De reis gaat verder

(Vervolg op 'Aankomst' bij Lough River)

Je kon de waterval al horen, het was niet ver meer. Samen met Miley, en Miley's Pidgey Destiny die op haar schouder zat, liep Zoë in de richting van de waterval. Miley had een Pokétch en daar stond een map van Utah op, zo konden ze niet verdwalen. Zoë was nog maar net in Utah, en had nu al twee vrienden gemaakt, tenminste.. als ze Miley een vriendin kon noemen, want ze hadden elkaar nog niet zo lang geleden ontmoet, en misschien was het wat te vroeg om te zeggen dat ze vrienden waren. Miley was in ieder geval aardig, dat was zeker. Ze was ook best rustig, net zoals Zoë, maar tot haar eigen verbazing vond Zoë zichzelf een beetje drukker en wilder geworden, wat ze niet graag wílde worden. Aan de andere kant had ze meer initiatief getoont en was zélf naar Miley toe gestapt, iets dat ze normaal niet zou durven, maar iets in Miley had haar aangetrokken. En het was waar, want Miley was erg aardig, en niet alleen voor mensen maar ook voor haar Pokémon. Ze waren nu al bijna bij de waterval, en als je wilde praten moest je goed je best doen om te worden verstaan. Zoë kon het puntje van de rots al zien, de plek waar de waterval begon. Ze stonden helemaal bovenaan bij de waterval, dus ze moesten wel voorzichtig doen, en Miley moest vooral haar kleine Pichu Secret goed in de gaten houden, maar Zoë dacht dat Miley dat vast al bedacht had. Ze hadden de rotspunt bereikt, en Zoë's ogen werden groot, "Wauw" zei ze zacht. Je kon vanaf dit punt een heel groot deel van Utah zien; in de verte lag een stad (Zoë wist niet welke) en overal zag je bomen, bossen en ander groen. De rivier die onderaan de waterval weer begon stroomde ook tot ver achter de heuvels door en bijna op ooghoogte vlogen allemaal Pokémon, zo hoog zaten ze. Naast hen dederde de waterval naar beneden en helemaal beneden was een groot meer ontstaan. Er stond een rots naast de waterval en Zoë ging daar op zitten. Ze keek haar ogen uit, zo adembenemend vond ze het. Zoë zuchtte en keek nog eens goed om zich heen. Zo'n grote waterval had ze nog niet eerder gezien. Ze richtte haar blik even op Miley, en Zoë dacht dat ze het ook erg mooi vond, maar wist het niet zeker. Ze wist niks te zeggen, dus keek nog maar eens om haar heen.

- Sowieso Miley =P -
- Dan doe ik ook gesproken tekst in kleur xD -

Met rustige stappen was het vijftienjarige meisje, met haar Pidgey op haar schouder en een meisje, Zoë, naast haar, aangekomen bij de Watervallen. Met een gefascineerde blik keek ze om zich heen. ‘Wauw,’ zei Zoë. Het enige wat Miley deed was knikken, voor ze haar Pidgey, Destiny, zacht over de kop aaide. ‘Pii..’ klonk Destiny’s stem genietend. Miley grijnsde. Ze pakte haar Pokéballs van haar riem. “Secret, Irmani, kom eruit,” zei ze kalm, waarna ze de twee balls voor zich hield. Een Pichu en een Chikorita kwamen eruit.
Een luid gegil klonk. Meteen vloog Miley naar haar Pichu toe. Destiny vloog van schrik van haar schouder af en landde naast Irmani op de grond. “Rustig, rustig.. Ik ben het!” riep Miley uit. Het duurde even voor Secret weer een beetje tot rust kwam. “Wat is er?” vroeg ze aan haar Pichu. Deze wees met een angstige blik naar de Pokéball. Miley fronste. “De pokéball gaat je niks doen.. Het is veilig daarin,” zei ze zacht, maar de Pichu schudde wild haar hoofd heen en weer. Miley haalde diep adem. “Je wilt er zeker niet meer in?” concludeerde ze. Opnieuw schudde de jonge Pichu haar hoofd. Miley liet haar hoofd vallen en slaakte een diepe zucht. “Dan ga ik je ook niet dwingen om er in te gaan,” besloot ze kalm te zeggen. Secret was klein genoeg om aan haar schouder te hangen. Dan hoefde ze niet elke keer mee te lopen. Miley sloot haar ogen en zag zichzelf al lopen; Destiny op haar hoofd, Secret aan haar schouder, en Irmani naast haar. Ze slaakte even een diepe zucht en keek naar Destiny, die verbaasd naast Irmani stond. Ze was benieuwd of Destiny het op haar hoofd zitten af zou leren als ze geëvolueerd was. Hopelijk wel.. Ze zat niet te wachten op een Pidgeot(to) op haar hoofd.

~Kudpost.~

Een brunette genoot van het uitzicht toen er een gil weerklonk. Het meisje waar ze mee samen had gelopen naar de waterval had een kleine Pichu, genaamd Secret, uit de Pokéball gehaald, en deze gilde van angst. Miley praatte even met Secret, en Zoë begreep dat Secret bang was voor de Pokéball. Gelukkig wist Miley Secret gerust te stellen, maar Secret wilde duidelijk níet meer in de Pokéball. "Gaat het?" vroeg Zoë voorzichtig aan Miley. Ze wachtte op haar antwoord toen er plots een een roep om hulp weerklonk. Zoë keek verbaasd om zich heen, had ze het nou goed gehoord? "Plua Pluáa!", ja, ze had het goed gehoord. Opeens schrok ze, want het drong nu pas tot haar door dat het geluid erg dichtbij was en misschien lag die arme Pokémon wel in de rivier! Snel draaide ze zich om en keek of er een Pokémon in de rivier lag. En ja, ietsjes verderop hield een kleine Pokémon zich vast aan een steen. Zoë rende er naartoe, "Hou vol! Ik kom je helpen!" riep ze, in een poging de Pokémon te kalmeren en ze hoopte dat ze het geluid van de waterval kon overstemmen. Toen ze aan de rivierkant stond dichtbij de Pokémon, zag ze dat het een Plusle was. De Plusle had zijn oogjes dichtgeknepen en zo te zien hield hij het niet lang meer, want Plusle was een Elektrisch Type, dus kon het niet goed tegen water. "Nog even volhouden, ik kom eraan" zei ze, met de hoop dat de Plusle haar kon verstaan. De Plusle opende zijn oogjes en keek haar aan, "Plu Plua" zei het zacht, want het kon niet meer. Plotseling kwam er een grote golf water en de Plusle hield het niet meer en liet de steen los. "Nee! Plusle!" riep Zoë geschrokken, want de waterval was erg dichtbij! Zoë rende op de kant mee met de Plusle, gooide haar schoudertas op de grond en sprong in het water. Ze voelde de bodem niet en stroom was erg sterk. De Plusle spartelde niet meer, en hij had zijn oogjes dicht, ze moest dus snel zijn. Ze strekte haar armen, pakte de Plusle en drukte hem tegen zich aan zodat hij niet zou worden meegesleurd door de stroming. Nu moest ze er alleen zélf nog uit zien te komen. De waterval kwam steeds dichterbij en ze waren er niet ver van verwijderd. Met één hand hield ze de Plusle vast en met de andere hand probeerde ze de kant te pakken, maar dat was niet makkelijk. Telkens greep ze mis of gleed haar hand weg. "Miley! Help ons!" riep ze, maar haar stem werd overspoeld door de waterval. Als Miley haar niet snel kwam helpen was het waarschijnlijk te laat...

-Anders heb je niks te doen -

‘Gaat het?’ vroeg Zoë voorzichtig aan Miley. Miley grijnsde. “Ja, alles is goed. Bedankt,” grijnsde Miley kalmpjes. Plots klonk er verderop een roep om hulp. Destiny begon van schrik met haar vleugels te slaan, Irmani keek op en liet een zacht grommetje horen, terwijl Secret vrolijk om zich heen keek. ‘Plua Pluáa!’ klonk er. Dat was een Pichu. Zoë rende weg, richting het geluid. ‘Hou vol! Ik kom je helpen!’ riep ze uit. Miley stond ook op en liep, met Secret op haar schouder, met snelle passen naar de plek waar Zoë stond. Destiny en Irmani volgden haar. Miley keek met één opgeheven wenkbrauw toe hoe alles gebeurde, tot Zoë de rivier in sprong. “Wat doe je, gek?!” riep ze uit. Als ze Irmani er nou even bij gelaten had.. Met een frons keek Miley naar Irmani. Deze richtte haar blik op Zoë en knikte, zonder Miley aan te kijken. Miley hoorde Zoë iets roepen, maar ze kon het niet verstaan. Toch wist ze dat het een roep om hulp was. “Irmani, gebruik je roedes!” riep Miley uit. Ze pakte haar Chikorita stevig beet met haar ene arm, en hield met haar andere arm stevig een steen beet. Irmani’s roedes schoten naar Zoë en de Plusle toe, en wisten zich om hen heen te wikkelen. “Trekken!” riep Miley. Ze zag hoe de roedes langzaam maar zeker terug getrokken werden door Irmani. Miley wist echter ook wel dat een meisje en een Plusle veel te zwaar was voor Irmani alleen. Daarom keek ze even om zich heen. Secret kon niet helpen, en Destiny was te klein. Daarom besloot ze haar blik op Irmani te richten. “Sluit je roede eerst om de Plusle heen en haal die binnen,” zei ze kalm. Irmani hield met haar ene roede nog altijd Zoë beet, maar met de ander haalde ze de Plusle binnen. Vervolgens sloeg ze beide roedes weer om Zoë heen. “Ik laat de steen zo los. Probeer haar zo snel mogelijk terug te trekken,” zei Miley. Ze zou de steen toch niet lang meer beet kunnen houden. “Drie.. Twee.. Eén..” Ze liet de steen los en pakte met beide handen Irmani beet, waarna ze met haar voeten over de grond schaafde en Irmani probeerde naar achteren te trekken. Helaas schoven ze steeds dichter naar de kant toe. “Laat los en pak mijn benen!” zei Miley toen en ze sprong richting Zoë. Ze pakte haar hand beet en voelde hoe haar sprong gestopt werd door Irmani. “Trekken!” riep Miley uit. Het ging moeilijk, maar uiteindelijk wist ze met één hand de kant beet te pakken en trok ze Zoë ook die kant op. Vervolgens voelde ze hoe Irmani de roedes om haar hand heen wikkelde en haar omhoog hielp, om vervolgens het zelfde te doen bij Zoë.

"Wat doe je, gek?!" riep Miley toen Zoë in het water sprong, maar Zoë had het niet gehoord. Het enige wat voor haar nog telde was de Plusle redden. Helaas kreeg ze de kant niet te pakken en riep Miley om hulp. Ze wist niet of Miley het had gehoord, maar als ze het niet had gehoord was het voorbij, want de waterval kwam wel heel erg dichtbij.. Gelukkig schoot Miley even later wel te hulp. Irmani, Miley's Chikorita, gebruikte haar roedes om haar en de Plusle naar de kant te trekken, maar ze waren te zwaar en de stroming was ook erg sterk. Daarom zei Miley tegen Irmani dat ze de Plusle moest helpen door hem met haar roedes eruit te halen en daarna probeerden Miley en Irmani om haar op de kant te helpen. Miley pakte haar hand en Irmani trok Miley vervolgens op de kant, daarna pakte ze met haar roedes Zoë's hand en trok haar de kant op. Zoë hijgde en viel op haar knieën. "Bedankt" zei ze zacht tegen Miley en Irmani, en ze aaide Irmani even. Ze stond daarna meteen weer op om naar de Plusle te kijken. Hij lag op zijn rug met zijn oogjes dicht en was helemaal nat. Hij rilde een beetje, dus Zoë zocht snel de handdoek in haar schoudertas. Toen ze hem had gevonden tilde ze met één hand de Plusle voorzichtig op en met de andere wikkelde ze de handdoek om hem heen. Ze probeerde hem af te drogen en 'wreef' over zijn armpjes, in de hoop dat hij wat warmer zou worden. Ze keek Miley bezorgd aan, "Jij bent een Breeder, of je wordt er eentje," begon Zoë haar vraag, "denk je dat we naar een Pokécenter moeten of kun je hem zelf verzorgen?". Ze vertrouwde Miley wel, en ze was vast een erg goede Breeder, maar Zoë dacht persoonlijk dat ze toch naar een Pokécenter moesten, de Plusle was er namelijk erg aan toe. Ondertussen wreef ze nog steeds over de Plusle's armen en hield hem tegen zich aan. Ze keek Miley aan en slikte, want misschien was het dichtsbijzijnde Pokécenter wel helemaal niet dichtbij...

‘Bedankt,’ meldde het meisje, Zoë, aan Miley en haar Chikorita, Irmani. Miley kon enkel een lichte glimlach op haar gezicht zette. “Geen dank. Ik moest je wel helpen,” zei ze grijnzend. Zoë zou wel begrijpen dat ze daarmee bedoelde dat ze vond dat ieder mens dat had moeten doen. Maar, zo zat de wereld niet in elkaar. ‘Jij bent een Breeder, of je wordt er eentje,’ begon Zoë haar vraag, ‘denk je dat we naar een Pokécenter moeten of kun je hem zelf verzorgen?’ Miley keek toe hoe Zoë de jonge Plusle vast had en haalde diep adem. “We zitten nu in het oosten,” zei Miley ietwat aan de snelle kant. “Voor zover ik weet zijn er geen Pokémon centers in het oosten, en als we eenmaal bij het midden of het zuiden zijn, zal de Plusle al te erg onderkoeld zijn. We zullen het dus zelf moeten doen,” meldde ze kalm. “Mag ik?” vroeg ze, maar ze wachtte niet op een antwoord. Voorzichtig pakte ze de Plusle beet en deed ze haar tasje open. Uit haar tas pakte ze een handdoek, die ze voorzichtig om de Plusle heen deed. Ze bleef de Plusle hard over haar rug wrijven, met de handdoek ertussen, zodat ze daar warm werd. Ze haalde even diep adem en keek toen naar Irmani. “Het is veel beter als ze slaapt. Kan jij helpen?” vroeg ze aan haar Pokémon. Deze knikte. “Sluit je oren,” zei Miley. Ze legde de Plusle op haar schoot en sloot haar oren. Irmani deed haar Grass Whistle. Toen ze hiermee klaar was, opende ze haar oren weer. De Plusle sliep. “Als we haar in deze handdoek houden, zal ze in ieder geval niet onderkoeld raken. Doordat ze nu slaapt, kan ze de schok verwerken en zal ze rustiger zijn bij het wakker worden,” legde Miley kalm uit, waarna ze even diep adem haalde. Ze begon de Plusle voorzichtig over haar buik te wrijven, met de handdoek er nog altijd tussen, zodat ze ook daar warmer werd. Ze keek Zoë aan. “Maar, misschien is het toch handig om voor de zekerheid zo meteen nog even langs te gaan bij het Pokémon center, maar.. Eerst heeft ze haar rust nodig. Bovendien.. Wil jij haar vasthouden? Jij hebt haar tenslotte gered,” zei Miley, waarna ze haar armen, waar de Plusle in lag, uitstak naar Zoë. Misschien werd dit wel Zoë’s eerste Pokémon..

“Geen dank. Ik moest je wel helpen,” zei Miley, het meisje waarmee ze samen naar de watervallen was gegaan, grijnzend. Zoë meende dat Miley vond dat iedereen dat had moeten doen. Zelf vond ze dat ook, maar helaas waren de mensen veranderd. Toen Zoë haar vraag had gesteld antwoordde Miley dat ze nu in het oosten zaten en er geen Pokémon Centers in de buurt waren, en als ze er waren was de Plusle onderkoeld, dus ze zouden het zelf moeten doen. “Mag ik?” vroeg Miley aan Zoë, maar wachtte niet op een antwoord. Miley nam de Plusle uit Zoë's armen en wikkelde een handdoek om hem heen. Daarna vroeg ze aan Irmani, Miley's Chikorita, of ze Grass Whistle wilde doen zodat ze Plusle zou slapen. “Sluit je oren,” zei Miley tegen haar, en toen het gebeurd was sliep de Plusle. Zoë keek bewonderd naar alles wat Miley deed. Ook vertelde Miley haar dat als ze de Plusle in deze handdoek zouden houden, hij in ieder geval niet onderkoeld zou raken, en omdat hij sliep hij de schok kon verwerken en rustiger zou zijn bij het wakker worden. Miley wreef de Plusle warm en Zoë keek naar haar terwijl ze dit deed. Ze had erg veel medelij met de Plusle en vond ook dat hij het niet verdiende. Zoals ze overigens had verwacht bleek Miley een goede Pokémon Breeder te zijn. Miley keek Zoë aan en zei dat ze misschien toch maar beter langs een Pokémon Center zouden gaan, en of Zoë hem wilde vasthouden omdat zíj hem gered had. Miley stak de in-de-handdoek-gewikkelde-Plusle naar haar uit, en Zoë nam hem over. Hij sliep erg schattig en zag er ook heel lief uit. Zoë knikte vastberaden naar Miley, om aan te geven dat ze het met haar eens was om naar een Pokémon Center te gaan. Ze stond gelijk op en liep terug, weg van de waterval. "Omdat we zo'n haast hebben, en het dichtsbijzijnde Pokémon Center niet erg dichtbij is, zullen we dan maar onderweg kijken waar het ligt?" vroeg Zoë aan Miley. Het was een beetje een rare vraag, en Zoë hoopte dat Miley het zou begrijpen. Ze wierp nog een blik op de Plusle die in haar armen lag te slapen, en was vastbesloten om hem te helpen. Hij verdiende de hulp die hij nodig had. Zoë hoopte dat alles goed met hem kwam, maar als ze eenmaal in het Pokémon Center waren, kwam het vast wel goed. In de tussentijd was Miley er, die (zoals Zoë verwachtte) een erg goede Breeder bleek te zijn, en Zuster Joy van het Pokémon Center was altijd gewéldig in Pokémon verzorgen. Met de hoop dat alles goed zou komen voor de lieve kleine Plusle, keek Zoë naar Miley met een vastberaden blik in haar ogen.

- Zoë had toch al om de Plusle een handdoek gewikkeld? (niet dat het uitmaakt, hoor ) -

Zoë nam de Plusle over en Miley zette een kalme glimlach op haar gezicht. ‘Omdat we zo'n haast hebben, en het dichtstbijzijnde Pokémon Center niet erg dichtbij is, zullen we dan maar onderweg kijken waar het ligt?’ vroeg Zoë vervolgens. “Ik snap wat je bedoelt, maar.. Nee,” begon Miley kalm. “Onderweg hiernaartoe heb ik een stadje gezien. Of, beter gezegd.. Een dorpje. Daar moet wel een Pokémon center zijn,” zei ze toen grijnzend. Ze pakte een Pokéball van haar riem. Een ongebruikte Pokéball. “In de handdoeken zal ze veilig zijn, maar als je haar hier in doet..” zei ze kalm, maar ze maakte haar zin niet af. Zoë mocht kiezen. Ze drukte voorzichtig op het knopje van de ball, waardoor hij groter werd. Natuurlijk, in de handdoeken zou de Plusle veilig zijn. Dat had Miley net zelf gezegd. Maar, in de Pokéball was altijd het beste. Want, als ze gingen lopen zou de Plusle anders de hele tijd op en neer gehobbeld worden, wat ook erg irritant kon zijn. Miley haalde diep adem. De Plusle had de kracht nog om tegen te stribbelen, als ze niet meewilde met Zoë. Dan zouden ze het gewoon zo moeten doen. Maar, Miley dacht dat dit dé kans zou zijn voor Zoë’s eerste Pokémon. De band tussen deze twee kon erg sterk worden, aangezien Zoë de Plusle nou eenmaal gered was. Een Plusle was bovendien een redelijk goede beginners Pokémon, aangezien ze niet super groot en/of sterk waren, en meestal hadden ze een lief karakter. Deze leek Miley een goed voorbeeld voor een perfecte beginners Pokémon.

~Ben er niet helemaal bij met m'n hoofd, sorry.~

"Onderweg hiernaartoe heb ik een stadje gezien. Of, beter gezegd.. Een dorpje. Daar moet wel een Pokémon Center zijn" zei Miley. Zoë knikte instemmend, omdat het daar het dichtsbijzijnde Pokémon Center was en de Plusle hulp nodig had. Toen pakte Miley een Pokéball van haar riem en zei dat het handig zou zijn als Zoë de Plusle daarin zou doen. Zoë's ogen werden groot en ze was even stil. Ze vond de Plusle inderdaad erg lief, en ze hoopte dat hij haar Pokémon wilde zijn. Blijkbaar dacht Miley ook zoiets. Zoë moet wel even nadenken. Ze wilde heel echt erg graag dat deze Plusle haar Pokémon wilde zijn, maar omdat hij nu zo zwak was kon hij nu niet écht kiezen. Hij zou waarschijnlijk meteen in de Pokéball zitten omdat hij te weinig krachten had om tegen te stribbelen. Natuurlijk was dat ook wel weer fijn, omdat ze er zo bijna zeker van kon zijn dat hij bleef zitten. Zoë zuchtte eventjes, want ze zat in een tweestrijd. Ze richtte haar blik weer even op de Plusle en nam een besluit. [color=#FF6611]"Ik waardeer het heel erg dat je een Pokéball aan me wilt lenen," begon ze, en ze keek Miley aan, "en ik zou het ook heel erg leuk vinden als deze Plusle mijn Pokémon wordt," Zoë haalde even diep adem en keek naar de grond, "maar omdat de Plusle zo zwak is kan hij nu niet echt kiezen of hij bij me wil blijven, dus ik denk dat ik het maar moet doen als hij beter is". Zoë keek Miley nu diep in de ogen aan, en hoopte dat ze het zou begrijpen. Ze vond het namenlijk niet echt eerlijk als hij niet kon kiezen. Zoë glimlachte zwakjes naar Miley en knikte als teken dat ze klaar was om naar dat dorpje te gaan als Miley er ook klaar voor was. Eigenlijk was Zoë diep van binnen bang dat als de Plusle beter was, hij niet met haar mee wilde gaan, maar ze wilde zelf ook niet 'gedwongen' worden om mee te gaan. Het was niet écht dwingen, maar het kwam er wel zo'n beetje op neer, dacht ze. Zoë richtte haar blik weer op Miley en was benieuwd wat ze zou zeggen...

- Geeft niet hoor=) -
- Vind je mijn beslissing erg? -

‘Ik waardeer het heel erg dat je een Pokéball aan me wilt lenen,’ begon Zoë, waarna haar blik die van Miley ontmoette. ‘En ik zou het ook heel erg leuk vinden als deze Plusle mijn Pokémon wordt. Maar omdat de Plusle zo zwak is kan hij nu niet echt kiezen of hij bij me wil blijven, dus ik denk dat ik het maar moet doen als hij beter is,’ zei ze toen. Miley moest moeite doen om niet overdreven met haar ogen te rollen. Haar lippen duwde ze in een ietwat arrogante uitdrukking een beetje naar voren, terwijl ze haar ogen half sloot. Ze drukte met een snelle beweging op de knop van de ball, waardoor deze weer klein werd. Vervolgens klikte ze de ball vast aan haar riem. Om eerlijk te zijn, weet ik niet eens waarom ik aardig doe, dacht ze ietwat geïrriteerd bij zichzelf. Op school was ze altijd één van de populairdere meisjes geweest, die neerkeek op alle anderen. Dit was ze nog steeds. De enigen waar ze ooit om gegeven had, waren haar huppeltutjes*, haar ouders en haar Pokémon. “Geeft niet hoor,” zei ze, haar stem weer net zo emotieloos als het altijd geweest was. Een tevreden grijns verscheen op haar gezicht. Ah.. Ze kon het nog. Het duurde niet lang voor ze wist waarom ze zo tegen dit kind deed. Haar ei, Secret’s ei, was uitgekomen net voordat het kind op kwam dagen. Op zo’n moment zou iedereen wat zachtaardiger zijn. Verder deed dit meisje haar ergens vaagjes denken aan een vriendin van haar. Niet qua karakter, maar qua uiterlijk. Verder bleef ze nu alleen nog bij dit meisje omdat ze de Plusle nog had. Na dit gedoe, zou ze vertrekken. Ze zat er nou niet echt naar uit te kijken om nog langer met het kind opgescheept te zitten. “Kom mee,” zei ze kalm, waarna ze Irmani terug liet keren. “Destiny, vlieg de lucht in en probeer een dorp te vinden,” zei Miley kalm. Ze had geen zin om een omweg te maken. “Secret,” zei ze vervolgens. Secret klom tegen haar been op, om vervolgens op haar rug te komen, en aan haar schouder te gaan hangen. Even keek ze met een verveelde blik om zich heen, wachtend op een of andere reactie.

* Ach, zo erg is ‘t normale woord ervoor niet, maar je snapt misschien dat ik liever ‘tutjes’ zeg ipv 2 andere woorden die daar op lijken. x)

Zoë wachtte een beetje gespannen het antwoord van Miley af toen Miley haar lippen ietwat arrogant uitdrukte en haar ogen half sloot. Zoë was verbaasd, en wist van verwarring even niks te zeggen. Miley klikte de Pokéball weer aan haar riem en zei emotieloos: "Geeft niet hoor". Zoë begreep het niet; Miley had haar een erg rustig meisje geleken, dat aardig was voor mensen en Pokémon, maar blijkbaar had ze het mis. Miley grijnsde, en opeens mocht Zoë haar niet echt meer. Ze was nog wel aardig, maar deed zich anders voor dan ze was. Ze was niet zichzelf.. Ze waren nu beide even stil en Zoë was benieuwd wat Miley nu dacht. Niet lang daarna liet Miley Irmani, haar Chikorita, terugkeren en haalde Destiny eruit om een dorp te vinden. Haar kleine Pichu Secret die net uit het ei was gekomen klom op haar schouders en zo te zien was ze klaar om te gaan. Zoë pakte haar schoudertas op en deed hem weer om met één hand, omdat ze in de andere de Plusle vast had. Ze keek naar de Plusle en vond dat ze moest doorzetten, of Miley nou aardig was of niet. Zoë wist dat ze vast en zeker nog wel aardig was, maar misschien was Miley niet gewend om aardig te doen of ze vond háar niet aardig. Zoë zuchtte even licht en keek naar Miley, "Laten we dan maar snel gaan" zei ze. Ze liep in de richting van waar ze gekomen waren, want als je de andere kant op liep zou je immers van de waterval vallen. Miley zou haar waarschijnlijk wel achterna komen, maar voor de zekerheid keek Zoë nog even achterom. Ze hoopte dat ze snel bij het Pokémon Center zouden zijn, want dan zou de Plusle snel beter zijn.


- Sorry dat Zoë vast loopt, maar anders staan we daar maar zo te wachten op elkaar, want je mag immers niet elkaar besturen (godmodden) =P -

‘Laten we dan maar snel gaan,’ zei Zoë. Miley grinnikte zacht, duidelijk geïrriteerd. “Ja, zo snel mogelijk,” zei ze kalmpjes. Misschien zou Zoë het opvatten zoals ze het wilde. Zou ze de zin die Miley er in haar hoofd achter plakte ‘horen’. Want dan ben ik ook weer van je af. Ze schudde grijnzend haar hoofd heen en weer en zag hoe Zoë begon te lopen. Zelf liep ze, met haar typische grote, sierlijke stappen, achter Zoë aan. “We brengen dat kind naar ‘t Center en gaan,” fluisterde ze droogjes tegen haar Pichu, Secret. ‘Pii-Picha!’ riep de kleine Pichu vrolijk uit en ze stak haar handje vrolijk de lucht in. Miley schudde haar hoofd zacht. Ze was benieuwd hoe Secret’s karakter zich zou gaan ontwikkelen. Misschien werd ze het toppunt van arrogantie, en zou ze alle Pokémon irriteren. Of misschien werd ze een typisch baby’tje; hyper, irritant.. Ach, ze zouden wel zien. Hopelijk zou ze niet al te druk worden, want Irmani hield zeker niet van drukte. Miley stopte haar handen in de zakken van de driekwart broek die ze aanhad, terwijl ze rustig verder liep. Ze hadden geen haast. De Plusle zou het halen. De Plusle was niet in een levensgevaarlijke toestand, dus geen reden voor paniek.

Eenmaal aangekomen bij het stadje wees Miley naar de plek waar het Pokémon Center stond. Ze schudde haar hoofd lichtgrijnzend en draaide zich om. “Dat is het Pokémon Center. Ik ben weg hier,” zei ze. Haar stem klonk geïrriteerd. “Dag,” zei ze toen, waarna ze haar Pidgey terug de Pokéball in riep. Het maakte haar op zich niet zo veel uit waar ze terecht kwam, zolang ze maar niet weer bij een of ander vaag persoon terecht kwam. Ze stopte opnieuw haar handen in haar zakken en schudde grinnikend haar hoofd. “Zorg dat, als je die Plusle niet vangt, je ‘m terugbrengt naar de waterval, want daar heb je ‘m vandaan,” zei ze rustig, waarna ze weg liep.