Contest training

"Oke, Nanook, vandaag gaan we aan een serieuze Contest training beginnen," sprak Ayla terwijl ze de Pidgey voorzichtig op een dekentje legde. Ook zette ze de eirerhouder met hierin een oranje/rood gekleurd Pokémon ei ernaast. Ze krulde haar lippen even tot een glimlach en draaide zich toen om richting Nanook. Deze keek zijn trainster met een grijns aan, hij had er zin in. Ze gaf hem een aai en begon toen na te denken. Ze had al een paar ideeën bedacht en één hiervan leek haar moeilijk, maar wel heel leuk. Ze vroeg zich alleen af of het wel mogelijk was. "Oke.." sprak ze mompelend toen ze haar besluit had genomen. "Luister Nanook. Normaal als je een Protect creeërt, vormt deze zich om je lichaam, toch?" Nanook knikte en keek Ayla nieuwschierig aan, benieuwd naar wat ze van plan was. "Wat als we nou gaan oefenen dat je een Protect weet te creeëren, buiten je lichaam," vervolgde ze. Nanook fronste, zou dat hem lukken? "Luh, riuuh.." sprak hij twijfelend. "Kom op, laten we het gewoon proberen." Ayla grijnsde en gaf hem nogmaals een aai. Vervolgens deed ze een paar passen achteruit, je wist maar nooit. "Laten we klein beginnen." Ze stak haar armen naar voren, om een voorbeeld te geven. "Normaal spreid je je armen altijd, maar misschien werkt het als je je armen naar voren of naar boven brengt. Probeer de energie van je Protect te beperken tot één kleine bol tussen je handen." Nanook bracht zijn armpjes naar voren en je zag aan zijn blik dat hij zich concentreerde. Er verscheen een blauw licht tussen zijn handen. "Luuh.." mompelde Nanook zacht in zich zelf. Zijn handjes begonnen zacht te trillen en al snel zweefden er een klein blauw bolletje tussen zijn vingertoppen. Deze verdween echter weer snel met een zachte, 'poef.' Ayla glimlachte, het was niet veel, maar het was tenminste een begin. "Goed gedaan Nanook," sprak ze blij.

Een tijd lang waren ze hard aan het oefenen. Het ging vaak mis, maar dit hoorde er nou eenmaal bij. Meestal als Nanook een klein protect bolletje wist te creeëren, verdween deze al snel weer of werd er plots een heel groot veld gevormd die zich om zijn lichaam sloot, zoals een normale Protect vaak deed. Na een tijdje besloot Ayla een korte pauze in te lassen. Nanook had zijn best gedaan en ze zag dat ze vooruitgang boekte. Ze nam naast de Pidgey op de grond plaats en pakte haar rugtas. Haar vinger grepen de metalen rits vast en ze ritste haar tas open. In de holte bevonden zich verscheidene spullen, waaronder een lunch pakket. Ayla haalde het doosje uit haar tas en legde deze voor haar neer op de grond. Ze klikte de deksel open en haalde toen twee kleine bakjes tevoorschijn. Vervolgens pakte ze een niet al te grote zak Pokémonvoer uit haar tas en goot ze wat in de bakjes. Voor de Pidgey brak ze het nog in wat kleinere stukjes, zodat deze de korrel makkelijker kon wegwerken. Met een glimlach gaf ze de twee bakjes aan de Pokemon en pakte ze een boterham voor zichzelf. Vrolijk hipte de Pidgey naar haar bakje en nam ze plaats op de rand. Met haar kleine snaveltje pikte ze wat korrel op en slikte deze vervolgens met een voldaan gezicht door. Ayla glimlachte. Het ging al een stuk beter met haar. Het verband dat eerst om haar nekje had gezeten was verwijderd en er zat enkel nog verband om haar vleugel. Haar wonden waren goed aan het genezen, het duurde vast niet lang meer of ze kon weer terug naar haar thuis. Bij de gedachte ging er een lichte steek door haar hart. Ze was erg gehecht geraakt aan de Pidgey en moest er nog niet echt aan denken dat ze binnenkort afscheid van haar moest nemen. Maar, ze kon haar niet houden. Dit zou gemeen zijn. De Pidgey had een familie, een plek waar ze thuishoorde. Ayla kon dit niet van haar afpakken.

Nadat ze alledrie hun buikje rond hadden gegeten bergde Ayla de spullen weer op. Nanook was weer een eindje verderop gaan staan en ging weer ijverig te werk met zijn Protect. Ayla zag dat hij het goed alleen redde, dus besloot ze haar ei te poetsen. Ze tilde het stuk glas op en pakte het ei van zijn plek. Ook haalde ze een zachte doek tevoorschijn en begon ze hiermee liefdevol over het ei te strijken. Het ei was warm, je voelde dat zich er een leven wezen in ontwikkelde. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht bij de gedachte aan de lieve kleine baby Pokémon. Het ging vast niet lang meer duren...

Utau bekeek haar Ponyta, het was een paar dagen geleden sinds ze hem had overgenomen. Het paard zag er veel beter uit van toen ze hem als eerst zag, allemaal wonden van die zweep. Utau kon zich gewoon niet voorstellen dat iemand zijn eigen Pokémon mishandelde, nog wel eentje die op een boerderij woonde. Nee, het was niet eerlijk dat alleen deze Ponyta het op hem kreeg, alleen omdat hij niet mee wilde doen aan de training betekende nog niet dat hij mishandeld moest worden. Utau voelde zich net zo slecht toen haar ouders wilden dat ze haar carriëre als zangeres ophief, maar ze weigerde. Utau wilde het huis hiervoor helemaal niet verlaten en haar oude carriëre als model weer opnemen wilde ze niet, daarom moest ze het risico nemen met haar laatste keuze, een Coördinator worden en het Grand Festival winnen, hoe veel moeilijker kon het nog worden? Utau mocht maar hopen dat haar ouders het zouden inzien dat er niks mis was met zingen. Ze wilden graag, omdat Utau hun enigste kind was, dat ze iets ging doen met Pokémon en daardoor beroemd werd. Utau vond het alleen nog maar stommer dat ze niet haar eigen keuzes mocht maken. Utau nam een hap van haar appel, Ponyta had wat Pokémon voer gegeten maar bleek niet zo'n trek te hebben. Utau zuchtte en dacht weer aan die tijd toen ze uit die drie keuzes moest kiezen. Ze beet woest op haar lip, zo hard dat het eindelijk begon te bloeden. ''Op een dag krijgen ze er spijt van,'' Mompelde Utau en ze likte met haar tong het bloed van haar lip af, ''Dat weet ik zeker,'' Geïrriteerd stond ze op van de rots waar ze op had gezeten. Ze klopte haar lichtgele jurk af en liep naar het Pokémon voederbakje waar Ponyta net wat uit gegeten had. Het overgebleven voer stopte ze weer in de pot en het bakje veegde ze met een vochtig doekje schoon, het water kwam uit de fles die Utau een paar uur geleden gevult had. 'Als er nou een beekje in de buurt was, zou het veel beter gaan,' Dacht Utau, toen ze klaar was bergde ze alles weer op. Ze keek naar het pad, The Lost Canyon was best groot, groter dan ze zeker zou denken. Utau besloot toch maar om hier de nacht door te brengen, ze had geen klachten van de wilde Pokémon hier dus het scheen goed te zijn. Maar toch liep ze eerst weer terug naar de rots waar ze eerst op had gezeten, haar hart verlangde naar zingen, Utau kon er echt niets aan doen, ze was hiervoor werkelijk waar geboren. Utau nam een hap adem en begon met zingen.

''The rain falls down,
The sun shines bright
The snow is so white
So much for those seasons
My heart spreads emotions and feelings, its all so kind and warm
Just so you know, I will always be there to sing
When you're sad, when you're cold, when you long for happiness...''

Utau ademde in en ademde weer uit, nu voelde alles een stuk beter. Opeens werd rood, hoe hard had ze wel niet gezongen? Wat als iemand anders in de buurt was en haar had horen zingen? Utau schudde haar hoofd, waar was ze nou zo bang voor? Zo heeft al vaak op een podium gezongen voor haar fans dus ze was er aan gewent. ''Laten we maar snel verder gaan,'' Meteen daarna sprong Utau van de rots af, alweer, en liep naar Ponyta toe om gezamelijk het gebied te verlaten. Na een tijdje zag ze in de verte een meisje die een Pokémon Ei aan het verzorgen was, er was ook een Riolu bij. Ze besloot maar om hen niet te storen, want Utau hielt er ook niet van om gestoort te worden, zelfs niet nu ze zo luid had gezongen...

"Luh?" Nanook spitse zijn blauwe ootjes en keek op. Ayla merkte dit op en wende haar blik naar haar Pokemon. "Is er iets, Nanook?" vroeg ze zacht. "Lu, Rihlu," sprak hij terwijl hij om zich heen keek. Hij leek ergens naar te luisteren. Ayla hoorde echter niks, maar haar zintuigen waren dan ook lang niet zo scherp als die van Nanook. Na een tijdje naar hem gekeken te hebben, ging ze weer verder met het verzorgen van het ei. Als er iets was wat hun in gevaar kon brengen, had Nanook haar hier wel voor gewaarschuwd.

Voetstappen.. Voor een tweede keer keek Ayla op. Er kwam een gedaante op hun afgelopen, of, eerlijk gezegd, twee gedaantes. De ene gaf voor een deel rood licht. Verbaasd hief ze een wenkbrauw. Vuur misschien? Ja, het was vuur. Dit kon Ayla zien toen de twee gedaantes dichterbij waren gekomen. Een meisje met haar Ponyta. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Een Ponyta was een mooi en bijzondere Pokemon, vond Ayla. Vooral de vlammende manen vond ze fascinerend. Een tijdje keek ze naar het paardachtige wezen, maar uiteindelijk richtte ze zich weer op haar ei. Het meisje had nog niks gezegd, waarschijnlijk wilde ze dit niet. Daarom had Ayla besloten haar maar met rust te laten. "Li, liuh, liuh!" riep Nanook plots erg vrolijk. Ayla wende haar blauwe ogen naar de Riolu en begon toen te glimlachen. Tussen zijn handen zweefde een Protect. En hij verdween niet. Het was hem gelukt! "Goed zo, Nanook," sprak Ayla blij. Nanook grijnsde trots en probeerde een rondje te draaien, terwijl de Protect intact moest blijven. Dit lukte. Vrolijk gooide hij de Protect in de lucht. Deze knalde, toen hij een bepaalde hoogte had bereikt, uit mekaar en blauwe glitters vielen naar beneden. Ayla glimlachte breeduit. Ze stopte het ei terug in de eierhouder, pakte de Pidgey op en liep toen naar haar Riolu. Ze kriebelde hem even achter zijn oortjes. "Ik ben trots op je." Nanook grijnsde en knuffelde zijn trainster. Plots bewogen zijn oortjes en keek hij geschrokken op. De gehele aarde begon onder hun te schudden. Ook Ayla's ogen werden groot. Een aardbeving, iets wat soms voorkwam in een Canyon. Normaal was de schudding zo weer weg en hoefde je nergens bang voor te zijn, maar deze keer niet. "Kom, laten we gaan," sprak Ayla behoedzaam. Toen ging plotseling alles heel snel. Net toen ze zich wou omdraaien, om naar haar rugtas en ei te lopen, ontstond er een grote scheur in de grond. Nanook wist optijd weg te springen, maar Ayla niet. De grond onder haar voeten verdween en ze zakte naar beneden, recht een kloof in. "Luuuuh!" riep Nanook geschroken.

Snel drukte Ayla de Pidgey dicht tegen zich aan. Toen ze viel had ze zich net optijd aan een uistekende rots kunnen grijpen. Nu bungelde ze aan één arm boven een enorme donkere diepte. Ze wist niet hoe lang ze dit vol kon houden, maar in ieder geval niet lang meer. "Riuh, ru," echode het door de kloof. Ayla keek met moeite op en zag een blauw koppie boven de rand uitsteken. Het was Nanook. "Nanook, ga hulp halen, snel!" riep ze naar haar Riolu. Deze knikte, draaide zich om en rende weg. Hopelijk was dat meisje er van kort geleden nog. Ayla beet op haar lip en probeerde een snik te onderdrukken. Ze voelde de Pidgey rillen van angst. "Rustig maar.. het komt goed, ik laat je niet los" suste Ayla zacht. De pidgey keek op en piepte zachtjes. Ayla beet op haar lip. Haar arm begon behoorlijk zeer te doen van het dragen van haar gewicht. "Nanook.. schiet alsjeblieft op.." sprak ze zachtjes.

- Utau, je mag nu wel ff bespelen dat Nanook naar je toe komt rennen, ofzoiets. Als je dit wilt natuurlijk. -

Utau keek om, ze hoorde de grond trillen in de richting van het meisje die ze pasgeleden had gezien. Maar waar ze zich voor u op lette was een Riolu die op haar en Ponyta af kwam rennen. Hij bleek in een grote schok te zijn. Alsof iets of iemand in gevaar was, Utau bedachtte zich toen iets, de trainer van deze Riolu moest zeker wel door de grond zijn gezakt door de aardbeving. Utau slikte, ze keek weer naar de Riolu, het leek alsof hij om hulp vroeg. Utau kon als een mens niet weten wat Riolu zei, maar Ponyta kon dat wel, alleen die bleek ook een beetje verstijfd te zijn en geschrokken. Utau zuchtte, het was aan haar dus om de trainer van deze Riolu te helpen. Utau rende naar de plaats waar de aardbeving geweest was, ze keek de diepte in en moest zichzelf niet teveel in haar eigen angst verliezen anders kon zijzelf nog eens de diepte invallen. Ponyta was de bang om mee te gaan met Utau en was nog steeds in schok, had ze gezien. Utau slikte en keek naar de trainer die zich vasthielt aan een uitsteeksel, wat Utau nog net had gezien was dat het meisje een Pidgey in haar hand had.

Utau wist niet wat te doen, het meisje was al te ver naar beneden gevallen, dus ze kon haar moeilijk met haar hand optrekken. Na een paar seconden denken wist ze het, ze greep haar tas en zocht naar een touw die ze mee genomen had van huis, deze moest zoiezo lang genoeg zijn, dat moest gewoon. Utau bekeek de touw voor eventjes. Utau keek toen naar de Riolu met een serieuze blik, ze hoopte dat hij niet te bang was om haar hiermee te helpen, want haar eigen Pokémon was zelfs nog te bang om te bewegen, hoelang duurde die schok nog? ''Hey, zou je me kunnen helpen met het naar boven trekken van je trainer?'' Vroeg Utau, ze hielt het touw stevig vast en liet een groot deel van het touw de afgrond inzakken zodat het net bij de trainer aankwam. Toen probeerde ze tegen de trainer te praten, ''Houd het touw stevig vast, ik probeer jij, en Pidgey, hier zo snel mogelijk uit te krijgen,''

Het zweet brak haar uit. De pijn in haar arm werd bijna ondraagelijk. Ayla kreunde zachtjes en probeerde te voorkomen dat ze zou vallen. Gelukkig werden na enkele minuten voetstappen hoorbaar. Hoopvol wende ze haar blik naar boven. Daar stond het meisje. Ayla haalde even opgelucht maar beverig adem.
Het meisje liet een touw naar beneden zakken. Ze vroeg aan Nanook of deze haar wilden helpen met het naar boven trekken. Hij hoefde hier niet lang over na te denken en pakte meteen het uiteinde vast.
Toen het touw Ayla bereikte keek ze er even naar en richtte ze toen haar blik op de Pidgey. En nu? Ze kon met beide armen het touw niet vastpakken want dan zou of de Pidgey vallen of zijzelf. Er zat maar één ding op. Voorzichtig schoof Ayla de pidgey iets maar naar rechts zodat ze een hand vrij had. Een beetje onhandig wist ze het touw vast te pakken en deze vervolgens naar zich toe te trekken. "Oke Pidgey, gaat het jou lukken om het touw vast te pakken met je snavel?" vroeg ze toen aan het kleine wezentje. De Pidgey keek op en knikte. "Prii?" vroeg ze terwijl ze met haar koppie tegen haar zij aan stootte. Ayla probeerde te glimlachen. "Geen zorgen, ik red me wel." De Pidgey leek even te twijfelen, maar pakte toen met haar snaveltje het touw vast. "Oke!" riep Ayla naar boven.
Nanook hoorde Ayla stem en begon toen meteen met het omhoog hijsen. Gek genoeg was het gewicht wat er aan hing heel erg licht. Toen besefte hij dat Ayla waarschijnlijk wilde dat eerst de Pidgey omhoog ging. Zo was ze nou eenmaal. Eerst kwamen de Pokemon aan bod en dan pas zijzelf. Ijverig ging Nanook verder. Hij wilde zo snel mogelijk de Pidgey boven hebben, zodat ze daarna het touw weer naar Ayla toe konden gooien.

Ayla's arm begon te trillen. Gelukkig kon ze nu ook haar tweede arm gebruiken. Ze pakte de steen met haar andere hand vast en liet toen haar zwaarbelaste arm naar beneden zakken. Deze voelde pijnlijk en vreemd zwaar aan. Ayla negeerde deze pijn en wende haar blik naar boven. Ze hoopte dat de Pidgey het touw lang genoeg wist vast te houden met haar snaveltje. Pidgey's waren hier niet voor gemaakt, maar het was de enige oplossing. Haar vleugel kon ze op dit moment niet gebruiken.
Plots weerklonk er gerommel door de kloof. Ayla leek plotseling haar hart in haar keel te horen kloppen. Haar ogen werden groot. Nee, niet nog eentje.. De kloof begon te schudden. Snel bracht Ayla haar andere arm weer naar boven, maar ze was al te laat. De steen brak af en Ayla viel naar beneden. Ze schreeuwde en probeerde zich snel aan iets vast te grijpen, zonder resultaat. Steeds dieper viel ze naar beneden. Van angst kneep ze haar ogen dicht. Dit was het einde, ze zou te pletter vallen..

De schreeuw weergalmde door de kloof. Ayla! Zonder er nog verder bij na te denken liet de Pidgey het touw los en liet ze zich naar beneden vallen. Ze begon met haar vleugeltjes te klapperen, wat alleen maar pijn opleverde. Nee! Ayla mocht niet sterven! "PRIDGEY!" schreeuwde de Pidgey uit volle borst. Plotseling begon haar lichaampje te gloeien. Het verband viel van haar vleugeltje af en ze veranderde van vorm. Niet veel later vloog er een prachtige Pidgeotto. Ze dook naar beneden, naar Ayla en greep met haar klauwen naar haar schouders. Wild begon ze met haar vleugels te klapperen toen ze voelde dat ze haar beet had. Met alle macht vloog ze weer omhoog. Ze was dan wel groter, maar een mensenlichaam was nog steeds vrij zwaar voor haar. Toch zette ze door, Ayla moest koste wat het kost in veiligheid worden gebracht.

Hijgend viel Ayla op de grond, veilige grond. Haar hart klopte razendsnel en het duurde even voordat ze alles weer op een rijtje kon zetten. De Pidgey was geëvolueerd en had haar gered. Snel kwam ze overeind en keek ze ongelovig naar de Pidgeotto, die voor haar zat. "Pidgeo!" riep deze vrolijk. Ze hipte naar voren en begon met haar kop langs Ayla's kin te strijken. Ook Nanook sprong naar voren en omhelste zijn trainster. Lachend sloot Ayla haar armen om beide Pokemon. "Dankje," sprak ze zachtjes tegen de Pidgeotto terwijl er een traan over haar wang viel. Snel veegde ze deze weg en wende ze haar blik naar het meisje. Er verscheen een warme glimlach op haar gezicht. "Heel erg bedankt voor je hulp," zei ze toen, nog beverig van de schrik.

Utau zuchtte toen het meisje eindelijk boven kwam met de Pidgeotto, eerst dacht Utau dat het meisje er geweest was maar het was getroffen geluk dat Pidgey in een Pidgeotto evolueerde. Utau nam het touw en stopte hem terug in haar tas. Ze keek naar het meisje en stond op, omdat ze op haar knieën was gevallen toen het meisje de afgrond inviel van de schrik. Maar alles was toch nog goed gekomen en daar hielt ze het bij. Toen hoorde ze het meisje tegen haar praten "Heel erg bedankt voor je hulp," Utau keek eventjes naar het beverige meisje en knikte toen, ze zei verder niets omdat ze Ponyta naar haar toe zag komen lopen. Niet meer zo geschrokken als daarnet, maar toch wel al een stuk kalmer. Meteen toen Ponyta dichtbij haar kwam, omhelsde Utau het paardachtige schepsel. Meteen daarna liet ze een zucht vallen en was alles weer stil, het scheen dat Utau ook best geschrokken was en haar gezicht niet aan iemand anders, behalve Ponyta, wilde laten vertonen als ze bang was geworden.

Ze wist dat het raar was, ze kende deze trainer niet eens, en toch was ze bang dat er iets ergs met haar zou gebeuren. Op een gegeven moment werd Utau wat kalmer en had eindelijk besloten om antwoord te geven, ''Graag gedaan,'' Zei ze terwijl ze diep adem nam, ''Sorry, ik was zelf een beetje geschrokken'' Vervolgde ze toen ze naar Ponyta keek, daarna keek ze meteen weer naar het meisje. Ze hurkte bij haar neer, Utau wist dat het meisje de schrik van haar leven had gehad, ''Kom, het is goed,'' Utau plaatste een hand op haar schouder, ze kon nu zelfs aanvoelen hoe bang het meisje was. Utau moest gewoon iets bedenken om haar van de schrik af te helpen, maar kon tot nu toe nergens op komen. Misschien kon ze wel één ding voor haar doen, maar ze wilde niet voor schud staan. Ach, hoe kon ze nou voor schud staan? Ze had het een tijdje geleden ook gedaan, dus waarom nu niet? Nog steeds had Utau haar hand op de schouder van het meisje, ze nam diep adem en begon voor de tweede keer te zingen vandaag.

''Something bad happens and you get in a deep schok..
You're someone, who can stand up to the fear in you're heart
It's nearly broken, but it's alright, now that someone's with you!

There's a star and there's nothing to fear
When you have a bad dream or you witness something bad..
Please, my friend, calm down, everything's alright, now that someone's with you!''

Utau opende haar ogen wachtte kalmpjes af of een reactie, ze hoopte dat het meisje zich al wat beter voelde. ''Gaat het nu weer?'' Zei Utau terwijl ze op stond van haar plaats, ze stak haar hand uit om het meisje overeind te helpen. ''Mijn naam is Utau'' Ponyta kwam er ook bij staan en hielt haar ogen op de Pidgeotto en Riolu terwijl hij vriendelijk naar hen knikte.

Het meisje was een tijdje stil. Maar Ayla merkte het niet echt op. Ze verborg haar gezicht in de veren van de Pidgeotto en haalde nogmaals diep, maar beverig adem. De Pidgeotto liet het toe en sloot haar ogen, blij dat Ayla gered was. Nanook voelde dat zijn trainster zo geschrokken was en ging nog dichter tegen haar aan zitten. Ayla keek weer op en streek even liefkozen over zijn kop. 'Graag gedaan,' sprak het meisje plotseling. Ayla wende haar blik naar haar toe en glimlachte. 'Sorry, ik was zelf een beetje geschrokken.' Op de één of andere manier klonk dat erg lief. Ayla zuchte en staarde weer naar de grond. Ze wilde wat zeggen, maar iedere keer weer moest ze aan die enorme donkere diepte denken. Als de Pidgeotto er niet was geweest was ze nu waarschijnlijk dood geweest.. 'Kom, het is goed.' Ayla voelde het gewicht van een hand die op haar schouder ruste. Plots begon het meisje te zingen. Verbaasd keek ze op. Ze had een enorm mooie stem, erg prettig om naar te luisteren. Bij het horen van het lied spitse Nanook zijn oortjes. Hij leek het geluid te herkennen. Ook de Pidgeotto begon naar het meisje te kijken. Beide schenen het heel mooi te vinden.

'Gaat he nu weer?' vroeg het meisje toe het lied was afgelopen. Ayla glimlachte en knikte. "Je hebt een prachtige stem," zei ze. Rustig stond ze op en veegde ze het zand van haar kleren. 'Mijn naam is Utau.' Ayla pakte de uitgestoken hand beet. "Ik heet Ayla," stelde ze zichzelf voor. "En dit hier is Nanook." Ze wees naar de Riolu die naast haar was komen te staan. "Riuh," sprak Nanook vrolijk en hij stak even zijn hand in de lucht. De Pidgeotto keek op en hipte naar Ayla toe. "Pidgeo, Pri!" riep deze verontwaardigd. Ze pikte aan Ayla's riem. Verbaasd hief deze een wenkbrauw op, waarom deed ze dat. Plots herinnerde ze zich iets. Ze knielde voor de Pidgeotto er. Nu ze geëvolueerd was, was ze volledig hersteld. "Je bent nu beter, Pidgeotto, je kunt nu terug naar je familie vliegen," sprak ze terwijl er een lichte brok in haar keel ontstond. "Pidgeo.." de Pidgeotto streek met haar kop langs haar arm en schudde toen haar kop. Ayla snikte zachtjes en omhelste haar. "Bedankt voor alles.." vervolgde ze zachtjes. Ze ging weer overeind staan en haalde eenmaal haar neus op. De Pidgeotto keek haar met een schuine kop aan. "Kom op, ga dan." Ayla maakte een gebaar naar de lucht. Weer schudde de Pidgeotto haar kop, dit keer heftiger. Vragend keek Ayla naar Utau, "Waarom wil ze niet?" vroeg ze toen hardop denkend.

Utau zag het meisje knikte wat haar aan het glimlachen maakte, ''Dat is goed,'' 'Je hebt een prachtige stem' Hoorde Utau het meisje zeggen toen ze haar op zag staan, ''Dank je,'' Utau wist dat natuurlijk al, maar het was altijd leuk om ''dank je wel'' te zeggen. Het scheen dat het meisje niet wist dat Utau een zangeres was, wat ook goed was, want ze wilde niet allemaal vragen beantwoorden. In plaats daarvan wilde ze een normaal gesprek weten te voeren. Het meisje stelde zichzelf voor als Ayla en haar Riolu die dus Nanook heette. Utau gaf haar eigen Pokémon geen namen, ze was te duf om zelf die namen allemaal te kunnen onthouden, later zou zij de namen makkelijk door elkaar kunnen gooien als ze teveel Pokémon had. Dat maakte Utau bijna aan het lachen.

Toen ze zag dat Ayla zich keerde tot de Pidgeotto hoorde ze haar zeggen dat hij helemaal beter was en terug naar zijn familie kon gaan.Het scheen dat de Pidgeotto het echter niet wilde, waardoor hij Ayla met een schuine kop aankeek. Utau hoorde Ayla toen zeggen; 'Waarom wil ze niet?' Het scheen dat ze hardop aan het denken was en Utau glimlachtte naar Ayla en probeerde de aandacht naar haar kant over te halen. ''Ik weet misschien waarom'' Begon Utau toen ze van Ayla, naar Ponyta, van Ponyta naar Nanook, van Nanook naar Pidgeotto en weer terug naar Ayla keek. ''Pidgeotto wilt volgends mij niet weg, hij wilt bij jou blijven als ik het goed heb teminste, zoals ik je net gehoort heb, Ayla, heb ik begrepen dat jij en Pidgeotto al een tijdje samen zijn geweest, en Pidgeotto op één of andere manier gehecht aan je is geraakt,'' Utau nam een hap adem, ''Dus ik denk, dat hij met jou mee wilt reizen,'' Maakte Utau duidelijk aan Ayla. Ponyta scheen ook begrepen te hebben wat Utau bedoelde en knikte naar Ayla, al wist hij niet of Ayla zelf de knik had gezien.

'Ik weet misschien waarom,' sprak Utau. Ayla fronste en keek haar aan, nieuwschierig naar hetgene wat ze ging zeggen. 'Pidgeotto wilt volgends mij niet weg, ze wilt bij jou blijven als ik het goed heb teminste, zoals ik je net gehoort heb, Ayla, heb ik begrepen dat jij en Pidgeotto al een tijdje samen zijn geweest, en Pidgeotto op één of andere manier gehecht aan je is geraakt. Dus ik denk, dat hij met jou mee wilt reizen.' Ponyta en Nanook, die hadden begrepen wat de Pidgeotto wilde, maakte beiden een knikkend gebaar. Met grote ogen wende Ayla haar blik ongelovig naar de Pidgeotto. "Is dat waar?" vroeg ze. De Pidgeotto knikte en begon vrolijk met haar vleugels te klappen. Op Ayla's gezicht verscheen een grote glimlach. "Oh, Yani, dat is geweldig!" Ze knielde voor de Pidgeotto neer en omhelste haar. Yani.. een naam die ze al een tijdje in haar achterhoofd had. Ze had hem echter nooit voorgesteld, bang dat ze alleen maar meer aan haar gehecht zou raken. De Pidgeotto scheen de naam leuk te vinden, aangezien ze alleen maar vrolijker begon te kwetteren. Met een glimlach stond Ayla weer op. Ze klikte van haar riem een pokeball en liet deze in haar hand vergroten. "Weet je het echt heel zeker?" Weer knikte Yani enthiousiast en steeg ze op. Ayla's glimlach vormde zich tot een brede grijns. "Oke dan. Pokéball, ga!" Met een sierlijke zwaai gooide ze de pokeball in de lucht. Yani maakte een luchtsalto en tikte toen met haar snavel tegen de bal. Deze opende zich en zoog de Pidgeotto op met een rode staal. Keurig ving Ayla e pokeball weer op en keek ze hoe het rode lichtje eenmaal knipperde en toen uiviel. In haar ogen verscheen een twinkeling van vreugde. "Welkom in het team, Yani," sprak ze blij. "Liuh!" riep Nanook vrolijk.

Ayla liet Yani weer uit de pokeball komen. De Pidgeotto klapte met haar vleugels en begon toen vrolijk kwetterend rondjes om Utau, Ponyta, Nanook en Ayla te vliegen. Ayla lachte. Ze drukte de Pidgeotto dicht tegen zich aan, toen deze aanmaal tegen haar op was gevlogen. Een grinnik verliet haar mond. "Nu ben je echt te groot om continu in mijn armen gedragen te worden," grapte ze. Yani liet een vrolijke roep horen, vloog weer omhoog en pakte één van Ayla's haarlokken vast. Hier trok ze vervolgens zacht aan. "Au.." riep Ayla sarcastisch. Lachend zwaaide ze met haar armen door de lucht, waardoor Yani de lok losliet, een rondje om Ayla vloog en toen voor Nanook op de grond neerstreek. Vrolijk begon ze met hem te praten. Ayla grinnikte en wende toen haar blik weer naar Utau. "Is Ponyta je enige Pokemon?" vroeg ze toen. Ze liep naar hem toe en begon over zijn hoofd te aaien. Ook krabt ze even liefkozend achter zijn oortjes en keek ze toen weer naar Utau. "Hij is echt mooi en ziet er goed verzorgd uit." Ayla werd altijd vrolijk van goed verzorgde en vrolijk uitziende Pokemon. Dit betekende dat ze een gelukkig leven leidde, iets wat Ayla heel belangrijk vond.

Utau bekeek hoe blij Ayla werd en gaf hem toen zomaar de naar Yani. Ze glimlachtte, Ayla had nu dus echt de Pidgeotto in één keer weten te vangen omdat de vogel het juist zelf allemaal graag wilde. Dat was ook een leuke manier om een Pokémon te vangen. Utau zag hoe Ayla de Yani, de Pidgeotto, uit de Pokébal liet en hoe de Pokémon om haar, Ponyta, Nanook en Ayla rondjes vloog en vervolgends tegen Ayla opkwam. Utau hoorde iets wat haar bijna aan het lachen maakte; 'Nu ben je echt te groot om continu in mijn armen gedragen te worden,' Maar in plaats van te lachen zette Utau een glimlach op die ze bijna niet onder controle kon houden. Utau zag ook hoe Yani, de Pidgeotto, een lok van Ayla's haar greep en er zachtjes aan begon te trekken, en hoorde een sarcastische 'Au' van Ayla komen. Een tijdje was het stil op de plaats van Ponyta en Utau. Toen ze opeens zag dat Ayla zich keerde tot haar.

'Is Ponyta je enige Pokemon?' Hoorde Utau haar zeggen. Daar wist ze natuurlijk wel antwoord op te geven, Utau gaf een duidelijk knikje, ''Ja, ik ben ook pas net begonnen-'' Utau maakte haar zin niet af en begon in haar gedachten te praten 'Tegen mijn wil' Utau zuchtte en bekeek hoe Ayla Ponyta begon te aaien, 'Hij is echt mooi en ziet er goed verzorgd uit.' Hoorde Utau Ayla zeggen. Utau knikte gewoon, het was niet al te makkelijk geweest voor Ponyta om van al die schrammen te helen, hij was continu geslagen met de zweep van zijn vorige baas, Utau was daar rond dat moment en nam de Ponyta van hem over vanwege 'mishandeling'. ''Het is niet makkelijk geweest...'' Begon Utau, ''Vlak voordat ik aan mijn reis begon kwam ik aan bij een klein boerderijtje waar allemaal Ponyta getraint werden, één zekere Ponyta-'' Utau keek naar haar Ponyta, ''Wilde niet luisteren naar zijn baas en werd geslagen met de zweep,'' Utau nam diep adem en ging verder, ''Ik wist dat Ponyta al vaker met de zweep geslagen was omdat hij nog meer wonden had die niet geheelt waren, die moesten toen echter van dagen geleden zijn geweest omdat ze niet meer vers waren,'' Utau keek eventjes naar Ponyta en gaf hem een bezorgde blik, daarna ging ze weer verder. ''Dus, toen ik dat zag sprong ik over het hek heen en nam de zweep van die man, die man vroeg aan mij, dat als ik zoveel om Ponyta gaf, dat ik hem zelf kon houden en trainen, het ging allemaal erg snel, maar ik heb die man nog steeds niet vergeven'' Ponyta kwam naar Utau toe en werd geknuffeld door haar. ''Dus, ik verzorgde hem zo goed als ik kon, ik bleef heel lang in het woud dat naar die boerderij lijde,''

Utau knikte, ten teken dat Ponyta haar enige Pokemon was. 'Ja, ik ben ook pas net begonnen-' sprak ze. Ayla merkte dat ze der zin niet af maakte, maar besloot er niet op in te gaan. Nadat Ayla had gezegd dat Ponyta er erg goed verzorgd uit zag, begon Utau een verhaal te vertellen, waarvan ze best schrok. 'Vlak voordat ik aan mijn reis begon kwam ik aan bij een klein boerderijtje waar allemaal Ponyta getraint werden, één zekere Ponyta wilde niet luisteren naar zijn baas en werd geslagen met de zweep. Ik wist dat Ponyta al vaker met de zweep geslagen was omdat hij nog meer wonden had die niet geheelt waren, die moesten toen echter van dagen geleden zijn geweest omdat ze niet meer vers waren. Dus, toen ik dat zag sprong ik over het hek heen en nam de zweep van die man, die man vroeg aan mij, dat als ik zoveel om Ponyta gaf, dat ik hem zelf kon houden en trainen, het ging allemaal erg snel, maar ik heb die man nog steeds niet vergeven.' Met een blik van medelijden wende Ayla haar blik naar de Ponyta en streelde ze hem nogmaals over zijn snuit. "Je hebt een moeilijke tijd achter de rug jongen, gelukkig ben je nu in goeden handen," sprak ze zacht. Ze glimlachte eventjes en wende toen haar blik weer naar Utau. "Ik vind het heel dapper van je wat je hebt gedaan." Ze wende even haar blik naar Yani en Nanook, die naast haar waren komen te staan. "Ik kan me soms ook heel kwaad maken om mensen die Pokemon kwaad doen en zich niet intresseren in de behoeftes en gevoelens van deze wezens. Terwijl je, als je dit wel doet, er iets prachtigs voor terug krijgt-" Ze knielde even naast Nanook en Yani neer op de grond en gaf ze beiden een aai. "De beste vrienden die je je maar kunt indenken," vervolgde ze. Nanook en Yani glimlachte en sloten even genietend hun ogen toen ze de aanraking van haar hand voelde.
"Yani had ik als Pidgey in het bos gevonden. Ze was verstrikt geraakt in een rondslingerend visdraad en hierdoor zwaar gewond geraakt. Ik heb de wonden weten te genezen, gelukkig. En nu, staat ze hier als een gezonde Pidgeotto. Toch, hoe blij ik nu ook met haar ben, had ik liever gehoopt dat degene die dat visdraad had laten slingeren, wat beter had nagedacht. Dan had Yani nooit zoveel pijn moeten lijden." Rustig stond ze weer op. Nanook was een heel ander verhaal. Hij was al jaren haar beste vriend, al vanaf het moment dat ze hem als babypokemon in het woud vond. Bang en verdrietig om het verlies van zijn ouders. Hij was een wees, net als haar. Ayla had hem meegenomen naar het huisje van haar pleegvader en de rol als ouder overgenomen. Ayla had echter besloten dit niet aan Utau te vertellen, bang dat het te pijnlijk voor Nanook zou zijn. Een zachte zucht verliet haar mond. Zelf had ze haar ouders nooit gekend. Ze was als baby in een rieten mandje gevonden door haar pleegvader. Haar pleegvader.. er ging een lichte steek van verdriet door haar lichaam. Ze miste hem ontzettend. Hij was de man die altijd liefdevol voor haar had gezorgd en haar alles had geleerd over het verzorgen van Pokemon. Er ontstond tranen in Ayla's ogen, die ze snel wegveegde, zodat, hopelijk, Utau het niet zou zien. Nanook voelde echter haar emoties aan en liep naar haar toe. Hij pakte haar hand vast en legde zijn kop troostend op haar arm. "Luh..." sprak hij zacht. Hij miste Ayla's pleegvader ook. Elke Pokemon die hem kende miste hem. Ayla snoof en aaide Nanook over zijn kop. "Het is al goed.." mompelde ze zachtjes.

'Je hebt een moeilijke tijd achter de rug jongen, gelukkig ben je nu in goeden handen,' Daardoor moest Utau glimlachen, ze keek naar Ponyta en aaide hem, 'Ik vind het heel dapper van je wat je hebt gedaan.' Hoorde Utau Ayla tegen haar zeggen. Utau gaf geen antwoord daarop, omdat Ayla meteen daarna ook een verhaal ging vertellen over vriendschap, 'Ik kan me soms ook heel kwaad maken om mensen die Pokemon kwaad doen en zich niet intresseren in de behoeftes en gevoelens van deze wezens. Terwijl je, als je dit wel doet, er iets prachtigs voor terug krijgt; de beste vrienden die je je maar kunt indenken' Toen Utau een antwoord aan het bedenken was ging Ayla weer verder, deze keer met het verhaal over Yani. 'Yani had ik als Pidgey in het bos gevonden. Ze was verstrikt geraakt in een rondslingerend visdraad en hierdoor zwaar gewond geraakt. Ik heb de wonden weten te genezen, gelukkig. En nu, staat ze hier als een gezonde Pidgeotto. Toch, hoe blij ik nu ook met haar ben, had ik liever gehoopt dat degene die dat visdraad had laten slingeren, wat beter had nagedacht. Dan had Yani nooit zoveel pijn moeten lijden.' Nu wist Utau helemaal geen antwoord meer en knikte alleen maar, 'Dom van diegene die die visdraad had rondslingeren..' Dacht Utau terwijl ze een zucht liet. Ze keek naar Ayla en Nanook, er scheen veel meer met hen aan de hand te zijn dan ze echt dacht. Ze zou het maar niet vragen omdat het hen anders te veel pijn zou doen. ''Wat een verhalen'' Zei Utau toen ze zich uitrekte, ''Ik heb ook niet een bepaald goed leven gehad maar ik wil dat liever niet vertellen, het gaat anderen helemaal niks aan ookal vragen ze het aan me,'' Utau knipoogde, het was al erg genoeg om aan haar verleden terug te denken, ouders die niet willen dat je keuze een zangeres worden is, kom nou...

'Ik heb ook niet een bepaald goed leven gehad maar ik wil dat liever niet vertellen, het gaat anderen helemaal niks aan ookal vragen ze het aan me,' sprak Utau. Ayla keek op en knikte. Het was alsof ze wist dat er wat aan de hand was. Ze snoof zachtjes, "Ja, dat kan ik goed begrijpen," zei ze zacht. Ze draaide zich om en liep naar de eierhouder die nog steeds op het dekentje lag. Gelukkig was het ei geen slachtoffer geworden van de aardbeving. Zorgvuldig pakte ze de houder op en stopte ze het dekentje weer in haar blauw/witte rugtas. Vervolgens liep ze weer terug naat Utau en haar Ponyta. Ze zakte even door haar benen, legde haar rugtas op de grond en ritste deze open. Ze haalde een wit bakje tevoorschijn. Zodra Nanook dit opmerkte rende hij meteen naar haar toe en begon hij enthiousiast voor haar knieën te springen. Ayla grinnikte, maakte het bakje open en haalde er een soort koek uit. "Alsjeblieft Nanook," sprak ze glimlachend terwijl ze de Riolu de koek overhandigde. Deze ging meteen op de grond zitten en begon er met een voldaan gezicht van te eten. Ook Yani kreeg er één. Ze legde de koek voor haar poten. Yani keek haar even aan. Ayla grinnike en kriebelde tussen haar veren. "Toe maar, ik weet zeker dat je het lekker vind." De pidgeotto grijnsde, "Pidgeo!" kwetterde ze vrolijk. Ze boog haar kop en pikte een stukje weg. Toen ze deze eenmaal had verwerkt begon ze vrolijk met haar vleugels te klapperen. Ayla glimlachte en stak toen Utau er ook één toe. "Moet Ponyta er ook één? Ik heb ze zelf gemaakt," sprak ze. Het was een recept die ze van haar pleegvader had geleerd en de lekkernij bestond alleen maar uit natuurlijke ingrediënten. Alle Pokemon die ze de koek had gegeven vonden hem lekker.

'Ja, dat kan ik goed begrijpen,' Hoorde Utau Ayla zeggen. Utau zag hoe Ayla de zin gemakkelijk eindigde door zich om te draaien en naar de eierhouder te lopen, ze zag hoe Ayla hem op pakte en hem terug deed in haar rugtas. Toen zag Utau dat Ayla weer terug kwam en door haar benen zakte, hoe ze de rugtas op de grond zette en hem open ritste. Utau zag day Ayla een koek uit de tas haalde en er een aan Nanook, de Riolu, gaf en toen ook eentje aan Yani, de Pidgeotto. 'Moet Ponyta er ook één? Ik heb ze zelf gemaakt,' Hoorde Utau Ayla zeggen. Utau keek naar Ponyta die langzaam naar Ayla stapte om een koek aan te nemen van haar, Ponyta wilde wel eens weten hoe een koek smaakte, hij had altijd alleen dat oude Pokémon voedsel gehad en wilde nu ook wel eens wat anders proberen. Utau knikte naar Ponyta en liet hem, Ayla, Nanook en Yani eventjes met rust door achteruit te stappen. Utau haalde haar PokéGear uit haar Heuptas, een klein tasje die om haar heup hing, haalde en de kaart bekeek. Ze wilde graag weten wat hun volgende bestemming was, toen ze eventjes goed keek had ze al haar besluit genomen, Alp Town zou haar volgende stop zijn.

Ponyta liep naar haar toe en nam de koek van haar over. Ze glimlachte, aaide even over zijn snuit en wende toen haar blik naar Utau. Ze pakte een soort machine uit haar heuptas en begon de kaart te bekijken. Ayla wachtte geduldig totdat ze klaar was. Ze glimlachte en wende even haar blik naar haar ei. Het glansde helemaal van het vele poetsen. Plots meende ze hem te zien bewegen. Ze fronste, ging snel op de grond zitten en haalde het glas van de eirhouder eraf. Vervolgens pakte ze met haar handen het ei vast. Het was heel warm, maar er bewoog niks meer. Of.. toch wel? Ja! Ayla glimlachte. Ze voelde een beweging, het ging vast niet lang meer duren. Nanook, die de koek binnen enkele seconden naar binnen had weten te werken, kwam er nieuwschierig bij staan. Hij volgde Ayla's voorbeeld en legde zijn blauwe handjes op het ei. Toen ook hij een beweging voelde liet hij een vrolijke, "liuh!" horen. Ayla grinnikte, gaf hem een aai en legde toen het glas weer voorzichtig op de houder. Vervolgens stond ze weer op. Er was een grote glimlach op haar gezicht af te lezen. Binnenkort zou er weer een nieuwe aanwinst in hun team zijn, een lieve kleine baby Pokémon. Een zachte zucht verliet haar mond. Alles leek plotseling zo goed te gaan. Nanook had bijna de Protect onder controle, Yani zat nu in haar team, haar ei kwam binnenkort uit, ze had al vrienden gemaakt en al vele Pokémon en plekken geizen. Een reis door Utah was zeker één van de beste keuzes die ze gemaakt had. Vrolijk wende ze haar blik weer naar Utau. "Ben jij eigenlijk een trainer of coördinator?" vroeg ze toen, om de stilte een beetje te verbreken.

'Ben jij eigenlijk een trainer of coördinator?' Hoorde Utau Ayla vragen. Na een aantal seconden bleek Utau op te kijken van haar PokéGear en glimlachtte naar Ayla, ''Een Coördinator,'' Was alles wat Utau terug zei tegen Ayla. Utau was bang, dat als ze te veel zei, dat ze iets over haar ouders en de drie keuzes uitblaatte. Utau besloot de PokéGear maar weg te stoppen, omdat Ponyta haar koek op bleek te hebben en naar haar toe kwam lopen. Utau was nogal bang, omdat ze Ponyta nog maar een paar dagen kende, omver getackled zou worden door de blijschap die Ponyta had gekregen sinds hij bij haar was. Maar het bleek alleen maar een knuffel te zijn die heel voorzichtig aankwam. Utau zuchtte, Ponyta bleek haar wel erg aardig te vinden, of een beetje 'te' aardig. Utau besloot de conversatie te vervolgen, ''Ik ben pas begonnen'' Zei ze en ze aaide Ponyta over het kopje, ''Het is alleen moeilijk om al met de training te beginnen, ik heb nog nooit een Pokémon een bevel gegeven en vind het best spannend,'' Zei Utau tenslotte toen ze naar Ayla keek.

Utau antwoorde dat ze een coördinator was. "Ik ook," was Ayla's antwoord hierop. Ponyta liep naar zijn trainster toe en gaf haar een voorzichtige knuffel. Ayla glimlachte vertederend, het zag er erg lief uit. Utau vervolgde het gesprek. 'Ik ben pas begonnen. Het is alleen moeilijk om al met de training te beginnen, ik heb nog nooit een Pokémon een bevel gegeven en vind het best spannend.' Ayla maakte een knikkend gebaar. Ze herinnerde zich nog goed de keer dat ze voor het eerst met Nanook ging trainen. Beiden waren jong en het eindigde uiteindelijk in één groot spel. Ze grinnikte. Zo moest je het eigenlijk ook zien. Je moest het vechten en trainen niet al te serieus nemen. Er plezier in hebben is het belangrijkste. Jij en je Pokemon moeten tenslotte gemotiveerd blijven. Plots kreeg ze een idee. "Wat dacht je van een klein vriendschappelijk gevechtje tussen Yani en jouw ponyta? Gewoon om rustig te beginnen en te zien wat beiden Pokemon in zich hebben. Met Yani vechten is voor mij ook nieuw namelijk," sprak ze. Ze liep naar haar Pidgeotto en kroelde tussen haar veren. Ze grijnsde, "Wat dacht je ervan?" De vraag was voor beide bedoeld, Utau en Yani. Yani scheen het een goed idee te vinden aangezien deze druk met haar vleugels begon te klapperen. Ze grinnikte en draaide zich toen weer om naar Utau, benieuwd naar wat zij ervan zou vinden.

Utau had gehoord dat Ayla ook een Coördinator was, toen Ayla een knikkend gebaar gaf, wist Utau dat het voor iedere Trainer/Coördinator het ook in het begin moeilijk zou zijn. Ayla had zoiets vast ook mee gemaakt, maar omdat Ayla al een tijdje Coördinator was had ze meer ervaring met het trainen van Pokémon. 'Wat dacht je van een klein vriendschappelijk gevechtje tussen Yani en jouw ponyta? Gewoon om rustig te beginnen en te zien wat beiden Pokemon in zich hebben. Met Yani vechten is voor mij ook nieuw namelijk,' Hoorde Utau Ayla zeggen, Utau zag Ayla naar Yani, haar Pidgeotto, toe lopen om haar tussen haar veren te kroellen. Toen hoorde Utau Ayla vervolgen, 'Wat dacht je ervan?' Utau keek eerst naar de Pidgeotto, die het blijkbaar goed vond. Utau wist het zo net nog niet, dit was de eerste keer dat ze Ponyta in een gevecht zou gebruiken, maar toch wilde ze ook wel eens weten wat Ponyta allemaal kon doen. ''Ik vind het best,'' Antwoorde Utau, ''Jij vind het ook goed, niet?'' Ponyta knikte en Utau glimlachtte. Ponyta stapte naar voren toe en begon met zijn linker voorpoot over de harde grond te grazen.

Utau antwoord dat ze het best vond. Hierna vroeg ze aan haar Ponyta of deze het ook goed vond. Deze knikte en stapte naar voren om vervolgens over de grond te schrapen. Ayla grinnikte en deed een paar passen naar achter zodat er een ruimte tussen haar en Utau ontsond. Ze legde het ei bij Nanook, die op een grote steen was gaan zitten. "Yani, ben je er klaar voor?" zei ze. De Pidgeotto knikte opgewekt en hipte naar voren. Met een glimlach reikte Ayla's hand naar het blauwe computerkastje dat aan haar riem zat bevstigd. Ze opende haar pokédex en zocht snel op welke aanvallen Yani kon. Het waren vooral de basisaanvallen zoals: Quick attack, Whirlwhind en Wing attack. Ayla was dan ook verbaasd toen ze de aanval; Attract, las. Ze glimlachte, dit was een leuke aanval om in Contests te gebruiken. "Laten we beginnen," sprak Ayla, toen ze ook Utau de tijd had gegeven om in haar pokédex te kijken. Ze stak haar hand naar voren, "Oke Yani, vlieg omhoog en doe je Quick attack." Ayla had besloten simpel te beginnen. Yani liet een vrolijke roep horen en steeg op. Ze maakte een halve luchtsalto en vloog toen met een hoog tempo op Ponyta af terwijl een wit licht haar lichaam volgde.

Utau wist dat Ponyta zijn basisaanvallen kon gebruiken, Sintel, Staartzweep, Tackle, Behendigheid ecetera. 'Oke Yani, vlieg omhoog en doe je Quick attack.' Hoorde ze Ayla zeggen, Utau zag dat de Pidgeotto opsteeg en een halve luchtsalto maakte waarna een witte licht Yani's lichaam volgde. Utau wist het wel, deze vogel was snel. Toch zou ze of een tegenaanval moeten bedenken of de aanval ontwijken. ''Gebruik Behendigheid,'' Zei Utau. Ponyta verdween op het moment toen Yani toe wilde slaan met de Snelle aanval. Met Behendigheid kon je ook gemakkelijk een aanval ontwijken als ze haast had en niks anders kon bedenken. De snelheid van Ponyta groeide daardoor natuurlijk ook. ''Vervolg het met een Sintel,'' Ponyta stond plots stil achter Yani, opende zijn mond en schoot zoveel mogelijk vuurkogels uit als hij kon richting de vogel.

Utau maakte slim gebruik van behendigheid, zodat de Quick attack miste. Vervolgens riep ze dat deze een sintel moest gebruiken. Ponyta opende zijn mond en hieruit ontsnapte verscheidene vuurkogels. "Snel Yani, gebruik je Quick attack om ze te ontwijken," riep Ayla. "Pidgeo!" Yani creeërde weer een wit licht achter haar lichaam en deed haar best niet geraakt te worden door de Sintel. In het begin leek het goed te gaan, maar plots werden haar poten geraakt. "Pidg!" riep ze geschrokken. Ze stopte met haar aanval en werd hierdoor nog een aantal keer geraakt. Snel vloog Yani omhoog, weg van de vuurkogels. Ze had enkele brandplekken op haar veren, maar dit was gelukkig niet ernstig. Ayla dacht na, hoe kon ze Yani's aanvallen het beste gebruiken? Ze besloot voor een combo te gaan. "Gebruik je whirlwind." Yani deed wat haar gezegd werd en begon druk met haar vleugels te slaan. Deze creeërde een sterke windvlaag. "Goed zo, duik er nu midden in met je Quick attack." Yani dook voorover en belande midden in de windvlaag. Haar Quick attack was nu in snelheid verdubbeld. Zou het werken?

Utau dacht na toen Ayla een combinatie met Wervelwind en Snelle Aanval gebruikte. De snelheid van Yani werd verdubbeld en de Pidgeotto was nu dus sneller dan normaal. Behendigheid zou geen tweede keer werken, dus zou Utau iets anders moeten verzinnen. Ponyta werd geraakt door de Snelle Aanval, op zijn voorhoofd, en het deed best zeer. Het leek meer een Snelle kopstoot te zijn, Ponyta viel daardoor echter niet op de grond maar probeerde de Pidgeotto meteen van zich af te slaan toen hij Ponyta's hoofd raakte, ''Doe nu je Stamp aanval!'' Zei Utau tegen Ponyta. Ponyta hielt zijn twee voorpoten omhoog en begon een aantal keer naar Pidgeotto te stampen.

De aanval raakte, precies op Ponyta's hoofd. Ayla beet op haar lip, auch.. dat deed vast zeer. Het was niet hun bedoeling geweest om zijn hoofd te raken, maar ze hadden nou eenmaal geen controle over de wind. Je kon deze slechts toepassen. Ponyta probeerde Yani van zich af te slaan. Dit mislukte echter aangezien Yani snel naar rechts wenkte. Ze zag echter niet de stamp aanval aankomen. Doordat ze zo dichtbij was werd ze geraakt. De hoeven van Ponyta waren sterk en Yani werd dan ook tegen de grond geslagen. Bezorgd deed Ayla een paar passen naar voren, maar ze herinnerde zich net optijd dat je tijdens een Pokemon gevecht er niet zomaar tussen mocht springen. "Yani, gaat het?" besloot ze dan maar te vragen. De Pidgeotto kwam overeind, schudde eenmaal haar kop en knikte. Ze spreidde haar vleugels en vloog weer omhoog. "Pidg, pidgeo!" riep ze vastberaden. Ayla knikte, "Oke dan." Ze keek even om zich heen. Ze moest voorkomen dat Yani nogmaals werd geraakt door een stamp aanval, dus direct fysiek contact moest ze vermijden. Ze besloot weer een combinatie uit te voeren met Whirlwind. "Gebruik weer je whirlwind'," riep ze kalm naar haar Pidgeotto. Yani knikte en creeërde nogmaal een sterke windvlaag. "En dan nu je attract." Yani glimlachte, draaide een ronde en liet toen allerlei roze hartjes verschijnen. De hartjes kwamen in de windvlaag terecht en werden zo Ponyta's kant op gewaaid. Gelukkig was Ponyta van het mannelijke geslacht, anders zou de Attract geen nut hebben, als hij überhaupt raakte.

Utau glimlachtte toen de Stamp raakte. Ze zag dat Ayla een eindje naar voren stapte maar toen stopte, ze vroeg aan de Pidgeotto of alles goet ging. Toen merkte Utau het op, toen de tweede Stamp aankwam, dat ze weer een combinatie gingen gebruiken. 'Gebruik weer je whirlwind' Hoorde ze. Ponyta herstelde zich op het moment dat Yani besloot de Wervel Wind te gebruiken, "En dan nu je attract." Een aantal hartjes verschenen en kwamen Ponyta's kant op gewaaid. Maar omdat er nu een betere afstand tussen de twee was, kon Ponyta veel meer doen. Utau grijnsde, ''Behendigheid,'' Meteen verdween Ponyta weer in flits voordat de hartjes hem raakten. Aantrekkingskracht was echt een aanval waarin Utau haar Pokémon nooit in vastgebonden wilde zien. Gelukkig wisten ze het te ontwijken. Ponyta verscheen weer achter Yani terwijl Utau zei: ''Doe je Vuurdraak in combinatie met Haalneer!!'' Ponyta liet de vlammen van de Vuurdraak rond zich kolken als een cycloon terwijl hij op Yani afrende.

Ponyta wist te aanval te ontwijken door weer een behendigheid te gebruiken. Ayla balde haar vuist, ze moesten daar iets op verzinnen. Veel tijd hiervoor was er niet. Utau riep namelijk dat Ponyta een vuurdraak/haalneer combinatie moest gebruiken. "Snel, ontwijk," riep Ayla.Yani klapperde wild met haar vleugels en steeg op. Op het laatste moment spreidde ze haar rechtervleugel en zwenkte ze scherp naar rechts. Hierdoor wist ze de Ponyta te ontwijken, op het nippertje. Ayla haalde opgelucht adem, "Goed gedaan meissie," sprak ze met een glimlach op haar gezicht. "Pi, pidg!" riep Yani vrolijk. Ze maakte even een piroutte door de lucht, maar richtte zich al snel weer op de Ponyta. Ayla grinnikte, Yani leek er plezier in te hebben, ongeacht dat ze een aantal keer geraakt was. "Oke, probeer je Aerial Ace maar." Yani maakte een duik en vlak voordat ze de grond zou raken spreide ze haar vleugels. Razendsnel vloog ze op Ponyta af. Aerial Ace was een fysieke aanval, wist Ayla, maar omdat de Pokemon die deze aanval gebruikte op het laatst verdween en dan van achter aanviel, konden ze een Stamp voorkomen. "Nu!" riep Ayla, toen Yani de Ponyta bijna had bereikte. "Pidgeotto!" Yani verdween enkele seconden en kwam toen achter de Ponyta weer tevoorschijn. Er verscheen een witte energie voor haar snavel, die als strepen om haar lichaam begonnen te draaien. Ze dook voorover en probeerde de Ponyta op zijn rug te raken.