Spring in het Hot in de Hot spring!

Tssss. Tim liet langzaam zijn hand zakken in het water en het sissende geluid kwam er vanaf als teken dat het water warm was. Turtwig sprong langzaam op en neer aan de kant van de water. Hij had er duidelijk zin in. Tim had al zijn lange zwembroek aan en hij liep naar zijn tas die iets verder tegen een steen aan lag. Hij trok de kleine tas met een tent eruit en de stokken ook. Hij maakte beidde tasjes open en probeerde de tent op te zetten. Na een half uurtje zwoegen stond de tent er En Tim ritste hem open. Hij gooide zijn tas erin en legde zijn kleren alvast klaar. Hij stapte weer naar buiten en Turtwig sprong en trok met zijn bek de rits dicht. Tim liep naar het warme water en liet zich in het hete water zakken. Tim sloot zijn ogen en genoot van de warmte. Turtwig zwaaide met zijn achterste en ook hij sprong het water in. Spetters vloge in het gezicht van Tim. "Hé" lachte Tim en Turtwig grinnikte. Turtwig zwom wat rondjes en bleef toe rond drijven. Nu was het nog een gras soort maar over een lange tijd zou het ooit een grote Torterra worden die voor een deel Grond was. En dan zou hij niks meer het water te maken willen hebben.Het was redelijk stil. Een paar Wooper kwamen dichterbij en sprongen ook het water in. Ze zwommen wat hee en weer. Plots spoot de ene een straal water in het gezicht van de ander. Die bukte en de achterste werd nat. Tim grinnikte. De wooper draaide zich met een ruk om en spootte alle drie een straal water in Tims gezicht en Turtwig schaterde het uit van het lachen. Zo ontstond er een klein vrolijk water gevechtje. Tot Turtwig voetstappen hoorde. Hij sprong op de kant en liep naar de plek waar het geluid vandaan kwam.

Met een vrolijke grijns op haar gezicht, voelde Mara zich langzaam warmer worden door de warmte van de Hot Spring. Vanaf het moment dat ze het warme water in was gegaan, hadden haar spieren zich langzaam meer ontspant. Het water was heerlijk, vooral na de klim die ze had moeten doorstaan om de bron te bereiken. Een klagelijke ‘Freee,’ kwam van een paar meter van haar vandaan. Haar Butterfree, die er alles behalve voor gemaakt was om te zwemmen, zat ongeduldig aan de kant te wachten tot Mara klaar zou zijn. Mara grinnikte zachtjes, en keek naar haar andere pokémon, Shroomish. Die scheen zich gelukkig wél te vermaken. Ze zwom een paar baantjes, voordat ze besloot dat ze genoeg ontspanning had gehad. Langzaam zwom ze weer naar de kant toe, om zich daar vervolgens af te drogen en haar kleren weer aan te trekken. Een spijkerbroek en een T-shirt. Normaal had ze andere kleding aan, maar waarom zou ze nu moeilijk doen? Als ze opnieuw verder zou lopen, zouden haar andere kleren toch alleen maar vies worden. “Shroomish!” riep ze, “we vertrekken weer!” Haar pokémon draaide zich om en zwom, als je het zo wilde noemen, naar Mara toe. Mara glimlachte naar haar pokémon. Haar Shroomish luisterde perfect, en daar was ze blij mee. Bovendien gehoorzaamde hij zelfs beter dan haar andere pokémon. Misschien zou ze hem maar meer moeten gunnen… Hij had het tenslotte verdiend. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar haar Butterfree. Die was inmiddels van haar plek gekomen, en was op weg naar Mara’s hoofd, om zich daar weer te nestelen. Mara vond het prima, gezien het feit dat haar Butterfree zo licht was dat je haar nauwelijks voelde. “Laten we gaan!” zei Mara opgewekt toen haar Shroomish haar eenmaal had ingehaald. Ze begon te lopen, zich alleen richtend op de grond voor haar. Ergens in de verte werd een klein stipje zichtbaar. Het was een tent, zag Mara toen ze eenmaal dichtbij genoeg was. Ze liep door. Een tent betekende een reiziger, trainer of niet. Mara richtte zich alleen maar op de tent, en zag te laat de Turtwig die voor haar sprong. “Ho!” riep ze, wild met haar armen zwaaiend in een poging om niet voorover te vallen op de Turtwig. Haar Butterfree greep Mara’s haren vast, en trok haar weer recht. Ze slaakte een opgeluchte zucht. “Dank je, Butter…” zei ze. Ze keek omhoog, waar haar pokémon zich opnieuw op haar hoofd had genesteld. Met een lichte frons keek Mara naar de Turtwig. Of deze pokémon was van een trainer, of het was een wilde Turtwig. Ze keek peinzend naar de tent, verwachtend dat er elk moment iemand tevoorschijn zou springen.

Turtwig draaide zij kop zoekend heen en weer. Hij zag vrij weinig. Hier en daar schrok hij op van en Geodude. Maar verder kon Turtwig niks vinden. Hij klom op een rots en keek in het rond. Plots hoorde hij een grom. Turtwig sprong weg en zag dat hij op een Pupitar was gaan staan. Een beetje geschrokken stapte Turtwig en weg maar bleef zijn ogen een beetje op de Pupitar houden. Hij hoorde weer een snurk. Dit keer trilde Turtwig echt en bang sprong hij en met een lichte dreun wat verder. Hij hijgde. Hij wou zijn hoofd draaien en hoorde: “Ho!” Turtwig zag dat iemand bijna over hem struikelde. Turtwig hield zijn stompe pootjes voor zijn ogen en keep tegelijker tijd zijn ogen stijf dicht. Hij zag door een klein spleetje dat diegene die hij bijna had laten struikelen met haar armen zwaaiend door Butterfree omhoog werd gehouden. Hij herkende die Butterfree. Hij peinsde even maar wist toe dat het niet het goede moment was om na te denken. Hij opende zijn ogen en zette met een schuldig gevoel een paar stapjes achteruit. Met een duidelijk zichtbaar schuldgevoel snikte Turtwig en keek haar aan. Hij kreunde een verontschuldigend: "Turr.." tje en keek toen omhoog naar de Butterfree op haar hoofd. Tim had wat gehoord en zwom nu naar de plek waar hij een harde Ho! had gehoord. Hij klom op de kant en greep het eerste de beste T-shirt wat hij te pakken kon krijgen en liep naar de plek waar Turtwig een beetje schuldig tegenover Mara stond. Tim herkende haar nu ook. Zij had die Ursaring laten slapen. "Ehm. Hoi?" Hij zag de Turtwig die nog steeds een beetje blozend schuldgevoel had. Hij hurkte bij hem neer en zei: "Hé, wat is er jochie?" en aaide de Turtwig over zijn schildje.

Met een vreemde blik keek Mara naar de Turtwig aan haar voeten. Hij leek zich te schamen, terwijl zíj juist het persoon was dat bijna over hem struikelde. Ze had simpelweg beter moeten opletten. Een jongen kwam er bij staan. Waarschijnlijk was hij de trainer van de Turtwig. Wacht… had ze hem niet eerder gezien? Hij was in gevecht geweest met Levy, als ze zich niet vergiste. "Ehm. Hoi?" zei de jongen tegen haar. Hij bukte vervolgens, en zei iets tegen zijn Turtwig dat Mara niet kon verstaan. Mara grijnsde lichtjes. Haar Shroomish was intussen wat naar voren gesprongen, en keek nieuwsgierig tussen Mara’s benen door naar de Turtwig en zijn trainer. Hij was nu dichtbij, maar nog steeds veilig achter de benen van zijn trainster. Mara snoof lichtjes. “Sorry als ik je pokémon heb laten schrikken. Het was niet mijn bedoeling om hem bijna te verpletteren,” verontschuldigde Mara zich. Ze keek omlaag naar de Turtwig zelf. “Sorry, het zal niet weer gebeuren,” zei ze dit keer tegen de pokémon zelf. Ze glimlachte vrolijk. Haar Butterfree had uiteindelijk voorkomen dat ze hem daadwerkelijk had geplet, en daar was ze blij mee. Alleen haar excuses aanbieden was veel makkelijker dan het reanimeren van een geplette Turtwig. “Hoe dan ook…” zuchtte ze. Ze liet haar blik een tweede keer over de jongen heen glijden. Ja, ze wist het zeker. Ze had hem eerder gezien. “Ik heb me de vorige keer niet voorgesteld. Aangenaam, mijn naam is Mara,” stelde ze zichzelf voor. Ze stak haar hand naar Tim uit, om hem als een vriendschappelijk gebaar de hand te schudden.

Tim zag dat haar Shroomish nieuwsgierig door haar benen heen keek. “Sorry als ik je pokémon heb laten schrikken. Het was niet mijn bedoeling om hem bijna te verpletteren,” zei Mara toen. Tim stond op en zuchtte: "Het maakt niet uit hoor." Mara zei nu wat tegen Turtwig “Sorry, het zal niet weer gebeuren,” Turtwig knikte rustig en zei: "Turr.." als teken dat hij het niet erg vind. "Turtwig. Turr.." zei hij daarna. Tim kuchtte even en zei: "Turtwig zei net dat hij zelf ook had moeten uitkijken. Teminste? Dat zei je toch?" Tim keek zijn Turtwig aan die hevig knikte. Turtwig wandelde nu naar de Shroomish en keek hem(?) met een schuine kop aan. "Turtwig!" wat een vrolijke hallo moest voorstellen. Tim keek naar zijn Turtwig. Hij zuchtte even en grijnsde toen. “Hoe dan ook…” begon Mara en Tim keek Mara weer aan. “Ik heb me de vorige keer niet voorgesteld. Aangenaam, mijn naam is Mara,” stelde ze zich voor. ze stak haar hand uit en Tim schudde hem. (slechte zin) "Ik ben Tim en Turtwig ken je al blijkbaar grinnikte Tim. Oja en nog bedankt voor het in slaap brengen voordie Ursaring bij die Rivier." Turtwig sprong plots op. Tim ving hem op in zijn armen. Hij wankelde even en Turtwig knikte ook. Ook hij was blijf dat Mara hem Levy en haarzelf van die Ursaring had afgeholpen.

-De flutste post in de geschiedenis van de flutste posten-

"Ik ben Tim en Turtwig ken je al blijkbaar," stelde Tim zichzelf en zijn pokémon voor. Mara grijnsde lichtjes. "Oja en nog bedankt voor het in slaap brengen voordie Ursaring bij die Rivier," merkte Tim op. Zijn Turtwig sprong op, en belandde in de armen van zijn trainer. Mara liet een zachte grinnik horen. “Dat zit wel goed. Als Butterfree hem niet in slaap had gebracht, zou het toch maar op een nutteloos gevecht zijn uitgelopen,” vertelde ze, “bovendien is het heus niet zo speciaal om een pokémon in slaap te brengen, toch?” Mara keek omhoog, naar haar Butterfree. Ze voelde een zacht briesje door haar haren, als teken dat haar Butterfree hooghartig snoof. Haar Sleep Powder was een van haar specialiteiten. Daar mocht ze zichzelf toch wel voor prijzen? Met een lichtelijk scheef gehouden hoofd liet Mara haar blik over Tim heen glijden. Zou hij meer pokémon in zijn bezit hebben? Ze gokte van niet. Anders zou hij die nu ook wel uit hun pokéball’s hebben gedaan, toch? Ze knikte onmerkbaar, om haar vermoedens voor zichzelf te bevestigen. “Dus, Tim…” snoof Mara. Het gesprek begon een dood einde te krijgen, vond ze. “Ben jij ook hier om van de bronnen te genieten? Of… is er een andere reden waarom je hier bent?” vroeg ze. Een vleugje van oprechte interesse klonk in haar stem. Ze was nieuwsgierig, maar wilde het gesprek ook op gang houden. “In Kanto hadden ze niet zulke bronnen…” fronste Mara, “maar je kon er wel goed winkelen.” Ze glimlachte vrolijk, en deed haar best om niet weg te zakken naar de herinneringen aan haar originele regio. De herinneringen waren goed, maar het was beter om zich te richten op de Utah regio, die nog helemaal voor haar lag.

Tim hoorde dat Mara zacht grinnikte toen hij haar bedankte voor het in slaap brengen van de Ursaring. “Dat zit wel goed. Als Butterfree hem niet in slaap had gebracht, zou het toch maar op een nutteloos gevecht zijn uitgelopen,” Tim knikte en ook de Turtwig in zijn armen knikte. Tim zette zijn Turtwig op een steen en keek weer naar Mara. “Dus, Tim…” zei ze. Het gesprek begon lanzamerhand ee beetje te vervagen. “Ben jij ook hier om van de bronnen te genieten? Of… is er een andere reden waarom je hier bent?” Tim knikte en ook Turtwig knikte met een sprongetje. "Ja ik ben hier ook voor de bronnen. En natuurlijk ook om misschiej wat te trainen. Iemand tegen tekomen. En wie weet mijn eerste pokémon te vangen. Maar daar twijfel in nog over." Turtwig knikte vrolijk. Turtwig nam een hap adem en de bladeren op zijn hoofd begon groen te gloeien. Turtwig boog door zijn voor poten en een scherp blaad schoot eruit. En glansde in de zon. Vervolgens knalde het tegen een rots en er was een scheur in zichtbaar. "Turtwig!" zei Turtwig vervolgens op gewekt. Tim grijnsde en zei: "Ik gan nog even de bronnen in. Kom je Turtwig?" Turtwig knikte voor de zoveelste keer hevig en liep naar het randje. Hij trok zijn T-shirt uit en wou bijna gaan springen. Plots sprong Turtwig op een steen en duwde hem in zijn rug. met een harde plons viel Tim in het water. Turtwig dook er achteraan en schaterde het uit van het lachen. Tim kwam iets verder weer boven en duwde wat water over Turtwig heen die zich uitschudde en vervolgens een Mesblad afschoot. Vlak boven het water zodat een grote golf water in Tims gezicht belandde. En weer lachte Turtwig. Tim lachte ook en draaide zich om op zijn rug te drijven.