Vrieskou

Het was een koude avond.
De wind zweeg. Er was geen wolkje in de lucht. Zowel de zon, die onderging, als de maan, die opging, waren zichtbaar aan weerskanten van de roodblauwe hemel.
Nuri zuchtte, en een dampwolkje verliet haar mond. Ze had het niet écht fris. Nee, haar Charmander Pip lag gekruld op haar schouders, die de kou uit haar lichaam dwong. Nuri's wangen waren appelrood gekleurt. Alleen haar handen waren steenkoud, en ze moest ze keer op keer tegen elkaar aanwrijven. Bah, waarom had ze dan ook niet gewoon handschoenen bij?
Nuri zuchtte voor een tweede maal. Ze moest gauw uit dit bos zien te komen. Het was veel te koud, ze was moe, en ze had absoluut geen zin om hier te overnachten. Ze wreef de slaap uit haar ogen. Niet dat de kou veel moet uitmaken. Ze had twee vuurpokémon als maatjes. Wat kon er nou mis gaan? Ze zou echt niet doodvriezen...
Tobi, haar Growlithe, liep naast haar te schommelen. Hij was ook moe. Misschien moest ze dan toch maar hier proberen, dacht Nuri.
"Kom op, grote jongen," zei ze tegen Tobi. "Naar die boom daar."
Tobi blafte hierop dat hij het begrepen had en reageerde vrijwel meteen door ernaartoe te dribbelen. Bij de boom bleef hij netje op haar wachten, Nuri goed in de gaten houdend.
"Pip, effe wakker worden vriendje," zei Nuri, terwijl ze voorzichtig op de kop van de Charmander tikte. Het beestje opende slaperig zijn ogen.
"Cháááára..." geeuwde hij.
"Goed zo," antwoorde Nuri hierop.
Eenmaal bij Tobi, gooide ze haar rugzak op de grond en zocht ze naar haar slaapzak. "Slaapzakslaapzak..." Het was een raar deuntje die ze opdreunde. Tobi keek op. Hij begreep uit de handelingen van zijn trainer dat ze hier zouden overnachten.
"Wraf," blafte hij zacht. Hij kwam naast haar staan, stak zijn neus in de rugzak en haalde haar slaapzak eruit.
"Dank je," mompelde Nuri zacht.
Ze maakte zich klaar voor de nacht.

Isha liep langzaam over het gras. Een gure wind gierde langs de bomen deed de bladeren in de bomen heen en weer deinen. De zon zakte langzaam weg achter de bomen en de maan was al aan de hemel verschenen. Isha wreef haar handen tegen elkaar, stopte ze daarna in haar zakken om vervolgens weer haar handen warm te wrijven alsof ze niet kon beslissen wat ze zou doen. Haar twee pokémon had ze uit hun pokéballs gelaten zoals ze altijd deed. De twee weigerden in deze vrieskou Isha alleen te laten maar Isha betwijfelde of het gezond voor ze was om open en bloot door deze kou te lopen. Niet dat het voor haarzelf echt gezond was maar ze wilde gewoon het beste voor haar pokémon.
Lynn - haar Kirlia - leek haar gewoonlijke speels- en vrolijkheid kwijtgeraakt te zijn door de kou en ze zat in elkaar gedoken op Sorrow's - Isha's Umbreon - rug. Sorrow stapte echter wel flink door en leek minder last te hebben van de kou dan Lynn dat had. Hij had zijn pels opgezet en volgde Isha gehoorzaam.
Net toen Isha weer aan haar twee zwijgende pokémon wilde vragen of ze echt niet naar de warmte van hun pokéballs verlangden zag ze een stipje in de verte. Het was duidelijk geen struik of plant die meestal voor de stipjes in de verte zorgden maar het was duidelijk een persoon. Ze lag op de grond gerold en toen Isha nog dichterbij kwam zag ze dat er een growlithe en een charmander tegen haar aangerold lagen. Ze verroerde zich nog niet toen Isha dichterbij kwam maar intuïtief zag ze dat de drie nog niet sliepen. Het meisje in ieder geval nog niet. En op hetzelfde moment bedacht Isha dat ze de weg in het bos kwijt was en het misschien wel kon vragen als het meisje het niet zo erg vond. Nou ja, verdwaalt was niet het goede woord anders zou Isha altijd verdwaald zijn. Ze wist nooit waar ze zich precies bevond en wist nooit waar een ingang of uitgang van een stad of bos was, ze ging gewoon heen waar ze zin in had. Maar nu het donker was en bepaalde gevaren in het bos verschenen wilde Isha wel graag weten over hoeveel reistijd ze het bos uit zou zijn. Als het nog een uurtje zou zijn liep ze door naar het dichtsbijzijnde dorpje of stadje maar anders zou ze overnachten in het bos. Misschien zelfs wel bij dit meisje, Isha was niet erg wantrouwend dus ze was niet bang om het aan een vreemde te vragen.
'Hallo,' groette ze aan het hoopje wezens dat op de grond lag. 'Ehm, ik wil niet storen maar weet jij waar het dichtsbijzijnde dorp of stad is?' Isha hurkte neer en legde haar hand op Sorrow's schouder. Ze voelde aan hoe hij een wantrouwige grom inhield - Sorrow was altijd al erg wantrouwig geweesd naar vreemde mensen in tegenstelling tot Lynn en Isha.

Nuri sliep niet. Haar ogen leken wel opengevroren. Kan dat überhaupt wel? De uitdrukking 'dichtgevroren' kende ze, maar open...
Echter, koud had ze het niet. Niet echt. Tobi en Pip hielde haar lekker warm... bovenlichaam dan. Onderlichaam was bevroren en haar voeten waren waarschijnlijk dood. Zou ze dan toch maar weer doorgaan? Tobi zal het vast niet erg vinden... Pip zal haar vermoorden. Hij had een slecht humeur als ze hem zomaar wakker maakte.
Nuri hield uit protest haar ogen stijfdicht. Snotverdikkie. Ze wilde gauw in slaap vallen, dan was deze koude nacht snel voorbij.
Tobi's oor bewoog een keer heen en weer. Hij reageerde ergens op, onbewust, want het beestje sliep gewoon door, net als Pip. Een alarmbelletje in Nuri rinkelde. Er was iemand in de buurt.
"Hallo," hoorde ze.
Nuri's ogen schoten op, Tobi's ogen nog veel sneller, Pip snurkte door.
"Ehm, ik wil niet storen maar weet jij waar het dichtsbijzijnde dorp of stad is?" ging de stem verder.
Nuri rolde om, hopend dat ze Pip niet omstootte. Toen ging ze overeind zitten. Ze keek recht in de ogen van een meisje, ongeveer even oud als haar, met donkerblauw haar dat tot haar schouders viel. Ze was niet lang (godzijdank, dat was Nuri ook niet, dan reageerde Tobi ook niet heftig. Zodra iemand groter is als Nuri zag hij bedreiging).
Nuri krabde op haar hoofd. "Uhm... nou vraag je me wat," mompelde ze zacht, niet wetend of het meisje dat gehoord had. Ze schraapte haar keel om iets harder te praten. "Kon me herinneren dat op mijn kaart stond dat dit Emblem City was. Volgens mij. En was dat die richting uit, het pad af." Nuri wees naar rechts. "Ik zou alleen me god niet weten hoe lang die weg nog is."
Nuri wreef weer in haar handen. Misschien moest ze maar eens vragen aan Tobi of hij een vuur voor haar wilde maken?

Het meisje schoot overeind bij het horen van een vreemde stem en de Growlithe naast haar werd ook gewekt. Ze leek echter niet vijandig omdat Isha haar had gestoord, ze leek zelfs bereid antwoord te geven. Ze dacht na terwijl haar ogen Isha opnamen. Haar hand ging naar haar hoofd en krabde bedenkelijk in haar haar.
'Uhm, nou vraag je me wat,' mompelde ze zachtjes, nog steeds in gedachten. 'Kon me herinneren dat op mijn kaart stond dat dit Emblem City was. Volgens mij. En was dat die richting uit, het pad af.' Ze wees een bepaalde kant op en Isha volgde haar vinger maar zag alleen maar bomen en de lucht die zo onderhand donker was geworden omdat de zon al onder was gegaan. 'Ik zou alleen mijn god niet weten hoe lang die weg nog is,' voegde ze er snel aan toe.
'Hmm,' antwoordde Isha bedenkelijk terwijl haar arm nog steeds op Sorrow's schouder rustte. 'Het zou nog dagen reizen kunnen zijn.' Dat was meer in haarzelf dan tegen het meisje dat voor haar op de grond lag. 'Is het erg als ik bij je kom overnachten? Misschien kunnen we dan morgen samen naar Emblem City,' stelde ze voorzichtig voor. 'En als je wilt kunnen we ook nu reizen maar persoonlijk houd ik niet zo van reizen in het donker.' Isha bleef eerlijk en oprecht, zelfs tegen een vreemde. Ze was ook niet bang om bij het meisje te komen liggen en haar voorlopgis als reisgenoot te kunnen zien. Gezelschap zou Isha goed doen en haar pokémon trouwens ook. Lynn was zo onderhand wel uitgespeeld met Sorrow, die sowieso al niet zo speels was en Sorrow mocht wel eens gaan werken aan zijn sociale contacten. Hij begon met de dag introverter en chagrijniger te worden tegen vreemden. Net zoals nu, hij kon zich bijna niet inhouden om een wantrouwige grom uit zijn keel te laten ontsnappen.

Nuri knipperde met haar ogen.
"Reizen in het donker? Ben gek zeker," mompelde ze weer in zichzelf, "nee, daar houd ik ook niet van."
Ze hoorde de Umbreon van het meisje grommen. Tobi gromde als antwoord terug. O god, dat kan nog spannend worden. Alleen al op de manier zoals de Umbreon van het meisje deed, kon ze voelen dat hij hun als vreemden nog niet mag. Tobi houd ook niet van vreemden. Nou, nee, die gaat nog erg gezellig worden, dacht Nuri sarcastisch.
Nuri tikte waarschuwend op Tobi's kop, die meteen ophield met grommen.
"Uhm, ja, tuurlijk mag je erbij komen liggen," bedacht Nuri zich ineens. Erg vond ze het niet. Echt niet. Maar Nuri werd een beetje nerveus, puur omdat ze normaal wat stil en op zichzelf was, en ze eigenlijk niet goed wist hoe ze moest reageren. Snel schudde ze dit van haar af.
"Het is erg koud, dus ik hoop dat je warme dekens bij hebt?" Het was half vraag half gewone zin, dat ze zei. "O, ik ben trouwens Nuri, Nuri Scott. Deze Growlithe heet Tobi en die slaapkop van een Charmander heet Pip. Hoe heet jij eigenlijk?"

Het meisje keek Isha even verdwaasd aan en antwoordde toen.
'Reizen in het donker? Ben gek zeker,' mompelde ze. Die verwoording kwam Isha haar niet al te vriendelijk over maar ze besloot niet te veel te piekeren en er het beste van te maken. 'Nee, daar houd ik ook niet van,' stemde het meisje vervolgens in. Plots viel haar oog op Sorrow toen hij een ingehouden grom uit zijn keel borrelde. Ze keek even bedenkelijk, wierp een korte blik op de Charmander die naast haar lag te snurken en kapte vervolgens haar gedachten af. Ze corrigeerde haar Growlithe die op dezelfde wantrouwige manier als Sorrow teruggromde door hem op zijn kop te tikken.
Isha observeerde de twee licht vijandige pokémon en bedacht zich toen dat de Growlithe en Sorrow nogal wat moeilijkheden zouden kunnen veroorzaken als het uit de hand zou lopen. Dat betekende dus voor Isha en het onbekende meisje dat ze de komende tijd goed op de twee moesten letten tot ze elkaar een beetje zouden respecteren en accepteren. Maar tot nu was dat nog niet het geval, het zij zo.
'Uhm, ja, tuurlijk mag je erbij komen liggen,' antwoordde het meisje vriendelijk. Isha bespeurde een aarzeling in haar blik maar bleef daar niet te lang bij hangen. Dat waren haar zaken niet, als ze er bij mocht komen liggen dan moest ze tevreden zijn en niet gaan doorvragen over dingen die haar niet aangingen.
'Het is erg koud, dus ik hoop dat je warme dekens bij hebt?' vroeg het meisje toen. Terwijl ze dat zei haalde Isha een dikke opgerolde slaapzak uit haar tas en rolde die uit. Ze zweeg en gaf geen antwoord op de vraag want het zou wel duidelijk zijn als het meisje haar slaapzak zag. Daarbij had Isha ook nog de warmte van haar twee pokémon en ze wilde niet te veel woorden verspillen nu het al zo laat begon te worden.
Opnieuw klonk de stem van het meisje en ze stelde zichzelf voor als Nuri, de Growlithe als Tobi en snurkende Charmander als Pip. Daarna vroeg ze naar Isha's naam en ze aarzelde niet om haarzelf voor te stellen.
'Ishara River maar noem me maar gewoon Isha,' antwoordde ze vriendelijk terwijl ze in haar slaapzak kroop. 'Dat is Sorrow,' wees ze naar de Umbreon die nog steeds in licht vijandgie positie gebogen stond. 'Hou daarmee op,' siste Isha en Sorrow gehoorzaamde. Hij zakte door zijn poten en legde zijn kop op de grond, nog steeds een schuin oog op Tobi. 'En dit is Lynn.' Isha reikte naar de Kirlia die op Sorrow's rug in slaap was gevallen. Ze pakte haar met beide handen beet en voelde meteen - ondanks haar eigen koude handen - dat ze ijskoud was. Snel schoof ze de slapende Lynn bij haar in de slaapzak en gaf een klopje aan Sorrow om hem nog even gerust te stellen.

Nuri keek naar haar slaapzak. Ja, dat beantwoorde de vraag.
Het meisje stelde zich voor als Isha, umbreon als Sorrow en Kirlia als Lynn. Juist, goed onthouden. Nuri was nooit goed geweest in namen, maar drie nieuwe namen moest toch niet zo moeilijk zijn.
Toch?
Vromme, waarom werd ze nou zo nerveus? Wat was ze toch raar.
"Wel, aangenaam," zei Nuri met een verlegen glimlach, hopend dat het er overtuigend uitzag en dat het niet op een spatische trek leek. Ze moest nu toch echt eens kalmeren. Isha deed hartstikke aardig tegen haar. Maar misschien was dat het juist, en was Nuri bang weer eens koud over te komen, of Isha teleur te stellen. Ach wat, ze wist het zelf niet eens. En daarbij kende ze elkaar pas net vijf minuten.
Isha kroop in haar slaapzak en Nuri ging ook weer liggen, op haar rug ditmaal. Tobi gromde en keek haar boos aan. Zijn staar zwaaide nerveus heen en weer. "Waarom laat je dat mens bij ons liggen?" leek zijn gegrom te zeggen, en Nuri keek boos terug. Ze trok Pip tegen zich aan, en Tobi ging na veel rondjes draaien ook bij haar liggen. Grommen gaf hij nu ook op, maar boos keek hij nog wel.
"Wel euh, dan gaan we morgen wel verder denk ik," het klonk bijna als gefluister toen Nuri het uitsprak. Bah, ze kon niet eens normaal praten. Wat moet Isha wel niet van haar denken? "Weltrusten dan, Isha."

Terwijl Isha zich had geïnstalleerd voor de nacht die waarschijnlijk nog kouder zou worden dan nu keek Nuri haar weifelend aan.
'Wel, aangenaam,' mompelde ze terwijl ze zo te zien een innerlijke woordenstrijd met zichzelf voerde. Haar gezicht leek te vertrekken en toen wist ze met moeite een glimlach op haar gezicht te toveren. En Isha - die daar meestal geen moeite mee had - wist zonder inspanning eenzelfde glimlach op haar gezicht te laten verschijnen omdat ze hoopte dat ze dit meisje misschien een beetje gerust kon stellen daarmee. Je wist maar nooit, proberen kon altijd.
De blik van Nuri was nu gericht op de Growlithe die ingespannen naar Isha en haar pokémon gluurde. Zijn staart zwiepte zenuwachtig heen en weer en hij rolde telkens maar om alsof hij probeerde te slapen maar niet in slaap kon vallen. Daarna vertelde Nuri dat de twee, nou eigenlijk zes, morgen weer verder gingen en ze wenste Isha welterusten.
'Een goede nacht,' antwoordde ze beleefd terwijl ze in haar slaapzak kroop en Lynn de warmte van haar lichaam aanbood. Isha's blik vestigde zich nog even op Sorrow maar die had zichzelf al weer tot rust gewaand. Hij keek nog steeds af en toe wantrouwig naar Tobi maar hij wist dat hij deze hele nacht moeilijk wakker kon blijven. Als er iets uit te vechten viel dan zou dat morgen komen, wist hij. En Lynn? Die zou zich morgen waarschijnlijk helemaal nergens zorgen om maken. Die zou vast vriendjes worden met Pip en misschien ook zelfs Tobi en die zou kinderachtige spelletjes met ze spelen tot ze er bij neervielen, zo was Lynn. Altijd speels en als je niet mee wilde doen moest je toch. Misschien was dat wel een goede eigenschap van haar want zo had ze Sorrow uit heel wat depressieve buien weten te helpen en had ze behoorlijk wat vrienden kunnen maken.
Terwijl Isha piekerde over Lynn en Sorrow, en ook wel een beetje over Tobi, begon haar hoofd vol watten te raken en nam haar vermoeidheid het over. Ze viel in een diepe slaap vol dromen en werd pas de volgdende dag weer wakker toen de zon net begon op te komen.

Nuri sliep nog even door. Ze was nooit een ochtendmens geweest.
Het was Pip die als eerst wakker werd, van hun drieën. De kleine charmander had door alles heen geslapen, en was zeer verbaasd Isha en haar pokémon bij hun te zien liggen.
"Charmander!" slaakte hij een opgewonden kreetje uit. Met zijn staart klapte hij enthousiast in Nuri's gezicht, die hierdoor wakker werd.
"Pììììp..." bromde Nuri. Ze ging overeind zitten. Haar haren stonden alle kant op. Bah.
Pip wees blij naar het drietal die er vannacht bijgekomen was. Nuri trok een wenkbrauw naar hem op, voordat ze besefte dat hij het natuurlijk allemaal niet meegekregen had. Ze trok hem op haar schoot en probeerde hem zachtjes uit te leggen wat er gebeurt was, want ze wist niet of Isha en haar pokémon ook al wakker waren. Ondertussen ging de zon steeds hoger de hemel in, en was Tobi op zijn rug gerold om zo verder te slapen. Het was dat Pip veel te druk bezig was met Nuri en (sowieso in zijn ogen) zijn nieuwe vriendjes, anders had hij hem keihard uitgelachen.

Isha sliep nog als een blok, normaal gesproken was ze niet zo'n uitslaper maar nu leek dat opeens wel zo te zijn. Er waren geen tekenen dat ze wakker zou worden tot er plots een vreemd geluid onder de dekens uit kwam. Het was het geluid van Lynn die zich uitstrekte en vervolgens met ongelooflijk veel energie de slaapzak uitkroop.
'Kirlia!' gilde ze enthousiast toen ze Nuri en haar pokémon in het oog kregen. Ze draaide een paar keer in de ronte omdat ze niet kon kiezen wat ze eerst ging doen. Maar na een rondje of vijf besloot ze toch maar om allereerst Isha te wekken. Ze rende als de bliksem naar Isha toe en begon keihard 'kirlia, kirlia' in haar oor te piepen. Toen ze er zeker van was dat Isha wakker was geworden stormde ze naar Sorrow en vloog hem om de hals terwijl ze dezelfde wekmethode gebruikte als bij Isha.
Isha deed haar ogen open en wreef de slaap eruit terwijl ze de slaapzak uitkwam. Ze ging de vorige avond even in gedachten na en kreeg toen Nuri in het oog.
'Goedemorgen,' zei ze opgewekter dan ze zich eigenlijk voelde. Ze voelde zich heel erg slaperig maar als ze een beetje wakker zou worden over een paar minuutjes zou dat al wat beter gaan.
'Kirlia!' piepte Lynn opnieuw enthousiast terwijl ze met haar kleine handjes aan Sorrow's oren trok. Sorrow gromde en dat was voor Lynn het teken dat hij wakker was. Ze draaide zich om en sprong op en neer van enthousiasme terwijl ze haar aandacht richtte op Pip. Ze voelde aan dat hij het meest in was voor een spelletje en meteen stormde ze op hem af. Zonder aarzelen stortte ze zich op hem en ze rolde over de grond. Lynn maakte zich geen enkele zorgen over het feit dat Pip het misschien niet leuk zou vinden, dan maakte ze dat er wel naar.

HAAAST, ik ga nu m'n zooi aantreken voor het gala enz. Si you ltr :]

[[ Oe, gala. Veel plezier =3 ]]

Pip reageerde net zo enthousiast op Lynn als zij op hem. Terwijl hij getackeld werd door de kirlia, geeuwde Nuri uitgebreid.
"Ook goeiemorgen," wenste ze Isha slaperig toe. Even tikte ze Tobi aan, die nog in zijn meest'schattigste' houding op zijn rug lag te snurken.
Nuri knipperde met haar ogen. Ze moest iets doen aan haar haren. Had ze niet ergens een borstel in haar rugtas zitten? O nee, die lag nog thuis. Fijn, pas drie dagen van huis. Buh, waarom vergat ze altijd van alles?
Nuri vond wel haar kaart. Ze vouwde deze open en hoopte zo hun te lokaliseren in Autumn Breeze, om de snelste weg naar Emblem City te vinden. Haar uiterlijke doel was Chimber Town voor de eerste gym, maar-- bwaah, wat lag die nog ver weg!
Nuri negeerde het even en keek Isha hoopvol aan. "Zeg, heb jij een borstel voor mij te leen?"

Tot Isha's opluchting vond Pip het geen enkel probleem dat hij getackeld werd door Lynn en samen rolden ze al stoeiend over de grond. Isha glimlachte bij het zien van Lynn's energie die na al die jaren nog steeds niet verdwenen was. Waar haalde ze het toch vandaan?
Nuri groette Isha ook een goedemorgen terwijl ze slaperig met haar ogen knipperde. Haar hand ging naar Tobi die als een schoothondje op zijn rug lag te snurken, zijn pootjes omhoog gedraaid en tegen zijn lichaam aangedrukt. Vervolgens rommelde ze wat in haar tas en haalde er een kaart uit die ze openvouwde en bestudeerde. Hij ogen gleden over het papier en ze leek om de een of andere manier teleurgesteld toen ze haar ogen weer afwendde.
'Heb jij een borstel?' vroeg ze. Isha keek haar aan en fronste terwijl ze bedacht of ze er eentje had. Oja, dat had ze nog wel ja. Ze draaide zich om en haalde haar tas overhoop tot ze een oude houten borstel vond waarvan de meeste tanden al kapot waren. Snel haalde ze de haren er uit en overhandigde hem aan Nuri.
'Alsjeblieft,' zei ze terwijl ze hem aangaf. Vervolgens kroop ze helemaal uit haar slaapzak en schudde haar haren uit. Ze zaten nog prima omdat ze 's nachts maar weinig gedraaid had. Enkele klitten waren ontstaan maar die vielen waarschijnlijk niet eens op dus Isha maakte zich geen zorgen om haar haar. Ze maakte zich wel zorgen om haar bleke handen die paars begonnen te worden. Het was frisjes deze ochtend en Isha's handen en voeten waren altijd al gevoelig voor kou geweesd.
'Ik ga even een vuurtje maken,' vertelde Isha terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef en gaapte. 'Kom Sorrow, we gaan hout halen.' Sorrow deed éen oog open bij het horen van zijn naam en draaide zich toen met een niet zo charmante snurk om. 'Slaapkop!' zei Isha wat harder en met tegenzin stond de Umbreon op. Hij keek haar slaperig en licht geïrriteerd aan maar volgde haar gehoorzaam het bos in.
De twee gingen niet ver weg. Ze bleven binnen een straal van 200 meter van het eenvoudige kamp. Sorrow zette zijn krachten in de strijd bij het afbreken van dikke takken en Isha haalde wat kleine takjes en twijgjes die ze op de grond vond of van kleine boompjes afbrak. Toen ze genoeg had voor een simpel vuurtje gebaarde ze Sorrow dat ze weer terug konden gaan en Isha - met een arm vol takken - en Sorrow - met een mond vol twijgjes - keerden terug naar het kamp. Eenmaal aangekomen zette Isha de takjes in een vorm van een pagode neer en deed verder geen moeite om er een mooie opstelling van de maken.
'Kan ik een vuutje lenen?' vroeg Isha aan Nuri, doelend op haar twee vuurpokémon. Ondertussen kriebelde haar rechterhand onder Sorrow's oren. Hij was al weer gaan liggen en hield Tobi en de rest van de omgeving in de gaten. Zijn vijandigheid tegenover Tobi leek al minder maar Isha voelde aan dat hij zich absoluut niet op zijn gemak voelde bij de Growlithe.

Nuri nam dankbaar de borstel van Isha aan. "Dank je."
"Ik ga even een vuurtje maken," zei Isha tegen haar. Ze wreef in haar ogen en gaapte. Vervolgens nam ze Sorrow mee voordat ze op zoek naar hout ging. Lynn liet ze achter: Nuri dacht ook niet dat ze de aandacht van het wezentje ook maar te pakken had kunnen krijgen, nu ze Pip had ontdekt.
Nuri keek haar lang na voordat ze een zacht 'okée' mompelde. Tsk, dat was een late reactie. Ze borstelde haar haren. Ze slaakte een bedrukt kreetje toen ze een klit hieruit haalde. Wat had ze toch rothaar. Grappig vond ze het bijna, dat haar nieuwe reisgenoot hier geen last van leek te hebben. Het had perfect gezeten bij Isha, zonder dat ze ook maar iets had hoeven doen. Nuri zou bijna jaloers daarop kunnen worden.
Toen Isha en Sorrow terugkwamen, had Nuri eindelijk alle klitten uit haar haren gekamt. "Hé," begroette ze het tweetal.
"Kan ik een vuurtje lenen?" vroeg Isha, terwijl ze achter het oor van Sorrow kroelde.
"Tuurlijk," antwoordde Nuri. Ze keek even naar Pip, die eenmaal meer precisie had met richten dan Tobi, maar hij was veel te druk bezig met Lynn. Tsja, dan toch maar Tobi.
"Tobi!" riep Nuri.
Met een schok sprong de nog doezelende growlithe overeind. "Wraf!"
Nuri glimlachte breed. "Maak eens een vuur voor ons, jongen. Daar, op het hout."
Meer hoefde ze niet te zeggen. Tobi gaf een kleine growlithebrul en al gauw stond het hout in brand. Trots wierp hij een blik naar Nuri. Het was hem in een keer gelukt! Meestel was het de eerste keer te hoog gemikt.
Maar toen zag hij Sorrow weer. Zijn goede humeur sloeg meteen om en hij dribbelde, met in zijn ooghoeken de umbreon in de gaten houdend, naar zijn trainer toe. Nee, die vond hij nog niet aardig. Nuri zuchtte. Wat was hij toch koppig. Hij leek op haar.
Nuri ging dicht bij het vuur zitten, en liet de kaart aan Isha zien. "Enig flauw idee waar we zitten?"

Nuri riep meteen haar Growlithe Tobi om een vuurtje te maken. Hij rolde overeind en liep slaperig en tegelijkertijd ook opgewekt naar het stapeltje hout toe. Vervolgens stak hij het vuur aan en nam een trotse houding aan. Tot hij Sorrow in het oog kreeg. Snel dribbelde hij terug naar Nuri, door zijn ooghoeken loerend naar Sorrow. Sorrow keek wantrouwig terug maar zijn vijandigheid was al een heel eind afgezwakt. Hij zou er waarschijnlijk minder moeite mee hebben om reispartners te worden dan Tobi. Maar beide zouden er vast wel overheen komen. Een keer in de toekomst...
Het vuurtje begon een flinke vlam te worden en Isha warmde haar handen. Ook Nuri ging dichterbij het vuur zitten om wat warmte te kunnen verzamelen. Ze had de kaart in haar handen en liet hem aan Isha zien.
'Enig flauw idee waar we zitten?' vroeg ze wat bevestigde dat ze het zelf ook absoluut niet wist. Isha bekeek de kaart en zag verscheidene stadjes en dorpjes liggen. Ook veel bossen maar ze kon niet goed herkennen wat nou het bos was waar de twee meisjes zaten. Isha probeerde haar de naam van het bos te herinneren en ineens kwam de naam in haar op. Autumn Breeze. Ook wel logisch eigenlijk want de kou die hier heerste kwam in ieder geval niet van de zomer. Haar ogen gleden over de bossen die ze vond en plotseling zag ze in kleine lettertjes Autumn Breeze staan. Bijna onzichtbaar, zo klein was het. Hadden ze dat expres gedaan om mensen te laten verdwalen?
'Hier zitten we ongeveer,' wees Isha op een globale manier naar het bos met die naam. 'Hmm, waar is het Noorden?' mompelde ze in haarzelf. Op de kaart stond het aangegeven maar Isha was niet zo'n spoorzoeker die altijd een kompas bij haar had. Ze had slechts een paar simpele dingen mee, geen kompas. Haar hoofd ging een paar keer rond [Oehoe, ik ben een uil.] ging een paar keer heen en weer maar ze wist écht niet zker waar het Noorden was. 'Ik denk dat daar het Noorden is,' vertelde Isha terwijl ze met haar wijsvinger priemde in de richting die ze gisteren ook liep. 'Maar dat weet ik niet zeker. Mijn oriëntatiegevoel is op het moment niet echt optimaal.' Ze wreef haar vingers tegen elkaar, dicht bij het vuur en tuurde naar de omgeving. Maar ze vond geen verdere aanwijzingen.

Isha schreef:

Haar hoofd ging een paar keer rond [Oehoe, ik ben een uil.]

[[LOLROFLWTFBBQ!!!1!
je wilt niet weten hoelang ik dubbel lag achter mijn laptop. Mijn ouders vinden me nu vast raar.]]

Nuri keek naar waar Isha aanwees op de kaart. Ja, nu zag ze het ook staan, 'Autumn Breeze'. Qua kaartlezen had ze nooit koek van kunnen eten, dus ze was blij dat Isha het wel had zien staan. Anders had ze hier de komende paar dagen nog vast gezeten. Haar kennende.
Isha mompelde wat in haarzelf, maar Nuri kon het niet horen. Ze zag Isha om haar heen kijken. Uiteindelijk trok ze vertwijfeld een conclusie.
'Ik denk dat daar het Noorden is,' vertelde Isha en ze wees een richting aan. 'Maar dat weet ik niet zeker. Mijn oriëntatiegevoel is op het moment niet echt optimaal.' Nuri zag dat ze haar vingers tegen elkaar wreef, en merkte nu pas goed op dat ze het echt koud had. Isha keek nog wat zoekend om haar heen.
Nuri draaide haar hoofd van het meisje af en keek naar de richting die net door Isha aangewezen was. "Wel, volgens mij zit je ongeveer goed. Weet je, er is een trucje voor om te ontdekken waar het noorden is."
Nuri wees naar de boom waar ze onder geslapen hadden. "Zie je het mos die erop groeit? Kijk eens naar een andere boom. Daar groeit het mos aan dezelfde kant, niet? Dat komt omdat dat mos aan de weerskant van bomen groeit. Afhankelijk waar wij ons bevinden op de wereld, kan dat noord, oost, zuid, of west zijn. In ditgeval is het noord. Had ik thuis alvast opgezocht. Dus, willen wij noord, dan gaan wij 'tegen het mos inlopen', dus de richting op die jij net aanwees."
Nuri glimlachte tevreden. Gelukkig had haar broer haar dat ooit verteld, anders had ze het zelf ook niet geweten. Toen keek ze weer op de kaart.
"Even kijken... als we noordoost gaan komen we dit bos uit." Nuri volgde met een vinger een bijna-onzichtbaar bospad die ze net gevonden had op de kaart. "Daarna volgen we het pad weer verder noord, en dan komen we - als het goed is - vanzelf aan in Emblem City. Toch? Ja, klopt wel. Dus we gaan dit pad af die als het goed is dadelijk afwijkt naar noordoost."
Nuri zweeg. Ze dacht na. Wow, ze was op dit moment lang aan het woord geweest, voor haar doen. Ze hoopte dat haar verlegenheid naar Isha wat gezakt was.

Terwijl Isha zat te weifelen trok Nuri plotseling haar mond open. Ze vertelde een heel verhaal over het mos dat aan bepaalde kanten van de bomen groeide wat er op wees dat Isha's oriëntatievermogen toch nog niet zo slecht was, ze had de goede kant aangewezen toen ze het over het Noorden had. Maar als het om eer zou gaan lag dat vooral bij Nuri. Zij had uitgevogeld waar het Noorden zat en daar boften de twee - kuch, correctie: zes - zeker mee.
'Even kijken... als we noordoost gaan komen we dit bos uit,' ging ze verder. Haar vinger gleed over de kaart en Isha herkende het bospad uit het patroon. 'Daarna volgen we het pad weer verder noord, en dan komen we - als het goed is - vanzelf aan in Emblem City. Toch? Ja, klopt wel. Dus we gaan dit pad af die als het goed is dadelijk afwijkt naar noordoost.' Tenslotte zweeg ze en ze staarde naar de kaart. Haar gedachten trokken wat verder weg.
Isha keek Nuri van opzij aan. Ze had helemaal niet beseft hoe stil Nuri tot nu toe eigenlijk was geweesd. Nu ze een heel verhaal had verteld - en dat was zeker niet nutteloos - besefte ze hoe verlegen ze eigenlijk was overgekomen en hoe verlegen ze eigenlijk was. Dit was dan zeker een grote stap om plotseling zo open te doen, maar dat vond Isha absoluut niet erg. Zelf was ze niet echt verlegen. Het was niet dat ze zomaar iemand aan wilde spreken maar als het moest had ze daar geen problemen mee. Ze vond het ook niet erg om het woord te nemen maar ook niet als iemand anders dat deed.
'Wauw, wat slim,' prees Isha terwijl ze het bospad met haar ogen volgde. Ze schatte de afstand. 'Ik denk niet dat het zo lang duurt, het is maar een klein stukje. Ik denk tussen de twee en zes uur.' Vervolgens zweeg ze zelf ook. Ze realiseerde zich dat er best wel een verschil tussen twee en zes uur zat. Vier uur was dat [voor de blonde personen hier 0_0] maar het was beter dan niets. Isha kon wel een klein beetje kaartlezen, anderen hadden misschien zelfs helemaal níets in kunnen schatten of hoogstens globaal kunnen zeggen tussen de éen en drie dagen. Dat was een groter verschil dan vier uur. Wat een troost...
'Ik denk niet dat hier nog wat belangrijks te doen is.' Isha keek het simpele kamp rond en keek vervolgens Nuri aan. 'Als we nu vertrekken zijn we voor de avond valt. Of misschien al tegen de middag als we geluk hebben.' Ze glimlachte vriendelijk naar Nuri waarna ze opstond en haar slaapzak begon op te rollen.

"Wauw, wat slim," zei Isha en onbewust kreeg Nuri een kleur. "Ik denk niet dat het zo lang duurt, het is maar een klein stukje. Ik denk tussen de twee en zes uur."
Isha viel vervolgens in eenzelfde stilte die Nuri ook in een greep had. Nuri staarde nog steeds naar de kaart. Ze was absoluut niet goed in tijd schatten, en was blij met de geruststellende conclusie die Isha trok. Nuri gokte altijd maar. Vaak gokte ze fout, en zat ze óf in tijdnood, óf met tijd teveel. Niet dat dit laatste erg was, maar dat eertste kon vervelend zijn.
"Ik denk niet dat hier nog wat belangrijks te doen is," vervolgde Isha en ze keer Nuri aan. "Als we nu vertrekken zijn we voor de avond valt. Of misschien al tegen de middag als we geluk hebben." Hierna keek ze Nuri met een vriendelijk glimlach aan, waarna ze opstond en haar slaapzak ging oprollen.
Wat ongemakkelijk schoof Nuri heen en weer. "Ehm ja, ja dat kan kloppen," zei ze. Ze keek naar Tobi die tegen haar aan hing, en naar Pip die nog steeds rondjes renden met Lynn.
Snel vouwde ze haar kaart op, stond ze ook op en stopte ze de kaart in haar zak. Ze moest dat vuur maar eens doven. Ja, dat is voor haar altijd de grootste klus, met twee vuurpokémon. Waar haalde ze water vandaan? Misschien moest ze maar veel zand gebruiken. "Als je klaar bent, zullen we dan maar meteen gaan?"

'Ehm ja, ja dat kan kloppen,' antwoordde Nuri onzeker na Isha's opmerking over de tijd die hun reis nog zou innemen. Het bevestigde voor Isha dat ze zelf weinig had ingeschat over de tijd en dat ze zich weer wat meer had gesloten in haar verlegen schulpje.
'Als je klaar bent, zullen we dan maar meteen gaan?' vervolgde ze toen ze haar kaart in haar tas had gestopt en wat radeloos naar het kampvuur keek.
'Ja, prima,' antwoordde Isha terwijl ze een touw om haar slaapzak bond en hem in haar tast wist te proppen. Vervolgens draaide ze zich om en zag Nuri nog steeds naar het vuur kijken terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze het uit ging krijgen. Isha wist dat de oplossing heel simpel was. Water van een waterpokémon of een paar flinke scheppen zand er overheen. De eerste optie viel al meteen af omdat er hier waarschijnlijk geen waterpokémon in de buurt waren die bereid waren de twee meisjes te helpen. Dus koos Isha voor de tweede optie. Ze ging op haar knieën zitten en schepte met behulp van haar handen en onderarmen zoveel mogelijk zand tegelijk op het vuur. Langzaam doofde het vuur doordat het steeds minder zuurstof kreeg. Toen het eindelijk was gedoofd stond Isha weer op en zwaaide haar tas over haar schouder
'Gaan?' stelde ze kortaf voor. Haar blik ging eerst naar Sorrow die al had gemerkt dat ze weg gingen en klaar stond, éen schuin oog op tobi. Vervolgens keek ze naar Lynn die zich niets had aangetrokken van alles om haar heen en nog steeds met Pip over de grond rolde.
'Lynn, kom dan,' riep Isha en de Kirlia keek op. Even zat ze stil - voor de verandering - maar toen sprong ze met net zoveel energie op en sleurde Pip enthousiast als altijd aan zijn handje mee naar Isha en Nuri. Vervolgnes zetten Lynn de pas er in - Noordelijke richting natuurlijk - en ze nam aan dat Nuri haar zou volgen als er verder niets aan de hand was.

Nuri keek naar Isha die het vuur doofde met het zand. Ja, wist ze wel, wist wel dat het zo kon, dacht ze, toch? Wat maakt het uit, het vuur was uit.
"Gaan?" klonk Isha. Nuri knikte afwezig. Ze merkte dat Sorrow Tobi in de gaten hield, en ja, Tobi hield ook Sorrow in de gaten.
Isha riep naar Lynn, die vervolgens Pip met haar mee trok, waardoor het overbodig maakte voor Nuri om hem ook te roepen. Nuri besloot maar gauw achter Isha aan te gaan, die flink de pas erin zette richting het noorden.
Even zweeg ze. Toen besloot Nuri, puur omdat ze zelf nerveus werd van de stilte, een gesprek op gang te zetten. Al wist ze absoluut niet over wat.
"Uhm, euh..." begon ze vertwijfeld, "als we in Emblem City zijn... mag ik weten wat je dan gaat doen? Door naar een volgende stad of zo? Ga je voor badges of lintje?" Ze hield even stil, maar voegde er snel en onzeker achteraan: "tenzij mij dat niet aangaat, natuurlijk."

Isha liep voorop met aan haar zijde Nuri. Achter hen liepen de vier pokémon. Sorrow sjokte rustig vooruit maar Lynn wervelde alle kanten op. Ze had de vijandigheid tussen Tobi en Sorrow aangevoeld en probeerde nu Tobi's vertrouwen te winnen. Ze liet het handje van Pip los en rende op Tobi af. Ze bleef vlak voor hem staan, aarzelde en sprong hem toen toch maar niet om de hals. Ze wist dat Tobi minder gewillig tegen haar zou kunnen doen omdat ze een vriendin van Sorrow was. Het klonk heel kinderachtig maar het zou zeker kunnen. Dus in plaats van Tobi te tackelen ging de Kirlia een andere tactiek aan.
'Kirl, Kirlia!' piepte ze aan een stuk door, opgewekt en vrolijk. Terwijl ze dat deed wervelde ze als nog rondjes om haar as en keek Tobi telkens verwachtingsvol aan, wachtend op een respons.
Isha merkte op dat Nuri wat onrustig was. Ze was stil maar aan haar houding te zien was het niet stil in haar hoofd. Even aarzelde ze en toen sneed ze toch een nieuw onderwerp aan.
'Uhm, euh...' stamelde ze. 'Als we in Emblem City zijn... mag ik weten wat je dan gaat doen? Door naar een volgende stad of zo? Ga je voor badges of lintje?' De woorden kwamen er hakkelend en onzeker uit maar onder die laag van verlegenheid was het gewoon een oprechte nieuwsgierigheid. En dat begreep Isha ook, zelf was ze ook wel nieuwsgierig naar Nuri's planningen voor de komende tijd.
'Ik wil in Emblem City eerst nog even een dagje blijven, even rond kijken, vrienden maken, misschien nog wat trainen met Sorrow en Lynn,' begon Isha. Haar stem klonk rustig en kalm en ze hoopte dat het het verlegen meisje naast haar wat gerust zou stellen. 'Vervolgens wil ik zo snel mogelijk naar de eerste gym, ik wil alle badges verdienen.' De laatste woorden sprak ze trots uit. Alle badges winnen, zo'n groot mogelijke band met haar pokémon ontwikkelen en hen zo sterk mogelijk maken waren haar levensdoel. En ze wilde niet alleen met haar momentele pokémon trainen, er waren een paar soorten waar ze heel veel belangstelling voor had en die ze in de toekomst heel graag zou willen zien en misschien zelfs éentje vangen. Die gedachtes gaven haar echt een kick en ze hoopte dat ze die snel tegen zou komen.
'En jij? Wat zijn jou plannen?' zette Isha het gesprek vriendelijk voort. Ze hoorde achter haar Lynn vrolijk piepen maar ze lette er niet veel op. Als er iets gebeurde was Sorrow er altijd wel om op te passen en als dank daarvoor wist Lynn met haar vrolijke gedoe Sorrow's ergste sombere buien weg te jagen, de twee waren perfect op elkaar afgestemd.

"Mijn plannen?" Nuri zweeg even. "Wel, ook naar de eerste gym, en daar dan natuurlijk eerste badge halen. Zo snel mogelijk naar Chimber Town, waar deze gym staat. Dat is mijn doel. Maar ik denk dat ik eerst maar even uitrust in Emblem City, eigenlijk..."
Nuri hoorde Tobi vermoeid zuchten achter haar, en ze wierp een schichtige blik over haar schouder naar de pokémon, puur ter nieuwsgierigheid. Ze zag Lynn die Tobi naar haar kant probeerde te trekken, Pip die wanhopig de aandacht van de kirlia terug probeerde te halen, en Tobi die wat moeizaam tussen de twee pokémon probeerde voort te bewegen. Hij wist duidelijk niet goed wat hij met al die aandacht moest.
"Verder wil ik graag zoveel mogelijk pokémon zien," ging Nuri ongestoord verder, ondanks dat ze nog over haar schouder keek. "En ook zoveel mogelijk vangen en trainen, eigenlijk."

Nuri vertelde dat ze ook zo snel mogelijk naar de eerste gym toe wilde en dat haar plannen vrijwel hetzelfde waren als die van Isha. Het maakte Isha vrolijk om iemand te zien die het zelfde doel voor ogen had als haar en ze kreeg plotseling een idee.
'Zeg, als wij nou dezelfde plannen hebben dan nemen we ook dezelfde route,' begon ze. Ze wist dat dat best een domme opmerking was maar het was slechts ter uitleg. 'Misschien kunnen we dan samen naar de komende gyms reizen, we kunnen reispartners worden.' Haar voorstel maakte haarzelf best wel enthousiast wat Isha vond het fijn als er iemand in de buurt was. Ze hield van rust maar die had ze de laatste tijd al genoeg gehad, ze vond het niet erg als er iemand in de buurt was. En Nuri was ook behoorlijk rustig, ze was verlegen, zei niet bijzonder veel en als ze iets zei ging het tenminste nog ergens over. Sommige mensen die konden alleen maar blaten over dingen die nergens op sloegen en daar kon Isha zichzelf soms best wel aan ergeren.
'Verder wil ik graag zoveel mogelijk pokémon zien,' ging Nuri verder. 'En ook zoveel mogelijk vangen en trainen, eigenlijk.' Isha glimlachte om het feit dat de twee meisjes allebei dezelfde ideeën hadden en ze vond het ook heel leuk. Als ze samen zouden reizen zouden ze elkaar kunnen steunen en zouden ze samen misschien hun favoriete soorten een keer kunnen zien of zelfs vangen. Het klonk haar allemaal heel leuk in de oren en ze verheugde zich op die toekomst, tenminste, als Nuri er mee in zou stemmen. Er was natuurlijk een kans dat ze zou weigeren. Misschien was ze zó verlegen dat ze het echt niet leuk vond om iemand zo lang in haar buurt te hebben en Isha zou het begrijpen. Ze zou het begrijpen maar ze zou het wel afschuwelijk jammer vinden.
Ook Isha wierp eventjes een blik achterom en ze zag dat Tobi geërgerd zuchtte toen Lynn haar mond nog steeds niet wilde houden. Ze werd bij elk woord dat ze zei alleen maar vrolijker. Maar na een tijdje besloot ze dat ze genoeg gegild had en haar aandacht richtte zich weer op Pip. Hij had geprobeerd wanhopig de aandacht te krijgen terwijl Lynn hem alleen maar had genegeerd toen ze bezig was met Tobi.
'Kirlia!' riep ze alsof ze "sorry" wilde zeggen. Ze stoof langs Tobi en liep hem nét niet om ver waarna ze Pip wel omver liep. Ze tackelde hem opnieuw met een vrolijke strijdkreet.

Nuri moest even over dit voorstel nadenken. Ja, dat kan inderdaad. Daarbij vond ze het ook een leuk idee. Isha was erg aardig en Nuri voelde haar nu alweer meer op gemak dan voorheen, en ze weet dondersgoed dat hoe langer je met iemand optrekt, hoe minder verlegen zij zou voelen. Gelukkig kende ze haarzelf. Om het af te maken had ze voorheen altijd alleen gereist. Toch was er nog een klein benauwd stemmetje die opstandig riep dat ze het maar niet moest doen, omdat ze Isha misschien wel kon teleurstellen onderweg. Door koud over te komen. Of dingen verkeerd te zeggen. Of door er niet voor haar te zijn als ze haar nodig had...
Nuri schudde een keer met haar hoofd om die gedachte kwijt te raken. Dat was belachelijk. Ze zou Isha juist meer teleurstellen als ze nee zou zeggen. Waarom zou ze dat überhaupt zeggen? Isha was gezellig en het idee vond ze erg leuk, dus... argh, ze dacht teveel. Isha wachtte nog steeds op antwoord.
"Ja, dat lijkt me geweldig," antwoordde Nuri met een verlegen glimlach. "Ik zou het fijn vinden niet hele tijd alleen te moeten reizen. Het is sowieso altijd leuker met meer."
Nu pas merkte Nuri dat achter haar een heel schouwspel tussen de pokémon had plaatsgevonden. Als ze eenmaal nadacht, dan stopte ze ook niet meer. Ze had alles daar dus van gemist.
Tobi kwam snel naast Nuri dribbelen, weg van de druktemakers waar hij niet mee wist om te gaan.

Nuri liet Isha een tijdje in spanning maar ze wilde niet aandringen dus hield haar mond. Het zou Nuri's eigen keuze zijn en die mocht ze niet beïnvloeden. Ze zou elke keuze accepteren al had ze zelf natuurlijk ook haar voorkeuren.
'Ja, dat lijkt me geweldig,' besloot Nuri toen met een glimlach. Ze was nog steeds een beetje verlegen en introvert maar daar zou ze vast wel over heen komen. 'Ik zou het fijn vinden niet hele tijd alleen te moeten reizen. Het is sowieso altijd leuker met meer.'
Isha kon een vriendelijke en gelukkige glimlach niet bedwingen. Ze zweeg maar het kostte haar moeite om geen "yes" te zeggen en ze voelde zich bijna net zo blij als toen ze Lynn kreeg - als kleine Ralts natuurlijk - en toen ze Sorrow ving. Het was voor Isha altijd fijn om iemand aan haar vriendengroep te kunnen toevoegen, of je nou een pokémon, mens of marsmannetje was. Het gaf altijd een hele hoop blijdschap en vreugde met zich mee. Eigenlijk - bedacht Isha zich - waren haar doelen niet alleen om zoveel mogelijk van de wereld te zien, beste trainer van de wereld te worden en zo veel mogelijk pokémon vangen en trainen maar ook om zoveel mogelijk vrienden te maken. Daar hoorde pokémon vangen natuurlijk ook bij maar het was voor Isha eigenlijk ook heel belangrijk om veel vrienden te maken op haar reizen. En nu had ze niet zomaar een vriendin, nee, eentje die ze de komende jaren en misschien voor altijd wel als reispartner zou kunnen beschrijven. Voor altijd klonk wat onwaarschijnlijk maar het zou misschien kunnen. Maar waarschijnlijk zouden - na het halen van de badges - hun wegen scheiden en zouden ze elkaar daarna misschien nog maar enkele keren treffen.
'Waar is de eerste gym ook al weer?' vroeg Isha zich af. Het klonk misschien erg dom om dat niet te weten terwijl ze alle badges wilde winnen maar ze had de laatste dag weinig gedacht aan haar route. Ze was gewoon van plan om in het eerste het beste dorp te kijken welke route ze zou nemen maar dat was er nog niet van gekomen, en nu ze toch een reispartner bij zich had.

Nuri kon het niet laten te glimlachen toen ze Isha zo zag. Haar nieuwe reispartner zei het dan wel niet hardop, maar aan haar eigen brede glimlach kon Nuri zien dat ze Isha erg blij gemaakt had. Het maakte haar vrolijk. Ze kon wel drie rondjes springen van geluk. Achteraf deed ze dat toch maar niet.
Nog breder moest Nuri glimlachen toen Isha tussen alle vreugde door de vraag plantte: "Waar is de eerste gym ook al weer?". De opwinding klonk door tot in haar stem. Het punt was dat Nuri dit al een keer gezegd had, toen Isha vroeg wat haar plannen waren, maar de plaatsnaam was haar waarschijnlijk voorbij gegaan.
"Chimber Town," zei Nuri zo neutraal mogelijk, om het meisje niet te laten merken dat ze dit voorheen al verteld had. Ze glimlachte een keer.