Sneeuwpret. =D

“Doe je Swift!” klonk de stem van de brunette die daar stond, beter bekend als Cynthia. Haar Umbreon deed een Swift tegen de Espeon van een andere trainer. “Nu, schaduwbal!” riep Cynthia luidkeels uit. De Umbreon vuurde een Schaduwbal af, die ze met haar staart weg sloeg. De aanval raakte de Espeon volop. “Maak het nu maar af met je IJzerstaart!” riep Cynthia toen uit. Haar Umbreon rende op de vermoeide Espeon af en sloeg deze tegen de grond aan met een IJzerstaart. De jongen van wie de Espeon was liet zijn Pokémon terugkeren en gromde zacht, waarna hij zich zonder nog wat te zeggen omdraaide en weg liep, waarschijnlijk richting het Pokémon Center. Cynthia glimlachte. “Desire, geweldig!” riep ze uit en ze omhelsde haar Umbreon. Het was niet al te lang geleden dat deze geëvolueerd was, maar het leek alsof ze al heel lang zo was. Vreemd, hoe je zo snel aan zo’n grote verandering kon wennen. Het karakter van haar Eevee was zo erg veranderd nu ze een Umbreon was. Ze had er zoveel vertrouwen door gekregen. Een glimlach sierde haar gezicht, waarna ze haar blik richtte op haar Glameow, die vrolijk rondjes aan het springen was. De Glameow had een goede band met Desire, maar leek Summer’s gedrag over te nemen. Waarschijnlijk zag ze Summer als iemand met een hogere rang, door Summer’s kracht en karakter. Summer had in Utah nog geen enkel gevecht verloren, dus was het niet vreemd dat Sierra zo tegen haar opkeek. Cynthia glimlachte.

“Sierra, laat nu eens wat zien,” zei ze zacht tegen haar Pokémon. Deze sprong direct naar voren in de sneeuw, trots om te kunnen laten zien wat ze geleerd had van Summer en Desire. Als eerste deed ze een Scratch in de lucht, wat er in Cynthia’s ogen super schattig uit zag. Vervolgens vuurde ze een klein Schaduwballetje af; een aanval die nog beter kon, maar het begin hadden ze al. Ze moest haar Umbreon en Vulpix dankbaar zijn. De aanvallen Fake Tears, Bite en Quick Attack kon de jonge Glameow al. Het waren zogeheten ‘Egg-Moves’, die ze al snel - met wat hulp van Summer en Desire - onder controle had gekregen. Natuurlijk moest ze nog veel leren, maar ze wist nu ook al redelijk wat, wat het makkelijker zou maken om haar te trainen. Natuurlijk was het nog geen optie om Sierra deel te laten nemen aan Contests, daar was haar moveset nog niet goed genoeg voor en bovendien was ze nog iets te jong. Maar, ze zou toe kunnen kijken, zou kunnen leren van de fouten en acties die anderen maakten. Natuurlijk kon zijzelf er ook nog van leren, dus was het nooit slecht om te kijken naar een Contest-uitzending op Televisie.

Een geluid liet Sierra opschrikken, waardoor ze stopte met het rondjes rennen in de sneeuw. Het duurde niet lang voor haar lange staart zacht heen en weer ging en ze een ondeugende blik op haar gezicht kreeg. Cynthia fronste. “Nee, Sierra. Je blijft hier..” mompelde ze streng, maar de ondeugende blik verdween niet. De jonge Glameow schoot ervandoor. Cynthia rolde met haar ogen. “Desire, keer terug,” zei ze tegen haar Umbreon, waarna ze achter haar Glameow aan rende. Toen ze eenmaal aan kwam, zag ze hoe haar Glameow tegen iemand aan het opspringen was. “Sorry,” hijgde Cynthia.

''Togetic, metronoom!'' Riep Rima met een krachtige stem. Haar Pokémon, Togetic, zwaaide drie keer met zijn handjes voordat zijn tegenstander, een Mankey, geraakt werd met een Comeet Slag aanval. Togetic sloeg minimaal vijf keer naar de Pokémon, die jammer genoeg een aantal keren had ontweken. De Mankey was best sterk, hij gaf niet op hoevaak Rima en Togetic hem ook aanvielen. ''Gebruik Magisch Blad!'' Klonk Rima's stem, Togetic nam een stilstand en vloog toen wat naar achteren om zich klaar te maken voor de aanval. Hij nam zijn preciese houding aan en schoot de gekleurde bladeren op de Mankey af, die zich pas had afgezet op een steen en er direct doorheen vloog en de schade zelf opliep. Het scheen dat de Mankey aan wilde vallen met een fury slag aanval maar de Magische Bladeren nog niet had ontdekt. De Mankey viel neer op de grond, stond op en rende weg. Rima veegde wat dunne haartjes uit haar ogen voordat ze Togetic aankeek en glimlachtte, ''Goed gedaan! Misschien zometeen opzoek gaan naar een nieuwe Pokémon voor ons team?'' Vroeg ze. Togetic knikte enthousiast, hij kon haast niet wachten om een nieuw lid van de groep te ontmoeten. Hij vloog een aantal cirkeltjes om het veld heen grinnikte.

Togetic was de sterkste Pokémon van Rima's team, ze had hem al vele jaren en trainde hem zo nu en dan. Maar sinds ze Seadra had, die ze had gevangen toen ze nog een Horsea was, ging de training wat slomer. De Horsea was aardig gewond en het duurde een tijdje totdat ze Rima vertrouwde en weer zichzelf werd. Rima snoof en wrong haar handen samen, het was nog koud, ze was zo stom geweest om niets diks aan te doen, ze zou later maar eventjes in de volgende stad wat warmere kleren moeten kopen. Opeens hoorde ze wat, het klonk als geritsel, Rima keek om zich heen en eindigde eventjes bij Togetic die fronsde, zo te zien had hij ook wat gehoort. Weer keek ze om zich heen toen ze iets hoorde, ze zette een aantal stappen naar voren en luisterde naar de koude wind. Ze bibberde voor een aantal seconden en liep daarna nog een beetje naar links. Een Pidgey kwam aangevlogen met een bes in haar snavel, hopte van de ene kant naar de andere kant en keek over een hoopje bladeren heen. Rima werd een beetje nieuwschierig en liep richting de plek waar de Pidgey zich bevond. Maar toen ze te dicht bij kwam vloog de Pidgey weg van de schrik. Ook Rima en Togetic keken samen over de bladeren heen. Ze was geschokt om een roze kat daar in het natte gras te zien liggen en het scheen helemaal niet goed met haar te gaan. Ze pakte een Pokédex en zocht wat informatie op over de Pokémon. Skitty is een Poes Pokémon. Skitty kan helemaal opgaan in het achtervolgen van bewegende voorwerpen. Rima fronsde eventjes, niet bepaald veel informatie maar het kon ermee door. Ze moest natuurlijk wel voorzichtig zijn met het oppakken van de Skitty, ze was namelijk wild. Rima nam de Skitty voorzichtig in haar armen en aaide haar even over het hoofdje. Plots hoorde ze iets aankomen en voordat ze het wist sprong er iets tegen haar op, gelukkig had Rima nog genoeg balans om niet te vallen. Het was een Glameow, “Sorry,” Hijgde iemand waarnaar Rima nu pas geschrokken opkeek. Zoveel dingen gebeurden er in één keer. Rima keek naar het meisje en glimlachtte toen ze naar de Glameow keek en een stap achteruit zette, ''Maak je je maar geen zorgen, niemand gewond...'' Zei ze, maar toen wist ze dat ze een zieke, wilde Skitty in haar armen had en zuchtte. Rima pakte haar tas en haalde daaruit een warm dekentje, net groot genoeg voor de Skitty om erin te passen. Rima keek weer op naar het meisje, ''Mijn naam is Rima, dit is Togetic,'' Zei Rima en ze keek even naar Togetic en toen terug naar het meisje, ''Sorry, alles gebeurde zo snel toen ik bezig was met deze wilde, zieke Skitty, je Glameow sprong tegen met op en in verloor bijna balans en liet de Skitty bijna vallen, '' Vervolgde Rima.

Met haar kaart in de handen probeerde Chiara zich een weg door de sneeuw te banen. Taiki had zich op haar schouder gevestigd, omdat de sneeuw zo hoog lag, dat ze hem waarschijnlijk niet kon terugvinden. Niet dat ze het erg vond, nu had ze een levende kachel op haar schouder. De vlam was wel klein op zijn rug, waarschijnlijk omdat hij het zelf koud had, of hij had een andere rede. Niet dat het haar iets uitmaakte, er kwam nog steeds warmte vanaf. ''Cynda?'' Taiki keek haar vragend aan, alsof hij vroeg naar waar ze naartoe gingen. Chiara haalde haar schouders op, waardoor Taiki automatisch mee veerde. ''We zien wel waar we uitkomen.'' De Cyndaquil fronste even, maar keek toen weer recht vooruit. Om eerlijk te zijn was Chiara nooit goed in kaarten lezen. Dat was een onhandige vaardigheid voor een trainer. Ze was al de tel kwijt geraakt van hoe vaak ze de weg nou wel niet had gevraagd. Niet dat dat iets uitmaakte, ze had zo al door dat ze erin faalde. Gelukkig had ze Taiki nog, die haar hielp met zijn reuk. Dat was vanzelfsprekend niet altijd handig, maar zo kwamen ze er wel vaak heel vanaf. Maar goed dat ze meteen weg was van de Cyndaquil uit het lab.

Chiara schrok op toen ze wat geristel hoorde. Gelukkig was het maar een Pidgey die wegvloog. Tenminste.. Was hij niet van de schrik weggevlogen? Nieuwsgierig keek ze haar kant op. Wie of wat heeft dat beestje laten schrikken? Het duurde dan ook niet lang voor ze op die plek afliep. Niet alleen uit nieuwsgierigheid. Misschien kon ze haar kracht testten, door eindelijk een 1 op 1 gevecht te doen met een andere trainer? Ze had eigenlijk nog geen echt trainergevecht gehad, wat wel jammer was. Taiki zou dat vast ook leuk vinden, en het zou haar voorbereiden op de gym. Helaas wilde de sneeuw niet meewerken. Ze kon haar eigen voeten niet eens meer zien. ''Godsamme,'' mompelde ze, terwijl ze probeerde een paar stappen vooruit te zetten. Dit lukte wel, maar het was moeilijk. Uiteindelijk was ze het zat. ''Taiki, kun je even helpen?'' vroeg ze vriendelijk aan haar pokémon. Hij knikte, sprong even van haar schouder. Direct erna gebruikte hij al zijn energie, waardoor zijn rugvlam ineens een stuk groter werd. Vlug vuurde hij kleine vuurballetjes af, met als gevolg dat de sneeuw smolt. Zo, dat was beter. Er lag wel nog een klein laagje, maar nu kon ze tenminste lopen. ''Dankje,'' sprak ze tegen hem, terwijl ze hem aaide over zijn kleine bolletje toen hij terug op haar schouder sprong. Vervolgens liep ze weer verder, wel nog steeds voorzichtig, omdat het glad kon zijn. Toch vond ze de sneeuw niet zo heel erg. Er waren punten bij dat het irritant was, maar als je fantasie had kon je er vanalles mee. ''Mijn naam is Rima, dit is Togetic.'' Blijkbaar was het een vrouwelijke trainer, aan de stem te horen. Zo te zien was de trainster niet alleen, omdat ze niet zo droog zou zijn tegen zichzelf te praten. Chiara glimlachte even toen de personen in zicht kwamen. ''Hallo,'' sprak ze, zo vriendelijk mogelijk proberen te klinken. ''Ik hoorde toevallig dat iemand in de buurt was,'' legde ze verder uit, waarna ze de personen even aan keek. ''Anyway, dit is Taiki en ik heet Chiara.'' Hopelijk kwam ze niet onbeschoft over, door zich zomaar in een gesprek te voeren, maarja, het gesprek ging toch net van start, nietwaar?

Een donkerharig meisje was degene die dit keer slachtoffer was geworden van Sierra’s overhyperde kleutergedrag. Ach.. Cynthia kon het haar niet kwalijk nemen. Per slot van rekening was Sierra nou eenmaal een overhyperde kleuter. ‘Maak je maar geen zorgen, niemand gewond,’ klonk de stem van het meisje. Cynthia knikte, maar fronste toen ze de Skitty zag. Oké, dit had Sierra niet veroorzaakt. ‘Mijn naam is Rima, dit is Togetic,’ stelde het meisje - Rima - zich voor. Cynthia keek naar de Togetic. Naamloosheid. Zelf gaf ze haar Pokémon altijd namen, dat was veel leuker. ‘Sorry, alles gebeurde zo snel toen ik bezig was met deze wilde, zieke Skitty, je Glameow sprong tegen met op en in verloor bijna balans en liet de Skitty bijna vallen,’ vervolgde het meisje toen. Cynthia slikte. “Sierra, uitkijken voortaan,” siste ze zacht naar haar Glameow. Deze stond op het punt om haar Fake Tears te gebruiken, maar herinnerde zich toen dat Cynthia daar al niet meer intrapte en liep snuivend weg, om in de sneeuw te gaan spelen.
Net toen Cynthia zich voor wilde stellen, klonk er een andere stem. ‘Hallo.’ Cynthia keek op en haalde diep adem. Snel keek ze naar haar Glameow, maar die was onschuldig aan het spelen in de sneeuw. Godzijdank. ‘Ik hoorde toevallig dat iemand in de buurt was,’ zei het meisje en Cynthia knikte vriendelijk, terwijl een glimlach haar gezicht sierde. ‘Anyway, dit is Taiki en ik heet Chiara,’ stelde ze zich toen voor. Cynthia fronste. Taiki. De Cyndaquil. Originele naam. Aan de Cyndaquil te zien was dit meisje nog niet zo heel lang bezig met haar reis. Een nieuweling, dus. Behalve als ze de Cyndaquil pas had, maar dat leek haar onlogisch. Dan zou ze vast wel een andere Pokémon los hebben. Al dachten ze misschien ook van haar dat ze een beginner was, aangezien haar Glameow de enige was die los liep. Grappig, dat dat wat uitmaakte voor de eerste indruk. Het verschil in kracht tussen haar Glameow en Kirlia was zo groot, dat haar eerste indruk heel anders zou zijn als ze met haar Kirlia liep. Ze haalde even diep adem. Dit meisje had donker haar en donkere ogen.
“Mijn naam is Cynthia,” stelde ze zichzelf toen rustig voor. “En die overhyperde jonge Glameow is mijn Sierra,” zei ze toen. Ze glimlachte eventjes en keek toen naar de Skitty. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze voorzichtig en ze fronste. Zelf had ze een tijd als Breeder gewerkt bij Charelle’s Daycare, dus wist ze de nodige dingetjes wel om een Pokémon te helpen. Maar, misschien was het toch handig als dit meisje haar Skitty naar het Pokémon Center bracht; daar waren ze altijd een stuk preciezer, want ze hadden betere middelen. Cynthia kon niet met een Pokémon Center op haar rug reizen, namelijk. Ze keek weer naar de Skitty die in een dekentje zat. Koud zou ze het daar in ieder geval niet hebben.
Ze keek even naar haar Glameow en rolde met haar ogen. “Summer, zou jij me even kunnen helpen?” vroeg ze rustig, nadat ze een ball van haar riem had gepakt en die de lucht in gegooid had. De ball opende zich en haar Vulpix kwam eruit. Qua kracht waren Summer en Sierra ook erg anders. Summer had ze per slot van rekening al lang.. Heel lang. Ze glimlachte toen ze zag hoe haar Vulpix sneeuw begon te verbranden, tot er alleen nog een verbrandde, lege plek over was. Het gras had ze natuurlijk ook verbrand, zodat er ook geen vieze drap zou liggen. Rustig ging de Vulpix er liggen en hield ze haar blik gericht op Sierra, zodat Cynthia dit niet hoefde te doen.

Geen geweldige post, hoop dat jullie er toch iets mee kunnen. o: ~

‘Hallo.’ Hoorde Rima plots iemand zeggen waarvan diegene haar aandacht kreeg, het was niet het meisje met de Glameow maar een ander meisje die pas aankwam lopen met een Cyndaquil bij haar zeide. ‘Ik hoorde toevallig dat iemand in de buurt was,’ Vervolgde het meisje met de zwarte haren, ‘Anyway, dit is Taiki en ik heet Chiara,’ Rima knikte en glimlachtte, een glimlach die niet helemaal vrolijk was, een beetje treurig, en ze zei ''Aangenaamd Chiara, Taiki!'' Zei ze beleefd tegen het meisje en de Cyndaquil. Rima kon makkelijk zien dat Chiara nog een beginner was, dat kon je niet zo makkelijk aan Rima zelf zien omdat ze al twee geévolueerde Pokémon had en toch nog pas haar Reis in Utah begonnen was.
Een Cyndaquil was altijd een goede beginnerskeus geweest, vond ze zelf. Rima keek weer terug naar het andere meisje waarvan ze de naam nog niet wist, ze had de waarschuwing voor haar Glameow, Sierra, was het? - Gehoort. Rima hielt de Skitty nog een beetje steviger in haar armen, en aaide nog eens over het hoofdje,de warmte wa niet weg gezakt, maar dat kon natuurlijk ook niet zo heel snel, ze had de Skitty pas net gevonden en wist de ze haar misschien naar een Daycare of een Pokémon Center moest brengen.
De stem van het andere meisje haalde Rima al snel uit haar gedachten, “Mijn naam is Cynthia,” Stelde het meisje zich rustig voor, “En die overhyperde jonge Glameow is mijn Sierra,” Rima knikte, ''Aangenaamd Cynthia!'' Het klopte, Cynthia's Glameow, Sierra, s echt een hypere Pokémon. “Wat is er gebeurd?” Vervolgde Cynthia. Rima keek van Cynthia naar de Skitty in haar armen en zuchtte, ''Ik had deze Skitty nog niet zo lang gevonden, zeg maar rond die tijd toen Sierra tegen me opsprong, ze heeft koorts en heeft, volgends mij, een behandeling nodig. Ik laat niet zomaar een wilde Pokémon op de grond liggen als hij ziek is, en ik vind het namelijk altijd goed om een beetje te helpen,'' Zei Rima die een beetje een bezorgende blik kreeg op haar gezicht.
Maar het scheen dat Cynthia haar aandacht eventjes had op Sierra, haar Glameow, Rima hoopte dat Cynthia haar gehoort had en hoorde het meisje zeggen, “Summer, zou jij me even kunnen helpen?” Summer? Wie was Summer, nog een Pokémon van haar met een bijnaam? Rima fronste toen eruit haar Pokébal een Vulpix kwam. De Pokémon verbrande een deel van het sneeuw en het gras waarop Summer ging liggen om de Glameow in de gaten te houden die nog druk bezig was met spelen.

“Mijn naam is Cynthia. En die overhyperde jonge Glameow is mijn Sierra,” sprak het meisje en glimlachte kort. Chiara keek de Glameow kort aan, die druk bezig was met de sneeuw. Het zag er wel grappig uit. “Wat is er gebeurd?” vroeg Cynthia en had haar blik op de Skitty gericht. Chiara deed automatisch hetzelfde, zou dit te maken hebben met die Pidgey? ''Ik had deze Skitty nog niet zo lang gevonden, zeg maar rond die tijd toen Sierra tegen me opsprong, ze heeft koorts en heeft, volgends mij, een behandeling nodig. Ik laat niet zomaar een wilde Pokémon op de grond liggen als hij ziek is, en ik vind het namelijk altijd goed om een beetje te helpen,'' antwoordde het andere meisje, waarvan Chiara aannam dat dat Rima was. “Summer, zou jij me even kunnen helpen?” Vragend keek Chiara naar Cynthia, die een Vulpix tevoorschijn riep. Deze smolt wat sneeuw op een uitgekozen plekje, ging erop liggen en hield haar blik strak gericht op Sierra. Zo te zien was Cynthia niet echt een beginnelinge meer. Waarschijnlijk had ze dan nog meer pokémon bij zich, aan die pokéball om haar middel te zien. Natuurlijk kon Chiara niet ruiken welke een pokémon in zich droegen en welke niet, maar er moest zeker nog wel één of twee zijn waar een pokémon in zat. Ze grinnikte even, maar keek toen de Skitty in Rima's armen weer aan. ''Is het dan niet beter naar het dichtsbijzijnde pokécenter te gaan? Daar kunnen ze de Skitty vast wel helpen,'' sprak ze rustig en richtte haar blik op. Ze wist nog niet zoveel over pokémon, maar één ding wist ze zeker. Zodra er iets met je pokémon aan de hand is, is het beter die meteen naar het pokécenter te brengen. Tenzij je natuurlijk weet wat er aan de hand is en dat zelf kon behandelen. Maar dit zag er niet uit als iets dat je zelf kon behandelen, daarbij, de Skitty was een wilde pokémon. Maar, zou het dan wel handig zijn die mee te nemen naar een Pokécenter? Niet dat die in deze staat iets kon slopen, maar als ze nou beter was? Skitty stond bekend om hun speelvolle karakter. Chiara trok een nadenkend gezicht. Aan de andere kant kon je een zieke pokémon niet in de steek laten, dat zou ze zelf ook niet doen. En wie weet, misschien wilde de Skitty niet meer bij Rima weg. Dan had ze een nieuwe aanwinst, tenzij ze dat niet wilde. Vlug schudde ze zachtjes haar hoofd. Ze dacht veel te veel na en daarbij veel te ver vooruit. Het zag er nogal droog uit om in deze situatie te gaan 'dagdromen.'

[Weinig inspi na de feestdagen -.-]

Rima keek fronsend naar de Skitty in haar armen die nog een beetje zat te bibberen en begon langzaam met het dekentje over het lichaampje te wrijven zodat hij wat warmer werd. Ze wist wel dat het misschien niet zoveel kon doen maar je moest altijd wat proberen. Voor een tijdje had niemand iets gezegt en Rima bleef maar kijken naar de Skitty in haar armen die een beetje naar haar toe kwam liggen. Volgends haar viel de Skitty in slaap! ''Is het dan niet beter naar het dichtsbijzijnde pokécenter te gaan? Daar kunnen ze de Skitty vast wel helpen,'' Plots keek Rima op, niet naar Cynthia maar naar het andere meisje, Chiara. Ja, dat was wat ze meestal zeiden, maar eerst moest Rima wel weten welke stad het dichtsbezijnds was. Ze kon de Skitty namelijk niet zomaar in een Pokébal zitten en lang doorreizen, dat kon de koorts alleen maar slechter maken. Rima probeerde zich in te houden met het rollen van haar ogen en knikte beleefd naar Chiara, ''Klopt dan ook wel'' Ze keek nog eventjes naar de Skitty en zuchtte, ''Ik ga dan maar! Anders word de koorts alleen nog maar erger en dat kunnen we niet hebben natuurlijk.'' Vervolgde ze zachtjes terwijl ze e Skitty verder in slaap aaide. ''Nou, misschien zie ik jullie een andere keer nog wel eens, bye!'' Zei Rima, ze zwaaide eventjes en verdween toen met Togetic en de Skitty in haar armen.