One versus Tree.

Demy haalde diep adem en opende haar ogen. Dit was het dan. Het had even geduurd voor ze de moed bij elkaar had geraapt, maar nu was het zo ver. Demy zou haar eerste gymgevecht houden. De allereerste in haar hele leven! Op de breeder school had ze geen tijd gehad voor gyms en tijdens het reizen had ze meer aandacht voor de Pokémon dan voor de gebouwen. Het was Ocean die haar uiteindelijk had overgehaald, door duidelijk te maken dat zij zo'n gevecht wilde. De Prinplup had al dagen lang geprobeerd haar duidelijk te maken dat ze eens iets anders wilde. En een gymgevecht scheen te zijn wat ze wilde. Dat had ze maar al te goed laten merken toen Demy een kaart er bij pakte voor een volgend 'uitstapje'. Ocean wees meteen naar de gym in Chimber town en wilde niet haar vin er af halen tot Demy zei dat ze daar heen zouden gaan. Alleen zij en Ocean. Hun eerste gymgevecht na 6 jaar samen zijn. Dit moest wel goed gaan.. toch?

Zacht duwde Demy tegen de deur van het gebouw aan. Deze opende zich makkelijker dan ze gedacht had. Een golf van warmte gleed over haar heen. Meteen wilde ze dolgraag naar binnen. Buiten was het nog steeds bedekt met een heldere laag sneeuw. Ze had besloten een vroeg bezoek te brengen aan de gym, om te voorkomen dat er al anderen waren. Daarom was het ook nóg kouder. Gelukkig had de gymleider, Sylvia als Demy alles goed gelezen had, haar gym goed verwarmd. En toen Demy eens beter in het gebouw kon kijken begreep ze waarom. Overal stonden bloemen in alle soorten en maten. Demy kon haar mond gewoon niet dicht houden. Als haar neus niet zo verstopt was had ze het natuurlijk kunnen ruiken. Verdomde winter ook.
Ze keek haar ogen uit, helemaal vergetend dat het een gym was. Pas toen ze naar voren stapte en de lijnen op de grond zag herinnerde ze zich haar eigenlijke doel in dit gebouw. Ze keek nog eens rond, deze keer niet om de bloemen te bewonderen maar om de gymleider te zoeken. Het duurde even voor ze de gedaante tussen alle planten zag bewegen. Demy wilde roepen, maar vond dat zo onbeleefd. Bovendien klonk haar stem heel raar doordat haar neus vol snot zat. Ze moest maar naar de gedaante toe lopen.

Deze gedaante bleek al snel niet de gymleider te zijn. Het was een Turtwig, die tot Demy's verbazing voor de planten zorgde. Hij stampte vrolijk de aarde aan en plantte allerlei zaadjes. Oog nam ze af en toe een gieter in haar bek om de planten water te geven. Demy grijnsde. Het was eigenlijk wel schattig. En toch vond ze haar Prinplup leuker. Ze besloot aan de Turtwig te vragen waar de gymleider was. Ze kon dan wel niet praten, maar.. het was altijd het proberen waard. Ze schraapte haar keel om haar aandacht te trekken, wat werkte; het wezentje stopte waar ze mee bezig was en keek vragend naar Demy. “Pardon, Turtwig,” begon Demy twijfelachtig, “Weet jij toevallig waar de gymleider is?” De Turtwig keek haar eventjes aan voor ze besloot weg te rennen. Daar riep ze luidkeels bij. Was het de bedoeling dat Demy haar volgde? Blijkbaar niet, want al snel kwam de Turtwig weer terug met een vrij jonge vrouw. Die keek erg angstig. Toen ze Demy zag veranderde haar uitdrukking echter. Eerst werd het ontspannen, en daarna streng. “Turtwig! Je hoeft niet zo paniekerig te doen als er alleen maar een uitdager is!” Demy keek de vrouw even stomverbaasd aan. Hoe had ze zo makkelijk kunnen zien dat Demy hier was om de gym uit te dagen? “Bent.. bent u de gymleider?” vroeg Demy voorzichtig. Toen de vrouw trots knikte werd haar vermoeden vastgesteld. “En zeg maar 'jij' hoor,” voegde ze er aan toe. De Turtwig stond ondertussen naast haar, duidelijk klaar voor een gevecht. Demy wist zelf nog niet zeker of ze er klaar voor was, maar als het perse moest.. Ze zuchtte kort, waarna ze een grijns op haar gezicht zette. “Dan daag ik je uit voor een gevecht!”

Voor Demy het door had stonden de twee elk aan een kant van het strijdveld. Het viel haar nu pas op dat er geen dak in het 'gebouw' zat. Maar hoe kon het hier dan zo lekker warm zijn? Demy had zelfs haar jas uit moeten doen om niet oververhit te raken. En Sylvia had een korte broek aan! Demy dacht dat ze veel gezien had, maar blijkbaar toch niet. Waarschijnlijk was dit nog lang niet het gekste. Demy moest er maar aan wennen dat de wereld van Pokémon vol verrassingen zat. Ze was inmiddels 17, en had dat nog niet door? Dom mens dat ze ook eigenlijk was. Ze hoorde vaagjes in haar achterhoofd de scheidsrechter die de regels van de gym hardop uitsprak. Blijkbaar was ze zo zenuwachtig dat ze het nauwelijks hoorde. Dat moest ze niet zijn, want dat zou Ocean ook beïnvloeden. Ze wilde niet dat haar geliefde Prinplup verloor, alleen omdat zij te zenuwachtig was voor haar eerste gymgevecht. 17 jaar, eerste gymgevecht. Wat gek eigenlijk. Niet dat ze er zelf erg in had. Zolang ze Ocean maar gelukkig kon maken vond ze het best. En dit zou Ocean hopelijk meer dan gelukkig maken.

“omdat jullie al kennis hebben gemaakt zal ik als eerste mijn Turtwig inzetten,” sprak Sylvia, die gek genoeg wel helder klonk. Demy knikte. Dat begreep ze. De andere Pokémon als verrassing houden, zodat Demy het moeilijker ging krijgen. Hoewel er voor haar weinig verschil zou zijn. De laatste Pokémon zouden sowieso lastiger zijn, omdat Ocean dan verzwakt zou zijn.. Oh, dat moest ze nog vertellen. “Sylvia, ik zou graag dit gevecht willen doen met slechts één Pokémon.” Haar uitdrukking was serieus, om duidelijk te maken dat ze dit meende. Sylvia was duidelijk verrast. “Zeker weten?” vroeg ze, vrij nonchalant. Demy kon niet anders dan simpelweg knikken. Een lichte grijns stond op haar gezicht. Zou Sylvia haar nu verkeerd inschatten? En zou ze haar dan te hoog of te laag inschatten? Of schatte Demy Sylvia verkeerd in? Misschien moest Demy eens ophouden met zichzelf al die vragen stellen en haar Prinplup uit de Pokéball laten. Ja, dat was een slim plan. Ze griste het ronde voorwerp van haar riem en gooide hem in één simpele beweging de lucht in. De bal knapte open en onthulde een wit licht, dat naar de grond toe ging. Daar veranderde het in een Prinplup. Met een vurige strijdkreet liet de pinguïn de witte gloed verdwijnen. Ze voelde de zenuwen van Demy, maar deed haar best het te negeren. Tenslotte geloofde ze er wel in dat, als het begin goed was, ze konden winnen. Zelfs al was een water-type in het nadeel van een gras-type.

“De uitdager mag beginnen,” galmde de stem van de scheidsrechter. Demy wist meteen dat zij dat was. Dat zij mocht beginnen was gunstig. Ze besloot om niet meteen een aanval te gebruiken die in het voordeel was, maar voorzichtig aan te doen met een andere aanval. Geen water aanval, dat zou geen effect hebben. “Ocean, doe maar een Metal Claw,” sprak ze, zo kalm ze kon. Het klonk vriendelijk. Niet als een bevel maar als een verzoek. En toch reageerde Ocean er op alsof het een strijd op leven en dood zou worden. Het uiteinde van haar vleugel begon op te lichten terwijl ze zo snel mogelijk op de Turtwig af rende. Haar werd opgedragen dat ze moest ontwijken. Op het eerste gezicht leek het er niet op dat ze dat ging staan. Ze bleef staan, ondanks het feit dat er een Prinplup op volle vaart op haar af kwam. Toen Ocean haar arm naar voren bewoog, om de Turtwig daarwerkelijk te raken, sprong het wezen omhoog. Zo snel had Demy nog nooit een Turtwig zien bewegen! Ook Ocean leek van haar stuk gebracht. “Energy Ball, toe maar!” klonk de stem van Sylvia enthousiast. Demy wist wat ze wilde. Ocean remde nu af, omdat haar eigen aanval gemist had en ze niet van het veld af wilde raken. Turtwig had dan vrij spel. De groene schildpad laadde een groene bol voor zijn mond. Vlak voor hij hem afvuurde kreeg Demy een idee. “Metal Claw!” gilde ze zo snel ze kon. De Prinplup draaide zich razendsnel om en sloeg de groene bol kapot, vlak voor hij haar kon beschadigen. Ze raakte echter wel uit balans en viel op de grond, maar dat deed minder schade dan wat de Energy Ball zou hebben gedaan. Opgelucht zuchtte Demy. Sylvia wist in elk geval wel hoe ze moest vechten. Demy zag de Turtwig van Sylvia weer op zijn poten landen en Ocean hulpeloos op haar rug liggen. Ze moest snel iets doen. “Ocean, vlug! Bubblebeam!” riep ze. Ze klonk niet meer zo hulpeloos. Eerder vurig, aangestoken door het strijdgeweld. De Prinplup wist zich razendsnel weer normaal te keren en vuurde toen een straal van bellen af op de Turtwig. Deze had de snelle herstelling niet verwacht, maar wist de bellen toch gedeeltelijk te ontwijken. Demy dacht vlug na, wetend dat Sylvia dat ook deed. Ze moest vlug handelen als ze wilde winnen. Helaas was Sylvia eerder met de volgende zet.
“Turtwig, Razor Leaf!” De Turtwig scheen voornamelijk gebruik te maken van aanvallen van het gras type. Iets wat Demy enorm opviel, maar niet veel kon schelen. De bladeren waren snel, maar niet snel genoeg. “Bubblebeam, opnieuw!” riep ze naar haar Prinplup. Die vuurde opnieuw een straal bellen af die de bladeren wisten te verpulveren.
Demy zag in dat het moeilijk ging worden. Wat moest ze nu doen? Ice Beam wilde ze bewaren. Ze wilde eerst testen of Ocean het zonder die aanval kon uithouden. Het was een geheim wapen wat ook geheim zou blijven, zodat het totaal onverwachts zou komen als ze het dan besloot te gebruiken. Ze moest het nu doen met haar andere aanvallen. En dat was ook precies wat ze nu ging doen.
“Metal Claw, nu!” Demy had deze aanval al eens gebruikt en dat besefte ze maar al te goed. Toch kon het geen kwaad om het te gebruiken. Als de Turtwig van Sylvia dezelfde ontwijkings-manoevre gebruikte als de vorige keer hadden ze in elk geval een voordeel. Ocean liet ongezien beide vinnen gloeien. Eéntje bewoog ze naar achteren, en liet ze el naar voren bewegen toen ze eenmaal dichtbij genoeg was bij de Turtwig. Die sprong inderdaad weer de lucht in. “Omhoog!” reageerde Demy hierop. Ocean veranderde haar beweging razendsnel en sprong, met haar andere vin de lucht in. Ze raakte de Turtwig volop in haar buik. Demy hoorde Sylvia paniekerig 'oh nee!' roepen, maar besteedde er geen aandacht aan. Tenslotte zat ze nog steeds in een gevecht, en was het voor haar mogelijk om nog een aanval af te vuren..
Dat deed Demy echter niet. Turtwig was gewond geraakt en verdiende het nu om een aanval uit te voeren. Waarschijnlijk was dit een dom besluit, maar het maakte wel duidelijk dat ze eervol vocht. Gek genoeg leek het er op dat Sylvia wilde dat Demy weer een zet deed. De twee Pokémon landden beiden op hun poten, Turtwig met een vertrokken gezicht en Ocean met nog steeds een beetje oplichtende vinnen. De gymleider hield zich even kalm maar werd toen echt kwaad. “Turtwig! Dat laten wij niet zomaar gebeuren, hè! Energy Ball!” Ook Sylvia besloot aanvallen te herhalen. Demy wilde haar mond open trekken en Ocean bevelen de bol te stoppen met een Metal Claw, maar zag toen dat er niet ging gebeuren wat ze eerst verwacht had. De Turtwig liet wel een bol voor zijn mond verschijnen, maar vuurde hem niet af. In plaats daarvan rende hij met bol en al op Ocean af. Zijn snelheid was eng gewoon voor een kleine Turtwig. Demy had niet de tijd om nog een tegenaanval te roepen en Ocean werd volop geraakt door de Energy ball en Turtwig. Met een soort grom werd de pinguïn naar achteren geduwd, om nog een heel eind over de grond te glijden. Het leek bijna vanzelfsprekend te zijn dat de Prinplup niet meer zou kunnen opstaan, maar niest was minder waar.
Ocean was een doorzetter en beschikte bovendien over 6 jaar ervaring. Haar trainster had een stuk meer zelfvertrouwen dan aan het begin van het gevecht. Daarom zou deze Prinplup nog niet opgeven. Ze had hierna nog 2 gevechten te gaan en zou alles wat ze in zich had gebruiken om te winnen. Ze richtte haar ogen op Demy, met een duidelijke blik vol zelfvertrouwen. Haar trainster knikte. Ze zouden die Turtwig verslaan!
“Peck!” Demy balde haar handen tot vuisten en keek toe hoe haar Prinplup opstond. De snavel van het wezen gloeide en werd langer. Vervolgens zette ze zich krachtig af, om razendsnel op de Turtwig af te gaan. Die stond nog vrij dichtbij door de Energy ball-tackle combinatie die ze had uitgevoerd. “Ontwijk!” gilde Sylvia nog, maar het was te laat. De Turtwig kreeg de snavel volop in zijn rug en viel verslagen voor de voeten van de gymleider neer. Hierbij klonk de stem van de schijdsrechter: “Turtwig kan niet verder vechten!”

One down, two to go. Demy grijnsde. Ocean had het gered, maar had er wel meer moeite mee gehad dan ze gehoopt had. Misschien was het toch niet zo slim geweest om haar tegen de gras gym in te zetten. Helaas was er nu geen weg terug meer. Nouja, helaas.. Ocean leek plezier te hebben van het gevecht, en Demy had dat stiekem ook wel. Het had gewoon iets.. verslavends. Demy zou zeker weer eens een gymgevecht houden. Maar dan niet met alleen Ocean.

Ondertussen had Sylvia haar volgende Pokémon tevoorschijn gehaald. Een Oddish. Demy moest deze Pokémon niet te laag inschatten. Het bleef een lid van het team van een gymleider. Bovendien beschikte Oddish vaak over poeder aanvallen, die Ocean konden verlammen of zelfs in slaap konden brengen. En dan zou het allemaal voorbij zijn. “Deelnemers klaar? Ga door!” riep de scheidsrechter. Demy besloot dat het in dit gevecht tijd was om haar geheime wapen in te zetten. Maar niet aan het begin. Ze zou beginnen met Peck.

Demy knikte naar Ocean en alsof ze gedachte kon lezen liet ze haar snavel weer gloeien. Sylvia leek dit verwacht te hebben. Iets waar Demy zich niet door liet intimideren. “Poison Powder,” grijnsde de gymleider zacht. Demy verstond dit weliswaar niet, maar zag aan de verandering in de houding van Oddish dat er wat zat te komen. “Stop Ocean, en doe Bubblebeam!” was haar reactie. Ocean remde, waarbij ze een heel spoor achterliet in het zand op het strijdveld, en vuurde vervolgens de straal van bellen af. De poeder werd op datzelfde moment afgevuurd. Het werd gevangen in de bellen die tegen Oddish aan sloegen en zo de arme Pokémon vergiftigden. Demy moest zich inhouden om niet te springen van vreugde. Als de Oddish vergiftigd was, zou het veel makkelijker zijn om te winnen. Maar, het betekende natuurlijk niet meteen dat het gevecht gewonnen was. “En nu Metal Claw,” sprak Demy zo kalm mogelijk. De Prinplup deed de aanval die haar bevolen werd; de uiteinden van haar vleugels lichtten op en ze raasde op Oddish af. Die lette niet goed genoeg op door zijn vergiftiging. Sylvia lette echter wel goed op. “Absorb, Oddish!” riep ze luid.
Absorb.. Demy kende die aanval, maar had zelf geen Pokémon die deze kon gebruiken. Het was een aanval die de energie van de tegenstander weg zoog en bij zichzelf er bij deed. Een handige aanval, zeker omdat het super effectief was tegen Ocean. En toch wilde Demy niet dat Ocean het ontweek. “Gewoon doorgaan!” riep ze in plaats daarvan. Misschien deed haar move meer schade als ze sneller was. Bovendien zou ze de aanval van Oddish halverwege stoppen als die afgeleid werd. Toch?
Echter ging het niet zoals gepland. Het was Ocean die afgeleid raakte. De punt van haar vleugel stopte met gloeien toen er een groene gloed om haar gehele lichaam verscheen. Demy zag dat ze door wilde gaan maar dat gewoonweg niet kon. Demy haatte het om haar Prinplup zo te zien lijden. Dit kon ze niet toelaten.. Vooral niet omdat ze nog een gevecht te gaan hadden.. “Ocean, probeer Bubblebeam.” Demy liet duidelijk merken dat ze ongerust was. Dat spoorde Ocean vaak ook al aan. Ze wilde laten zien dat ze geen zwakkeling was, zelfs al wist Demy al dat ze dat niet was. Ze opende haar snavel en schoot de straal bellen af. Het was minder dan gewoonlijk, maar goed genoeg. De Oddish werd geraakt en staakte de aanval. Ocean moest even op adem komen. “Alles goed?” vroeg Demy voorzichtig. Ocean zat even op één knie, maar stond toen alweer op. Ze liet een vurige kreet horen om duidelijk te maken dat ze niet opgaf. Dit liet bij Demy een grijns op haar gezicht verschijnen. Het was nu wel tijd..
“Ocean, Ice Beam.” De Prinplup keek even om. Haar blik maakte duidelijk dat ze zich afvroeg of het wel nodig was. Demy knikte. Ze wilde niet dat haar Pokémon nog te veel te lijden had. Ze moesten het af maken, en snel ook. Ocean sloot begrijpend haar ogen en draaide haar kop weer richting Oddish. Die en Sylvia hadden nu genoeg tijd gehad om een tegenaanval te verzinnen. Het leek er echter niet op dat ze dat gingen doen. De Prinplup schoot de stralen af. “Ontwijk maar!” klonk Sylvia's stem. Oddish wist soepeltjes de aanval te ontwijken. “Goed, en nu Acid!” De Oddish maakte een soepele beweging en het spul kwam van hem af. Ocean was te laat en werd er door geraakt. Het brandde op haar huid en Demy kreeg opnieuw een schuldgevoel. “Ocean..” Ze klonk bijna hopeloos. “Als je wil stoppen.. Dan zeg je het maar..” Ocean schudde meteen haar kop en sloeg het spul van haar lichaam af. Demy was trots en tegelijkertijd bang dat het toch te veel zou worden. “Goed.. Peck!” Directe aanval. Niet goed. Demy had spijt van haar keuze, maar nu was het te laat. Ocean voerde de aanval zonder tegenstribbelen uit. Haar snavel gloeide terwijl ze vaart maakte richting de Oddish. “Ontwijk!” galmde de stem van Sylvia door de zaal. Net op dat moment begonnen er sneeuwvlokken door het dak naar beneden te vallen. Oddish, Sylvia en Demy lieten zich er door afleiden, maar Ocean niet. Die was koude omstandigheden en sneeuw wel gewend. Haar snavel ramde hard tegen de Oddish en diens kreet haalde emy uit haar verbazing. Ze richtte haar blik weer op het gevecht. Nu stond Ocean vrijwel tegen Oddish aan. Sylvia had vrij spel. Tenminste, zo leek het.. “Acid!”
“Protect!” De bevelen volgden elkander snel en de aanvallen werden al net zo snel uitgevoerd. De Protect verscheen net op tijd om de Acid tegen te houden. Nu was het Demy die vrij spel had. Zolang ze snel handelde, tenminste. “Peck!” Ze stond nu toch al dicht bij, dus maakte het niet uit om nog dichter bij te komen. “Ontwijk en Absorb!” riep Sylvia. Tot Demy's grote verbazing lukte het de Oddish om Ocean te ontwijken. Vervolgens verscheen die hatelijke groene gloed weer. Demy moest hier iets aan doen.. Ze kon Ocean niet zo in de steek laten. “Ice Beam!” Oddish hing nog in de lucht en kon dus moeilijk iets ontwijken. Ocean hoefde alleen omhoog te kijken en de stralen af te vuren. Haar gezicht had een pijnlijke uitdrukking, maar ze liet zich niet kisten en vuurde de straal af. Een voltreffer. De Oddish werd een stuk verder de lucht in geduwd voor Ocean's straal verdween en de Prinplup een stap opzij deed, zodat Oddish niet op haar zou vallen. Die viel, maar niet als een gewone Oddish. De Pokémon was ongelukkig genoeg in een blok ijs gehuld. De scheidsrechter trok hier meteen een conclusie uit. “Oddish kan niet meer verder vechten,” sprak hij. Demy richtte haar blik op hem. Hij veegde net de sneeuw van zijn hoofd wat haar zacht liet grinniken. Hierna keek ze weer naar Sylvia. Ze was duidelijk van slag. “Ocean, help Oddish even,” Ocean sloeg het ijs kapot met een Metal Claw. De Oddish die er in gezeten had kon inderdaad niet verder vechten. Sylvia liet hem zuchtend terugkeren. “Nou, dan is er nog maar één over..” Ze liet een grijns op haar gezicht verschijnen. Ze wist dat Ocean het zwaar had. Zou deze laatste Pokémon te veel worden?

“Roselia!” Een derde Pokéball van Sylvia vloog de lucht in en knapte open. Hier kwam een vrij kleine Pokémon uit, met rozen als handen. Dat leek Demy niet echt handig, maar je kon er natuurlijk wel ander soort aanvallen mee doen. “Klaar Ocean?” vroeg ze aan haar Prinplup. Die knikte. “Begin!” klonk vervolgens de stem van de scheidsrechter. “Energy Ball!” Sylvia was erg snel en duidelijk gericht op winst. Ze wilde niet nog een Pokémon laten uitschakelen. Dat was heel logisch, gezien het feit dat Demy alles met alleen ocean deed. “Metal Claw, toe maar!” Ocean haalde krachtig uit met de punt van haar vleugel, die onderhand aan het gloeien was, en sloeg met gemak de Energy Ball kapot. Er kwam er echter direct nog eentje achter aan. Dat had Ocean niet verwacht. Zonder op een bevel van haar trainer te wachten of te letten sprong ze zo hoog ze kon. Ze wist de Energy Ball maar net te ontwijken. Demy was erg blij dat Ocean iets improviceerde. “Goed zo!” riep ze daarom. “En nu Ice Beam!” Ice Beam begon onorigineel te worden, maar het was vrijwel het enige wat ze had. Bovendien kon het geen kwaad te profiteren van de super effectieve aanval. De stralen schoten op de Roselia af. “Ontwijk maar.” Sylvia had een irritante grijns op haar gezicht toen haar Roselia door simpelweg rondjes te draaien de stralen ontweek. Ocean landde weer op haar flippers. Ze zag er moe uit, maar wilde duidelijk door vechten. “Absorb!” beval Sylvia. Weer die aanval.. Maar deze keer liet Demy het niet zo ver komen. “Bubblebeam, go!” Bubblebeam was een vrij snelle aanval. Vooral als Ocean hem snel uitvoerde. De bellen raakten de Roselia. Helaas gebeurde niet wat Demy gehoopt had. De Roselia voerde gewoon haar aanval uit. “Protect!” riep Demy daarom zo snel mogelijk. De Protect zou zorgen dat de Absorb niet bij Ocean kon komen. Gelukkig werkte dit wel. “Goed zo, Ocean. En nu nogmaals Ice Beam.” Bubblebeam had geen effect gehad en een fysieke aanval zou niet slim zijn. Daarom moesten ze maar even Ice Beam aanhouden. Tenzij.. De stralen schoten op Roselia af. Demy hoorde niet of Sylvia wat zei, omdat ze zelf iets zei. “En tegelijkertijd Peck, Ocean,” grijnsde ze. Ocean liet haar snavel gloeien en rende richting Roselia. Ze zag niet dat die een Magical Leaf gebruikte om de aanval tegen te houden. Pas toen ze heel dichtbij was en er geen weg terug was. Ocean beukte door de bladeren heen om met zo veel mogelijk kracht tegen Roselia aan te komen. Het deed pijn, maar ze ging door. Demy was bang dat Ocean het niet zou halen deze keer. Ach, ze hadden een geweldig begin gemaakt.. “Vlug, Metal Claw!” Deze snelle beslissing was omdat Roselia nu pijn had en Ocean al dicht bij genoeg was om meteen te raken. Dat lukte dan ook. Sylvia en Roselia hadden echter een plannetje. De gymleider hoefde alleen maar “Nu!” te roepen om haar Roselia opnieuw een Magical Leaf te laten gebruiken. Dit zag Demy niet aankomen, dus kon ze Ocean ook niet laten ontwijken. Gelukkig had de Prinplup nog haar Metal Claw geladen en kon ze zich daarmee gedeeltelijk beschermen. Maar, veel bladeren raakten haar en veroorzaakten serieuze schade. Ze schoof zelfs een stuk achteruit. Ze had veel wonden op haar lichaam en had duidelijk niet veel energie meer over. Maar ze wilde niet opgeven. En daarom zou Demy ook nog niet opgeven. “Ice Beam!” riep ze streng. Ze ijzige stralen schoten op Roselia af en braken de Magical Leaf. Alsof Ocean opeens een heel stuk sterker geworden was. Misschien omdat ze wist dat ze niet lang meer had. De Roselia wist na een bevel van haar trainster echt makkelijk de Ice Beam te ontwijken. “Poison Sting!” was de volgende aanval die geroepen werd. “Bubblebeam!” volgde al snel. De aanvallen botsten en lieten elkaar knappen. De Bubblebeam leek echter sterker. Uiteindelijk bereikte de straal bellen de Roselia en knapten ze niet meer tegen haar aanval maar tegen haar lichaam zelf kapot. Deze keer had ze er wel last van.
Van Bubblebeam begreep Demy dat het sterker was. Dit had te maken met Ocean's ability, Torrent. Water aanvallen zouden sterker worden als haar energie laag was. Dat was altijd gunstig, hoewel het nu nog steeds weinig uithaalde tegen de Gras Pokémon. Ice Beam was inmiddels oud nieuws geworden. Maar wat moesten ze dan gebruiken? De meeste van Ocean's moves waren water aanvallen. Hoewel die nu versterkt waren haalden ze nog niet veel uit. De rest van Ocean's aanvallen waren fysiek. Ze moest maar wachten tot Roselia aanviel, en dan in de tegenaanval gaan..
“Ga je niks meer doen?” vroeg Sylvia spottend. Demy zuchtte. Ze moest dus wel. Sylvia wachtte dus ook. Nou.. Dan moest het maar. “Hail!” Demy had zelf deze aanval niet eens verwacht. Ocean liet een kreet horen en gloeide. De wolken in de lucht veranderden en voor ze het wist veranderde de sneeuw in een pijnlijke hagelbui. Roselia had hier duidelijk meer last van dan Ocean. Precies zoals Demy gehoopt had. Sylvia zag dat haar Pokémon pijn had en had daar maar één oplossing voor. “Absorb, toe maar!” Demy vond het nu wel genoeg met deze aanval. “Protect,” reageerde ze daarom maar meteen. Het was zinloos om iets anders te proberen. Het groenige schild leek het enige te zijn dat volledig werkte. “Goed, en dan nu.. Ice Beam, toch maar?” Demy sprak expres niet zo hard, zodat – hopelijk – alleen Ocean het horen kon. De Prinplup vuurde een zoveelste Ice Beam af. “Ontwijk het, Roselia!” klonk voor de zoveelste keer de stem van Sylvia. Roselia moest echter eerst haar aanval staken en had toen geen tijd meer om weg te springen. De Ice Beam raakte tot Sylvia's ergernis. Haar Pokémon werd een flink eind naar achteren geduwd door de straal en viel daar neer. De vraag was alleen of ze verslagen was. Was het Ocean gelukt om drie gras Pokémon te verslaan, met alleen hulp van Demy? Zonder medicijnen of iets dergelijks. Alle zenuwen kwamen in één klap weer terug. Als de Roselia nu niet uitgeschakeld was, hoe lang zou het gevecht dan nog moeten duren en zou Ocean het nog wel langer volhouden?

- Ugh. 4523 woorden waarvan minstens de helft onzin is. Maar... wel een nieuwe langste post. ô.o -

Roselia wilde opstaan, maar het lukte niet meer. Het leek erop dat Ocean en Demy gewonnen hadden. Gefeliciteerd. (: