Spring break

De warme brandende zon liet Thirza’s lichtjes gebruinde huid zachtjes glimmen, alhoewel het meer de vrijwel onzichtbare zweetdruppeltjes waren dan haar huid zelf. Ze bevond zich op de perfecte plek; languit uitgestrekt in het gras, terwijl ze genoot van de warmte die ze tijdens de winter zo verschrikkelijk had gemist. Een zacht briesje maakte het alleen maar aangenamer.
Ze was allang gestopt met letten op Ace en Mirage. Ace kon makkelijk voor zichzelf zorgen, en het zou hem daarom geen moeite moeten kosten om ook de Duskull in de gaten te houden.
Het enige wat ze van haar pokémon merkte was een korte, bijna onmerkbare vlaag van koelte, veroorzaakt als de pokémon voor haar langs vlogen, en op deze manier haar zonlicht blokkeerden.
Lichtelijk geïrriteerd haalde ze haar neus toen hij begon te kriebelen door de lange grassprieten die haar neus raakten. “Weg…” mompelde ze, met haar hand voor haar gezicht wapperend om het grassprietje weg te krijgen.
Pas toen haar zon opnieuw weggekaapt scheen te zijn, deed ze haar zwaar aanvoelende ogen open, om recht in de ogen van haar Dragonite te kijken. “Ace..?” vroeg ze, het half grommend uitsprekend. De Dragonite liet iets horen dat verdacht veel op een grinnik leek, en scheen Thirza uit te dagen. Uit te dagen… waarvoor?
Ze zuchtte geërgerd, draaide zich op haar zij, en sloot haar ogen weer. Als er iets was waar ze op het moment geen zin in had, dan was het wel het kinderachtige gedrag van Ace.
Aan het geklapper van vleugels te horen, en de plotselinge windvlaag die haar haren alle kanten behalve de goede op blies, was te merken dat hij opsteeg. Goed zo, zo lang hij maar uit haar zon zou gaan.
Helaas was dit niet genoeg om Thirza van haar rust te verzekeren. Opnieuw werd haar schaduw weggekaapt. Ze opende haar ogen weer, om nu recht in de duisternis te kijken die Mirage’s oog voor moest stellen.
Oké, ze had ondertussen allang gewend moeten zijn van de aanblik van haar pokémon, maar.. wie zou er nou niet schrikken als hij plotseling keek in een eindeloze diepte, die alleen werd verlicht door een enkele rode lichtbol? Precies.
“Mirage!” krijste ze, haastig achteruit kruipend. Haar beide pokémon lieten nu een grinnik horen. Thirza rolde geïrriteerd met haar ogen.
Ze was, alweer, terug gegaan naar de Utah regio. Het was fijn geweest om de winter thuis door te brengen, op Cinnabar Island, gelegen in de Kanto regio.
Door de warmte van de vulkaan was het niet meer dan logisch dat het daar het grootste deel van het jaar warm genoeg was om zonder jas rond te kunnen lopen.
Het had haar pokémon in ieder geval goed gedaan. Mirage, in ieder geval. Zelfs al was het met hem nog steeds niet hetzelfde als met Ace, het was in ieder geval beter als aan het begin.
“Nooit. Meer,” gromde Thirza, haar Duskull pissig aankijkend.
De Duskull keek haar op dezelfde nietszeggende manier aan als altijd, waardoor ze niet uit zijn gezichtsuitdrukking op kon maken of hij had begrepen wat ze had gezegd of niet.
Thirza fronste. Ze moest eens een manier verzinnen om dat probleem te verhelpen, eigenlijk… Niet dat er een manier was.

Genietend van het weer liep Chiara langzaam over de vlakte. Kioko zat op haar rechterschouder, terwijl Taiki vrolijk voor haar uit trippelde. Hij genoot net zo van het weer als zij, wat eigenlijk niet zo raar was. Het was allang duidelijk dat vuurpokémon genoten van warm weer. Ze duwde haar handen in haar zakken, en sloot haar ogen, waarna ze een vrolijk deuntje begon te neuriën, wat Kioko leek te vermaken. Na een tijdje besloot Kioko erbij te springen, door op de maat haar pokémon naam uit te spreken. Het verbaasde Chiara nog steeds dat pokémon elkaar konden verstaan door alleen hun naam te zeggen, of een grauw te laten horen. Niet dat Kioko en Taiki zoveel met elkaar comunniceerde, wat ze eigenlijk wel jammer vond. Toch wist ze al hoe dat kwam. De Cyndaquil was een stuk rustiger dan de Pichu, die hyperactief overal heen sprong en dan nog niet moe was. Natuurlijk, Kioko was een schatje, dat waren ze eigenlijk allebei, maar ze irriteerde zich soms aan het feit dat de Pichu op de meest random momenten in haar nek springt. Taiki moest zijn plaats opofferen als Kioko uit haar pokéball was. Normaal gesproken hong hij aan Chiara's schouder. Niet dat hij het erg vond om af en toe eens te lopen.

De Pichu stopte abrupt met haar 'gezang' toen een sterke geur haar neus binnen drong. Hij was zoet, wat iets lekkers betekende, in haar wereld dan. Ze sprong van Chiara's schouder af, die vragend naar het gele wezentje keek. De pokémon gebierde daar echter niet naar en zette een sprint in. ''Hé, Kioko! Wacht nou!'' De trainer zette nu ook een klein sprintje in, gevolgd door de Cyndaquil. Een voordeel aan het hebben van een hypere Pichu was wel dat je je conditie op peil kon houden. Iets wat Chiara van haar leven nooit zou doen als ze de Pichu niet had gevangen. “Mirage!” Geschrokken stopte Kioko met rennen, ging op haar achterpoten staan en keek vragend om zich heen. ''Pi?'' bracht ze uit toen haar trainster haar eindelijk had bijgehouden. Ze mocht nu echter niet stoppen om op adem te komen, omdat Taiki er nu vandoor ging. Hij rook nu ook een geur, eentje die hem vaag bekend voorkwam, dus rende hij nieuwsgierig erop af. Het meisje snoof, zuchtte toen diep en rende toen achter haar Cyndaquil aan. Kioko trok eerst een bedenkelijk gezicht voordat ze de achtervolging inzette, proberend te beslissen wat ze nou belangrijker vond, het lekkers of die twee. Uiteindelijk koos ze toch voor de Cyndaquil en haar trainster.

''Cynda?'' De Cyndaquil keek vragend naar het drietal die hij voor zich zag. Een meisje met blauw haar en een Dragonite met een Duskull. Hij wist zeker dat het meisje hem bekend voor kwam. ''Oi!'' Hij draaide zijn hoofd, en zag zijn trainster gehaast naar hem toe rennen. Op dat moment kreeg hij een déjàvû, had hij dit eerder gezien? ''Taiki, ik had nooit gedacht dat jíj me dat zou flikken,'' prevelde Chiara toen ze bij hem was uitgekomen. Het was altijd een chaos in haar team, maar zelf kon ze er ook behoorlijk wat van. Kortom, het perfecte team voor haar. ''Pi, Pichu,'' grinnikte Kioko, waarna Taiki ook scheef begon te glimlachen. Chiara fronste even, en merkte toen het meisje op. Oh, fijn, iemand anders kon haar zien falen. Niet dat dat het einde van de wereld betekende, aangezien ze dat nogal vaak deed. ''Ehehehe.'' Ze plaatste een hand achter haar hoofd en keek onschuldig naar de trainster die voor haar zat. Even dacht ze haar te herkennen, maar kon het zich niet meer herinneren. De Pichu was inmiddels al op Thirza afgelopen. Ze hield haar hoofd ietwat schuin, terwijlz e stilstond. Dat was nieuw, Kioko wist vijf tellen te blijven staan. Op dat moment merkte ze dat Kioko op de ander haar schoot wilde springen, maar kon de Pichu nog net op tijd oprapen. ''Alleen hier,'' mompelde ze tegen de Pichu en zette het wezentje op haar schouder, die haar wangen bol blaasde van ergernis. Chiara zuchtte even en richtte toen haar blik weer op Thirza. ''Sorry dat je dat moest zien,'' verontschuldigde ze zich. Je zag natuurlijk ook niet elke dag een Cyndaquil op je aflopen, gevolgd door een trainer en vervolgens een Pichu die op je schoot probeerde te springen. Wat dat betreft kende haar pokémon geen schaamte. Helaas zijzelf wel..

- Vage bui -

Lui liet Thirza zich weer achterover vallen. Ze sloot haar ogen en deed een poging om in slaap te vallen, alhoewel ze van tevoren al wist dat het haar waarschijnlijk niet zou lukken. Niet met Ace en Mirage in de buurt, in ieder geval. En alhoewel ze op het moment redelijk stil waren, was ze er zeker van dat het niet voor lang zou zijn. Een waarschuwend, nee, eerder gezegd nieuwsgierig, geluid afkomstig van Ace zorgde er voor dat Thirza haar ogen weer opende, en half overeind kwam. Wat was er zo belangrijk dat hij haar aandacht moest trekken? Nog net kon ze de snuit van een Cyndaquil onderschatten van het gras. Zachtjes grommend wreef ze de slaap uit haar ogen, om nu een tweede blik op de Cyndaquil te werpen. Niet erg ver achter de Cyndaquil liep een trainster, die zo te zien een Pichu had. Oh, fijn. Prachtig. Perfect! Meer wezens om haar uit haar slaap te houden! Ze deed niet eens moeite om de ergernis van haar gezicht te houden, wat Ace corrigeerde door haar een zachte tik tegen haar achterhoofd te geven. Zacht voor hem, in ieder geval. Met moeite zorgde ze er voor dat ze niet voorover in het gras viel. Hij moest zijn eigen kracht eens leren kennen… De Pichu rende op haar af, maar werd op tijd tegengehouden door de trainster. ''Sorry dat je dat moest zien,'' verontschuldigde de trainster zich. Thirza hief haar rechter wenkbrauw op. “Dat ik wat moest zien?” vroeg ze. Was het echt zo beschamend als je Pichu op iemand afstormde? Oké, toegegeven. Ze zou zich dood schamen als Mirage plotseling op iemand af zou zweven, om daar vervolgens vaag te gaan doen. Haar tweede reactie zou de slappe lach zijn. Mensen hielden op de een of andere manier niet zo bijzonder veel van spoken. Thirza snoof lichtjes, en hield haar hand boven haar ogen, in een poging de trainster die voor haar stond normaal te kunnen zien. Had ze haar al eens eerder gezien? Zou kunnen. Ze was niet bepaald fantastisch als het ging om het onthouden van namen en gezichten. Vooral omdat deze haar meestal niet interesseerden, tenzij ze iets van die personen moest hebben. Bovendien had ze nauwelijks mensen ontmoet in de Utah Regio. Niet dat dit haar uitmaakte. Ze redde zich best met alleen Ace en Mirage. Zij waren haar vrienden. Ze verdrong de gedachte dat het triest was om alleen je pokémon als vrienden te hebben, negeerde daarna de gedachte aan Ace’s pogingen om haar in contact te brengen met anderen, en dwong zichzelf vervolgens om iets tegen de trainster te zeggen. “..Ken ik jou ergens van?” vroeg ze. Ze trok een moeilijk gezicht door de zon die nog steeds in haar gezicht scheen. Oké, het was niet de eerste de beste vraag om het zogenaamde ijs te breken. Maar het was beter dan niets, right?

“..Ken ik jou ergens van?” Chiara keek vragend op van haar Pichu. Ze was dus niet de enige die dat gevoel had. ''Misschien... Hmm,'' ze trok een nadenkend gezicht. Op dat moment herinnerde ze zich iets. ''Ja, Thirza, toch?'' Ze herinnerde zich vooral de Duskull die toen plots voor haar verscheen. ''We waren elkaar een tijdje terug gekomen in Winter Glow, dacht ik..'' sprak ze weer. Ze bekeek even de twee pokémon die Thirza bij zich had. Nog steeds dezelfde, hè? Haar team was ook niet echt veranderd. Nouja, ze had Kioko erbij, maar Taiki was nog niet geëvolueerd. Ze vroeg zich opeens af hoe sterk Taiki eigenlijk was geworden in een gevecht. In het begin was dat heel anders, toen ze net het meisje had ontmoet. Zou ze... Vragen om een gevecht? Ach, wat zou het ook. Ze slikte even, balde haar rechterhand in een vuist en probeerde Thirza recht in haar ogen te kijken. ''Wil je misschien een gevecht met mij en Taiki? Ik wil graag zien hoe sterk hij gegroeid is in een gevecht.'' Ze wees naar de Cyndaquil die vragend naar haar toe kwam gelopen. Pas toen hij door kreeg wat ze van plan was glimlachte hij, en keek van Chiara naar Thirza. ''Cyn!''

De Pichu sprong verveeld weer van Chiara's schouder af en liep richting de Duskull. Wat had die voor een raar gezicht. Ze hield haar vinger voor haar mond en keek hem schuin aan. Vervolgens wierp ze een blik naar de Dragonite, die ze een tijdje aanstaarde. Wat een grote pokémon. ''Pi?'' Vragend keek ze naar de vleugels op de pokémon zijn rug. Wat was dat? De Duskull had dat niet, maar hij leek ook te kunnen vliegen. Ze snoof kort bij de gedachte aan vliegen. Zij had geen vleugels. Zij kon niet het luchtruim in om van de wind te kunnen genieten. Zij moest het doen met haar poten, die haar over de grond heen sjouwde. Nog steeds verveeld liet ze haar blik rondgaan, om vervolgens de bloemen op te merken. Meteen sprintte ze erop af en rook eraan. Wat een lekkere geur! Met een brede glimlach op haar snuit bekeek ze de bloem nu wat beter. Wat een raar ding eigenlijk, als je het beter bekeek. Toch snapte ze waarom de meeste mensen en pokémon ze zo mooi vonden. Zeker een heel veld vol ervan.

''Misschien... Hmm,'' zei de trainster. ''Ja, Thirza, toch?'' vroeg ze, om vervolgens iets te zeggen dat iets met ‘winter’. Thirza gaf antwoord door een kort knikje te geven. Ach, het zou wel. Het boeide haar niet echt iets waar ze elkaar eerder tegen waren gekomen. Wat haar wel interesseerde, was dat de trainster haar naam wel kende. Werd nu van haar verwacht dat ze de naam van haar ook kende? Hopelijk niet. Anders had ze op zijn minst een klein probleempje. ''Wil je misschien een gevecht met mij en Taiki? Ik wil graag zien hoe sterk hij gegroeid is in een gevecht.'' Klonk haar stem weer. Thirza fronste kort, en haar blik schoot naar Ace en Mirage. Een gevecht was een van de dingen die haar altijd wel wisten te interesseren. Met name als ze een interessante tegenstander had. Vluchtig nam Thirza de trainster en haar pokémon in zich op, voordat ze een conclusie trok. Het leek er op dat een Cyndaquil haal tegenstander zou zijn. Een Cyndaquil. Had ze ooit eerder tegen een Cyndaquil gevochten? Niet zover ze zich kon herinneren, in ieder geval. Haar blik schoot weer naar haar pokémon. Als ze eerlijk was, dan zou ze het liefst met Ace vechten. Alleen zou dat oneerlijk zijn. En het was een veel grotere uitdaging als ze Mirage zou gebruiken. Thirza haalde diep adem, voordat ze de verbrandde zuurstof weer naar buiten liet lopen met een al even diepe zucht. “Goed dan,” snoof ze. “Ace, help me eens overeind.” De Dragonite liet zich op de grond neerploffen, en liep met zware stappen die de aarde lichtjes lieten beven naar Thirza toe, om haar vervolgens vrolijk glimlachend zijn rechter poot aan te bieden. Thirza glimlachte terug naar Ace. Ze had niemand nodig.. zolang ze hem maar had.

“Mirage, het is tijd dat we je training op de proef stellen!” zei Thirza, streng kijkend naar de Duskull. Het had een tijdje geduurd voordat ze er voor had weten te zorgen dat hij zich volledig op een gevecht kon concentreren. En zelfs al was de training voorbij, ze was nog steeds bang dat hij zich zou laten afleiden, en op die manier meer schade zou incasseren dan nodig was. Ze wilde een perfecte trainer zijn; niet meer schade dan nodig was, en pokémon die haar commando’s tot in de puntjes op wisten te volgen, tot op het punt dat het meer leek dat ze elkaars gedachten konden lezen. Telepathie misschien?. Of gewoon een goede band, zoals je het ook zou kunnen noemen. Ace was bij het ‘telepathie’ gedeelte aangekomen, terwijl Mirage nog steeds ergens bleef hangen bij het kunnen uitvoeren van commando’s. En zelfs als hij haar bevelen goed opvolgde, was het de helft van de tijd niet goed getimed. Ze liet een zachte kreun van ongenoegen horen. Waar was ze in hemelsnaam aan begonnen? Waarom had ze ingestemd? Waarom was ze niet gewoon blijven liggen, en had ze de trainster genegeerd? De Duskull zweefde geruisloos rondjes om haar hoofd, een van de dingen in zijn gedrag die zij opvatte als ‘opgewonden zijn’. Of gewoon irritant, als je het haar vroeg.

Thirza gaf een zacht knikje naar haar pokémon. De Duskull stopte met het rondjes zweven, gelukkig, straks was hij nog duizelig geworden, en nam zijn plaats in voor Thirza, zijn gezicht gericht op de trainster en haar pokémon. “.. Wat was je naam ook alweer?” vroeg Thirza, terwijl ze in de tussentijd probeerde om de verveling uit haar stem te filteren, wat nog aardig scheen te lukken ook. Niet dat de naam van de trainster haar veel interesseerde. In tegendeel. De enige reden waarom ze hem wilde weten, was voor het geval dat haar pokémon sterker waren dan het niveau waar Thirza ze op schatte. Jonge pokémon met weinig ervaring. De Cyndaquil was, duidelijk, degene met de meeste ervaring. Genoeg ervaring om voor zichzelf op te komen in een gevecht, maar te weinig om over zijn vaardigheden op te kunnen scheppen. Maar, dat was enkel wat zíj dacht. Misschien bleek wel dat ze het helemaal fout had, en dat de Cyndaquil ver boven Mirage’s niveau bleek te zijn. Ze kromde haar vingers tot vuisten, en schonk een blik aan Ace, die zich naast Thirza had geplant. Zijn gezichtsuitdrukking was veranderd, en was nu serieus in plaats van geamuseerd. Blijkbaar wilde hij hetzelfde te weten komen als Thirza. “Begin jij maar.”

- Wowsers, 729 woorden! >3< -

“Goed dan. Ace, help me eens overeind.” De Dragonite liet zich op de grond zakken en liep naar zijn trainster toe, om haar vervolgens glimlachend overeind te helpen. “Mirage, het is tijd dat we je training op de proef stellen!” Ze vocht dus tegen de Duskull. Nogal logisch, om tegen een Dragonite te vechten met een Cyndaquil was nogal.. Oneerlijk. Ze keek Taiki even aan, die terug keek. Hij knikte ten teken dat hij er klaar voor was. Het was een tijdje geleden sinds ze met hem getraind had, en het was volgens haar ook de eerste keer dat ze met hem tegen een trainer vocht. Tot de dag van vandaag hadden ze alleen maar gevochten tegen wilde pokémon. Die waren natuurlijk een stuk zwakker dan de pokémon van een trainer. Tenminste, dat werd gezegd. Of dat ook zo was was een tweede. Ze ging ervan uit van wel, aangezien zij veel tijd in de training van haar pokémon stak. Niet alleen training eigenlijk, een goede relatie met haar pokémon vond zij ook belangrijk. Vandaar dat ze meestaal haar pokémon uit hun pokéball liet.

“.. Wat was je naam ook alweer?” Chiara keek vragend op naar het blauwharig meisje. Ach, ze kon het Thirza niet kwalijk nemen dat ze haar naam was vergeten, zij moest er ook even over nadenken. Daarbij hadden ze elkaar maar één keer ontmoet. ''Chiara,'' antwoordde ze kortaf, ook al was het niet bot bedoeld. Ze glimlachte lichtjes voordat de Cyndaquil voor haar ging staan. Een nogal nerveus gevoel bekroop haar, terwijl ze zich afvroeg of het wel een goed idee was geweest. Dit was immers de eerste keer dat Taiki tegen een sterke tegenstander vocht. Vlug schudde ze die gedachte van haar weg. Eens moet de eerste keer zijn, toch? Haar blauwe ogen pauzeerde op de Duskull, wiens blik was veranderd. Hij had een serieus gezicht getrokken, net als Taiki. Misschien moest zij dat ook maar doen. “Begin jij maar.” Chiara knikte, en bedacht snel een zet. Natuurlijk moest zij voor de meest voor de handliggende beslissing gaan. ''Taiki, doe je Ember!'' De Cyndaquil sprong de lucht in, en schoot kleine vuurballetjes uit zijn bek, die regelrecht op de Duskull af suisde. Niet slecht voor een eerste zet, toch?

“Chaira,” antwoordde de trainster. Thirza gaf een kort knikje als teken dat ze het had verstaan. De naam onthouden was weer iets heel anders. En.. wat zou ze er eigenlijk aan hebben om een naam te onthouden, als het persoon waar de naam aan toebehoorde haar niets te bieden had? Een interessant gevecht was, natuurlijk, altijd waar ze op uit was. Iets waar ze wat van op kon steken, wat dan ook. Iets waar zowel zij als haar pokémon meer ervaring van kregen. Ze haalde diep adem, en bereidde zich mentaal voor op het komende gevecht. Het gevecht zelf zou waarschijnlijk niks bijzonders zijn, maar… Het hielp altijd om je te kunnen concentreren. Ze sloot zich af van haar omgeving, en richtte haar blik strak op Mirage, die zich scheen te amuseren, puur omdat hij eindelijk eens in actie mocht komen. Ze liet haar blik over het strijdveld glijden. Waren er hindernissen die Mirage’s bewegingsvrijheid zouden belemmeren? Nee, natuurlijk niet, hij kon er natuurlijk domweg doorheen gaan. Andere elementen die ze konden gebruiken? Waar ze voor op moesten passen? Misschien was het handig om haar aandacht deels bij het gras te houden. Het was makkelijk brandbaar, en kon daardoor een hindernis voor hem zijn. Een hindernis, maar geen probleem. Hij kon nog steeds zweven. ''Taiki, doe je Ember!'' riep Chiara. Oké, daar kwam het. De eerste aanval, die doorgaans nog wel eens de belangrijkste wilde zijn. Als ze deze zou weten te ontwijken door hem te blokkeren met een succesvolle aanval, had ze in ieder geval een voorsprong. Vooral als de aanval de Cyndaquil nog schade wist aan te brengen ook. “Gebruik je Night Shade, Mirage,” antwoordde Thirza. Hard genoeg om hoorbaar te zijn voor Mirage, die dicht bij haar was, maar te zacht om gehoord te kunnen worden door haar tegenstander. Wat moest ze anders, haar taktiek gelijk verklappen door hardop te schreeuwen dat ze een illusie zou gebruiken om Mirage te beschermen? Nee, dat zou op zijn minst onhandig zijn. Voor haar, in ieder geval. Een half zwart half paars gekleurde gloed met een blauwe rand verspreidde zich over de rode lichtbol achter Mirage’s masker, om vervolgens als een straal afgeschoten te worden door Mirage, recht op de Cyndaquil af. Het afvuren van de straal had, jammer genoeg, tijd gekost, waardoor een aantal van de vlammende bolletjes de Duskull hadden geraakt. Thirza fronste lichtjes. Hij had zijn aanval niet snel genoeg uitgevoerd. Misschien zou ze hem toch nog wat meer op snelheid moeten trainen. Hoe dan ook, als de Night Shade geraakt had, was dat uitzonderlijk goed nieuws voor haar. De Cyndaquil zou een illusie zien. Een illusie, waar je niet uit zou kunnen komen zolang je niet door had dat het nep was. Deze aanval had gebleken om bijzonder effectief te zijn tegen aggressieve pokémon; ze vielen in de wilde weg iets aan, waardoor ze zichzelf uiteindelijk alleen maar vermoeiden en schade aanbrachten. Thirza richtte haar blik op de Cyndaquil en zijn trainster. Hoe zou de vuur pokémon op de illusie reageren?

Chiara keek verbaasd naar haar tegenstander. Ging ze haar pokémon niet commanderen iets te doen? Of.. Op zijn minst de aanval te ontwijken? Net op dat moment zag ze de aanval van Mirage die regelrecht op Taiki afschoot. Het was te laat om hem nog te ontwijken, dus Taiki werd volop geraakt. De Cyndaquil viel achterover door de impact, maar krabbelde vlug weer overeind. Chiara, echter, had haar twijfels hierover. Ze herkende de aanval als Night Shade. Had die aanval niet een speciaal effect, of had ze het nu bij het verkeerde eind? ''Taiki, doe je Tackle,'' probeerde ze voorzichtig, niet wetend of de Cyndaquil wel helemaal in orde was. Er zat meestal iets achter Psychic of Ghost-type aanvallen, iets dat niet goed was. Taiki reageerde niet, wat ervoor zorgde dat ze fronste. Was hij doof geworden of wilde hij het gewoon niet horen? Het kon toch niet zo zijn dat hij in slaap was gevallen, of wel? ''Tackle,'' sprak ze nu iets harder. Nu scheen hij wel te reageren, maar in plaats van op de Duskull af te rennen draaide hij zich om. Vragend keek ze haar pokémon aan. Wat was hij van plan? Op dat moment schoot hij op haar af, terwijl hij inderdaad zijn Tackle inzette. Ze kon hem nog net ontwijken. ''Ben je gek geworden?'' Was hij verward? Nee, dat kon niet. Of wel? Nogmaals een Tackle, dit keer gericht op Kioko. De Pichu sprong verward aan de kant, en keek de Cyndaquil geschokt aan. Vervolgens ging ze bij Chiara staan en klampte zich onzeker aan haar been vast. Chiara gromde even. Wat had hij? Ze wilde het effect weten. Zo snel gaf ze zich niet gewonnen. Was er maar een manier om Taiki uit zijn toestand te halen. Misschien had ze wat beter na moeten denken over dit gevecht, dan zat ze nu niet in de problemen.

Een goedkeurend gegrinnik kwam van Thirza af. Lichtelijk geamuseerd keek ze toe hoe de Cyndaquil zijn trainster aanviel. Night Shade had gewerkt, en niet zo’n beetje ook. De Cyndaquil was compleet in de war. Samengevat; ze hadden nu vrij spel. En als het effect van Night Shade uit was gewerkt, kon ze Mirage gewoon nog Confuse Ray laten gebruiken. Het effect was hetzelfde, ongeveer. “Mirage, gebruik je Shadow Sneak!” riep Thirza. De Duskull verdween, en als je goed oplette, kon je een zwarte schaduw zien bewegen in de richting van Taiki. De schaduw vermengde zich samen met die van Taiki, en de Duskull was klaar om aan te vallen. Het gevecht werd wel erg makkelijk op deze manier. Niet dat het haar erg veel uitmaakte. Ze gokte in ieder geval dat de Cyndaquil vrij zou komen uit de illusie op het moment dat Mirage zijn aanval uitvoerde. En als de illusie door zou gaan… Dan zou ze alleen maar geluk hebben. Kort richtte ze haar blik op Chiara, om te controleren of zij niet een of ander geheim plan had dat op haar gezicht af te lezen was. Het scheen niet zo te zijn, in ieder geval. “Mirage, nu!” beval Thirza. De Duskull kwam tevoorschijn uit de schaduw, raakte als het goed was Taiki, alhoewel Thirza dit niet goed kon zien, en vloog vervolgens terug naar Thirza. Ze knikte goed keurend. “Mirage, bereid je Confuse Ray voor,” besloot ze. Als het goed was, zou de Cynadquil elk moment de illusie kunnen verbreken, als hij dat niet al had gedaan. Ze zouden er klaar voor zijn. De rode bol achter Mirage’s masker begon helder te gloeien, en er kwam een helder, paars gekleurd licht vanaf. “Wachten,” sprak Thirza. Pas als de Cyndaquil aan zou vallen, wilde ze dat Mirage zijn Confuse Ray uitvoerde. Het was eigenlijk best wel handig om hem in haar team te hebben. Irritant voor haar tegenstander, maar handig voor haar. Wie wilde nou niet zijn tegenstander in verwarring kunnen brengen met behulp van een illusie? Al helemaal als het er voor zorgde dat je vrij spel kreeg. Het was een fijne aanval, al zei ze het zelf.

“Mirage, gebruik je Shadow Sneak!” De Duskull verdween. Verward keek Chiara rond, en merkte uiteindelijk de zwarte schaduw op die richting Taiki ging. “Mirage, nu!” De Duskull verscheen uit Taiki's schaduw en raakte de Cyndaquil volop, die piepend achteruit vloog en op de grond terecht kwam. Moeizaam kwam hij overeind en keek verbaasd om zich heen. Hieruit kon Chiara opmerken dat Taiki weer zijn oude ik was. Ze mocht alleen niet te vroeg juichen, want Thirza had alweer een aanval klaar. “Mirage, bereid je Confuse Ray voor.” Oh god, ze had hem net weer normaal. De Cyndaquil knarste zijn tanden even, en wachtte tot zijn trainster hem iets opdroeg. Deze was echter haar kansen aan het overwegen. Nouja, niet haar kans om te winnen. De kans hoe lang ze het nog vol kon houden. Taiki snoof kort en draaide zich weer om, zijn blik op zijn tegenstander gericht. Zonder ook maar één kik te geven zette hij zich af en rende op Mirage af. Zijn snelheid werd steeds hoger, totdat er een witte straal achter hem verscheen. Chiara keek verbaasd op toen ze haar pokémon als het ware zag wegschieten. Ze keek nog verbaasder toen ze de witte streep zag verschijnen. Was dat.. Quick Attack? Waar had hij dat geleerd? Wacht, dat had toch geen effect op een pokémon als Mirage? ''Taiki?'' De pokémon stopte vlak voor zijn tegenstander en sprong omhoog, zodat hij nu op gelijke hoogte zat met de Duskull. Vlug keek hij zijn trainster afwachtend aan, alsof hij verwachtte dat ze nu begreep waar hij op uit was. En dat deed ze ook. ''Doe je Ember!'' De Cyndaquil opende zijn mond, haalde diep adem en spuuwde toen de vuurballen weer uit. Hij kwam vervolgens weer soepel op de grond terecht, en hijgde even. Hopelijk was zijn aanval niet voor niets geweest.