Moonlight

De maan scheen hoog boven de hemel van Utah. Vergezeld door talloze fonkelende sterren. In het oosten van Utah. Bij de Utah falls stond een klein tentje. Het tentje was speciaal bedoeld voor koude tijden. Het was stil naast wat gesnurk en het ruisen van de rivieren na en soms een hoothoot die rond vloog en zocht naar Rattata's die tussen de bladeren naar eten scharrelde. Binnen in het tandje lag een dikke slaapzak en drie pokéballs. Turtwig Nincada en Electrike zaten in hun pokéballs. Dan zouden ze het niet zo koud hebben in de winter. Tim lag op zijn zij in zijn slaapzak. Hij droomde over het verslaan van de eerste gym. Hoe hij de badge in ontvangst zou nemen en daardoor lag hij nogal te woelen. Nincada's pokébal werd daardoor aan getikt en de pokéball rolde over de bodem van de tent tegen zijn tas. Langzaam schoof het knopje naar binnen en de pokéball opende zich. Nincada opende zijn open en keek om zich heen. Het maanlicht scheen door de kleine gaatjes en hij keek naar de pokéballs van Electrike en Turtwig en drukte de knoppen in. Ook Electrike en Turtwig kwamen uit hun pokéballs. Nincada wees daar het maanlicht dat door de gaten de tent licht verlichtte. Vervolgens wenkte hij met zijn kleine klauwtje daar de rits. Electrike liep naar de rits en kwam een beetje omhoog om de rits naar beneden te trekken. Met z’n drie liepen naar buiten in de richting van het geruis. Na een stukje wandelen tussen het gebladerte kwamen ze uit bij de water val. Nincada liet zich voor rand vallen en keek naar de maan. Het was volle maan en scheen prachtig op het schone water van de Utah falls. Turtwig keek geboeid naar het prachtige licht dat de maan gaf. Electrike ging naast het duo liggen en keek mee naar de prachtige maan. Een zacht hoothoot weer klonk tussen de bomen. Intussen bij Tim tentje was Tim wakker geworden. Hij keek naar de lege pokéballs. Hij fronst en sprong gelijk op. Hij zag dat de tent openstond. Hij slikte en trok gelijk een dikke jas aan.

Hij volgde de voetsporen van zijn pokémon. Tot hij ze zag aan de rand van de Utah falls. Ze zaten knus naast elkaar en tegen elkaar aan. Langzaam kwam Tim uit de bosjes en ging tussen ze inzitten. Met z’n vieren keken ze naar de volle maan die weerspiegelde in de Utah rivieren. Een paar Rattata kropen dichter bij en gingen tegen Tim aanliggen en keken mee naar de volle maan. Vervolgens streken ook wat Hoothoot neer en ze keken mee. Tim hoorde nog wat geritsel en hij keek achterom. Een paar Spinarak kropen dichter bij het groepje pokémon en allemaal keken ze naar de volle maan. Als laatse kwamen ook kleine sneeuwvlokjes naar beneden die langzaam Tim, het gras en de pokémon bedekte.

‘Ik wil een gevecht! Hier en nu!’ De stem van een jongen deed haar opkijken. “Wat moet je?” vroeg ze, duidelijk geïrriteerd. Hij wees naar haar Charmander. ‘Ik wil een gevecht! Hier en nu!’ Pfft, moest hij echt zo in de herhaling vallen? Ze glimlachte. Ze klikte de kleine Pokéball die aan haar ketting hing ervanaf en klikte hem groot. “Je kan een gevecht krijgen wanneer je dat wil, my dear,” meldde ze kalm. ‘Oké, Marill!’ riep de jongen uit, waarna hij een ball gooide, waar een Marill uit kwam. Ze rolde een keer met haar ogen. “Ga, Bell!” riep ze uit. Met een zwaai gooide ze de ball de lucht in. Hij opende zich hoog in de lucht en een grote Noctowl kwam uit de ball, waarna deze vals naar de jongen keek. ‘Dat is wat anders..’ mompelde hij. Even glimlachte ze naar haar Charmander. Vreemd. Enkel omdat haar Charmander vaak naast haar liep, kwamen er nieuwelingen zoals dit jochie op haar af, zeggend dat ze een wedstrijdje wilden. Maar, wanneer ze haar Noctowl erbij trok, leken ze van hun stuk te zijn.
“Pak hem.”
Ze zag de blik op het gezicht van de jongen, maar toonde geen medelijden. Haar Noctowl was groot. Eén meter zesenzestig, om precies te zijn. Het normale formaat van een Noctowl was één meter zestig; een mannetje lag er net boven, een vrouwtje eronder. Maar, haar Noctowl was een geval apart.
“Pak die Marill met je Sky Attack.” Een glimlach kwam op haar gezicht en ze wierp haar blik omhoog, waardoor het zichtbaar werd. Het litteken wat begon aan de rechterkant van haar nek, onder haar oor. Vanaf daar liep het door tot aan haar linker borst. Meestal was het onzichtbaar, ze had kort haar, maar het viel er een beetje overheen. Bovendien had ze altijd een shirt met een hoge kraag. Enkel wanneer ze haar rode ogen vestigde op haar Noctowl, was het zichtbaar. Het was niet zo dat ze veel kon zien met haar rode ogen. Haar zicht was beperkt. Kleuren waren voor haar niet zichtbaar, ze kon enkel een wereld vol schaduwen zien.
Een kreet. De Marill. Nog een kreet. De jongen. Een glimlach die haar gezicht sierde. Een laatste dreigement. “Heb het lef om me nog één keer te irriteren, zal ik je niet sparen.”
De Noctowl werd teruggeroepen en het meisje draaide zich om.

Het was niet dat haar Noctowl extreem sterk was. Natuurlijk was ze niet zwak; ze was niet voor niets geëvolueerd. Maar, ze was niet extreem sterk. De kinderen die haar uit durfden te dagen creëerden die illusie voor zichzelf. Een Noctowl, groter dan het hoorde, naast een meisje met bloedrode ogen en een beschadigde nek. Een kras die van de slagader tot het hart ging.
Ze verborg het niet omdat het lelijk was, maar uit angst. Angst voor de herinnering.
Maar, dat wisten de kinderen niet. Ze zagen enkel het verbitterde mens met de bloedrode ogen en haar immens grote Noctowl. Wanneer een kind, jong als die die haar net uitdaagde, die illusie voor zichzelf opwekte.. Kon je snel gebruik maken van hun bekende wanhoopsacties. Maar alleen als je geen medelijden kende. En.. Zij kende dat niet. Het was ieder voor zich. De enigen om wie ze nog kon geven waren haar Pokémon.
Meer niet.

Ik kom je irriteren. =D ~

Tim zat nog naar de maan te kijken met de pokémon tot hij plots een geluid achter zich hoorde. Hij keek om en zag hoe een jongen uit de weg renden met een Marill in zijn armen. Hij was boos. Op zich zelf en op de Marill. De jongen zag Tim zitten en zag zijn Nincada en Turtwig. 'Jij!" schreeuwde hij en al de pokémon die niet van Tim waren vlogen of renden de bossen in. Tim stond geïrriteerd op. Hij gromde "Ik ga niet weer verliezen" leek Tim te horen. Hij liet zijn Marill terug keren en zuchtte. Tim keek de jongen zonder emotie aan. "Ik daag jou uit voor een gevecht!" Tim dacht even na. Blijkbaar was dit een trainer die dacht dat hij goed was en net had verloren en nu weer wou winnen om toch voor zichzelf te bewijzen dat hij een hele sterke trainer was. Tim liet zijn tas van zijn rug glijden. Nog voor Tim tijd had om het goed te keuren wierp De jongen een pokébal voor zich en een Pidgey verscheen op het strijdveld. Blijkbaar had de jongen slechts zijn Nincada en Turtwig gezien. Tim liet zijn pet weer over zijn gezicht vallen zodat zijn gezicht voor het grootste deel werd bedekt met schaduw. "Electrike." van achter Tim sprong Electrike voor hem. Hij blafte de kleine Pidgey toe die een paar stappen naar achter zetten. "Maar.." Tim liet hem zijn zin niet afmaken "Je wou een gevecht, dan krijg je er een. Electrike Quick attack!"

Electrike blafte en rende naar de Pidgey. "Pidgey jij tackle!" zei de jongen een beetje bang. Pidgey zag de Electrike op zich afkomen. Een reepje van het verband dat was losgekomen wapperde in de wind. De pidgey steeg op en schoot naar Electrike. "Spring en Spark!" Tim grijnsde en de jongen keek Trillende naar zijn Pidgey. Electrike maakte een fiere sprong en verkocht de Pidgey een trap. Electrike maakte een draai en stak zijn armen naar voren. Een straal van Bliksem raasde de door de lucht en trof de Pidgey. De pidgey zat onder de schokken en de pidgey stortte neer in het gras. Electrike gromde en landde. Langzaam draaide hij zich om "Pidgey stijg op snel!" zei de jongen. Niet wetend wat hij moest beginnen tegen een elektrisch type. Pidgey klapte haastig met zijn vleugeltjes. "Donder golf" Electrike blafte en een golf elektriciteit schoot door de lucht en trof Pidgey die gelijk weer neer viel en schokkend opstond. "Spark!" Een laatste elektrische straal schakelde de Pidgey uit. Met twee uitgeschakelde pokémon rende de jongen huilend naar het pokémoncenter.

Tim schudde zijn hoofd en liep in de richting van zijn tent tot hij iemand hoorde. Hij stond net als zijn pokémon even stil. Wat was dat?