A short break

'Meester, we zijn er.' De Lucario keek achterom, naar de blinde jongen met de zwarte haren. "Stop eens met mij meester te noemen," antwoorde die. Hij voelde dat er een grote wortel in de weg lag, en stapte hierover heen. "Per slot van rekening ben jij degene die mìj alles leerde." De Lucario grijnsde, trok een tak naar zich toe en liet die weer los, zodat hij Skye's kant op werd geschoten. De jongen hoorde dit en bukte snel om de tak te kunnen ontwijken. 'Nu niet meer.' Lachend stapte Skye naar voren en gaf hij Luca een zet. "Hufter," grazte hij. Luca grinnikte en liet zijn felrode ogen toen door de omgeving glijden. Er verscheen een frons op zijn gemaskerde gezicht, waarna hij zijn ogen sloot en met behulp van zijn nu zwevende flaporen zijn aura over het landschap liet rollen. Al snel schoten zijn ogen weer open en vielen zijn flaporen weer op hun plek. 'Het is zeker nog een hele middag lopen naar de dichtsbijzijnde stad,' sprak hij kalm op de manier zoals hij altijd met Skye communiceerde. Telepathie. Lucario kon dankzij telepathie mensentaal onder controle krijgen, al vergde het wel de nodige oefening. 'Wat doen we, rusten of verder lopen?' Skye trok een bedenkelijk gezicht. Hij bracht zijn hand naar opzij, voelde met zijn vingertoppen de schors van een eik, en liet zijn rug toen tegen de stam aanvallen. "We lopen nou al drie dagen, maar we hebben geen voedselvoorraad meer," antwoorde hij. Naar de stad gaan was noodzakelijk, wilde ze eten tot hun beschikking hebben. Skye liet droog zijn nietszienende ogen op Luca vallen. "Natuurlijk heb jij alles weer moeten opeten." Luca begon te lachen. 'Tuurlijk, en dat zeg meneer die beweert dat er bessen zijn in de winter.' Hij liep naar zijn trainer en nam fronsend naast hem plaats op een omgevallen boomstam. "We nemen een kleine pauze, en gaan dan weer verder. We kunnen nog wel een paar uur zonder eten." Luca knikte instemmend, al zou Skye dit niet kunnen zien. Het maakte niet uit, de jongen zou toch wel weten dat hij dit goedkeurde. Rustig liet Skye zich op de grond zakken, zijn rug nog altijd leunend tegen de stam. Gelukkig was er nog geen sneeuw of dergelijke gevallen, waardoor de grond onder hem droog was. Hij glimlachte bij het horen van de vele vogelpokémon. Nooit zou hij hun vele vormen of kleuren kunnen waarnemen, maar hun geluid herkende hij uit duizenden. Dat schelle hoge geluid van boven was een Staravia, het kleine koerende van de Pidgeys die op de bodem naar eten zochten. Kalm sloot Skye zijn ogen, zodat hij het vocht over zijn hoornvlies verplaatste en dat nare prikken kon voorkomen. Hij dacht terug aan de tijd toen hij nog een kleine jongen was, en zonder het echt door te hebben sukkelde hij weg in een lichte slaap.

Rima keek van de ene rots naar de andere, ze stonden beiden tegen overelkaar in een kleine binding. Togetic klapte kalmpjes met zijn vleugels met een klein glimlachje op zijn gezicht als hij naar zijn trainster's verwarrende gezicht kijkt. Rima stond nu al minstens een kwartier na te denken over hoe ze Togetic's training zou willen doen maar bleek er steeds maar niet uit te komen. Gefrustreerd, Rima nam een zitplaats op één van de twee rotsten en zei, ''Ik kom er maar niet uit Togetic, ik raak er echt helemaal geïrriteert van en de kou maakt het er ook niet beter op,'' Mompelde ze zodat alleen Togetic het kon horen. Togetic's glimlach werd eventjes weider maar toen liet hij een zucht en ging op zijn trainsters hoofd zitten. ''Af, af! Je bent te zwaar Togetic, je bent geen Togepi meer! Je moet weten dat ik je niet meer vast kan houden enzovoort!'' Maar het enigste antwoord wat Rima daarvoor kreeg was Togetic's zware gelach. Rima zuchtte, 'Ik krijg ook geen moment rust,' Dacht ze. Ze hief zichzelf op van de steen en begon te lopen met een nog lachende Togetic achter zich aan die al wat kalmer werd. Het was nog steeds best koud in midden December, ze konden beiden zien dat de vogelsoorten zich comfortabel en warm probeerden te maken. Winter was nooit Rima's favoriete seizoen maar je kon nooit zelf bepalen wat het weer deed, ''Misschien ga ik wel bij mijn familie op bezoek als het kerstfeest is...nee, toch maar niet,'' Mompelde ze weer.

Ondertussen keek Togetic uit rond de bomen van het woud. Het was stil en saai, maar toen hoorde Togetic een raar geluid. Togetic, de nieuwschierige vogel die hij is, kon het maar niet met rust laten en keek tussen te bosjes waar het geluid vandaan kwam. Daar zag hij ze, een aantal poeslieve Poochyena met twee Mightyena. Gewoon om het een beetje beter te kunnen zien kwam Togetic wat dichterbij, maar toen gebeurde er iets wat hij niet verwacht had. Een speelse Poochyena had hem gezien en begon hem te tacklen. De vader Mightyena, de beschermer van zijn jong, keek op naar de neer getacklede Togetic en gromde naar de vogel toe. ''Togetic, weg bij de welpen, wil je!'' Togetic sprong op van de stem van zijn trainster en vloog de richting op van de stem alleen om tegen Rima aan te knallen zodat zijn trainster botsting maakte met een boom. ''Auw!'' Rima schudde met haar hoofd, Togetic vloog voor haar en een Mightyena kwam de bosjes uit gelopen, grommend naar de twee. Het enigste wat Rima kon zeggen was, ''Wat heb je nu weer gedaan, Togetic?'' Voor ze aangevallen werden door de duistere hyena. Rima en Togetic sprongen weg en Togetic was klaar voor een aaval, ''Doe Metronoom!'' Zei ze vlug. Na drie keer met zijn vingers gewiegeld en gewageld te hebben, verdwenen Rima en Togetic uit het zich door een transportatie, de aanval die een Abra bezit om uit het gevecht weg te komen. Toen Rima haar ogen open deed, lach ze op de koude grond en zag ze een jongen aan het slapen tegen een stam. Ze gromde en keek naar Togetic en fluisterde, ''Wat heb je dit keer veroorzaakt?''

Het is vreemd om te dromen als je blind bent. Je ziet geen beelden, alles is zwart. Voor Skye was dit normaal. Hij was al zijn hele leven blind. Zwart was de enige kleur die hij ooit zou zien. Zijn dromen bestonden uit geluiden. Vaak stemmen, herinneringen van wat er ooit tegen hem gezegd was. Er was wel degelijk een onderscheid te maken tussen nachtmerries en fijne dromen. Waren de stemmen kwaad, of duister, bracht dat bij hem ook een naar gevoel op. Waren ze van fijne herinneringen, vond hij het niet erg om te dromen.
Skye droomde nu echter niet. Misschien omdat hij zich op het randje van slapen en niet slapen bevond. Hij was zich er bewust van dat hij sliep. Hij zou zo wakker kunnen worden, als hij dit wilde

Luca keek op zodra hij de aanwezigheid van twee wezens voelde. 'Meester,' siste hij zacht, terwijl hij Skye een por gaf. 'Er komt iemand.' De blinde jongen opende zijn ogen, meteen klaarwakker. Luca stond op, zijn ogen waakzaam voor zich uit. Die blik veranderde echter al snel in een verbaasde uitdrukking. Voor hem verschenen zomaar uit het niets een meisje en een Togetic. Ook Skye hoorde dat er iemand voor hen stond. Hij bracht zijn gezicht richting de plek waar hij dacht dat ze zou staan. Alhoewel ze fluisterde, kon hij haar woorden makkelijk opvangen. 'Wat heb je dit keer veroorzaakt?' Je? Dus, er stond nog iemand bij. Aan het geluid van zacht klappende vleugeltjes te horen moest het een Pokémon zijn. Skye hief zijn wenkbrauw op. Voor het zo plotseling verschijnen was maar één verklaring. Ze waren geteleporteerd, dus Skye gokte dat het een psychische Pokémon moest zijn. Een psychische Pokémon met vleugels. Een Natu misschien? Nee, de vleugelslag was lichter, bijna zwevend. Skye gaf het op. Hij kon verder geen zwevende psychische Pokémon bedenken met vleugels. Misschien was hij/zij toch niet van het psychic type. "Luca, wie zijn het?" mompelde hij zacht. 'Een meisje en haar Togetic.' Togetic! Natuurlijk. Skye grinnikte zacht, bijna onhoorbaar. "Hallo," besloot hij maar te zeggen. "Ik ben Skye, en dit is Luca."

Togetic klapte verward met zijn vleugels, nou dit had hij nou echt totaal niet verwacht, metronoom werd bij hem nooit Teleporteer, misschien was het geluk vandaag een beetje meer aan hun kant. Maar Togetic zag dat zijn trainster, Rima, niet zo in verwarring was als hij, nee, ze was geïrriteert en gefrustreert met Togetic. ''Wat heb je dit keer veroorzaakt?'' Fluisterde Rima naar hem, ookal had Togetic zo'n gevoel dat zijn trainster zelf wel wist dat ze in de buurt waren van een andere mens en een Pokémon. het was nooit goed als Togetic zijn nieuwschierige kant liet zien, dit keer had hij zelfs een mannelijke Mightyena boos gemaakt, maar hoopte dat ze die zelf niet meer tegen kwamen en veilig waren. Togetic wreef zenuwachtig met zijn handje op zijn hoofd maar Rima's ogen waren bijna te dodelijk om aan te zien, dus Togetic liet zijn hoofd vallen in schaamte en zei, ''Sorry'' in Pokémontaal waarbij Rima alleen maar, ''Tic,'' hoorde. Rima zuchtte en stond op om de rommel van haar kleren af te vegen, ''Dat dacht ik ook ja! Je nieuwschierige kant brengt ons meestal altijd in de problemen,'' Mompelde ze zachtjes.

Togetic keek op vanuit te schaamte in zijn ogen en zag dat de Pokémon die hij gezien had een Lucario was. Hij zag dat de trainer van de Lucario zijn ogen opende, en meteen naar het geklapper van zijn vleugels na begon te denken. 'Een meisje en haar Togetic.' Togetic keek verbaast op, kon de Lucario met zijn trainer praten? Hij dat eventjes na en tapte met zijn handje op zijn kin. Het lach misschien aan de soort Pokémon dat de Lucario was, een Aura Pokémon, een Pokémon die telephatie kon gebruiken om met mensen te kunnen praten. Ja, dat moest het opzich wel zijn. Hij knikte eventjes en keek naar Rima die zich aan het afkloppen was en grijnsde een beetje. De schaamte in zijn ogen was nergens meer te bekennen.

"Hallo," Hoorde Rima en ze sprong van schrik een beetje achteruit, de jongen praatte. Ze keek eventjes naar hem en zag zijn ogen, ze waren grijs en zijn haren waren kort en zwart. Het was goed om eventjes het uiterlijk van iemand anders in te nemen. Rima glimlachtte eventjes, maar die werd al snel somber toen ze nog wat beter naar de ogen keek. 'Is deze jongen blind?' Dacht ze maar ze besloot er maar niks op te zeggen. "Ik ben Skye, en dit is Luca." Stelde de jongen zich voor. Dus de Pokémon, een Lucario, wist ze zich te benoemen nu ze goed naar de Pokémon had gekeken, had een bijnaam. Rima knikte eventjes, ''Aangenaamd...ik ben Rima, ik en mijn Togetic waren perongelijk geteleporteerd door zijn Metronoom omdat we aangevallen werden,'' Ze keek eventjes naar Togetic die nerveus lachtte, ''Door een Mightyena dankzij de nieuwschierigheid van Togetic,'' Vervolgde ze kalmpjes. Ze keek eventjes om zich heen en zuchtte, ''We hebben jullie toch niet gestoort, hoop ik?'' Vroeg Rima nerveus.

Er klonk schaamte in de stem van de Togetic. Skye kreeg bijna medelijden met hem. Hij vroeg zich af wat er gebeurt was waardoor het weetal zich had moeten teleporteren. Nu hij erover nadacht.. Een Togetic kon toch helemaal geen Teleport? Ach, wat maakte het uit. Skye glimlachte, waarbij er van die kuiltjes in zijn wang verschenen. Zijn moeder had dat altijd schattig gevonden, hij had geen idee hoe het eruit moest zijn. Hij kon het alleen voelen, en naar zijn idee was dit een normale spiertrekking bij glimlachen.
Het meisje begon weer te spreken, dit keer tegen hem in plaats van haar Togetic. 'Aangenaamd...ik ben Rima, ik en mijn Togetic waren perongelijk geteleporteerd door zijn Metronoom omdat we aangevallen werden.' Er verscheen een frons boven Skye's blinde ogen. Aangevallen? 'Door een Mightyena dankzij de nieuwschierigheid van Togetic.' Aha. De Mightyena waren waarschijnlijk erg waakzaam over hun territorium geweest, tolereerden geen vreemdelingen. Een zucht ontsnapte uit de mond van het meisje. Skye hield zijn hoofd een tikkeltje scheef en hij hoorde dat Luca zijn neus ophaalde. Meestal was Skye de enige waartegen hij praatte, of hij moest diegene mogen. Op vreemdelingen had hij het niet zo, onder andere omdat menig trainers hem hadden geprobeerd te vangen. Vaak kwam hier geweld bij te pas. Skye was de enige die hem vroeg vrijwillig mee te gaan, als vriend. Bij de eerste 7 jaar die ze met elkaar doorbrachten kwam de gedachte om Luca te vangen niet eens in hem op. Hij was zijn meester geweest. 'Nu niet meer,' had Luca gezegd. Skye wist wel wat dat betekende.

'We hebben jullie toch niet gestoort, hoop ik?' vroeg Rima. Skye keek op, merkend dat zijn gezicht een hele andere kant op was komen te staan. Vele vonden het ongemakkelijk als hij andere niet aankeek, ookal was hij blind. Daarom deed hij altijd zijn best zijn gezicht zo goed mogelijk hun kant op te draaien. Hij glimlachte en hoorde het zacht zwiepende geluid die Luca altijd maakte als de Lucario zijn hoofd schudde. "Nee, natuurlijk niet," bevestigde Skye. Aardig van 'r dat ze dat vroeg. "We waren toch van plan binnenkort weer te vertrekken," besloot hij er aan toe te voegen. Waarom vertelde hij niet. Skye was niet zo van het onnodig informatie geven. Dit deed hij alleen als hij diegene beter kende. Als Rima ernaar vroeg zou hij wel antwoord geven, anders vond ze het waarschijnlijk toch niet interessant.

Rima keek Skye aan die zijn hoofd een beetje de andere kant op had gezet, misschien wist hij zelf niet dat Rima wist dat hij blind was maar ze zou er ;liever ook niet over praten. Ze glimlachtte gewoon eventjes en wachtte op zijn antwoord totdat ze de Lucario, of Luca, zijn hoofd zag schudden. "Nee, natuurlijk niet," Sprak Skye. Rima haalde opgelucht adem, ze hielt er niet van als ze iemand perongelijk stoorde als ze iemand tegen kwam die ergens mee bezig was. Daarbij vond ze het niet gezellig als ze perongelijk iemand comfortabel of boos maakte. Toch was ze blij dat Togetic hen beiden geteleporteert had naar een andere plaats in het woud, anders zouden ze nog steeds een boze Mightyena achter zich aan hebben gehad. Niet te min kon ze Togetic niet langer meer de schuld geven van zijn nieuwschierigheid en gaf hem een aai op zijn kopje wat Togetic zelf wel prettig vond en gaf een accepterend geluidje. Dit deed Rima meestal als ze Togetic vergeven had van zijn nieuwschierigheid en als hij hen weer in de problemen had weten te krijgen.

"We waren toch van plan binnenkort weer te vertrekken," Vervolgde Skye. Rima hield haar hoofd een beetje tot een zij en knipperde met haar ogen. Als ze binnenkort zouden vertrekken hadden Skye en Luca waarschijnelijk al een plaats in gedachten om hun reis te vervolgen. Rima zelf wist niet of ze wel richting te kerstdagen bij haar familie op bezoek zou gaan of gewoon een kaartje zou sturen. Natuurlijk was het wel vriendelijker om op bezoek te gaan, vond Rima, ze wilde Arcanine graag weer eens zien en hem uit nemen op de heide bij de Ponyta en Rapidash zoals ze altijd deed. Vroeger speelde Rima altijd met hem toen hij een Growlithe was, maar na de dood van haar moeder had ze een vuursteen gevonden en evolueerde haar vader hem naar Arcanine om het huis te beschermen van indringers. ''Dat lijkt een goed idee te zijn, ikzelf weet nog niet welke richting ik op ga,'' Rima keek eventjes naar het op de plek waar ze nu stond, ''Omdat ik niet weet in welk deel van het woud we zijn geteleporteert,''

'Dat lijkt een goed idee te zijn, ikzelf weet nog niet welke richting ik op ga, omdat ik niet weet in welk deel van het woud we zijn geteleporteert,' antwoorde Rima. Skye kwam langzaam overeind en liet zijn rug toen weer tegen de stam aanvallen. Hij vouwde zijn armen in elkaar en grijnsde. "Tsja," begon hij kalm. "Daar kan ik je niet mee helpen. Zoals je ziet kan ik geen kaarten lezen." Zijn hoofd keerde zich richting de plek waarvan hij dacht, nee wist, dat Luca stond. "Luca helpt me altijd met het vinden van steden. Er is er hier één in de buurt, maar ik kan je niet vertellen waar." Zijn vingertoppen maakten cirkelende bewegingen over de rug van zijn andere hand. Hij fronste. "Luca, wil jij zo aardig zijn om het Rima te vertellen?" Hij grinnikte zacht, wetend dat de Lucario zich liever niet met andere bemoeidde. Luca knikte en kwam in beweging, zijn lichaam Rima's kant op draaiend. 'De stad ligt hier een paar uur lopen vandaan. Als je erheen wilt moet je het oostelijke pad nemen,' sprak hij kalm. Skye maakte een knikkende beweging met zijn hoofd als dank. Hij hoorde Luca zacht grinniken, zo zacht dat Rima het waarschijnlijk niet zou horen. Plots drong er een ander geluid zijn oren binnen. Een rommelend geluid dat van hem afkomstig was. Beschaamd greep Skye naar zijn buik, die duidelijk begon te protesteren. Hij had honger. Hmpf, waarom was het nou winter? Anders hadden hij en Luca al lang zijn rugtas gevuld met lekker fruit en bessen zo vers dat als je er een hap in nam het sap over je huid gleed. Bij die gedachte begon zijn maag alleen maar meer te rommelen. Ook Luca's maag reageerde erop. Het leek wel een koor van rommelend protest. Alhoewel Skye het niet kon zien, wist hij dat Luca hem nu droog stond aan te kijken. Er heerste even een stilte, maar toen barstten beide in lachen uit. "S-sorry," hikte Skye, wetend dat dit nogal raar zo overkomen bij Rima. "Zie je, onze voedselvoorraad is op en Luca en ik hebben al een tijdje niet gegeten. Dat was ook de reden waarom we naar de stad wilden." Lachend haalde hij zijn hand van zijn buik en bracht hij deze naar de achterkant van zijn hoofd.

"Tsja," Begon Skye op een kalme toon, "Daar kan ik je niet mee helpen. Zoals je ziet kan ik geen kaarten lezen." Rima knikte begrijpend naar Skye ookal wist ze dat hij haar niet kon zien en Togetic glimlachtte somber. "Luca helpt me altijd met het vinden van steden. Er is er hier één in de buurt, maar ik kan je niet vertellen waar." Vervolgde Skye. Rima wist ookwel dat ze de hele woud rond kon dwalen zonder aanweizingen, ze zou toch ooit wel een uitweg kunnen vinden, misschien zou haar kaart wel kunnen helpen, iets waar ze nog niet over had nagedacht. "Luca, wil jij zo aardig zijn om het Rima te vertellen?" Rima zag de Lucario knikken en draaide zijn lichaam haar kant op. 'De stad ligt hier een paar uur lopen vandaan. Als je erheen wilt moet je het oostelijke pad nemen,' Meteen deed Rima een stap achteruit, het was nogal engig als een Pokémon zomaar in telephatie praatte, niet dat ze er veel aan kon doen. Opeens hoorde Rima Skye's maag rommelen en ze glimlachtte, "S-sorry," Sprak Skye die in lachen uitbarste samen met Luca, "Zie je, onze voedselvoorraad is op en Luca en ik hebben al een tijdje niet gegeten. Dat was ook de reden waarom we naar de stad wilden." Oh, nu begreep Rima het, ze knikte vrolijk, ''Het maakt niet uit, maar jullie mogen ook wel wat van mij hebben, ik heb meer dan genoeg voedsel bij me!'' Sprak ze en ze maakte alvast haar tas open en pakte daaruit de map die ze zometeen nodig zou hebben want ze wist niet echt waar het oostelijke pad lag.

Luca zag dat Rima een sta achteruit deed. Hij voelde een lichte vorm van angst. Vond ze hem eng? Naja, dat zou niet de eerste keer zijn. Een rommelend geluid zorgde ervoor dat zijn aandacht op iets anders gevestigd werd. Fronsend draaide Luca zich om en zag hij hoe Skye naar zijn maag greep. Hij grinnikte en kon het niet laten om zelf ook aan eten te denken, waardoor zijn maag eveneens begon te protesteren. Het was zo'n raar geluid, dat hij Skye droog aanstaarde. Plotseling barstte hij in lachen uit, er niet op lettend dat Togetic en Rima er ook nog waren. Het was gewoon zo'n raar gehoor.
Skye legde een verklaring uit bij Rima, en zelf nam Luca weer plaats op de boomstam, proberend zijn gedachtes niet al teveel naar eten af te dwalen. Het was eigenlijk van de zotte. Vroeger kon hij dagen zonder eten. Maar sinds hij met Skye optrok - en dat was nu al zo'n 7 jaar - begon hij steeds meer trekjes van de jongen over te nemen.
'Het maakt niet uit, maar jullie mogen ook wel wat van mij hebben, ik heb meer dan genoeg voedsel bij me!' Skye lachte vriendelijk, maar sloeg het aanbod af door met zijn hoofd te schudden. "Nee, dankje. Het is onze eigen schuld dat we niet genoeg mee hebben genomen," legd hij uit. Het was lief van Rima, maar hij wilde niet dat hij eten van haar moest nemen, omdat hijzelf zo'n stomme fout had gemaakt. Hij hoorde het ritselen van papier en vroeg zich af wat Rima aan het doen was. Misschien was ze eten aan het pakken, wat niet hoefde, of een kaart ofzoiets?

Skye schudde zijn hoofd en lachtte vriendelijk, "Nee, dankje. Het is onze eigen schuld dat we niet genoeg mee hebben genomen," Oh, dacht Rima. Ze keek eventjes naar haar tas en deed hem weer dicht, zette de tas weer op haar rug en rolde de kaart uit. ''Oke, dan is het goed,'' Zei ze met een vriendelijke lach. Rima bekeek de kaart v. Utah met volle aandacht, oostelijke pad, oostelijke pad...! Ze kon nog niet eens een kaart lezen. Ze keerde tot Togetic die mee zat te kijken naar de kaart met een frons op zijn gezicht en wees langzaam op het papier waar ze ongeveer waren en Rima keek hem droog na. Dus als ze het oostelijk pad moesten nemen, dacht Rima, waren ze er niet zover vandaan, van de volgende stad natuurlijk. Ze rolde eventjes met haar ogen naar Togetic die grijnsde. Rima liet een frustrerende zucht maar grijnsde terug, ''Togetic, op de weg naar de volgende stad, maak alsjeblieft geen wilde Pokémon meer boos,'' Sprak ze kalmpjes met een waarschuwing in de achtergrond in haar stem.

Luca's maag rommelde nogmaals en de Lucario draaide met zijn ogen. Vervolgens sloot hij deze en liet hij zijn aura nogmaals het landschap doorzoeken, in de hoop iets eetbaars te vinden. Al snel vond hij iets wat hem nog niet eerder was opgevallen. Een huisje, midden in het bos, met hierin veel mensen. Snel trok hij zijn aura weer terug en opende hij zijn ogen. Dit kon maar één ding betekenen. Grijnzend draaide hij zich om. 'Meester, kom,' sprak hij, terwijl hij Skye even bij zijn arm beetpakte. De jongen draaide zich fronsend om. "Wat is er?" vroeg hij verbaasd, maar de Lucario liep al weg. Zodra hij dit doorkreeg zette hij een nog beduusder gezicht op. Waarom wilde Luca opeens zo dringend weg? "Eh.. sorry," sprak hij verontschuldigend, terwijl hij zich weer tot Rima keerde. Die had zojuist een stuk papier grondig onderzocht - tenminste, dat was wat Skye eruit kon opmaken - en waarschuwde haar Togetic nu dat hij de wilde Pokémon met rust moest laten. Skye glimlachte onhandig. Dus, dat betekende dat ze weg ging, toch? Hij moest ook snel gaan, voordat hij Luca niet meer kon vinden. Niet dat dit zo'n groot probleem was. De Lucario kon hem zo vinden, wanneer hij maar wilde. "Ik moet nu gaan. Het was leuk je te leren kennen, Rima," zei hij vlug, voordat hij zich omdraaide en achter Luca aanrende. Die had zich ongeduldig omgedraaid en grinnikte. "Ik dacht dat ik nu de titel 'meester' droeg," mompelde Skye, zodra hij de Lucario had weten te bereiken. "Sinds wanneer bepaal jij wanneer we weggaan?" Lachend gaf hij de Lucario een zet, die droog de opmerking 'anders stonden we daar de hele dag nog, maakte. Luca keek nog even achterom naar Rima en Togetic, groette hen door te knikken - dit was wel zo beleefd - en pakte toen Skye beet. 'Kom, ik heb honger. Er is hier een café in de buurt,' zei hij, terwijl hij de jongen meesleurde.

'Meester, kom,' Hoorde Rima de Lucario van Skye tegen Skye zeggen. Zo, zij waren nu dus ook van plan om weg te gaan. Rima grijnsde naar de kaart en had eindelijk daarop een uitweg gevonden. Togetic kreeg een klein glimlachje op zijn gezicht en klapte met zijn vleugels. "Eh.. sorry," Sprak Skye verontschuldigend, "Ik moet nu gaan. Het was leuk je te leren kennen, Rima," zei hij vlug. Rima knikte in Skye's richting, ''Het was ook leuk om jou te leren kennen, tot een volgende keer,'' Antwoorde ze terug voordat ook zij en Togetic een andere richting opgingen en uit het woud vertrokken.