[Finale] Sakura vs Cynthia

Met het rietje van haar milkshake in haar mond zette Ayla zich weer op haar stoel. Nanook sprong op haar schoot en begon vrolijk het stiekem gepakte koekje te verorberen. Hij kruimelde behoorlijk en Ayla rolde even grinnikend met haar ogen. Ze moest haar tas maar beter bewaken de volgende keer. Toen de Riolu het koekje op had zette hij zich staande en begon hij bij Ayla te bedelen om een slokje van haar milkshake. Ze staarde hem even droog aan, schudde nee, maar stak toen zuchtend de Milkshake naar hem toe toen Nanook bleef doorzeuren. Voldaan pakte hij deze van haar over en ging hij weer op haar schoot zitten, vrolijk slurpend uit het rietje. Ayla schudde lachend haar hoofd en richtte toen haar blik weer op het podium. Deze was keurig opgeknapt voor de finale, de pauze zou zo wel voorbij zijn. Ze was zeer benieuwd naar de strijd die ging komen, onder andere omdat ze beide trainers kende. Natuurlijk was ze hier om Cynthia aan te moedigen, maar ze was ook nieuwsgierig hoe Sakura zou presteren. Zij was een tijd geleden haar tegenstander in een andere finale, en Ayla wist hoe moeilijk dit was. Ze had weliswaar gewonnen, maar ze was ervan overtuigd dat dit op het nippertje was geweest. Cynthia was echter ook niet slecht, zeker niet, dus dit zou een spannende ronde worden.

Bianca stapte het podium op en Ayla tikte Nanook even aan om hem te laten stoppen met het geslurp. De presentatrice liet haar blik even goedkeurend over het podium glijden en bracht toen sierlijk de microfoon naar haar mond. Ze begon wat te vertellen over de twee overgebleven deelnemers, en waarom de jury hen had doorgelaten naar de finale. Ook wenste ze ze veel succes en bereidde ze het publiek voor op een spetterende show. Allemaal algemene praat in een contest, maar toch moest Ayla toegeven dat Bianca het erg spontaan deed, en het publiek goed wist te enthousiasmeren*. 'Oke mensen, dan wil ik nogmaals een groot applaus, want hier zijn Cynthia en Sakura!' riep ze door de microfoon als afsluiting. Uiteraard volgde er een enorm gejuich. Ook Ayla en Nanook klapte vrolijk mee, Nanook echter wat voorzichtig om zijn Milkshake niet op de grond te laten vallen. Na Sakura en Cynthia nogmaals veel succes te hebben toegewenst, stapte Bianca van het podium af. De grote finale van het Miho Contest kon beginnen.

*A word by Tutu. ;D

De finale zou gaan beginnen. Cynthia voelde haar hart in haar keel. Ze deed haar handschoentjes met Lapis Lazuli steentjes weer aan en pakte de ball van Music beet. Ze stond op en wiebelde even op haar voeten - of op de hakken van haar schoenen - en greep haar hoofd even beet. Ze keek snel in een spiegel of haar make-up nog goed zat, maar dat zat nog perfect. “We gaan ervoor, Music,” glimlachte ze. “Ik heb alle vertrouwen in je,” vervolgde ze. Ze drukte haar lippen een keer op de ball. Haar lange bruine haar hing stijl naar beneden en ze ging er een keer met haar hand doorheen, zodat het goed zat. “We kunnen het,” zei ze toen, meer om zichzelf te overtuigen dan Music, wie nu nog in haar bal zat. Ze haalde een keer diep adem en liep toen richting de zaal.
Ze liep met kalme passen naar haar plek en ging hier staan, om vervolgens glimlachend om zich heen te kijken. Ze moest dit moment onthouden. Haar eerste contest, en gelijk in de finale. Ze mocht dit niet vergeten. Ze sloot haar ogen even, maar opende ze al snel weer. Ze keek naar haar tegenstander. “Succes, Sakura,” zei ze. Dit zou een geweldig gevecht worden. Ze moest weer tegen een bekende. Demy en Sakura had ze beiden al eens ontmoet voor dit contest. En, dat maakte het alleen maar interessanter. Ze was benieuwd wie Sakura in zou zetten. Iedereen wist al wie haar keuze werd. Haar andere Pokémon hadden nog meer training nodig voor ze mee konden doen aan een contest. Ze haalde even diep adem, voor ze besloot dat het tijd was om Music erbij te roepen.

“Music, it’s your turn!” riep ze uit. Ze gooide de bal met een sierlijke onderhandse beweging de lucht in en zag hoe hij draaiend omhoog ging, tot hij tot stilstand kwam in de lucht en zich opende. Rozenblaadjes draaiden om elkaar heen, als een soort bal. De bal kleurde blauw, door Music’s psychic move. Hierna explodeerden vele blaadjes. Roze en blauwe glitters dansten om de Kirlia heen, die sierlijk op de grond landde, tussen de overige rozenblaadjes. Ze pakte, zoals altijd, haar tutu beet en maakte een sierlijke buiging. Cynthia glimlachte licht.
Ze was benieuwd wie Sakura in zou zetten. De Vulpix? Dat zou misschien niet al te handig zijn, omdat Cynthia zelf een - goed getrainde - Vulpix had, waardoor ze veel over die Pokémon wist en dus de meeste moves kende die Sakura kon gebruiken. De Eevee.. Als die was geëvolueerd, kon het nog wat leuks worden. Als hij nog niet was geëvolueerd, was ze benieuwd wat die Eevee in huis had. Hetzelfde gold voor de Shinx. Maar, wie ze ook zou kiezen, het zou een leuk gevecht worden. Iets om niet meer te vergeten. Ze haalde nog even een keer diep adem en wachtte kalm af tot Sakura haar Pokémon had gekozen.
“Jij mag beginnen,” zei ze glimlachend. Het was handig als Sakura zou beginnen, dat voelde.. Fijner, of iets in die zin.

Pauze.
Het was pauze. Een Time-out. Maar alsnog lukte het haar niet om te kalmeren. Ze omklemde het blikte tussen haar handen. Haar blikje gevuld met Ice-Tea. Ze staarde met grote ogen naar de grond, maar toch leek ze er niet echt naar de kijken. Er waren zoveel dingen waar ze op het moment aan dacht. Ze was bang. En zenuwachtig. Enkel door het feit dat ze wist wie haar tegenstandster was: Cynthia. Ze wist hoe sterk Cynthia haar Pokémon waren. Dus natuurlijk was de twijfel al gelijk gekomen over het feit dat ze misschien niet eens een uitdaging zou vormen. ‘Vul,’ klonk de rustige stem van haar Vulpix. Ze draaide haar hoofd, keek met een zwakke glimlach naar haar Pokémon. ‘Ik weet het… Maar het is moeilijk om de zenuwen nu in controle te houden.’ Ze keek over haar schouder naar haar andere Pokémon. Yuuki was gaan slapen, naast de koker – waar het ei in zat – en Kero lag er ook naast, maar niet slapend. Ook starend. Ze keek weer naar haar Vulpix, deze was rustig. Ze zuchtte en gaf haar een aai over haar kop, moest het blikje hiervoor loslaten met een hand. ‘We gaan ons best doen, en we kijken wel hoe het gaat. Maar dat besefte jij je allang, niet?’ De Vulpix knikte en sprong vervolgens van het bankje af. Sakura stond op en gooide het blikje in een dichtstbijzijnde prullenbak. Ze deed haar Pokémon in haar Pokéball, om er vervolgens naar te staren. De pauze zou over minder dan vijf minuten eindigen. Ze streek haar rokje recht, ze had haar gewone kleding aan.

Ze liep het podium weer op, hield een hand een beetje voor haar ogen; het licht een beetje afschermend. Ze leek rustig wanneer ze naar haar plek toeliep, maar vanbinnen was het een chaos. Ze staarde naar haar Pokéball, keek afwezig op wanneer ze Cynthia haar stem hoorde. ‘Jij ook,’ glimlachte ze terug. Aan de ene kant was het wel fijn dat ze tegen een bekende moest in de finale. Ze keek naar Music haar intro. Omklemde de Pokéball nog steviger. Wat was dat mooi… Wat als ze al een fout zou maken in het intro?... Ze schudde haar hoofd. Het was haar beurt. Ze gooide de Pokéball omhoog. ‘Time To Shine, Shanoa!’ In de tocht naar boven draaide Pokéball rondjes om zijn as, tot hij stil bleef hangen in de lucht. Hij opende zich; liet het lijken alsof een bom van bellen afging. Duizenden bellen vormden een blauwe bal om de Pokémon. Rustig ving Sakura de Pokéball weer op en deed ze hem weg. Op een opgegeven moment werden de bellen rood, om uiteindelijk uit elkaar te spatten, waardoor allemaal blauwe glitters kwamen. Dit kwam allemaal door Shanoa haar Will-O-Wisp. Ze maakte een kleine salto om vervolgens keurig op haar vierpoten te landden, liet de glitters haar werk doen om haar vacht te laten glimmen.

Zij kreeg de eerste zet? Ze fronste. Ze wist dat de kans dat de eerste aanval zou raken erg klein was. Maar ze had wel al een klein voordeel; de ronde hiervoor had ze ook tegen een Kirlia gevochten. Dus wist ze al een beetje hoe ze in elkaar zaten. Ze dacht eventjes na, waarna ze knikte. Cynthia had zelf ook een Vulpix. Dus was zij ook in het nadeel; dus dat maakte ze gelijk. ‘Shanoa, gebruik je Confuse Ray!’ De Vulpix knikte, waarna ze haar ogen sloot. Deze aanval was een mentale, en niet een fysieke. Een geel lichtbolletje verscheen voor haar voorhoofd en baande zich toen een weg richting de Kirlia; doelend erop om die verward te maken.

Even keek Cynthia toe hoe Sakura haar Pokémon liet verschijnen. Mooi, origineel. Ze glimlachte. Shanoa, dus. De Vulpix. Het was een mooie Vulpix. Niet zwak, en had een goede band met Sakura. Cynthia glimlachte en stopte de - nu verkleinde - ball aan haar ketting.
‘Shanoa, gebruik je Confuse Ray!’ riep Sakura. Confuse Ray, dus? Cynthia glimlachte licht. Protect zou hiertegen helpen, maar ze zou haar Protect beter een andere keer kunnen gebruiken. Per slot van rekening zou Protect vaker mislukken als je het meerdere keren gebruikte. “Teleport,” zei ze hardop. Het maakte niet uit, want het was niet bedoeld als verrassingsaanval. Music verdween, waardoor de Confuse Ray miste. Vervolgens verscheen de Kirlia achter Shanoa. Er zat nog zo’n vijf meter tussen hen. Genoeg om snel te kunnen reageren, maar te weinig om echt goed na te kunnen denken.
Cynthia dacht dus snel na, bang om aangevallen te worden. Fire Punch, of een andere punch, was niet handig. Ze zou niet snel overgaan tot een fysieke aanval. Bovendien zou vuur niets doen tegen een Vulpix, dus had het geen nut. Helaas kende Music - afgezien van Rain Dance - geen watermoves. Dus, moest ze het doen zonder typevoordelen. Ze glimlachte. Dan maar zo. Swift, ‘zei’ ze kalm. Music reageerde gelijk. Ze schoot de - onontwijkbare - sterren af. Het was geen supersterke aanval, maar Cynthia had het persoonlijk altijd een mooie aanval gevonden. Bovendien was het handig. Gelijk na een Teleport kwam deze aanval meestal van achteren. En wist de tegenstander te reageren door te ontwijken, raakte deze aanval alsnog.
“Nu wil ik graag dat je je Dubbelteam gebruikt,” vertelde ze haar Kirlia kalm, zonder ook maar een enkele emotie te tonen behalve die lichte glimlach die op haar gezicht bleef staan. Haar Kirlia knikte en sloot haar ogen. Vervolgens verschenen er vele andere Kirlia’s, die in een cirkel om de Vulpix heen stonden. Cynthia was benieuwd. Als Sakura een aanval zou gebruiken om alle Kirlia’s tegelijk aan te vallen, zou dit behoorlijk wat energie kosten en zou Music dus een voorsprong kunnen krijgen wat dat betrof. Als ze een ander plan had, had Cynthia ook een goed plan nodig. Maar, dat zat wel goed.
“Future sight,” besloot Cynthia toen. Hardop, opnieuw. Het maakte niet uit als Sakura en Shanoa dit wisten. Future Sight was een move die twee beurten later effect kreeg. Dan werd de tegenstander ineens aangevallen. Altijd handig als zoiets al van tevoren gebeurde. Music’s ogen - en die van haar mede Kirlia’s - kleurden blauw en een bal ontstond vanuit het niets tussen haar handen, om vervolgens richting Shanoa te gaan.

Korte post, maar ja. Ik weet niet zeker of Future Sight er zo uit ziet. Ik heb Girafarig’s manier maar gejat. :3

De aanval miste. Zoals verwacht. Cynthia had nuchter nagedacht en haar Kirlia Teleport laten doen, waardoor al vast stond dat de aanval verdoemd was om niet raak te zijn. Sakura wist zelf dat Teleport een aanval was die de tegenstander een unieke kans bood om zichzelf in een gunstige positie te plaatsen. Achter Shanoa dus, want achter de vijand was altijd een gunstige positie. Ook realiseerde ze zich nog een stapje verder dat Cynthia vrijwel direct een nieuwe aanval zou laten uitvoeren waardoor het onmogelijk zou worden om hem fatsoenlijk te kunnen ontwijken. En een ervaren trainer kennende wist ze dat Cynthia een aanval zou kiezen die snel was, en van zichzelf al moeilijk te ontwijken was; doelwit treffend verzekerd. Ze beet op haar lip. Confuse Ray vergde veel aandacht van de Vulpix, waardoor het moeilijk zou worden wilde ze haar van haar positie halen. Een Vulpix was geen pshygic Pokémon, dus waren dingen die ze met haar gedachte uitvoerde moeilijk zijn. Zoals verwacht verscheen de Kirlia achter Shanoa, die nog niet klaar was met zich te herstellen van de aanval. Sakura slaakte een zucht, dan maar hopen dat het geen cruciale aanval zou zijn. Een Swift aanval, ook zoals verwacht. ‘Bescherm jezelf met je staarten,’ was het enige wat Sakura zei, ze probeerde niet eens het te kunnen verweren. Want dat was toch tijdverspilling. En bij het zien van het knipperen met haar ogen van haar Pokémon wist ze weer dat ze hersteld was. De Vulpix kneep haar amberkleurige ogen tot spleetjes en deed zoals gevraagd. Sierlijk zwaaide ze met haar staart, de sterren kapotslaand. Het was in het begin van het gevecht, dus had ze nog genoeg energie om het aan te kunnen. Natuurlijk viel niet te ontkennen dat het pijn deed. Maar ze kon het nog hebben, en het was geen voltreffer geweest; waar ze op had gehoopt. En ze had er zelfs nog voor kunnen zorgen dat haar staarten lichtjes glommen; het kenmerk van de Vulpix accentuerend. Ze slaakte een zachte zucht, best blij met het eind resultaat van dit alles. Maar het was nog maar het begin.

‘Will-O-Wisp,’ zei ze ineens vluchtig. Weer zwaaide de Vulpix met haar staarten, opnieuw elegant omdat dat altijd zo was met die ledematen. Paarse vuurballetjes verschenen en baanden zich een weg richting de Kirlia’s. Een Double Team was de volgende zet geweest van Cynthia. En alsnog weigerde Sakura een sterke aanval te gebruiken, alleen maar tactische. Ze dicht met haar rug tegen een van de Kirlia’s, omdat ze nog niet van positie was veranderd. Dus die zou vast wel geraakt worden. En de anderen… Ach, ze zou wel zien. Misschien dat er een paar geraakt zouden worden, en een paar weer niet. Maar het bleef haar doel om de echte te raken, want die aanval zou haar voorsprong weer wegtrekken. En zou haar misschien wel eentje terug geven, die ze goed kon gebruiken nadat ze Cynthia er eentje had gegeven. Future Sight. Sakura haar ogen werden groter, een indirecte aanval… Maar wel een sterke. Hoe was ze ook alweer in deze ronde terecht gekomen? Nog steeds baanden de paarse vuurballetjes zich soepel een weg langs de ballen, nog steeds doelend op de Pokémon die ze had gemaakt. Het meisje bleef als bevroren staan. Wat moest ze nou doen?... ‘Faint Attack.’ Haar stem verraadde dat ze twijfelde over haar besluit. De Vulpix liet haar oren een beetje zakken, waarna ze verdween; enkel een paar zilverkleurige glitters achterlatend. Daarna sloeg ze toe, verscheen weer; met weer de zilverkleurige glitters. Het was zeker dat ze een van de Kirlia’s zou raken; Faint Attack miste immers nooit. Maar of ze de goede zou raken was nog maar de vraag… Ach, die blauwe bal had haar tenminste niet aangeraakt. Dus dat was hun al gelukt.

{ Ik weet ook niet precies hoe Faint Attack eruit ziet..
Dus jatte ik het ook maar uit de game D:
En je hebt me al geraakt, dus heb ik recht om je Future Sight te laten failen. Hurr. }

Met een lichte glimlach zag Cynthia hoe de aanval Shanoa raakte. Niet volop, maar het raakte toch. Natuurlijk vond Cynthia het jammer dat het geen voltreffer was, maar.. Het was goed dat de aanval had geraakt en een kleine schade had aangericht. Zo hadden ze toch al wat bereikt, zonder al Music’s speciale aanvallen prijs te geven. Dit kon nog een heel leuk gevecht worden, als het zo door ging. Bovendien was het afvuren van deze aanval weinig meer dan tijdrekken geweest. Ze had tijd nodig gehad om iets beters te verzinnen en Swift was een handige move om de tijd te rekken. Anders had Sakura vast al aangevallen voor ze toe was aan haar Future Sight.
Sakura liet haar Vulpix een Will-O-Wisp doen en een paar Kirlia’s verdwenen, maar de echte was nog ongedeerd. ‘Faint attack,’ zei Sakura en hiermee ontweek ze de Future Sight. Helaas, maar Cynthia had er toch al niet op durven hopen dat deze move zou raken. Future Sight was sterk en veel tegenstanders zouden deze helemaal niet graag laten raken en zouden er dus veel tegen doen om dit te voorkomen. Cynthia liet haar hoofd een beetje zakken en glimlachte, ziend hoe de Vulpix een Kirlia raakte met haar Faint Attack. Het was een fysieke move, dus was ze nu dichtbij veel andere Kirlia’s, waaronder Music. “Verwarring,” zei Cynthia toen kalm. Alle Kirlia’s verdwenen, maar één bleef staan. Deze keek de Vulpix even glimlachend aan, om vervolgens haar ogen blauw op te laten lichten en een verwarring uit te voeren. Verwarring was een handige move die de kracht van de psychische krachten van een Pokémon goed liet zien, samen met Psychic en Telekinese. Bovendien was er een kans dat de tegenstander verward raakte na een Verwarring.

“Rain Dance,” vervolgde Cynthia direct hierna. Music maakte een sierlijke salto naar achteren, om ruimte te creëren tussen haar en de Vulpix, en vuurde een bal van energie af, de lucht in. Vervolgens begon het te regenen. Een Kirlia had geen last van de regen. Een Vulpix ook niet helemaal, al zou het niet fijn zijn. Het grootste effect was het water wat hierdoor op de grond kwam te liggen. Wie naar haar vorige ronde had gekeken, wist dat haar Kirlia hier maar al te graag gebruik van wilde maken. Ze hadden geleerd water in hun voordeel te laten werken en zouden dat blijven doen. Het water was een voordeel voor hun, want wat Shanoa kon doen met haar vuur-moves in het water, kon Music ook met haar Fire Punch. Kortom; het werkte in hun voordeel en dat was goed.
Music, doe je Ice Punch in het water, liet ze haar Kirlia weten. Deze boog sierlijk voorover, met gestrekte benen en op haar tenen, en raakte met haar platte hand het water aan, zoals alleen een echte ballerina dat kon. Vervolgens verscheen er een lichtblauwe laag om haar hand heen en werd het laagje water op de grond bevroren. Zo werd de grond spekglad en zouden de poten van de Vulpix vast komen te zitten, zou ze geen manier bedenken om dat tegen te houden. Glimlachend keek Cynthia even naar de regen. Het zou blijven landen op het ijs en er zou een spekglad waterlaagje op het ijs blijven liggen. Perfect, wilde ze haar Thunder Punch gebruiken. Ze zag hoe haar Kirlia weer recht ging staan en de Vulpix glimlachend aankeek. Zelf haalde Cynthia even haar hand door haar haar, benieuwd naar de volgende aanval van haar tegenstander. Dit gevecht was interessant.

Misschien eens op Bulbapedia kijken? :3

Ze miste. En miste nog wat meer. Het was waar dat Shanoa wel degelijk iets raakte, maar het was niet de goede. Ze maakte Cynthia haar voorsprong alleen nog maar groter. Sakura liet haar blik afdwalen naar de grond, balde haar vuisten. Frustratie. Natuurlijk had ze dit al zien aankomen, had ze het al verwacht. Maar het feit dat ze Shanoa al zo snel geraakt had laten worden… Dat toonde aan dat ze het eigenlijk helemaal niet waardig was geweest hier te staan. Ze keek weer op bij het horen van Cynthia haar volgende commando voor de Kirlia. Gelukkig waren de dubbelgangers nu weg. Maar degene die over was gebleven – de echte Music – stond recht voor Shanoa. De glimlach het gelaat van de Kirlia zorgde ervoor dat de Vulpix fel terugkeek. Ja, het was heel leuk vanuit haar opzicht; haar tegenstander alweer kunnen raken, maar zij was degene die de klappen kreeg. Sakura slaakte weer een zucht, waarom werd het haar iedere keer onmogelijk gemaakt om te kunnen ontwijken? Wellicht omdat ze hier nog niet aan toe was geweest. ‘Paypack,’ was het enige wat ze kon verzinnen, en haar trillende stem liet weten dat ze al het zelfvertrouwen begon te verliezen. De Vulpix gehoorzaamde en liet zich gewillig raken. Ze zakte door haar poten en kneep haar ogen dicht; liet het er erger uitzien dan dat het werkelijk was. Alleen Sakura had door wat de huidige conditie was van haar Pokémon, maar alsnog leek ze bezorgd. Na de klap te hebben opgevangen schoot de Vulpix weg, om vervolgens achter de Kirlia te verschijnen. Een gefocuste blik was het enige wat iets liet zien van hoe ze zich voelde op het moment. Haar voorpoten gloeiden paar op, waarna ze toesloeg. Veel hoop dat ze zou raken had ze nou ook weer niet, tot nu toe waren al haar aanvallen mis geweest.

De Payback aanval was snel klaar, maar het was ook meer een snelle aanval dan een krachtige. Rain dance was de volgende zet. Shanoa kon tegen water, dus zo erg zou het niet zijn. Aangezien het niet echt een aanval was, maar meer een tactische zet. In de tijd dat er een kleine wapenstilstand was gebruikte Sakura de tijd om eventjes na te kunnen denken, en gunde ze haar Vulpix de tijd om eventjes te kunnen herstellen. Aangezien een Vulpix een lopende bron van vuur was zou ze geen probleem hebben met het laten opdrogen van haar vacht nadat al het water uit de lucht was. Shanoa keek over haar schouder naar haar eigenaar, die knikte – met nog steeds een bezorgde uitdrukking op haar gezicht -. De Vulpix begon langzaam stappen naar achter te zetten, iedere keer als haar poot het water raakte kwam er stoom. Ze hield haar adem in, waardoor alles in haar lichaam steeds warmer werd en vanbuiten ze dus gloeiend warm was. Er kwam stoom van haar vacht af; als teken dat het water op haar vacht opdroogde. En iedere keer als een nieuwe druppel weer durfde op haar te vallen werd deze gelijk gekookt en in stoom getransformeerd. Aan de rand van de water plas bleef de Vulpix staan, had nu droge voeten. Een Ice Punch zonder er een zichtbaar teken was gegeven. Ze had het of gedaan via de telepathie, of ze hadden het zo geoefend. Het water werd helemaal bevroren, een ijzige deken. Het grootste gevaar was al geweken; dat ze ergens vast zou komen te zitten. Door het laagje water dat er nog op kwam te liggen was het een spekglad geheel. Sakura fronste. ‘Ga naar het midden,’ was het enige wat ze zij. Zonder te aarzelen stapte de Vulpix op het ijs en gleed rustig naar het midden. Ze stak haar nagels in het ijs, zodat ze vast kwam te zitten. Wellicht zou Cynthia nu weer aanval uitvoeren; wetende dat de Vulpix zich niet goed kon voortbewegen op ijs. Ze wachtte een paar tellen af; tellen die aantoonde dat ze wellicht aan het wachten was. Cynthia de tijdgunnend een aanval uit te laten voeren. Ze zou wachten, wachten tot er een aanval zou komen, en dan zou ze pas wat doen. Shanoa had haar nagels vast genageld in het ijs, zodat ze niet van haar plek kwam en keurig in het midden bleef staan.

{ Sorry dat ik je niet veel te doen geef,
Maar als ik nu mijn aanval al doe; dan is de kans dat je hem ontwijk weer 100% ¬¬
En ik moet wel blijven proberen toch?...
En ik heb mijn eigen bronnen, maar toch bedankt (; }

Het werd Cynthia al snel duidelijk dat Sakura nog een plan had. Payback. Natuurlijk. Music had net iets te dichtbij gestaan, wat niet al te handig was geweest. Gelukkig wist Music haar arm voor zich te houden - wat een automatische reactie was - waardoor deze fysieke move geen voltreffer was, maar alsnog wat schade gaf. Gelukkig was Music sterk en kon ze wel wat aan, voor ze echt moe zou beginnen te worden. Music ging direct na deze aanval gelijk door met de rest. Ze bevroor de grond, waardoor er een spekgladde ijslaag op kwam. Zij had hierop geleerd te lopen - anders zou deze move wel heel dom zijn, namelijk - maar ze verwachtte niet dat Shanoa al te veel ervaring had op het spekgladde ijs. Ze zag hoe Shanoa zich in het midden vastgreep en bleef staan. Ze vuurde geen aanval af, deed niets. En aangezien Music absoluut niet van plan was dichtbij te komen en geraakt te worden door een fysieke move, vooral aangezien haar eigen moves vooral niet goed waren vanaf een kleine afstand.

Ze sloot haar ogen even, maar opende ze al snel weer. Ze mocht niet te lang twijfelen. Ze moest nu iets verzinnen. Shanoa leek niet aan te gaan vallen, dus was zij nogmaals aan de beurt. Als ze nu een snelle move deed, zou Shanoa moeten ontwijken, wat moeilijk kon gaan op dit ijs. Maar, als ze een onontwijkbare move deed, had Shanoa ook een probleem, behalve als ze een tegenaanval had die sterk genoeg was. Ze glimlachte, haar ogen gesloten. Music, begon ze kalm tegen haar Kirlia, Ik wil dat je je Magical Leaf combineert met je Swift. Eens zien hoe ze zich daaruit redt. Ze opende haar ogen weer kalmpjes, zonder ook maar een enkele emotie te tonen die haar kon verraden. Toen liet Music vanuit het niets de sterren verschijnen en vuurde ze ze af, wie al direct gevolgd werden door bladeren, gehuld in een prachtig laagje. Bladeren en sterren vlogen samen richting de Vulpix. Het waren beiden mooie aanvallen. Niet super krachtig - en de één niet echt effectief tegen een Vulpix - maar zwak waren ze niet en ze waren handig van veraf. Teleporteer en gebruik je Future Sight, beval ze haar Kirlia toen. Cynthia wist niet zeker of Sakura en Shanoa haar Kirlia konden zien. Misschien niet, door de sterren en bladeren. Maar, dat maakte niet uit. Haar Kirlia landde een paar meter aan de zijkant van Shanoa en glimlachte, maar liet geen tijd verloren gaan. Ze liet opnieuw die bal verschijnen en glimlachte, hopend dat Shanoa deze keer geraakt werd door de Future Sight, of door de andere combinatie. Hoe dan ook zou het fijn zijn als ze raakten, want Cynthia had het gevoel dat dit Contest niet goed af ging lopen voor haar, als het zo door zou gaan. En, ze had geen zin om te verliezen, al was dit haar eerste contest en was het voor Sakura de tweede keer dat ze in de finale stond. De vorige keer had Ayla gewonnen. En deze keer was het óf Cynthia, óf Sakura. Natuurlijk hoopte ze zelf op het eerste, maar.. Het was niet zo dat Sakura het niet verdiende.

Sorry voor de rotpost.. Had echt veel nodig om toch tot een redelijke lengte te komen. TT_TT

Het was haar gelukt de Kirlia een keer te raken. Geen voltreffer, maar ze had haar geraakt. Dit zorgde ervoor dat ze wel weer wat zelfvertrouwen hervond. ‘Goed gedaan Shanoa,’ fluisterde ze zachtjes, met een bescheiden glimlachje op haar gezicht. De Vulpix trok met haar oren, bedankte haar trainster voor het compliment. Maar ze wou haar blik nu gefocust houden op de Kirlia, wetende dat een volgende aanval op de loer lag. Sakura deelde deze gedachte met haar Vulpix, maar zelfs nu ze op het ijs stond… Ze deed niets. Ze hield haar mond, wachtte gewoon af. Shanoa trok haar nagels in, om ze vervolgens weer uit te klappen; wachtte af. Was ze gespannen? Haar gezichtuitdrukking verraadde hier niets van, eveneens als haar lichaamshouding. Op haar nagels na. Sakura haar mond vormde een perfecte ronde O bij het zien van de volgende aanval. Het ging niet zoals ze had gepland, maar dat had ze voor een deel ook al zien aankomen. Zonder ook maar iets te zeggen opende de Vulpix haar bek. Kleine vuurballetjes schoten eruit, snel. Ze raakten sommige sterren van de Swift aanval, maar dat wou ze niet. Ze wou de bladeren raken. Ze raakte sommige bladeren, deze vlogen in brand; de vonken ervan raakten de sterren in de buurt waardoor die kapot gingen. Uiteindelijk werd het hele geheel vernield, liet enkel wat afgebrande bladeren over en wat glitters van de sterren. Abrupt sloot de Vulpix haar bek weer, hield haar adem weer in. De Kirlia was weer verdwenen. Teleport. Het zat beiden dwars dat ze een vuuraanval had moeten gebruiken, hierdoor zou de kans nog kleiner worden dat de rest van hun plan zou slagen. Het enige wat ze nu konden doen was wachten.

De Vulpix keek over haar schouder naar Sakura, vragend. Het meisje staarde eventjes met haar groene ogen naar de Vulpix, waarna ze uiteindelijk maar knikte. Shanoa liet haar hoofd hangen, boorde haar nagels in het ijs en kneep haar ogen dicht. Haar haren gingen overeind staan en haar staarten bewogen wild heen en weer. De aanval die ze nu ging gebruiken vergde veel van haar kleine lichaampje. En Sakura vermeed meestal ook het gebruik ervan. Maar ze wou nou dat al het ijs weg was, als Music dan toevallig ook nog geraakt zou worden zou dan twee vliegen in een klap zijn. Sakura haar ogen werden groter, Music was er weer… Maar Shanoa was nog niet klaar. Een blauwe bol tussen haar witte handen. Dat betekende weer een Future Sight. Maar beiden waren nog niet klaar met het uitvoeren van hun aanval. Waarom leken de seconden nu zo lang als uren. Haar hart bonkte in haar keel. Ze wou gillen, haar Vulpix waarschuwen. Maar ze wist wel heel erg goed dat deze allang doorhad dat Music weer bij haar stond; een aanval op haar plande te vuren. Maar als ze eenmaal opgeladen zou zijn zou ze ook haar aanval uitkunnen voeren; en het duurde maar een seconde om die uit te voeren en af te ronden. Ineens verscheen er rook, daarna vuur. En toen een vlaag van warmte. Overheat. Het was waar dat de aanval iedere keer zwakker werd. Maar Shanoa haar kleine lichaam hinderde haar ervan om de kracht ervan te krijgen die hij de eerste keer zou moeten hebben. Maar alsnog was het bereik ervan enorm. Het ijs smolt, verdampte zelfs dicht in de buurt waar Shanoa de aanval had uitgevoerd. Maar het was maar de vraag of ze Music had geraakt, daarmee had kunnen verhinderen of ze geraakt zou worden door de Future Sight. Gespannen keek ze toe, terwijl ze zag hoe de rook weg trok; alles weer liet zien. Inclusief de Pokémon.

{ Als Cynthia al een slecht gevoel heeft,
Hoe moet Sakura zich dan wel niet voelen D: ? }

Cynthia haalde even een keer diep adem. Sakura en haar Vulpix - Shanoa - leken haar toch steeds opnieuw te kunnen amuseren en/of verbazen. Ze braken door de combinatie heen, die vooral had gediend als afleiding voor de move die erop volgde. De Future Sight. Cynthia vond die move geweldig als hij raakte. Het was een deuk in het zelfvertrouwen van je tegenstander, omdat die al wist dat zijn of haar Pokémon een flinke schade zou oplopen in de komende minuten, terwijl er niets tegen te doen was. Helaas lukte het ook deze keer niet om deze aanval te laten raken. Net toen Music de aanval had afgevuurd, leek Shanoa haar op te merken en vuurde ze een Overheat af. “Music!” riep Cynthia uit, maar ze vergat op te letten wat haar Kirlia deed. Ze vergat haar Kirlia te bevelen om haar Teleport te gebruiken. Ze vergat het. Haar moed zakte haar in haar schoenen en ze keek verslagen voor zich uit. Een Overheat was sterk. Natuurlijk zou het haar Kirlia nooit in één klap uitschakelen, maar.. Het zou zeker een heel, heel groot nadeel zijn als deze move geraakt had. Cynthia zag hoe haar Kirlia - Music - en Shanoa beiden werden omhuld door een mist door het smeltende ijs. Hierdoor wist ze niet wat er met haar Kirlia gebeurde en of ze iets kon doen om haar te helpen.

Toen viel het haar op. Vanaf haar plek, waar de mist tussen Music en de rest dus het dunst was, was een kleine, blauwe tint te zien. Natuurlijk! Music, dacht ze opgelucht en ze hoorde Music’s vertrouwde stem in haar hoofd. Snel. Dat was het enige woordje wat haar Kirlia liet horen en Cynthia liet haar gezichtsuitdrukking niet veranderen. Dan zou Sakura misschien iets doorhebben en dit was hun kans. Hun kans op een goede voltreffer. Doe je Shock Wave, glimlachte ze. Het duurde maar heel kort voor ze een gele bron van licht zag verschijnen, die direct naar voren schoot en richting een schaduw in de opklarende mist ging. Shanoa. Shock Wave was een onontwijkbare aanval. Bovendien leek deze vanuit het niets te komen door de donkere mist en rook, dus was de kans groot dat het zou raken. Althans, zo dacht Cynthia erover. Cynthia glimlachte toen de mist en rook opklaarden en ze keek naar het water op de grond, waar de naar beneden vallende regen in viel. Het kon altijd opnieuw bevroren worden, maar voor nu was dat nog niet nodig. Cynthia wist niet of Shanoa en Sakura de Protect hadden kunnen zien. Waarschijnlijk niet. Dan kwam het waarschijnlijk niet al te best over dat de Kirlia daar nu stond, met die glimlach op haar gezicht, klaar om dit gevecht voort te zetten tegen de Vulpix. Cynthia wist echter als geen ander dat Music wel degelijk een (klein) beetje schade opgelopen moest hebben van deze aanval, maar de protect had natuurlijk een groot deel geblokkeerd. Daar was de move tenslotte voor gemaakt. Ze was benieuwd wat Sakura nu zou doen. Hoe dit gevecht door zou gaan. Ze hoopte dat het een wending zou nemen, zodat ze nog een beetje kans had op winst. Ze slaakte een diepe zucht en snoof zacht, wachtend op de volgende actie.

Mist.
Dat was het enige wat er in haar beeld was. Ze wist dat het een aanval was die haar Pokémon had gebruikt die dit alles had veroorzaakt, maar ze was bezorgd. Ze wist niet hoe het met Shanoa ging, kon haar niet zien. Ze had Cynthia wel horen roepen, maar ze snapte het wel. Ze zou hetzelfde hebben gedaan. Ze zou het eigenlijk nu willen doen, wou Shanoa roepen en een reactie ontvangen. Maar het mocht niet. Het was haar aanval en ze mocht zich niet aanstellen. Maar haar handen die krampachtig waren gebald tot vuisten, haar bezorgde blik en haar ogen die boekdelen spraken gaven aan hoe ze zich voelde. ‘Shanoa,’ fluisterde ze onhoorbaar, een trillende stem zorgde ervoor dat de naam niet meer herkenbaar werd uitgesproken. ‘Shanoa?’ herhaalde ze de naam weer, nu harder. Hard genoeg zodat de Vulpix het zou kunnen horen. Ze was niet meer geconcentreerd op Cynthia, noch haar Kirlia. Ze wou haar eigen Pokémon zien, want die stond nu op de eerste plaats voor haar. De donkerrode staarten staken fel af tussen het wit en grijs van de mist. Haar ogen werden groter. Ze was oké… Maar de Vulpix stond gespannen, haar staarten fier de lucht in – bewegingsloos -. Dat was genoeg om Sakura te vertellen dat er iets speelde. Haar Vulpix had een soort zesde zintuig om aan te voelen dat er iets niet pluis was, zij daarin tegen… Zij was altijd te bezorgd over haar eigen Pokémon om dat door te hebben. Haar ogen schoten over het podium. Waar was Music? Nu drong het pas tot haar door dat het effect van de Overheat nadelig begon te werken voor haar. Ze kon haar eigen Pokémon nauwelijks zien, dus laat staan die van Cynthia.

Haar hand was nog steeds verkampt gebald tot een vuist, toonde aan hoe gefrustreerd ze was. Ze kon nog geen aanval laten uitvoeren, Shanoa moest nog herstellen van de aanval die ze had uitgevoerd. Toen zag ze het, de groene schim. Klein, maar ze spotte hem. Dat moest het groene gedeelte zijn van Music. Ze beet op haar lip. Cynthia had haar een aanval laten uitvoeren. En ze leek er helemaal geen moeite mee te hebben om hem te gebruiken; toonde aan dat de schade dus nihil had moeten zijn. Maar hoe? Overheat was Shanoa haar sterkste aanval. Onthutst staarde ze in het niets. Hoe… Toonde dit aan dat Shanoa haar niveau helemaal niet in de buurt kwam van dat van Music? Haar Vulpix voelde zich echter nog meer gefrustreerd. Haar sterkste aanval had niets uitkunnen halen. Haar oren lagen plat in haar nek, en haar nekharen stonden overeind. Sakura schudde haar hoofd, ze moest erbij blijven. Nu Shanoa zich zo voelde wist ze precies een aanval die al die negativiteit kon weghalen. ‘Dark Plusle.’ Het was de perfecte aanval nu. Ze konden Music niet zien, maar de kans dat ze haar met deze aanval was toch… Nou niet groot, maar het was de beste aanval die ze nu kon gebruiken.
De Vulpix sloot haar ogen en bereidde de aanval voor, focuste zich op al haar negatieve gedachtes. De gedachte aan het feit dat ze Music geen schade had kunnen geven met haar sterkste aanval nog wel. Maar toen, iets raakte haar aan. Een schok ging door haar lichaam, verlamde haar half. Ze zakte door een van haar voorpoten, een lichte pijn verspreidde zich door haar lichaampje. Shock Wave. Maar toch, ze hoefde niet te bewegen om haar volgende aanval te gebruiken. Ze klemde haar tanden op elkaar, duwde haar oogleden nog verder dicht. Een zwarte kring, beginnend bij de Vulpix, verspreidde zich over het veld. Trok al de mist met zich mee. Ze voerde de aanval uit. En krachtig ook; ze was al gefrustreerd over dat ze geen schade had kunnen geven, maar dat ze nu ook nog eens werd geparalyzd. Dit zorgde ervoor dat ze genoeg donkere gedachtes kon maken om de aanval krachtig te maken. Maar of ze de Kirlia ook zou raken was de vraag…

Het had gewerkt. Een glimlach kwam op Cynthia’s gezicht en ze haalde even opgelucht adem, ziend hoe de mist en de rook langzaam wegtrok. De Shock Wave had geraakt, dus had Shanoa opnieuw schade opgelopen. Ze zag hoe haar Kirlia zich ongemakkelijk begon te voelen toen de uitdrukking van de Vulpix veranderde. Kirlia was een emotie Pokémon. Emoties herkennen was makkelijker dan wat dan ook. En dit.. Dit maakte duidelijk dat de Vulpix iets van plan was. Toen een zwarte kring van de Vulpix af kwam, werden Cynthia’s ogen groot. Een Dark Pulse. Natuurlijk! Een super Effectieve move tegen een Pokémon als Music, die veel schade aan zou richten. Tijd om na te denken had ze niet, tijd om haar telepathie te gebruiken nog minder. “Psychic!” riep Cynthia uit. Psychic was een move die niets zou doen tegen een Dark Pokémon, maar dat betekende niet dat het niets zou doen tegen een Dark Move. De ogen van haar Kirlia werden blauw en ze kruiste haar armen. Toen ze ze opende, gingen twee lichtblauwe golven van energie op de Dark Pulse af en braken ze voor een deel doorheen, waardoor een lichtere golf hiervan de Kirlia raakte. Deze kneep haar ogen even dicht na geraakt te zijn, maar opende ze al snel weer. Ze schudde haar kop heen en weer. Als die Dark Pulse volop geraakt had, was het einde verhaal geweest. Maar, dat was het nog niet, al had ze hem niet helemaal kunnen blokkeren, tot haar spijt. Cynthia sloot haar ogen even, maar opende ze al snel weer. Oké, ze moesten het niveau wat opschroeven, wilden ze winnen. Of.. Kans maken om te winnen.

“Begin met je Dubbel Team,” zei Cynthia kalm en ze glimlachte licht. Haar Kirlia knikte, wetend wat ze moest doen. Ze spreidde haar armen en een cirkel van Kirlia’s ontstonden, die allemaal elkaars handen beet hadden. “Magical Leaf,” zei ze kalm. Gevolgd door je Psychic, vervolgde ze, deze keer zonder het hardop uit te spreken. Alle Kirlia’s deden hun handen boven hun hoofd en richtten hun handen vervolgens richting de Vulpix en lieten vele blaadjes van hun handen richting de Vulpix komen. Gelijk daarna kruisten ze hun armen, om ze vervolgens open te doen en blauwe energie golven achter de bladeren aan te laten gaan. Vlammen zouden de Magical Leafs breken als ze veel moeite zou doen om ze allemaal te raken. Om de Psychic ook te raken, zou ze met iets beters moeten komen. Cynthia haalde even diep adem, nadenkend over haar volgende actie. [i]Calm Mind,[i] besloot ze haar Kirlia te bevelen. Ze zag hoe alle Kirlia’s langzaamaan steeds rustiger werden en hun Special Attack en Special Defense lieten stijgen, zodat vanaf nu verschillende aanvallen sterker werden, terwijl de aanvallen die haar raakten juist minder uit zouden voeren. Cynthia keek even naar het water en het ijs. Best veel ijs was gesmolten en de regen was gestopt, maar er lag nog water op de grond. De Kirlia’s stonden op het ijs, maar Shanoa stond in het water. Haar elektrische moves zouden blijven werken, al zou er niet meer water op de grond bijkomen. Als ze het weer wilde bevriezen, zou ze dat snel moeten doen. Maar, nu had ze geen behoefte om dat te doen, dus misschien moest ze het voor nu nog maar even laten zoals het was.

Opnieuw kon haar aanval niet de volle schade toedienen omdat Cynthia haar weer te slim af was geweest. Maar wel wat. Maar Shanoa kennende frustreerde dat haar alleen nog maar meer; vooral omdat ze voelde dat het niet veel zou kosten om uitgeschakeld te worden nu. Maar beiden Pokémon begonnen al moe te worden. Maar ze waren nu al zover gekomen… En aan de uitdrukking op het gelaat van de Vulpix te zien zou ze alles doen om de kans op overwinnen te vergroten. Niet alleen omdat het leuk is om te winnen, maar ze wou haar trainster ook uit de put helpen. Haar zou het niet zoveel uitmaken of ze nou verloor of niet; ze was vrij sportief als het gevecht eenmaal was afgelopen. Maar Sakura… Misschien zou haar reactie nog heftiger worden als ze alweer verloor. De eerste keer had ze zich weten te herstellen, langzaam. En daarmee had ze ook gelijk Kero geholpen uit de put te komen. Dus nee. Ze deed het niet voor zichzelf, ze deed het voor haar trainster. Maar die deed het weer voor haar. Sakura wou winnen zodat ze Shanoa niet teleur zou stellen. Ze legde de fout altijd bij zichzelf, wat voor een gedeelte ook zo was. Maar ze konden beiden niet ontkennen dat ze zich nu ook aan het amuseren waren. Het was leuk om tegen Cynthia te vechten. Natuurlijk had ze er eerst tegenop gekeken omdat ze bang was, zoals gewoonlijk. Maar het leek nu wel alsof ze het ging redden… Voor zover ze het kon redden.

Het meisje knipperde een paar keer met haar groene ogen. Weer een Double Team. Ze beet op haar lip. Ze had die move zelf ook vaak gebruikt; bij Yuuki, aangezien die hem beheerste. Shanoa beheerste hem echter niet. Bij het horen van de volgende aanval besloot ze maar eens een combinatie uit te proberen. ‘Fire spin,’ sprak ze snel. De Vulpix aarzelde geen moment en opende haar bek, om er vervolgens een vlammen zee uit te laten komen in de richting van de lucht. Deze vormde een soort van draaikolk van vuur die zich om de Vulpix hulde en de bladeren verschroeide zodra ze in aanraking kwamen ermee. Maar de draaikolk bleef. Zelfs nadat al de bladeren weg geschroeid waren. ‘En gebruik nu je Dark Pulse!’ Weer kwam de zwarte kring, maar nu voerde hij vuur mee die achter hem aankwam. Sakura haar ogen werden groot. Een blauwe gloed kwam haar aanval tegemoet, maar was niet genoeg om hem helemaal te laten wegebben. Net zoals de blauwe gloed zelfs. De Vulpix werd licht getroffen door de aanval. Kneep haar ogen dicht en schudde wild haar hoofd. Sakura liet haar blik eventjes afdwalen naar de grond waar Shanoa op stond. Op haar plekje was het nu droog, omdat er zoveel warmte was geweest dat het water daar nu zelfs opgedroogd was. Maar om haar heen was nog water, en op de plaatsen waar de Kirlia’s stonden was nog ijs. Ze keek weer op. Had ze iets geraakt?

{ Oei oei... Heb het gevoel dat dit een flutpostje is D: }

Cynthia haalde even diep adem. Dit gevecht ging minder goed dan Ayla het had gedaan in haar gevecht tegen Sakura. Ayla had gewonnen, maar Cynthia kreeg langzaamaan steeds sterker het gevoel dat het voor haar anders af zou lopen, ondanks alles wat haar Kirlia kon. Dit betekende dus dat het vooral haar fout was als ze zouden verliezen. Ze balde haar vuist. Ze wilde niet verliezen, wilde haar eerste contest niet meteen verliezen. Niet nu ze al zo ver was gekomen. Ze zouden dit een waardig gevecht maken, zodat ze geen spijt konden hebben bij verlies. Als ze verloor, zou ze trainen en trainen, om het het volgende contest opnieuw te proberen. Won ze, dan zou ze zich weer even volledig richten op de Gyms en zou ze het volgende contest enkel toekijken. Dat leek haar het meest logische om te doen, dus deed ze het ook op deze manier. Ze glimlachte licht.

‘Fire Spin,’ waren de woorden die Sakura uitsprak. Dat was weer een voordeel voor Cynthia. Sakura moest de moves uitspreken, terwijl zij ze gewoon tegen Music kon zeggen doormiddel van de telepathische link tussen haar en haar Kirlia. Ze zag hoe de Vulpix een soort draaikolk van vuur liet ontstaan en deze gebruikte om de Magical Leaf en een deel van de Psychic af te weren. Ze vervolgde met een Dark Pulse, die als een ring van duisternis en vuur op de Kirlia’s af kwam. Cynthia glimlachte. Opnieuw die Dark Pulse, hè? Interessant. Maar, ze mocht zich niet vergissen in de kracht van haar Kirlia. “Shock Wave,” glimlachte Cynthia. Alle Kirlia’s glimlachten en deden een Shock wave, die door de Dark Pulse heen braken. Door de kracht van de aanvallen tegen elkaar, verplaatste de wind zich echter zo snel, dat alle Kirlia’s hun arm voor hun ogen moesten houden om geen water - wat van de grond kwam - in hun ogen te krijgen. Music teleporteerde zich op hetzelfde moment dat alle Kirlia’s verdwenen, waardoor het leek alsof zij ook verdween.

Ze landde echter een aantal meters achter Shanoa. Een glimlach sierde haar kop. Eerst Psychic, dan Shock Wave, maakte Cynthia haar Kirlia duidelijk en deze kruiste haar armen weer, om twee blauwe golven te laten gaan, gemaakt van energie. Direct hierna volgde de elektriciteit van de onontwijkbare move Shock Wave. Elektrische schokken gingen rond de Psychic, waardoor deze ook een elektrische lading ging bevatten. Nu je Fire Punch op het water, glimlachte ze. Haar Kirlia liet vuur om haar hand verschijnen en sloeg een keer met haar vuist in het water en ijs. Door de hitte ontstond er mist om haar heen en de kleine Kirlia zette een glimlach op haar gezicht. De mist bestond - zoals altijd - uit kleine waterdeeltjes. Logisch. Maar, dat was alleen maar handig voor haar. Ze had al een move in haar gedachten en zou deze uitvoeren. Ze was nu zo goed als onzichtbaar voor Shanoa en Sakura, dus was ze benieuwd hoe dit gevecht door zou gaan. Klaar? vroeg ze haar Kirlia. Deze glimlachte, ook al was dat voor haar trainster onzichtbaar. Cynthia haalde even diep adem en keek naar het gesmolten ijs op de grond, wat nu dus water geworden was. Ze snoof zacht.

De Kirlia’s waren weg. Godzijdank. Wel had haar aanval niet geraakt, wat jammer was. Had ze eens een combinatie gebruikt, werkte hij niet. Ach, ze moest niet blijven hangen bij dat moment. Want als ze dat deed zou ze sowieso verliezen. Voor een moment kwam er een vraag in haar hoofd op. Wat als ze alweer zou verliezen? Zou dat dan bewijzen dat contest toch niet haar ding waren? Zou het dan beter zijn om te stoppen ermee en de nederlagen te voorkomen. Want alleen maar verliezen zou niet leuk zijn. Ze had haar eerste contest verloren, was daardoor in een dipje gekomen. Toch besloot ze om weer mee te doen met het eerste beste contest dat eraan kwam. Ze deed het enkel en alleen om Kero zijn zelfvertrouwen terug te geven. Maar ze had niet nagedacht over het feit dat heet eigen zelfvertrouwen nog verder weg zou kunnen worden gehaald als ze alweer zou verliezen. Alweer in de finale. En nog maar te zwijgen over wat er met Shanoa zou gebeuren. Shanoa was de Pokémon die ze al het langste had, haar sterkste en trouwste. Ze vertrouwde altijd volledig op elkaar. Ze hadden zelfs samen een PokéEgg gevonden. Ze schudde haar hoofd. Ze moest nu niet aan dat soort dingen gaan denken. Maar misschien zou het toch beter te zijn om contests de rug toe te draaien als ze alweer zou verliezen; want dat zou dan wel een teken zijn, of niet?

Wacht… Er waren geen Kirlia’s meer. Dus de echte was ook weg. Paniek kwam om de hoek kijken. ‘Howl,’ prevelde ze. Ze zou deze – waarschijnlijk korte – tijd van rust gebruiken om een tactische zet uit te voeren. De Vulpix stak haar borst vooruit en liet een zuivere kreet horen terwijl ze haar hoofd in haar nek gooide. Haar aanvallen zouden hierdoor wat sterker worden, dus zou het toch wat meer schade doen dan voorheen. En omdat ze niet dacht dat ze nog een voltreffer zou krijgen zou dat van cruciaal belang zijn. Met een sierlijk sprongetje draaide Shanoa zich om, voelde zich al zichtbaar beter. Ze vond het altijd fijn als ze die move mocht gebruiken, kon ze eventjes al de zorgen van haar schouders afhuilen. Ze had al door dat de Kirlia achter haar stond, en ze had nog geen zin om gelijk een fysieke zet te gebruiken.
Aan haar houding te zien wisten zowel Sakura als haar Pokémon wat er ging komen. Een Confusion of een Psychic. Ja, ze lette wel degelijk op haar tegenstandster tijdens dit gevecht. ‘Ontwijk hem,’ was het enige wat ze zei. De Vulpix sprong omhoog, ontweek hierdoor de blauwe ring die op haar afkwam. Ze draaide zich elegant in de lucht, ging over de Kirlia heen en kwam keurig op haar vier poten neer achter Music. Nu pas merkte Sakura op dat de blauwe ring ook elektriciteit bevatte. Ze moest hem vast gecombineerd hebben met een Shock Wave. Maar daardoor moest het onontwijkbare gedeelte ervan af zijn geweken. Nu stond ze daar, vlak achter Music. Maar toch sloeg ze niet meteen toe, Music deed nog een andere aanval. Een Fire Punch op het water, hierdoor werd er mist gecreëerd. Waterdeeltjes in de lucht dus, zorgde ervoor dat haar Shock Wave aanval nog krachtiger zou worden. Mist kan je wegblazen. En dat gingen ze ook doen. ‘Ominous Wind,’ beval Sakura. De in mist verhulde Vulpix stond nog steeds op haar plek, achter Music. Ze zwaaide met haar staarten, waarna ze zich met grote kracht omdraaide; haar staarten donker opgloeiend. Een donkere windvlaag was het gevolg, deze blies alle mist weg en zorgde ervoor dat de Pokémon weer bloot werden voor het oog. Het was haar doel niet geweest om Music ook te raken; maar ze stond voorheen vlak achter haar… dus er bestond wel een kans.

Geboeid aanschouwde Ayla het gevecht. Het was zeker een spannende strijd, nog nooit had ze twee Pokémon zo gelijk op zien gaan. Het was zelf zo spannend, dat toen het eindsignaal klonk, ze opschrok uit haar stoel. Nanook liet hierdoor zijn milkshake vallen, maar gelukkig had hij die al tot de laatste druppel leeggedronken. Was de tijd nu al voorbij? Beide ogen schoten naar de jury, maar die leek nog druk bezig te zijn met overleggen. Er werd een korte pauze ingelast, een pauze waarin waarschijnlijk werd besloten wie de winnaar van de finale zou worden. Wat moest dat zenuwslopend zijn, helemaal voor Sakura en Cyntia. Nanook werd zenuwachtig, wilde hoogstwaarschijnlijk naar Music rennen om te laten blijken dat hij vond dat ze het geweldig gedaan had, maar Ayla hield hem op zijn plek.

De keuze was gemaakt en Bianca kwam sierlijk het podium op.Ze haalde diep adem, waarna ze begon te spreken. 'Heel erg bedankt voor deze geweldige ronde Cynthia en Sakura. Ik weet zeker dat het publiek en de jury genoten heeft van de optredens en het finalegevecht, ik in ieder geval wel. Helaas is het nu alweer ten einde gekomen en moet ik bekend maken wie er heeft gewonnen. Het was een zeer moeilijke keuze, maar uiteindelijk hebben we een winnaar kunnen opschrijven.' Opnieuw haalde ze diep adem, spanning welde op in het publiek. 'Van harte gefeliciteerd; Sakura!' Iedereen begon te klappen en te juichen, inclusief de jury. Ze kwamen omhoog vanuit hun stoel en één van hun liep op Sakura en haar Vulpix af. Hij feliciteerde haar, gaf haar een hand en prees haar goede optreden. Ook deed hij hetzelfde bij Cynthia en Music, en liep hij met Sakura en Shanoa naar het midden van het podium, waar hij haar het lintje overhandigde. Weer begon het hele publiek te klappen, en Ayla klapte mee. Ze vond het jammer voor Cynthia dat die niet had gewonnen, maar was het er mee eens dat Sakura het verdiend had. Het was een geweldige finale geweest, eentje die niet snel vergeten zou worden.