Honger... Hoooonger!

Slapen onder een boom was haar niet goed bevallen. Sterker nog: het was haar he-le-maal niet goed bevallen. Toen ze wakker was geworden lag ze gelijk oog in oog met een Weedle, die besloten had vlak boven haar te gaan hangen. Jasmine was nog nooit zó snel wakker geworden. Ze had het op een gillen gezet en zat in no-time een paar meter van de Weedle af. Vloekend en tierend had ze haar allereerste – en tot nu toe ook enige – Pokémon uit zijn Pokéball geroepen. Gisteravond was ze er met behulp van haar Pokédex achter gekomen dat het een Totodile was en zonder al te lang na te denken over zijn naam had ze hem omgedoopt tot Ali Baba de Eerste, kortweg Ali Baba. ‘Haal mijn tas onder die boom vandaan,’ beval ze haar Pokémon, en ze wees naar de boom waar de Weedle aan hing. Ali Baba keek haar even aan, alsof hij haar iets duidelijk wilde maken, maar Jasmine besloot er geen aandacht aan te schenken. Ze zat niet te wachten op vriendschappelijke banden met haar Pokémon.

Ali Baba haalde zijn schoudertjes op en wagelde – je kon het toch moeilijk lopen noemen – naar de boom toe. Hij keek even weifelend naar de hangende Pokémon en probeerde of hij zijn waterstraal al onder controle had. Meer dan een paar druppeltjes water kwamen er echter niet uit zijn mond en dus besloot hij het met de ”Scratch” op te lossen, een aanval die hij onder controle had en die ook nog eens effectief was. De Weedle vloog een eind door de lucht en kwam uiteindelijk tegen een boom tot stilstand. Jasmine – niet wetend dat een Weedle uiteindelijk in een krachtige Beedrill kon evolueren – besloot de Pokémon niet te vangen, ze zat niet te wachten op wormen. Of rupsen. Of wat dat beest dan ook voor moest stellen. Wat zij nodig had was een grote, sterke Pokémon… een legendarische Pokémon! Niet dat Jasmine veel legendarische Pokémon kende. Ze had nooit zoveel aandacht gehad voor verhaaltjes en eigenlijk waren legendes haar pas gaan interesseren toen ze hoorde dat er machtige Pokémon waren in Utah.

Enfin, het was tijd voor een ontbijt. Op de kaart die ze bij zich had – en tot haar schande zelfs al had gebruikt! – had ze gezien dat er in het bos ergens een cafeetje moest zijn. Het was hier vast niet ver vandaan, het bos kon immers nooit groot zijn.

Een goed uur later nam Jasmine haar woorden terug. Het bos was wél groot. Of ze was gewoon verkeerd gelopen, dat kon ook nog. Waar was dat verdomde cafeetje? Hadden ze geen borden kunnen plaatsen? Bomen zat om ze aan te spijkeren… Jasmine slaakte een geërgerde zucht. ‘ALIII!’ riep ze chagrijnig. De gebruikelijke rode straal verscheen en al gauw stond de Totodile voor haar. ‘Zoek. Het. Café.’ snauwde Jasmine en ze zag hoe haar blauwe Pokémon rilde en het op een lopen zetten. ‘En je kunt maar beter opschieten!’ schreeuwde Jasmine de Pokémon achterna. ‘Want ik heb HONGER!’ Met haar armen over elkaar geslagen bleef Jasmine staan. En staan. En staan. Ze wilde net gaan kijken waar Ali Baba bleef, toen de Pokémon terugkwam en haar meetroonde naar Café Milta, die verbazend dichtbij bleek te zijn. Jasmine gromde wat naar Ali Baba en haalde zijn Pokéball tevoorschijn. ‘Oké, genoeg geholpen,’ zei ze. ‘Tijd om terug te keren.’ Daar bleek de Totodile echter geen zin in te hebben. Hij wees naar zijn bek. Honger. Ook dat nog. Jasmine slaakte een zucht en besloot dat ze haar Pokémon moeilijk kon laten uithongeren, want dan zou zijn kracht ongetwijfeld afnemen. Tot haar ongenoegen bleek ook nog eens dat het cafeetje op het moment behoorlijk vol zat en er geen vrije tafeltjes waren. Met een gezicht als dat van een Granbull liep ze op een tafeltje af waar een meisje alleen aan zat. Gereserveerd of niet, de vrije stoel aan het tafeltje is vanaf nu van míj, was de gedachte die door Jasmine, terwijl ze zonder iets te zeggen tegenover het onbekende meisje neerplofte. ‘OBER!’ riep ze met luide stem door het gebouwtje heen. ‘TWEE MELK EN WAT VOEDSEL!’ En zonder verder aandacht te schenken aan de gasten om haar heen, zette ze haar Totodile op de tafel, met zijn snoet haar kant op en zijn rug in de richting van het onbekende meisje. Zo, deze tafel was vanaf nu van hen.

Zoë en haar Plusle zaten rustig wat te drinken na een lange wandeling. Ze waren nog maar net bij elkaar, maar konden het nu al goed vinden. "Wil je misschien nog een Poffin?" vroeg Zoë aan haar Plusle, die Sparkle heette. "Pluáa!!" riep hij vrolijk, want hij hield erg veel van Poffins. Zoë grinnikte, pakte haar schoudertas van de grond af en haalde er een doosje met Poffins uit. Ze opende het doosje en gaf Sparkle glimlachend een Poffin. Hij pakte hem dankbaar aan en begon te eten. Ik kan de Poffins als beloning gebruiken als Sparkle iets goed doet bij de training, bedacht Zoë terwijl ze het doosje weer wegstopte. Ze zette de tas weer op de grond en nét toen ze weer omhoog kwam stormde er een meisje binnen. Sparkle had ondertussen zijn Poffin op en hij en Zoë keken met grote ogen hoe het meisje woedend naar hun tafeltje liep. Tot hun grote ergenis schoof ze ook nog aan en zette haar Totodile met zijn rug naar hen toe op tafel, zodat ze het tafeltje van haar maakte. Dit was nu echt het type waar Zoë (en Sparkle waarschijnlijk ook) niet van hield. "OBER," riep het meisje keihard door het Café, "TWEE MELK EN WAT VOEDSEL!". Sparkle schrok en klom op Zoë's schouder. Opeens werd Zoë een beetje kwaad, iets wat ze bijna nog nooit was geweest. Hoe dúrfde dat meisje Sparkle bang te maken en hun tafeltje af te pakken alsof ze er niet waren! Níemand deed haar Sparkle iets aan. Zoë was normaal erg verlegen, maar ze moest nou eenmaal haar Plusle beschermen, iets wat er ook bij kwam kijken als je een Pokémon had. Om die redenen stond Zoë op, deed haar armen over elkaar en keek het meisje diep in de ogen aan. Zoë's ogen straalden woede uit, maar ze zei kalm en beheersd: "Dit is ons tafeltje". Ze zei het dan wel kalm, toch kon je woede in haar stem horen, en zelfs als je héél erg goed luisterde ook een beetje onzekerheid. Sparkle, die nog steeds op haar schouder zat, keek haar met grote ogen aan. Zoë wilde hem wel iets toefluisteren, maar als ze dat deed verloor ze de kracht die ze uitstraalde. Ze hoopte dat Sparkle het zou begrijpen. Plots knikte Sparkle en keek het meisje nu ook boos aan. Blijkbaar had hij zijn angst overwonnen en wilde hij Zoë helpen en steunen. Zoë was blij dat hij hielp, en samen keken het meisje diep in de ogen aan en bereidden ze zich voor op een woedeuitbarsting of tegenspraak van het meisje.

-Het is een beetje vaag :S-
-Welke kleur tekst neem je? Of neem je geen kleur -

Jasmine was gaan zitten en had haar handen over elkaar geslagen, hopend dat de bediening van dit cafeetje een beetje rap was met het bereiden van haar eten en drinken. Ze had per slot van rekening niet de hele dag de tijd en was van plan vandaag nog in Miho Town te arriveren, waar ze dan tenminste een fatsoenlijk bed kon regelen. Althans, dat hoopte ze. Ze had geen grote schat aan geld bij zich en moest zich dus met gladde praatjes zien te redden. Nu was Jasmine niet een van de subtielste mensen die er bestaan, dus of het zou lukken was nog maar de vraag.

Enfin, nu zaten zij en Ali Baba nog in een café in het bos en het zag er naar uit dat ze daar nog wel even zaten. De bediening leek namelijk geen haast te maken. Sterker nog, ze leken haar te negeren! Jasmine wilde kwaad schreeuwen dat ze voort moesten maken en naar haar moesten luisteren, toen het meisje tegenover haar, haar afleidde. Jasmine trok haar wenkbrauwen verbaasd op. Wat was dit? Het meisje zag er niet uit alsof ze van plan was weg te gaan en haar woorden (“Dit is ons tafeltje.”) verduidelijkten dit. Jasmine keek haar geïrriteerd aan. Hier had ze dus totaal geen zin in hè, en dan bedoelde ze ook écht geen zin.

Ondanks dat het meisje er niet echt uit had gezien alsof ze een sterke persoonlijkheid had, bleef ze opvallend kalm en zelfverzekerd. Jasmine liet zich hier echter niet door van de wijs brengen. Zij had minstens zoveel recht om hier te zitten, als dat opdondertje tegenover haar. Dat het meisje tegenover haar hier al langer zat en dus meer recht had op de plaats, kwam niet in haar op. ‘Alle Pikachu’s!’ reageerde Jasmine daarom bits. ‘Staat je naam d’r op ofzo? Dacht het niet hè? Pff, ga toch fietsen.’ Ze keek even naar Ali Baba. Spijtig dat hij nog geen waterstraal kon maken. Die paar druppeltjes water die hij hoogstens uit z’n bek kon krijgen zouden echt geen indruk maken op het meisje tegenover haar. Jammer. Daarom besloot ze het meisje maar te negeren en zich weer te richten op de bediening van het café: ‘OOOBEEEER!’


OOC: Hoop dat je er wat mee kunt en als je er zin in hebt mag je van mij wel een pokemongevecht ofzo beginnen.

Het meisje dat zomaar bij haar en haar Plusle Sparkle aan tafel was geschoven deed haar armen over elkaar en keek erg chagerijnig. Zoë ergerde zich eraan, maar liet het niet merken. Ook Sparkle vond het duidelijk niet leuk. "Staat je naam d'r op ofzo? Dacht het niet hé? Pff, ga toch fietsen" zei het meisje bits, om vervolgens weer naar de bediening van het café te gaan schreeuwen. Zoë wilde met haar ogen draaien, maar hield zich nog net in. "Wij zaten hier eerder en ga zelf toch lekker fietsen" zei Zoë terug. Sparkle zat op haar schouder en keek het meisje ook boos aan. Het meisje keek even naar haar Totodile, en het leek bijna zo alsof ze een Pokémongevecht wilde. Zoë had dit dan echter niet aangenomen omdat zij en Sparkle nog maar net bij elkaar waren en nog geen training of gevecht hadden gehad. Nee, ze moesten het dus zo maar doen zonder gevecht. Het was trouwens niet eerlijk om je Pokémon voor je op te laten draaien. Zoë's blik dwaalde even af naar de Totodile van het meisje, god wat had ze toch een medelij met hem. Het zou vast niet leuk zijn om zo'n 'baasje' te hebben, die zo boos was tegen anderen en dus waarschijnlijk ook tegen haar Pokémon, maar ja, ze mocht niet zomaar oordelen. Misschien was dit meisje wel erg lief voor haar Pokémon. Niet dat Zoë dit dacht, maar ze had nou eenmaal geleerd om niet meteen te oordelen. Mensen konden zich namenlijk heel erg anders voordoen dan dat ze waren. Zoë stond nog steeds met haar armen over elkaar het meisje aan te kijken. Ze hoopte dat dit snel klaar zou zijn, want ze had nog andere plannen voor vandaag.

- Sorry beetje inspiloos en kort -
- Nee, liever niet omdat, nou ja je las het in de tekst? =P (maar als jij heel erg graag wil moet je het zeggen) -

‘OOOBEEEER!’ Als ze dachten dat ze Jasmine zomaar konden negeren, hadden ze het mis. Desnoods zat ze hier de hele dag te schreeuwen: haar melk en eten zou ze krijgen. Het was trouwens niet alleen de bediening van het café dat haar irriteerde, het waren ook de gasten. In het bijzonder één gast, die bijzonder onbeleefd op haar woorden reageerde. “Wij zaten hier eerder en ga zelf toch lekker fietsen”, had het meisje tegenover haar gezegd. De brutaliteit! Het speet Jasmine dat ze niet groter en ouder was dan het meisje tegenover haar, anders had ze d’r toch een preek gegeven. Nu moest ze het op een andere manier oplossen. Boos worden, ja, zo pakte je leeftijdsgenootjes aan – Jasmine ging er in ieder geval van uit dat het meisje tegenover haar ongeveer haar leeftijd had.

Vastbesloten stond Jasmine op. Ze wierp een blik op haar Totodile. Vechten? Of toch maar gewoon zelf de boel op orde brengen? Jasmine besloot dat laatste te doen. ‘Brutaal worden, he? Weet je wel niet wie je tegenover je hebt!’ Waarschijnlijk niet, dacht Jasmine. Tot noch toe had bijna niemand nog van haar gehoord. Het werd hoog tijd dat ze een naam ging creëren in Utah. Dan zouden mensen haar wel respecteren. Ze zouden in de rij staan om haar een heerlijk kopje Miltankmelk aan te bieden en negeren zou er niet meer bij zijn.

Jasmine wilde net gaan vloeken tegen het meisje tegenover haar, schreeuwen dat ze op moest zouten en die rare teddybeer van d’r mee moest nemen, maar een ober hield haar even op. Eindelijk, er was iemand die haar bestelling op kwam nemen. ‘Twee melk en wat voedsel,’ zei Jasmine met exact dezelfde woorden die ze eerder door het café had geroepen. Nu klonk ze alleen wat kalmer. Té kalm. Haar ogen spoten vuur, maar haar stem was angstaanjagend rustig, alsof er helemaal niets aan de hand was. Ze wuifde met haar hand (“ga maar”), alsof de ober een slaaf van haar was en wel zou luisteren naar dat gebaar. Toen de man zich omgedraaid had, richtte Jasmine zich weer naar het meisje tegenover haar. ‘Ik zei…,’ begon ze langzaam en duidelijk. ‘Ga fietsen! Ik zit niet te wachten op mensen die brutaal tegen me zijn. Hoepel op en neem die teddybeer van je mee!' Ze wierp een vurige blik op de Pokémon die op de schouder van het meisje zat. Wat een klein mormel, dacht ze geërgerd. Dat iemand zo’n beest op d’r schouder duldde. Ongelooflijk.

Het meisje tegenover haar ging nu ook staan en wierp even een blik op haar Totodile. Toen begon ze te schreeuwen tegen Zoë. "Brutaal worden, he? Weet je wel niet wie je tegenover je hebt!" schreeuwde het meisje. Zoë zuchtte, dit was waarschijnlijk zo'n type dat zichzelf helemaal geweldig vond en zelf het beste verdiende, volgens zichzelf. Aan dit soort type's had ze een hekel. Plots kwam er een ober bij het meisje, waarschijnlijk hadden ze haar eindelijk gehoord, wat Zoë een beetje raar vond omdat het meisje de hele tijd aan het schreeuwen was, maar misschien hadden ze het wel expres gedaan, omdat ze het meisje ook niet konden uitstaan. Zoë was net aan het overwegen om weg te gaan, want ze wilde haar tijd niet aan zo'n meisje verspillen, toen het meisje zich weer naar haar richtte. "Ga fietsen! Ik zit niet te wachten op mensen die brutaal tegen me zijn. Hoepel op en neem die teddybeer van je mee!" schreeuwde het meisje weer tegen haar en ze wierp een vurige blik op Sparkle. Sparkle keek haar nu ontzéttend boos aan en ook Zoë's ogen schoten vuur nadat het meisje dit had gezegd. Hoe dúrfde dat kind Sparkle een téddybeer te noemen! Zoë was zó boos dat ze even niks meer wist te zeggen. "Hoe dúrf je Sparkle een teddybeer te noemen!" zei ze daarom maar. "PLU PLUÁ!" zei Sparkle, die nog steeds op haar schouder zat, ook boos tegen het meisje. Zoë was blij dat Sparkle het met haar eens was, want samen waren ze sterker. Ze wilde alleen het meisje haar Totodile niet uitschelden, hij kon er tenslotte ook niks aan doen dat hij zo'n 'baasje' had. Toen nam Zoë een besluit en draaide ze haar hoofd om naar Sparkle, "Kom, we gaan hier weg. We gaan onze tijd niet verknoeien aan dat meisje daar". Sparkle knikte instemmend, maar keek nog steeds boos. Zoë pakte haar schoudertas en deed hem om. Toen liep ze naar de deur zonder het meisje nog een blik waardig te gunnen.

Kiara sloot genietend haar oogjes toen ze de wind langs haar vacht voelde strijken. Ondertussen deed Yani haar best de kleine Vulpix niet van haar rug te laten vallen. Vandaar dat ze ervoor had gekozen om laag te vliegen en niet al te veel wendingen te maken. Het geblaf dat vanaf beneden kwam negeerde ze. Hoe graag ze ook met hem wilde spelen, Yani was toch echt te klein om de jonge Growlithe op haar rug te nemen. Het was aan Ayla en Nanook om hem te vermaken, maar ze schenen hier niet echt in te slagen.

"Koda, kom nou. Je kan niet mee vliegen," sprak Ayla terwijl ze door haar knieën zakte. "Luh, liuh," stemde Nanook in. Koda leek hen echter niet te horen en keek met grote blauwe ogen naar de Pidgeotto. Hij blafte en ging voor de zoveelste keer op zijn achterpoten staan, hopend dat hij ook een ritje op Yani's rug mocht maken. Met een meelevende blik gaf Ayla hem een aai over zijn harige kop. Als Yani evolueerde kon hij wel mee, maar voor nu moest hij nog even geduld hebben. Geduld, een begrip die de pup nog niet echt goed scheen te bevatten. Plots ontstond er een idee in haar gedachtestroom. "Hey Koda, wat dacht je ervan om wat poffins te halen bij het cafétje?" De Growlithe spitste zijn grote oren, poffins?! "Growlithe, grow, grow!" blafte hij vrolijk terwijl hij zich met een noodgang omdraaide en Ayla een grote lik gunde. Grinnikend kwam ze overeind, overduidelijk een ja dus. Er was iets wat Koda belangrijker vond dan spelen, en dat waren poffins. Hier was ze achter gekomen toen de Growlithe Tyler's tas had geplunderd. Ze was er echter zelf nog niet in geslaagd om ze te investeren, maar het café had er altijd wel wat op het menu staan. Café Milta, hun volgende stop dus. Eigenlijk was het Ayla's bedoeling geweest om naar Chimber town te trekken, waar ze de gymleider kon uit te dagen, maar dit kon nog wel even wachten.

Er rinkelde een leuk belletje toen het vijftal het café binnen stapte. Meteen merkte Ayla de drukte op, ze was blijkbaar niet de enige die een lunch had gepland in het bekende Milta café. "Kiara, Yani, vinden jullie het erg als ik jullie even terugkeer?" De twee schudde hun hoofd. Ze hadden toch al gegeten en begrepen waarom hun trainster het even teveel vond om met vier Pokémon door een café te lopen. Zodoende werden ze dus teruggezogen met behulp van een rode straal die uit hun pokéball ontsnapte. Handig klikte Ayla de pokéballs aan haar riem en liet ze vervolgens haar blik door het café glijden. Alle tafels waren bezet. Ze had geluk dat ze Koda nog altijd aan zijn blauwe riem vashad, zodat deze niet dolenthousiast de keuken in zou rennen. Een zucht verliet haar mond. Nouja, ze kon altijd nog een zakje poffins meenemen.

'Brutaal worden, he? Weet je wel niet wie je tegenover je hebt!' De kwade woorden deden Ayla geschrokken opkijken. Twee meisjes - beide waarschijnlijk jonger dan haar - schenen een vurige woordenwisseling te hebben. 'Hoepel op en neem die teddybeer van je mee!' schreeuwde het meisje, dat zich vlak naast haar bevond, kwaad. 'Hoe dúrf je Sparkle een teddybeer te noemen!' verdedigde het andere meisje zich. Ayla fronste en merkte dat ze niet de enige was die naar het schouwspel keek. Bijna alle gasten en medewerkers stonden met grote ogen naar het ruziënde tweetal te staren. Ook de ober wierp de twee even een afkeurende blik toen hij de bestelling op de tafel neerlegde. Twee melk, wat te eten en een schaaltje met poffins. Ayla voelde hoe Koda zich onder haar vingertoppen aanspande. Ze sloot haar ogen, nee. Te laat, de Growlithe sprong naar voren, wist onder Ayla's greep los te komen en sprong bovenop het tafeltje. Vrolijk begon hij van de poffins te eten, zonder verder ook maar enige aandacht aan het kwade meisje te schenken. Hij wist immers niet dat deze poffins niet van hem waren. Hem was dit lekkernij beloofd, dus hij deed toch niks verkeerd?

Vlak voordat Zoë weg wilde gaan kwam er een meisje binnen. Zoë keek even naar haar en zag dat ze een Growlithe vasthad aan een riem en aan haar andere zijde stond een Riolu. Het meisje keek verschrikt op toen ze Zoë en het kwade meisje tegenover haar hoorde. Toen viel het Zoë pas op dat zowel álle gasten en bedienden naar hen keken. Zoë boog schamend haar hoofd, ze wilde alleen maar haar Pokémon beschermen, maar omdat ze dat deed had ze de rust in het café verstoord en was ze vergeten beleefd te zijn. Sparkle keek haar treurig aan. "Plu plua?" vroeg hij voorzichtig. Blijkbaar voelde hij goed aan hoe Zoë zich nu voelde. Ze zuchtte zachtjes. Plots sprong de Growlithe van het meisje op de tafel waar Zoë en Sparkle aanzaten en begon de Poffins van het boze meisje op te eten. Het meisje van wie de Growlithe was leek geschrokken en dit was duidelijk niet haar bedoeling geweest. Zoë was bang dat het meisje tegenover haar boos zou worden omdat de Growlithe zomaar haar poffins opat. Ze sloot even haar ogen, en voelde toen dat Sparkle, haar Plusle, van haar schouder sprong. Verbaasd opende ze haar ogen; hij was op de tafel gesprongen. Voorzichtig liep hij toen in de richting van de Growlithe.

Sparkle 'huppelde' voorzichtig naar de Growlithe toe. Hij wist dat het meisje van wie de Poffins waren, het meisje dat zo gemeen deed tegen hem en Zoë, erg boos zou worden als ze zou beseffen dat het háar Poffins waren waaraan de Growlithe zat te eten. "Pas op" zei hij dan ook tegen de Growlithe toen hij naast hem stond, "deze Poffins zijn niet van jou en het meisje van wie ze wel zijn zal erg boos worden omdat je haar Poffins opeet". Sparkle wees naar het meisje, "Ze is heel erg gemeen" fluisterde hij in de Growlithe's oor. Hij wilde niet dat het meisje boos zou worden op de Growlithe en wilde hem daarom waarschuwen. "Als je echt heel graag een Poffin wil, dan kun je er misschien eentje krijgen van Zoë" zei hij en hij wees aan wie Zoë was. Daarna keek hij weer naar de Growlithe, en hoopte dat deze zijn boodschap niet verkeerd zou begrijpen. Hij wilde juist de ruzie voorkómen, niet maken.

Zoë keek verbaasd hoe de Plusle allerlei dingen vertelde en vervolgens naar het kwade meisje wees. Niet veel later wees hij even naar haar en Zoë glimlachte vriendelijk, als teken dat ze geen kwaad in de zin had. 'Waarschijnlijk probeert Sparkle uit te leggen dat de Growlithe die Poffins niet moet eten' dacht ze, en ze glimlachte trots. Ze was heel erg blij dat Sparkle met haar mee wilde op reis. Ze had hem uit het water gered (samen met een ander meisje, maar dat meisje bleek ook een beetje gemeen en chagerijnig te zijn) en toen hij beter was gemaakt bij het Pokécenter had ze hem gevraagd of hij mee wilde met haar, en hij wilde wel. Zoë zuchtte nog eens gelukkig en richtte zich toen weer op het 'nu'. Ze keek naar Sparkle en de Growlithe en glimlachte daarna even vriendelijk naar de trainster van de Growlithe. Ze wilde wel iets zeggen, maar wist niet goed wat. Daarom richtte ze haar blik weer op het schouwspel op tafel. De Plusle deed erg zijn best, maar was het wel genoeg?

-Ik doe ook maar geen kleurtjes meer, het is een beetje vervelend-

Het was een fout geweest om de Pokémon op de schouder van het meisje tegenover haar een teddybeer te noemen. Het schoot duidelijk in het verkeerde keelgat en het meisje leek alleen maar kwader te worden en niet van plan te zijn weg te gaan. Fijn, nu moest ze eerst ruzie gaan maken voordat ze haar ontbijt kreeg. ‘Hoe dúrf je Sparkle een teddybeer te noemen!’ riep het meisje en Sparkle de Teddybeer sprong haar bij door in Pokémontaal naar Jasmine te roepen. Jasmine bracht haar hand al naar de stoel naast haar, om die naar het meisje toe te gooien en het op een schreeuwen te zetten, toen het meisje tegenover haar net op tijd een verstandig besluit nam: ze besloot er vandoor te gaan. Het meisje liep net weg, toen de ober Jasmines bestelling – eindelijk – op het tafeltje neerzetten. ‘Dat mocht tijd worden,’ mopperde de jonge trainster.

Ze wilde gaan zitten en van haar ontbijtje gaan genieten en Ali Baba dwingen zijn Miltankmelk op te drinken – de Totodile keek met zo’n hongerige blik naar háár eten, als hij het maar niet in zijn hoofd haalde om het op te eten! – toen bleek dat het onheil nog niet voorbij was. Uit het niets kwam een Growlithe de tafel op gesprongen en begon háár eten op te eten. Jasmine wist niet hoe ze het had. Was dit haar ongeluksdag of zo? Toen Sparkle ook nog eens de tafel op sprong, had ze het helemaal gehad.

‘ALI BABA!’ schreeuwde ze woest. ‘GOOI DIE VERVLOEKTE BEESTEN VAN DE TAFEL AF EN BESCHERM MIJN ETEN!’ Haar gezicht was rood aangelopen en ze keek verwachtingsvol naar de tafel. En ze wachtte. En wachtte. Toen Ali Baba haar wezenloos aan bleef kijken – hij had nog nooit een gevecht gevoerd of getraind, wat wilde je dan? – begon ze weer te schreeuwen. ‘SCRATCH DOM BEEST!’ En Ali Baba richtte zich aarzelend tot de andere Pokémon, alsof hij niet van plan was iets levends pijn te doen. Jasmine zuchtte geërgerd en gaf een duw tegen de tafel, die met Pokémon en al omkieperde. De melk vloog door de lucht en bevuilde de vloer van Café Milta. Het eten was allang verorberd door de Growlithe en de Pokémon lagen enigszins beduusd op de grond. Ze hadden de val waarschijnlijk niet aan zien komen. Jasmine keek woedend naar het zooitje op de grond en besefte dat er zo meteen waarschijnlijk iemand van de bediening aan zou komen om hen het Café uit te zetten. En alle Pikachu’s, wat had ze een honger!

Geschrokken bleef Ayla staan. Haar grote blauwe ogen keken naar het meisje die haar Totodile beveelde om 'die vervloekte beesten' van de tafel af te gooien. Het arme dier scheen dit niet te willen en werd daarna ook nog eens uitgemaakt voor dom beest. Dit was de grens. Ayla's blik vormde zich al snel tot een uiterst kwade uitdrukking. Ze kon veel hebben, had het ook goed begrepen als het meisje hàar begon uit te schelden, maar wanneer mensen zich zo onrespectloos tegenover hun eigen Pokémon gedroegen kon je haar niet kwader krijgen. Ze wilde een stap naar voren zetten, maar net op dat moment werden zij en Nanook gedwongen om naar achteren te springen, wilde ze voorkomen dat alles wat zich zojuist op de tafel had bevonden bovenop hen kieperde.

Meteen zakte Ayla door haar benen en hielp ze Koda, de Totodile en Plusle overeind. Vervolgens liet ze haar blik kwaad op het meisje vallen, "Wat bezielt jou?!" Ook Nanook stemde in door een boze "Luh, liuh!" te laten horen. Koda daarintegen kroop dicht tegen zijn trainster aan en keek met hangende oren naar het zooitje om hem heen. Had hij dit veroorzaakt? Maar, hij had alleen maar een paar Poffins gewild..

~Sorry voor kortheid, heb het nogal druk.~

Het meisje begon nu te schreeuwen dat ze allemaal van tafel moesten en noemde ze 'vervloekte beesten'. Nu werd Zoë kwaad, maar toen het meisje haar eigen Totodile uitschold voor 'dom beest', kookte ze van woede. Zoë wierp even een blik op het meisje van wie de Growlithe was, en zo te zien was zij ook heel erg boos. Plots gooide het kwade meisje de tafel om en Zoë moest achteruit springen, wilde ze er niet onder komen. Haar ogen werden groot, 'Waar is Plusle??' dacht ze verschrikt. Ze keek om zich heen en zag de eigenares van de Growlithe en Riolu bij de Totodile, Growlithe en Sparkle zitten. Snel hurkte ze naast het meisje. "Wat bezielt jou?!" schreeuwde ze en haar Riolu stemde ook in. Zoë was ook erg boos, maar maakte zich nu meer zorgen om haar Plusle. Zoë pakte Sparkle op, "Gaat het een beetje?" vroeg ze voorzichtig. "Plu" antwoorde hij, en hij knuffelde haar even. Hij was een beetje bang, en Zoë knuffelde terug. Ze wist alleen niet wat ze moest doen, of zeggen. Daarom zei ze maar even niets, maar liet wél merken dat ze aan de kant van het meisje met de Riolu en Growlithe was. Samen met Sparkle natuurlijk.

~Geeft niet, ben ik ook. Dit is wel een erg inspiloze post -.- sorry~

‘Wat bezielt jou!?’ riep een meisje kwaad naar Jasmine. Zij was blijkbaar de trainer van de Growlithe die eerder Jasmines eten op had gegeten, want de Pokémon kroop tegen het meisje aan. ‘Vraag dat maar aan dat mormel naast je,’ brieste Jasmine naar het meisje. ‘Dat beest at mijn eten op. MIJN eten!’ Jasmine sloeg haar armen over elkaar en keek kwaad naar het meisje en de Growlithe. Tot ze beweging zag achter hen. Haar ogen gleden langzaam omhoog en ze zag hoe twee woedende obers aan kwamen lopen, vergezeld door twee Geodudes. Jasmines armen zakten langzaam naar beneden toen ze zag hoe kwaad de Geodudes keken. Haar ogen schoten even naar Ali Baba, die absoluut niet in staat zou zijn een goed gevecht te voeren tegen de Geodudes. Er was nu nog maar een optie.

‘Keer terug, Ali Baba!’ Jasmine haalde haar pokébal tevoorschijn en met een rode gloed verdween de Totodile in de pokébal. ‘Tijd om weg te gaan…’ mompelde Jasmine, terwijl ze de pokébal opborg. De Geodudes en de obers waren nu wel erg dichtbij, tijd om weg te rennen. En dus zette Jasmine het op een rennen. Een aantal tafels konden niet overeind blijven staan tijdens deze vlucht, omver gegooid door de gehaaste Jasmine. ‘HÉ! BLIJF STAAN!’ schreeuwde een man, maar Jasmine schonk hier geen aandacht aan. Ze gooide de deur open, rende naar buiten en stormde het bos in. Op het moment kon het haar niet zo veel schelen of ze zou verdwalen of niet – als die bediening haar maar niet te pakken kreeg!

OOC: Bij deze heeft Jasmine dus het topic verlaten. :3