Contest training

Utau keek op hoe snel Yani de aanval wist te ontwijken. Ze had ook niet echt verwacht dat haar eerste keer als combinatie aanval echt zou lukken natuurlijk, maar het was alleengeluk dat Yani hem net optijd ontweek. 'Oke, probeer je Aerial Ace maar.' Hoorde Utau Ayla zeggen tegen de Pidgeotto. Aerial Ace betekende dus Luchtroef, één van de sterkste aanvallen die een vlieg Pokémon kon bezitten. Ponyta had gehoord, via zijn oren, dat Yani achter hem was gekomen. ''Ren wat vooruit en doe dan je Haalneer als tegenaanval!'' Hoorde Ponyta zijn baas zeggen. Ponyta rende zoveel mogelijk naar voren zodat hij nog tijd genoeg had om zich om te kunnen draaien om een tegenaanval uit te voeren. Het was dan ook maar net geluk dat dat de aanval Ponyta's rug niet raakte, maar wel zijn voorhoofd, alweer. Maar deze keer, drukte Ponyta met alle macht terug, waardoor Yani, de Pidgeotto, ook schade zou moeten krijgen. Utau vond dat Ponyta al meer dan genoeg zijn best had gedaan en dat ze het gevecht wilde beeindigen als de twee van elkaar zouden schieten. Ponyta probeerde echter Yani van zich af te slaan om ook een einde te maken aan het gevecht.

Yani raakt wat, maar het was niet Ponyta's rug. Het was zijn hoofd, alweer. Ayla grinnikte binnenmonds, hoe kreeg ie het voor mekaar. Yani werd geraakt doordat Ponyta haar met alle macht van zich af probeerde te slaan. De Pidgeotto klapte naar achter, maar wist zich, voordat ze de grond zou raken, te herstellen en snel steeg ze op. Op haar voorhoofd zat een rode plek, waarschijnlijk van de klap die ze had gekregen. Ayla besloot dat het genoeg was. Yani was wel geëvolueert, maar ook pas hersteld. Het leek Ayla dan ook niet slim om haar uit te putten. "Oke Yani, kom maar, tis goed zo," sprak ze kalm. Ze stak haar arm uit zodat Yani hierop kon landen. De Pidgeotto voog rustig op haar af en ontklemde haar arm toen voorzichtig met haar klauwen. Met een glimlach kriebelde Ayla tussen haar veren, "Goed gevochten hoor." "Pidg, pidgeotto." Rustig liep Ayla naar Utau toe. Ze wende even haar blik naar Ponyta, maar keerde zich al snel weer tot haar. "Ik hoop dat je het niet erg vind dat we al zijn gestopt, maar ik wil niet dat ik Yani straks naar een pokécenter kan brengen." Ze glimlachte, Utau zou het vast wel begrijpen.

Utau zag dat Ayla er zelf al een einde aan maakte, wat erg goed. Ponyta was zelf al uitgeput en had nu een dubbele wond op zijn hoofd gekregen. Utau stapte naar Ponyta toe en aaide hem over het kopje, de plek was niet ernstig, maar er moest snel wat aan gedaan worden anders zou het kunnen zwellen. Utau merkte op dat Ayla naar hen toe kwam lopen, 'Ik hoop dat je het niet erg vind dat we al zijn gestopt, maar ik wil niet dat ik Yani straks naar een pokécenter kan brengen.' Utau knikte, ''Dat begrijp ik maar al te goed, ik wilde na deze Haalneer halt aan het gevecht brengen, maar jij deed het al, wat ik erg goed vond, Ponyta begon moe te worden,'' Utau glimlachtte naar Ayla en keek toen weer naar Ponyta die knikte en eventjes met zijn hoofd schudde door de wond op zijn voorhoofd.

'Dat begrijp ik maar al te goed, ik wilde na deze Haalneer halt aan het gevecht brengen, maar jij deed het al, wat ik erg goed vond, Ponyta begon moe te worden,' antwoorde Utau. Ayla gimlachte, dat was toevallig. Ze wisten gewoon beide goed het limiet van hun Pokemon. Ayla aaide de Ponyta over zijn snuit en merkte toen de wond op. "Wacht, ik heb wel iets voor hem," sprak ze. Ze zette Yani neer op de grond en liep toen naar de plek waar Nanook, haar ei en haar rugtas stonden. Ze zakte door haar benen en haalde haar EHBO kistje uit haar rugtas. Het was hetzelfde kistje waarmee ze Yani's wonden had verzorgd. Snel liep Ayla weer terug naar Utau en Ponyta en pakte ze een tube. "Oke, dit kan een beetje prikken, Ponyta." Ze spoot wat van de zalf op een desinfecterend doekje en smeerden dit vervolgens voorzichtig op de wond. Ayla had van haar pleegvader geleerd hoe ze gewonde en zieke Pokémon kon helpen, dus ze wist waar ze mee bezig was. Toen het eenmaal klaar was bergden ze alles netjes weer op. Een glimlach verscheen op haar gezicht. "De wond zal nu snel genezen, het is een erg effectieve zalf. Ik heb hem ook bij Yani gebruikt," legde ze uit. "Pidgeo, pidgeo!" riep Yani vrolijk terwijl ze een grijns opzetten. Ook Nanook kwam er bij staan, met de eirhouder in zijn armen. Dankbaar nam Ayla het van hem over en aaide ze hem even over zijn koppie. Vervolgens keek ze Utau weer aan. "Ga jij meedoen aan het eerstvolgende Contest in Utah?" vroeg ze toen.

'Wacht, ik heb wel iets voor hem,' Sprak Ayla, Utau keek mompelend naar Ayla die haar Pidgeotto op de grond zette en een EHBO kistje uit haar rugtas haalde. Ze zag dat Ayla er een tube uithaalde waar zalf in bleek te zitten. 'Oke, dit kan een beetje prikken, Ponyta.' Ponyta knipperde met zijn ogen en het bleek dat hij begreep wat Ayla bedoelde en liet een klein knikje zien. Ponyta voelde dat Ayla voorzichtig de zalf op de wond smeerde. Na de behandeling zag Utau dat Ayla alles weer opruimde. 'De wond zal nu snel genezen, het is een erg effectieve zalf. Ik heb hem ook bij Yani gebruikt,' Hoorde ze haar zeggen, Utau blinkte naar de Pidgeotto die vrolijk 'Pidgeo, pidgeo!' Riep. Toen kwam er een onverwachte vraag door Utau's oren, 'Ga jij meedoen aan het eerstvolgende Contest in Utah?' Utau moest een goed antwoord bedenken, vond ze. Ze zou het wel leuk vinden maar zou eerst dolgraag een andere Pokémon willen vangen en die trainen samen met Ponyta voordat ze het echt zou doen. ''Dat ligt aan hoe snel en goed de training verloopt natuurlijk,'' Utau liet een zucht en keek naar Ponyta, ''Maar ik weet zeker dat het goed komt,'' Een glimlach vloog over haar gezicht, maar in het echt was ze toch niet zo trots als het bleek, ze was hier nu alleen als een Coördinator vanwege haar ouders en haar Carriëre, ze deed die allemaal tegen haar wil, al had ze een keuze gemaakt, het was nog steeds een oneerlijke situatie.

Het duurde even voordat Utau antwoorde. Alsof ze ergens over nadacht. Ayla gaf haar de tijd en wachtte geduldig. 'Dat ligt aan hoe snel en goed de training verloopt natuurlijk. Maar, ik weet zeker dat het goed komt,' sprak ze uiteindelijk. Ayla glimlachte en knikte. "Ik weet het wel zeker," zei ze vriendelijk. Ze wende even haar blik naar de lucht en fronste. "Ikzelf doe denk ik niet mee, tenminste, niet aan de eerstvolgende. Ik, Nanook en Yani zijn er nog niet klaar voor. We moeten nog veel leren." Ze gaf beide Pokemon en aai en wende toen haar blik weer naar Utau. "Het word al laat. Het lijkt me slim dat ieder een slaapplek zoekt, of dergelijke. Het is niet slim om je in de Lost Canyon te vertonen na de avondklok," sprak ze rustig. Het was waar, de zon zakte al langzaam weg achter de bergen en je wilde je niet hier bevinden als het donker werd. Dan had je namelijk niet goed zicht waar zich nou wel een gevaarlijke kloof bevond en waar niet. Ayla keek naar het ei. Het was nu nog oranjer van kleur, vanwege de gloed van de wegzakkende zon. Een zachte zucht verliet haar mond. Zelf was ze van plan om naar een woud te trekken, waar ze kon overnachten. Ze wist echter niet wat Utau van plan was, maar verwachtte dat ze dit ieder moment ging vertellen.

'Ik weet het wel zeker, Ikzelf doe denk ik niet mee, tenminste, niet aan de eerstvolgende. Ik, Nanook en Yani zijn er nog niet klaar voor. We moeten nog veel leren.' Hoorde Utau Ayla zeggen. Utau knikte om erbij te voegen dat ze het begreep. 'Het word al laat. Het lijkt me slim dat ieder een slaapplek zoekt, of dergelijke. Het is niet slim om je in de Lost Canyon te vertonen na de avondklok,' Weer knikte Utau, ''Dat is waar,'' Begon ze en nam diep adem, ''Ik weet niet waar jij heen gaat, Ayla, maar ik ga zo naar Alp Town, ik had nog vlak voor het gevecht op de PokéGear gekeken, je weet wel, dat apparaatje, ik weet zeker dat jij die in mijn handen had gezien.'' Vervolgde Utau en Ponyta stapte naar haar toe omdat het bijna tijd was om te vertrekken.

'Ik weet niet waar jij heen gaat, Ayla, maar ik ga zo naar Alp Town, ik had nog vlak voor het gevecht op de PokéGear gekeken, je weet wel, dat apparaatje, ik weet zeker dat jij die in mijn handen had gezien,' hoorde ze Utau zeggen. Ayla knikte, "Ja die heb ik gezien," sprak ze grinnikend. Even draaide ze haar hoofd een kwartslag naar rechts. Daar, een heel stuk verderop, bevond zich een woud, wist Ayla. Autumn breeze. Ze was er nog niet eerder geweest en dan ook vrij nieuwschierig naar de misschien wel nieuwe Pokemon die ze zou gaan zien. "Ik ben van plan om naar Autumn breeze te trekken, dit is een woud," begon ze kalmpjes, "Het woud is de plek waar ik me thuisvoel en bovendien, me Pokémonei komt bijna uit. Het lijkt mij het handigst en het leukst voor de kleine baby Pokémon om in het woud geboren te worden." Ze glimlachte en Nanook maakte een knikkend gebaar. "Het was leuk kennis met je te maken, Utau, en nogmaals bedankt voor je hulp. Ik weet zeker dat we elkaar zullen weerzien, wie weet in een PokemonContest." ze knipoogde en hing toen haar rugtas over haar schouder. "Zeggen jullie ook nog even gedag tegen Utau en Ponyta?" vroeg ze toen aan haar Pokemon. Nanook en Yani knikten vrolijk en staken allebei hun arm/vleugel in de lucht. Toen liepen ze met Ayla mee, het pad op dat naar het woud leidde. Toen ze al een eindje hadden gelopen, draaide Ayla zich nog één keer om, om naar Utau te kunnen zwaaien. Vervolgens verdween ze samen met Nanook aan haar zijde, haar pokemonei in haar armen en Yani hoog boven hun hoofd, uit het zicht.

Utau keek richting Ayla, ze ging dus naar Autumn Breeze. Het kon niet veel kwaad, bovendien, wilde ze haar Ponyta goed kunnen onderzoeken zonder al deze aardbevingen hier. Dus een korte pauze in Alp Town en daarna een andere richting op. Misschien zou ze een nieuwe Pokémon in het bijzonder tegen komen en die kunnen vangen. Utau zwaaide naar Ayla en liep de andere kant op, ook zij en Ponyta verdwenen in de verte.