Memories. ~

“Wij gaan alvast door,” meldde Cynthia vriendelijk, waarna ze het Pokémon Center uit liep. Gisteravond was er best veel gebeurd; zij en Ayla hadden beiden hun tweede badge gewonnen. Zij zelfs met een perfecte score. Ook was haar Eevee geëvolueerd in een prachtige Umbreon. Verder was de dag wel gladjes verlopen. Ze had vanochtend best lang aan haar uiterlijk besteed, iets wat nou eenmaal moest met haar lange haar. Vandaag hing het naar beneden en had ze er een gele haarband in. Weer eens iets nieuws. Ze ging even glimlachend met haar hand door haar bruine haar en keek naar haar trouwe Kirlia, die naast haar liep. Ze glimlachte even en pakte haar badge case uit haar tas. Ze opende hem en richtte haar blik op de prachtige Kiay Badge; de badge die ze gister gewonnen had. Samen met Music en Summer, die ze ook in de eerste gym gekregen had. Ook toen hadden ze gewonnen en hadden ze de gym kunnen verlaten met een glimmende badge en een nieuwe ervaring.

Zonder het te merken liep ze Autumn Breeze in. Het duurde even voor ze stil stond en om zich heen keek, om vervolgens diep in te ademen en de frisse geur van de natuur te ruiken. Ze zag hoe haar Kirlia met een droge blik om zich heen keek, alsof ze iets of iemand zocht. Uiteindelijk bleef Music’s blik ergens hangen en leek ze langzaam weg te zakken in een droom. Cynthia glimlachte en sloot haar ogen. “Music?” vroeg ze zacht Music opende haar ogen en glimlachte, om vervolgens via haar telepathische krachten Cynthia te laten zien waar ze aan dacht. Een gevecht tussen haar - Music - en Lotus - Charelle’s Bulbasaur. Destijds was Music nog een Ralts geweest. Ze had het gevecht tegen Lotus verloren. Cynthia glimlachte. Lotus.. Daar had Music nog van gewonnen toen ze Charelle gezien had. Die keer als Kirlia, natuurlijk. Cynthia richtte haar blik op Music.

Music was haar tweede Pokémon en Charelle’s derde Pokémon. Toch leek het alsof ze Music al eeuwen had, terwijl ze Music pas had sinds haar reis naar Utah begon. Ze had Music gekregen van Charelle. Ze had nog nooit gehoord van Nanook en Ayla, die een goede band schenen te hebben met Music. En nu, door Music, had ze net de tweede gym gehaald, samen met Ayla en Nanook. Even schudde ze glimlachend haar hoofd, waarna ze even naar achteren keek, maar haar blik al snel weer op Music richtte.
Toen gebeurde er iets wat ze niet aan had kunnen zien komen.
Er kwam een blauwe schim vanuit de lucht die zijn handen boven op Music’s schouders zette, om haar vervolgens hardhandig tegen de grond aan te duwen en zelf naar achteren te springen. “Music!” riep Cynthia geschrokken uit. Haar blik ging naar de Pokémon die uit de lucht gekomen leek te zijn. In werkelijkheid was hij natuurlijk uit een boom gesprongen, maar het had er zo uit gezien. Ze keek naar de Riolu die daar stond, hijgend. Zijn vacht zag er onverzorgd en ongezond uit; het was overduidelijk dat hij niet helemaal gezond was. Hij was uitgeput, dat was duidelijk. Zijn bloedrode ogen stonden op Music gericht en hij gromde zacht.

Cynthia & Ayla. ~

'Wij gaan alvast door,' hoorde Ayla Cynthia op de achtergrond zeggen. Ze knikte en haalde nogmaals de borstel door haar haren. Vanuit de spiegel zag ze dat Cynthia de deur achter zich sloot en wegliep. Ayla zou ook zo gaan, maar Kiara was nog niet klaar met haar onderzoek. Omdat ze nog jong was, wilde Ayla er zeker van weten dat ze volledig hersteld was, dus liet ze haar extra goed nakijken bij zuster Joy. Yani zat alweer gezonden wel in haar pokéball en Nanook hing aan haar schouder. 'Luh, luh!' riep deze vrolijk. "Ja, we gaan zo," antwoordde Ayla. Ze borg de borstel weer op, stond op en hing haar tas weer over haar schouder. Geërgerd haalde ze haar hand langs haar haar, zodat die niet knel onder de band kwam te zitten. Cynthia was niet de enige met een veranderd kapsel. Ayla's haar groeide ook met de dag langer. Hoe lang waren ze al niet in Utah? Vijf maanden? En daarvoor was ze ook al niet naar de kapper geweest. Naja, ze vond het wel best zo, al moest ze er wel nog aan wennen. "Kom, we gaan kijken of Kiara al klaar is," sprak Ayla terwijl ze Nanook- die ondertussen weer op de grond stond - wenkte. De Riolu knikte en liep achter zijn trainster aan de kamer uit.

'Alsjeblieft, ze is weer tip top in orde,' sprak zuster Joy vriendelijk. Ze reikte Ayla de pokéball, die hem met een glimlach van haar over nam. "Dankje," zei ze oprecht. 'Graag gedaan.'
Na de pokéball weer aan haar riem vast te hebben geklikt, kwamen haar voeten weer in beweging. Ze groette zuster Joy en liep toen door de voordeur. Eenmaal buiten aangekomen ritste Ayla snel haar jas dicht. Het was koud, behoorlijk koud. Ze was nog niet buiten, of haar adem condenseerde al meteen tot witte wolkjes. Niet dat dit haar deerde. Ayla vond kou niet erg, zo lang ze goede kleren aanhad. Vroeger speelde ze altijd dolgraag met Nanook in de sneeuw. Althans, dat was vroeger. Nu zou je haar niet zo snel op de grond zien liggen, zwaaiend met haar armen en benen in een poging een mooie sneeuwengel te maken. Ayla grinnikte zachtjes en begon toen weer te lopen. Nanook liep voorop, zijn zwarte pootjes tikten in een regelmatig vlot tempo op de koude grond. Hij had een opgewekte blik in zijn ogen en Ayla vroeg zich af waarom hij zo vrolijk was. Misschien omdat ze de tweede gym hadden verslagen, of dat hij geruime tijd bij Music had mogen zijn. Ayla trok haar mondhoeken omhoog. Wat het ook was, het maakte haar ook vrolijk. Niet dat ze dit niet al was. Ze was dolblij met haar gloednieuwe badge.

Nanook verstarde en bijna automatisch trok Ayla zich terug uit haar gedachten. Ze liet haar blik oplettend door de omgeving glijden, maar nam niks waar wat haar zorgen moest maken. Totdat Nanook er opeens vandoor stoof. "Nanook, wacht!" Fijn, dit betekende rennen. Gehaast zette Ayla zich af en rende ze achter haar Riolu aan, bezorgd, maar enigszins nieuwsgierig naar waar hij haar naartoe zou brengen. Ze was echter lang niet zo snel als Nanook, en tegen de tijd dat ze Cynthia bereikte, had Nanook Music al overeind geholpen en de wilde - alhoewel, zo leek het - Riolu tegen de grond gedrukt. In zijn ogen stond woede. 'Wat bezielt jou?!' riep hij kwaad.

Twee handen plantten zich plots op haar schouders en duwden haar op volle kracht naar beneden. Ze viel op haar handen en knieën neer op de grond en zette zichzelf al snel overeind, waar Nanook haar bij hielp. Ze keek om, waar haar aanvaller stond. Een Riolu. In sommige opzichten leek hij wel een beetje op Nanook, maar dat was logisch; ze waren beiden Riolu’s. Ze haalde even diep adem en keek Cynthia aan, waarna ze haar blik op Nanook liet rusten. Hij had de andere Riolu op de grond gedrukt. ‘Wat bezielt jou?!’ hoorde ze Nanook roepen. Ze liep op Nanook af en liet haar handen op zijn schouders rusten. “Nanook, kalm aan,” zei ze, lief glimlachend. Het scheen echter al geen nut meer te hebben; De Riolu wist onder Nanook vandaan te komen en gromde zacht. Hij mompelde iets onverstaanbaars en liet zijn blik rusten op Nanook, en toen op de ketting. Hij keek echter al snel weer naar Nanook en gromde zacht. Voor Music was het maar al te duidelijk dat als het in een gevecht uit zou lopen, Nanook zou winnen. De andere Riolu zag er zeker niet zwak uit, maar.. Hij was gewond, vermoeid. Zo won je geen gevecht. Hoe sterk je ook was. Ze slaakte een diepe zucht en fronste toen de Riolu Nanook probeerde aan te vallen met een IJzerstaart.

Een frons ontstond op Cynthia’s gezicht toen Nanook de Riolu aanviel. De Riolu was gewond, ze wilde ingrijpen. Maar, aan de andere kant had de Riolu hier ook wel zelf voor gezorgd, aangezien hij Music zonder reden aangevallen had. Ze ging even met haar hand door haar bruine haar en fronste. De Riolu zag er niet gezond uit. Misschien viel hij Music aan omdat hij eten rook? Cynthia had namelijk altijd wel iets bij zich voor de Pokémon. Ze keek Ayla fronsend aan en hield haar hoofd scheef. Eigenlijk was dit moment best schattig, aangezien Nanook de Riolu aanviel om voor Music op te komen. Music scheen echter, even als zijzelf, niet al te blij te zijn over hoe de twee Riolu’s elkaar behandelden. Ze legde haar hand op haar riem, waar haar Pokéballs aan zaten. Het duurde niet lang voor ze haar hand er weer af haalde en Music aan keek. Misschien was Music degene die ervoor kon zorgen dat de Riolu’s - of in ieder geval degene die ze niet kende - gekalmeerd werd. “Music, doe wat je moet doen,” zei ze rustig.

Glimlachend keek de Kirlia op en liep ze op de twee Riolu’s af. Ze zette zich af en landde tussen de onbekende Riolu en Nanook in. Ze spreidde haar armen en slikte. “Kappen met vechten,” zei ze zacht en ze haalde even diep adem. Plots pakte de Riolu haar hand beet en trok haar naar zich toe, om vervolgens de ketting in zijn blauwe hand beet te pakken. Music wist niet wat hij deed, maar hij scheen in de ban te zijn van iets.. Iets in de ketting? Ze hief haar wenkbrauwen op en bleef staan, kijkend naar de Riolu die nu wel heel dichtbij stond. Het voelde heel anders dan als Nanook dichtbij stond, maar alsnog vertrouwde ze deze Pokémon; durfde ze zo dichtbij te blijven staan zonder bang te zijn aangevallen te worden. Toen de Riolu opkeek naar Nanook, hield Music haar kop scheef, geen idee hebbend wat zich in het hoofd van de Riolu afspeelde.

Plots kwam er een hand op zijn schouder te rusten. Het was niet de hand van de Riolu - die had hij bovendien nog vast -, maar de warme hand van Music. Nanook hoorde haar stem en ontspande, waardoor de wilde Riolu snel onder hem vandaan kon kruipen. Hun blik ontmoette elkaar en even bekroop een omineus gevoel zijn lichaampje. Nanook schudde zijn kop en liet zijn rode ogen onderzoekend over het lichaam van de wilde Riolu glijden. Onder die wonden en slordige, vieze vacht, bespeurde hij iets wat hem vreemd bekend voor kwam. Die aura.. Waarom voelde hij er zich tot aangetrokken? En dan bedoelde hij niet hetzelfde gevoel dat hij had bij Music. Dit was anders, maar zo bekend. Plots snelde de Riolu op hem af met een Ijzerstaart. Nanook's ogen namen een grotere vorm aan. Hij wilde die kleine niet aanvallen, dat zou volledig onrechtvaardig zijn. Snel laadde Nanook een Focus blast bij beide vuisten en pakte hij de gloeiende staart beet. Hij trok die omlaag, zodat de rest van het lichaam zou volgen, en sprong toen naar achter. De Riolu was door zijn actie op de grond gevallen. Niet ernstig, Nanook had zijn aanval simpelweg geblokkeerd. Echter krabbelde de Riolu weer overeind, vastbesloten niet op te geven. Hij zette zich af met zijn vermoeide zwarte pootjes en snelde op Nanook af. Dit was eenzelfde tactiek die de Combusken ook had uitgevoerd, maar Nanook was nu niet van plan aan te vallen. Al had hij misschien geen andere keus.. De Riolu hief zijn vuist en Nanook reageerde snel door die vast te pakken. Hij bracht zijn andere hand naar de hartstreek van de Riolu en schoot hem toen naar achter met een niet al te krachtige Force palm. Hij wilde zich klaarmaken voor een volgende blokkeer-tactiek, maar Music sprong tussen hen beide. 'Kappen met vechten,' sprak ze kalm, maar duidelijk. Nanook rechtte zijn rug, hopend dat de onbekende Riolu in zou zien dat dit geen nut had. Hij deed echter iets wat hij totaal niet verwachtte. De Riolu pakte Music beet en trok haar naar zich toe, om vervolgens gefixeerd naar de ketting te gaan staren. In zijn felrode ogen weerkaatste het blauwe lichtje dat Nanook er ooit in had gestopt. Het was een deel van zijn aura. Waarom was de onbekende Riolu er zo in de ban van? Plots schoot het bij hem te binnen als een kiezelsteen in het water. Nanook verstarde, sperde zijn ogen wijd open en leek terug gezogen te worden in de tijd.

Schaduwen, zo groot als eiken. Gebrul, luider dan steenlawines. En angst, sterker dan ooit tevoren. Een enorm gedrocht, nee, meerdere gedrochten bestormden het nest en vielen zonder aarzeling aan. Zijn ouders waren naar voren gesprongen, in de hoop hun kinderen te kunnen beschermen. Nanook en zijn broertje en zusje waren in een holle boomstam geborgen. De jonge Riolu had een kleine opening in de stam gevonden en probeerde met alle macht zicht te krijgen op het gevecht. Alles vloog door de lucht. Takken, aarde, stenen... Bloed. Maar, hij kon niet wegkijken. Alsof hij door te kijken het kon laten stoppen. Zijn moeder was door de pijn in elkaar gezakt en net toen zo'n monster haar leven wilde ontnemen, was zijn vader er voor gesprongen en had hij de klap opgevangen. "Mama... PAPA!" had Nanook angstig geschreeuwd. Een hoop gekraak volgde. Een enorme boom was ontworteld en stortte ter aarde, recht op de holle boomstam. Nanook had dit gezien en had hierdoor opzij kunnen springen, dieper de holle boomstam in, maar zijn broertje en zusje hadden aan de andere kant gezeten en werden van hem gescheiden zodra de boom het midden van de stam doorkliefde. Een grote tak was tegen Nanook's hoofd aan geknald, waardoor hij naar de achterkant van de holle stam werd geschoten en hier bewusteloos bleef liggen. Het laatste wat hij zich nog kon heugen was een meedogenloze kreet van zijn vader, die abrupt stopte.

Een stem. Het opmerkelijke ritme van een jong wezen. De nog niet zorgvuldige voetstappen die haar springend en wel door het bos verplaatste was al van verre te horen. Maar, het maakte Nanook al niks meer uit. Hij was alles kwijt, alles. Nog nooit had zo'n groot verdriet zich van zijn lichaampje meester gemaakt, en geen enkel lief woordje of zachte streling leek hiertegen te zijn opgewassen. Hij had het echter mis gehad.
Het gezicht van een jong meisje was voor de opening verschenen. Zodra ze hem in het oog kreeg, waren haar emoties en blik veranderd. Ze knielde neer. "Stil maar jongen, alles komt goed, dat beloof ik."

- Only Nanook. -

Het beeld van het goede, vertrouwde Autumn Breeze vervaagde en maakte plaats voor een herinnering. Een herinnering van wie? Ze wilde om zich heen kijken, maar zat gevangen in de herinnering. Ze kon zich niet bewegen, kon enkel zien wat deze persoon zich herinnerde. Ze besloot maar te kijken naar de herinnering, hopend dat ze er wat van op zou steken. Ze merkte echter niet dat haar psychische krachten nog volop in werking waren gesteld en de kans er was dat sommigen het beeld wat zich in haar hoofd afspeelde zouden zien.
Schaduwen. Ze leken zo groot. Gebrul. Het leek zo hard. Angst drong haar lichaam binnen, al was het niet haar angst. Ze zag schaduwen. Twee Pokémon sprongen naar voren. Zonder dat ze hen echt kende, wist ze dat dit de ouders waren van degene van wie deze herinnering was. Ze zag twee Riolu’s; een meisje en een jongetje. Dit waren overduidelijk het broertje en zusje van degene van deze herinnering. Het moest dus - gezien de ouders en het broertje en het zusje - een Riolu zijn. Dus, het moest de herinnering zijn van de onbekende Riolu. Of.. Die van Nanook. Degene van de herinnering bewoog en richtte zijn blik op het gevecht. ‘Mama… Papa!’ Die stem was zo bekend, zelfs in zijn jonge jaren. De herinnering was van Nanook. Waarom dacht hij hier nu aan terug? Door het nadenken miste ze het gevecht grotendeels en kwam het als een complete verrassing toen de pijn kwam. Ze hoorde een kreet, die abrupt eindigde. Iedereen wist wat dat betekende. Ze voelde hoe de herinnering vervaagde.
“Nanook?” vroeg Music zacht en ze keek Nanook aan. Ze liep om de onbekende Riolu heen en zette haar handen op Nanook’s schouders. “Nanook? Wat was dit?” vroeg ze zacht. Ze wilde weten waarom ze dit gezien had. Wat het inhield. Maar vooral.. Waarom dacht hij er nu ineens aan? Ze beet op haar lip toen haar eigen verleden heel even langs leek te komen, maar schudde haar kop al snel heen en weer. Ze mocht niet afdwalen. Nu ging het om Nanook, niet om haar.

Na het beeld gezien te hebben sloeg de Riolu zijn ogen neer. Hij liet de ketting los en richtte zijn blik op de andere Riolu. “Het kan niet,” fluisterde hij zacht. Hij zag hoe de Kirlia om hem heen liep en tegen de Riolu begon te praten. Vreemd. Het beeld.. Het was zo anders, maar toch ook zo gelijk aan het beeld wat hij in zijn hoofd gegrift had. Nooit zou hij het vergeten. Nooit zou hij vergeten hoe hij, zijn zusje en zijn moeder weggekomen waren. Ze hadden gedacht dat hij dood was. Hij.. Zijn broer. Hij beet op zijn lip en voelde hoe de duizeligheid zijn hoofd weer binnendrong. Het was lang geleden dat hij voor het laatst een normale maaltijd gehad had. Al het eten wat hij vond was naar zijn zusje gegaan. Zijn zusje, die het zo hard nodig had gehad. Hij balde zijn vuist, terwijl hij terugdacht aan zijn zusje.
‘Ezio,’ sprak ze zacht. ‘Je.. Je kan het opgeven.. Het is voorbij,’ bracht ze zacht uit. “Nee!” riep Ezio uit en hij gromde zacht. “Niet jij ook al! Nee!” riep hij uit. “Blijf. Alsjeblieft,” fluisterde hij naar zijn zusje. ‘Nee, Ezio,’ fluisterde ze. Hij hoorde hoe haar stem verzwakte, hoe ze langzaam weg zakte in een droom. Een droom die nooit meer eindigen zou. Eén die haar zou verlossen van alle pijn die ze had gehad sinds de dood van haar ouders. ‘Ik hou van je,’ waren de laatste woorden die uit haar mond kwamen. Ezio snoof en legde zijn vingers op haar ogen. “May death bring you the peace you sought in life. Requiescat in Pace,” mompelde hij zacht. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en sloot haar ogen. Hij stond op en draaide zich om. Hij zou wraak nemen. Hij zou die zieke bastardo’s opsporen.. En zou hen vermoorden. Eén voor één.. Zo langzaam als hij maar kon.
Hij schudde zijn kop heen en weer. Hij keek even om zich heen, naar iedereen die er was. Hij wist maar één ding te zeggen, tegen Nanook en Music..
“Ezio is de naam.”

Het eerste gedeelte = Music. Het tweede gedeelte = Ezio. Hoop dat het te volgen is. x3 ~

Verward keek Ayla om zich heen. De dennenbomen met ieder een laagje vorst op hun takken vervaagde tot witte schimmen. Ook de koude grond onder haar voeten leek te worden weggezogen. Maar, wegstappen van dit verschijnsel ging niet. Ze kon alleen maar blijven staan en moest gedwongen toekijken naar de beelden die voor haar verschenen. De vraag hoe dit alles kon gebeuren kwam niet eens in haar op. Het enige wat ze kon doen was met tranen in haar ogen toekijken hoe Nanook's ouders zich met alle macht in de strijd wierpen. Hoe Nanook een hartverscheurende kreet slaakte en hij uiteindelijk van zijn broertje en zusje werd gescheiden. Hoe zijn vader zich opofferde, om zijn vrouw en kinderen te kunnen beschermen.
Toen verscheen zij, als een kind van tien jaar. Het was raar om jezelf te zien, al dacht zij hier op dit moment niet aan. Nooit had ze geweten hoe de kleine Nanook zo alleen en verdrietig in die holle boomstam terecht was gekomen, tot nu toe. Oké, ze wist dat hij geen ouders meer had, maar niet dat hij ze op zo'n gruwelijke manier had verloren. En dan had je ook nog zijn broertje en zusje. Wat was er met hen gebeurd? Zouden ze nog leven?
De herinnering verdween en Ayla kwam weer bij zinnen. Haar blauwe ogen schoten naar Nanook. Naar hààr Riolu. Zij had voor hem gezorgd toen zijn familie deze taak niet meer kon vervullen. Hij was veel meer geworden dan enkel een Riolu. Hij was haar beste vriend, en het deed haar ontzettend pijn om hem zo verdrietig te zien. "Nanook," zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Ze wist nu wat die herinnering betekende. Waarom die wilde Riolu zo geobsedeerd was door Music's ketting. Zou het echt zo zijn?

De Riolu stond bij Music, zijn ogen op de grond gericht. Er rolde een traan over zijn wang, maar die veegde hij kwaad weg. 'Nanook?' herhaalde Music, 'Wat is dit?' Hij wilde het zeggen, maar kreeg geen woord over zijn lippen. Misschien omdat het allemaal zo onwaarschijnlijk leek? Hoe kon hij, na al die jaren, nu plotseling tegenover zijn broertje staan? Dit was toch onmogelijk?
'Ezio is de naam.' Dit bevestigde het. De waarheid kwam als een enorme golf op hem af. Dit was zijn broertje, ècht zijn broertje. Langzaam tilde Nanook zijn kop op. Hun vuurrode blikken kruiste elkaar. Hij haalde diep adem. "Nanook," zei hij toen. Niet dat Ezio er veel aan had. Ayla had hem die naam gegeven. Maar, het maakte niet uit. Voor Ezio zou deze naam een belangrijke betekenis krijgen, hoopte hij, evenals Ezio bij hem. Hij probeerde te glimlachen, wat zijn lichaam gelukkig niet weigerde. "Het is goed je te zien, broertje," zei hij toen. Hij deed een stap naar voren, reikte zijn hand nog heel even naar achter zodat hij de top van Music's hand kort aanraakte, en stapte toen rustig op Ezio af. Vlak voor hem hield hij halt. Het liefst sloot Nanook hem nu in zijn armen. Maar, dit was aan Ezio. Hij moest weten of de Riolu hem als broer accepteerde. Hij had hen ten slotte verraden, in zijn ogen. Natuurlijk was dit niet zo, maar Nanook had deze gedachte nooit los kunnen laten. Als hij niet was blijven kijken - vastberaden zijn ouders niet achter te laten-, en gewoon was weggerend zoals zijn moeder had gezegd, was dit misschien allemaal niet gebeurd. Als hij niet had geschreeuwd...
"H-het spijt me zo..." snikte Nanook zachtjes.

‘Ezio is de naam,’ klonk de stem van de voor haar onbekende Riolu. Music keek om, richtte haar blik op deze Pokémon. Hij was mooi. Onder al die wonden en viezigheid was het een mooie Riolu, die bepaalde gelijkenissen had met Nanook, de in haar ogen meest perfecte Pokémon. Ze kende de onbekende Riolu niet, maar hij had iets.. Wanneer zijn blik de hare ontmoette, wist ze wie hij was. Zorgzaam, maar zeker niet bang om aan te vallen. Hij vocht voor zijn leven. Ze wist dat hij dat zelfs nu deed. Zijn poten trilden en hij was mager. Niet slank. Echt mager. De wonden die hij had waren, evenals de littekens die over zijn lichaam verspreid waren, een teken van de vele gevechten die hij gewonnen of verloren had. Het was maar al te duidelijk dat hij niet wilde opgeven. Maar.. De vraag voor haar was.. Wat wilde hij niet opgeven?
‘Nanook,’ klonk Nanook’s perfecte stem toen. Music keek om, richtte haar blik op Nanook. Hij scheen geen aandacht voor haar te hebben, had zijn perfect rode ogen op de andere Riolu gericht. Daarom deed ze een stap opzij, zodat ze niet in de weg stond. Nanook had het teken van herkenning in zijn ogen staan, wat betekende dat hij deze Riolu kende. Als ze het goed had, was dit dan zijn broertje; één van de Riolu’s uit zijn herinnering. ‘Het is goed je te zien, broertje,’ klonk Nanook’s stem toen. Nog altijd leek hij haar te zijn vergeten, maar ze nam het hem niet kwalijk. Dit was voor hem een speciaal moment, één waarvan ze blij mocht zijn dat ze het zou zien. Ze zou de blik die hij in zijn ogen had niet meer vergeten.
Toen zijn hand de hare raakte, glimlachte ze. Blijkbaar had ze het toch mis gehad. Hij zette een stap naar voren, om vervolgens op Ezio af te lopen. Er zat maar een kleine afstand tussen de twee broers toen Nanook halt hield en Music hield haar kop scheef. Ze voelde hoe Nanook’s emoties veranderde, wilde op hem af lopen, maar zag hoe Cynthia haar hoofd zacht heen en weer schudde. Ze wist wat Cynthia dacht; daar had ze geen telepathie voor nodig. Dit is hun moment.

Zijn blik kruiste die van Nanook en een glimlach sierde zijn gezicht. Dit was het dus. De enige van hun gezin die nog leefde. Zijn broer.. Degene van wie hij had gedacht dat hij gestorven was tijdens de aanval. Dat hij als eerste was gestorven na zijn vader. Maar, dat was dus niet zo. In tegendeel; hij was - samen met hem zelf - de enige die nog in leven was.
‘Nanook,’ klonk de stem van zijn broer en hij keek weer op. “Nanook, dus,” fluisterde hij zacht. Nanook was een naam die hij nog nooit eerder gehoord was; overduidelijk gegeven door het mensenmeisje waar hij bij stond. Haar aura was goed; het was geen wonder dat hij bij haar gebleven was. Zijn blik gleed naar de Kirlia. Er was een blos op haar wangen te zien en hij voelde de band tussen Nanook en haar. Het enige wat hij kon doen was knikken naar haar en Ayla. Bedankt, dacht hij, al zouden ze het niet horen. Ze hadden voor zijn broer gezorgd toen hij dat niet kon. Daar moest hij dankbaar voor zijn.
Zijn blik gleed naar het andere meisje. Het meisje met de donkerbruine haren wat daar stond. Ze leek, ook al was haar band met Nanook minder sterk, de situatie te begrijpen. Ook haar aura was goed, even als die van haar Kirlia. Ook zij scheen haar Pokémon te behandelen zoals het hoorde. De Pokémon van haar en het andere meisje.. Ze mochten zich gelukkig prijzen.
‘Het is goed je te zien, broertje.’ De stem van zijn broer schudde hem wakker. Hij keek hem aan met zijn bloedrode ogen en glimlachte. Hij trilde op zijn zwarte poten. Niet van opwinding, maar van vermoeidheid en honger. Hij probeerde het niet te laten merken, maar zag hoe de Kirlia haar blik op hem gericht had. Hij beet op mijn lip, hopend dat ze zich er niet mee zou bemoeien.
Nanook stond plots voor hem. Hij probeerde te glimlachen, zijn zorgen te vergeten. ‘H-Het spijt me zo,’ waren de woorden die Nanook uitsprak. Ezio schudde zacht zijn hoofd heen en weer. “Heb geen spijt,” zei hij zacht. “Je mag jezelf gelukkig prijzen. Je verdient dit,” vervolgde hij. Even was hij stil. “Moeder overleefde de aanval, maar stierf al snel erna alsnog aan haar verwondingen. Verder is mijn.. Nee.. Ons zusje pas gestorven. Het was onmogelijk haar in leven te houden,” besloot hij toen te zeggen. Het was geen warm welkom, maar hij vond dat Nanook moest weten wat er gebeurd was. “Het lijkt er dus op dat wij de enigen zijn die nog in leven zijn,” zei hij toen en hij glimlachte.

Het beeld had een lichte glimlach op Cynthia’s gezicht gezet. Het was zielig, ze had medelijden met hen. Maar.. Nanook scheen er wel heel goed af te zijn gekomen, dankzij Ayla. Ze haalde even diep adem en keek naar de andere Riolu. Ze keek naar Music, die naar Nanook toe wilde lopen. Zacht schudde ze haar hoofd heen en weer. Nee, Music. Dit is hun moment, dacht ze. Zelfs zonder de telepathie leek het erop dat Music precies scheen te weten wat Cynthia dacht en een glimlach sierde haar gezicht. Ze richtte haar blik weer op de Riolu, wie zijn blik ook op haar gericht had staan. Ze keek naar zijn magere lichaam en zijn verwondingen. Vervolgens keek ze naar Nanook, om vervolgens haar blik op Ayla te laten rusten. “Ik denk.. Dat het misschien beter is als jij hem meeneemt. Hem verzorgt. Hem.. Bij Nanook houdt,” zei Cynthia zacht en ze glimlachte. Ze richtte haar blik weer op de Riolu en fronste. Hij had verzorging nodig. Of.. Voedsel, op zijn minst. Daarom legde ze haar tas neer op de grond en ritste ze hem alvast open. Zodra Nanook en Ezio klaar waren met hun reünie, zou ze het eten neerzetten. Dan zouden Desire, Nyala, Summer en Sierra natuurlijk ook mee mogen eten, even als de Pokémon van Ayla.

Music, Ezio & Cynthia. ~

Nog nooit had Ayla Nanook zo emotioneel gezien. Normaal hield hij zich altijd sterk. Maar, dit.. Dit moest wel een hele impact op hem geweest zijn. Om weer zo geconfronteerd te worden met zijn verleden.. Gelukkig zat er ook een goede kant aan, een hele goede zelf. Ayla glimlachte. In ieder geval had één van hen zijn familie gevonden.
'Ik denk.. Dat het misschien beter is als jij hem meeneemt. Hem verzorgt. Hem.. Bij Nanook houdt,' klonk de zachte stem van Cynthia opeens. Ayla hief een wenkbrauw en keek op. Ze zag dat Cynthia haar al niet meer aankeek, maar haar blik op de Riolu had gevestigd. Ze hief nu ook haar andere wenkbrauw. Zij, hem vangen? Oké, de Riolu had inderdaad dringend verzorging nodig. En, ze wist zeker dat Nanook niet meer gescheiden wilde worden van zijn broertje, maar.. Op de één of andere manier had ze het idee dat.. "Cynthia," begon ze kalm. Ze trok haar mondhoeken omhoog. "Ik denk dat jij degene moet zijn die hem mee moet nemen." In haar blik stond die zekerheid die ze soms had. Ze wist gewoon dat deze Riolu bij Cynthia hoorde. Niet omdat zij er al één had, maar gewoon omdat ze wist dat ze aan niemand anders zo'n Pokémon zou toevertrouwen. Hij was Nanook's broertje en Ayla wist zeker dat Cynthia hem een gelukkig leven kon schenken, te zien aan hoe ze met haar eigen Pokémon omging.

Ezio schudde zacht zijn hoofd - waardoor Nanook opkeek - en zei hem geen spijt te hebben. 'Je mag jezelf gelukkig prijzen. Je verdient dit,' vervolgde hij. Nanook zweeg voor enkele seconden, evenals zijn broertje. 'Moeder overleefde de aanval, maar stierf al snel erna alsnog aan haar verwondingen. Verder is mijn.. Nee.. Ons zusje pas gestorven. Het was onmogelijk haar in leven te houden,' voegde Ezio er uiteindelijk aan toe. Nanook kon alleen maar zachtjes knikken. Het kwam bij hem niet als zo'n hele grote klap, aangezien hij al zijn hele leven zijn familie dood waande. Dat Ezio nog leefde was in zijn ogen al een groot wonder. Het feit dat zijn zusje het nog zo lang vol had kunnen houden vrij verrassend op hem over. Echter scheen zij er niet in geslaagd te zijn om in leven te blijven. Nanook balde zijn vuist voor enkele seconden, zichzelf er behoorlijk van verwijtend dat hij de monsters enkel kon herinneren als woeste schaduwen. Al had hij ook maar één aanwijzing, zou hij ze persoonlijk opzoeken en zijn familie wreken.
'Ik denk dat jij degene moet zijn die hem mee moet nemen.' De stem van Ayla weergalmde bijna automatisch door zijn hoofd. Hij keek op, eerst niet goed begrijpend wat ze bedoelde. Wat Cynthia ervoor had gezegd had hij niet op kunnen vangen. Wie meenemen? Plots schoot het bij hem te binnen. Op zijn gemaskerde gezicht verscheen een grote glimlach. "Ezio, ik ga je beloven dat je vanaf nu een beter leven zult krijgen." Het klonk allemaal misschien wat dramatisch, maar niks van zijn woorden was onwaar. Hij wist dat er nu goed voor Ezio gezorgd ging worden, iets waar hij bij zou gaan helpen. Het zou goed komen, hij had nu een familie.

‘Cynthia,’ klonk Ayla’s stem. Cynthia keek op, glimlachend. ‘Ik denk dat jij degene moet zijn om hem mee te nemen,’ ging Ayla door. Cynthia fronste. Zij? Waarom zij? Natuurlijk; ze zag Ayla vaak, dus het zou niet zo zijn dat Nanook en Ezio elkaar dan weinig zouden zien. Het humeur van Music zou niet al te goed zijn wanneer ze haar en Nanook uit elkaar zou houden, dus het was onmogelijk om een langere tijd bij Ayla en Nanook uit de buurt te blijven. Maar.. Waarom zij? Ze richtte haar blik op Music, wie haar glimlachend aan keek. Doe het. Ezio is trouwens de naam, meldde ze droogjes. “Ezio, dus..” fluisterde Cynthia en ze glimlachte. Haar blik rustte op de Riolu. Ze hoorde Nanook wat zeggen in zijn Pokémon taal, maar verstond het natuurlijk niet. Ze zag hoe Ezio begon na te denken en hoe hij haar vervolgens onzeker aan keek. Ze keek in haar tas en pakte er wat Pokémon voedsel uit, wat ze op een bordje neer gooide en het naar voren schoof.

‘Ik denk.. Dat het misschien beter is als jij hem meeneemt. Hem verzorgt. Hem.. Bij Nanook houdt,’ klonk de stem van het donkerharige mensenmeisje. Voorzichtig keek Ezio op, zijn blik gericht op het meisje. Hem? Wilde ze dat het andere meisje hem meenam? Waarom? Waarom moest hij per sé met haar mee? Had hij hier niets over te zeggen? Een frons ontstond op zijn blauwe kop. Hij was nooit eigendom geweest van een mens, had er nooit aan gedacht het te worden. Altijd had hij moeten vechten tegen hun Pokémon, hem en zijn zusje beschermend. Waarom zouden deze twee anders zijn? Ze vochten ook met hun Pokémon. Nee.. Ze lieten hun Pokémon vechten, om precies te zijn. Was dit dan normaal?
‘Cynthia,’ zei het jongste meisje, de trainster van Nanook. Ezio keek weer op, zijn blik gericht op haar. Cynthia was dus de naam van het meisje wat de Kirlia in haar bezit had. Interessant. ‘Ik denk dat jij degene moet zijn om hem mee te nemen,’ vervolgde het meisje toen. Hè, wat? ging er door Ezio’s blauwe koppie heen. Nog meer plannen? Nog meer plannen over hem? Hij durfde de twee mensenmeisjes te vertrouwen. Maar, zou dat leven iets voor hem zijn? Gevangen zijn.. Moeten luisteren naar een mensenmeisje. Was dat.. Was dat wat de toekomst hem zou brengen?
‘Ezio,’ klonk Nanook’s stem. Ezio keek op, terwijl zijn gedachten bleven bij wat de mensenmeisjes besproken hadden. ‘Ik ga je beloven dat je vanaf nu een beter leven zult krijgen.’ De woorden van Nanook lieten hem op zijn lip bijten. Een beter leven? Wanneer..? Als hij.. Als hij deed wat de mensenmeisjes wilden? Als hij mee ging met Cynthia? Hij sloeg zijn blik neer. Waarom zou dat het er beter op maken? Zijn leven was nooit goed geweest. Hij had nooit aan zijn eigen leven kunnen denken, was altijd bezig met het in leven houden van zijn familie. Verantwoordelijkheidsgevoel had hij hierdoor zeker genoeg gekregen. Hij haalde diep adem en keek naar Cynthia, niet wetend wat hij moest doen.
Toen ze het eten naar voren schoof fronste hij, maar al snel liep hij erop af. Hij had honger, dus het zou dom zijn om dit aanbod af te slaan. Hij at kalm, voorzichtig. Hierdoor duurde het lang voor het kleine bordje op was, maar hij voelde zich al beter. Glimlachend keek hij Cynthia aan, wachtend op wat ze zou doen.

Nadat de Riolu - Ezio was de naam, had Music gezegd - zijn bord leeg had gegeten glimlachte Cynthia. Ze klikte een lege bal van haar riem. Dit was de zesde bal die aan haar riem vast zat. Ze had nog twee lege balls na deze, maar het was wel de laatste die aan haar riem zat; de anderen lagen in haar tas. Ze klikte de ball groot en haalde diep adem. Ze bukte voor de Riolu en ging op haar knieën zitten. “Wat dacht je ervan, Ezio?” vroeg ze zacht en ze bukte voorover. Ze drukte de ball heel zacht en voorzichtig op het voorhoofd van de Riolu. Als hij hier uit zou komen, was het voor haar duidelijk en zou ze hem (nu) waarschijnlijk niet meer proberen te vangen. Als hij niet wilde, was dat zijn keuze.

De Emoties die van Cynthia afkwamen deden hem een keuze doen maken. Hij moest toegeven, dat hij plotseling werd opgezogen door zo'n rood/witte ball was behoorlijk eng, maar Ezio probeerde zijn twijfels te onderdrukken. Hij had gekozen voor een nieuw leven, een leven waarvan Nanook had beloofd dat die goed zou zijn. Vandaar dat hij geen aanstalten maakte om te protesteren en het lichtje op de pokéball al snel doofde.

De twijfel was overduidelijk, maar Nanook kon het hem niet kwalijk nemen. Ezio had waarschijnlijk nog nooit contact gemaakt met mensen, en nu werd opeens van hem verwacht dat hij in het team stapte van een trainster. Maar, Cynthia zou niet alleen maar een trainster zijn, dat zou Ezio snel genoeg merken. Ze zou een vriendin worden, een persoon waar hij op kon rekenen en die hem de liefde, training en verzorging zou geven die hij nodig had. Nanook glimlachte, wierp Ezio een geruststellend knikje en keek toe hoe hij in de pokéball werd opgezogen. Zodra dit gebeurd was draaide hij zich om naar Music en pakte hij haar hand vast. "Sorry dat je mijn verleden had moeten zien, het was niet mijn bedoeling om.." Hij slikte, sloot even zijn ogen en drukte zijn lippen toen even zachtjes op haar voorhoofd. Hij wilde 'Dankje,' zeggen, maar Music zou waarschijnlijk niet goed begrijpen waarvoor hij bedankte. Vandaar dat hij enkel glimlachte.

Ayla kon niks anders doen dan met een vertederende glimlach toekijken. Ezio - dit bleek de Riolu's naam te zijn - had ervoor gekozen bij Cynthia te blijven. Een keuze waar hij zeker geen spijt van zou krijgen. Ze zou ervoor zorgen dat Nanook zijn broertje nog geregeld te zien kreeg, evenals Music. Want, niks maakte haar blijer dan haar beste maatje gelukkig te zien. Met nog altijd die glimlach op haar gezicht, liep ze naar Cynthia. "Zorg goed voor hem," zei ze zachtjes, wetend dat Cynthia dit ook zou doen. Ze liet haar ogen even door de omgeving glijden, en haalde toen haar rugtas van haar schouder. "Misschien is het verstandig als wij ook wat gaan eten, we hebben nog niet ontbeten namelijk," sprak ze toen. Ze klikte de 3 pokéballs van haar riem en gooide die vervolgens met een sierlijke zwaai in de lucht. Een Pidgeotto, Vulpix en Growlithe verschenen voor haar voeten en begroette hun trainster met een vrolijke kreet. Ayla grinnikte, gaf ieder een aai over hun kop en ritste toen haar tas open. Haar blauwe ogen wende ze weer richting Cynthia. "Ga je Ezio ook uit zijn pokéball halen?" vroeg ze toen. Als dit zo was, moest ze haar Pokémon - vooral Koda - zeggen het een beetje rustig aan te doen. Ze wist niet wat voor een verleden Nanook's broertje had meegemaakt, dus wilde ze het hem niet ongemakkelijk maken. Zeker niet nu hij aan een heel nieuw leven moest gaan wennen.

Music haalde een keer diep adem, had haar blik gericht op Ezio en Nanook. Ze hoorde de woorden van Ezio en fronste. Dood. Ze sloeg haar blik neer en haalde diep adem. Voor haar was het makkelijk om de emoties van anderen aan te voelen. Ezio had de dood van zijn moeder en zus niet geaccepteerd. Als hij dat niet snel deed, zou het niet helemaal goed komen. Ze zat er niet op te wachten dat - als hij de daders ooit tegen zou komen - ze hem zou moeten stoppen.
‘Ezio, ik ga je beloven dat je vanaf nu een beter leven zult krijgen,’ klonk Nanook’s stem. Music keek op en fronste. Een beter leven? Ze richtte haar blik op Cynthia en liet haar mond openvallen. Nog een teamgenoot? Het ging allemaal zo snel. Ze wist niet of het positief of negatief was. Natuurlijk, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Maar, als Ezio erbij was.. Zat hun team vol.
Ze zag hoe Ezio begon te eten en hoe Cynthia niet veel later voor hem neer knielde. Ze klikte een lege ball van haar riem en Music glimlachte. Oké, dit was Cynthia’s keuze. Ezio was een goede Pokémon voor het team. Ze wist zeker dat hij het goed zou doen, dat de band tussen hem en de rest van het team groot kon worden. ‘Wat dacht je ervan, Ezio?’ vroeg Cynthia, waarna ze de ball op zijn hoofd drukte. Het verbaasde Music niet dat hij bleef zitten. Een glimlach sierde haar gezicht.
Nanook draaide zich om en pakte haar hand vast. Opnieuw glimlachte ze. ‘Sorry dat je mijn verleden had moeten zien, het was niet mijn bedoeling om..’ klonk zijn stem. Ze zag hoe hij slikte, zijn zin niet afmaakte. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en ze voelde hoe ze opnieuw een blos op haar wangen kreeg. Vreemd, hoe lang het duurde voor ze aan zoiets gewend kon raken. Ze had het gevoel dat elke keer wanneer hij haar aanraakte, ze kans had op een hartaanval. Nanook zei niets meer, dus het was nu haar beurt om te spreken. “Nanook,” begon ze, haar stem zacht. “Het is niet erg. Ik wil graag weten wat er in je hoofd omgaat. Je weet dat je altijd bij me terecht kan.” Ze glimlachte en drukte heel voorzichtig, heel zacht haar lippen op zijn wang, om vervolgens weer normaal te gaan staan. Nog altijd stond er een glimlach op haar gezicht.

Toen het bekende pling-geluidje klonk, glimlachte Cynthia. “Welkom in het team, Ezio,” sprak ze zacht. ‘Zorg goed voor hem,’ klonk Ayla’s stem. Cynthia knikte enkel. Natuurlijk. ‘Misschien is het verstandig als wij ook wat gaan eten, we hebben nog niet ontbeten namelijk,’ sprak Ayla. Cynthia knikte. “Dat is wel zo handig, ja,” mompelde ze droogjes. Ze zag hoe Ayla haar Pidgeotto - Yani -, haar Vulpix - Kiara - en haar Growlithe - Koda - uit hun balls liet komen.
‘Ga je Ezio ook uit zijn pokéball halen?’ vroeg Ayla toen. Cynthia knikte. “Natuurlijk,” begon ze. “Dit is zijn eerste keer in de Pokéball. Dan kan het beter zo kort mogelijk zijn, voordat hij helemaal gestrest eruit komt,” grinnikte ze. Ze gooide de Pokéball de lucht in en glimlachte toen haar Riolu voor haar stond. “Ezio.. Maak kennis met je nieuwe team,” zei ze zacht. Ze pakte vier balls en gooide hen de lucht in. Een Vulpix, Lopunny, Umbreon en Glameow kwamen uit hun balls. “Dit zijn Summer, Nyala, Desire en Sierra,” zei ze glimlachend tegen Ezio. “En dat daar is Music,” zei ze, knikkend naar haar Kirlia. Ze haalde even diep adem en begon toen het eten voor de Pokémon alvast klaar te zetten.

'Dit is zijn eerste keer in de Pokéball. Dan kan het beter zo kort mogelijk zijn, voordat hij helemaal gestrest eruit komt,' antwoordde Cynthia. Ayla grinnikte zacht en richtte zich toen tot haar Pokémon, haar blauwe ogen vooral streng op Koda gericht. "Jullie hebben het gehoord. Cynthia heeft een nieuwe Pokémon, een Riolu die toevallig ook Nanook's broertje is. Hij heeft een zwaar verleden achter de rug gehad, dus ik wil dat jullie aardig tegen hem zijn, Oké?" sprak ze haar Pokémon toe. Yani en Kiara knikte vrolijk, en Koda liet een enthousiaste 'Grow!' uit zijn bek ontsnappen, waarvan Ayla hoopte dat het een 'ja' was. Ze glimlachte en ritste haar tas open. Ze hoefde zich niet echt zorgen te maken. Over het algemeen kon Koda best goed met andere Pokémon opschieten. Bovendien, was het etenstijd, het moment van de dag waarop Koda zich op zijn best gedroeg. Zorgvuldig haalde Ayla haar lunchkistje en de zak Pokémonvoer uit haar tas, en zette ze deze klaar op een holle boomstam die als een soort tafeltje moest dienen. Uit haar lunchkistje haalde ze drie bakjes tevoorschijn en vulde ze deze met het Pokémonvoer. Ze was echter nog niet klaar. Voor Yani moest ze de brokken verpulveren, zodat ze deze makkelijker kon verwerken. De Pidgeotto had ook graag wat van haar zelfgemaakte koekjes erdoorheen, iets wat Ayla uiteraard niet altijd deed, om het als een soort verwennerij te houden. Voor Kiara moest er een bepaald soort kruid doorheen dat haar zou helpen met het ontwikkelen van haar vuuraanvallen. En Koda at alles, dus daar hoefde niks bijzonders mee te gebeuren. Toen dit alles klaar was zette Ayla de drie bakjes voor de des betreffende Pokémon neer. "Eet smakelijk," zei ze. Koda viel meteen aan, Yani klapperde eerst vrolijk met haar vleugels zodra ze de verkruimelde koekjes in het oog kreeg, en Kiara besloot haar trainster een knuffel te geven, voordat ze aan de brokken begon te knabbelen. Nanook kreeg geen bakje, die at liever gewoon een boterham, zoals Ayla. Het leek er echter op dat hij nu druk bezig was. Ayla grinnikte en nam plaats op de afgezaagde boomstam, terwijl ze een boterham uit haar lunchkist viste. Ze floot eenmaal kort, om Nanook te laten weten dat het ontbijt gereed was, en zette toen haar tanden in haar broodje met kaas, die ze vanochtend in het Pokécenter had klaargemaakt.

Ze zei zijn naam, op die zachte zuivere manier waarvan hij altijd een warm gevoel kreeg. 'Het is niet erg. Ik wil graag weten wat er in je hoofd omgaat. Je weet dat je altijd bij me terecht kan.' Typisch een antwoord van Music. Het deed zijn lichaam nog warmer voelen dan dat het al was, en dat midden in de winter. Nanook glimlachte en voelde hoe haar lippen zijn wang even kort, maar teder aanraakte. (slijm,slijm. x]) Hij voelde dat de huid onder zijn vacht lichtelijk rood werd, maar niet meer zo erg waardoor het voor andere zichtbaar werd. Hij keek haar aan met een blik die haar duidelijk bedankte. Vervolgens draaide hij zijn kop voor even, hij had het fluitje van Ayla gehoord. "Kom, laten we wat gaan eten," sprak hij zacht, terwijl hij Music weer aankeek en glimlachte.

De woorden die Ayla gesproken had net voor Cynthia Ezio uit zijn bal liet komen, hadden ervoor gezorgd dat een glimlach zich op haar gezicht zette. ‘Jullie hebben het gehoord. Cynthia heeft een nieuwe Pokémon, een Riolu die toevallig ook Nanook's broertje is. Hij heeft een zwaar verleden achter de rug gehad, dus ik wil dat jullie aardig tegen hem zijn, Oké?’ Cynthia fronste, kijkend naar haar eigen Pokémon. Zij hadden die woorden niet gehoord, maar was het wel nodig om hen zo toe te spreken? Vast niet. Ze waren nou eenmaal teamgenoten.
Ze ging rustig verder met het eten pakken. Music at absoluut geen normaal Pokémonvoer. Soms had Cynthia het idee dat Music een mens was, in plaats van een Pokémon. Misschien kwam ze qua karakter inderdaad erg in de buurt. Nyala at - godzijdank - normaal Pokémonvoer. Voor Sierra moest het natuurlijk nog een beetje dunner, dus daar had ze kleinere brokjes voor. En Summer wilde ze natuurlijk extra pittig - hoe kon je het anders verwachten van een Vulpix - dus daar zaten meer kruiden doorheen.
Een diepe zucht kwam uit Cynthia’s mond toen ze het eten voor Summer, Sierra en Nyala had neergezet. Nyala nam het mee en ging ergens apart zitten, Summer sleurde haar bakje mee zodat niemand het zou stelen en Sierra danste vrolijk rondjes om het bakje en nam af en toe een hap. Nu moesten alleen Music en Ezio nog. Voor Music had ze al boterhammen in haar tas. Voor Ezio.. Ze had geen idee wat hij eigenlijk wilde. Waarschijnlijk zou een boterham geen kwaad kunnen. Ze keek naar het bordje wat ze voor Ezio had neergezet. Het Pokémonvoer had hij opgegeten, maar het was misschien niet helemaal zijn smaak, aan zijn kop te zien. Glimlachend schudde ze haar hoofd en ze pakte een boterham, die ze naar hem uitstak. Met een verbaasde kop pakte hij de boterham beet om een klein hapje te nemen. Vervolgens glimlachte hij en at hij de boterham helemaal op. Cynthia haalde even diep adem en stak nog een boterham uit naar de richting waar Music vandaan kwam, toen ze deze hoorde aankomen.

Het was vreemd. Nu hij haar verleden wist, had ze het gevoel dat ze hem nog iets moest vertellen; haar verleden. Natuurlijk wist bijna iedereen al dat ze een tijdje bij het team van Charelle had gezeten. En dat ze daarvoor een andere trainer had gehad, die haar alles behalve respectvol behandelde. Maar, wat haar verleden daarvoor was geweest.. Niemand wist het. Waarom niet? Ze had daar nooit meer over nagedacht. Ze had het verbannen uit haar gedachten. En.. Ze wilde het niet opnieuw beleven.
Ze schrok op van Nanook’s stem. ‘Kom, laten we wat gaan eten,’ zei hij zacht. Music knikte, terwijl een lichte frons op haar gezicht stond. “Ja..” zei ze zacht, waarna ze een lichte glimlach op haar gezicht zette. Ze pakte Nanook’s hand beet en liep zo naar Ayla en Cynthia toe, waarna ze glimlachend haar boterham van Cynthia aanpakte.

Slechtheid. D: ~

Ayla reikte Nanook een boterham, die naast Music ging zitten en deze begon op te peuzelen. Ze glimlachte en liet haar blik toen op Koda vallen. De jonge Growlithe had zich plat op zijn buik gegooid en zat nu driftig zijn bak te likken, ook al zat er geen kruimel meer in. Boven Ayla's ogen vormde zich een frons, zat dat beest nooit eens vol? Plots viel haar iets op. Koda had zijn blauwe halsband niet om. "Koda, waar is je riem jongen?" vroeg ze verbaasd. De pup keek op, ging zitten en begon met zijn achterpoot zijn nek te krabben. Ayla bracht haar hand zuchtend naar haar voorhoofd. Oh boy, ze had hem vast in het pokécenter laten liggen. "Kom mee, we gaan hem halen." Koda sprong kwispelend overeind en trippelde naar zijn trainster toe, zijn tong opgewekt uit zijn bek. Ayla liet haar blik op Cynthia en haar team vallen. "Ik ben zo terug, heb wat laten liggen in het pokécenter," verklaarde ze. Nanook en Yani knikte, ten teken dat ze het begrepen hadden. Snel draaide Ayla zich om en rende ze weg, met Koda in haar kielzog. Waarschijnlijk zag hij dit als een spel, maar des te braver hij mee liep.

Bij het pokécenter aangekomen, stond zuster Joy hun al op te wachten. 'Ik dacht al dat je zou terugkomen,' zei ze glimlachend. Ze reikte Ayla de blauwe halsband. Koda herkende het voorwerp en sprong vrolijk op, proberend de riem tussen zijn kaken te krijgen. Snel pakte Ayla het van haar over en bond ze hem om Koda's nek. "Dankje," zei ze. Zuster Joy knikte, zei gedag en liep weer terug naar de balie. Ayla glimlachte en wenkte Koda. "Kom, wie het eerste weer terug is krijgt een koekje," zei ze. Koda blafte vrolijk en zette het op een rennen. Grinnikend schudde Ayla haar hoofd. Ze wilde zich net afzetten, toen ze plots iets in het oog kreeg. Het was een kleine poster, vastgemaakt op de muur van het pokécenter. Ze bestudeerde het ding kort, trok het toen van de muur en rende achter Koda aan.

Natuurlijk had Koda het groepje allang al bereikt, en zat hij nu braaf op zijn koekje te wachten. Lachend pakte Ayla haar lunchkistje en haalde ze hier het zakje met haar zelfgemaakte koekjes tevoorschijn. Koda zakte door zijn voorpoten en stak zijn kont kwispelend in de lucht, gimme, gimme! Ze gooide het koekje door de lucht en de jonge Growlithe ving hem keurig op. Vervolgens keerde ze zich om richting Cynthia. "Kijk eens," sprak ze grijnzend, terwijl ze haar de poster overhandigde. Het was een aankondiging voor een contest in Miho town.

Met een lichte glimlach op haar gezicht keek Cynthia naar Music, die rustig aan het eten was. ‘Koda, waar is je riem jongen?’ klonk Ayla’s stem toen. Ze keek op, licht fronsend. Een riem..? Voor een.. Growlithe? Een zachte grinnik kwam uit haar mond. Was hij zo onhandelbaar dat hij een riem moest? Aan Ayla’s gezicht te zien herinnerde ze zich weer waar hij was. ‘Kom mee, we gaan hem halen,’ zei ze. ‘Ik ben zo terug, heb wat laten liggen in het pokécenter,’ zei ze toen tegen Cynthia. Cynthia knikte enkel. “Haast je niet,” zei ze droogjes. Ze zag hoe Ayla wegrende. Even richtte ze haar blik op Yani, Kiara en Nanook. Ze glimlachte. Ze had dus besloten deze hier te laten. Cynthia ging rustig in het gras zitten en liet zich toen vallen. Haar bruine haren lagen hierdoor alle kanten op, maar dat maakte niet uit. Ze legde haar handen onder haar hoofd en keek omhoog, naar de lucht. Kalm sloot ze haar ogen.

Er viel iets op haar buik. Het voelde als iets kleins, wat zacht over haar buik kroop. Ze opende haar ogen en ging zitten, waardoor de Weedle op haar benen viel. “I.. I.. Insect..” bracht ze zacht uit. Het duurde niet lang voor ze haar longen uit haar lijf gilde en wegrende, tot ze uiteindelijk achter een boom tot stilstand kwam. “Summer!” riep ze uit. Hoe veel ze ook trainde, hoe veel badges en lintjes ze in de toekomst ook zou winnen. Ze was niet bang voor een Pokémon zoals een Salamence. Maar, zodra er een insect in haar buurt kwam, kon je haar oprapen. Summer wist dit al. Het was oud nieuws. Daarom schoot de Vulpix een onschuldige Ember op de Weedle af, waardoor deze bang wegging, zodat Cynthia weer rustig kon worden.
Hijgend ging ze weer op haar plek zitten, met haar knieën omhoog en haar armen om haar knieën heen. Insecten. Ze haatte ze. Ze waren eng, vies.. Een rilling gleed over haar rug. Ze beoordeelde Pokémon meestal niet op hun uiterlijk, maar.. Ze had iets tegen insecten en dat zou waarschijnlijk nooit veranderen. Spinnen en alle insecten waren eng. Punt uit. Geen discussie mogelijk.

Voetstappen. Cynthia keek om, waar Ayla aan kwam. Ze grinnikte even zacht. ‘Kijk eens,’ zei Ayla tegen haar toen ze bij haar stond. Cynthia stond op en stak haar hand uit, zodat ze de poster aan kon pakken. Ze vouwde hem uit voor haar gezicht en fronste. “Een.. Contest,” zei ze zacht. Was dit serieus? Ze kwam pas net van haar tweede gym af! Maar, wat maakte dat eigenlijk uit? Een Contest en een Gym waren twee geheel verschillende dingen. Het was niet zo dat haar Pokémon nog niet klaar waren voor een Contest. Music had de ervaring al en de band tussen haar en Music was groot genoeg. Cynthia knikte. “Ja.. Lijkt me leuk,” glimlachte ze. De locatie was Miho Town. Ze kon zich niet herinneren of ze daar weleens geweest was, maar ja. “Doe je ook mee?” vroeg ze glimlachend aan Ayla, waarna ze haar blik weer richtte op de poster.
Dit was het geschikte moment. Na dit Contest zou ze beslissen of ze afstand wilde doen van het coördinator zijn, of niet. Ze zou sowieso Gyms blijven doen, maar over Contests was ze nog niet helemaal zeker. Ze grinnikte eventjes en keek toen naar Music. “Doe je mee?” vroeg ze glimlachend. De Kirlia stopte de laatste hap van haar broodje in haar mond en knikte vastberaden.

Met zijn vuurrode ogen staarden Nanook naar zijn broertje. De boterham die die van Ayla had gekregen zat nog altijd verlaten in zijn hand. Op dit moment waren zijn gedachten niet echt bij eten, maar meer bij Ezio. Zijn broertje.. Nog steeds kon hij het niet geloven. Het was dan ook zo onwerkelijk. Zeven jaar lang had hij niks van zijn familie gezien, noch gehoord. Hij had hen altijd dood gewaand. En nu was zijn broertje, bij wijze van spreken, zomaar zijn leven in gesprongen. Wat als hij geen goede broer zou zijn?
Nanook schudde zijn kop om zijn gedachten op te helderen, en nam toen eindelijk een hap in zijn boterham. Ayla was nog steeds weg, maar het duurde niet lang of hij voelde haar vertrouwde aura. Deze bereikte zijn lichaam eerder dan het geluid van haar voetstappen, maar ook die pikte hij al snel op. Koda was ondertussen al gearriveerd, even roekeloos en speels als altijd. Nanook glimlachte en ging toen weer verder met zijn boterham.

Er viel een stilte, voor korte duur. Blijkbaar was Cynthia aan het besluiten of ze zou meedoen of niet. 'Ja.. Lijkt me leuk,' zei ze uiteindelijk. Ayla krulde haar mond tot een zonnige glimlach. 'Doe je ook mee?' vroeg Cynthia toen. De glimlach verdween en nam plaats voor een bedachtzame blik. Zou zij ook meedoen? Ayla keek even naar haar team, maar nam toen al snel een besluit. Ze schudde haar hoofd, nee. "Ik denk niet dat wij daar nog klaar voor zijn. We hebben net onze tweede gym achter de rug, en voor voorlopig vind ik dat wel genoeg," verklaarde ze. Cynthia zou het aan de andere kant wel redden. Ayla had misschien één lintje meer, maar zij had een groter en sterker team. Ayla wilde eerst trainen, voordat ze daadwerkelijk aan iets mee zou doen. Kiara leerde met de dag meer, Yani werd zo sterk dat Ayla snel iets moest vinden waardoor ze gemotiveerd bleef en haar kracht onder controle bleef houden. En Koda... Tsja. Ze grinnikte zachtjes. Een klein snuitje dat tegen haar been aandrukte deed haar naar beneden kijken. Het was Kiara. De Vulpix zette een lief grijnsje op, ging zitten en gooide haar voorpootjes in de lucht. Til me! Zelfs een kleuter zou dit gebaar herkennen. Glimlachend boog Ayla voorover en tilde ze het vossenjong omhoog. Nadat deze zich comfortabel in haar armen had genesteld, richtte Ayla zich weer op Cynthia. "Wat ga jij nu doen?" vroeg ze. Een voorspelbare vraag..