Isha vs Sakura

Iedereen, een luid applaus voor Isha en Sakura!' riep Bianca luid. Het publiek reageerde meteen door een oorverdovend geluid te creëren met hun handen en stem. De 1e ronde leek een goede indruk op ze gemaakt te hebben, iedereen was enthousiast. Bianca draaide sierlijk een rondje, zo dat ze niet in de knel zou komen te zitten met de draad van de microfoon en bracht dit apparaat weer naar haar mond, zodat iedereen haar luid en duidelijk zou horen. 'Natuurlijk kent iedereen de regels. De twee coördinatoren concurreren met elkaar in een Pokémongevecht en moeten tijdens dit gevecht niet alleen proberen binnen een bepaalde tijd hun tegenstander uit te schakelen, maar moeten ook de schoonheid van de Pokémon en zijn aanvallen gebruiken om punten te verdienen en een goede indruk te maken op het publiek, en bovenal: de jury! Nogmaals een daverend applaus, want de 2e ronde gaat beginnen.' Haar blik gleed naar de twee deelnemers. 'Isha en Sakura, veel succes!' Met die woorden stapte ze van het podium. Het startsein klonk, de tijd begon met lopen. De 2e ronde kon beginnen!

Alweer had ze andere kleren aan. Nou, het was haar gewone outfit: wit kort rokje, zwart T-shirt, zwarte kniekousen en witte schoen. Aangezien ze het Kero niet weer aanging doen om nog een keertje vol zenuwen het podium op te lopen, ging ze hem niet in de tweede ronde gebruiken; stel ze was op goed geluk door. Rustig ging ze op het bank zitten. Haar Shinx liep te ijsberen, overduidelijk weer zenuwachtig. Haar Eevee lag te slapen; die wist dat als ze door zouden gaan het haar beurt was. En haar Vulpix lag naast de koker, met haar hoofd op haar voorpoten in het niets starend. Ze hoopte eigenlijk wel dat ze doorging. En om eerlijk te zijn wou ze naar de finale. Want daar zou ze weer eens Shanoa gebruiken. Haar eerste Pokémon. Degene waarmee ze het beste overweg kon. Ze slaakte een zucht. Eerst maar gewoon afwachten of ze überhaupt wel naar de twee ronde door was. ‘Onze excuses voor het wachten, de jury had het moeilijk om een keuze te maken. Toch zijn ze er uit gekomen en staan de namen hier, in mijn hand.’ Sakura hief haar hoofd op en keek naar het scherm. ‘Oké, de deelnemers die het hebben gehaald naar de volgende ronde zijn …’ Haar hoofd volgde de hand van de presentatrice naar het scherm. Haar ogen schoten een tel eventjes snel naar haar Shinx, deze keek – terwijl hij zijn adem inhield – ook naar het scherm. Haar ogen gingen weer naar het scherm, net op tijd om te zien hoe de namen werden genoemd. ‘Cynthia, Demy, Isha en…’ Haar ogen dwaalden weer af naar haar Shinx. Deze stond aan de grond vast genageld, de arme ziel. Het was waar, ze hadden plezier gehad. Het trainen aan de act had hun band beter gemaakt, maar als ze niet door zouden gaan zou hij misschien weer zo… Zo gesloten worden. ‘Sakura! Gefeliciteerd!’ Met een ruk hief het meisje haar hoofd weer op. Wacht… Dat was haar naam, en dat betekende dat ze dus… Door was? Ze slaakte een zucht, ze had geluk gehad. Maar opnieuw voelde ze zich ook weer rot. Ze kende die Nuri niet, maar haar act was goed geweest. Persoonlijk vond ze hem beter dan die van haarzelf… Maar toch vond de jury het niet goed genoeg. Blij kwam haar Shinx op haar afspringen; dol blij dat hij het goed had gedaan en er mede voor had gezorgd dat ze nu naar de tweede ronde konden. Met een onderdrukte glimlach knikte ze, terwijl ze de Pokémon op haar schoot zette. ‘De deelnemers zullen even de tijd krijgen om zich klaar te maken, en daarna zal de tweede ronde van start gaan. Op het computerscherm zult U zien wie in deze ronde elkaars concurrenten worden.’ Weer stond haar blik weer vast op het scherm. Uit de indeling van de foto’s te zien las ze af dat ze tegen Isha moest. Ze kende het meisje niet, maar haar act was goed… En de band tussen haar en haar Kirlia leek erg goed te zijn. Het was immers ook een geëvolueerde Pokémon, dat moest al iets betekenen. En Demy moest tegen Cynthia… Haar hart sloeg een slag over. Stel ze zou doorgaan, dan zou ze tegen een van die twee moeten. Ze was bang. Die twee waren erg goed, en het zou nog eens wat worden in hun gevecht. Ze slaakte een zucht, ze moest nu met haar hoofd bij haar eigen komende gevecht blijven.

De opstelling van haar Pokémon was een beetje veranderd; Shanoa lag nog steeds wakend bij het ei, maar Kero sliep nu en haar Eevee was geïnstalleerd op haar schoot. Rustig aaide ze de Pokémon. ‘Yuuki, jij bent dadelijk…’ fluisterde ze zachtjes tegen de Pokémon. Deze knikte. Normaal zou ze dol enthousiast zijn geworden; maar meestal kreeg ze haar oude persoonlijkheid weer terug voor gevechten en tijdens gevechten. Maar die speelse en opgewonden glim bleef wel in haar ogen, natuurlijk. Ze gaf de Eevee nog een aai, en pakte vervolgens haar Pokéball tevoorschijn. ‘Shanoa, wel een keertje wisselen met Kero… Jij hebt ook rust nodig,’ sprak ze met bezorgde stem tegen de Vulpix, deze knikte instemmend en begrijpelijk. Het meisje haalde een keer diep adem. Voorzichtig duwde ze de Pokéball tegen de rug van de Eevee aan, zodat deze er in werd opgezogen. Ze stond op. Het was nu of nooit.

In een rustig ren pasje beende ze door de gang, om vervolgens weer op het podium te verschijnen. Opnieuw was ze weer voor een paar tellen verblind, maar uiteindelijk ging ze aan de kant van het podium staan waar ze moest gaan staan. Een bescheiden glimlach en haar wangen die licht gloeiden was het gevolg van het uitbundige applaus van het publiek. Ze realiseerde zich wel dat wanneer het gevecht eenmaal begonnen was ze het publiek achter zich zou laten, ze niet eens meer zou horen. Maar nu ze dat wel deed vulde haar lichaam zich met zenuwen. ‘Isha en Sakura, veel succes!’ Waren de laatste woorden afkomstig van de presentatrice voordat ze het podium afstapte. Het startsein klonk. Het meisje hapte één keer naar adem, waarna ze haar lippen zachtjes tegen de Pokéball drukte. Vervolgens gooide ze de Pokéball in de lucht. De bol tolde een paar rondjes, om vervolgens stil te blijven hangen en zich te openen. Een roodroze straal baande zich een weg uit de Pokéball, gevolgd door vele blauwe belletjes; er zat een seal op. Zoals gewoonlijk in contesten, voor Sakura dan. De straal werd wit, en verdween uiteindelijk. De Pokéball ging weer dicht en installeerde zich weer in de handen van Sakura. Maar Yuuki – haar Eevee – was nergens te zien. Enkel een grote bal gemaakt van kleine blauwe belletjes. Maar uiteindelijk spatte ze zowat uit elkaar, terwijl de Eevee nadat ze een kleine salto – gewoon voor de leuk – had gemaakt op de grond kwam. Sakura fronste eventjes en schudde langzaam haar hoofd. Yuuki had er zin in, dat bleek uit haar actie. Het was dan wel maar een actie die maar een paar tellen duurde, seconden, maar alsnog was het wel een mooi entree. Natuurlijk niet een uitbundig entree; was nergens voor nodig. Ze moest schitteren in het gevecht zelf, en niet in het entree van het gevecht. Haar Eevee ging een beetje door haar poten, terwijl ze een scheve uitdagende grijns op haar gezicht trok. De belletjes waren inmiddels kapot gebarsten op de grond, glittertjes zweefden in de lucht. Maar het deerde de Eevee niet, nog haar trainster. ‘Aan jou de eer om de eerste aanval te doen,’ sprak Sakura blij. Ze had zelf nog eventjes wat meer tijd nodig om zich echt te concentreren op het gevecht. Haar Eevee daar in tegen staarde gefocust voor zich uit; wachten tot er een Pokémon in haar beeld zou verschijnen. Haar tegenstander.

Isha's vreugde en verbazing was bijna niet te verwoorden toen ze hoorde dat ze door was naar de volgende ronde. Ze sloeg haar handen voor haar mond maar hield zich in om er een niet al te meisjesachtige en overdreven reactie van te maken. Het enige wat ze niet kon onderdrukken was een trotse en ook wel verbaasde grijns op haar gezicht. Ze had echt nooit verwacht dat ze in haar eerste contest al meteen de volgende ronde zou halen! Ze had het gevoel dat haar act vreselijk slecht was gegaan maar dat was dus waarschijnlijk niet zo geweesd. Toen Isha haar tegenstander zag trok ze even met haar mondhoeken - naar beneden wel te verstaan - want ze wist dat dit meisje dat er zo onschuldig uit zag in haar ogen een bijtertje was. Met slechts een blik wist ze dat maar ze wist ook dat als ze zichzelf ergens voor gaf dat ze nooit zomaar zou opgeven. Ze zou vechten tot het bittere eind. [Draamaaa, het bittere eind, o noo xD]
Isha's ogen gleden over haar twee pokémon die haar aankeken. Sorrow lag simpelweg op zijn buik in de zon te rusten, zijn grote kop op zijn zwarte poten. Zijn ogen waren nu geopend omdat hij Isha's blik in zijn vacht voelde prikken maar waarschijnlijk had hij ze hiervoor dichtgeknepen tegen het licht van de zon. Lynn daaraantegen voelde Isha's gevoelens aan en had deze overgenomen. Ze was erg druk en onrustig zo te zien, haar ogen waren op de Eevee voor Isha's neus gericht en ze sprong ongeduldig op en neer. Dat gebaar was wel simpel te begrijpen.
'Kom,' gebaarde ze slechts en de Kirlia stormde meteen het strijdveld op. Ze sprong heen en weer maar toen ze Isha weer aanvoelde werd ze iets rustiger. Isha deed een paar stappen naar achter en toen het meisje haar 'de eer' gaf om de eerste aanval in te zetten voelde ze toch enigszins irritatie opvloeien. Alle battles die ze had gehad in Utah had ze moeten beginnen en ze had behoorlijk het idee gekregen dat de mensen hier toch nogal laf waren. Als ze niet eens de beginaanval in durfden te zetten... Maar aan de andere kant was het wel een voordeel op zo'n contest. Zo had Lynn alle rust om haar aanval uit te voeren. Isha twijfelde of ze meteen haar Magical Leaf zou inzetten. Ze betwijfelde of deze krachtige aanval meteen zou werken en aangezien de Eevee zo ongeveer hetzelfde formaat als Lynn had kon ze wel iets anders bedenken.
'Double Team,' commandeerde ze Lynn die onmiddelijk gehoorzaamde. Ze verdubbelde zichzelf in twee, vier, acht Kirlia's en het werden er steeds meer tot ze een kleine cirkel om de Eevee vormden die natuurlijk geen idee had welke Kirlia de echte Lynn was. Maar Isha wel, daar had ze vaak genoeg op getraind om dit te weten.
'Tackle!' ging Isha verder. Lynn sprong op uit de menigte Kirlia's. Ze deed een paar korte passen, nam een sprong in de lucht en dook vervolgens voorover om een tackle, schuin achter de Eevee, te maken.

[Sorry, korte post maar ik moet zo weer weg voor Oud&N voorbereidingen. Als je een langere wilt moet je maar ff zeggen dan post ik morgen wel.]

Stiekem kan Kirlia geen Tackle. :3

Met een glimlach keek Sakura naar het blauwharige meisje voor haar – genaamd Isha -. Maar haar mondhoeken gingen langzaam omlaag. Leek ze nou geïrriteerd? Wellicht omdat ze niet als eerste wou beginnen of zo. Zijzelf begon niet als eerste omdat de eerste aanval meestal altijd miste, en ze zich dan niet goed wist te concentreren – het hele gevecht door -. En dat kon ze niet gebruiken. Ach, ze moest zich nu niet zoveel aantrekken van de persoon tegen over haar. Het bleef haar concurrente, en ze moest zich concentreren op het gevecht; en niet aan hoe de persoon tegen over haar zich voelde bij haar woorden. Haar ogen dwaalden af naar de Pokémon van Isha. Een Kirlia… Ze had er al eerder eentje gezien in Utah; Music, de Kirlia van Cynthia. Die twee waren erg op elkaar afgestemd… Zou dat ook voor dit duo gelden? Ze zou het dan nog eens knap lastig kunnen krijgen. Natuurlijk was zij ook goed afgestemd op haar Eevee, Yuuki, maar ze zou altijd een stapje achter liggen. Kirlia’s konden contact afleggen met hun trainers. En zij zou dat wellicht nooit kunnen met haar Pokémon.
‘Double Team,’ trok de commanderende stem van Isha haar uit haar gedachtes. Haar Pokémon gehoorzaamde uitstekend, en deed dus wat er gevraagd werd: een Double Team. Sakura haar geforceerde glimlach verdween en maakte plaats voor een strakke streep; haar blik was gefocust. Ze hapte eventjes één keer naar adem en sloot haar ogen. Yuuki draaide haar hoofd iets, zodat ze vanuit haar ooghoeken naar haar trainster kon kijken, vervolgens volgde ze haar voorbeeld en sloot ze haar ogen. Beiden wisten dat er een rondje van Kirlia’s Yuuki zou omsingelen, Yuuki beheerste zelf namelijk ook Double Team. En de basic techniek ervan was je tegenstander omsingelen. Ook realiseerden ze zich dat het gevecht nu officieel was begonnen, en dat ze zich dus moesten gaan concentreren.
‘Tackle!’ klonk Isha haar stem opnieuw. Natuurlijk verwachtte ze beiden dat alle Kirlia’s zich op Yuuki zouden storten; maar het was er maar eentje. De echte. Een van Sakura haar mondhoeken ging langzaam omhoog, waardoor een scheve grijns ontstond. Nu had ze vrij spel… Ze wist al wat ze ging doen. Iets vrij on origineels dat wel; ze had het gekopieerd. Maar ach, het werkte.

Yuuki trok met haar oren; proberend te horen waar de Kirlia zich moest bevinden. ‘Ontwijk,’ kwam er zachtjes over Sakura haar lippen. De Eevee draaide zich kundig om – zodat ze oog in oog zou staan met de Kirlia, als ze haar ogen open had – en sprong omhoog. ‘Maak er gebruik van,’ sprak Sakura, nog steeds – net zoals haar Eevee – met gesloten ogen. Een klein knikje was de enige kik die de Eevee erop gaf, voor ze haar achterpoten op de rug van de Kirlia probeerde te plaatsen; om zich zo te kunnen afzetten erop en meer ruimte tussen zichzelf en de grond te kunnen creëren. ‘IJzerstaart.’ Eindelijk begon ze eens echt in actie te komen; een teken dat ze zich nu echt in het gevecht stortte en ervoor zou gaan. Vrijwel tegelijk met haar Eevee opende ze haar ogen. Kalm zwaaide Yuuki een keer rustig met haar pluizige staartje, die langzaam wit begon op te gloeien. Nu ging Yuuki een bepaalde zet gebruiken die ze had over gekopieerd. De reden dat Sakura haar Pokémon uit hun Pokéball liet in de kleedkamer zou onthuld worden. Haar Pokémon konden zo mee kijken; naar bepaalde bewegingen kijken. Zodat Sakura later kon proberen ze na te bootsen. Het was altijd handig om een trucje achter de hand te hebben. Vooral als je tegen diegene vocht die die zet had bedacht. Ze vond het altijd leuk om te kijken hoe ze er dan op reageerden, hoe ze zouden proberen tegen… Eigenlijk een beetje tegen zichzelf te vechten.
Rustig knipperde Sakura een paar keer met haar ogen; ze moest eventjes bij de les blijven. Ze keek naar Yuuki; die nog met haar wit opgelichte staart in de lucht hing. Haar ogen schoten het strijdveld rond; zoekend naar de Kirlia. Haar blik ging weer terug naar haar Eevee. Deze was bezig zich op te rollen. Kin tegen de borst, poten bij elkaar, oren in haar nek; maar haar staart bleef uitsteken. Een tevreden glimlach kwam op het gezicht van het meisje te staan. Ja, de meeste zouden het nu al doorhebben: dit was de manier waarop Nanook – de Riolu van Ayla – zijn IJzerstaart had gebruikt tegenover haar. Ze was onder de indruk geweest van de zet, en had hem daarom geprobeerd te leren aan haar Eevee. Als tollend in de lucht ging de Eevee op de Kirlia af. Haar staart als een messcherp wapen, en haar lijfje keurig opgerold. Het leek erg veel op het beeld van Nanook; een blauw zwarte bol, met daaromheen een witte rand. Maar bij Yuuki was het middenste bolletje anders; donkerbruin met lichtbruin. Afwachtend en gespannen keek Sakura toe, terwijl ze haar handen balde tot vuisten. Zou ze de Kirlia raken of niet?

[Kan ze geen tackle :[ Ooh, ik dacht dat dat de standaard aanval voor elke pokémon was. Nou, in elk geval kan Lynn het wel. ]

Isha keek toe hoe Lynn de Tackle rustig uitvoerde en de verkrampte zenuwen in haar buik begonnen haar langzamerhand weer met rust te laten toen ze zag met hoeveel souplesse het ging, maar ja, Lynn was meestal éen en al souplesse. Haar kleine lijfje maakte haar snel en daardoor dus moeilijk te raken. En verder was ze nog lenig wat veel bewegingen sierlijk liet uitkomen, al was trainer noch pokémon daar op gericht. Lynn's tackle miste tot Isha's spijt, de Eevee wist het gemakkelijk te ontwijken. Gelukkig wist Lynn snel genoeg dat het afmaken van haar tackle niet veel zin meer had en in de lucht draaide ze haar tere lichaampje in een geschikte houding om te landen. Ze veerde soupel door haar beentjes toen ze de grond had bereikt maar zette toen een stap uit toen de Eevee haar met haar poten weg duwde. Snel hervond Lynn haar evenwicht en draaide ze zich om. Ze stond oog in oog met de Eevee die wachtte op het bevel van haar trainer. Isha keek peinsend toe en in stilte vervloekte ze niets in het bijzonder, slechts omdat ze geïrrteerd was dat haar eerste aanval altijd maar dan ook echt áltijd mislukte. Maar ja, die gedachten werd snel verdreven toen Isha hoorde wat Sakura's tegenaanval werd. Een IJzerstaart. De woorden van Sakura waren nog maar net te horen maar daarmee had Isha ook haar voordeel. Ze wist wat er ging komen en Lynn voelde nu precies hetzelfde aan. Maar ze wachtte geduldig op Isha's bevel. De ogen van de twee waren gericht op de Eevee, vooral op haar nu licht opgloeiende staart.
'Nog even wachten,' beval Isha Lynn zachtjes. Toen Eevee's staart gereed was voor de aanval sprong ze niet zomaar in de lucht - in tegenstelling tot Isha's verwachting - maar rolde de Eevee zich ook nog op als een balletje toen ze in de lucht was. Even bleef Isha er naar staren maar vervolgens richtte ze haar aandacht weer op Lynn. 'Naar achteren.' Eevee's houding veranderde weinig aan de aanval dus Isha maakte zich er niet druk om. Ze beval Lynn naar achteren te gaan, het woordje ontwijk was niet nodig. Lynn snapte simpelweg dat het logisch was om een aanval te ontwijken. Zelfs als Isha gewoon zou zwijgen zou ze de aanval gewoon op het laatste moment nog hebben ontweken. Lynn hupte een paar passen naar achter en bewaarde zo de afstand tussen de Eevee en haar. De staart zoefde een paar centimeter voor haar gezicht langs toen het met een harde klap op de grond terecht kwam. Zou het de Eevee ook schade aanbrengen? Isha betwijfelde dat, de staart was natuurlijk ook berekend op een klap, pokémon, grond of iets anders. Het zou haar waarschijnlijk weinig doen.
'Magical Leaf,' besloot Isha toen. Het was een sterke aanval en aangezien Eevee een gewone pokémon was - en deze aanval niet minder schade dan gemiddeld zou opleveren - zou het misschien erg goed uitkomen. Lynn gaf geen seintje dat ze het had begrepen of iets dergelijks, ze knikte niet en maakte geen aanstalten dat te doen maar telkens als Isha iets zei wist ze diep van binnen dat haar slimme pokémon het gewoon zonder te mekkeren uit zou voeren, net als nu. Lynn hupte nog éen pasje naar achter en zwaaide zich met behulp van haar kleine armpjes en haar tere beentjes de lucht in. Vervolgens stootte ze een straal van messcherpe bladeren uit. Ze waren van nature groen maar er hing een donkere en toch kleurige gloed omheen. De bladeren raasden op de Eevee af en de aanval was goed gelukt. Isha beet op haar lip en duimde dat het de Eevee zou raken. Het zou Lynn en haar een boost geven om verder te gaan en te winnen, al was die boost er al meer dan genoeg.

Sakura balde haar vuisten en keek gespannen toe hoe haar Eevee naderde. Kirlia’s waren snelle Pokémon, maar niet zo’n snelle. En je moest niet vergeten dat Eevee’s het ook moesten hebben van hun snelheid. Wel betwijfelde ze het of de aanval raak zou zijn. In het begin moest ze altijd inkomen, opwarmen, en deed ze altijd maar wat aanvallen; om te kijken hoe haar tegenstandster – in dit geval – het ervan zou brengen. ‘Naar achteren.’ Een geërgerde blik kwam te staan op Sakura haar gezicht. Ze ergerde zich eraan. Zij kon ook wel simpel zeggen; naar links, naar recht enzovoort, maar dat deed ze niet. Enkel omdat ze het nogal bespottend en betweterig over vond komen. Haar ogen schoten weer naar de Kirlia, deze had gehoorzaamd. Ze kon haar Eevee nog bevallen te stoppen; dan zou ze minder kwetsbaar zijn later. Maar ze had alles al een beetje uitgestippeld in haar hoofd. Zoals – overduidelijk verwacht – raakte Yuuki haar IJzerstaart de grond. De geërgerde blik van Sakura veranderde in een kalme, ze moest zich nu niet gaan ergeren. Ze moest denken aan Yuuki, en zich proberen met haar te binden. De gezichtsuitdrukking van de Pokémon was ook kalm, net zoals die van haar trainster. Meestal rustte er altijd kalmte in, natuurlijk ook een glim van opwinding, maar het meeste gedeelte was kalmte. Een on opmerkzaam handgebaartje – een soort naar achteruit zwaaiing – zorgde ervoor dat de Eevee kundig een sprongetje naar achter deed; ruimte creërend. Ze wou meestal altijd ruimte tussen haar tegenstander creëren; zo was er minder kans dat er een fatale klap uitgedeeld zou worden. Natuurlijk vermeed ze dit als ze per se zelf een fatale klap wou uitdelen, of een korte afstandsaanval wou uitvoeren. Maar ze wist dat het bij Yuuki beter was om afstand te houden. Ze bleef een normaal type, en vechtsoort aanvallen waren dan erg effectief op haar. Maar helaas was het nadeel van die vecht soort aanvallen dat die van dichtbij uitgevoerd moesten worden. En daarom was die gewoonte ontstaan om Yuuki op een veilige afstand te houden, tenzij dit niet nodig was.
‘Magical Leaf,’ klonk het van Isha haar kant. Sakura nam niet de moeite om op te kijken naar het meisje; ze moest haar zichtvermogen ten volle gebruiken voor het gevecht. En niet voor iets anders. Anders zou ze zich nooit goed kunnen concentreren. De Kirlia deed een pasje naar achter, om vervolgens naar boven te springen. Hierna volgde de aanval. De bladeren kwamen als een soort van straal op Yuuki af, die er rustig naar keek – geen kik gevend -. Magical Leaf was een mooie aanval van zichzelf, maar als je er een twist aan wist te geven wist je meestal al erg snel punten te scoren. Maar Isha deed dit dus niet. Ach, moest zij weten; het was haar zet, haar Pokémon. Niet die van Sakura, dus ze moest er niet eens over nadenken.

Rustig hapte het bruinharige meisje één keer naar adem. ‘Sand-Attack,’ sprak ze vervolgens. De Eevee wist al welke kant het opging, maar gaf geen kik om te laten blijken dat ze de volgende zetten al aan zag komen. Vluchtig draaide ze zich om en begon ze hard te graven. Eerst kwam er niets; natuurlijk het strijdveld bestond niet uit zand. Maar uiteindelijk kwam er wel wat anders naar boven. Harde stukjes steen; die de Eevee zonder enig probleem met haar nagels van de grond los schraapte en ze de lucht in gooide. Het ging sloom, maar uiteindelijk wist ze de bladeren te bestrijden door er stukjes grond tegen te gooien. Natuurlijk kwamen ze snel dichterbij, maar er werden al snel steeds meer neergehaald. Een zwaai gebaar, naar de zijkant. Zorgde ervoor dat de Eevee ophield, zich afzette en de laatste paar bladeren ontweek. Ze had deze tactiek al eerder gebruikt bij de aanval, in een ander gevecht. Het verbaasde haar hoeveel technieken ze eigenlijk weer herhaalde… Was dat goed of niet? Waarschijnlijk wel, omdat ze deze meer geperfectioneerd had dan anderen. Ze dacht een paar tellen na, ze moest weer een zet doen. En snel, voordat Isha de kans zou grijpen. ‘Double Team,’ besloot ze maar, hopend wat tijd hiermee te kunnen rekken. De Eevee sloot haar ogen, waarna er langzaam dubbelgangers kwamen. Eerst twee, toen vier, acht enzovoort. Natuurlijk wist niemand wie de echte was, behalve de Eevee zelf en haar trainster. ‘Doe nu je IJzerstaart,’ was de volgende zet. Ja, je kon het beschouwen alsof ze in herhaling viel. Maar ze wist precies wat ze deed. Al de Eevee’s renden richting de Kirlia, in een lijn. Allemaal sprongen ze vrijwel gelijk omhoog, waarna bij ieder van ze de staart begon op te gloeien. Allemaal rolden ze zich op tot een bolletje, zoals bij de eerste IJzerstaart aanval, en stortte ze zich op de Kirlia. Maar… Sommigen werden door degene achter hun geraakt. Maar dit was met een doel; telkens als een dubbelganger werd geraakt, verdween deze en maakte hij plaats voor wat schitterende glitters. Het was haar doel om de Kirlia een beetje in de war te brengen – niet dat dat zou lukken, maar het viel te proberen – en om haar Pokémon te laten stralen. Of ze zou raken; dat hing er vanaf. Al de Eevee’s naderde, sommigen sneuvelden onderweg. Maar uiteindelijk bleven er een paar over, die zich nog steeds op de Kirlia richtten. Weer balde Sakura haar vuisten. Ze kon nu niet een simpele ‘naar achter’ gebruiken om te ontwijken. Want iedere Eevee had een ander eindigpunt met zijn IJzerstaart.

Isha beet op haar lip toen Sakura de aanal met een simpele zandaanval wist af te weren. Ze had nu al het gevoel dat ze door deze simplistische en toch slimme tegenaanval al weer een stap achter liep. Sakure leek alles al goed ingepland te hebben terwijl Isha slechts dingen... Ja... Verzon. Het was voor haar enkel improviseren en op het juiste moment de juiste aanval uit te voeren. En op het juiste moment te ontwijken of een tegenaanval te bedenken. En aangezien Lynn geen klappen zomaar kon afstoten met haar kleine lichaampje - ook al was Eevee niet echt veel groter - moest ze gewoon ontwijken. Behalve dat de Kirlia een sierlijke manier van bewegen had was het weinig aantrekkelijks, moest ze zelf toegeven. Maar ze verbeet zichzelf met het laffe excuus dat dit haar eerste contest was, en heel misschien sloeg dat nog ergens op. Isha kneep haar ogen tot spleetjes en zag dat de Magical Leafs Eevee niet raakten. Ze werden verpulverd of weggeblazen door het zand of schoten vlak langs de Eevee.
Isha keek gepijnigd toe hoe dat gebeurde en haar blik vertrok nog meer toen ze zag wat Sakura nu van plan was met haar Eevee. Ze vormden een groepje met Double Team en vielen aan met een Ijzerstaart. Het was een prachtige aanval want telkens als de ene Eevee de andere raakte spatten ze uiteen, een prachtig gezicht. Maar daar was Isha weinig op gericht. Ze probeerde te bedenken wat de beste afweer hiervoor was en wist zich even geen raad. Ze kon Lynn niet simpelweg laten ontwijken. Er was maar een kleine, heel kleine kans dat dat zou helpen. De echte Eevee kon overal zijn. Maar toen bedacht Isha iets wat ze bijna was vergeten. Een aanval, nee, een soort verdedging die het de meeste tegenstanders nog behoorlijk lastig kon maken.
'Teleport,' grijnste Isha. Even was ze bang dat ze te laat was en de echte Eevee wist een snee te maken over haar tere schouder maar toen was ze al weer weg. De Kirlia poefte gewoon weg om vervolgens boven het groepje Eevee's in de lucht te verschijnen. Ze leek even te zweven maar toen ze weer geheel gematerialiseerd was kreeg de aantrekkingskracht grip op haar en probeerde het haar lichte lichaampje naar beneden te sjorren. Nu moet ik snel zijn, dacht Isha.
'Vooruit, Fire Punch!' beval Isha enthousiast, nog helemaal in de waan van de manier waarop ze de aanval van Eevee - die bijna fataal had kunnen zijn - af wist te weren. Lynn spreidde haar armpjes en hulde deze in een ongelooflijk heet ogend vuur, maar daar had zij natuurlijk geen last van. In de lucht verplaatste ze haar evewicht zodat ze naar beneden door, haar handjes voor haar geplaatst en zo kwam ze in een snelle vaart naar beneden.
Ondertussen was Isha weer in dubio en ze vertelde zichzelf dat ze zich er weinig van aan moest trekken als ze zou verliezen. Ze was immers al in de tweede ronde gekomen. De tweede! Dat was toch al een hele prestatie? Jazeker, dat was het. En Isha was niet het typje om zomaar bij de pakken neer te gaan zitten maar als ze eenmaal iets voor ogen was dan wilde ze dat ook héel, héel graag. Zoals nu. Ze probeerde er alles aan te doen om te winnen maar ze wist dat het niet alleen om de kracht van Lynn ging maar ook om de sierlijkheid en het uiterlijk van haar aanvallen. Nou wist ze wel dat Magical Leaf op zich best mooi was maar ze sloeg zichzelf voor haar kop omdat ze er niets mee had gedaan. Niet dat ze de zandaanval van de Eevee nou zo geweldig vond maar haar Double Team was zeker een succes. En nu hoopte Isha dat haar Fire Punch zou lukken omdat daar vast en zeker ook iets moois uit zou komen.

‘Teleport.’ Sakura beet op haar lip. Geen rekening mee gehouden dat Kirlia instaat was om die aanval uit te voeren. Ze zag hoe de Pokémon verdween, net toen Yuuki haar maar een paar tellen had aangeraakt met haar staart; er was enkel een schrammetje ontstaan. De echte Yuuki hield op met de IJzerstaart aanval en landde keurig op haar pootjes. De kopieën daarentegen gingen door, en knalden hard tegen de grond op. Hierdoor spatte ze uit elkaar in wat glitters. Ach, ze had er tenminste nog voor kunnen zorgen dat Yuuki er mooi uitzag. Maar geen van beiden bleef daar lang op gericht – nou, de Eevee had er geen moment bij stilgestaan -. Sakura haar groene ogen schoten omhoog. De Kirlia. Yuuki had haar hoog opgeheven, kin in de lucht gestoken en stond met haar snuit omhoog. Zodat ze de naderende tegenstandster kon zien. Vuur hulde zich om het lichaampje van de Kirlia. Maar zoals gewoonlijk gaf de Eevee geen kik, keek er enkel naar; net alsof ze niet onder de indruk was. Meestal was ze alleen maar enthousiast – en liet ze dit blijken – in een vriendschappelijk gevecht. Maar dit was alles behalve dat, dit was een echt gevecht. Niet om te trainen; maar om iets te winnen. Natuurlijk wist iedereen, die Sakura een beetje kende, dat ze het niet deed om te winnen. Ze deed het voor zichzelf; om zelfvertrouwen te winnen. En bovenal om aan haar Pokémon te laten zien dat ze erg sterk waren, en niet aan zichzelf hoefden te twijfelen. Dat hun band sterker werd hoorde er gewoon bij, toch?
Het enthousiasme dat lag in de stem van Isha liet Sakura koud, ze focuste zich enkel op de aanval die over haar lippen; Fire Punch. Die viel te ontwijken… Maar de snelheid waarmee de Kirlia op Yuuki afkwam was snel, erg snel. Rustig hapte Sakura één keer naar adem, waarna ze maar besloot actie te ondernemen. Ook al weifelde ze nog steeds. ‘Ontwijk, maar geen grote sprong,’ beval ze, haar stem klonk een beetje onzeker. Maar zo voelde ze zich ook. Ze wist dat er veel vlammen vrij zouden komen bij een Fire Punch; ook al zou deze missen. Maar ze wou voor een keertje dat Yuuki dicht bij haar tegenstandster was. Rustig deed de Eevee een sprongetje naar achter, een klein sprongetje. Ze ging een beetje door haar poten heen, zich schrap zettend.

De Kirlia raakte de grond, maar de Eevee werd getroffen door een vlammenzee. Ze kneep haar ogen dicht, het brandde. ‘Sorry dat ik dit moest doen,’ prevelde het meisje zachtjes, zodat alleen zij het zelf zou kunnen horen; wellicht zou haar Eevee weten dat ze het zei. Maar alsnog. Ze wist wat ze deed, en haar Pokémon vertrouwde haar volledig. ‘Doe snel je IJzerstaart!’ riep ze vluchtig. Ze stond nu zowat oog in oog met de Kirlia, maar het vuur hinderde haar om haar ogen open te doen. Haar staart lichte op, en langzaam opende ze haar ogen. Met ontblootte tanden keek ze op. Een oog had ze nog steeds dichtgeknepen, van de pijn. Het voelde alsof haar vacht eraf werd geschroeid. Maar als ze de Kirlia eenmaal zou raken – deze was nog half bezig met haar aanval, maar zou bijna klaar zijn – zou die brandende pijn verdwijnen. Met haar oren in haar nek wachtte ze tot haar staart sterk genoeg was; maar ze moest opschieten; want als de Kirlia klaar zou zijn voordat zij haar zet zou kunnen uitvoeren zou ze waarschijnlijk missen. Haar ogen sperden zich allebei wat meer open; haar staart was klaar. Snel en – ondanks de pijn die door haar lichaam stroomde – draaide ze zich om. Ze had haar achterpoten in de lucht hangen, maar haar voorpoten stonden stevig op de grond. Gespannen keek Sakura toe; ze moest die Kirlia nu wel goed raken wilde ze dat ze weer een beetje gelijk kwam te staan, qua uithouding van hun Pokémon. Yuuki zou wat tijd nodig hebben om bij te komen van al die warmte die haar lichaam had aangetast. Met veel vaart, en met veel hoop dat ze zou raken, naderde de Eevee met haar staart. Beiden hielden hun adem in; door de spanning.

{ Sorry voor flutpost.
Maar school vreet mijn inspiratie op. }

- Daar heb ik ook last van. En jou posts zijn absoluut niet flut, ze zijn altijd langer dan die van mij. :[ -

Toen Lynn nog in de lucht geweesd was waren slechts haar armen in vuur gehuld maar toen ze haar doelwit leek eerst haar hele lichaam op te vlammen en vervolgens ook nog een groot deel van de lucht. De steekvlam gaf een regen van vonken af en nam toen weer af tot er slechts een gloeiend diffuus licht overbleef. Maar Isha was tevreden, veel méer dan tevreden zelfs. De aanval was in haar ogen prachtig geweesd en Lynn had haar doel ook nog eens met volle vaart getroffen. Nou, niet met volle vaart maar dit zou de Eevee waarschijnlijk toch flink wat energie hebben gekost en dat was voor Isha allemaal in het voordeel natuurlijk. Haar aanvallen waren in sierlijkheid en degerlijke niet zo mooi vond ze zelf maar deze aanval had bewezen dat ze het toch in zich had en dat ze ook nog in staat was om te raken. Isha gunde zichzelf dit behoorlijk maar ze wist dat een overwinning nog erg moeilijk kon zijn. Ze wist weinig van haar tegenstander maar ze had wel het gevoel dat Sakura al behoorlijk wat meer ervaren was dan zijzelf. Sakura had bijvoorbeeld meer pokémon en ook nog eens een ei. Het was niet aan Isha om iemand te beoordelen op de hoeveelheid van haar pokémon maar haar Eevee en zijzelf waren erg goed wat bewees dat ze behoorlijk wat getraind zouden hebben. En een slimme trainster zou natuurlijk niet alleen maar éen pokémon trainen maar allemaal ongeveer evenveel, en daar zag Sakura er wel naar uit.
Isha werd plotseling verstoord uit haar gedachten toen de Eevee alweer een ijzerstaart deed. Isha beet gepijnigd op haar lip en bedacht paniekerig dat er bijna geen uitweg was voor Lynn. 'Ontwijk!' riep ze op precies hetzelfde moment dat de staart de Kirlia trof. Lynn wist dat het al te laat was en dook in elkaar, haar kleine armpjes beschermend voor haar gezicht. Maar het had weinig zin. De Ijzerstaart trof haar vol maar ze verbeet zich en zweeg toen de pijn door haar lichaam werd verspreidt. Dapper richtte ze zichzelf weer op, klaar om ieder bevel van haar trainster op te volgen. En Isha zat nu even in een dillemma. Ze wist niet goed welke aanval ze nu het best kon gebruiken. Ze ergerde zich vreselijk aan die Iron Tail die telkens maar terug kwam en Lynn steeds - bijna - verwondde. En Isha had de laatste tijd al geprobeerd haar Kirlia "Disable" te leren maar dat was nog knap lastig en daarom besloot ze voor iets anders te kiezen.
'Double Team!' commandeerde Isha. Lynn herhaalde deze aanval die ze zal eerder had gebruikt en maakte weer een cirkeltje om de Eevee. 'Magical Leaf,' ging Isha haastig verder en de Leafs raasden op de Eevee af. Isha had er weer voor gekozen om niet speciaals met deze aanval te doen aangezien ze daar nu weinig tijd voor had. En het zou waarschijnlijk van boven wel een mooi gezicht zijn om te zien hoe al die gloeiende bladeren van de buitenkant van het cirkeltje naar het middelpunt vlogen. Alleen dáar bekommerde ze zich nu niet om.

De strakke streep die zich een meester had gemaakt over de mond van het meisje verdween niet. Maakte niet eens aanstalten om in een glimlach noch grijns te veranderen wanneer de Kirlia werd getrokken door een IJzerstaart. Het was een voltreffer geweest, ondanks Isha haar wanhopige poging haar Kirlia nog te laten ontwijken. Misschien was ze zelf te geschokt geweest bij het zien van een tegenaanval; een tegenaanval in de vorm van een aanval die ze al vele malen had moeten voortduren. Maar nu was hij goed raak geweest, en kon je de eigenlijke kracht er goed van zien. Wel bewonderde ze licht het doorzettingsvermogen van de Pokémon. Een Kirlia had een nogal frêle lijfje in haar ogen – misschien was dit wel helemaal niet zo – maar door de pijnlijke uitdrukking in haar gezicht te zien kwam de klap hard aan. Maar toch herstelde ze zich weer, ondanks die harde klap, en wachtte af. Die Kirlia zou niet rusten tot haar trainster het zou opdragen, dat was zeker. Haar ogen richtten zich weer op Yuuki; die ook wachtte. Ze wist zeker dat het bij het bij haar Eevee ook hetzelfde zou zijn. Haar Pokémons waren doorzetters, ze zouden alles doen om hun trainster te bewijzen dat het niet haar schuld was als ze verloren. Sakura zelf daarin tegen was niet echt een doorzetster. Eerder een mietje, dat niets durfde. Ze durfde soms niet eens het idee van een uitdaging in haar hoofd te halen; te bang dat ze het niet zou halen. Te bang voor teleurstelling. Te bang dat ze de zelfvertrouwen van haar Pokémon zou krenken, te bang… Voor alle nare gevolgen.
Ze hapte één naar adem. Al die gedachtes waar ze naar afdwaalde deden er nu niet toe. Ze moest zich concentreren op het gevecht. Rustig schudde ze eventjes vluchtig haar hoofd; figuurlijk al die gedachtes uit haar hoofd drijvend. Ze moest ervoor zorgen dat Yuuki niet geraakt zou worden. Ze had het gevoel dat ze nog steeds achterlag op Isha qua punten. Maar ze had nu eventjes niet de tijd om naar het score bord te kijken; want het blauw harige meisje opende haar mond alweer om een nieuw commando te geven. ‘Double Team!’ Weer gebruikte de Kirlia de Double Team op dezelfde manier. Maar op zich vond Sakura dat niet zo erg; zij had ook vaak genoeg een IJzerstaart gebruikt. Gewoon omdat ze niet zoveel aanvallen kon – die echt schade toe dienden aan de tegenstander -. Ze had een tijdje overwogen om haar Shadow Ball te leren, maar had daar laten van af gezien. Waarom wist ze ook niet; maar ze had het gevoel dat het niet nodig was.

‘Magical Leaf.’ Sakura sperde haar ogen open. Magical Leaf?... Maar Yuuki was omsingeld… Dat betekende dat… Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek toen hoe de glinsterende bladeren verschenen. Uiteindelijk deed ze haar ogen dicht. ‘Doe Iron Tail, rond draaiend,’ sprak ze in één adem. De Eevee gehoorzaamde zonder te aarzelen. Ze liet haar staart opgloeien en sloot haar ogen. Ze hoorde de bladeren suizen in de wind; wetende dat ze ieder moment getroffen kon worden door ze. En als dat zo was… Dan zouden hun punten waarschijnlijk zover dalen dat het game over was. Snel en sierlijk begon de Eevee zich 360 te draaien, met haar staart gloeiend en als een soort van mes om zich heen draaiend; de bladeren kapot slaand. Versnipperde bladeren vielen op de grond, de lucht rondom de Eevee vulde zich met glitters – die niet vatbaar leken te zijn voor de zwaarte kracht, ze bleven gewoon rustig in de lucht zweven -. Maar geen van beiden lette erop; ze wilden koste wat het kost die aanval afweren.
Pas toen de kust veilig was; de bladeren waren er niet meer, stopte de Eevee met haar aanval. Rustig bleef ze stilstaan, haar ogen nog steeds gesloten. Sakura zuchtte; ze was ongedeerd gebleven. Nou moest ze nog van die Double Team zien af te komen. ‘Double Team,’ sprak ze kalm. De Eevee zette een stap naar voren, waarna ze de aanval begon uit te voeren. Een cirkeltje van Eevee’s verscheen; staand op de bladeren. ‘Doe nu Quick Attack op de Kirlia’s,’ vervolgde ze, nog steeds kalm. Yuuki gehoorzaamde en rende op volle vaart op de Kirlia’s af. Zo zouden de dubbelgangers verdwijnen en de echte tevoorschijn komen. Maar waarschijnlijk zouden ook een paar van haar dubbelgangers verloren gaan. Maar dat gaf niet; ze wilde enkel weten waar de echte Kirlia uithing.

{ Sorry voor late post ;x }

Het bekende geluid van het eindsignaal klonk door de zaal. Ayla boog nieuwsgierig voorover om te kunnen zien wie er gewonnen had. Nanook werd hierdoor lichtelijk geplet, maar die wist zich al snel tussen haar armen te wurmen, waardoor hij ook zicht had op het podium. Het was een spannende ronde geweest. De Eevee, Yuuki, en Kirlia, Lynn, waren beide sterke tegenstanders geweest en hadden prachtige combinaties weten te creëren. Ironisch genoeg had Sakura ook een combinatie gebruikt die niet van haar was geweest, maar van Ayla zelf. Het was een combinatie die Ayla eerder had gebruikt toen ze een keer tegen Sakura moest strijden. Ze vond het leuk om te zien dat de brunette haar combinatie waardig genoeg had gevonden om ook in haar gevechtsstijl toe te voegen. Isha had daarentegen ook een goede combinatie's gebruikt. Vooral de manier hoe ze met Lynn's magical leaf omging had bij Ayla bewondering opgeroepen. Yuuki en Lynn waren grotendeels gelijk opgegaan, toch had zij stiekem al een voorkeur. Maar, uiteindelijk zou de Jury bepalen wie door was naar de finale.

Met sierlijke passen stapte Biance het podium op. Er stond een grote grijns op haar gelaat en het papiertje met de uitslag wapperde in haar handen. Dit papiertje was waarschijnlijk voor de sier, aangezien de uitslag ook met miltankletters op het bord zou verschijnen, inclusief foto en al. 'Dames en heren, een groot applaus voor deze twee fantastische deelnemers!' begon Bianca enthousiast. Uiteraard volgde een groot applaus. Toen dit eenmaal weer wat was gedempt, vervolgde de presentatrice haar verhaal. 'Isha, Sakura, jullie hebben het beide geweldig gedaan. Echter kan er maar één de winnaar zijn.' Ze zweeg even, waarschijnlijk om de spanning erin te houden. Langzaam vouwde ze het blaadje open. 'En degene waar de jury het meest positief over was, is..' Ayla rolde met haar ogen, waarom duurde het zo lang? 'Sakura, gefeliciteerd!' Bianca hief haar hand richting de brunette, en tegelijkertijd verscheen Sakura's en Yuuki's foto op het bord. Het gehele publiek begon weer te klappen, duidelijk tevreden over de uitslag. 'Goed gedaan. Jij en Yuuki zijn door naar de finale,' sloot Bianca af. Ze liet het publiek nog even applaudisseren, en liep toen het podium weer af. Deze zou moeten worden klaargemaakt voor de grote finale.

Het leek alsof er een soort schok door het meisje ging wanneer ze het eind signaal hoorde. Haar handen nog steeds verkramp gebald tot vuisten, haar tanden op elkaar geklemd. Maar haar ogen klopten niet met haar houding. Haar houding toonde hoe vastberaden ze was, hoe geconcentreerd ze was. Maar haar ogen stonden groot, geschrokken. Ze was een beetje te veel in het gevecht op gegaan. Haar Pokémon daarin tegen leek alles goed op te nemen. Ze stond abrupt stil, had de Kirlia net niet kunnen raken. Haar dubbelgangers verdwenen. Ze draaide zich om en keek naar haar eigenaar, die in het niets staarde. Rustig liep ze op haar af, in een soort van hink gangetje. In het gevecht was ze zo gedreven geweest dat ze de pijn niet meer voelde, maar nu dat het over was voelde ze het wel. Ze had een nare snijwond in een van haar voorpoten. Ze liep in dat hinkende gangetje naar Sakura toe. Eenmaal bij haar aangekomen streek ze met haar wang langs haar been. Met een ruk draaide het meisje haar hoofd, keek naar haar Eevee. De blik die haar Pokémon haar gaf zei alles wat ze moest weten. Het was voorbij, en het enige wat ze nu nog konden doen was wachten en hopen. Ze slaakte een zucht, ontspande al haar spieren. Rustig ging door haar knieën en aaide ze de Pokémon. ‘Je was geweldig,’ prevelde ze. Yuuki zei niets, genoot enkel van de streling. ‘We zullen dadelijk iets aan je wond doen, ik heb nog wel wat potions.’ Yuuki knikte instemmend en liet zich vervolgens gewillig oppakken.

Haar grip werd steeds steviger. Haar lichaam reageerde op de zenuwen doormiddel van haar grip op de Eevee te versterken. De Eevee was het eigenlijk al gewend; zij was degene die altijd gedragen werd. En haar eigenaar had nogal snel de neiging om nerveus of zenuwachtig te worden. Bianca stond al op het podium, had al wat woorden gesproken. Maar die woorden waren niet echt belangrijk; ze zorgden alleen maar dat de spanning groeide. Dat was ook een van de redenen waardoor Sakura nerveus werd. Ze beet op haar lip. Waarom duurde het zo lang? Tot uiteindelijk de verlossende woorden kwamen. De uitslag. Haar nam werd genoemd, en die van Yuuki. Haar groene ogen werden groter. Ze… Ze was door naar de volgende ronde? Haar grip verslapte abrupt, werd weer comfortabel voor Yuuki. ‘Eev!’ Ze liet haar blik afdwalen naar onder, op haar Pokémon. Deze keek met een grote glimlach naar haar. ‘We hebben het gehaald…’ sprak ze, nog steeds onthutst. Ze keek om zich heen, naar het publiek. Deze leken het eens te zijn met de uitslag. Had ze het dan echt goed gedaan? Ze slaakte weer een zucht. Twee rondes gehad… Nog een te gaan. Een cruciale. De alles bepalende ronde. Die was tegen Cynthia, een trainster die ze al kende. Ze had sterke Pokémon, dus dat zou wat worden. Want geen van haar Pokémon was nog geëvolueerd. Maar ze zou haar best doen. Het zelfvertrouwen wat ze hiermee had gewonnen, door deze ronde door te komen, was genoeg om haar te helpen de volgende ronde te doorstaan. Ze twijfelde wel over het feit of ze een waardige tegenstander zou zijn tegenover iemand met zulke sterke Pokémon. Maar ze zouden zien… Ze zouden zien. Ze liep terug naar de kleedkamer. Daar zou ze eventjes tot rust kunnen komen en na kunnen denken over wat ze verder ook al weer van plan was; want ze was alles een beetje vergeten.