Summer Green

Zeph had Fume City verlaten was, samen met zijn nieuwe en eerste Pokémon Castform, op pad gegaan door Utah. Hij kwam bij een groot woud, voor zo ver als hij kon zien. “Even op de kaart kijken waar we nu zijn.” Zeph deed zijn tas van zijn schouder en ging op de grond zitten. Castform zoefde om hem heen en landde naast hem. “Cast?” vroeg hij, terwijl hij toekeek hoe Zeph een kaart uit zijn tas haalde. “Dit is een kaart Castform, daarop kun je zien waar je bent en waar je heen moet.” Zeph vouwde de kaart open en de hele regio Utah kwam te voorschijn. “Casti Castform!” riep Castform en hij leek verwonderd van hoe Fume City er als een stip op het papiertje stond. “Inderdaad, dat is Fume City. Daar zijn we vandaan gekomen. Eens kijken… We zijn langs een rivier naar het westen gelopen, blijkbaar zijn we nu bij Summer Green.” Hij liet aan Castform zien waar ze waren langsgelopen en Castform vond het heel bijzonder. “Nou, zullen we het bos maar in gaan lopen dan? Misschien dat we wel een interessante Pokémon tegenkomen.” Castform zwierf alvast vooruit, maar bleef in het zich van Zeph. Iets wat hij al snel geleerd had, dat hij niet te ver weg mocht zweven. Vlak bij Chimber Town ging Castform ineens op een Drifloon af, die hij achtervolgde. Zeph was uren bezig om Castform bij te houden en terug te halen en was behoorlijk boos op Castform. Gelukkig begreep Castform het en sindsdien bleef hij bij Zeph in de buurt.

Met zijn tweetjes liepen ze door het bos. De omgeving was prachtig vond Zeph. Mooie bomen, met nog frisse groene bladeren. Hier en daar wat struiken en soms zelfs Apricon bomen, naast de struiken en bomen met Berries. Castform bekeek al het groen aandachtig door er op af te zweven en het goed te bekijken. “Weetje, Papa heeft me altijd geleerd dat ronde blauwe bessen Oran Berries zijn. Die schijnen heel lekker te zijn. Wacht, ik zie ze al.” Zeph liep naar een klein boompje toe met blauwe bessen erin. “Proef maar eens Castform. Ze zijn heerlijk.” Zeph at er zelf ook een en Castform at er een uit zijn andere hand. “Lekker hè?” Castform vond het heerlijk en plukte er meteen nog een uit de bomen. “Maar denk eraan, niet zomaar alle bessen eten. Sommige zijn niet lekker of superheet.” Castform knikte en at nog een derde en laatste Oran Berry.

Ayla's vinger gleed over een pootadruk in de grond. Nanook boog voorover en keek haar toen vragend aan. "Luh?" vroeg hij. Ayla fronste, "Een groep Donphan," mompelde ze zacht, "We kunnen ze maar beter met rust laten, in de lente zijn ze namelijk wat agressiever." Nanook knikte en wachte totdat Ayla weer overeind stond en verder begon met lopen. Ze namen expres een omweg, zodat ze de groep Donphan konden vermijden. Ze hadden nou al een flinke afstand afgelegd en waren zeker al 5 dagen onderweg. Het was nog maar kort geleden dat ze de grens van Utah hadden bereikt en eindelijk liepen ze nu door één van de bossen. Ayla glimlachte, Utah scheen een perfecte plek te zijn voor rondreizende trainers. Het was erg groot en het bood een grote variatie aan Pokemon, steden, natuurgebieden, gyms en contests. Zelfs had Ayla besloten om een coördinator te worden. Het combineren van aanvallen leek haar een leuke bezigheid, al hield ze niet zoveel van het enorme publiek dat zou toekijken, maar dat was slechts een kwestie van gewenning. "Riuuh," hoorde ze Nanook waarschuwend roepen. Meteen kwam Ayla weer terug naar de werkelijkheid. Waakzaam keek ze rond. Op het eerste gezicht zou je niet zeggen dat er wat was, maar Ayla wist beter. Haar passie voor spoorzoeken en Nanook's scherpe zintuigen zorgden ervoor dat ze het bos door en door kenden. Ayla's blik viel op een struik die gedeeltelijk was ontworteld en waarvan de aarde eromheen was omgewoeld. Waarschijnlijk had een Pokemon daar naar eten gezocht. Een Pokemon van een flink formaat. "Kom Nanook," fluisterde Ayla zachtjes. Ze pakte Nanook's handje vast en liep toen naar een grote eik. Hier nam ze plaats op de grond en wachtte ze af. Zoals verwacht kwam er na een tijdje een Donphan tevoorschijn. Ze snoof en ving meteen's Ayla's geur op. Haar donkere ogen hielden haar scherp in de gaten. Ayla veroerde echter geen spier en begon zachtjes te spreken. "Hallo Donphan, leuk dat je ook even langskomt. Je hoeft niet bang te zijn hoor, ik en Nanook zullen je geen pijn doen. Ga maar gerust wat eten, ik wacht wel totdat je klaar bent." Wat ze zei was eigenlijk nutteloos, wilde Pokemon verstonden geen mensentaal. Maar, het ging meer om de manier hòe ze het zei. Haar kalme stem toonde aan dat ze geen bedreiging zou vormen. Het duurde even, maar uiteindelijk leek de Donphan vast te leggen dat Ayla en Nanook haar niks zouden doen. Kalm deed ze een paar passen hun richting op en snuffelde ze aan een struik met bessen. Tot Ayla's verbazing begon ze er niet van te eten maar hief ze haar slurf omhoog en liet ze een zachte roep horen. Al snel stormde er 3 kleine baby Phanpy uit een struik verderop en rende ze enthiousiast naar hun moeder. Ayla glimlachte, de natuur zat vol met verrassingen.
Een tijdje bleef Ayla kijken naar het etendje gezinnetje. Ondertussen was Nanook de eik aan het verkennen en sprong hij van tak naar tak, steeds hoger de boom in. Bijna was Ayla in een lichte slaap gesukkeld, toen ze plotseling een stem hoorde. 'Proef maar eens Castform. Ze zijn heerlijk.' Verbaasd keek ze om zich heen. De Donphan leken het ook te hebben opgemerkt en ze snoof wantrouwend. Angstig kropen de Phanpy achter hun moeder weg. Ayla volgde haar blik en zag een jongen staan, even verderop. Hij was van de bessen aan het eten en had hen zo te zien nog niet opgemerkt. Dit was ook niet gek, Ayla bevond zich namelijk in de schaduw en de Donphan zaten achter de struik. 'Lekker hè? Maar denk eraan, niet zomaar alle bessen eten. Sommige zijn niet lekker of superheet,' sprak hij niksvermoedend. De Donphan schraapte een aantal keer met haar poot over de grond. Ayla's hoop zonk weg. Ze had kinderen en zou er alles aan doen om de 'indringer' te verjagen. De Donphan liet een luide roep horen en stormde toen op de jongen af.
Geschrokken stond Ayla op. Wat moest ze doen? Zelf wist ze dat de Donphan enkel een schijnbeweging maakte en vlak voordat ze de jongen zou raken, zou ze stoppen en er vandoor rennen met haar kinderen. Maar, wat als de jongen dit niets wist en hij iets stoms zou doen, zoals haar aanvallen? Ayla beet op haar lip. Er was maar één optie. Ze haalde diep adem, "Verroer je niet!" riep ze naar hem.

Castform en Zeph waren nog lekker aan het genieten van de bessen toen er vanachter hen ineens een stem naar hen riep. “Verroer je niet!” riep de stem, wat waarschijnlijk van een meisje was. Zeph verstijfde meteen. “Dit is toch geen overval hè?” vroeg Zeph terwijl hij Castform aanwende om te kijken. Castform zweefde iets omhoog en zag toen een grote Donphan met wat Phanpy achter haar. “Castform!” Castform schrok zich dood en zweefde weg. “Whaaa ik ben weg! Wacht op mij Castform.” Meteen rende Zeph weg, maar wat hij niet door had, was dat Donphan daarom juist achter hem aan ging. Zeph keek even over zijn schouder en zag de olifantachtige Pokémon achter hem aan komen hollen. “Whaaa Castform, het was leuk je gekend te hebben. Ook al was het maar zo kort, ik hoop dat je het leuk vond. Kom geef me nog een laatste knuffel!” riep Zeph en Castform vloog met tranen in Zeph armen. “Vaarwel Castform…” zei Zeph nog al rennend, terwijl hij achteruit keek. De Donphan was al weg. “Hu?” Zeph minderde zijn snelheid tot hij stil stond. Hij keek Castform aan, die nog na zat te bibberen. Even keken ze elkaar bloedserieus aan, waarna ze in lachen uitbarstte. “Hahaha, je had je gezicht eens moeten zien Castform. Ik stond vast ook voor paal.” Castform had een grappig lachje, wat klonk als Cacaca. “Zo, nu moeten we maar een weg terug vinden. Mijn tas ligt daar nog steeds volgens mij. Die had ik namelijk afgedaan en als we de kaart niet hebben, verdwalen we nog. Vanaf hier moeten we gewoon rechtdoor lopen, want we kwamen daar vandaan, toch?” Castform keek even rond en dacht dat Zeph wel gelijk hij, dus hij knikte met zijn grote hoofd en volgde Zeph. “Ik ben toch benieuwd wie nou riep dat wij ons niet moesten verroeren. Zou zij die Donphan op ons hebben afgestuurd?” Zeph dacht na, want hij had verder geen mens gezien. “Wacht… is het mogelijk dat mensen Pokémon kunnen verstaan? Misschien praatte die Donphan wel tegen ons!” Zeph sloeg zichzelf voor zijn hoofd. “Wauw, Castform praat eens tegen mij. Misschien kan ik jou wel verstaan!” Castform keek Zeph raar aan, alsof hij vond dat Zeph gek was geworden. “Cast? Castform...” zei hij. “Hmm, dus jij kan alleen maar Castform zeggen… Misschien kan ik alleen maar Donphan’s verstaan.” Bedacht Zeph dan maar. Hij rekte zich even uit en hield zijn handen even achter zijn nek. “Nah, ik kan vast geen Pokémon verstaan… misschien dat er toch wel iemand was achter een boom of iets dergelijks.” concludeerde de jongen achteraf. Castform knikte opgelucht, hij was vast bang dat hij bijna een gekke trainer had gekregen. Gelukkig viel het mee en kwam Zeph zelf tot de conclusie dat het niet kon.

Na een minuut of vijftien waren de twee nog niet terug op de plek waar zijn tas zou moeten liggen. “Hmm, ik weet toch zeker dat we de hele tijd rechtdoor liepen. En zo lang hebben we niet gerend… Dan zouden we er toch al moeten zijn?” Zeph keek even rond. Hij herkende de omgeving niet, maar zo’n goed fotografisch geheugen had hij nou ook weer niet. “O nee toch. Volgens mij zijn we bij die ene boom, een stukje terug, verkeerd gelopen. Hadden we toch links aan moeten houden!” zei Zeph. Hij draaide om en liep terug. “Waar is die boom, die ene met zo’n rare barst. Het leek een droge pruim, maar dan langer.” Castform kon Zeph moeilijk bijhouden, met al die laaghangende takken, maar het lukte wel. “Castform?” vroeg Castform, terwijl hij rondkeek om te kijken of hij iets zag wat hij herkende. “Nee nee NEE!” begon Zeph. “Niet nu al. Dat kan gewoon niet. Ik ben dan nu al alles kwijt… alles…” Zeph liet zichzelf op de grond vallen en zat nu op zijn knieën in het toch wel zachte mos. “Verdorie mij… waarom ben ik toch ook zo onhandig. Castform, het spijt me. Ik ben geen goede trainer. We hadden gewoon tegen die Donphan moeten vechten. Wie zal ons hier vinden? Nu zullen we vast dood gaan van de honger…” Castform keek verdrietig en ging op Zeph’s schoot zitten. “Castfooooooorm!” riep hij nog even uit en ging daarna lekker liggen. “Rustig maar Castform, we komen er wel uit.” probeerde Zeph Castform gerust te stellen, maar hij wist zelf ook wel dat zonder kaart en pokéballen hij het niet ver zal redden.

De jongen leek haar roep gehoord te hebben, maar toch ging hij er als een Buneaury vandoor. Met een scheef gezicht keek Ayla toe hoe hij, al dramatisch schreeuwend, in het struikgewas verdween, terwijl de Donphan na enkele meters halt hield. Ze snoof nog even wantrouwend, maar nadat ze verondersteld had dat 'de indringer' was verdwenen draaide ze zich om en liep ze weer terug. Terwijl de 3 Phanpy vrolijk achter haar aan huppelde, keek ze Ayla nog even aan en verdween ze toen uit het zicht. Ayla grinnikte en liep toen weer terug naar de eik. Ze bracht haar twee vingers naar haar mond en liet toen een korte schelle fluit horen. Meteen hoorde je geritsel en even later stond er een Riolu naast haar benen. Hij had blijkbaar het hele tafereel van bovenaf bekeken. "Kom Nanook, laten we die jongen gaan zoeken, hij heeft zijn spullen laten liggen," sprak ze. Nanook knikte, "Luuh!" sprak hij vrolijk.

Met de tas van de jongen om haar ene schouder en haar eigen rugtas om haar andere liep ze door het bos. Het was niet moeilijk hem te vinden, zijn voetafdrukken en de geknakte takken die hij onderweg opzij had geduwd waren goed zichtbaar. Al snel vond ze de jongen, zittend op de grond. 'Verdorie mij… waarom ben ik toch ook zo onhandig? Castform, het spijt me. Ik ben geen goede trainer. We hadden gewoon tegen die Donphan moeten vechten. Wie zal ons hier vinden? Nu zullen we vast dood gaan van de honger..' sprak hij zielig. Weer grinnikte Ayla zachtjes, "Zoek je deze soms?" vroeg ze vrolijk. Ze sprong op een boomstam en liep met vrolijk passen naar het uiteinde. "Alsjeblieft!" ze stak de spullen zijn richting op en glimlachte vriendelijk. Nanook was ondertusen ook op de boomstam gesprongen en hing nu vrolijk aan Ayla's benen. Met grote rode ogen keek hij het kleine wezentje aan dat zich op de jongen zijn schoot bevond.

Terwijl Zeph op de grond zat, een beetje te jammeren, kwam er iemand van achteren op hen af gelopen. Via een boomstam liep ze naar Zeph en Castform toe, gevolgd door een blauw met zwarte Pokémon. “Zoek je deze soms?” zei een stem achter Zeph weer en de jongen draaide zich om. “Mijn tas? Wauw! Hoe kom je eraan? Wacht eens…die stem!” Zeph dacht even na, die stem kwam hem bekend voor. “Hmm… waar heb ik het eerder gehoord? Aha! Jij was diegene die tegen me riep niet bewegen, of niet?!” Zeph pakte snel zijn tas en controleerde of alles er nog in zat. “Gelukkig, alles zit er nog in. Wat bezielde je wel niet om Castform en mij zo bang te maken met een Donphan. Die was van jou zeker, net als die blauwe Pokémon aan je benen?” Zeph keek het meisje aan en zag dat ze nogal vriendelijk keek en bedacht zich dat ze het vast niet zo bedoelde. “Sorry, het was vast niet met opzet bedoeld. Weetje, het is mijn eerste dag met Castform op reis en dan overkomt me dat al. Vond ik een beetje demotiverend. Maar gelukkig hebben we onze tas terug! Dus nu kunnen Castform en ik weer vrolijk verder, of niet jongen?” Castform sprong van Zeph’s schoot af en draaide in een spiraal naar boven. “Castfoooooorm!” riep hij blij. “Bedankt dat je mijn tas hebt terug gebracht. “ zei Zeph, “Ik ben er heel blij mee. Zonder ben ik nogal een behoorlijke kluns.”

Castform merkte nu pas echt de andere Pokémon op. Hij ging op Zeph’s schouder ziten en bekeek de Pokémon daar vandaan aandachtig. Het was voor Castform ook voor het eerst dat hij een Pokémon zag van een andere trainer, of in dit geval trainster. “Wat is er Castform? Ben je een beetje verlegen? Volgens mij is die Pokémon een Riolu, of niet?” vroeg Zeph bevestigend aan het meisje dat de Riolu had. “Volgens mij zijn ze behoorlijk zeldzaam toch? Je hebt vast veel geluk gehad om deze als Pokémon vriend te mogen hebben.” Zeph glimlachte. De frustratie van het hele ongeval met de Donphan, was weg en Zeph begon weer wat vrolijker te worden. “Oh, sorry! Ik vergeet mezelf helemaal voor te stellen. Ik ben Zeph en dit schattige wolkje hier is Castform.” Castform gaapte even, blijkbaar was hij moe aan het worden, en glimlachte toen zijn naam genoemd werd.

De jongen leek erg blij dat hij zijn tas weer terug had. Maar, plots veranderde deze houding. Hij herkende haar stem en hier leek hij niet al te blij mee te zijn. Hij dacht dat zij degene was die de Donphan op hem had afgestuurd. Nadat hij zijn tas grondig had bestudeerd, maakte hij dit duidelijk door te zeggen; 'Gelukkig, alles zit er nog in. Wat bezielde je wel niet om Castform en mij zo bang te maken met een Donphan. Die was van jou zeker, net als die blauwe Pokémon aan je benen?' Nanook zette een kwade blik op, hoe durfde die jongen zijn vriendin zo te beledigen? "Ri, Riiah!" riep hij boos. "Sst Nanook, tis al goed," sprak Ayla zachtjes. Ze gaf hem even een aai over zijn kop en stapte toen van de boomstam af. Net toen ze wou gaan uitleggen wat er was voorgevallen, begon de jongen weer te spreken, dit keer met een schuldige blik in zijn ogen. 'Sorry, het was vast niet met opzet bedoeld. Weetje, het is mijn eerste dag met Castform op reis en dan overkomt me dat al. Vond ik een beetje demotiverend. Maar gelukkig hebben we onze tas terug! Dus nu kunnen Castform en ik weer vrolijk verder, of niet jongen.' De kleine witte Pokemon zweefde omhoog en liet een vrolijke roep horen. Ook de jongen ging weer verder, 'Bedankt dat je mijn tas hebt terug gebracht. Ik ben er heel blij mee. Zonder ben ik nogal een behoorlijke kluns.' Ayla grinnikte en keek hem aan terwijl ze haar hoofd een tikkeltje scheef hield. Het was een aparte jongen, aardig, maar wel apart. "Graag gedaan hoor en sorry van die Donphan, maar die was niet van mij. Het was een wilde. Ze had jongen en wilde deze slechts beschermen. Ik riep naar je dat je moest blijven staan omdat ik wist dat ze enkel een schijnbeweging zou maken en er dan vandoor zou gaan," begon ze vrolijk, alsof er niks gebeurd was. "Maar, je rende er toch vandoor dus besloot ik je maar te gaan zoeken aangezien je je tas had laten liggen." Terwijl ze dit laatste zei, zakte ze rustig door haar benen en nam ze plaats op de boomstam. Nanook ging er gezellig naast zitten.
Ayla wende haar blik naar de Castform die op de jongen zijn schouder ging zitten. Hij keek gebiologeerd naar Nanook, die gewoon vrolijk terug staarde. 'Wat is er Castform? Ben je een beetje verlegen? Volgens mij is die Pokémon een Riolu, of niet?' Ayla keerde haar blik weer terug naar de jongen en knikte. "Ja, dit is Nanook," sprak ze terwijl ze hem voor de tweede keer een aai over zijn kop gaf. 'Volgens mij zijn ze behoorlijk zeldzaam toch? Je hebt vast veel geluk gehad om deze als Pokémon vriend te mogen hebben,' vervolgde de jongen. Ayla glimlachte, "Ja dat heb ik zeker, Nanook en ik zijn de beste vrienden." Op Nanooks's gezicht vormde zich een brede glimlach terwijl er een vrolijke, "Luh!" uit zijn mond ontsnapte. Plots leek de jongen zich iets te herinneren, 'Oh, sorry! Ik vergeet mezelf helemaal voor te stellen. Ik ben Zeph en dit schattige wolkje hier is Castform.' Ze grinnikte, "Mijn naam is Ayla," stelde ze zichzelf voor, "Aangenaam kennis met je te maken." Even wende ze haar helder blauwe ogen naar de hemel terwijl ze zich afvroeg wat deze reis in Utah haar allemaal nog te wachten stond. Ze had nu al een trainer en zijn Pokemon ontmoet en een Donphan gezinnetje gezien. Zeph had gezegd dat dit zijn eerste dag was op reis, hij was ook een 'beginner', net als zij. "Ben jij van plan mee te doen aan Contests of Gymgevechten?" besloot ze uiteindelijk te vragen nadat ze haar blik weer op hem had gericht. Een simpele vraag, maar toch iets waarvan Ayla iets kon leren. Ze had veel geleerd over Pokemon, maar wist verder weinig over het stadse leven. Tuurlijk, ze was in het dorp wel eens wezen kijken naar een contest of gymgevecht, maar dit was niet vaak. Ze zat liever in het woud, bij haar pleegvader en vele bosvriendjes. "Ikzelf denk ik Contests, maar echt veel verstand heb ik er niet van. Ik kom namelijk niet uit een dorp of stad en dit is de eerste keer dat ik mijn thuisland heb verlaten," besloot ze er maar aan toe te voegen. Misschien dat Zeph hierdoor haar meer erover wou vertellen, als hij hier zin in had natuurlijk.