogen. Nu was het tijd voor het gevecht.

Demy zette een paar passen naar achteren. Ze bleef wel in het gebied waar het regende. Ze draaide zich zo dat Dallaz en To in zicht kwamen. “Oké, klaar? Rythm, kom maar!” Terwijl Demy de Pokéball de lucht in wierp besefte ze pas dat dat rijmde. De gesnorde kever kwam met een vrolijke draaibeweging haar Pokéball uit. Ze landde netjes op haar poten en maakte een zoemend geluid richting To. Demy wist niet of Dallaz het goed zou vinden, maar besloot toch te beginnen. “Toe maar Rythm! X-Scissor!” De Kricketune legde haar armen over elkaar en liet ze gloeien. Ze rende sneller dan je van een Kricketune verwachtte op de Buizel af. De eerste zet miste meestal, waarop een tegenaanval zou volgen. Was dit bij Dallaz ook zo, of had ze een hele andere techniek dan de mensen waar Demy tot nu toe tegen gevochten had?

Dallaz keek rustig toe hoe Ocean voor de laatste keer Rain Dance deed. Dat was inderdaad wel verstandig, anders zouden ze misschien alsnog uitdrogen. Vrijwel meteen daarna kletterde het weer en zagen ze hoe het zand langzaam een donkere kleur kreeg. Ze glimlachte nog steeds vriendelijk en wachtte rustig af tot Demy ook klaar was voor het gevecht. Ze was wel benieuwd naar haar taktiek, en naar die kricketune. Ze had geen idee welke aanvallen een kricketune had. To was al een beetje aan het worden, maar bleef stil zitten toen Rythm opgeroepen werd. Mooie naam, Rythm. Vol bewondering keek ze toe toen er een prachtige pokémon verscheen. To sprong van haar schouder af en stond stevig met twee poten in het zand gedrukt. Nog voor Dallaz iets kon zeggen zette Demy de aanval in. "Toe maar Rythm! X-Scissor!" De kricketune gehoorzaamde en liet haar armen gloeien, waarna een aanval plaatsvond. Ze rende sneller dan Dallaz verwachtte, maar dat liet haar niet van haar focus afwenden. Nog net op het nippertje kon ze To verdedigen. "Ontwijken, To," zei ze enthousiast, en het ging nog maar net goed. "Goedzo," bemoedigde ze haar vriend. Ze dacht even na wat de beste zet zou zijn nu Rythm gemist had. Ze wou niet voorspelbaar zijn, maar ze moest wel verstandig blijven. Ja, ze had haar keuze gemaakt. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht en To keek haar even aan wanneer ze nou eens actie zou ondernemen. "Spaar je energie," zei ze kalm en de buizel begreep wat ze bedoelde. Het was een soort codewoord voor die ene aanval, waar ze tot nu toe nog zo'n moeite mee gehad hadden. Dit gevecht was het perfecte moment om die aanval nou eindelijk eens goed te doen. Dallaz keek afwachtingsvol naar het stuk woestijn tussen Demy en haar in, waar To en Rythm bezig waren. Hoe zou dit spannende gevecht aflopen?

Dallaz reageerde door haar Pokémon te laten ontwijken. Een simpele manier om een aanval geen schade te laten doen, hoewel het soms ook mis kon gaan. Helaas was het enige wat hier miste de aanval van de Kricketune. Hierdoor ging Demy echter niet zielig doen. Waarom zou ze als dit nog maar het begin was? Rythm had nog genoeg aanvallen waarvan Dallaz niet wist dat ze die kende. Misschien konden ze zelfs iets combineren, voor een onverslaanbare nieuwe aanval! “Spaar je energie,” was het bevel van Dallaz. Demy begreep niet precies wat dit inhield, maar zette zich alvast schrap. Hieruit begreep ze dat zij de volgende aanval moest doen. Ze had liever gehad dat To een aanval moest doen, maar helaas. Nu was het haar beurt opnieuw om een poging te doen de Buizel te verzwakken. Of.. Demy liet een lichte grijns op haar gezicht verschijnen. Verzwakken hoefde niet perse. Ze konden ook een andere move gebruiken. Een move die helaas niet vaak raakte, maar het was het proberen waard. “Laat To maar even genieten van je mooie geluid, Rythm,” sprak de blondine. Rythm knikte en legde haar armen op elkaar, om die vervolgens over elkaar te strijken. Een wonderlijk geluid ontstond en vulde de oren van de aanwezigen. Dit was slechts een afleiding. De muziek moest To kalmeren en zorgen dat hij niet oplette. “Toe maar,” zei Demy rustig, ook in de ban van de muziek. Plots was het niet alleen de melodie die van Rythm af kwam, maar kwamen er ook tastbare muzieknoten van haar af. Wie één van deze noten aan zou raken zou in slaap vallen. Ze zetten koers richting To, klaar om hun doelwit te raken en hem in slaap te sussen.