Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood zo aug 29, 2010 12:44 pm

Het zachte knikken van Ryoma maakte Demy lichtelijk ongerust. Was hij bang voor de vlammen van Daystar? De meeste mensen mochten niet op haar rug, maar omdat Demy Ryoma zelf had gevraagd - en Daystar dat vast en zeker gehoord had - zou ze hem moeten toelaten. Zodra Ryoma zijn handen op haar rug plaatste, wist ze dat Daystar had geluisterd. Daarom streelde ze de hals van de Pokémon één maal. Gelukkig hees Ryoma zich vlug op de Ponyta en sloot hij zijn armen vrij strak om Demy's middel. Daar had ze geen problemen mee; ze vond het juist prettig. Als hij dat niet deed, kon ze niet weten of hij er nog zat. Demy moest echter wel naar voren hangen om Daystar goed vast te kunnen grijpen. Zo kwam ze ook dichter bij her oor, en kon ze makkelijker bevelen geven zonder te hoeven schreeuwen. ''Daystar, ga maar zo hard je kan, het maakt niet uit waar heen,'' sprak ze zacht. De Ponyta draaide haar kop een stukje, zodat ze de trainers op haar rug beter kon zien. Daarna richtte ze haar blik naar voren en zette ze zich af.

Zodra Daystar haar achterbenen naar achteren strekte, voelde ze dat ze iets met veel kracht raakte. Nieuwsgierig draaide ze haar hoofd weer om. Daar zag ze de vrouw die Rythm had willen stelen. Ze was achterover gevallen in een onhandige houding en het leek er op dat ze een ernstige bloedneus had. Ha! Mooi! Had Daystar ook nog wat kunnen doen. Tevreden en vol nieuwe energie versnelde Daystar. De bloemen schoten aan beide kanten voorbij. De wind raasde door de vurige manen van de Ponyta. In tijden had ze niet zo gerend. Maar, stiekem vond ze het heerlijk.

''Stop hier maar,'' klonk de stem van Demy. Ze vond dat ze wel ver genoeg hadden gereisd. Achter zich was de vrouw niet meer te zien, dus zag zij het als veilig. Dat ze door Daystar geraakt was wist ze, maar ze had niet om durven kijken. Het was vast geen prettig gezicht geweest. De Ponyta vertraagde haar pas en stopte uiteindelijk. Zacht streelde Demy haar Pokémon. Nog steeds trok het schuldgevoel door haar heen, maar ze negeerde het. Het ging er om dat ze de Charmander terug had. Opeens bedacht ze zich dat hij waarschijnlijk niet bij haar wilde zijn, maar bij de vrouw. Dan wilde hij al helemaal geen nieuwe trainer. Demy had geen Charmander nodig, dus zou ze hem moeten verkopen. Maar, dan had de Charmander eerst weken 'training' nodig, om weer socialer te worden. Demy kon zich voorstellen dat het lang zou duren voor de Charmander aan haar gewend was, laat staan daarna nog een nieuwe trainer! Dit was een ramp, een vreselijke ramp. Misschien hadden ze de Charmander beter bij de vrouw kunnen laten. Twijfelend beet ze op haar lip. Terug gaan wilde ze niet, want die Charmander was oorspronkelijk van haar. Ze vergat helemaal dat ze nog op Daystar zat, terwijl het schuldgevoel haar hele gedachtestroom beïnvloedde.

- Enorm flut :/ -

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood ma aug 30, 2010 5:25 am

Demy moest een beetje vooroverbuigen waardoor Ryoma ook een beetje voorover kwam te hangen. Hij hoorde dat ze iets in het oor van haar Pokémon fluisterde, maar hij kon echter niet horen wat het precies was. Toen hij de spieren van Daystar voelde aanspannen kneep hij gelijk zijn ogen dicht. Hij klemde zich vast aan Demy, het maakte hem op dit moment niet zoveel uit dat hij lichaamelijkcontact had met iemand wat hij normaal haatte. Hij voelde de wind door zijn haren en op zijn wangen. Langzaam opende hij zijn ogen. Het was op zich een raar gevoel; ze gingen vooruit, maar hij bewoog zelf nauwelijks. Hij keek eventjes over zijn schouder en zag hoe vele bloemen de lucht in werden geblazen door het harde afzetten van Daystars hoeven.
’Stop hier maar,’ klonk de stem van Demy. Die woorden voelde als een soort redding voor Ryoma, hij vond dit nogal eng en hij haatte angst. Langzaam kwam de Pokémon tot stilstand. Ryoma slaakte een zucht van opluchting, de vrouw was uit het zicht verdwenen dus ze waren nu wel veilig. Hij voelde hoe Daystar nogal hevig hijgde en hij twijfelde geen moment en liet zich van haar rug afglijden. Hij was nog nooit zo blij geweest om weer op de grond te staan. Hij keek eventjes naar Daystar en liet zijn hand zachtjes over haar heen glijden. Toen keek hij weer naar Demy, die was blijkbaar weer met haar gedachten ergens anders. ’Haal Charmander eens tevoorschijn,’ sprak hij opeens. Hij had een vrij serieuze blik op zijn gezicht. ’En ik weet dat je het niet wilt… Maar het maakt niet uit of je het nu doet of een paar dagen later; zijn reactie zal vrijwel het zelfde zijn. En om het vooreeuwig uit te stellen zou niks helpen,’ merkte hij zachtjes op. Hij wou de Charmander wel eens zien als hij nu aan hun kant stond. Natuurlijk zou hij een felle reactie geven op het feit dat hij het wel kon schudden die vrouw ooit nog terug te zien. Maar als het echt waar was dat Demy hem had verzorgd toen hij nog een ei was, dan zou er toch wel iets goeds in hem moeten zitten? Eigenlijk kan geen enkele Pokémon of mens puur slecht zijn, overal zit wel wat goeds in. Hij keek eventjes om zich heen en slikte toen. Waar waren ze nou precies? Hij wist dat hij ooit weer zijn spullen moest gaan zoeken, in dit grote en het leek wel oneindige bloemenveld. Hij zuchtte eventjes. Het enige wat er nu toe deed was die Charmander en niet het feit dat ze hun weg een soort van kwijt waren. Hij keek afwachtend naar Demy. Wachtend op haar reactie.

- Alsof dit niet flut is of zo? En het is ook nog klein D: –

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood di aug 31, 2010 1:07 pm

''Haal Charmander eens tevoorschijn.'' Demy keek op en richtte haar blik op Ryoma. Had hij iets gezegd? Ze was zo bezig met haar gedachten, dat ze niet geluisterd had. Voor ze het wist verbrak zijn stem echter de stilte weer. ''En ik weet dat je het niet wilt… Maar het maakt niet uit of je het nu doet of een paar dagen later; zijn reactie zal vrijwel het zelfde zijn. En om het voor eeuwig uit te stellen zou niks helpen.'' Demy begreep er niks van. Misschien had ze toch maar meteen moeten luisteren. Wat had Ryoma gezegd? Dat 'zijn' reactie hetzelfde zou zijn, en ze moest het niet voor eeuwig uitstellen. Nou, daar had ze veel aan. Ze wist meteen waar hij het over had. Dus niet.
Toch gleed Demy's blik automatisch naar de Pokéball aan haar riem. Ze staarde er enkele tellen naar voor ze maar eens van Daystar af besloot te springen. Hoewel ze dat normaal altijd zo soepel deed, ging het nu veel minder makkelijk. Misschien omdat haar concentratie totaal niet bij het afstappen lag, maar bij de Pokéball. Plots schoot haar te binnen dat Ryoma het wellicht over het 'vrijlaten' van de Charmander had gehad. Niet echt vrijlaten, maar zijn Pokéball openen zodat hij vrij rond kon lopen. Misschien zou hij terug proberen te rennen naar de vrouw. Nah, vast niet..
Zodra Demy stevig op haar voeten stond pakte ze de Pokéball beet. Ze liet het ding nog niet groter worden, maar hield hem even in haar hand. Opnieuw bleef ze er enkele tellen naar staren. De Charmander zou veel zorg nodig hebben, maar had Demy wel de tijd om daar voor te zorgen? Ze had ook haar eigen Pokémon al en de hele daycare. Als hij meteen goed zou reageren zou ze hem wellicht houden. Anders zou ze overwegen om hem vrij te laten.
Diep ademde Demy in daarna ze de Pokéball groot liet worden. Iets in haar hield haar tegen, maar ze zette door en liet de Pokéball open gaan. De straal die er uit verscheen raakte de grond op een meter afstand voor Demy's voeten en vormde zich tot de Charmander die ze eerder in de Pokéball had gedaan. Zijn groene ogen openden zich langzaam en richtten zich even om Demy. Vervolgens veranderde zijn uitdrukking in iets wat duidelijk niet vrolijk kon zijn.
Een zucht verliet Demy's mond. Moest ze nou alweer vechten? Eerst wilde ze een poging doen ze Charmander te kalmeren. Ze knielde, zodat ze dichter bij de Charmander leek te zijn. Zodra ze goed zat kwam hij op haar af gestormd, met zijn kaken wijd open voor een Crunch Aanval. Demy wist echter precies hoe ze dat makkelijk tegen kon houden. Precies op het goede moment greep ze de Charmander onder zijn oksels en tilde ze hem op. Zijn beentjes bleven nog even rennen, tot hij besefte dat dat niks uit maakte. Kwaad richtte hij zijn ogen op Demy. Een grom steeg diep vanuit zijn keel op. Demy vond het vreselijk om zoveel haat in zo'n kleine Charmander te zien. Hij moest weer leren wat liefde was, en dat zou tijd kosten. Een omhelzing zou al veel helpen, maar dan zou hij zijn nagels in haar zetten. Daarom keek Demy om naar Ryoma. ''Ryoma, wil jij Rythm even uit haar ball halen?'' vroeg ze. Op haar gezicht stond een ongeruste uitdrukking. ''Haar Pokéball zit recht op mijn heup.'' Ze ging zo zitten dat de Pokéball zeer makkelijk te pakken was. De Charmander stak ondertussen zijn klauwen uit, in de hoop een haarlok van Demy te kunnen grijpen en er zo hard mogelijk aan te trekken. Helaas had ze daar rekening mee gehouden en hield ze hem op een veilige afstand.

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood wo sep 01, 2010 4:17 am

Afwachtend keek Ryoma naar Demy, die niet echt leek te luisteren. Ook al kwam ze eerst zo soepel op Daystar, het leek er nu eerlijk… onervaren uit hoe ze afsteeg. Toen ze stevig op de grond stond pakte ze eindelijk de Pokéball waar ze zolang naar had zitten staren. Ze ademde diep in en maakte de Pokéball groter. Er kwam een geforceerde glimlach op Ryoma zijn gezicht, blijkbaar zou ze hem dus wel durven eruit te halen. Toen ze de Pokéball open deed kwam er zoals gewoonlijk een rode straal uit, die een paar meter voor Demy’s voeten de grond raakte. Het duurde niet lang of er verscheen een Charmander. Hij zag er eerst nogal verward uit, maar toen zijn ogen Demy spotte veranderde zijn blik dat je totaal niet vrolijk kon noemen.
Rustig keek Ryoma toe hoe Demy knielde. Hij twijfelde er totaal niet aan dat het fout kon gaan; Demy was een zeer ervaren Breeder… Zover hij dacht dat ervaren was. Maar nog voor Demy iets kon zeggen stormde de Charmander op haar af. Hij opende zijn kaken; duidelijk weer die Crunch aanval die die vrouw hem eerder had laten doen. Ryoma wou zijn ogen dicht doen of zijn blik afwenden, maar het lukte hem niet. Net op het goede moment pakte Demy hem vast onder zijn oksels en tilde ze hem op. Vol bewondering keek Ryoma ernaar. De Charmander probeerde tevergeefs door te rennen met zijn pootjes bungelend in de lucht. De Pokémon gromde diep vanuit zijn keel tegen Demy terwijl hij haar kwaad aankeek. Demy keek om naar Ryoma, die daar maar stond te kijken. ’Ryoma, wil jij Rythm even uit haar ball halen?’ vroeg ze. Hij schrok een beetje op en had maar half gehoord wat ze zei. De onrustige blik op haar gezicht zorgde ervoor dat hij de volgende woorden wel allemaal hoorde. ’Haar Pokéball zit recht op mijn heup.’ Hij moest dus een Pokéball van haar pakken… Misschien dat hij een van haar Pokémon eruit moest halen. Hij knikte en liep naar haar toe. Ondertussen ging Demy zo zitten dat hij er makkelijker bij zou kunnen. De Charmander zag hier de mogelijkheid om haar aan te vallen en stak zijn klauwen uit. Helaas voor hem had ze hiermee rekening gehouden en hem op een veilige afstand gehouden. Terwijl Ryoma met een trillende hand de Pokéball van Demy haar riem los klikte keek hij naar de Charmander. Zonder dat hij er erg in had lachte hij zachtjes en spottend om zijn gedrag. Hij kon zichzelf eigenlijk wel herkennen in de Pokémon toen hij nog een kleuter was. Zijn moeder verbood hem altijd dingen, maar hij deed het toch gewoon en als hij dan weg wou rennen pakte ze hem een soort van hetzelfde op zoals Demy nu deed bij de Charmander. Maar als Demy hem als ei had verzorgd, zou hij misschien nu wel een soort van kleuter zijn, toch? ’Hij is net een kleuter,’ merkte hij op terwijl hij plagerig naar de Charmander keek. Hij ging weer rechtop staan en opende de Pokéball. Er kwam een rode straal uit, net zoals bij de Pokéball van de Charmander. Maar deze keer veranderde hij niet in een Charmander, maar in een Kricketune, Rythm. Wat was Demy nou weer van plan met haar? Hij keek weer naar de Charmander en grijnsde spottend naar hem. Deze Pokémon was nog best wel intressant.

- Sorry voor mijn kleine post (; -

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood ma sep 06, 2010 9:59 am

- Excuses voor de late post, maar mn inspiratie wil niet meewerken en ik ben ziek. :/ -

Demy merkte dat Ryoma's handen trilden, maar besloot er niets van te zeggen. Misschien werd hij daar nerveuzer van. Dat wilde ze niet. Ze voelde hoe de Pokéball van haar riem los werd gehaald. Het spottende lachje van Ryoma hoorde ze niet. De Charmander had ontdekt dat hij haar polsen open kon krabben, dus moest ze hem anders vast pakken. Dat was nog een heel gedoe. ''Hij is net een kleuter,'' klonk de stem van Ryoma. Demy kon niets terug zeggen, maar hoefde dat ook niet perse. De Charmander wilde nu bijten. Ze hoorde het welbekende geluid van een openende Pokéball. Rythm's stem volgde al snel. Ze hield haar hoofd even vragend scheef. Wat deed die Charmander bij Demy, en waarom hield Demy haar zo vast? Tijd om vragen te stellen had ze niet, want ze kreeg een bevel. ''Rythm, wil jij een kalmerend muziekje spelen?'' Een grijns sierde het gezicht van de breedster. Ze had het gekke - en toch slimme - idee gekregen dat de Charmander misschien wat.. aardiger was als hij rustiger was. Ze had besloten om hem niet in slaap te laten brengen, omdat hij als hij wakker werd dan waarschijnlijk weer ging aanvallen. De Kricketune knikte en legde haar armen op elkaar. Haar ogen sloten zich en het leek er op dat ze zich concentreren. Meestal vroeg Demy of ze de tegenstander in slaap wilde brengen, maar nu was het simpelweg kalmeren. Toch vertrouwde ze er op dat Rythm dat kon. Langzaam begon ze haar armen over elkaar te strijken, zodat de lucht gevuld werd met trillingen. Deze trillingen klonken voor mensen en Pokémon als geluid. Het resultaat was dat de Charmander na enkele tellen minder pogingen deed om Demy te slaan. Die voelde zich ook rustiger door de klanken van haar Kricketune. Langzaam stopte de Charmander met zijn pogingen. Demy durfde hem nu wel op de grond te zetten. Voorzichtig zette ze hem op zijn kont in het gras. Zijn ogen waren gesloten en hij concentreerde zich blijkbaar alleen op de muziek. Ook Rythm ging helemaal op in haar muziek. Demy had even de tijd om een glimlach te werpen naar Ryoma. ''Bedankt,'' mompelde ze zachtjes, waarna ze haar blik weer op de Charmander richtte. Haar ogen sluiten zou riskant zijn, want dit kon ook schijn-gedrag zijn. Toch verwachtte Demy niet dat hij opeens weer 'kwaadaardig' zou worden. Nee.. Natuurlijk niet..

- Hmpf. Vanaf nu zijn je posts pas klein als ze kleiner zijn dan dit. Punt uit. -

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood ma sep 06, 2010 11:43 am

Stevig klemde Ryoma de Pokéball in zijn hand. Eerst bedacht hij dat het beter zou zijn om hem gelijk terug te geven, maar Demy was te druk bezig de Charmander anders vast te houden. Dus haar nu lastig vallen met haar eigen Pokéball zou het laatste zijn wat ze kon gebruiken. Hij keek weer naar Rythm, wat was Demy van plan met haar? De Pokémon zelf had echter ook geen idee wat er gaande was, want die hield haar hoofd vragend schuin. ’Rythm, wil jij een kalmerend muziekje spelen?’ vroeg Demy aan haar Pokémon terwijl ze een grijns toverde op haar gezicht toverde. Ryoma had het gevoel dat hij haar plan wel wist nu. Duidelijk doelde ze erop de Charmander te kalmeren doormiddel van een rustgevend muziek. En Rythm was de aangewezen Pokémon om dat muziekje te maken. Hij had al eerder ervaring gekregen met de natuurlijke aanleg van de Kricketune om mooie muziekjes te maken. Hij vond het nog steeds vrij speciaal, maar hij moest zich blijven concentreren op de situatie nu. Toen Ryoma weer gefocust was en aandachtig keek naar Rythm had ze haar armen al op elkaar gelegd, klaar om muziek te maken. Langzaam begon ze haar armen over elkaar te strijken waardoor de lucht gevuld werd met trillingen. Deze trillingen waren geluidstrillingen. Het duurde maar een paar tellen of de Charmander zijn pogingen om Demy te slaan begonnen zichtbaar te minderen en uiteindelijk stopte hij er zelfs mee. Demy deed een nogal riskante zet door hem op de grond te zetten. De Charmander liet zich rustig op zijn achterste in het gras zetten. Hij was duidelijk te geconcentreerd op de muziek, want hij had zelfs zijn ogen gesloten. Ryoma wisselde eventjes een blik uit naar Demy, die naar hem glimlachte. ’Bedankt,’ mompelde ze zachtjes. Ryoma knikte enkel. Vrijwel gelijk richtte ze hun blik weer op de Charmander. Nog steeds naar de Charmander kijkend liep Ryoma iets dichter naar Demy om haar haar Pokéball terug te geven. Er ontsnapte hem een opgeluchte zucht uit zijn mond, maar hij voelde zich nog steeds gespannen. ’Slim bedacht,’ prees hij de Breeder, maar hij had eigenlijk ook niet echt anders van haar verwacht ook al kende ze elkaar niet echt lang. ’Misschien dat hij nu tot reden vatbaar is,’ merkte hij weifelend op. Hij hurkte naast Demy en klikte haar Pokéball weer vast aan haar riem. Hij keek afwachtend naar de Charmander. Eigenlijk wou hij dolgraag nu ook zelf wel iets doen met de Pokémon, waarom bleef een raadsel voor hem. Maar hij bedacht dat het beter was als Demy nu verder zou gaan met waar ze al de hele tijd mee bezig was; de Charmander helpen herinneren dat hij niet bij die vrouw thuis hoort.

- Flauwerd D:… Heb altijd de neiging om te zeggen dat mijn posts klein zijn, omdat ik ze dat eigenlijk ook altijd vind xD. Maar misschien heb je typblock of zo o_o
En geloof ik IS deze kleiner, HA. Wat ben ik weer pro bezig =w= –

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood di sep 07, 2010 4:07 am

- Helaas, op mijn eigen pc is hij wel 2 regels langer. xD-

Het horen van Ryoma's stappen liet Dem haar blik weer van de Charmander af halen. Vlug keek ze of iemand anders nog wel naar hem keek. Daarbij spotte ze Daystar's blik, die strak op de Pokémon gericht was. Daystar, die was wel te vertrouwen.. Vervolgens liet ze haar ogen zich weer naar Ryoma keren. De Pokéball van Rythm had hij nog. Blijkbaar was dat waarom hij naar haar toe liep. Tenminste, dat dacht Demy. ''Slim bedacht.'' Demy grijnsde, maar zei niks. Complimenten waren leuk, maar dit was nou eenmaal haar werk; de omgang met Pokémon. En als ze Rythm niet had gehad, was ze waarschijnlijk niet eens op het idee gekomen.''Misschien dat hij nu tot reden vatbaar is,'' sprak Ryoma vervolgens. Of dat zo was, wist Demy niet. Haar blik keerde zich weer richting de oranje Pokémon, die was gaan liggen. Zijn ogen waren inmiddels weer geopend en op Demy gericht. Ze hoopte dat hij nadacht over haar woorden, dat hij pogingen deed om haar stem te herinneren. Demy besloot een poging te doen hem daar bij te helpen. Ze stak haar hand voorzichtig uit. Riskant, want hoewel de Charmander nu kalm was, kon hij nog prima bijten of krabben. Dat deed hij echter niet. Het enige wat hij deed, was voorzichtig aan de hand snuffelen. Door het ei heen had hij niks kunnen ruiken, maar dat weerhield hem er blijkbaar niet van om toch een poging te doen iets te herinneren. Zodra hij stopte, sloot hij zijn ogen weer. Demy waagde de gok en strekte haar arm uit, om de Charmander zacht over zijn kop te strelen. Dat liet hij toe, maar het leek er niet op dat hij er echt van genoot. Misschien was hij te diep in gedachten. Daarom trok Demy haar hand maar weer terug. Ze merkte nu opeens dat Ryoma de Pokéball weer aan haar riem had gehangen. Vreemd dat ze dat niet gemerkt had. ''Charmander, misschien was je te jong..'' sprak Demy, gevolgd door een zuchtje. Toch wist Demy vrijwel zeker dat dat niet de enige reden was. Hoewel hij zich dingen probeerde te herinneren, kon het zijn dat hij Demy helemaal niet aardig vond. Hoe hij haar had proberen aan te vallen was daar het bewijs van. De enige reden dat hij nu zo kalm was, was het lied van Rythm, die nog steeds de lucht vulde met zijn mooie klanken. Als ze zou stoppen, zou zijn kalmte wellicht verdwijnen en zou hij weer pogingen doen haar aan te vallen. Ze moest dus eerst zijn vertrouwen winnen, voor ze Rythm kon laten stoppen. Maar, dat kon nog dagen, nee, weken gaan duren! En Demy had zeker al een hoop te doen. Opnieuw drong de gedachte haar te binnen dat het verkeerd was geweest om de Charmander terug te stelen. Maar, Demy dwong haarzelf om het omgekeerde te denken.

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood di sep 07, 2010 9:55 am

Ryoma had de hele tijd zijn adem ingehouden. Niet van de spanning, want die was voor het grootste gedeelte al gezakt, want de Charmander was zelfs gaan liggen. Meer zodat hij zichzelf ervan weerhield een opmerking te maken over het feit dat het hem te lang duurde. Hij pakte het ritme van ademhaling weer op toen hij zag dat Demy haar hand uitstak naar de Charmander. Eindelijk weer eens wat boeiends om naar te kijken, hoopte hij. Ryoma had verwacht dat hij weer een poging tot bijten wou proberen, maar dat deed hij niet. Het enige wat hij deed was er voorzichtig aan snuffelen. Zodra hij zijn snuit weghaalde van de hand sloot hij zijn ogen. Riskant vol strekte Demy haar arm uit om de Charmander zacht over zijn kop te strelen. Deze liet het gewoon toe, maar hij genoot er niet echt van. Zonder verder nog iets te doen trok de Breeder haar arm weer terug. ’Charmander, misschien was je te jong…’ zei ze, waarna een zuchtje over haar lippen kwam. Nogal bezorgd draaide Ryoma zijn hoofd en rukte hij zijn blik los van de Charmander om naar Demy te kijken. Hij had eigenlijk best wel met haar te doen. Ze leek er erg mee te zitten. Maar eigenlijk zou iedereen zich zo voelen als ze in haar situatie zaten. Ze had, volgens hem, best lang voor Charmander gezorgd toen hij nog een ei was. En om nu hem zo te zien, de Pokémon waar je zoveel moeite aan had besteed en zoveel aan gehecht had kunnen raken. Ryoma hapte een keer naar adem en sloot zijn ogen. Het was tijd dat hij ook eens wat zou doen. Langzaam liet hij zijn knieën naar voren gaan tot ze het gras raakte en hij op zijn knieën zat. Hij liet zich naar voren buigen en strekte zijn handen uit, zodat die ook in het gras kwamen. Met een ernstige blik op zijn gezicht keek hij naar de Charmander. ’Ik weet hoe het voelt om dingen te doen die van je gevraagd worden maar die je totaal veracht. Heb het zelf vaak genoeg meegemaakt,’ begon hij op een vaste heldere toon. ’Maar ik weet dat die mensen die je ertoe dwingen je het te doen alleen maar het beste met je voor hebben… Heb dit een lange tijd niet gerealiseerd, maar nu ik een soort van een van dat soort mensen ben weet ik dat wel. En we kunnen je nergens toe dwingen en ik weet dat je je best probeert om je je het te herinneren. Maar ik denk dat het nu juist het beste is om alles te vergeten,’ stelde hij vast. Hij zweeg eventjes, maar deed dit niet om een reactie te kunnen krijgen. Hij haalde een hand van de grond af en stook deze uit naar de Charmander, een soort van alsof hij zijn poot wou schudden. ’Het is het beste om alles te vergeten wat er is gebeurt… En te beginnen met een nieuwe start, snap je?’ legde hij zijn voorafgaande woorden uit. Hij had de neiging om over zijn schouder naar Demy te kijken, haar reactie te zien… Maar als hij nu weg zou kijken zou de Charmander hem misschien pijn doen of zo, ook al was Rythm nog steeds bezig met muziek maken.

- Verdorie >:l -

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood za okt 02, 2010 4:13 am

Na alle pogingen van het meisje om de Charmander weer bij zijn zinnen te krijgen deed de jongen weer een poging. Veel verwachtte hij er niet van, maar hij besloot toch zijn ogen op hem te richten. Misschien werd het wel wat. Alhoewel.. Nee, toch niet.
''Ik weet hoe het voelt om dingen te doen die van je gevraagd worden maar die je totaal veracht. Heb het zelf vaak genoeg meegemaakt,'' begon hij. De Charmander fronste. Welke kant wilde hij op? Hij had het niet erg gevonden om in gevechten gebruikt te worden, hoewel zijn trainster nou niet echt de slimste was. ''ik weet dat die mensen die je ertoe dwingen je het te doen alleen maar het beste met je voor hebben… Heb dit een lange tijd niet gerealiseerd, maar nu ik een soort van een van dat soort mensen ben weet ik dat wel. En we kunnen je nergens toe dwingen en ik weet dat je je best probeert om je je het te herinneren. Maar ik denk dat het nu juist het beste is om alles te vergeten,'' vervolgde de jongen. Het werd de Charmander nu duidelijk dat het meer om het meisje ging. Zijn uitdrukking liet niet merken dat hij erg geamuseerd was. Hoe kon de jongen nou bepalen of hij zijn best deed? Misschien wilde hij haar helemaal niet meer herinneren. Hij snoof een klein vlammetje uit zijn bek, luisterend naar de rest van de woorden. ''Het is het beste om alles te vergeten wat er is gebeurt… En te beginnen met een nieuwe start, snap je?'' Zijn blik raakte die van de jongen weer. Dus hij vond dat hij alweer iemand moest vergeten? Toch voelde de Charmander iets voor zijn woorden, alsof hij het beter begreep dan hij zelf besefte. Hij sloot zijn ogen en dacht na. Maar, hoe zou hij het voor elkaar krijgen om met een nieuwe start te beginnen? Je kon je persoonlijkheid niet zomaar veranderen, en hij was niet van plan om echt van het meisje te gaan houden. Hoe goed ze zijn ei ook had verzorgd. Zijn mening stond vast..

Demy knipperde met haar ogen. Hoewel de Charmander niet liet zien dat hij begon bij te draaien was het duidelijk dat Ryoma's woorden hem aan het denken hadden gezet. Een glimlach verscheen al snel op haar gezicht. Ryoma was geweldig met Pokémon zonder het zelf te beseffen. Hij zou waarschijnlijk een uitstekende Breeder worden door zijn begrip voor bepaalde situaties. Iets aan de manier waarop hij de Charmander had toegesproken vond ze stukken beter dan haar eigen methode. Zij had wanhoop laten zien, ze had geprobeerd hem zich iets te laten herinneren. Maar Ryoma zei dat hij opnieuw moest beginnen door het opnieuw te proberen. Demy haalde diep adem en besloot toen wat woorden te spreken. ''Volgens mij.. moet jij de Charmander verzorgen, tenzij je dat niet wilt.'' Ze had zeker door dat Ryoma al een vuur-Pokémon had, maar toch vond ze dat hij de Pokémon tijdelijk of permanent moest verzorgen. En hoewel Demy hem het liefste zelf zou verzorgen, was Ryoma alstijd beter dan die vrouw.

Onderwerp: Re: Ryoma's Big Discovery: Pokémonfood zo okt 03, 2010 9:28 am

De Charmander keek Ryoma verscheidene keren aan. Alhoewel Ryoma zelf ook zijn blik wou afwenden bleef hij hem rustig aankijken, hopend op een reactie. Voorzichtig haalde hij zijn hand weer terug en ging hij weer zitten. Nogal opgelucht slaakte hij een zucht. De Charmander scheen zijn woorden zo ongeveer begrepen te hebben. Hij kreeg er een best goed gevoel door, een nogal trots gevoel. Ryoma draaide eventjes zijn hoofd en keek naar Demy, die een glimlach op haar gezicht had getrokken. ’Volgens mij… Moet jij de Charmander verzorgen, tenzij je dat niet wilt.’ Ryoma zijn ogen werden groot, werd er nu een soort van verantwoordelijkheid op hem gelegd? Weifelend keek hij eventjes naar de grond, waarna hij nog een blik wierp op de Charmander en toen weer op Demy. ’Ik heb er niets op tegen… Alleen weet ik niet zeker of dat ik het wel kan.’ Hij sloeg zijn ogen neer, dit was niets voor hem. ’Ik ben niet echt het zorgelijke type, en ik weet nauwelijks iets van Pokémon, tenzij jij me misschien iets kunt leren.’ de laatste woorden kwamen met moeite over zijn lippen. Hulp vragen was nou eenmaal niet zijn sterkste kant. Hij keek weer naar de Charmander. ’En wil hij het zelf eigenlijk wel?’ Er tekende zich een lichte frons af op zijn gezicht, een beetje de woorden van Demy in twijfel nemend. Charmander was nu de belangrijkste, dus vrijwel alle opties moesten door hem goedgekeurd worden.

- Sorry voor kleine flutpost... But it has been so long since I last RPGed with Ryoma xd... Dus hopelijk weet je nog een goede post te maken hierop ;-; -