Opwarmen.

De kou drong zelfs door Demy's dikke kleding heen. Buiten lag een dik pak sneeuw en de witte vlokken vielen nog steeds uit de hemel. Demy was door de kou totaal vergeten waarom ze ook alweer op pad was gegaan. Uiteindelijk was ze hier gestrand, in het kleine café dat zich midden in Summer Green bevond. Demy was hier nog niet vaak geweest, maar wist dat er altijd een gezellige sfeer hing en de mensen altijd erg aardig waren.
Het was erg druk. Blijkbaar wilden meerdere mensen zich opwarmen na een koude tocht door het bos. En waar kon dat nou beter dan bij dit café? Het was perfect gelegen voor de verdwaalde reiziger, zoals Demy. De warmte die binnen hing sloeg als een warme deken tegen haar gezicht. Heerlijk. Ze trok al snel haar dikke jas uit en deed haar sjaal af. Dat was niet nodig in het warme café. Ze ving iets op van een gesprek, wat klonk als iemand die zei dat hij al meer dan 24 uur in het café was. Te koud buiten, te warm binnen. Begrijpelijk. Demy ging het ook moeilijk vinden om hier weer weg te gaan. Maar, ze moest, want er was een daycare ergens die nu alleen stond, zonder iemand. De deur zat op slot en het bordje hing op gesloten, maar zouden mensen dat begrijpen? Misschien was er wel iemand met een noodgeval..
Demy schudde die gedachte snel uit haar hoofd en ging zitten. Haar Pokémon had ze voor het geval dat bij zich, maar zaten in hun Pokéballs. Ze hadden hier ook drankjes voor Pokémon, maar Demy zat al krap met haar geld en wilde niet het geld van de daycare uitgeven. Een serveerster in een heel schattig pakje kwam bij haar. “Heeft u al een keuze gemaakt?” vroeg ze, met een al even schattige stem. “Ja, ik zou graag een hete chocolademelk met slagroom willen.” Demy wist zeker dat zij nooit hier zou gaan werken. De pakjes waren schattig, maar het was gewoon niks voor haar. De serveerster noteerde haar bestelling en knikte vriendelijk. “Komt er zo aan,” grijnsde ze. De grijns leek op een of andere manier geforceerd. Alsof ze niet wilde grijnzen, alsof ze dit niet wilde. Nog iets waarom Demy niet hier wilde werken. Altijd maag grijnzen naar de klanten. Natuurlijk moest ze dat bij de daycare ook doen, maar.. dit was anders. Als Demy Pokémon zag, ging ze vrijwel automatisch al grijnzen. Tenzij ze natuurlijk tijdens iets belangrijks gestoord werd.
De serveerster vertrok weer en Demy nam de tijd om om zich heen te kijken. Alle tafels waren al vol. Er stonden zelfs al mensen. En zij zat hier alleen aan een tafeltje. Was ze zo eng? Niet dat ze het erg vond. Even alleen zijn kon soms ook geen kwaad. De serveerster keerde al veel eerder terug dan Demy verwachtte. Toen ze opkeek naar haar zag ze echter dat het een andere serveerster was. Natuurlijk. Drukke tijden, veel personeel. Dat was gewoon vanzelfsprekend. “Alstublieft,” sprak ze serveerster, op een toon die zeurde om een fooi. Dat vond Demy een goede reden om niets te geven. Bovendien had ze al niet zo heel veel geld. De serveerster bleef tot Demy's grote ergernis nog even staan. Alsof ze zeker wilde weten dat Demy ging drinken. Ze pakte eerste de hete mok in haar handen, om die op te warmen. Toen de serveerster door had dat ze echt geen fooi ging krijgen, draaide ze zich beledigd om en liep ze weg. Tja, een fooi was nou eenmaal niet verplicht. Bovendien vond Demy het uiterst onbeleefd om iemand te dwingen een fooi te geven. Een no-go, dus.
Voorzichtig nam Demy een slokje van haar chocolademelk. Het was net zo lekker als ze zich herinnerde van vroegere tijden. Ze was hier als kind wel eens geweest met haar tante. Toen was het nog heel anders. Gelukkig smaakte de chocolademelk nog wel even heerlijk. Ze sloot haar ogen en genoot zo van haar drankje, dat ze niet door had dat iemand bij haar tafel ging staan.

- Skye. :3 -

Met de jongen vasthoudend in zijn blauwe poot liep Luca door het bos. Normaal zou Skye zelf wel kunnen lopen, ondanks het feit dat hij blind was, maar nu wilden ze snel bij het café zijn. Niet alleen omdat ze honger hadden, maar ook omdat het snel zou gaan sneeuwen. Skye voelde het aan de ijzige gure wind die langs zijn huid sneed. Luca had het maar wat makkelijk met die vacht. 'Wortel,' mompelde de Lucario plots. Skye hoefde er niet bij na te denken, maar maakte automatisch een grotere stap. Ze liepen voor het grootste gedeelte over het pad, maar er wilde hier en daar nog wel eens een tak of wortel uitsteken. Normaal haatte Skye het als Luca de rol 'blindengeleidehond' op zich nam, maar nu moest hij eerlijk toegeven dat het best handig uitkwam. Hij had het koud en zijn maag protesteerde met de minuut harder. "Zijn we er al?" vroeg Skye verwachtingsvol. Hij voelde dat er een koude sneeuwvlok op zijn neus neerviel, en kort hierna nog één op zijn voorhoofd. 'Bijna, antwoordde Luca grinnikend. Het begon steeds harder te sneeuwen. Zo hard zelfs dat het onder zijn schoenen begon te kraken. Skye rilde en trok met zijn nog vrije hand de rits van zijn vest hoger. Plots drongen er stemmen in zijn oor. Zacht, maar duidelijk herkenbaar. Ze waren er nu echt bijna. Skye kon de geur van brood, soep en poffins al in zijn neus voelen prikken. 'We zijn er,' sprak Luca telepathisch, terwijl hij halt hield en de houten deurklink beetpakte.
Binnen was het heerlijk warm. Op zo'n moment kon je pas goed voelen hoe erg je huid aan het prikken was geweest van de kou. Alhoewel Skye het niet kon zien, wist hij dat zijn wangen en neus vuurrood moesten zijn. "Rhm.." mompelde Luca, dit keer in zijn eigen taal. Skye wist dat hij dit deed omdat ze in het bijzijn van veel mensen waren, want dan hield de Lucario zich altijd in. Vele waren het niet gewend dat Pokémon konden praten, en Luca joeg ze dan de stuipen op het lijf als hij telepathie ging gebruiken. Skye zuchtte zachtjes. Er waren hier veel mensen, iets wat niet gek was, maar Luca en hij hielden hier nooit zo van. Teveel emoties en teveel blikken die hen aanstaarde. Een Lucario en een blinde jongen, dat moest wel aandacht opwekken. Gelukkig maar dat Skye die blikken niet kon zien. Hij kneep even zachtjes in Luca's poot. "Gaan we zitten?" vroeg hij zachtjes. Hij voelde door de spiertrekking in zijn arm en hand dat de Lucario knikte. Voorzichtig nam hij hem mee naar de tafel die nog het minst bezet was. Er zat één meisje, verder niemand. De andere tafels waren vrijwel helemaal vol. Luca hoopte maar dat ze er geen probleem van maakte dat een hij en Skye wilden aanschuiven. Ze zouden ook even kunnen wachten, maar aan de drukte te zien kon dit nog heel lang gaan duren. En hij wilde het liefst zo snel mogelijk het café weer uit. Luca legde de hand van Skye op een stoel, zodat die kon gaan zitten. "Er zit hier nog iemand hé?" vroeg de jongen, die de aanwezigheid van het meisje had opgemerkt. Hij hoorde Luca zacht grinniken en vroeg zich af waarom hij dit had gedaan. Misschien waren alle andere tafels al bezet. Met de hoop dat dit niet een compleet gestoorde was waar hij nu tegenover stond, probeerde Skye zijn gezicht zo goed als hij kon haar/zijn kant op te draaien. Zitten deed hij nog niet, hij wilde eerst weten of die persoon dit goed zou vinden. "Ehm.. neem me niet kwalijk, maar mogen wij bij je aanschuiven? Ik vermoed dat alle andere tafels bezet zijn," begon hij ietwat onhandig.

“Er zit hier nog iemand hé?” De stem trok Demy's aandacht. Ze opende haar ogen en zag een jongen en een Lucario. Had hij het tegen haar gehad, of tegen zijn Pokémon? Blijkbaar dat tweede, want zijn Pokémon grinnikte zacht. Demy nam nog een slok van haar chocolademelk voor ze merkte dat de jongen nu zijn gezicht naar haar toe keerde. “Ehm.. neem me niet kwalijk, maar mogen wij bij je aanschuiven? Ik vermoed dat alle andere tafels bezet zijn,” sprak hij. Demy richtte haar ogen op de zijne. Meteen zag ze dat hij blind was. Geshoqueerd keek ze hem even aan. Hoe zou dat zijn, blind zijn? En was hij het al zijn hele leven of had hij het later gekregen? Ze vergat bijna zijn vraag, helemaal in de ban van zijn ogen. Die ondanks hun grijzigheid toch nog iets aantrekkelijks hadden. “Eh..” stamelde Demy zachtjes, proberend zich de vraag te herinneren. Of hij hier mocht aanschuiven.. toch? Ze haalde even diep adem, hopend dat dat inderdaad zijn vraag was geweest, en gaf toen antwoord. “Natuurlijk mag je hier komen zitten.” Ze grijnsde. Hij had gezegd dat hij vermoedde dat de andere tafeltjes vol waren. Wist hij dit omdat zijn Pokémon het hem verteld had, of om een andere reden? Hij kon het in elk geval niet op de normale manier gezien hebben. Misschien was hij wel paranormaal begaafd ofzo. Of gebruikte hij zijn aura. Daar had Demy wel eens iets van gehoord, maar ze kende nog niemand die op die manier dingen kon zien. Ze nam nog een slok van haar chocolademelk en richtte toen haar blik weer op de jongen. Een soort warm gevoel drong haar binnen, maar of dat nou door de jongen of door de chocolademelk kwam wist ze niet zeker. Ze besloot zich maar eens voor te stellen. “Ik ben Demy, aangenaam.”

Er viel een stilte. Naja, stilte.. Het Café was nog steeds rumoerig door al die mensen, maar de persoon aan wie Skye de vraag had gesteld zei niks. Skye fronste en vroeg zich af of Luca hem echt bij iemand neer had gezet die niks voor niks alleen had gezeten. Net toen hij zijn gezicht droog richting Luca's kant op wou draaien, ving hij een geluid op. 'Eh..' stamelde de persoon zachtjes. Het was niet veel geweest, maar genoeg voor Skye om de nodige informatie te krijgen. Het was een meisje, een meisje zeker jonger dan 20. Hij vroeg zich af waarom ze zo lang stil was geweest. Was het vanwege hem? Als dit zo was zou ze vast niet willen dat hij hier kwam zitten. Maar, hij bleek ongelijk te hebben. 'Natuurlijk mag je hier komen zitten,' zei het meisje plots. Haar stem had vriendelijk geklonken, iets wat Skye deed grijnzen. Hij maakte een knikkende beweging bij wijze als dank en nam toen plaats op de stoel. Ook Luca ging zitten en glimlachte droogjes. 'Ik ben Demy, aangenaam,' stelde het meisje zich voor. Skye trok zijn mondhoeken omhoog. Nu hij haar vaker had horen praten, schatte hij haar op een leeftijd rond de 16 à 19. Ze had een mooie, zuivere en vriendelijke stem. Alleen al aan haar stem kon Skye een beetje voorspellen hoe ze was. Dit had hij vaker bij mensen. De stem verraadde veel. Het geslacht, de leeftijd, het karakter..
"Ik ben Skye en dit is Luca," antwoordde hij. Luca maakte even een kort knikje en keek Demy vriendelijk aan. Vervolgens liet hij zijn rode ogen zoekend door het café glijden, waar bleven de serveersters nou? Oké, hij begreep dat ze het druk hadden. Maar er stond er eentje bij de kassa en deed verder niks. Ze had het tafeltje wel een blik geworpen, maar maakte geen aanstalten om te komen. Aan haar emoties te voelen had ze hier ook helemaal geen zin in. Luca hief een wenkbrauw op, gromde zachtjes en liet zijn blik toen weer op Skye en Demy vallen. Dan moest hij maar wachten, al was zijn maag het hier niet zo mee eens.

De uitdrukking op het gezicht van de jongen maakte duidelijk dat hij haar probeerde in te schatten. Demy vond het heel interessant om naar te kijken. Hij kon natuurlijk niets zien en moest dus via zijn gehoor en andere zintuigen dingen inschatten. Dat Demy een meisje was moest inmiddels wel duidelijk zijn. Wat zou hij nog meer inschatten? Leeftijd? Maar dat kon je toch niet aan een stem horen? Demy zou het waarschijnlijk nooit begrijpen, omdat zij zelf niet blind was.
“Ik ben Skye en dit is Luca,” stelde de jongen zichzelf en zijn Pokémon voor. Demy zag het knikje en de vriendelijke uitdrukking van de Lucario. Luca was een vrij voorspelbare naam voor een Lucario, maar zeker niet slecht. Althans, dat was Demy's mening. Hierna richtte zijzelf haar blik weer op Skye. Zonder iets te zeggen, helaas. Waar moest ze het nou over hebben met deze blinde jongen? Vele onderwerpen waren uitgesloten omdat hij niks kon zien. Vragen hoe hij hier gekomen was? Door zijn Lucario natuurlijk. Die kon nog wel zien, en heel goed ook. Demy had veel gehoord over het aura van Lucario. Ze konden er zelfs mee in de verte kijken! Alles had dan wel alleen een vage omtrek, maar alsnog. Demy vond het verbazingwekkend.
Ze nam nog een slok van haar inmiddels niet meer hete chocolademelk. Normaal was ze nooit zo stil. Er was altijd wel iets waar ze over kon praten. Het zou alleen een beetje gek zijn om zomaar ergens over te beginnen. Om nou opeens 'ik ben eigenaar van een daycare,' te zeggen, zou ook licht ongepast zijn, vond Demy. Maar ze had gewoon niks om over te praten. Ze legde haar hoofd op haar hand, wat een vrij verveelde houding veroorzaakte. Demy bedoelde het echter niet zo. Het was meer dat ze probeerde om iets te verzinnen om over te praten. Dit was de kans om weer eens heel iemand anders te ontmoeten, en ze liep vast! Lichte irritatie was te bespeuren. Ze besloot gewoon het eerste wat haar te binnen schoot te vragen. “Moet er geen serveerster langs komen om je bestelling op te nemen?” Stomme actie, heel stom. Ze had iets veel interessanters kunnen zeggen, maar nee hoor. Dit was er uit gekomen en niets anders. En nu moest ze maar afwachten of hij normaal zou reageren.

Het meisje, onderhand voorgesteld als Demy, twijfelde heel erg over haar woorden. Luca vroeg zich af waarom, maar besloot er niet op in te gaan. Nee, hij bleef gefixeerd naar de serveerster staren, die nog steeds niet in beweging was gekomen. Zijn maag maakte weer een rommelend geluid, evenals die van Skye, die erop leek te reageren. De jongen legde beschaamd zijn hand op zijn buik en grinnikte zachtjes. Demy was een tijdje stil, en doordat hij haar gezichtsuitdrukking niet kon zien kon hij ook niet weten waarom. Misschien was ze heel druk bezig met haar drinken, of dacht ze ergens diep over na. Vandaar dat hij ook stil bleef, totdat ze wat zou gaan zeggen.
'Moet er geen serveerster langs komen om je bestelling op te nemen?' sprak ze uiteindelijk. Skye knikte, glimlachte en draaide zijn gezicht toen droog Luca's kant op. De Lucario zag dit en mompelde zacht: 'Oké, ik regel het al.' De serveerster die al een lange tijd bij de kassa stond, begon eindelijk te lopen. Snel stak Luca zijn poot op. 'Mevrouw, mogen w-' De serveerster negeerde hem totaal en liep snel door. Wat dachten ze wel niet? Eerst geen fooi geven en dan een enge pratende Pokémon laten bestellen? Kom op zeg. Beduusd keek Luca haar na. Nouja, nog even en hij ging haar eigenhandig halen. Zuchtend boog hij voorover en legde hij zijn voorhoofd op zijn poten, de reactie: 'wie moet ik vermoorden om eten te krijgen?' voor zich houdend. Skye, die had opgemerkt aan de voetstappen dat ze was doorgelopen, grinnikte. "Je hebt haar afgeschrikt door je enge kop," sprak hij sarcastisch. Luca keek fronsend op. 'Wat weet jij nou van enge koppen?' antwoordde hij droogjes, wetend dat Skye nooit zijn kop zou kunnen zien. De blinde jongen lachte en draaide zijn gezicht toen weer richting Demy. "Zou jij ons willen helpen?" vroeg hij toen met een vriendelijke ondertoon in zijn stem. Hij hoopte dat Demy zou toezeggen. Zij zou met haar lieve stem vast wel een serveerster kunnen lokken.

Een stem klonk. Een hele heldere stem, terwijl er niemand dichtbij genoeg leek te zijn om zo helder te praten. Demy keek schichtig om zich heen. Haar blik viel uiteindelijk op de Lucario, Luca. Natuurlijk, telepathie. Opgelucht zuchtte ze, blij dat het geen creep was of iets dergelijks. Dat de serveerster expres van hen weg liep was haar niet opgevallen. De opmerking van Skye lette ze ook niet op. Hij was gericht naar zijn Lucario, niet naar haar. Bovendien was het vrij rumoerig en was het maar half te verstaan. “Zou jij ons willen helpen?” Dit hoorde Demy wel. Skye had zijn blik duidelijk op haar gericht. De blondine wist even niet hoe ze moest reageren. Het ging.. nog over die serveerster? Vast, want er was nog niemand langs geweest. Maar wat kon zij nou doen? Ze keek even rond, zoekend naar een serveerster, maar zag alleen die die zo nodig een fooi moest hebben. Demy was zeker niet van plan om haar er weer bij te halen. Ze nam nog een slok van haar chocolademelk en dacht diep na. “Hoe zou ik moeten helpen dan?'' vroeg ze, gevolgd door een lichte zucht. Soms was ze ook zo'n dom blondje. Maarja, wat moest ze dan? Die vrouw een fooi geven, zelfs al was dat wel het laatste wat ze verdiende? Nee, daar zou Demy niet aan beginnen. Maar om nou te wachten.. het kon nog heel lang duren voor er een andere serveerster kwam. Zag er dan niemand dat iemand nog geen bestelling had gedaan, allen omdat diegene bij iemand aan een tafel zat met iemand die al wel iets had? En die eerste serveerster dan. Herinnerde die zich niet dat er alleen maar één meisje aan de tafel gezeten had? Demy begon het bijna een hopeloos café te vinden. Gelukkig besefte ze zich op tijd dat het door de drukte kwam. Bovendien was de chocolademelk daar te lekker voor.

Demi wist niet wat te doen, iets wat Skye haar niet kwalijk kon nemen. Het was hier zo druk dat alle andere serveersters waarschijnlijk bezig waren met het verwerken van andermans bestellingen. Luca zuchtte zacht en liet zich tegen de stoelleuning aanvallen. Hij zag dat de serveerster weer gehaast aan kwam lopen, zijn blik vermijdende, maar nam niet de moeite haar tegen te houden. Skye, die het onregelmatige getik van haar hakken had herkend, deed dit echter wel. Zomaar uit het niets strekte hij zijn arm en pakte hij haar mouw beet. "Mevrouw, sorry, maar zou je ons alsjeblieft willen helpen?" vroeg hij, terwijl hij haar weer losliet. Het kwam misschien wat onbeleefd over, maar hij kon nou eenmaal geen oogcontact met haar maken. De vrouw zweeg even en snoof geïrriteerd, maar gaf uiteindelijk toch toe. 'Tuurlijk, hier is de menuk-' "Dat zal niet gaan," onderbrak Skye haar. Hij richtte zijn gezicht haar kant op. "Heeft u er bezwaar tegen als ik gewoon vraag wat jullie hebben, een tosti bijvoorbeeld?" vervolgde hij. De serveerster knikte, 'Ja dat hebben we. Eenmaal?' 'Tweemaal.' grijnsde Luca. De serveerster keek de Lucario even wantrouwend aan, maar noteerde toen de bestelling. 'Anders nog iets?' Skye knikte, "Twee warme chocomelk graag." Luca hief een wenkbrauw. 'Een wat?' Skye liet een grinnik uit zijn mond ontsnappen. "Warme chocomelk, 't is lekker, geloof me. Demy heeft het ook, als ik het goed ruik,' legde hij grijnzend uit. Hij draaide zijn gezicht weer Demy's kant op. "Demy, wil jij nog iets?" vroeg hij toen. Hij hoorde de serveerster geïrriteerd met haar hakken tikken, maar negeerde dit. Ze moest maar wachten, het zien als een soort straf voor haar onbeleefde gedrag. Dit laatste kon hij natuurlijk niet maken, maar het was wel een grappige gedachte.

Demy schaamde zich. Er was haar gevraagd of ze hen wilde helpen, maar ze had door haar eigen stomme zelf niks kunnen doen. Als het buiten niet zo koud was geweest en haar wangen niet al rood geweest waren, was haar lichte blosje opgevallen. Nu viel dat gelukkig niet op. Zelfs al kon Skye niks zien, hij had altijd nog Luca. De Lucario kon duidelijk prima zien. Het lukte Skye om een serveerster bij de mouw te grijpen en een bestelling bij haar te doen. “Warme chocomelk, 't is lekker, geloof me. Demy heeft het ook, als ik het goed ruik.” Demy lette pas echt op toen ze haar naam hoorde. Het ging over haar drankje. Haar mok was inmiddels al halfleeg, maar dat deerde haar niet. Een halve gedaan, nog de helft te gaan. Ze nam een slok, nu ze er toch aan dacht. Anders zou het koud worden. “Demy, wil jij nog iets?” vroeg Skye vervolgens. Demy dacht heel even na, niet helemaal wetend wat te doen. Ze kwam hier niet echt heel vaak en de menukaart was waarschijnlijk wel aangepast. Toch was er iets wat ze hier wel moesten hebben. “Ja, eh..” begon ze zacht. De serveerster keek haar moeilijk aan, waaruit ze begreep dat ze iets luider moest praten. Het was ook zo rumoerig in het café, hoewel Demy verwachtte dat de dame het licht overdreef om Demy te irriteren. “Een tompouce alstublieft,” sprak Demy duidelijk. Dat kon hopelijk nog van haar geld af. Maar nu moest ze hoogstwaarschijnlijk de serveerster een fooi geven. Vorige keer wilde deze eigenlijk ook niet vertrekken zonder. Demy haalde diep adem en viste toen een munt uit haar broekzak. Het was niet veel, maar dat was juist de bedoeling. Het was alleen om haar weg te krijgen. Ze wilde net het ding aan de dame geven toen die al weg liep. De uitdrukking op haar gezicht kon Demy niet zien, maar ze verwachtte dat die niet vrolijk was. Een zucht verliet Demy's mond. “Ik snap nog steeds niet waarom ze zulke mensen aannemen..” Ze staarde even voor zich uit, waarna ze nog een slok van haar warme chocolademelk nam.

Demy bestelde een tompouce en de serveerster liep, na de bestelling op te hebben geschreven, weer weg. Tevreden liet Skye een glimlach op zijn uitdrukking verschijnen. Nog even, en dan zou hij eindelijk weer wat kunnen eten. Hij fronste. Moest je hem nou horen, alsof hij dagen niet gegeten had. Bovendien, was het zijn eigen domme fout dat hij niet genoeg voedselvoorraad mee had genomen. De eerste keer op reis en meteen maakte hij al zo'n stomme fout. Naja, ze hadden erom kunnen lachen. 'Ik snap nog steeds niet waarom ze zulke mensen aannemen..' hoorde hij Demy zuchtend zeggen. Skye draaide zijn gezicht haar kant op en grinnikte zacht. Hij besloot er niet op in te gaan, dat zou de stemming er niet echt leuker op maken. Sommige mensen waren nou eenmaal niet vriendelijk in gesteld, maar door zulk soort mensen moest je je dag niet laten verpesten. Skye besloot op een ander onderwerp over te gaan. "Ben jij ook op een reistocht door Utah?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij hoorde dat de serveerster eraan kwam en twee bekers op de tafel neerlegde. Ook hoorde hij Luca een bedankje mompelen, weliswaar is zijn eigen taal. Skye knikte ook dankbaar en bracht zijn handen naar de mok. Deze was heerlijk warm van de chocomelk en liet het nog zacht tintelende gevoel in zijn vingers verdwijnen. Hij hoorde Luca de beker optillen en er nieuwsgierig aan ruiken. 'Chocola, sprak hij verrast. Skye grinnikte. "Ja, wat dacht jij dan?" Luca bracht zijn mond naar de beker en nam voorzichtig een slok. De warme, en bovenal naar cacao smakende vloeistof gleed zijn keel binnen. Meteen verscheen er een voldane blik in zijn rode ogen, hij vond het lekker. Met een grijns op zijn gemaskerde gezicht, zette hij de beker weer op tafel. Zijn bovenlip voelde echter koud aan, en hij fronste verbaasd. De chocomelk was toch warm? Automatisch bracht hij zijn zwarte poot naar zijn mond en toen hij deze weer terugtrok zat er wat van het witte schuimende spul op. Zijn uitdrukking werd nog beduusder en hij bracht zijn blik naar de beker. Hij had het witte spul al eerder opgemerkt, maar dacht dat dat de chocomelk was. Nu hij beter keek zag hij dat de werkelijke chocomelk eronder lag. Het witte schuimende spul bleef erop drijven. Luca schudde zacht met zijn kop. Die mensen verzonnen steeds gekkere dingen..

Het duurde even voor er weer iets gezegd werd. Demy wist niet of dit was omdat Skye het niet met haar eens was of omdat hij geen zin had om er op in te gaan. Misschien wist hij wel gewoon niks te zeggen. Pas toen er een serveerster met de bestelde drankjes en hapjes aan kwam vroeg hij weer iets. “Ben jij ook op een reistocht door Utah?” Demy keek hem aan. Dit was een vrij normale vraag voor een gesprek. De meeste mensen die ze ontmoette vroegen zoiets. Of ze vroegen wat ze deed. De serveerster zette de bestelde dingen op de tafel en Demy gaf rustig antwoord. “Nee, eigenlijk niet.” Ze dacht even na. Moest ze in detail treden? Zij vond het zelf wel zo fijn als er meteen iets uitgelegd werd, zodat ze niet steeds weer iets hoefde te vragen. Ze sloot haar ogen en nam nog een slok van haar chocolademelk voor ze verder sprak. “Ik ben namelijk eigenaresse van een daycare.. Daarom kan ik niet echt reizen. Maar ik ga natuurlijk wel eens op stap.” Ze keek Skye aan, wetend dat hij haar niet kon zien. Toch vond ze het prettiger om iemand aan te kijken tijdens het spreken, of om de gezichtsuitdrukking van de gesprekspartner te zien. Hoe zou Skye hier op reageren? Sommigen waren totaal van hun stuk gebracht. Anderen zouden verveeld zijn. Het was altijd weer een verrassing. Demy richtte haar blik op Luca, die van zijn warme chocolademelk genoot. Die van Demy was al bijna op. Ze nam de laatste slok en herinnerde zich toen de tompouce die ze besteld had. Er zat een vorkje bij. Totaal onnodig, vond Demy. Een tompouce kon je niet eten met een vork. Dat moest je gewoon met je handen doen. Een servet er bij was veel handiger geweest.

Het geluid dat een bord altijd maakt, zodra het op een tafel wordt neergelegd, weerklonk door Skye's oren. Hij glimlachte, wetend dat de tosti's klaar waren. De geur van gesmolten kaas en geroosterd brood vulde zijn neusgaten. Skye gleed met zijn hand over het hout, totdat hij het koude glas van het bord voelde, en pakte toen zijn tosti beet. Hij blies, om te voorkomen dat hij zijn tong verbrandde, en nam toen voorzichtig een hap. Ondertussen had Demy 'nou, eigenlijk niet,' geantwoord. Skye was nieuwsgierig wat hier de reden van was, al kon het natuurlijk ook zo zijn dat ze niet van reizen hield. Hij kauwde de hap tosti weg en slikte het toen door. Plots bedacht hij zich dat Demy het misschien wel heel raar vond dat hij deze vraag gesteld had. Bovendien was hij de jongen waarvan je niet snel zou zeggen dat die op reis was. Toch antwoordde Demy heel normaal, alsof het haar niet eens interesseerde dat hij blind was. Iets wat Skye fijn vond, het deed hem een beetje het gevoel krijgen dat ze hem zag als normale jongen.
'Ik ben namelijk eigenaresse van een daycare.. Daarom kan ik niet echt reizen. Maar ik ga natuurlijk wel eens op stap,' legde Demy uit. Meteen begon Skye te glimlachen. Een Daycare, leuk. Hij was er nog nooit één bezocht, maar wat hij ervan gehoord had leek het hem een leuke plek. Vooral de eieren. Ze zeiden dat je een jonge Pokémon al in zijn ei kon voelen bewegen. Het leek Skye geweldig om dit een keer te kunnen ervaren. "Het lijkt me een geweldige baan, breeder," sprak hij glimlachend. Hij pakte zijn chocomelk en nam voorzichtig een slok. Toen hij hiermee klaar was richtte hij zijn gezicht weer op Demy. "Heb je ook eieren in je Daycare?" vroeg hij toen, zich te laat beseffend dat dit een stomme vraag was. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Een Daycare.. Natuurlijk had ze eieren! Een beetje onhandig nam Skye snel weer een hap van zijn tosti, terwijl hij Luca zachtjes hoorde grinniken. Hij had de neiging om hem een elleboogstoot te geven, maar deed dit niet. Mede doordat de Lucario plotseling stil viel. Skye liet zijn gezicht zijn kant op draaien, met een 'wat is er?' blik. Toen hoorde hij het ook. Er was iets in aantocht, iets groots.

Luca kneep zijn oogjes tot spleetjes. Niemand in het café had nog iets door, op hem en Skye na dan. Wat het ook was, het was enorm. En het kwam hun kant op. Het leek geen Pokémon. Meer een.. voertuig? Luca liet een waarschuwend geluid horen, vergetend telepathie gebruiken. Op Skye's gezicht verscheen een ernstige uitdrukking. Het voertuig stopte. Niemand had nog wat door. Totdat de deuren van Café Milta plotseling met een ferme zwaai opensloegen. Gegil, geklik van wapens. 'Iedereen bukken met je handen op je hoofd! Ik wil geen onverwachte beweging zien!' schreeuwde een man met een ontzettend lage en harde stem.

Een glimlach verscheen op Skye's gezicht. Veel mensen vonden het leuk om een breeder te ontmoeten. Het was weer eens iets anders dan alleen trainers en coördinatoren. “Het lijkt me een geweldige baan, breeder,” sprak hij, nog steeds glimlachend. Demy toverde een grijns op haar gezicht en nam moeizaam een hap van haar tompouce. Wat waren dat toch rotdingen. Maar wel lekker. “Heb je ook eieren in je Daycare?” vroeg de blinde jongen vervolgens. Demy keek hem even raar aan. Dat was toch vanzelfsprekend? Ze kon geen antwoord geven, doordat ze haar mond vol tompouce had, maar zag aan Skye's gezicht ook dat dat niet nodig was. Blijkbaar besefte hij ook dat het niet een heel slimme vraag geweest was. Toen ze haar mond eenmaal leeg had zag ze de veranderde blik in de ogen van de Lucario en zijn trainer. Zelf zette ze een 'ik-begrijp-het-niet'-frons op. Wat was er aan de hand dat zij opeens zo keken? Pas toen de deur met een harde klap geopend werd kreeg ze een idee.

Demy draaide haar hoofd met een ruk om. Haar ogen werden groot bij het zien van de mannen en vrouwen die binnen kwamen. Ze droegen allemaal een bepaald teken op hun uniformen. Een teken dat Demy maar al te goed kende. “Team Fox,” fluisterde ze. Ze riepen dat ze hun handen op hun hoofd moesten doen en geen onverwachtse beweging moesten maken. Demy luisterde echter niet. Ze had al eens een Charmander verloren aan Team Fox. Uiteindelijk was die wel goed terecht gekomen, maar de kans dat dat nogmaals gebeurde was miniem. Ze trok zo snel ze kon de Pokéballs van haar riem om ze veilig op te bergen. Waar wist ze niet. Inmiddels waren de meeste mensen gebukt. Het viel heel erg op dat Demy nog ergens anders was met haar gedachten. “Jij! Wijffie!” riep één van de mannen. Voor ze besefte dat de man het tegen haar had hoorde ze het geklik van een geweer akelig dicht bij haar hoofd. Ze stopte meteen met haar handelingen en staarde met grote angstogen recht vooruit. Haar Pokéballs had ze nog in haar handen. Het Team Fox lid zag dit. “Laat ze vallen, wijffie..” gromde hij. Maar Demy kon het niet. Demy kon haar Pokémon niet zomaar aan Team Fox geven. Een traan van angst gleed langzaam op de grond. “Ik zei; laat vallen!” klonk de woeste stem van de man. Toen Demy weer niet reageerde duwde hij in een snelle beweging zijn geweer tegen de zijkant van haar hoofd. Een snijdende pijn volgde, en een vreemd slap gevoel. Demy viel van haar stoel en voelde de Pokéballs uit haar handen glijden. Ze greep in plaats daarvan naar de plek waar het geweer haar hoofd geraakt had. Ze dacht er niet eens aan dat ze geluk gehad had dat hij niet geschoten had. Het enige waar ze aan dacht waren haar Pokémon, wiens Pokéballs nu voor het oprapen lagen voor Team Fox.

Er welde paniek op in het café. Zo sterk, dat Skye het tot diep in zijn lichaam kon voelen. Hijzelf bleef echter kalm. 'Team Fox,' fluisterde Demy zacht. Aan de manier te horen waarop ze het zei, betekende dit niet veel goeds. Niet dat dit nog niet bekend was. De groep overvallers schreeuwde, dreigde met hun wapens en beveelde trainers hun Pokémon in te leveren. Mensen jammerde zacht, te bang om te gillen of tegenspraak te bieden. Luca liet een grom ontsnappen, maar Skye legde hem met zijn nietszienende blik het zwijgen toe. Er stond een ernstige uitdrukking op zijn gelaat, hij besefte maar al te goed dat ze zich in een gevaarlijke situatie verkeerden. 'Jij! Wijffie!' riep één van de mannen, akelig dichtbij. Meteen was Skye alert. Hij had het tegen Demy! 'Laat ze vallen, wijffie..'
Haar adem klonk beverig. Skye wist dat ze haar Pokémon niet wilde opgeven. Meteen ontstond er in zijn lichaam een haat voor deze man, voor het hele team. Hij bewoog, maar een poot op zijn schouder hield hem tegen. 'Ik zei: laat vallen!' Een harde klap volgde, dit was de druppel. Meteen vloog Skye overeind, Luca negerend. Het idee dat hij hier als blinde jongen tegenover een gewapende man stond kwam niet eens in hem op. Hij kookte van woede. "Laat haar met rust!" De man, wiens ogen de plotselinge beweging van de jongen hadden waargenomen, begon spottend te lachen. Vervolgens voelde Skye een stevige handgreep om zijn arm, van een andere man weliswaar. Skye rukte zich los en stapte naar voren, maar werd meteen weer vastgegrepen, dit keer aan beide armen. "Geef de Pokémon terug!" probeerde hij nogmaals. Hij hoorde het geklik van wapens, maar verbeet zijn angst. 'Zozo, jij durft wel,' hoorde hij de man honend spreken. Blijkbaar zag hij Skye niet als een bedreiging, iets wat de jongen alleen maar kwader maakte. De andere man bracht zijn mond naar zijn oor. Een warme, hoogstwaarschijnlijk vieze adem drong zijn gehoorgang te binnen. Skye gromde. Hij was blind, niet doof. 'Overhandig nou maar braaf je Lucario, dan zal jouw vriendinnetje niks overkomen,' sprak de man met een zachte, maar kille stem. "Had je gedacht," mompelde Skye kwaad. 'Genoeg! Nog één keer tegenspraak, en we schieten haar ter plekke neer,' riep de bewapende man. Er werd gegild, en Skye verslapte. Dit gevecht leek hij niet te winnen. Hij niet in ieder geval. Meester, doe wat ze zeggen, ik red me wel. De vertrouwde stem in zijn hoofd gaf hem weer moed. Langzaam maakte Skye een knikkende beweging, en hoorde hij Luca opstaan. De Lucario pakte tevens de pokéballs van Demy beet en liep toen gewillig achter de bewapende man aan. Skye beet op zijn lip, zijn lichaam trilde van woede. Nee, dit kon hij niet laten gebeuren. "Luca, Bone Rush!"

De Lucario zat hier op te wachten. Hij glimlachte strijdlustig, creëerde een lang gloeiend bot in zijn hand en sloeg doeltreffend tegen de man zijn achterhoofd. Deze klapte voorover, volop tegen een tafel. Weer werd er gegild door de mensen in het café, maar dit keer vermengden dit geluid zich met schoten. Luca kneep zijn ogen tot spleetjes, draaide vakkundig naar achter en sloeg de kogels weg met zijn Bone Rush. Vervolgens rende hij al springend en ontwijkend op de mannen af, sprong hij op het laatste moment de lucht in en gaf hij ze één voor één een Aura sphere cadeau. Skye had ondertussen zijn onderarm omhoog gegooid en zijn vuist raakte zijn belager's neus volop. Hij bevrijdde zich uit zijn greep, gaf de man nog een sterke trap in zijn maag, en rende toen snel naar Demy. Hij knielde bij haar neer en pakte haar vast, zichzelf ervan verwijtend dat hij niet kon zien wat er met haar aan de hand was. Misschien was ze wel bewusteloos. "Demy?"

Met nog altijd de vier pokéballs genesteld in zijn ene arm, sloeg Luca de laatste overvaller die nog overeind stond neer. De mensen hadden zich tegen de wanden aangedrukt, en keken met angstige gezichten naar de bewusteloze mannen en omgegooide tafels en stoelen. Luca hijgde, maar verder was hij ongedeerd. Hij wilde tegen iedereen zeggen dat ze het café moesten verlaten, maar een hoog gegil weerhield hem hiervan. Een vrouw sloeg haar hand tegen haar mond en wees naar één van de bewusteloze mannen. Het was de man die Skye had vastgegrepen. Trillend pakte hij een pistool van de grondl en richtte hij deze op het tweetal. Meteen vormde er zich een Aura sphere op Luca's poot en wierp hij deze kwaad naar voren. De man werd geraakt, op hetzelfde moment dat hij de trekker overhaalde. Het schot deed iedereen verstijven, inclusief de Lucario. Zijn pupillen werden groot en donker. Hulpeloos moest hij toezien hoe Skye een kreet slaakte en op de grond neerviel, zijn handen pijnlijk tegen zijn bloedende zij gedrukt.

'Bel de ambulance, de politie!' riep iemand. 'Gaat niet, er is hier geen bereik!' jammerde een vrouw. De stemmen waren luid en duidelijk, maar voor Skye klonken ze hol en ver op de achtergrond. Hij voelde zijn handen nat worden, hoogstwaarschijnlijk van het bloed. Het deed pijn, ontzettend pijn. 'Meester!' riep een stem, een stem die hij altijd zou herkennen. Hij wilde antwoorden, zeggen dat Luca moest stoppen met dat meester-gedoe, maar kreeg geen woord over zijn lippen. Zijn hoofd leek te tollen. Dus, dat was wat mensen duizeligheid noemde.. Langzaam zakte Skye weg en uiteindelijk moest hij wel toegeven aan de duisternis - iets wat voor zijn ogen bekend was - die zich van zijn lichaam meester maakte.