Met mijn nieuwe pokémon

Ze zat op een Lapras die op een rustig tempo tegen de stroom in door Lough River ging. Boven haar, in de lucht doorkliefde een Aerodactyl de wolken terwijl deze haar volgde. Na de overnachting in het Pokémoncenter was haar nieuwe Pokémon topfit en klaar om kennis met haar te maken. Ze had hem de dag hiervoor gevangen met behulp van Cynthia. In dat gevecht was hij behoorlijk gewond geraakt maar Zuster Joy was goed met Pokémon en ze had hem er snel bovenop geholpen. Haar blik ging langs de oever op zoek naar een goede plek om te trainen. Een open plek, omgeven door bessenstruiken. De takken hingen krom onder het gewicht van de rijpe bessen. "Melody, daar" ze wees een eindje stroomopwaard naar de plek die ze gezien had. De Lapras maakte een mooi helder geluid en begon zich richting de plek te begeven. De Aerodactyl kreeg het snel door en landde nog voor Raven en Melody er waren op de open plek. De open plek lag langs een kleine inham van de rivier. In de inham was geen strooming meer. Raven sprong van deLapras af op het kleine rotsstrandje en liet Melody in het water. Sinder - de Aerodactyl - wachtte haar al op. Raven klom omhoog langs de rotsen naar de open plek. Het was niet ver klimmen en je kon er eigelijk vanaf de Rivier heel makkelijk komen. Raven keek even rond, een mooie plek om met haar nieuwe Pokémon te trainen. Ze gooide een Pokéball op die van van haar riem gehaald had en er verscheen een Ariados "Venray" zei ze om de Pokémon duidelijk te maken dat dat zijn naam was. De Ariados keek haar even aan, vervolgens keek hij naar de bessen en voor Raven iets kon doen was Venray al van de bessen aan het eten. "Venray!" herhaalde ze, nu harder. Met een bes hals in zijn mond keek de Ariados om. Hij keek heel betrapt en een kwijldraadje kwam uit zijn mondhoek. Raven kon zich niet inhouden en barstte in lachen uit "Je bent wel echt de schatigste Ariados die ik ooit heb gezien!" grinnikte ze. Zodra Venray doorhad dat Raven niets zei over stoppen met eten draaide hij zich terug en begon verder te eten. Raven schudde zuchtend haar hoofd. Dit kon nog wel eens moeilijk worden...

Het was inmiddels een dag geleden dat Quinten uit Lough Town was vertrokken. In die tijd had hij de Lough River gevolgd, in de hoop dat hij ergens in de buurt van Chimber Town zou uitkomen, want daar moest – als hij het goed had gehoord – de eerste gymleider zijn te vinden. Gelukkig had hij geen haast om de eerste gym te betreden (ze zagen hem al aankomen, met z’n caterpie van level 5!), dus nam hij onderweg lange rustpauzes, waarin hij en Lille aten van de wilde bramen die langs hun pad groeiden.
Ze hadden net zo’n rustpauze achter de rug, toen Quintens aandacht werd getrokken door een vreemd geluid (nou moet er wel even bij gezegd worden, dat zo’n beetje elk geluid dat een pokémon maakt nog vreemd is voor Quinten). Nieuwsgierig liep hij een eindje verder, tot zijn weg versperd werd door een aantal dicht opeen gegroeide struiken van zijn lengte. Pas toen hij op zijn tenen ging staan, kon hij er overheen kijken.

Een golf van verrassing ging door hem heen, toen hij de vreemde pokémon aan de andere kant van de struik zag. Slechts één van de drie pokémon die hij zag, kwam hem bekend voor. Het was de grote, rode spin. Ariados werd hij genoemd, wist Quinten.
De kleine jongen keek even naar Lille, die via zijn slobberige broek omhoog begon te kruipen, en besloot toen om naar de pokémon toe te gaan. Zonder nog enig moment van twijfel wrong hij zich door de bosjes heen – waarbij hij wel uitkeek dat de Caterpie niet van hem afgeslagen werd. Na een korte worsteling door de natuur, kwam hij op de open plek uit. Even knipperde hij met zijn ogen, want er was meer te zien dan hij van achter de struiken had kunnen zien. Zo was er ook… een mens. Quinten rilde en keek het meisje wantrouwig aan. Hij hield niet van mensen. Maar de pokémon die bij haar waren, leken haar te vertrouwen. Ze zou dus waarschijnlijk niet gevaarlijk zijn.
Quinten streelde even met een vinger langs de rode hoorn van Lille en stapte toen op één van de pokémon af. De Aerodactyl – al wist hij toen nog niet dat zo’n soort pokémon zo genoemd werd. ‘Hallo, pokémon,’ zei hij, duidelijk onder de indruk van de omvang van het wezen. ‘Ik heb nog nooit een pokémon zoals jij gezien. Hoe heet je?’ Quinten had nou eenmaal de gewoonte om tegen pokémon te praten, ook al praatten deze niet terug. Hij sprak daarentegen maar zelden tegen mensen, wat ook de reden was dat hij het meisje niet begroette.

Geritsel in de struiken maakte dat ze de kant op keek waar de jongen de struiken uit kwam. Ze keek wat verbaasd toen deze haar zo'n beetje negeerde. Sinder stapte achteruit en brulde oorverdovend. Hij vertrouwde werkelijk niemand - behalve haar - zelfs niet als het kinderen waren. "Zijn naam is Sinder, hij is een Aerodactyl" Sinder snoof en keek van Raven naar het jongetje. Venray kwam nog knabbelend op een bes aanlopen en liep zonder pardon tegen Raven op waarna hij op haar schouder en arm ging zitten. Raven glimlachte "zo te zien zijn we vrienden" zei ze tegen de Ariados. Venray slikte de bes door en keek naar de Caterpi die de jongen bij zich had. Raven hoopte dat hij genoeg gegeten had en niet de Caterpi zou willen verschalken. Was dat kind niet wat jong om Trainer te zijn? Ach, je kon niet jong genoeg beginnen, of wel? De Caterpi zag er gezond uit dus het leek haar in orde. De slobberige kleding rond het lichaam van het jochi maakte hem een soort van schattig, en dat dacht ze niet vaak bij mensen. Melody hief haar kop zodat deze te zien was vanaf de kant. De kant was er ooit ingestort en had een kleine baai doen ontstaan. De Lapras zwom rond in deze baai. Ze besloot haar Pokémon maar voor te stellen aangezien het jongetje geïntereseerd leek in de Pokémon "Dit hier is Venray en dat is Melody, mijn naam is Raven" zei ze vriendelijk. Zelf ging ze ook liever om met Pokémon, die verraden je in ieder geval niet! Ze legde een hand op Venray's kop en streelde de kleine scherpe horen. Venray maakte wat vreemde pruttelende geluidjes en ging op haar hoofd zitten.

Tot grote schrik van Quinten, leek de grote pokémon zijn begroeting niet erg op prijs te stellen. De Aerodactyl stapte brullend achteruit. Quinten zelf deinsde ook achteruit, terwijl hij Lille stevig tegen zich aanklemde. Hij wilde niet het risico lopen dat de pokémon zijn lieve Caterpie zou aanvallen.
'Zijn naam is Sinder,' klonk het opeens vanuit de richting waar het mensenmeisje stond. Quinten draaide zijn hoofd onzeker van de Aerodactyl weg en nam het meisje in zich op. Ze zag er niet gevaarlijk uit, maar met mensen wist je maar nooit... ze waren verraderlijk.
Toen hij echter zag hoe de Ariados op haar schouder klom en er een soort vriendschappelijk contact tussen de twee wezens ontstond, ontdooide Quintens hart enigszins. Ze leek aardig te zijn tegen pokémon, dan kon ze niet al te slecht zijn. Alle mensen die hij had gekend, waren heel anders tegen pokémon geweest. Zij hadden alle pokémon altijd behandeld alsof het levenloze schepsels waren.

Even viel er een stilte, waarin Quinten ongemakkelijk naar de Aerodactyl keek. Hij wist niet welke van zijn gevoelens de overhand had; de immense bewondering voor de pokémon of zijn vreselijke angst. Zijn aandacht werd echter van Sinder afgeleid, toen het meisje weer begon te praten. Ze stelde de Ariados en de Lapras aan hem voor en vertelde vervolgens haar eigen naam.
Quinten knikte en keek toen zwijgend toe hoe Venray op het hoofd van Raven ging zitten. Toen besloot hij dat het nu ook wel zo sociaal was om zichzelf en zijn pokémon ook even voor te stellen. 'Ik heet Quinten,' zei hij daarom. 'En dit hier is Lille.' Even zweeg hij, terwijl hij zich afvroeg hoe hij nu verder moest gaan. Hij had niet zoveel ervaring in praten met mensen. 'Hoe kom je aan al die mooie pokémon? Ik heb ze nog nooit eerder gezien!'

OOC; Ik hoop dat je er iets mee kan in je volgende post, ik was een beetje inspiratieloos (A)

(ik improviseer wel wat)

De jongen leek niet erg spraakzaam en hij sprak met onzekerheid. "Aangenaam, Quinten en Lille" zei ze vriendelijk. Ze mocht het jochie wel, hij had gevoel voor Pokémon. Raven wist dat haar Pokémon niet erg bekend waren, behalve Venray's soort dan. Daarom verbaasde de vraag haar niet. Ze glimlachte "Melody ken ik al erg lang, toen ik ongeveer zo oud was als jij leerde ik haar kennen en we werden vriendinnen. Sinder kwam ik op mijn tocht hierheen tegen, hij was gewond en was al zijn vertrouwen in mensen kwijt. Ook hij wou met me mee toen hij eemaal genezen was. En Venray..." ze wierp even een blik omhoog maar zag de Ariados niet "Hem heb ik gisteren gevangen, in Summer Green: Een bos hier in Utah" Ze had in haar nog niet zo lange reis al heel wat meegemaakt en ze had van vele ervaringen geleerd. Melody maakte haar geluid toen de jongen zei dat Raven mooie Pokémon had. Ze was weer gewoon aan het rondzwemmen en waterplanten aan het eten. Sinder hield de jongen nog steeds scherp in de gaten, hij was al wat verzacht omdat de het nog maar een kind was en er ongevaarlijk uitzag maar hij onderschatte niemand. Raven liep naar Sinder toe en ging tussen hem en de jongen staan, met een hand tegen zijn massieve borstkas. Ze voelde zijn ademhaling onder haar vingers en voelde meteen dat deze niet gelijkmatog was: hij was nog niet rustig onder de aanwezigheid van de jongen. Om hem en Quinten wat gerust te stellen begon ze maar weer te praten "En jij? Ben je niet wat jong om alleen op reis te zijn?" vroeg ze. De Caterpi - Lille - was zeker schattig en behoorlijk in staat zich te verdedigen met zijn allesinspinnende draden. Deze haalden niet veel uit op een Ariados of Spinerak omdat deze Pokémon handig waren met draad. Grote Pokémon konden het vaak kapot maken. Geheel veilig was het dus niet om alleen met een Caterpi te reizen maar ach: Wanneer was je wel veilig?

Het meisje vond het blijkbaar "Aangenaam" om hem te ontmoeten, voor zover dat enige betekenis had. Op zijn jonge leeftijd, wist de tienjarige Quinten al lang dat mensen niet te vertrouwen waren. Ze gooiden met woorden alsof het geen vernietigende wapens konden zijn.
Quinten reageerde niet op de woorden van Raven, maar dat hoefde ook niet; ze begon te vertellen hoe ze aan haar pokémon was gekomen. Zo werd het Quinten duidelijk dat de Ariados als laatste in het team terecht was gekomen.
'Het zijn erg mooie pokémon,' zei Quinten zachtjes, al was de bewondering duidelijk in zijn stem te horen. Ook kon je een klein beetje angst onderscheiden, want de kleine jongen merkte dat Sinder hem nauwlettend in de gaten hield, alsof hij elk moment kon aanvallen.
Blijkbaar had Raven dit ook door, want ze liep naar de Aerodactyl toe en ging tussen hen in staan.

"En jij? Ben je niet wat jong om alleen op reis te zijn?" vroeg Raven toen, als om een ongemakkelijke stilte te voorkomen. Quinten keek het meisje verontwaardigd aan. Te jong? Hij liep al tien jaar rond?! Was dat nog niet genoeg om levenservaring op te doen?
'Nee, ik vind van niet,' antwoordde hij daarom. 'Maar ik had ook niet echt een andere keuze, vind ik. Als ik thuis was gebleven, had ik Lille waarschijnlijk niet mogen houden. Of ze had een vreselijk leven gekregen. Mijn... ouders...' - het was altijd vreemd om zijn ouders als zijn ouders te zien, omdat hij ze niet eens aardig vond - '... houden niet van pokémon. Ze zien ze als een soort slaafjes. Ik hou wel van pokémon, daarom heb ik Lille ook gered uit de sneeuw. Ze was doodgevroren als ik haar niet had gevonden.' Hij knuffelde de Caterpie, om duidelijk te maken dat hij veel van de pokémon hield, hoe zwak ze dan ook kon zijn.
'Het is alleen wel lastig om rond te reizen,' besloot Quinten zijn antwoord. 'Want het is zo moeilijk om aan eten te komen en zo...' Hij verzweeg dat hij dit meestal gewoon stal, want zoiets moest je altijd geheim houden. 'Hoe doe jij dat eigenlijk? Hoe kom jij aan geld voor eten?'

Ze kreeg een beetje medeleiden met het jochie, hoe konden mensen nou niet van Pokémon houden? Ze waren veel betrouwbaarder en bovendien de mooiste wezens op hun aarde - vond ze -. Quinten hield veel van zijn Caterpi, dat was duidelijk. Ze hoorde aan hoe hij vertelde dat hij het moeilijk vond om aan eten te komen. Toen vroeg hij haar hoe zij aan eten en geld kwam. Ze beet op haar lip "Ik... Ik heb een erfenis" zei ze. Haar ouders waren gestorven vanwege hun eigenweisheid. Ze hadden meer kosbare bezittingen gehad dan ze wist. Hierdoor had ze voorlopig genoeg geld voor eten en nieuwe kleding als het nodig was. "Je hebt een goed iets gedaan, ik weet zeker dat je een goed hart hebt" zei ze vriendelijk. hij leek haar niet helemaal te geloven, ze vond het niet erg. Het was logish als je zulke ouders had. Ze haalde haar rugzak van haar rug en haalde er een paket uit. Voorzichtig wikkelde ze haar slaapzak van het ei en propte hem toen terug in haar tas. "Als je honger hebt kun je gerust van die bessen eten" zei ze terwijl ze ging zitten en het ei begon op te poetsen. Ze besteedde veel tijd aan het ei en was erg benieuwd wat eruit zou komen. Hopelijk was het een gezonde Pokémon, ze deed er zo haar best voor. Sinder was ook gaan liggen maar trok zijn blik niet los van Raven of de jongen met zijn Caterpi. Venray keek toe hoe Raven bezig was en kroop na een tijdje van haar hoofd om naast haar in het gras te gaan liggen. Raven glimlachte terwijl ze zich bezig hield met het ei.

Het meisje vertelde met een enigszins ongelukkige uitdrukking dat ze een erfenis had gekregen. Ze vertelde er echter niet bij van wie die erfenis dan wel niet was. Naar Quinten's mening schakelde ze erg snel over naar een ander onderwerp. Ze zei dat hij iets heel goeds had gedaan en Quinten kon een trotse glimlach niet onderdrukken, al was er onder die glimlach nog een zweem van wantrouwen te zien. Hij kende het als mensen complimentjes gingen geven, dan gingen ze je meestal om gunsten vragen. Voor wat, hoort wat, zeiden ze dan altijd met zo'n zelfvoldane uitdrukking op hun gezicht.
Quinten bleef wantrouwig kijken terwijl Raven een pakje uit haar rugzak haalde, dat haar slaapzak bleek te zijn. Ze wikkelde haar slaapzak los en onthulde daarmee een groot, ovaal ei. Het ei hield ze vast, terwijl ze de slaapzak weer in haar tas terug duwde.
'Als je honger hebt, kun je gerust van die bessen eten,' zei ze, waarna ze ging zitten. Quinten wierp een onzekere blik op de bessen, maar besloot ze maar niet aan te raken. Sinder de aerodactyl hield hem veel te nauwlettend in de gaten, alsof hij hem zou aanvallen wanneer hij de bessen ook maar zou aanraken.
Quinten merkte dat zijn Caterpie zich vreselijk ongemakkelijk voelde bij al deze grote pokémon en het nog onbekende meisje. Quinten zelf moest toegeven dat hij ook liever wegging. Tot nu toe was Raven dan nog wel niet gemeen geweest, maar dat kon nooit lang meer duren. Elk mens was gemeen. Hij moest hier maar snel weggaan, voordat ook dit meisje gemeen begon te worden.

'Nou, eh, ik moet verder lopen. Naar het eerstvolgende dorp,' zei Quinten, onzeker. Zijn blik ging onwillekeurig naar de bessen, maar dwong zichzelf om er niet naar te kijken, hoeveel honger hij ook had. 'En ik moet nog wat trainen met Lille. Ik wil namelijk de eerste gym gaan verslaan, want dat is goed voor de band tussen Lille en mij.' Tenminste, dat had hij eens gehoord. 'Nou, eh, doei dan.' Met die laatste woorden klemde Quinten zijn Caterpie in zijn armen en rende snel weer terug naar de bosjes aan de andere kant van de open plek. Onderweg griste hij nog snel een paar besjes mee en toen verdween hij tussen al het groen. Hij versnelde zijn pas en stopte niet met rennen voordat hij - vele meters bij de open plek vandaan - over zijn eigen voeten struikelde. Zachtjes hijgend van de inspanning vroeg hij zich af of hij ooit van zijn angst voor mensen af zou kunnen komen.

Het jochie leek bang van haar te worden en ze wist bijna zeker dat dit door Sinder kwam. Vroeg of laat zou de kleine jongen vluchten. Zijn woorden maakte haar vermoedens duidelijk. "Oh... Oké, tot weerziens" zei ze waarna Quinten zei dat hij nog met Lille wou trainen. "Vast een smoes" dacht ze onwillekeurig. De eerste Gym. Hij zou nog veel moeten trainen wou hij dat berijken, ze zei er niets over. "Dahag" zei ze toen hij zich uit de voeten maakte. Ze zuchtte en keek naar Sinder op "Je zag dat hij bang was nietwaar?" haar stem klonk wat boos, ze snoof en gooide haar humeur om "Ik weet dat je me wilt beschermen maar ik kan heus voor mezelf zorgen Sinder" zei ze met haar blik strak op het ei in haar schoot dat ze aan het poetsen was. Sinder bromde wat en wendde zijn blik af. Hij gaf niet graag toe aan de waarheid die hem niet aanstond. Raven zuchtte en richtte haar blik op Venray die vredig lag te slapen en daarbij belletjes bij zijn mond liet ontstaan. Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Plots voelde ze iets in haar rug. Toen ze zich omdraaide zag ze de kop van Melody en haar mooie blauwe ogen die haar bezorgd aankeken. "Het is goed Melody" ze streelde haar snuit even en liet haar het ei zien. "Wat denk jij dat het word?" melody maakte een zuiver geluid en Raven lachte "Dat hoop ik ook" antwoordde ze zonder enig vemoedden naar wat de Lapras haar gezegd had. Ze wikkelde het ei in en deed het in haar rugzak. Haar enig meselijk gezelschap was er net vandoor gegaan, ze gaf zichzelf meer de schult dan Sinder maar wist niet waarom./ Misschien kwamen er meer mensen langs met wie ze het beter zou kunnen vinden...