Miho Contest!

Een brede grijns sierde haar gezicht toen Ayla plaats nam op één van de stoelen van de tribune. Zodra ze zat sprong Nanook op haar schoot en boog hij nieuwsgierig over de rand die de tribune van het podium scheidde. Eerste rij, ze hadden geluk. Zo konden ze Cynthia goed zien. Ayla keek rond. Het podium was een grote ronde cirkel, drijvend op water. De complete contest hall was eveneens bezaaid met bloemen. Het zag er prachtig uit, het werd vast en zeker een grote sensatie. Ayla glimlachte en keek toe hoe de tribune steeds voller kwam te zitten met mensen. Te zien aan het aantal zouden er dit keer veel deelnemers mee doen, of het contest trok gewoon veel publiek. Ayla liet haar blik weer op het podium vallen. Het was nog niet zo heel lang geleden dat zij op eenzelfde soort podium had gestaan. Nu was het Cynthia's beurt.

Er klonk een daverend applaus zodra de presentatrice naar voren stapte. Sierlijk gooide ze haar hand in de lucht en bracht ze met haar andere hand de microfoon naar haar mond. 'Welkom allemaal in de contest hall van Miho town!' riep ze enthousiast, het applaus ontvangend. 'Mijn naam is Bianca, en dit zijn de juryleden.' Haar hand reikte naar de tafel die aan de zijkant van het podium stond. Achter deze tafel zaten twee mensen, die beide het publiek groette. Bianca draaide een sierlijk rondje om de aandacht van het publiek weer te trekken, en bracht haar hand toen naar het scherm boven haar. 'Wij hopen dat jullie zullen genieten van dit spektakel. Geef een daverend applaus voor de deelnemers: Cynthia, Kio, Nuri, Sakura, Demy en Isha!' Wat ze ook deed, ze was er goed in. Het gehele publiek ging uit zijn dak. Op het scherm verschenen de foto's van de deelnemers, Ayla herkende er drie. Cynthia, Kio en Sakura. Die laatste twee waren haar concurrenten geweest in het vorige contest. Ze glimlachte en kon niet wachten totdat het zou beginnen. Gelukkig werd al snel één van de foto's vergroot, de eerste deelnemer. 'Oké, nogmaals een groot applaus, want wij gaan van start met ronde één!' Weer werd er enthousiast geklapt en gejuicht, de eerste deelnemer kon naar voren komen. Bianca liep van het podium en nam plaats naast de jury. Het contest kon beginnen!

Zenuwen. Dat was wat door bijna elke deelnemer stroomde. Ze wist hoe het voelde. De zenuwen die door je lijf gierden. Toch was ze niet zenuwachtig. Ze wist dat Ayla en Nanook stonden te kijken, wat ervoor had gezorgd dat ze Music zou kiezen voor deze ronde. Music was misschien wel haar sterkste Pokémon en had een uitgebreide moveset. Het zou niet extreem ingewikkeld moeten zijn om een mooie, Contest-waardige combinatie te verzinnen met de moves van haar geliefde Kirlia. Ze gleed even met haar hand over de ball, waar een ball-capsule omheen zat. Daarop waren verschillende zegels geplakt, zodat de entree een spektakel kon worden. Dit was haar eerste Contest. En.. Bij deze zou ze beslissen of het ook de laatste was.
Het was haar beurt. Zij was als eerste.
Ze stond op. Even streek ze snel met haar handen - gehuld in witte handschoentjes - over haar lapis lazuli blauwe jurk, die boven haar knieën eindigde. Op haar beide handschoentjes waren kleine Lapis Lazuli steentjes te zien die om haar polsen zaten. Haar witte schoenen met de Lapis Lazuli steentjes hadden hakken, die zeker niet laag waren. Ze kon er uitstekend op lopen, godzijdank. Ze gleed even met haar hand naar de ketting die om haar nek hing. Ook hier zat een Lapis Lazuli steen op. Daar was haar hele outfit zo’n beetje op gebaseerd. Ze ging met haar hand door haar haar, wat los hing. Haar haar was lang gegroeid, iets wat sommigen beter vonden staan, maar anderen juist niet.
Ze moest opschieten.
“We kunnen het,” waren de woorden die ze uitsprak, voor ze begon te lopen.

Met snelle passen en de Pokéball van Music in haar hand liep ze het podium op. Ze liet haar blik even snel over de tribune glijden. Toen ze Ayla zag glimlachte ze, maar toen keek ze weer naar het podium. Dit was haar tijd. Ze zou laten zien wat zij en Music konden. Ze waren al lang bij elkaar. Music had ook nog trainingen gehad van twee andere trainers.. Het was dus niet zo dat ze een tekort aan ervaring hadden. De band tussen haar en Music was ook uitstekend, dus dat zou ook geen probleem zijn. Maar, dat betekende nog niet dat ze zouden winnen.
Ze drukte zacht een kus op de ballcapsule en glimlachte toen. “Music, time to shine!” riep ze uit. Ze gooide met een sierlijke onderhandse zwaai - waarbij haar donkerbruine haar zacht heen en weer zwaaide - de ball de lucht in. Deze opende zich nog niet gelijk. Eerst draaide hij een aantal keer in de lucht, om vervolgens daar, hoog in de lucht, bijna tot stilstand te komen. Toen opende hij zich eindelijk.
Vele prachtige rode en roze hartjes kwamen uit de ball, evenals één groter hart. Het leek alsof het grote hart als een soort zon de andere kleinere hartjes - die in deze vergelijking dus de planeten waren - aantrok en ze om zich heen liet dansen. Het was een move die Cynthia al geoefend had, een move die ze ooit in haar droom gezien had. Het leek allemaal heel amateuristisch als ze het zo zei, maar.. Ze had het mooi gevonden, dus waarom kon ze het niet laten zien? Cynthia knikte lichtjes, een beweging de nauwelijks op zou vallen. In het hart werd een schaduw zichtbaar, die haar armen spreidde. Het hart kleurde blauw en werd verpulverd tot prachtige roze en blauwe glitters. De andere, kleinere hartjes spatten door deze ‘explosie’ automatisch uiteen. De Pokémon - Music - landde sierlijk op de grond, op haar tenen zoals altijd, en glimlachte. Ze pakte de zijkanten van haar ‘tutu’ beet, om zo een prachtige buiging te maken.
Nu begon het pas echt.

De entree was gemaakt. Zoals altijd was Cynthia niet helemaal tevreden, maar ze had ook pas laat besloten mee te doen aan dit Contest en had dus ook niet echt de mogelijkheid gehad om echt veel te verzinnen. Ze haalde diep adem. Music ging weer staan als een echte ballerina; haar handen voor haar buik met haar ellebogen naar buiten gericht.
Dubbelteam, was het woord wat Cynthia dacht. Ze wist dat Music het zou ontvangen door middel van haar telepathische krachten. Music spreidde haar armen glimlachend en sloot haar ogen. Vele Kirlia’s verschenen. Ze stonden in de vorm van een hart. Cynthia glimlachte. IJsslag. Alle Kirlia’s bukten zich en deden een IJsslag. De grond onder hen veranderde in ijs en door de vorm waar ze in stonden, was er een hart van ijs zichtbaar op de grond. “Schaduwbal,” zei Cynthia, nu hardop. Haar Kirlia knikte en grijnsde. Omhoog. Het was enkel voor de duidelijkheid. Music wist al wat ze moest doen; ze kon net zo goed zwijgen. Alle Kirlia’s deden een schaduwbal de lucht in. Opnieuw een hart. Deze keer een duister hart en in de lucht. “Psychic,” bracht Cynthia toen glimlachend uit. De Shadow Balls kregen een blauwe gloed om zich heen en werden verpulverd. Glitters vielen naar beneden, nog altijd in de vorm van een hart, al was dat nu net iets minder te zien. Cynthia glimlachte. Ze had altijd gehoord dat de glitters voor een prachtig effect zorgden en het was waar. Music’s huid leek te schitteren door alle glinstertjes die om en op haar neer vielen.
“Je ketting!” riep Cynthia uit. De Kirlia haalde snel de ketting van haar nek en gooide hem de lucht in. De prachtige rode steen met het blauwe lichtje - Nanook’s aura - erin vloog de lucht in. De glitters die nog neervielen gaven dit een prachtige gloed. “Swift,” zei ze glimlachend. Overal kwamen sterren vandaan, richting de ketting. Door de wind draaide de ketting heen en weer en bleef het in de lucht hangen. Psychic, dacht ze. De ogen van alle Kirlia’s werden blauw. Om de ketting en de sterren kwam een lichte gloed en Music huppelde naar het midden van het hart, waar de sterren de ketting naar haar toe leken te brengen om het om haar nek te doen. Natuurlijk deden de Kirlia’s dit, dat wisten de meesten wel. Maar, alsnog zag het er zo uit. “Fire punch,” zei Cynthia toen. Ze keek naar de sterren die om haar Kirlia heen draaiden. Het waren er niet teveel en zeker niet te weinig. Music was nog goed te zien, dus het zat niet in de weg. Music deed haar armen omhoog en liet ze omhullen door vuur. Vervolgens spreidde ze haar armen en raakte ze een paar sterren met haar fire punch, waardoor ze weg schoten en wat Kirlia’s raakte. De rest van de sterren werden met een psychic zo afgevuurd, dat alle andere Kirlia’s geraakt werden. Alleen Music stond er nog. In het midden van alle glitters die rondvlogen.
Nu was de finale. “Showtime!” riep Cynthia uit. Haar Kirlia knikte. Dit was het moeilijkste gedeelte geweest. Het was tijdens het oefenen vaak mis gegaan en het was nu alleen maar hopen dat het goed ging. Music maakte een draai van 180 graden op het gladde ijs, al scheen ze geen last te hebben van de gladheid. Ze zette zich af om de lucht in te springen en liet opnieuw vuur om haar handen heen verschijnen. Ze deed haar armen snel naar voren, zodat het leek alsof het vuur werd afgeschoten. Natuurlijk gebruikte ze hier in werkelijkheid haar psychische krachten voor, maar dat maakte niet uit. Het vuur zorgde ervoor dat het ijs onder haar smolt, zodat er een soort cirkel in het hart te zien was, vol met water van het gesmolten ijs. Music viel naar beneden, ondersteboven, in een duikershouding. Ze landde, met haar Fire Punch nog altijd ‘aan’, op het water. De Fire Punch zorgde ervoor dat nog meer ijs smolt en het een beetje mistig werd en de klap zorgde ervoor dat het water aan beide kanten opsprong. Met een beetje hulp van haar psychische krachten zorgde ze ervoor dat aan beide kanten door het water een soort golf in de vorm van een half hart te zien was, die samen een mooi hart maakten. Haar Fire Punch veranderde in een IJsslag en het bevroor. De mist was allang verdwenen; het was maar heel weinig geweest. Music stond - in een handstand - in het onderste puntje van het hart. Haar voeten raakten bijna de bovenkant, maar nog net niet. Ze maakte een sierlijke beweging, waardoor ze weer op haar voeten terecht kwam. Haar ogen kleurden blauw en het ijs werd vernietigd, waardoor nogmaals glitters zich om haar heen verspreidden.

Music had een trotse blik in haar ogen; het was gelukt. Ze maakte dezelfde buiging als ze eerder had gedaan, met haar tutu beet. Hierna ging ze weer rechtop staan en liep ze op Cynthia af. Cynthia maakte ook een korte buiging, om vervolgens zich om te draaien en weg te lopen. Het was beter gegaan dan ze had kunnen verwachten, maar.. Het was nog lang niet zeker of ze won. Er waren nog genoeg andere deelnemers die ervoor konden zorgen dat ze zelfs in de eerste ronde al af zou vallen. Ze ging op een stoel zitten en haalde diep adem, terwijl ze naar het scherm keek waarop de volgende deelnemers te zien zouden zijn.

Demy hoorde haar naam. Ze werd opgeroepen om naar het podium te gaan. Haar handen waren licht samengeknepen terwijl ze op het bankje zat. Zenuwachtig, dat was ze, en niet zo'n klein beetje ook. Waarom had ze zich ook alweer ingeschreven? Omdat het aanbevolen werd door anderen.. Maar dat waren coördinatoren, die waren er aan gewend. Demy niet. Demy was een gewone breeder zonder de behoefte om aan zulk soort wedstrijden mee te doen. En toch had iets in haar gezegd dat ze het moest doen, anders zat ze hier nu niet.

Ze stond maar eens op. Tenslotte was ze niet voor niets opgeroepen. Staand was haar jurk beter zichtbaar. Het bovenste deel was wit, en leek te bestaan uit doeken die om haar borst heen gewikkeld waren. Wat je wel niet kon met een beetje stof.. Bij haar heupen verdween het witte achter een soort rok. Onderaan was het donkerroze, met kleine kersenbloesems er op afgebeeld. Er overheen hing een soort lap van een lichtroze stof. Deze hing vooraan in een soort V vorm, maar dan ondersteboven, zodat het donkere roze goed zichtbaar was. Het paste totaal niet bij het optreden dat ze in gedachten had. Zou dat uitmaken? Ze hield zo van deze jurk.. Het ging om de Pokémon, toch? Niet om haar jurk.. Ze zuchtte één keer diep en ging toen richting het podium, met slechts één Pokéball stevig in haar hand geklemd. Het was tijd..

Een fel licht aan het einde van de tunnel. Het leek net een sprookje. Zodra ze de tunnel door was werd een enorme tribune vol met mensen onthuld. Demy spotte het meisje dat de vorige keer gewonnen had. Ze wilde zwaaien, maar bedacht zich net op tijd dat ze op een podium stond en iedereen naar haar keek. Ze moest nu haar optreden doen en het moest perfect zijn. Demy ging er niet vanuit dat het zou lukken. En toch moest het.

Demy haalde diep adem, draaide toen sierlijk rond op één voet en gooide de Pokéball van Ocean de lucht in. “Toe maar,” mompelde ze zacht. Ze wist niet zeker of het de bedoeling was dat het publiek haar woorden kon verstaan of niet. Ze besloot maar gewoon zachtjes te doen. De Pokéball knapte open en onthulde een wit licht, omcirkeld door roze blaadjes, duidelijk van de Japanse kersenboom afkomstig. “Fury Attack,” sprak Demy met gesloten ogen. Dit hadden ze niet geoefend, maar was ook niet echt moeilijk.. Het witte licht verdween en een Prinplup was zichtbaar, die er meteen op los ging op de blaadjes. Zo snel dat het nauwelijks goed te zien was. Uiteindelijk werd ze omhuld door roze glitters en landde ze netjes op haar flippers, klaar voor het volgende bevel. Het publiek applaudisseerde, duidelijk makend dat ze het mooi vonden. Gelukkig maar, want dat betekende dat de intro gelukt was!

Nu zou het echte optreden beginnen. Demy was zo zenuwachtig als wat, en dat was te zien. Zouden daar punten vanaf gaan? Dat was ook steeds weer haar zorg – die punten. Ze moest zich steeds weer afvragen of er ergens punten voor afgetrokken werden. Daar moest ze eens mee ophouden. Ze keek Ocean strak aan en grijnsde licht, om vervolgens te knikken. “Bubble.” Demy had wijs voor Bubble gekozen en niet voor Bubblebeam. Met Bubblebeam zouden de bellen te snel gaan en zouden ze tegen de wanden kapotslaan. Bubble was perfect. Ocean schuifelde rond terwijl ze bellen uit haar mond blies. De bellen hingen overal boven het publiek. Misschien was dit toch iets te veel van het goede.. Demy wilde haar hoofd schudden. Waarom bleef ze zo negatief denken? Ze kon nu toch al niet meer terug, dus kon ze beter recht vooruit gaan. “Ice Beam!” De Prinplup nam plaats op het midden van het podium en richtte haar snavel naar de lucht. Daar liet ze een blauwe lichtbol verschijnen, waar al snel een hele hoop blauwe stralen op volgden. Dezen gingen alle kanten op en sloegen de bellen kapot, om kleine ijssplintertjes en glittertjes over het publiek neer te laten dalen. Alles glinsterde. Demy was hier wel tevreden mee. Maar het was nog niet genoeg. Twee aanvallen had ze nu gebruikt. Dat kon beter!

Demy sloot haar ogen. Al een tijdje had ze een idee, maar ze had het nooit echt geoefend. Misschien was het nu de tijd om het te proberen. Er waren twee dingen die ze wilde proberen. “Ocean! Rain Dance!” De Prinplup creëerde een blauwe bol tussen haar vleugels en gooide deze hoog de lucht in. “Metal Claw!” Ocean begreep meteen wat Demy wilde en sprong met oplichtende vleugels naar de bol toe. Ze sloeg ze er tegelijk in, voor de bol zou verdwijnen en een wolk zou laten ontstaan. Het effect was heel anders dan Demy zich har voorgesteld. Een blauwe kring van licht gleed over iedereen heen. De hele hal werd blauw verlicht. Tijd leek bijna stil te staan. Vooral omdat Ocean niet meer naar beneden viel. Pas toen het uit één punt begon te regenen viel ook de Prinplup naar beneden. Ze hijgde. Blijkbaar was dit toch niet zo'n goed idee geweest. De blauwe bol hing vreemd genoeg nog in de lucht. Demy liet Ocean even op krachten komen onder de stroom van water en deed toen de volgende zet. “Ice Beam.” Ze sprak kalm, wetend dat het niet nodig was te schreeuwen. De prinplup begreep haar meteen en deed een Ice Beam op de blauwe bol. Even leek het of er geen reactie kwam. Demy verwachtte het dan ook totaal niet dat er opnieuw een licht de hele zaal vulde. Deze keer was het ijzig koud en werd het gevolgd door een soort explozie van sneeuw. “Oeps..” fluisterde ze. Dit had ze niet verwacht. En daar stond ze dan, met haar blode armen en benen in de sneeuw. Nouja, het was tenminste wel kersterig.. Maar nu moest ze professioneel doen en iets verzinnen om alle sneeuw weer weg te krijgen. Wat kon ze doen? Voor zo ver ze wist kon Ocean niks waardoor de sneeuw kon verdwijnen. Ze kon het smelten, maar dat was niet spectaculair. Moest ze er een beeld van maken? Dat zou te lang duren. “Ocean, toe maar!” riep ze, proberend de wanhoop uit haar stem te laten. Ocean wierp haar een waar-heb-jij-het-nou-weer-over-blik toe voor ze toch maar iets deed. Ze draaide wat in het rond terwijl ze een luide kreet slaakte. Een draaikolk ontstond boven haar snavel en nam het meeste van de sneeuw mee. Een klein laagje sneeuw bedekte nog het publiek. De rest was opgeslokt door de draaikolk en gesmolten. Demy keek even met open mond naar de nieuwe aanval van Ocean. Het gaf haar plotselinge inspiratie voor iets nieuws. “Bubblebeam!” riep ze. Enthousiasme zat weer in haar stem. Bellen schoten uit de snavel van de Prinplup en draaiden om de draaikolk heen. “Goed zo Ocean! En nu Ice Beam om het af te maken!” Die laatste woorden waren als een zegen voor de Prinplup. Ze vond hier echt niks aan. Een beetje op een podium staan en mooi wezen.. Ze schoot de stralen af, die ook rondom de draaikolk gingen zitten. De draaikolk veranderde langzaam in een blok ijs met een soort van puisten (de bubbels). Het ding was veel te zwaar, dus moest ze hem wel kapot slaan. Dat deed ze door haar snavel wit te laten oplichten en zich recht in het ijsblok te boren. Het ding begon meteen van onderen te versplinteren tot een fijn soort ijs-glitter, die al snel opging in de lucht. Met een salto landde Ocean op haar flippers, in een buiging richting het publiek. Ook Demy boog, als dank voor hun aandacht. Ze applaudisseerden, sommigen gilden. Demy vond het allemaal wel best. Het was nu voorbij, en nu moesten ze wachten tot er werd gezegd of ze door was of niet. Samen met Ocean verliet ze het podium. Het had beter gekund, maar ze was tevreden. Als ze niet door ging begreep ze het. De anderen verdienden het bovendien veel meer. Demy sloot haar ogen en mompelde nog: “Bedankt,” tegen Ocean, voor ze weer in de kleedkamer arriveerden.

- Vaagheid, faalheid. Weet niet eens of dit wel mogelijk is. Dx -

- *Scheld*, jullie zijn allemaal goed. Lach me niet uit als mijn post vaag is en denk niet dat ik Cynthia na-aap, ik had dit idee al in gedachten voordat ik haar post als ;] -

Isha hoorde hoe haar naam geroepen werd en ze stapte even aarzelend naar voren. Vervolgens sloot ze haar ogen en haalde diep adem om rust te verkrijgen in haar lichaam, tevergeefs. Zenuwen namen haar bewegen, denken en hele manier van doen over. Ze liep als in een waas het podium op - die was trouwens prachtig maar het wilde niet tot Isha doordringen - en bleef in het midden staan. Ze pijnigde haar hersens en probeerde te bedenken waarom ze zich had ingeschreven hiervoor. Ze wist nu al dat het allemaal helemaal mis zou gaan, dit was haar eerste Contest en ze wist absoluut niet wat de bedoeling was. Ze had een soort nummer geoefend met Lynn maar het was naar haar mening lang niet zo goed als de deelnemers voor haar. Die waren geweldig. Daarbij baalde ze er ook van dat de allereerste deelnemer ook een Kirlia had gebruikt en het voelde voor Isha nu alsof haar act niet meer eigen zou zijn, straks zouden ze denken dat Isha haar had nageaapt! Zou je daar voor kunnen worden gedisqualifiseerd?
Isha schudde haar hoofd en richtte haar aandacht op het hier en nu. Nu was het haar beurt, nu mocht zij schitteren ook al wist ze dat ze lang niet zo goed zou zijn als de anderen.

Isha gooide haar pokéball met een sierlijke zwaai op en hij klapte open. De bal spuwde een felle rode straal uit die zich vormde tot de contouren van een Kirlia en vervolgens ook daar in veranderde. Lynn landde op haar kleine pootjes en keek rond. Haar ogen werden groot van opwinding bij het publiek en ze vergat bijna haar act. Maar dat gebeurde gelukkig niet.
'Double Team,' beval Isha en Lynn gehoorzaamde meteen. Ze deed een paar sierlijk verende stappen naar achteren en vormde toen een cirkel vol met Kirlia's. Elke Kirlia keek even opgewonden en vriendelijk. 'Confuse Ray,' ging Isha verder. Lynn knikte bijna onopmerkbaar om te laten zien dat ze het begrepen had maar dat was eigenlijk al niet nodig. Ze kende de acht perfect uit haar hoofd, ze kon hem van voor naar achter, van achter naar voren en ondersteboven. Het zou bijna onmogelijk zijn om het verkeerd te doen, al helemaal niet met Isha's hulpen. Alle Lynn's keken omhoog en vormden een glinsterenden bol boven hun hoofd. Vervolgens schoten ze het omhoog en de bollen begonnen om en om van kleur te veranderen en stootten daarmee ook glitters af die diezelfde kleuren bevatten. Het was tot nu toe wel een mooi gezicht maar Isha's aandacht was op totaal iets anders gericht. Nu moesten ze snel zijn. 'Lynn, Magical Leaf,' commandeerde ze. De Kirlia's verdwenen allemaal tegelijk door in een bijna onhoorbare poef te veranderen in een glinsterend roze stof dat de grond bezaaide en door de lucht dwarrelde. Vervolgens huppelde Lynn snel naar het midden van de cirkels gekleurde Confuse Ray-bollen die nog steeds hoog in de lucht van kleur naar kleur flikkerden. Ze haalde diep adem en spuwde daarna een krachtige Magical Leaf uit in een lichte en precies de juiste hoek. Even stond ze stil maar vervolgens begon ze zo snel mogelijk rondjes te tollen om haar as. De glimmende bladeren wervelden door de lucht en vormden een uitlopende spiraal. Het gaf een hypnotiserende gloed met zich mee waar Isha tijdens het oefenen wel uren naar zou kunnen kijken maar nu was ze te geconcentreerd. Het bereik van de spiraal werd steeds hoger en uiteindelijk bereikten ze de bollen. Ze doorboorden hen wat een onophoudende stroom van gekleurd stof en glitters door de ruimte verspreidde. De zwaartekracht had er maar weinig effect op en het dwarrelde bijna niet eens naar beneden. De hele lucht was nu gevuld met gekleurd stof, glitters en in het midden de stroom glimmende bladeren. Nu gaf Isha haarzelf de tijd om omhoog te kijken, omzichzelf en het publiek even te laten genieten van het beeld voor het weer over zou zijn. Isha vond zichzelf nog steeds een slechte kandidaat maar ze was trots op haar allereerste prestatie, haar allereerste contest. Het publiek en de jury moest zo onderhand wel denken dat ze klaar was maar dat was Isha nog niet. Ze schudde haar blauwe haar uit haar gezicht en begon aan de laatste stap van haar act. 'Teleport en daarna Fire Punch,' zei ze op een manier die alleen voor Lynn onhoorbaar was. Lynn gehoorzaamde weer meteen. Ze verdween, liet daarmee een stroom van glitters achter, en verscheen weer hoog in de lucht, vlak boven de Magical Leafs. Vervolgens werd haar kleine vuistje gehuld in een vuur en stak ze daarmee de bladeren vlak onder haar in brand. Meteen verscheen ze weer op de grond en keek omhoog. Slechts een paar bladeren had Lynn in de fik gestoken maar nu begonnen alle andere bladeren ook vlam te vatten en er begon een vuurzee op de laaien in de lucht boven hen. Het duurde een seconde of tien en vervolgens vormden de bladeren die als eerste vlam hadden gevat geen brandstof meer voor het vuur en dwarrelden als zwarte levenloze blaadjes naar beneden. Ze ware echter nog wel heet en staken de glitters en het stof er omheen weer aan. Ze vatten vlam als kleine waxinelichtjes en de lucht vulde zich met gele flakkerende puntjes. Isha keek omhoog. Het was niet sierlijk of vrolijk maar het gaf Isha wel het idee dat ze iets eigens had opgezet. Het lichtte de zaal op in een rood-oranje gloed. En toen stopten de glitters éen voor éen met brandden. Alle as dwarrelde naar beneden en mengde zich met het roze stof dat het DoubleTeam van Lynn had achtergelaten.
En dat was het. Isha pakte Lynn's handje en maakte een buiging met haar. Vervolgens stampte ze het podium weer af en haalde diep adem.

Toen Isha op het bankje zat overdacht ze haar act nogmaals en ze vond dat ze het toch best aardig had gedaan. Ze wist nu wel dat dit absoluut niet haar ding was maar ze vond wel dat ze iets bijzonders had neergezet. Het eerste vond ze zelf wel een beetje onorigineel want de jury moest zo onderhand elk contest wel iets hebben gezien met glitters en frummeltjes en kleurtjes. Maar het laatste vond Isha toch wel bijzonder. Het was anders dan ze in de andere acts had gezien. Ze vond het een mooi gezicht om te zien hoe ze haar eigen act had verbrand en op die manier had geëindigd. Misschien was het niet naar de smaak van de jury maar ze was er echt trots op.
Isha wierp nog een blik op het podium en het lag vol met as en roze stof. Ze grinnikte toen ze bedacht dat de schoonmakers hier nog een behoorlijk groot werk aan zouden hebben.

[Uch, het is bagger, maarja. Het was wel leuk om te schrijven. ]

*-snuif- ik is ziek en inspiloos. Woorden beschrijven niet hoeveel moeite ik moet doen iets fatsoenlijks op te schrijven.*

Nuri keek geschrokken op toen haar naam door de hal klonk. Ze had ver in haar gedachten gezeten. Zenuwachtig rolde de pokébal van hand naar hand en weer terug. Ze had haar show duizendmaal geoefend, maar nog steeds was Nuri niet zeker over haar zaak. Ze zuchtte.

Met een hand streek ze haar jurk glad voordat ze het podium opstapte. Nuri wist dat ze haarzelf niet te snel moest laten klein krijgen. Ja, het was de eerste keer dat ze aan een contest meedeed en ja, ze was vreselijk nerveus. Maar dat leek iedereen haar wel. Ze moest nu hard voor haarzelf zijn. Tenslotte had ze het verschillende keren geoefend.
Nuri wierp haar pokébal vijf centimeter omhoog en ving het opnieuw op, en merkte dat dit iets van een gewoonte voor haar ging worden, voordat ze met een elegante zwaai de pokébal de lucht in wierp.
De metalen bal ging hoog de lucht in, zeker vijf meter. Toen opende het zich en leek er een gigantische ontploffing van blauw vuur middenin de lucht te ontstaan. Nuri glimlachte zwak. De Fireseal leek goed werk te doen.
Uit deze grote bal van blauw vuur sprong de kleine Growlithe naar voren. Met alle elegantie die Tobi in zich had (dat had hij eigenlijk niet, de pokémon hing liever de stoere jongen uit) wierp hij zich uit de bal. Zonder dat Nuri het hem had toegeroepen, had hij zichzelf al gehuld in zijn Flame Wheel. Vlammen likte aan zijn lichaam.
Toen raakte zijn pootjes de grond. Nog in vuur gehuld, liet hij met een luide brul weten dat hij eindelijk ook in de show was. Ook die brul had hij eigenlijk niet. Het was meer een hard geblaf. Nuri had het er niet uit weten te krijgen bij het oefenen, maar ergens had het haar ook niet meer uitgemaakt. Het stond hem wel schattig.

Nuri liet eerst zijn vlammen doven voordat ze Tobi een opdracht toeriep. "Flame Thrower!"
Tobi legde zijn kop in zijn nek. Zelfs vanaf haar afstand kon Nuri zien hoe de Growlithe zijn spieren spanden voor zijn volgende zet. Met alle kracht die hij in zich had wierp hij zijn grootste en beste vlam in de lucht, alsof hij de hemel in brand wilde zette. Iets wat hem ook gedeeltelijk lukte. Waar net de pokébal had gehangen, hing nog warme lucht omheen, en daar waar Tobi's Flame Thrower hem raakte leek de lucht opnieuw blauw op te lichtten. En nieuwe explosie ontstond. Een lichtblauwe gloed gleed over de vele gezichten in het publiek.
Nuri liet ondertussen haarzelf wat tot rust komen. "Heat Wave," sprak ze, en Tobi rondde zijn Flame Thrower af. Opnieuw opende hij zijn bek, deze keer om met minder geweld de hitte op te roepen. Nog in de blauwe gloed kon Nuri zien hoe de lucht om Tobi leek te trillen, zoals asfalt op een warme zomerdag.
Tobi liet de Heat Wave om zich heen draaien. Niet veel mensen zouden het zien, maar eigenlijk was dat ook niet de bedoeling. Nuri hoopte dat ze allemaal focuste op de nog zwevende vuurbal in de lucht. Dat zou het beste zijn. Terwijl Tobi nu ook de Heat Wave boven zich plaatste, zette Nuri zichzelf schrap voor het volgende.
"Nu, Ember," het was een minder grote aanval dan die ze eerder uitgevoerd hadden. Toch was hij perfect.
Tobi blafte een keer en spuwde toen de Ember overal in de lucht. Ze zweefde in de Heat Wave. Kleine vlammen verspreidde hij om zich heen, rondom hem, boven hem. Toen kwam het meest spectaculaire: de Heat Wave vatte vlam.
Overal waar Tobi eerst zijn warme adem had geplaatst, werden de vlammen groter, steeds groter, totdat hij helemaal verhuld werd door een grote vuurmantel. De zwevende vuurbal was nu eindelijk gestopt, maar dit haalde het fantasierijke gevoel nog niet weg. De hele hal werd verlicht door een witgekleurd licht, en Nuri was even bang dat ze verblind zou worden als ze er te lang in keek. Een oorverdovend geluid die ze niet kon plaatsen bulderde. Alsof het vuur alle lucht eromheen leek te verbranden.
"Opnieuw, Flame Wheel!" riep ze erbovenuit. Ergens kon ze Tobi horen blaffen. Toen klapte de grote vuurmantel die hij voorheen gemaakt had in, richting de kleine Growlithe. Tobi zoog het als het ware op, al het vuur gebruikte hij om zichzelf weer in vlam te zetten.
In vlammen gehuld stak hij trots zijn borst vooruit. Toen blafte hij een keer, en werd het vuur abrupt gedoofd.

Nuri knipperde nog even met haar ogen door de intensheid die de Growlithe bij haar veroorzaakt had. Grappig, twee deelnemers voor haar had er een plaatselijke sneeuwstorm op het podium plaatsgevonden. Tobi had er nu persoonlijk voor gezorgd dat iedereen nu in bezit was genomen door een tropische hitte.
Tobi kwam enthousiast op Nuri afgerent. Deze boog nog even voor het publiek, voordat ze de Growlithe opving in haar armen. "Goed zo jongen," fluisterde ze hem toe, "je was geweldig."

*waarschijnlijk barst het van de spelfouten, maar ik ben te duf om dit eruit te halen. Excuses daarvoor.*

Haar handen trilden van de zenuwen. Waarom deed ze dit nou ook al weer? Omdat opnieuw haar Pokémon haar hadden overgehaald om het te doen. Ze wreef een keer met haar handen over de stof van haar jurkje. Haar handen waren klam, dat waren ze bijna altijd als ze zenuwachtig was. Diep ademde ze in en uit, in de hoop haar hart te kalmeren. Maar zoals verwacht werkte het niet. ‘Shinx…’ klonk er zachtjes. Rustig draaide Sakura haar hoofd, zodat haar ogen de gele van haar Pokémon ontmoette. Hij was ook zenuwachtig. Logisch. Zij waren de twee die niet wouden, de rest wou juist wel. Het was gelijk spel. Maar opnieuw liet ze zich teveel beïnvloeden door de mening van haar eerste Pokémon, Shanoa. Want Shanoa kende haar inmiddels al beter dan zij zichzelf eigenlijk kende. Rustig gaf ze de Shinx een aai over zijn kop. ‘Het komt goed, maatje, we hoeven niet te vechten…’ fluisterde ze zacht naar de Shinx. Deze wendde zijn blik af, geloofde haar niet. De zwakke glimlach die ze op haar gezicht verdween – mede omdat haar mondhoeken te zwaar leken te worden om omhoog te houden, en ook omdat ze slecht was in het liegen met haar gezichtsuitdrukkingen -. Een zucht verliet haar mond. Hij had het er zwaarder mee gehad dan haar. Toen ze hem voor het eerst zag; de trots in zijn ogen. Die was nu totaal verdwenen. Het begon eerst met het feit dat ze hem gevangen had, daardoor had ze hem al gekleineerd, zonder dat ze het doorhad. En om dan ook nog een soort van te verliezen met hem? Hoe zou ze hem ooit weer de oude willen laten worden. Kalm gaf ze hem nog een aai over zijn kop. Haar blik dwaalde af, naar de koker achter de Pokémon. Het ei… Haar hart kromp ineen. Kero – haar nieuwste Pokémon, een Shinx – leek het niet echt gemakkelijk te hebben, sinds hij in haar team was gekomen. Dus ze vroeg zich af of ze het wel zou redden met nog een Pokémon erbij.
Met een ruk hief ze haar hoofd op en staarde ze naar het scherm. Ze hoorde haar naam. Dat betekende dat ze aan de beurt was. Ze keek over haar schouder naar twee slapende Pokémon. Een Eevee en een Vulpix. ‘Shanoa,’ prevelde ze zachtjes. Gelijk stond de Vulpix op; altijd al een lichte slaap gehad. ‘Let jij eventjes op het ei?’ De Vulpix knikte. Ze richtte zich weer op haar Shinx, deze was van het bankje af gesprongen en schuifelde nerveus heen en weer. Een bezorgde frons ontstond op het gezicht van het meisje. Wat als ze een verkeerd besluit had genomen? Nee. Ze moest dit doen, voor haarzelf en haar Pokémon. Ze moest proberen zijn zelfvertrouwen – en tevens ook dat van haarzelf – een beetje op te krikken.

Langzaam liep ze richting de gang; die leidde naar het podium. Ze streek haar blauwe jurkje glad en wierp weer een blik op haar Shinx, die haar nog langzamer dan haarzelf, volgde. Ze wist dat als ze het verknalde ze het wel op haar buik kon schrijven wilde ze hem ooit nog in een gevecht noch een contest gebruiken. Ze hapte één keer naar adem en ging door haar benen, om haar Shinx nog een laatste keer over zijn kop te aaien. ‘Het komt goed, geloof me,’ glimlachte ze, gemeen. De Shinx knikte enkel wat; hij was nog steeds onzeker. Maar ze wist dat zijn zenuwen wel wegebde zodra ze opgewarmd waren. Rustig pakte ze haar Pokémon – met een seal erop – tevoorschijn en drukte ze er zachtjes mee tegen het voorhoofd van de Shinx; zodat hij opgezogen werd. Ze zuchtte. Het was nu of nooit.

In een langzaam ren pasje rende ze podium op. Voor een paar tellen werd ze verblind door het felle licht, dat afkomstig was van de felle lampen. Ze keek eventjes in het rond en beet op haar lip. Er waren best veel mensen. Maar ach, de zenuwen waren dit keer al minder dan de vorige – tevens ook haar eerste keer toen dat ze meedeed aan een contest – keer. Ze ademde een keer rustig in en toen uit, om vervolgens de Pokéball in een sierlijke boog omhoog te gooien. Hij ging open, een rode straal kwam eruit die tot slot de Shinx onthulde. Maar er kwam niet alleen een rode straal uit, er kwamen ook sterretjes uit – deze spatten uit elkaar in duizenden glittertjes wanneer ze de grond lichtjes betasten -. Sierlijk maakte Sakura een buiging, haar Shinx maakte ook een soort van buiging: hij steunde maar op een poot en drukte zijn kin tegen zijn borst.
Ze ging weer recht staan, Kero volgde haar voorbeeld. Rustig streek ze haar jurkje glad. Ze had zich niet zoveel gericht op haar kleding: licht- en donkerblauw jurkje, gele diadeem en geel met blauwe schoenen. Ze had zich meer bezig gehouden met haar Shinx dan met hoe ze er zelf uitzag. Ze zuchtte en deed de Pokéball weg.
Nu was het moment om in actie te komen.

‘Kero, gebruik Charge!’ sprak ze op een heldere toon. Snel sprong de Shinx voor haar trainer en gebruikte hij een Charge aanval. Kleine elektrische schokjes kwamen van zijn vacht af, gewone gele als zowel een paar blauwe. Uiteindelijk werden al de stroom schokjes opgenomen in zijn vacht; die nog steeds een beetje glom hierdoor. ‘Oké, goed zo.’ Het kon misschien overkomen alsof ze op safe speelde, maar ze wou zeker zijn dat haar Shinx zich goed voelde, meer niet. ‘Gebruik je Light Screen,’ was het nieuwe commando. De Shinx knikte. Sakura had hem deze aanval aangeleerd uit voorzorg: zodat hij niet weer zo snel schade opliep. Het was haar opgevallen dat hij nogal zorgeloos was als hij echt in gevechten opging, wat ervoor zorgde dat hij snel schade opliep. Maar door Light Screen liep hij dan niet zoveel schade op. De Shinx schudde zijn vacht op en sloot zijn ogen. Kalm begon hij een beetje rond te springen, in hoge sprongen, terwijl hij kleine glittertjes afgaf. Zo maakte hij een Light Screen; schokjes en glitters van zijn vacht afstaan waardoor er een scherm ontstond.
Na een paar mooie sierlijke sprongen en een sliert van glitters achter de Shinx aan stond het scherm er. Mooi en glimmend. Een blije glimlach sierde Sakura haar gezicht. Ze had er hard aan gewerkt om het scherm vrij hoog te maken. ‘Gebruik je Charge Beam!’ Ze Shinx opende zijn bek, waar kleine schokje uitkwamen. Er vormde zich een gele bol van elektriciteit in zijn bek. Hij zette zijn poten verder uit elkaar; meer grip. De krachtige elektrische straal schoot uit zijn bek – afkomstig van de bol -. Meedogenloos brak hij het bovenste deel van het scherm aan diggelen waardoor er duizenden glitters naar onder dwarrelden. Langzaam vervolgde hij zijn tocht met de Charge Beam, maar stopte uiteindelijk: hij kwam te dicht bij de grond en zou misschien anderen kunnen raken.
‘Spark,’ was waarschijnlijk het laatste korte commando afkomstig van het meisje. De Shinx zette het op een rennen, terwijl er zich een schil van elektriciteit vormde voor zijn hoofd en dus ook zijn lichaam. Op volle vaart rende hij op het laatste stukje van de Light Screen in; het kapot makend. Hierdoor ontstonden er weer vele glitters, die als een prachtig deken op de grond lachen. Ze hadden zich in de vacht van de Shinx verspreid, die blij naar zijn trainster keek. Deze knikte; met een grote glimlach, overduidelijk tevreden.

Langzaam ging ze door haar knieën en opende ze haar armen. Dolblij rende de Shinx op haar af, om in haar armen te springen. Rustig stond Sakura op, met Kero veilig in haar armen. Ze zwaaide eventjes rustig naar het publiek. Meestal waren al haar zenuwen weg als ze eenmaal klaar was met de act. Ook hoorde ze nu pas dat het publiek juichte en klapte. Meestal overheerste de zenuwen en concentratie zoveel dat ze bijna niets meer hoorde. Maar nu hoorde ze het, en was ze er blij mee. Het publiek vond haar act mooi. Nou maar hopen dat de jury dat ook vond.
Rustig liep ze terug naar de kleed- en wachtkamer. ‘Shinx…’ hoorde ze de Pokémon zachtjes zeggen. Ze grinnikte zachtjes. ‘Jij ook bedankt, maatje.’ Ze hadden elkaar geholpen hun zelfvertrouwen terug te winnen. Het maakte niet meer uit of ze nou zouden doorgaan naar de volgende ronde of niet. Ze hadden hun best gedaan, hun zelfvertrouwen terug gewonnen. En daar ging het om.

{ Woah, sinds wanneer is het zo moeilijk om een flutpost te maken ;U ?
En geloof ik is het niet eens mogelijk wat ik doe o_o..
Nou ik het nog een keertje nalees. *facepalm'd* }

Zodra de laatste deelnemer van het podium was gelopen, weerklonk er een luid gejuich door de zaal. Het publiek had veel te verduren gekregen - twee keer een ijzige koude en tropische hitte -, maar alsnog was iedereen dolenthousiast. Bianca liep het podium op en kondigde aan dat de laatste deelnemer, Kio, helaas niet was komen opdagen. Ook zou er nu een korte pauze komen, zodat de jury met elkaar in overleg konden gaan. Ondertussen verscheen op het scherm nog een keer de beelden van het contest. Natuurlijk werden alleen de hoogtepunten vertoond, zodat het voor het publiek en de deelnemers nog spannender zou worden wie er door zou gaan.

Na enige tijd, die voor sommige misschien wel een eeuwigheid leek te duren, kwam Bianca weer het podium op. In haar ene hand had ze de microfoon, in de andere een briefje met de uitslag. De deelnemers die door waren zouden ook op het scherm verschijnen, maar zij moest al presentatrice de namen opnoemen. 'Onze excuses voor het wachten, de jury had het moeilijk om een keuze te maken. Toch zijn ze er uit gekomen en staan de namen hier, in mijn hand,' begon ze, terwijl er op de tribune een doodse stilte viel. Iedereen wilde de uitslag weten. 'Oké, de deelnemers die het hebben gehaald naar de volgende ronde zijn ..' haar hand ging naar het scherm, waar de foto's van de deelnemers zouden verschijnen zodra ze diegene opnoemde. Het zou in een bepaalde volgorde gaan, je zou kunnen zeggen van de beste naar degene met de minste punten. Bianca haalde diep adem, iedereen wachtte in spanning af. 'Cynthia, Demy, Isha en ... Sakura! Gefeliciteerd!'
Iedereen begon te klappen, sommige zelfs luid te juichen. Bianca gunde het publiek even de tijd om weer tot bedaren te komen, en gooide toen haar hand weer in de lucht. 'De deelnemers zullen even de tijd krijgen om zich klaar te maken, en daarna zal de 2e ronde van start gaan. Op het computerscherm zult u zien wie in deze ronde elkaars concurrenten worden.' De foto's voegde zich bij elkaar en werden toen gesorteerd, als kaarten in een kaartspel. De foto van Demy en Cynthia verschenen naast elkaar en die van Isha en Sakura. Weer begon het publiek te klappen, de 2e ronde zou spoedig beginnen.