Twee lange weken.

Het was twee weken geleden geweest, dat Thirza had besloten om aan de concentratie van haar Duskull te werken. Steeds als ze midden in een gevecht zaten, verloor hij zijn concentratie aan iets onbelangrijks. Dat moest hij afleren, want elke tegenstander zou daar winst uit willen halen. Ze had hem keer op keer laten vechten tegen wilde pokémon. Ze waarschuwde hem niet als er een aanval op het werd afgevuurd terwijl hij niet oplette. Nee, hij zou zelf moeten beseffen dat hij fout was. Aan het begin ging het moeizaam, maar hoe langer ze erop trainden, hoe meer hij zijn concentratie op het gevecht begon te richten, op een enkele keer na. “Je hebt goed werk geleverd, Mirage,” grijnsde ze. Ze keek over haar schouder heen, om de pokémon die aan haar schouder hing aan te kunnen kijken. Haar Dusknull knikte. Als zijn masker het toe liet, zou hij vast trots hebben geglimlacht, vond Thirza. Dit was echter niet het geval, dus moest ze zich tevreden stellen met de knik.

“Ace,” vroeg Thirza. Ze keek schuin opzij naar haar Dragonite, die met enige afgunst naar haar Duskull had staan kijken. Zou hij jaloers zijn op Mirage, omdat deze de afgelopen weken zoveel aandacht had gehad? Het kon een mogelijkheid zijn, omdat Ace het niet gewend was op een rivaal te hebben. “Wees maar niet ongerust,” grijnsde ze, “ik ben je heus niet vergeten…” Ze klikte de pokéball van haar Duskull van haar riem af, terwijl ze hem op de pokémon richtte. “Keer terug, Mirage,” snoof ze. Haar Duskull kleurde rood, werd doorzichtig, en verdween in de pokéball. “Ben je nu tevreden?” vroeg Thirza terwijl ze de pokéball weer terug klikte. Haar Dragonite antwoordde niet, maar aan de blik in zijn ogen te zien was hij meer dan tevreden. “Mooi zo.”

Als het aan Ace lag, had ze net zo goed op zijn rug kunnen zitten, terwijl ze door de lucht vlogen. Thirza gebruikte die manier echter alleen als ze ergens snel weg wilde zijn. Ze zou lui worden als ze alles aan Ace overliet. Hij deed al meer dan genoeg, vond ze. Een luid, weinig goeds voorspellend gekraak, kwam van ergens achter Thirza vandaan. Ze draaide zich, net als Ace, met een ruk om, alsof ze verwachtte dat ze de veroorzaker van het geluid direct achter zich zou zien. Ze balde haar handen tot vuisten, terwijl ze met samengeknepen ogen naar de vele struiken en bomen tuurde. “Kom tevoorschijn!” Beval ze. Kort keek ze vanuit haar ooghoeken naar haar Dragonite, die nerveus met zijn vleugels klapperde. Hij was klaar voor de aanval, in het geval dat het geen trainer zou zijn. “Ik tel tot drie..!” gromde ze knarsetandend. “Een…” ze wachtte kort, voordat ze het tweede getal zei. “Twee…!” zei ze, deze keer al een stuk harder. “Drie..!”

Geïrriteerd schopte Nyra tegen een steentje. Daar stond ze dan, in haar eentje in een onbekend bos. Ze had flink ver gelopen en was helemaal kapot. Gevoel voor richting had ze nooit gehad, dus ze had geen idee waar ze nu was. Hopelijk dicht bij huis..
Diep zuchtte Nyra waarna ze zich op haar knieën liet vallen. Daardoor kwam de Pokéball aan haar riem in haar zicht. Die bevatte een Pokémon, haar allereerste Pokémon. Maar ze wilde helemaa geen Pokémon! Met een zachte grom maakte ze het ding los van haar riem, klaar om hem weg te gooien zodat iemand anders hem kon vinden. Toch was er iets wat haar tegenhield. Misschien moest ze eerst maar eens kijken wat er in zat.. Diep zuchtend drukte ze op het kleine knopje, waardoor de kleine bal sterk in grootte toenam. Vervolgens drukte ze opnieuw, om de Pokéball te openen. Een lichtstraal kwam er uit en vormde zich op de grond tot een vreemd, gevind blauw wezen. Op haar wangen zaten een soort halve sterren, oranje gekleurd. Zodra ze haar kleine oogjes opende, zag Nyra dat die zwart waren. Het wezentje keek vriendelijk uit haar ogen, maar trok Nyra toch niet zo. ''Mud!'' riep het wezentje. Nyra trok een wenkbrauw op. Mud..? Jammer dat ze geen Pokémon kon verstaan. Ze stond op, met haar blik strak op de Pokémon gericht. Een Pokédex was handig geweest. Wat was ze ook weer dom geweest. Haar handen legde ze in haar zijen. Wat moest ze met dit wezen? Net toen ze haar mond open trok om iets tegen het wezen te zeggen, draaide die zich om en rende weg. ''Hé!'' Fijn, moest ze nog meer rennen. En ze was al zo kapot. Kon dat wezen haar maar dragen. Maar nee, daar was zij veel te klein voor. Nog geïrriteerder dan eerst stapte ze achter het blauwe wezen aan. Waarom ze dat deed, kon ze zich niet afvragen. De pijn in haar voeten leidde haar teveel af.

''Kom tevoorschijn!'' De stem trok de aandacht van de Mudkip en liet haar stilstaan. Echt vriendelijk had het niet geklonken. Wie weet wat er met haar zou gebeuren als ze daadwerkelijk de struiken uit sprong? ''Ik tel tot drie..!'' Ze besefte dat dit echt menens was. Haar blik viel op een meisje en een Dragonite. Dragonite! Dat kon ze nooit aan! Een trilling trok door haar heen terwijl ze het meisje hoorde tellen. ''Drie..!'' klonk uiteindelijk. De Mudkip zette zich af en stormde met een luide kreet op het meisje af. Zodra ze nog maar een meter van haar verwijderd was, zette ze zich opnieuw af, om de lucht in de komen. Zo kwam ze op ooghoogte met het meisje. Door de snelheid die ze had vloog ze nog steeds naar voren. Haar bek opende zich en haar tong drong zich naar buiten, om vervolgens over de wang van het meisje te strijken. Zachtjes grinnikend landde ze uiteindelijk weer op de grond, benieuwd naar de reactie van het meisje.

- Op mn pa's pc lijken de kleuren van Nyra & Mudkip wel erg veel op elkaar.. o.o -