Aankomst

Ik zette mijn eerste stappen in Utah en haalde een keer diep adem. Het geluid van de zacht stromende rivier bracht mij tot rust terwijl ik uitkeek over dit prachtige gebied. Ik had mijn gele ei in mijn handen, terwijl ik het zoals altijd zacht heen en weer wiegde, zonder dit door te hebben. Het ei kleurde heel even wit, maar had al snel zijn oude kleur weer terug. Het zou snel uitkomen, wist ik. En, het eerste wat het zou zien was dit: De roodgekleurde lucht, de zonsondergang, het zacht stromende water waar je wat Water-Pokémon in kon zien. Ik haalde een keer diep adem voor ik mezelf voorzichtig op mijn knieën liet zakken en twee balls van mijn riem af klikte met mijn ene hand, terwijl ik met de ander het ei voorzichtig vast bleef houden. Ik klikte de twee balls open en een Chikorita en een Pidgey landden op de grond. “Dit, mijn vrienden,” begon ik zacht, “dit is Utah.” Ik gebaarde met mijn hand naar het prachtige uitzicht en haalde een keer diep adem.

De twee Pokémon keken even om zich heen. Dus, dit was Utah. De Chikorita, genaamd Irmani, liep op het meisje, Miley, af en liet haar kop even langs haar arm gaan en grijnsde licht. Het groene blad op haar kop ging zacht heen en weer toen een briesje langs vloog en ze richtte haar blik op de Pidgey, Destiny. Vervolgens keek ze naar het Pokémon ei dat Miley vast had. Ze had al verteld wat er uit zou komen; een jonge Pichu. Het zou een hyper wezen zijn wat haar, Irmani, waarschijnlijk dood zou irriteren, maar dat maakte haar niet uit. Ze zouden teamgenoten zijn. Hoe irritant het kleintje ook zou zijn, ze zou haar beschermen. En, niet alleen omdat Miley dit wilde. Ze wilde het zelf ook. Ze slaakte even een diepe zucht en keek naar het ei. Wanneer zou het uitkomen? Ze hoopte snel.. Dan zouden ze ervoor zorgen dat de kleine Pichu snel manieren leerde, zodat zij er geen last van zou hebben. Ze grinnikte even en keek toen naar Destiny, die vrolijk rondjes door de lucht vloog.

~Rotpost.~

Zoë legde haar schoudertas op de kant van de rivier neer en stak haar voeten in het water. Ze rilde even, maar toen ze gewend was, was het heerlijk. Zoë zuchtte lichjes, ze had al een tijdje gelopen en het was heerlijk om haar voeten zo in het koude water af te laten koelen. De zon scheen en het was heerlijk weer. Zoë hoorde een paar Starly's overvliegen en keek omhoog. Het leek haar best leuk om te kunnen vliegen. De Starly's verdwenen uit het zicht en Zoë keek weer naar het water. Ze bewoog even met haar voeten heen en weer en keek naar het golvende water. Waarschijnlijk had ze alle Water-Pokémon in de buurt afgeschrikt, maar de meesten waren toch best schuw en waren al weg als je gewoon langs het water liep. Toen keek ze even om zich heen en zag een meisje lopen. Zoë fronste en keek nog eens goed, ja, ze had echt een ei in haar armen. Niet lang daarna ging ze op haar knieën zitten en haalde twee Pokémon uit hun Pokéball. Voor zover Zoë het kon zien waren het een Chikorita en een Pidgey. Zoë glimlachte en staarde weer naar het water. Ze wilde ook graag een Pokémon, maar ze moest nog even wachten. Als ze geduld zou hebben zou ze waarschijnlijk haar partnerPokémon wel tegenkomen. Ze moest ook nog beslissen wat ze wilde worden, wat haar doel was. Ze zuchtte even, want dat vond ze een van de moeilijkste dingen die er waren; kiezen. Maar gelukkig had ze van een jongen, genaamd Ash, goede raad gekregen; als ze een Pokémon had kon ze daar waarschijnlijk mee beslissen wat ze zou worden. Ze wist niet hoe het zou gaan, en hoe ze dat moes doen, maar dat kwam dan vast wel. Zoë keek nog even naar het meisje, ze zat nog steeds op haar knieën bij haar Chikorita en Pidgey. Zoë dacht dat ze met ze aan het praten was. Ze had het meisje nog nooit eerder gezien, wat eigenlijk ook niet zo gek was omdat ze er zelf nog maar net was. Ze glimlachte nog eens en stond op, haalde een klein handdoekje uit haar schoudertas en droogde haar voeten af. Daarna deed ze haar schoenen weer aan en was bijna klaar om te gaan, maar ze keek eerst nog eens naar het meisje. Ze zag er aardig uit en zo te zien had ze ook lieve Pokémon. Toen realiseerde Zoë zich dat het meisje haar misschien al láng had opgemerkt en het erg raar vond dat ze haar telkens bekeek, alsof ze aan het spoineren was. Dat was helemaal niet waar, dus Zoë wendde snel haar blik van het meisje af. Snel bukte Zoë en pakte haar schoudertas.

- Vaag bericht :S -

Zacht ging het meisje, Miley, met haar hand over de kop van haar Chikorita. Ze zette een lichte grijns op haar gezicht terwijl ze haar aan keek. Ze voelde de warmte van het ei op haar schoot en klemde haar linkerarm er extra stevig omheen toen ze het voelde bewegen. Opnieuw gloeide het ei wit. Langer dan de vorige keer, maar opnieuw kreeg het zijn eigen kleur weer terug. Ze slaakte een diepe zucht en sloeg haar rechterarm ook weer om het ei heen. Toen ze plots haar Pidgey, Destiny, ergens naar zag kijken en een kreetje hoorde slaken, richtte ze haar blik op de plek waar deze naar gekeken had. Ze zag een meisje. Net toen zij naar haar keek, keek deze weg. Ze hief haar wenkbrauwen op en haalde even diep adem. Ze wilde het meisje aanspreken, tot ze het ei opnieuw voelde bewegen, en het opnieuw begon te gloeien. Deze keer bleef het gloeien, langer dan eerst. Miley liet het ei voorzichtig los en zette het voor zich neer op de grond. Het ei stopte even met gloeien en ze wilde het weer pakken, teleurgesteld. Maar, toen begon het opnieuw te gloeien. Deze keer veranderde de vorm van het ei en was er een kleine Pichu zichtbaar. De Pichu zat met gesloten ogen en opgevouwen knietjes, haar armen daaromheen geslagen, en haar oren naar beneden. Haar oren veerden langzaam omhoog, waarna ze haar grote ogen voorzichtig opende. ‘Pi.. Pichaah!’ riep de kleine Pichu uit. Miley pakte de kleine Pichu onder haar armpjes beet en zette haar voorzichtig op haar schoot. “Hallo daar,” zei ze zacht. De Pichu zou haar niet verstaan, zou geen idee hebben wat ze zei. Maar, dat maakte niet uit. Miley wist dat haar stem de kleine Pichu gerust kon stellen. Als het goed was zou de Pichu haar namelijk als haar moeder zien, en de stem van de moeder stelde de kinderen gerust. Miley wiegde het kleintje voorzichtig heen en weer en zag hoe Destiny op de grond landde en met haar vleugels klapperde. Irmani keek fronsend naar het kleintje, niet precies wetend hoe ze zou moeten reageren. Miley was, door haar kleine Pichu, alweer vergeten dat er een ander meisje was. “Ik heb een naam voor je,” zei ze zacht tegen de Pichu, “Secret.”

Zoë voelde dat het meisje naar haar keek, en keek snel weg. Ze hoorde het meisje zuchtten en keek daarom nog eens naar haar. Haar ei was wit aan het gloeien. Het zou gaan uitkomen! Ze glimlachte en was blij voor het meisje, omdat ze daar waarschijnlijk lang op had gewacht. Ze hoorde een Pichu, dus het zal wel een Pichu-ei zijn geweest. 'Wat schattig, een Pichu' dacht Zoë. Ze was erg verlegen, maar iets in het meisje boeide haar. Misschien omdat ze zo aardig leek, of om een andere reden die Zoë niet wist. Ze haalde diep adem en sloot even haar ogen. Daarna liep ze naar het bruggetje een eindje verderop, omdat het meisje aan de andere kant van de rivier zat. Ze liep rustig naar het meisje en haar Pokémon toe, ze wilde niet dat ze schrokken. "Hoi" zei Zoë een beetje zacht. Ze knielde tegenover het meisje neer, omdat dat haar beter leek, waarom wist ze niet precies. De Pidgey van het meisje keek haar aan en ook de Chikorita had haar nu opgemerkt. Zoë glimlachte naar ze, om te laten zien dat ze het goed bedoelde. "Sorry dat ik je stoor vlak nadat je ei is uitgekomen" zei Zoë verlegen, "maar ik wilde je even feliciteren". Zoë wist niet zo goed wat ze nu moest zeggen, dus was ze maar even stil. Ze hoopte dat het meisje haar felicitatie niet vervelend vond.

Miley ging nog altijd zacht met haar hand over de kop van de Pichu, genaamd Secret. Haar Chikorita, Irmani, kwam langzaam met haar neusje dichterbij en snuffelde even aan de Pichu. Deze stak haar handen uit en pakte het blad op haar hoofd beet. Irmani liet het blad zacht heen en weer gaan en de Pichu begon te lachen. Miley grijnsde. Ze had verwacht dat Irmani geïrriteerd zou doen tegen het kleintje, maar het tegendeel leek bewezen te zijn. Toen kwam er een meisje aan, die voor haar neerknielde. ‘Hoi,’ zei het meisje. Miley keek op en merkte dat het het meisje was dat ze eerder gezien had. “Hallo,” zei ze vriendelijk. ‘Sorry dat ik je stoor vlak nadat je ei is uitgekomen, maar ik wilde je even feliciteren,’ zei ze toen. Miley grijnsde. “Geeft niks, en bedankt,” zei ze kalm. Ze zette de kleine Pichu even op de grond neer. Ze zag hoe de kleine Pichu op de rivier af liep, maar het eng vond en dus snel weer weg hobbelde. Ze grinnikte even, blij. Zo hoefde ze ook niet bang te zijn dat Secret erin zou vallen. Ze keek naar haar Pidgey, die op Secret af hupte en haar kop scheef hield. Secret knipperde liefjes met haar ogen, maar hobbelde toen weer op Irmani af. Deze zat op haar kont, een aantal meters van de sloot. Het blad op haar hoofd ging steeds van links naar rechts, en Secret besloot dat ze dat wilde gaan pakken, en begon dus de hele tijd van links naar rechts te springen. Ondertussen besloot Miley zichzelf voor te stellen aan het meisje. “Mijn naam is Miley,” begon ze, “en dit zijn Irmani, Destiny en Secret.” Elke keer dat ze een naam noemde, wees ze de bijbehorende Pokémon aan. Ze haalde eventjes diep adem. Het meisje was niet veel jonger dan zij; ze zou zo rond de veertien zijn. Dus, automatisch verwachtte Miley dat ze wel een Pokémon zou hebben, ook al kon ze dit natuurlijk mis hebben.

Zoë zuchtte opgelucht, want het meisje zei dat ze het niet erg vond. Ook bedankte ze Zoë, en als antwoord glimlachte Zoë naar haar. Het meisje zette haar Pichu op de grond neer, en keek naar haar. Ook Zoë volgde met haar ogen de kleine Pichu, en wat ze erg leuk vond was dat de Pokémon van het meisje erg lief waren voor de Pichu. Ze had altijd al een zwak voor Pokémon gehad, en ze was daarom ook superblij dat haar reis begonnen was. Nu kon ze meer Pokémon ontmoeten. "Mijn naam is Miley" zei het meisje, dat dus Miley heette, plots, "en dit zijn Irmani, Destiny en Secret". Zoë knikte, "Ik heet Zoë" zei ze, toch een beetje verlegen. Toen richtte Zoë zich op de Pokémon van Miley, "Aangenaam kennis met jullie te maken" zei ze vrolijk. "wat een leuke namen voor je Pokémon" zei ze daarna tegen Miley. Zoë was altijd al een beetje verlegen geweest, maar wat ze ook ontdekte, was dat het bij sommige mensen veel minder was dan bij anderen. En bij Miley was het dus minder. Toen realiseerde Zoë zich, dat het meisje waarschijnlijk nu verwachtte dat zíj haar Pokémon toonde, maar Zoë schudde zachtjes haar hoofd. "Ik heb nog geen Pokémon" zei ze tegen Miley en ze keek even naar de grond. Zelf geloofde ze er wel in dat ze ooit haar Pokémon tegen zou komen, maar ze wist niet wanneer. Daarom moest ze veel geduld hebben, en wachten kon ze wel, maar ze hoopte niet dat het nog jaren zou duren. Ze keek weer naar Miley, en een zwakke glimlach kwam tevoorschijn op haar gezicht. Misschien zou Miley haar nu een raar meisje vinden, omdat ze bijna even oud waren en zij nu al drie Pokémon had, en Zoë nog niet éen. Plots bedacht Zoë dat ze ook niet eens Pokéballs had, dus ze nóoit een Pokémon zou kunnen vangen. Ze zou straks wel naar een winkel gaan, besloot ze. "Waar ga jij nu heen?" vroeg Zoë, een beetje blozend, aan Miley.

- Vage post -

‘Ik heet Zoë. Aangenaam kennis met jullie te maken,’ zei het meisje. Miley grijnsde. Zoë, dus. Die naam zou ze proberen te onthouden. ‘Wat een leuke namen voor je Pokémon,’ zei ze toen. Miley grijnsde opnieuw. “Bedankt,” zei ze kalm. ‘Ik heb nog geen Pokémon,’ zei het meisje toen. “Oh..” zei Miley, duidelijk verbaasd. Vervolgens vroeg ze waar Miley van plan was heen te gaan. “Ik ben net in dit gebied aangekomen, dus ik ben van plan gewoon te gaan lopen, en dan zien we wel weer,” zei ze grinnikend. “Ben je van plan een starter uit het lab te gaan halen?” vroeg ze toen. Ze wist dat er in dit gebied een lab was, en dat je daar echt uit alle starters kon kiezen. In Johto kon je er maar uit 3 kiezen. Ze grinnikte even. “Ik kreeg op mijn veertiende verjaardag ook pas mijn eerste Pokémon,” besloot ze toen te zeggen, waarna ze wees naar Irmani. “Zij was mijn Starterpokémon. Ik woonde in Johto, dus was zij één van de drie mogelijkheden. En, ik heb de goede keuze gemaakt,” zei ze grijnzend. “Destiny was aangevallen, en ik heb haar toen verzorgd. Later besloot ik haar gewoon te houden,” zei ze toen. Destiny had ze minder lang dan Irmani. “En Secret was een cadeau voor mijn vijftiende verjaardag,” zei ze toen. Ze had geen idee waarom ze dit zei. Misschien om het meisje duidelijk te maken dat zij niet de enige was die pas laat haar eerste Pokémon kreeg. Ze hoorde hoe haar Pidgey wild met haar vleugels begon te slaan en opsteeg, om vervolgens te landen op Miley’s hoofd. Miley tilde haar voorzichtig op en legde het vogeltje op haar schoot, waarna ze voorzichtig met haar vingers over haar veren begon te glijden. Als Destiny eenmaal een Pidgeot was, zou ze, hopelijk, niet meer op Miley’s hoofd gaan zitten. Ze grinnikte even bij het idee aan zo’n grote vogel op haar hoofd, maar schudde het toen weer weg. Ze keek Zoë rustig aan, wachtend op een antwoord.

~Rotpost.~

Zoë lachte vriendelijk naar Miley, "Ik ben er ook nog maar net". Zoë dacht even na, en schudde toen haar hoofd, "Nee, ik ben niet van plan een starter uit het lab te halen". Zelf wist ze niet heel erg goed waarom, maar ze wilde het gewoon niet zo graag. Zoë luisterde naar het verhaal van Miley hoe zij haar Pokémon had gekregen, en knikte toen. Het mooiste verhaal vond ze hoe Miley haar Pidgey, Destiny, had gekregen. Zelf hoopte ze ook dat ze haar Pokémon op zo'n manier kreeg. Ze vond het wel een beetje stom en asociaal van zichzelf, en zij er dan ook nooit iets over. Zoë grinnikte een beetje toen de Pidgey van Miley op Miley's hoofd ging zitten. Toen dwaalden haar ogen af naar Secret, Miley's Pichu, en haar Chikorita, genaamd Irmani. Ze waren aan het spelen, maar niet te wild, omdat de Pichu nog maar net uit het ei was gekomen. "Zullen we anders samen een stukje verder lopen?" vroeg Zoë een beetje verlegen. Ze wist niet zo goed waarom ze dit vroeg, maar het leek haar wel gezellig en ze mocht Miley wel. Plots hoorde ze wat gespetter in het water en Zoë draaide zich om om te kijken wat het was. Een eindje verderop zwom een Magikarp, die was waarschijnlijk net boven water gesprongen en had dat gespetter veroorzaakt. Zoë draaide zich weer om naar Miley en wachtte haar antwoord af.

- Inspiloos :S -

Zoë vertelde Miley dat ze ook pas net in Utah aangekomen was. Vervolgens zei ze dat ze niet van plan was een starter uit het lab te halen. Miley kon dit goed begrijpen. Niet iedereen wilde dat.. Je moest een Pokémon uitkiezen zonder dat je het karakter van die Pokémon kende, en je wist niet eens of het wel ging klikken tussen jou en die Pokémon. Miley had geluk gehad met Irmani. ‘Zullen we anders samen een stukje verder lopen?’ vroeg Zoë toen. Miley knikte. “Natuurlijk,” zei ze kalm. Ze fronste. Zou ze alle drie haar Pokémon uit hun balls moeten laten, of zou ze hen terug moeten laten keren? Ach.. Het kon geen kwaad om ze rustig mee te laten lopen. Ze tilde Destiny op. Vervolgens zette ze haar op haar schouder. De vogelpokémon slaakte een kreetje en Miley grijnsde. “Waar lopen we heen?” vroeg ze kalm aan Zoë. Ze was benieuwd of Zoë van plan was alleen een stukje langs de rivier te lopen, of een verder stuk door Utah. Als ze verder zouden gaan lopen, zou ze Irmani en Secret hun balls in laten gaan, maar zou Destiny eruit mogen blijven, want die zat vaker op haar schouder. Sommigen dachten, door het feit dat Destiny vaker uit de ball was, dat Destiny haar ‘lievelingetje’ was, maar.. Miley zou nooit één van haar Pokémon haar ‘lieveling’ noemen. Ze hield van ze allemaal. Ze haalde eventjes diep adem, voor ze op stond en Zoë aan keek, wachtend op een reactie.

~Ik luister een nummer van Miley Cyrus. Best awesome. D=~
~Kudpost.. >.<~

"Oké!" zei Zoë vrolijk en ze stond op. Zo te zien begreep Miley haar beslissing om geen Pokémon uit het lab te halen. Daar was ze blij mee. Het leek wel of Miley even twijfelde of ze haar Pokémon moest terugroepen of uit hun Balls kon laten, maar blijkbaar vond ze het toch beter om ze eruit te laten. Miley vroeg aan haar waar ze heen wilde. "Ehm" zei Zoë beschaamd, "ik weet het niet, en ik heb ook geen kaart". Ze bloosde een beetje, en hoopte maar dat Miley, in tegenstelling tot haar, wél een kaart had. "Maar het kan vast geen kwaad om te bepalen waar we heen willen terwijl we een beetje lopen?" opperde ze dan maar, en ze liep rustig verder samen met Miley. De zon scheen nog, maar wie wist voor hoelang? Gelukkig hoorde je nog wel overal Pokémon, dus het weer zou niet erg snel veranderen. Als het slecht weer werd gingen bijna alle Pokémon een schuilplaats zoeken en dan hoorde je ze dus ook niet meer, zo kon je te weten komen of het zou regenen of niet. Miley's Pidgey, Destiny, zat op Miley's schouder en ook de kleine Pichu Secret en Irmani de Chikorita liepen vrolijk naast Miley. Secret was net uit het ei, dus zou nog veel moeten leren. Niet dat dat niet zou lukken, want Miley leek een goede trainer, vond Zoë. "Wat ben je of wat word je voor een Trainersoort?" vroeg Zoë verlegen, omdat ze niet goed wist hoe je het moest zeggen maar toch wel benieuwd was naar wat Miley werd of was. Zoë keek naar Miley om te kijken of ze haar vraag begreep en omdat ze benieuwd was naar het antwoord.

- xD welk liedje? -
- Heel erg inspiloos en is het erg dat ik je zomaar laat meelopen? Of heb ik nu iets heel ergs verkeerds gedaan? :S -

~Start all over. Weet je.. Miley Cyrus heet eigenlijk Destiny Hope Cyrus. Ik voel me een naam na-aper. O_O~
~En.. Eigenlijk mag je niet bepalen dat Secret, Irmani & Miley mee lopen, maar het is niet erg, of zo, aangezien Miley toch al ingestemd had om mee te lopen. x]~

‘Ehm,’ begon Zoë, ‘ik weet het niet, en ik heb ook geen kaart. Maar het kan vast geen kwaad om te bepalen waar we heen willen terwijl we een beetje lopen?’ Miley grinnikte zacht. Toen Zoë begon te lopen, wenkte ze Irmani en Secret mee te komen. De twee liepen rustig naast haar. Althans.. Irmani liep rustig, en Secret sprong de hele tijd alle kanten op. Soms, als Secret te ver weg was, pakte Irmani Secret met haar roedes beet en trok haar een beetje terug naar hun toe. Miley grijnsde. ‘Wat ben je of wat word je voor Trainersoort?’ vroeg Zoë toen. Miley grijnsde opnieuw licht. “Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in Breeders,” begon ze kalm. “Maar.. Mijn interesse ligt ook bij de Gyms, dus.. Ik denk dat ik val onder twee categorieën; Breeders en Trainers,” zei ze toen kalm. Ze grijnsde eventjes. “Weet je al wat jij wil worden?” besloot ze toen kalm te vragen, waarna ze even op haar Pokétch begon te drukken, tot ze aankwam op de map van Utah, die ze onlangs op haar Pokétch geïnstalleerd had. Ze hield haar arm voor Zoë en wees naar het Oosten, waar je de Flower Fields, de Watervallen en het Volt Lake had. Dat leek haar de perfecte plek om heen te gaan. Ze bevonden zich nu in het Midden van Utah, dicht bij het Oosten. Dus, dat moest niet al te ver lopen zijn. Ze grinnikte even. “Wat dacht je ervan om daar ergens heen te gaan?” vroeg ze rustig en ze hief een wenkbrauw op. Ze aaide eventjes voorzichtig over Destiny’s kop, waarna ze haar blik even richtte op de lucht. Gelukkig was het goed weer vandaag. Het zou wel heel erg zijn als het de eerste dag keihard regende.. Dat zou nou niet echt een goede eerste indruk zijn.

- Ach, wist jij eerst toch niet? =P -
- Ow sorry :S -
- En ik heb al een topic bij Flower Fields, dus het lijkt me niet handig om daar heen te gaan xD -

De kleine Pichu Secret sprong alle kanten op, en Zoë grinnikte. Het was altijd zo leuk om vrolijke Pokémon te zien; daar werd ze zelf ook altijd vrolijk van. Miley vertelde dat ze Breeders interessant vond, maar Gyms ook, dus dat ze dan onder 2 categorieën viel: Breeders en Trainers. Zoë knikte, "Ja, het is fijn om Pokémon te helpen en goed te kunnen verzorgen, maar training en Gyms zijn inderdaad ook erg leuk". Ze zuchtte even, "Ik weet het nog niet, ik vind het fijn om Pokémon te helpen en te verzorgen enzo, dus Breeder zou misschien wel leuk zijn. Coördinator wordt het niet, ik ben daar te verlegen voor" en ze bloosde even, "Gyms zijn wel leuk, maar het wordt niet mijn doel. Ranger lijkt me ook heel erg leuk, al die Pokémon redden, dus waarschijnlijk wordt het dat met een beetje Breeder kennis voor als mijn Pokémon goed verzorgd moeten worden". Ze haalde diep adem na de grote spraakwaterval. Toen ze dat realiseerde sloeg ze verschrikt een hand voor haar mond; zoveel had ze nog nooit achter elkaar gezegd. Ze bloosde en keek naar de grond. Miley toonde de Utah-map op haar Pokétch. "Wow" zei Zoë verbaasd, ze wist wel dat er Pokétch bestonden en wat het waren, maar ze wist niet dat er ook een map op kon. Miley vroeg haar of ze naar het Oosten wilde gaan, en Zoë knikte. Daar zag het er prachtig uit, met zoveel natuur. En héel misschien vond ze daar wel een Pokémon! "Ja, lijkt me leuk om daar naar toe te gaan" antwoordde Zoë rustig, "Vooral de watervallen" en ze glimlachte even, want ze was altijd al gefacineerd geweest door watervallen.

~Jawel. Maar, ik dacht er niet aan. o_O~
~Geeft niet x3~
~Ik ook, op Cyn. De Watervallen dan maar? x3~

‘Ja, het is fijn om Pokémon te helpen en goed te kunnen verzorgen, maar training en Gyms zijn inderdaad ook erg leuk,’ begon Zoë. Miley knikte. Ze was het eens met wat Zoë zei. Vervolgens zei Zoë redelijk veel, terwijl Miley haar juist ingeschat had als een stil meisje. ‘Ja, lijkt me leuk om daar naar toe te gaan. Vooral de watervallen,’ zei ze wat later. Miley knikte. “Dan gaan we naar de watervallen,” besloot ze rustig te zeggen. Ze wilde zelf de watervallen ook weleens zien, maar wist dat ze dan extra goed op Secret zou moeten letten. Ze wilden natuurlijk niet dat Secret naar beneden zou vallen.. Dat zou pijnlijk zijn. Miley slaakte eventjes een diepe zucht en hield haar Pokétch weer voor zich. “We moeten die kant op,” zei ze na een tijdje, waarna ze een bepaalde kant op wees. “Sorry, Secret, Irmani, maar.. Dit is te ver om jullie de hele tijd los te laten. Maar, jullie mogen jullie balls weer uit zodra we er zijn,” zei ze kalm, waarna ze één nieuwe ball pakte, voor Secret, en Irmani’s ball. Eerst liet ze Irmani terugkeren, waarna ze haar blik op Secret richtte. Ze knielde voor de kleine Pichu neer. “Niet bang zijn,” zei ze zacht, waarna ze de ball op Secret’s voorhoofd drukte. De ball ging, zoals altijd, zacht heen en weer. Uiteindelijk hoorde je het geruststellende Pling-geluidje, en zat Secret vast in de Pokéball. Miley stond weer op en keek Zoë aan. “Kom mee,” zei ze kalm, waarna ze richting de Watervallen liep.

~Gesproken tekst = gekleurd, want dat is leuk.~
~Jij nieuw topic maken? [áa]~