In de stad

Het tweetal liep regelrecht de markt in.
"O," zei Nuri. "Kijk Isha, moet je zien." Ze wees willekeurig de markt in, niet echt eigenlijk naar iets. "Kraampjes! Heel veel!"
Nuri werd in bezit genomen door vreugde. Als ze ergens van hield, dan waren het wel winkels en markten. Nuri was gek op nieuwe dingen, het maakte niet uit wat. Dingen, puur om te hebben.
Ze had maar een klein geldbuideltje en eigenlijk alles wat ze nodig moest hebben voor de reis. Behalve slaapzak natuurlijk. Oe, misschien kon ze dat meteen hier halen?
Pip en Lynn liepen poot in poot voor Nuri en Isha uit, totaal in ban van hun nieuwe spelletje. Wat het was wist Nuri eigenlijk niet. Het leuk een deuntje die ze aan het neuriën waren. Tobi wierp een blik op Sorrow en kwam toen vlak naast Nuri lopen. "Wraf!" liet hij weten dat hij er was.
Nuri aaide hem een keer over zijn hoofd en keek toen om haar heen naar de kraampjes. "Neh, Isha, kunnen we even daar kijken? Ik moet nog een slaapzak hebben. En eigenlijk ook een haarborstel." Even dacht ze na. "En misschien ook wat te eten voor de pokémon?"

Off: erg kort. Ben redelijk inspiratieloos. :/

De stad was eerst een donker stipje tegen de horzion maar het kwam al gauw dichterbij. Het bos werd minder dichtbegroeid tot het uiteindelijk verdween, overging in een grasveldje waarna de gebouwen van Emblem City kwamen. Het tweetal liep de stad in en Nuri was meteen verkocht van alle marktkraampjes die te zien waren. Ze wees enthousiast naar de kraampjes en kraamde [Sorry, die woordkeuze, het was te verleidelijk xD] opgewekt wat woorden daarover uit. Vervolgens boog ze voorover toen Tobi met een duidelijke 'Wraf' liet horen dat hij er ook nog was en daarmee dus de aandacht vroeg. Nuri aaide hem kort over zijn koppie waarna hij weer tevreden was.
'Neh, Isha, kunnen we even daar kijken? Ik moet nog een slaapzak hebben. En eigenlijk ook een haarborstel,' ging Nuri verder. 'En misschien ook nog wat te eten voor de pokemon?' Dat laatste was eerder een vraag dan een opmerking. Isha keek even bedenkelijk maar knikte toen en wuifde haar bedachtzaamheid weg met een vriendelijke en instemmende glimlach.
'Goed plan,' stemde ze in. Ze keek rond en bedacht zich dat Nuri ineens veel meer van haar gevoelens liet doorschemeren dan zojuist. Ze bedacht zich dat het waarschijnlijk kwam om dat ze zo gek was op markten - als ze dat goed gokte - en vergeleek haarzelf daar mee. Isha hield er van nieuwe dingen te hebben of te krijgen, dat was waar, maar ze was niet echt iemand die gek was op spullen kopen. Ze was tevreden met haar eigen spullen en als ze kapot waren kocht ze wel een schroevendraaier om ze weer te kunnen repareren. Nou ja, Nuri had ook wel gelijk dat nieuwe dingen best handig waren - vooral de technische snufjes van tegen woordig - maar het was niet helemaal Isha's ding. Maar als Nuri er blij van werd ging zij ook met plezier mee.

Nuri grijnsde breed toen haar nieuwe vriendin hier mee instemde. Ze merkte zelf dat ze wat losser werd tegenover Isha. Ze voelde zich meer op haar gemak. Gelukkig maar, want ze kan het niet hebben de hele tijd verlegen te moeten zijn. Daarbij leek het Isha niet erg om even in Nuri’s hobby mee te gaan, wat haar ook gerust stelde. Maar ja, wat had Nuri dan moeten verwachten? Isha is tenslotte een aardig meisje. Ze bofte maar dat ze deze als nieuwe reisgenoot had.
Bij het eerste beste kraampje waar ze voorbij liepen wilde Nuri al blijven staan, maar toen herinnerde ze zichzelf aan dat ze op zoek was naar iets specifieks. Ze was hier niet om rond te blijven hangen. Ze vond een kraampje die borstels verkocht en besloot er maar een meteen te kopen. Stiekem keek ze toch naar andere kraampjes, maar ze weigerde er goed bij te gaan staan, want ze was bang dat ze anders Isha verveelde.
Echter, slaapzakken kreeg Nuri niet gevonden. Ze had niet trek in nog een koude nacht. Ze had dan wel Tobi en Pip bij haar gehad om haar te warmen, maar een slaapzak was toch een stuk fijner.
“O, Isha, kijk,” zei Nuri. “Eten. Voor pokémon. Die van ons hebben nog niet gegeten. Misschien een idee om maar wat voor hen te kopen nu we hier toch staan?”

Nuri leek heel blij te zijn met het feit dat Isha gewillig instemde om een rondje over de markt te lopen en de benodigde en misschien ook wel onbenodigde spullen in te kopen. Een grijns sierde haar gezicht en schoof haar introvertie zo ver naar de achtergrond dat het vrijwel verdwenen leek. Maar dat was niet zo, een beetje verlegen- en geslotenheid hoorde bij Nuri's persoonlijkheid en het zou onmogelijk helemaal kunnen verdwijnen al leek het op dit moment wel een beetje zo.
Isha merkte Nuri's aarzeling op bij de kraampjes. Het was een korte oppervlakkige aarzeling die bijna onopmerkbaar was maar niet voor Isha. Na een paar uur met Nuri om te zijn gegaan had ze haar al goed leren kennen al had ze op bepaalde momenten haar emoties weten te verstoppen. Dat vond ze niet zo'n probleem - iedereen mocht immers zichzelf zijn, toch? - maar het was aan de andere kant niet practisch zoals dit bij deze aarzeling. Isha wilde dat Nuri zich gewoon op haar gemak voelde en deed wat ze moest doen net zoals Isha deed. Maar ja, wat kon ze zeggen? Vrijwel niets, om eerlijk te zijn. Ze kon het vragen maar dat zou wat te direcht zijn, al helemaal voor een meisje als Nuri dat niet zómaar haarzelf openstelde voor haar omgeving. Daarom zweeg Isha tot de aarzeling bijna weer was verdwenen.
Nuri keek haar ogen uit en kocht een borstel. Isha volgde haar blik die glinsterde van verlangen bij het zien van alle producten. Was dat het? Was Nuri een shop-a-holic en kon ze haarzelf schijnbaar onmogelijk in bedwang houden? Nee, daar leek Nuri echt het typje niet voor. Alhoewel het er duidelijk naar uit zag dat ze gek was op alle tierelantijnen die te koop stonden. Maar ze hield zich braaf in..
'O, Isha, kijk,' zei Nuri terwijl ze Isha op een kraampje wees. 'Eten. Voor pokémon. Die van ons hebben nog niet gegeten. Misschien een idee om maar wat voor hen te kopen nu we hier toch staan?'
Isha knikte. 'Dat is goed.' Haar antwoord was simpel en zou beschreven kunnen worden als "kortaf" maar zo was het niet bedoeld. Ze vond het inderdaad een goed voorstel om voedsel te kopen voor hun pokémon die onderhand wel honger zouden hebben. Isha wierp een blik op Sorrow en vervolgens op Lynn - die Pip's poot nog steeds in haar pootje had geklemd - maar beide gaven geen seintje dat ze echt honger hadden. De twee waren het ook gewend om niet volgepropt te worden zoals sommige andere pokémon want Isha was altijd zuinig met het eten voor het geval dat er iets ergs zou gebeuren. Haar pokémon waren absoluut níet ondervoed maar ze hechtten verder ook gewoon weinig waarde aan eten. Het was slechts een middel om aan een van hun basisbehoeftes te voldoen en daar hield het mee op.
Isha kocht een flinke voorraad verschillende soorten pokévoer in en ze bukte daarna voorover om een hand naar Sorrow en een hand naar Lynn met een beetje pokévoer uit te reiken. Het was niet veel maar ze zouden straks een échte maaltijd krijgen als ze even een plekje voor hunzelf hadden gevonden. Lynn liet Pip's pootje los en nam het voer in beide hadden. Ze stopte het hapje voor hapje in haar mond en Sorrow likte simpelweg Isha's hand af en slikte het voer in éen keer door.

[[Sorry. 't Is een schande dat ik nu zo'n kort stukje post na die lange van jou. Maar ik heb echt niet meer tijd om veel te posten, want ik moet een groot project maken voor school. Ik haal het later weer in, beloofd.]]

Ook Nuri had nu pokévoer gekocht. Tobi had niet heel veel honger gehad, evenals Pip. Toch schrokte Pip zoals altijd, alsof hij weken niets gehad had. Nou deed Pip dat overigens altijd.
Nuri’s vingers werden door hem bijna opgegeten, en ze trok haar hand net op tijd weg, maar dat was ze ondertussen wel gewend. Tobi was stukken rustiger.
Terwijl de pokémon op hun gemak aten, keek Nuri even om haar heen. Ze nam de omgeving goed in haar op. Vele gekleurde huizen stonden hier, die stad erg vrolijk maakte.
Nuri rekte zich uit. “Hé, Isha,” begon ze. “Wat zullen we nu eens doen? Even de route naar Chimber Town bepalen?”

Nuri kocht ook een lading pokévoer en gaf haar pokémon te eten. Tobi nam zijn gemak er van maar de Charmander Pip schrokte het nog sneller naar binnen dan Sorrow. Alhoewel, Sorrow schrokte niet, hij at ook niet, hij slíkte. Pip schrokte het op en goot het naar binnen alsof hij uitgehongerd was maar het diertje zag er nou niet echt uit alsof hij nooit te eten kreeg.
'Hé, Isha,' klonk Nuri's vrolijke stem. 'Wat zullen we nu eens doen? Even de route naar Chimber Town bepalen?' Isha viste nog een stuk eierkoek uit haar tas en propte hem in haar mond. Bij gebrek aan ruimte in haar mond knikte ze en probeerde de eierkoek dor te slikken.
'Mja,' stemde ze met volle mond in terwijl ze over de markt liep en deze verliet naar een wat rustigere straat. Bij het woord Chimber Town maakte haar innerlijke zelf een sprongetje van opwinding en verheuging. En misschien ok wel een beetje zenuwen. Al was Isha een sterke tegenstander, had ze sterke banden met haar pokémon die goed getraind waren, ze had nog nooit van haar leven in een echte gym voor een echte badges gestreden. Ze had wel geoefend met vrienden van haar en ze had - hoe kinderachtig dan ook - een keer een nepgym gedaan met iemand die ze al lang kende. Maar dit was haar eerste echte gym en ze zou strijden voor die badges, zo hard, ze zou er zoveel zorgvuldige energie in steken dat de gymleader er nog wel een puntje aan zou kunnen zuigen. Ze zou hem verslaan, ze zou hem zó dik verslaan dat hij versteld zou staan.
Terwijl Isha in gedachten flink op dreef was merkte haar Kirlia Lynn de wisseling in emotie op en haar blik richtte zich op Lynn. Ze keek haar lang aan en nam toen de emoties van haar trainster over. Ze bootste ze na en begon plotseling nog enthousiaster te springen dan voorheen - als dat al mogelijk was. Ze sleurde Pip over de grond en tackelde hem enthousiast terwijl ze weer aan een nieuw spel begonnen.
'Laat de kaart eens zien,' zei Isha op vriendelijke toon. Ze probeerde zich in te houden maar ze kon niet tegenhouden dat ze haar vreugdegevoel in woorden wilde uitdrukken. 'Ik heb zo'n zin in de gym,' begon ze enthousiast. 'Dit wordt mijn eerste gym, jij?' Ze wierp een observerende blik op Nuri en het meisje zag er qua uiterlijk ook wat gesloten uit waardoor ze eerst betwijfelde of het het geval was dat zij al eens had gebattled met een gymleader. Maar aan de andere kant, uiterlijk verhulde niets. Haar pokémon zagen er gezond, slim en getrained uit en hun trainster was dat dus ook. Er was een redelijke kans dat Nuri al een andere keer een officiele gym in een andere regio had gewonnen - of verloren.

Net toen Nuri haar enthousiasme over de markt wat liet varen, nadat ze zelf gesproken had, kwam Isha met een minstens zo vrolijk enthousiasme teruggekaatst. Niet alleen Lynn merkte de stemmingswisseling van haar op, ook Nuri zag haar nieuwe vriendin van kalm naar opgewonden gaan. Het maakte haar opnieuw enthousiast.
Ze liet Isha de kaart zien. Isha leek haar enthousiasme echter beter te kunnen behouden dan Nuri. Waar Nuri net helemaal over had staan opwinden, nam Isha iets rustiger op. Hoewel ze het niet helemaal kon bedwingen. "Ik heb zo'n zin in de gym,' zei deze vrolijk. "Dit wordt mijn eerste gym, jij?"
"O, ik heb er al enkele gehad in de Kanto regio," sprak Nuri kalmer dan dat ze zich eigenlijk erover voelde. Natuurlijk was ze trots dat ze deze badges al gehaald had. Maar nu, hier in Utah, zou het haar eerste badge zijn. Daarbij had ze nu niet de pokémon bij waarmee ze de vorige gyms meegewonnen had. Om het al helemaal af te maken: elke gym was weer anders. Dus elke gym bracht een nieuw avontuur, die Nuri zowel nerveus als opgewonden kon maken.
Ze was dus minstens zo vrolijk als Isha. "Ik kan me mijn eerste gym nog herinneren," sprak Nuri, alsof ze een doorgewinterde pionier in het vak was (wat absoluut niet waar was). "Ik was heel erg opgewonden. Heb je er zin in?"

Nuri pakte de kaart en hield hem op zo'n manier omhoog dat beide meisjes het konden zien. Isha wierp een korte blik op de kaart maar besteedde er niet echt veel aandacht aan. Haar aandacht was volledig getrokken door de aankomende gym en Nuri.
'O, ik heb er al enkele gehad in de Kanto regio,' sprak ze op een kalme onverschillige manier die er schijnbaar op leek te wijzen dat ze al erg goed en ervaren was. Dat maakte een korte aarzeling in Isha los die haar motivatie zou kunnen laten dalen naar het nulpunt als het te erg zou worden. Haar ogen werden groot terwijl ze Nuri aankeek. Ze had al een aantal gyms gewonnen? Dit meisje dat er net zo onervaren als Isha uitzag had al enkele gyms gewonnen? En dan ging ze beginnen aan de gym in deze regio. Ervaren integenstelling tot Isha die nog nooit een echte gym had meegemaakt en zelfs niet had gezien. Kon Isha, die wel goed getraind maar absoluut onervaren was, winnen? Maakte dit blauwharige meisje uberhaupt wel een kans, hoe klein dan ook?
Plotseling was er iets wat de aarzeling en onzekerheid in Isha's hoofd afkapte. Ze bande haar gedachten weg naar een hoekje en besloot zichzelf die woorden nooit meer overnieuw te denken. De onzekerheid maakte plaats voor de strijdlust die ze net had gevoeld en ze schudde de aarzeling helemaal van zich af. Je hebt niets te twijfelen, Isha, dacht ze streng tegen haarzelf. Ze beval haarzelf door te zetten en zich niet aan te stellen en het hielp duidelijk. Ze voelde zich plotseling weer net zo enthousiast - en zenuwachtig - als daarvoor toen ze zichzelf nog een laatste standje gaf voor haar aanstellerigheid.
'Ik kan me mijn eerste gym nog herinneren,' ging Nuri verder op een toon die nostalgie leek aan te duiden alsof het al vele jaren geleden was. 'Ik was heel erg opgewonden. Heb je er zin in?'
'Ja, heel erg,' knikte Isha die haar onzekerheid nu al weer was vergeten. 'Ik kan niet wachten. Maar ik ben wel een beetje zenuwachtig.' Ze gaf het maar eerlijk toe want ze wilde haar vriendin niet voorliegen. Ze kon maar beter weten dat ze zenuwachtig was en dan kon ze dat gelijk de schuld geven als Isha iets verkeerds of iets raars deed.
'Ben jij niet zenuwachtig?' vroeg Isha voorzichtig terwijl ze haar blik weer op de kaart richtte - hetgene wat ze eigenlijk aan het doen waren. Haar ogen volgden de hemelsbrede lijn van Emblem City naar hun bestemming en ze zag hoe kort het eigenlijk nog maar was. Dat deed haar een beetje schrikken en de zenuwen stapelden zich nu al sneller op. Isha glimlachte wat haar nervositeit iets deed verbloemen maar ze wist dat het tot aan de gym zeker niet over zou zijn.

Nuri keek schuin naar Isha, zo onopvallend mogelijk als ze kon, hopend dat ze het niet zag. Nuri had het aangevoeld hoe Isha haar opwinding liet plaatsmaken voor aarzeling en onzekerheid. Nuri werd daar opgelaten van. God, dat was haar schuld, ze had er ook minder gemakkelijk over moeten praten. Meer open. Tenslotte was Isha haar vriendin, ze had meteen moeten vertellen dat ze ook nerveus was en helemaal niet zó goed was. Ze had gewoon veel geluk gehad.
Maar Isha leek al snel haarzelf weer op te kunnen vrolijken. Ze pepte zelf haar motivatie weer op en leek er weer helemaal voor te gaan, iets wat Nuri opluchtte, maar nog niet helemaal geruststelde. Isha kondigde aan dat ze er erg veel zin in had, dat ze niet kon wachten, maar dat ze wel wat zenuwachtig was.
"Dat is logisch," zei Nuri daarop. "Dat is iedereen."
"Ben jij niet zenuwachtig?" vroeg Isha, die haar blik over de kaart liet glijden.
"O, je weet niet half hoe zenuwachtig ik ben," beantwoordde Nuri deze vraag. "Vreselijk zenuwachtig. Dat ben ik altijd, eigenlijk. Ik weet nog niet heel goed wat ik moet verwachten..." ze zweeg even nerveus, "en ik wil dolgraag winnen. Wij allebei, niet?"

'Dat is logisch,' antwoordde Nuri op een manier die Isha geruststelde. 'Dat is iedereen.' Vervolgens luisterde naar Isha's volgende vraag en antwoordde: 'O, je weet niet half hoe zenuwachtig ik ben.' Isha keek haar nog steeds aan en zag maar weinig nervositeit in de houding en blik van haar vriendin wat bevestigde dat ze nog steeds haar introvertie bij zich droeg, het leek niet af te zwakken. Dat stelde Isha een beetje teleur maar ze vond het verder geen probleem, iedereen moest en kon zichzelf zijn en dat zou ze altijd accepteren.
'Vreselijk zenuwachtig. Dat ben ik altijd, eigenlijk. Ik weet nog niet heel goed wat ik moet verwachten,' murmelde ze waarna ze toch nog haar zenuwen liet blijken toen ze zweeg. Uiteindelijk verzamelde ze moed en ging verder met de zin waar ze mee bezig was. '...en ik wil dolgraag winnen. Wij allebei, niet?' Die vraag stond voor zich, het antwoord dat Isha zou geven wist Nuri hoogstwaarschijnlijk al maar ze vond het wel zo beleefd om toch maar gewoon antwoord te geven.
'Natuurlijk,' antwoordde ze op zachte toon. Vervolgens wendde ze haar blik af, keek de rustige straat eens rond en vestigde toen haar aandacht op de kaart.
'Chimbertown,' prevelde ze terwijl haar vinger over de kaart gleed en hun bestemming vond. Isha was niet dol op kaart lezen en het was niet haar sterkste kant maar het kon niet moeilijk wezen. Haar vinger zocht de kortste route van Emblem City naar Chimber Town maar ze wist het niet echt zeker. Daarom keek ze vragend naar Nuri.
'Wat is de beste route, denk je?'

Isha had haar zacht antwoord gegeven. Nuri pruilde een beetje met haar lippen. Zou ze het fout gezegd hebben? Niet aandenken Nuri, je maakt alleen jezelf gek, dacht ze bij haarzelf.
Isha keek haar vragend aan. "Wat is de beste route, denk je?"
Nuri wierp haar blik op de kaart. "Ehm... ehrm... tja..." Ze dacht diep na. Iets waar ze niet goed in was. "Hier via hier via hier. Dusse, als we zo lopen," prevelde ze zenuwachtig, en ze volgde met haar vinger een pad vanuit Emblem City naar west, ", langs Lough River, komen we aan via Lough Town en vanuit daar kunnen we naar Chimber Town.”
Ze trok een lijn vanuit Lough Town noordwest, richting Chimber Town. Het was niet heel ver weg meer. Ze zouden er binnen twee à drie dagen kunnen zijn. Tenminste, als Nuri het goed schatte, want daar was ze eigenlijk niet zo goed in.

Off: Ik weet niet of het Lough Town of Lough City was. Mijn subforummenu doet raar. Ik zie allemaal HTML codes en de compelte categorie ‘Het Midden’ is bij mij verdwenen, evenals ‘Algemeen’. Ik kan dus ook niet checken of het Town of City of iets-anders was. Ugh. :/

[Ik heb eventjes gecheckt. Het is Lough Town ;] ]

Nuri richtte haar concentratie nu ook op de kaart en een lichte frons was op haar gezicht ontstaan terwijl ze nadacht over wat de beste route zou zijn. Haar worden klonken zenuwachtig terwijl ze toelichting gaf over het pad dat haar vinger over de kaart volgde. Isha wist niet zo goed waar deze zenuwen vandaan konden komen behalve dan het feit van de aankomende gym maar dat stond niet echt in verband met het uitzetten van een route. Nou ja, het was wel een route om dáar te komen maar was het nou zoiets om je zo'n zorgen over te maken? Isha was ook zenuwachtig maar kon geen zenuwen vinden bij het uitstippelen van hun route, ze nam het Nuri niet kwalijk, het maakte toch helemaal niets uit als ze zenuwachtig was?
'Langs Lough River, komen we aan via Lough Town en vanuit daar kunnen we naar Chimber Town,' hervatte ze haar woorden weer terwijl haar vinger langzaam Lough River, Lough Town en tenslotte Chimber Town aanwezen.
'O, jee, we zijn er bijna,' piekerde Isha maar die gedachtes schudde ze gewoon van haar af. Ze ging niet twijfelen of ze de gym wel of niet zou winnen, ze ging de onzekerheid van een minuutje geleden niet nogmaals aan, ze ging er gewoon vanuit dat ze haar best ging doen en ging winnen. Punt.
Isha zwaaide haar tas weer van haar schouders en vulde een handgemaakt maar grof schaaltje met pokévoer. Ze had er maar éen dus zette ze het op de grond neer, wetend dat Lynn en Sorrow geen ruzie zouden maken. Dat deden ze vrijwel nooit. Lynn boog gauw voorover en schepte wat voer uit het schaaltje en goot het in haar mond, Sorrow wist ook nog een gaatje langs Lynn te vinden en begon langzaam het voer op te likken.
'We gaan veel oefenen,' zei Isha vastbesloten, ze had het over haar eigen pokémon, over Nuri en over Nuri's pokémon tegelijk. Het was natuurlijk geen bevel maar het was logisch dat er geoefend zou worden en Isha hoopte dat ze misschien een battle kon houden met Nuri. Zij had al meer ervaring dan Isha dus ze zou er misschien nog wel een heleboel van kunnen opsteken.

"Ja," bevestigde Nuri de woorden van Isha. Daar was ze het mee eens. Volkomen mee eens.
Pip merkte dat hij even niet kon spelen met zijn nieuwe kameraadje Lynn, en klom via de broekspijp van Nuri op haar heup. Hier bleef hij hangen. Normaal klom hij door naar schouder, maar vandaag had hij daar geen zin in. In de wetenschap dat hij er toch weer snel vanaf ging springen zodra Lynn weer zin en tijd had met hem te gaan spelen.
Toen Tobi het woord oefenen hoorde, schoten zijn oren overeind en keek hij zijn baasje verwachtingsvol aan. Tobi was altijd al een harde werker geweest. Omdat het een tijdje geleden was dat hij getraint had, zou hij graag het trainen weer op willen pakken.
Nuri aaide hem geruststellend over zijn kop. "Wat dacht je van meteen?" vroeg Nuri zich af. "We zijn compleet weer opgeladen, bij wijze van spreken. We hebben allemaal weer wat gegeten. Misschien heeft de stad een park waar we kunnen trainen, of vinden we aan de rand van de stad een grasveld." Nuri dacht even na hoe ze haar training dan aan wilde pakken. "Wat dacht je van een battle, jij en ik? Niets is een betere training dan een gevecht om van te leren."

Isha antwoordde een vastbesloten "ja" op Isha's opmerking. Isha keek ondertussen naar Pip die langs Nuri's been omhoog klom, zijn armpjes om haar heen sloeg en vervolgens op haar heup bleef hangen. Ze lachte omdat het er best wel schattig uitzag.
'Wat dacht je van meteen?' vroeg Nuri vervolgens terwijl ze Tobi over zijn koppie aaide, een geruststellend gebaar wat hem meteen kalmeerde. Ze dacht even na en keek Isha vervolgens vragend aan waarna ze een iets voorstelde. 'Wat dacht je van een battle, jij en ik? Niets is een betere training dan een gevecht om van te leren.'
Isha keek Nuri even stomverbaasd aan. Een battle? Met Nuri? Een stroom van onzekerheid protesteerde in Isha's borstkas maar die duwde ze snel weg. Een battle, dat klonk best wel leuk. Vooral omdat het was om te oefenen en het dus niet alleen ging om de eer maar om er wat van te leren. Op die manier zou Isha haar pokémon eens een andere trainingsmethode kunnen laten zien, ze zouden er waarschijnlijk zelfs meer van op steken. Ja, het klonk goed.
'Wat een goed idee,' prees Isha. Ze grijnste en haar ogen twinkelden. Dan konden Nuri en Isha en hun pokémon ook eens hun krachten pijlen. 'Daar?' knikte Isha naar een groot open veld dat ze tussen de gebouwen door zag liggen. Het zou waarschijnlijk een geschikte plaats zijn, veel ruimte en weinig dingen die kapot konden als er een ongelukje zou gebeuren. Terwijl Isha dit al overdacht schoten er ook gelijk nieuwe zenuwen op, de battle herinnerde haar aan de gym maar deze opgewonden zenuwen waren ook bestemd voor de battle die nu zou komen. Wat spannend.

Nuri volgde de vinger van Isha, naar een groot veld verderop. Stom van haar dat ze die niet eerder gezien had.
"Prima," zei Nuri. Pip zakte bijna weg en ze trok hem een keer op. Ze keek de kleine Charmander aan. "Heb je er zin in?" vroeg ze fluisterend aan hem. Hij drukte opgewonden zijn neus tegen haar wang, en Nuri wist dat dit antwoord als 'ja' gold.
"Okée dan," zei ze, en ze liep richting het veld. Tobi dartelde opgewonden achter haar aan. Eindelijk, schoot er door Nuri heen. Niets vond Nuri zo spannend als een battle. Na zo lang wachten kwam er eindelijk weer eens wat actie in de tent.

Isha liep achter Nuri aan en ruimde de handgemaakte schaal op die ze had gebruikt om het voer van Sorrow en Lynn in te doen. De twee liepen gewillig achter Isha net zoals de pokémon van Nuri dat ook deden. Tobi was heel opgewonden bij het idee om een battle aan te gaan en Pip hing nog steeds aan Nuri's heup. Isha wierp een blik naar achteren waar Sorrow en Lynn liepen. Sorrow had ook al wat door en zijn neus ging telkens nieuwsgierig in de lucht, en toen hij in het gezicht van zijn baasje keek was zijn blik vragend. Lynn echter had weinig door en zwierde net zo hyper rond als altijd. Ze kreeg alleen zo onderhand wel genoeg van het alleen spelen en ging weer op Pip af. Toen ze Nuri had bereikt keek ze omhoog. Ze piepte en trok aan Nuri's broek om de aandacht van de twee te krijgen.
'Wordt het gewoon een éen tegen éen battle?' vroeg Isha. Ze wilde wel weten hoe ze het gingen doen, of beide pokémon ingezet zouden worden en of dat tegelijkertijd zou gebeuren. Ze vroeg zich af hoe het zou gaan als Tobi en Sorrow tegen elkaar zouden battlen. Isha hoopte dat dat misschien wat van hun vijandigheid weg zou nemen. Misschien zou een flinke battle hen wel goed doen.

"Wel, ik denk dat we beter één tegen één kunnen doen," dacht Nuri. "Zo kunnen we ons goed focussen op een pokémon tegelijk. Of," voegde ze nog toe, "we doen twee tegen twee zodat ze allemaal training krijgen."
Nuri dacht dieper na. Eigenlijk wist ze het nog niet zo goed. "We kunnen ook doorgaan totdat één van onze twee door haar pokémon heen is, bij wijze spreken. Dat blijft het één tegen één pokémon, maar krijgen ze wel allemaal een beurt."
Nuri wist niet of ze het zo helemaal duidelijk had gemaakt aan Isha. Zelf vond ze het nogal vaag. Ze fronste haar wenkbrauwen. "We zetten dus eerst beide één pokémon in. Zodra één uitgeschakeld wordt, zet de trainster een andere pokémon in. Snap je?"

Isha luisterde geconcentreerd naar Nuri's gemijmer over het soort battle dat ze zouden houden.
'We zetten dus eerst beide één pokémon in. Zodra één uitgeschakeld wordt, zet de trainster een andere pokémon in. Snap je?' eindigde ze tenslotte terwijl er van het denken een frons op haar voorhoofd was ontstaan.
'Ja, ik weet hoe het werkt,' antwoordde Isha met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. 'Zullen we maar meteen beginnen?' Zonder op het antwoord te wachten - want Nuri zou het er vast wel me eens zijn - overbrugde ze een aantal meters van het grasveld en draaide zich om. Ze gooide haar rugtas van haar schouders en gooide hem een eindje verderop neer. Op haar gezicht ontstond nu ook een frons terwijl ze Nuri en haar pokémon observeerde. Ze probeerde ze in te schatten maar daar pijnigde ze slechts haar arme hersentjes mee. Ze wist haar eigen pokémon tot in de detail in te schatten maar van een ander niet. Ze verwachtte wel dat Tobi fanatieker zou zijn in de battle maar dat kon ze onmogelijk met zekerheid zeggen. Er was éen ding dat zeker was: dit zou een spannende battle worden waar alle zes nog wel eens wat van op zouden kunnen steken.
'Zeg, Nuri,' begon Isha toen ze plotseling ergens over twijfelde. 'Ik neem aan dat het niet de bedoeling is dat we ze laten vechten tot ze er bij neervallen?' Ze was absoluut niet van plan om haar pokémon te laten vechten totdat ze uitgeput en gewond waren, een paar schrammetjes en in dit geval een paar lichte brandplekken zouden nog wel oké zijn maar Isha wilde absoluut niet te ver gaan. Het enige wat ze wilde was een training, niet meer en niet minder. Maar het was natuurlijk wel te verwachten dat Nuri hetzelfde dacht als Isha. Zij dacht natuurlijk ook aan haar pokémon, ze zou het er vast wel mee eens zijn.

MERRY XMAS AND A HAPPY NEW YEAR!!! <3

"Ik denk inderdaad niet dat het een strak plan is om hen zodanig te vermoeien dat ze. tja, neervallen," was de halve herhaling van Isha woorden, die Nuri sprak. Ook zij gooide haar tas van haar schouder. "Te ver gaan is niet goed. Ze moeten in vorm blijven, dat werkt niet als we hen uitputten."
Pip kroop van haar heup omhoog naar haar rug en bleef hier zitten. Hij stak zijn kop voorbij de schouder van Nuri, zodat hij het schouwspel in de gaten kon houden.
"Tobi," sprak Nuri. "Jij bent als eerst aan de beurt, jongen." Tobi was dan wel trouwer aan haar, Pip was het sterkste. Ze wilde haar beste troef nog even achter de hand houden.
Tobi blafte een keer voordat hij zijn weg naar voren maakte.

Off:
Jij ook 'Merry X-mas and a Happy New Year!!' <<3

Nuri leek even na te denken en vertelde toen dat het haar ook niet zo'n goed idee leek, ze waren het dus tot Isha's opluchting met elkaar eens. Anders zou ze het gevecht misschien niet eens aan zijn gegaan. Nuri richtte haar aandacht weer op de battle en ze besloot zonder enige vorm van aarzeling welke pokémon ze zou nemen.
'Tobi,' zei Nuri ze zelfverzekerder dan Isha Nuri tot nu toe had gezien. 'Jij bent als eerst aan de beurt, jongen.' Gehoorzaam ging Tobi toen met een aankondigende blaf het veld op.
Isha wist dat het nu haar beurt was om een beslissing te maken over de pokémon die ze zou kiezen. Ze keek naar de twee die haar op hun beurt ook aankeken, verwachtingsvol. Maar Isha kon niet zo snel kiezen als Nuri. Ze wist dat Sorrow fysiek veel sterker was dan Lynn maar wanneer je tegen twee vuurpokémon vechtte was Lynn misschien een betere keus... Nou ja, het maakte niet zo héel veel uit want haar pokémon zouden beide aan bot komen, tenzij éen van de twee Nuri's pokémon allebei kon uitschakelen maar dat leek Isha nogal sterk.
'Lynn, jij mag eerst,' besloot Isha met toch nog een beetje twijfel in haar stem. Maar ze zou haar keuze niet meer ongedaan kunnen maken. Ze keek toe hoe Lynn enthousiast het veld op stormde en zei toen tegen haarzelf dat ze niet moest zeuren. Het was goed zo. Isha's beslissing was genomen en nu kwam het belanrijkste: de battle.

Nuri keek toe hoe Lynn enthousiast klaar ging staan voor het gevecht. Ze kon de twijfel van Isha praten [huh hoe doe je dat] aanvoelen, maar merkte dat het meisje zich al gauw herstelde en standvastig achter haar besluit stond. Ergens luchtte Nuri dat een beetje op. Ze wilde Isha niet nerveus maken.
Toch, was Kirlia niet een graspokémon? Waren die wel zo sterk tegenover vuurpokémon? Nuri probeerde haar kansen na te checken in haar hoofd, maar dit lukte haar niet heel goed. Het maakte niet uit.
"Klaar voor?" riep ze naar de overkant, naar Isha. Tobi zette zichzelf bij deze woorden in positie, wetende dat ze zo zouden beginnen.

'Klaar voor?' riep Nuri naar Isha. Ze leek op te gaan in een volledige concentratie terwijl Isha haar rust niet goed kon vinden. Ze knikte slechts terwijl ze nog steeds haar tegenstander in probeerde te schatten. Eigenlijk had ze gehoopt dat ze niet zou hoeven te beginnen maar het leek er op dat de eerste beurt aan Isha was. Om niet te veel zorgen op te wekken zetten ze haar zorgen daarover opzij en probeerde volledig op te gaan in de battle, ze probeerde het inschatten van haar tegenstander slechts een factor te laten lijken die weinig invloed zou hebben op de uitslag en juist het hier en nu naar voren te schuiven. Dat zou haar hopelijk helpen om haar beter te concentreren.
'Oké, Lynn,' begon ze op een zachte toon die hard genoeg was om voor de Kirlia te horen, misschien zelfs voor Nuri als ze goed oplette. Isha zuchtte diep en gooide daarmee de grootste last van haar schouders. 'Oké,' herhaalde ze weer. 'Gebruik je tackle op rechts.' Isha wist dat het heel gevaarlijk was voor Lynn om deze aanval in het begin van de wedstrijd te gebruiken wanneer trainer en pokémon overduidelijk op de eerste aanval geconcentreerd waren maar Isha wilde haar verrassingsaanvallen niet meteen in het begin gebruiken, dan waren het immers geen verrassingen meer.
Met een grote snelheid kwam Lynn op Tobi af. Haar beentjes namen zulke kleine snelle pasjes dat ze bijna niet te zien waren maar dat was nu niet van belang. Isha keek geconcentreerd toe hoe haar Kirlia - vastberaden en niet speels of niet-serieus op dit moment zoals in een battle altijd het geval was - steeds dichterbij de Growlithe kwam. Toen ze op slechts twee meter afstand was, het punt waarop ze zo ongeveer zou moeten aanvallen, nam ze een sprong naar links. Vervolgens deed ze nog een paar passen, draaide haar lichaam naar Tobi toe en deed een uitval op zijn rechterzij.
Isha glimlachte. Ze was misschien nog maar een Rookie - nou oké, een iets ervarenere Rookie maar alsnog een Rookie vergeleken met Nuri die al eens een gym had gewonnen -, ze wist hoe ze haar pokémon moest trainen. Kirlia was misschien een Psychic pokémon beter opletten tijdens de pokémonles, Nuri! Niets gras pokémon! maar ze was heel erg snel en lenig. Daarop had Isha bepaalde aanvallen met veel oefenen weten te baseren en zo had ze sterke verrassings aanvallen weten te creëeren. Iets waar ze heel trots op was en iets wat later waarschijnlijk het grootste deel van haar winsten zou uitmaken.

[Dan moet je het tussen [strike] en datzelfde met een / zetten. ;] ]

Isha schreef:

beter opletten tijdens de pokémonles, Nuri! Niets gras pokémon!
[Dan moet je het tussen [strike] en datzelfde met een / zetten. ;] ]

Wi's ik wel *voelt zich dom xd*

Nuri probeerde zich te focussen op wat Isha als opdracht gaf aan Lynn. Iets met tackle. Hmm, dat was een aparte keuze zo aan het begin van een gevecht. Een simpele tackle kon Nuri nog voorkomen, en ze vroeg zich af wat het wezentje nog meer in huis had. Isha hield iets achter de hand. Nuri voelde het gewoon.
"Blijf staan," gaf ze als opdracht tegen Tobi. Tobi deed wat hem gezegd werd. Lynn naderde. Wat Nuri deed was een zet die ze niet vaak uitvoerde, maar Tobi was trouw en deed wat hem gezegd werd. Waarschijnlijk luisterde hij beter dan Pip, die ze al langer had.
"Blijven staan," herhaalde Nuri. Vastbesloten keek ze toe hoe Lynn dichterbij kwam.
Lynn deed een uitval naar zijn rechterzij. Tobi blafte, half als waarschuwing naar zijn trainster, half uit wanhoop.
"Tobi, Bite!" riep Nuri. Tobi ving de klap van Lynn op en stootte opzij, maar grauwde met zijn bek richting de Kirlia. De Tackle deed hem pijn, maar Nuri hoopte zo ook de Kirlia in zijn val mee te nemen. Tobi opende zijn bek en stond op het punt zijn scherpe tanden in Lynn te zetten.

Isha hoorde zachtjes de bevelen van Nuri terwijl Lynn steeds dichterbij kwam. Ze begreep dat ze Tobi beval te blijven staan en ze maakte zich zorgen over wat Nuri's zet zou zijn. Eigenlijk had ze gehoopt dat ze Tobi misschien een standaard aanval had laten doen zoals een vlammenwerper. Die zou hem dan afleiden wanneer Lynn van de verwachte route uit was geweken maar dat deed hij helaas niet. Nee, zo gemakkelijk waren die twee niet de verwarren bedacht Isha zich.
'Tobi, Bite!' riep Nuri en Isha's tong was even verlamd. Ze zag hoe Tobi geraakt werd door Lynn's tackle maar dat het hem niet zo veel deed, nee nu was Lynn in de gevarenzone. De Growlithe deed precies wat Nuri zei, toen Lynn weer op haar pootjes wilde landen na de klap die ze Tobi had gegeven haalde hij uit en hapte hij naar Lynn.
'Pas op,' piepte Isha terwijl ze haar gedachten probeerde te ordenen. 'Spring op zij, Lynn.' Isha keek toe hoe ze haar Kirlia achteruit zag springen. Ze kwam netjes weer op haar pootjes terecht maar ze had bij haar sprong niet genoeg kracht gezet. Nee, de kaken van de Growlithe troffen met een flinke kracht haar schouder maar Lynn hield zich stil terwijl ze ongeduldig wachtte op Isha's bevel.
'Maak afstand, Lynn.' Het was niet echt een duidelijke commando die ze geoefend hadden maar dit was simpel en zou Lynn absoluut begrijpen. Een tackle was inderdaad niet de beste aanval geweest maar door Lynn's snelheid was de kracht van de tegenaanval niet zo sterk geweesd en had ze niet bijzonder veel schade opgelopen. Gelukkig maar.
Lynn trippelde snel een paar meter van Tobi vandaan wat ze deed zonder haar rug naar hem toe te keren. Iets wat Isha altijd had benadrukt. " Keer nooit je tegenstander de rug toe anders is het het laatste wat je doet."

[Ik moet gaan, ik heb geen tijd om nog een tegenaanval te schrijven dus je boft maar ]

Nuri tuitte haar lippen een beetje. Toen Lynn geraakt werd, wist ze zich sterk te houden, iets wat Nuri half bewonderde. Daarbij had Tobi haar niet heel hard geraakt, omdat door Lynns snelheid Tobi niet compleet zijn grip op haar had weten te grijpen. Iets wat Nuri misschien ook wel weer opluchtte. Ze had Isha echter iets horen piepen, en Nuri hoopte dat ze niet teveel van haar standvast die ze voor het gevecht had, had verloren. Isha moest niet onzeker worden. Straks nam Lynn dit over.
Nuri schudde zacht haar hoofd en besloot het te negeren. Isha wist heus wel waar ze mee bezig was.
Nuri peinsde haar zetten. Lynn had afstand genomen en Tobi keek haar uitdagend aan. Ze maakte nog geen aanstalten voor een tegenaanval. Nuri besloot nu de eerste zet te doen.
"Tobi, doe Ember!"

[yeey, ik bof xd ik moet trouwens ook gaan, dus komt mooi uit. Alvast weltrusten =3]