De ergste eerste dag

Wat was dit wáárdeloos! Chagrijnig kneep Cherry in de handvaten van haar gloednieuwe fiets. Deze had haar vader voor haar gekocht toen ze vol walging had geschreeuwd dat ze dus echt niet ging lopen. Nu hadden haar ouders besloten haar eerst naar Yuito Academy te sturen, maar zelfs daar werden ze aangemoedigd de wijde wereld te verkennen. Nu was het hun eerste vrije weekend en op aandringen van haar begeleidster (eigenlijk had ze gedreigd haar een week buiten te laten slapen als ze het zou vertikken om naar het vasteland te gaan) fietste ze nu dus over de glooiende paden van Utah. Nadat ze de haven had verlaten fietste ze nu al zeker een kwartier over het stoffige pad dat nergens heen leek te leiden. Of toch wel? Opeens zag Cherry de omtrekken van bomen voor zich en nog geen minuut later fietste ze de koele schaduwen van het bos in. De brunette zuchtte. Ze haatte beweging. Nuja, niet zo zeer beweging, meer de inspanning. Daar had de mens toch auto’s voor uitgevonden? Zelfs de heldere zon die dikke lichtbundels door het gebladerte boven haar hoofd stuurde kon haar humeur nu niet verbeteren.

Na nog eens tien minuten fietsen liet Cherry de trappers los en liet ze zich van een kleine heuvel afrollen totdat ze stilstond. Daar stapte ze af en zwaaide ze haar lange, bruine haren naar achteren. Haar fiets zette ze tegen een boom, op de bagagedrager lag een lichtgewicht tent en een tas waarin kleding en voedsel zat. Dit werd haar eerste nacht kampéren. Cherry rilde bij de gedachte. Geen stromend water, geen stroom, geen bed en een heleboel enge insecten. Woedend liet Cherry zich op de grond zakken en leunde ze met haar rug tegen de boom waar ook haar fiets tegenaan leunde. Dit was werkelijk de állerergste dag van haar leven!

"Cada!" een klein wit beestje zette zijn klauwen in een boom stam en trok zichzelf op een tak waar deze evn bleef liggen en keek hoe in de verte Tim met zijn Turtwig aan kwamen lopen. Tim keek naar zijn Nincada en liep rustig door terwijl hij rond keek naar een plek om zijn tentje voor deze nacht op te zetten. Nincada balanceerde verder op de tak en maakte zich klaar om vervolgend naar een ander boom te springen. Hij duwde zijn klauwen in een stevige schors en probeerd zo min mogelijk weg te glijden. Hij zuchtte even en kikte voor zich zelf. Hij klom weer wat hoger en zette zijn ene pootje op de tak en al gauw liep hij were over een tak. Hij liep nog steeds erg gefocust naar Tim bijna onder zich. Nincada zette een stapje achteruit en sprong van de tak op Tims schouder en klemde zijn poten om hem heen. "Hé Nincada" zei Tim en aaide de insect pokémon. Tim vond een open veldje. "Hier gaan we de tent op zetten"

Na ee tijdje stond de tent er en Tim knikte er tevreden naar. Nincada en Turtwig zaten uit een bakje pokémon voer te eten. Turtwigs hele kop zat er haast in verscholen. Hij at alles op en hij keek soms is om zich heen, Nincada daar in tegen zat rustig op een steen en pikte met zijn klauwtjes de brokjes eruit. Toen ze het op hadden en Turtwig zijn bakje schoon likte zei Tim rustig: "Ga maar spelen met wilde pokémon." Turtwig en Nincada keken op. Nincada rende richting de bossen, hij rende een steen op en sprong er vanaf de bosjes in. Turtwig rende hem achterna maar dan om de steen heen. Nincada stopte bij een bosje en wachtte op Turtwig. Samen liepen ze een tijdje. Nincada hielp Turtwig een dode booom over de komen terwijl Turtwig bosjes aan de kant duwde voor Nincada. Plots sprong Nincada op, hij had een geluid gehoord en sloop met Turtwig achter zich aan in de richting van het geluid. Nincada drukte zijn rug tegen een boom terwijl Turtwig in de bosjes bleef. Nicada had de fiets gezien en klom erop. Hij liep verder tot hij plots Cherry zag. Nincada was doodsbang en keek omzich heen. Een pootje glipte uit en Nincada viel met een klap op de grond. Nincada hijgde bang en stond stijf van de schrik. Turtwig wou Nincada helpen maar was te bang. Turtwig keek om zich heen. Wat moest ie doen?

Cherry sloot haar ogen en kon toch nog even genieten van de zonnestralen die haar gezicht raakte. Haar oogleden kleurden rood en ze bestudeerde de adertjes die er door heen liepen. Zo was kamperen niet zo erg. Er klonk een doffe bonk, met een ruk opende ze haar ogen en plotseling zag ze een.. een.. beest. Het was afschuwelijk! Beige van kleur, met bruine klauwen en voelsprieten. Cherry gilde ontzet en sprong overeind. Ze stormde een paar passen achteruit en knalde met haar heup tegen de boom waar ze zojuist tegenaan had geleund. Er klonk een klik en in een zilveren flits stond opeens haar Bulbasaur voor haar. “Bulba!” riep de pokémon vrolijk, waarna hij verbaasd naar de.. Tsja, was het een pokémon? Vast wel. In elk geval keek hij verbaasd naar het ding. Daarna vestigde hij zijn verbaasde, rode ogen op haar. Cherry’s gezicht was nog altijd vertrokken in een grimas van afschuw en angst. “Bulbasaur, doe iets!” jammerde de brunette klagelijk.Wat had ze aan een pokémon als die geen enge insecten kon wegjagen? De Bulbasaur leek te zuchtte en schudde zachtjes zijn hoofd. Toen liep hij op het beest af en begroette het vriendelijk. Vol walging keek Cherry toe. Maakte hij nou kennis? Wilde hij vrienden worden met dat ding? Verbijsterd staarde het meisje naar haar pokémon. Deze wereld was echt raar.

Eindelijk, dacht Utau, ze was eindelijk weer in de buitenwereld. Geen stad te bekennen dus, het zou voor haar ook nog wel weer een tijdje duren voordat ze weer naar een stad wilde gaan. Dat was meer voor inkopen enzovoort. ''Ok Sentret, Show Time!'' Zei Utau en ze wierp Sentrets Pokébal de lucht in. Sentret maakte een mooie draai en landde daarna op de grond met zijn staart. Utau knikte accepterend. ''Goed Sentret, ze weet het, vandaag moeten we het beste maken van je aanvallen en sierlijke pogingen,'' Sentret knikte. ''Goed. En nu, Snelle aanval!'' Zei Utau. Sentret rende zo snel mogelijk met de Snelle aanval tussen een aantal bomen door en toen weer terug, ''Goed, Water Puls tijd!'' Sentret sprong te lucht in en maakte een Water Puls. Er onstond een klein watergolfje. ''Focus Slag!'' Sentret's linker voorpoot gloeide wit en sloeg door de glof heen. De golf versloeg zichzelf en een aantal glitters ontstonden. Utau dacht na, '"We moeten iets anders verzinnen met Water Puls'' Besloot ze, ''Misschien kan Ponyta ons helpen,'' Utau gooide Ponyta's Pokébal in de lucht en Ponyta sprong er meteen uit. ''Ponyta, je moet ons helpen met onze training,'' Ponyta knikte. ''Goed, Sentret, Water Puls! Ponyta, Sintel!'' Utau besloot om de Water Puls door Vuurkogels te laten omsingelen, wat totaal mislukte. Water en vuur waren niet voor het beste....

Nincada sprong achteruit toen ze zag dat ze, wie die ze ook was achteruit stormde en in een flits stond er in eens een Bulbasaur! Nincada drukte zijn klauwtjes in de grond en groef een klein kuiltje waar hij met zijn klauwtjes gekruist voor zijn gezicht trillend bleef staan. Turtwig deed verstopte zich achter een struik en deed zijn poten voor zover hij dat kon voor zijn ogen. Hij bleef trillen. De Bulbasaur had nog niks gedaan maar kreeg nu: "Bulbasaur doe iets!" opgedragen gekregen. Een tijdje gebeurde er niks en Nincada haalde zijn klauwen weg en stapte voorzichtig uit de kuil. Hij zag de Bulbasaur zuchtten en kwam op hem af. Hij begroette hem vriendelijk. Opgelucht haalde Nincada adem en groette Bulbasaur terug. Plots wenkte de witte insect pokémon met zijn bruine klauwtje naar de struiken. Turtwig keek van achter de struiken maar durfde niet te komen. Nincada wenkte nog is en nu kwam de Turtwig zachtjes en nog steeds een beetje bang uit de struiken en keek een beetje rond. "Turr?" zei hij tegen Nincada die een geruststellend knikje gaf wat Turtwig duidelijk kalmeerde.

"Nincada, Turtwig eten!" riep Tim een eindje verder op. Tim wachtte even maar hoorde niks. "Turtwig! Nincada!" weer werd er niet gereageerd. Tim fronste en keek een beetje bezorgd. Hij zetten het eten in de tent met de rits dicht zodat het niet gestolen werd en liep de bossen in. Hij zag kleine ronde sporen en wat bredere ronden sporen. "Hier zijn ze geweest..." mompelde Tim en hij volgde het spoor verder. Hij liep om bomen en door struiken. Nog steeds niks te zien. "Waar zouden die twee nou zitten?" mompelde Tim weer. Plots keek hij weer naar de grond en zag de sporen niet meer. Hij zuchtte en wou op een steen klimmen zodat hij wat meer overzicht had op het gebied.

Utau liet zich achterover op haar rug vallen, na een half uur van combinaties en appeals te bedenken was ze eindelijk de kluts kwijt. ''Wat moet ik nou toch doen,'' Zei ze geïrriteerd. Geen van de combinaties en appeals deden het. Utau moest haar Pokémon meer aanvallen aan zien te leren, anders zouden ze helemaal naar onder dalen. Weer een zucht, Sentret en Ponyta keken treurig toe hoe hun trainster naar haar zij rolde. ''Stom, misschien moeten we allemaal een grote pauze houden, misschien kan ik in de volgende stad iets goed doen. Kijken welke aanvallen nog verbeterd moeten worden enz..'' Utau zuchtte weer en stond op. ''Misschien is het beter om jullie kracht en uithoudingsvermogen te trainen, ik weet echter niets meer,'' Zei ze tegen Sentret en Ponyta die naar haar knikten. Utau glimlachtte kalmpjes, ''Wat een zorg, ok! Ponyta, Behendigheid, Sentret je Focus Slag! Ponyta, je moet de Focus Slag blijven ontwijken met de Behendigheid,'' Riep ze naar het paardachtige figuur. Nou dit was weer iets wat ze beter vond.

Bulbasaur leek de pokémon te kalmeren, maar Cherry was nog altijd niet gersutgesteld. Waarom ging dat vieze beest niet weg? Wat was het eigenlijk? Ze herinnerde zich het roze apparaatje dat ze val professor Barton had gekregen en viste hem uit haar handtasje. Ze klikte op de knop aan de zijkant en het schermpje lichte op.
Nincada, een Bug pokémon. Deze pokémon leeft volledig ondergronds en is vrijwel blind. Het gebruikt zijn antennes om mee te zien. Het voed zich met de mineralen van boomwortels en kanniet goed tegen fel zonlicht.
Fijn, daar schoot ze alsnog niks mee op. Ze keek op en zag dat er nog een beest tevoorschijn was gekomen. Meteen richtte ze de pokédex op de pokémon alsof het een geweer was. Het schermpje lichte weer op.
Turtwig, het kleine bladpokémon. Zijn schild is gemaakt van aarde en word hard wanneer het water drinkt. Wanneer een Turtwig gezond is voelde zijn schild vochtig aan. Het leeft aan de rand van rivieren en kan door middel van fotosynthese zuurstof aanmaken.
Cherry keek de Turtwig onderzoekend aan. Ergens leek hij best wel op haar Bulbasaur. Toch vond ze een bloemknop toch beter van een schild van aarde. Maar nu bleef de vraag: Wat deden ze hier? Wilde dieren deden dit tochniet? Misschien hadden ze een trainer. In elk geval was Cherry niet van plan bij haar boom vandaan te komen.

(Mijn Pokémon hebben nu een nicknaam)

''Goed, Aethon, Itachi!'' Zei Utau vriendelijk naar haar Pokémon. De Ponyta en de Sentret keerden zich naar hun trainer en glimlachtten naar haar. Utau gaf hen een knikje, ''Nu -'' Maar de zin werd niet afgemaakt. Aethon en Itachi keken raar naar Utau die naar de hemel keek, er vloog zojuist een Starly over haar hoofd heen die nu in de verte vloog. Utau zuchtte en legde haar linkerhand op haar hoofd, ''Niets aan de hand, we gaan ver-'' Maar toen waren Aethon en Itachi er weer niet bij, ze schenen wat te horen en gingen dus ook die richting op. ''Oi! Aethon, Itachi, kom terug jullie!'' Riep Utau geïrriteerd, maar het had toch geen nut, dus volgde Utau hen maar. Waar ze uiteindelijk uitkwamen was bij een trainster en drie Pokémon. De trainster liet haar Pokédex de informatie van Turtwig en Nincada opnemen. Nincada, een Bug pokémon. Deze pokémon leeft volledig ondergronds en is vrijwel blind. Het gebruikt zijn antennes om mee te zien. Het voed zich met de mineralen van boomwortels en kanniet goed tegen fel zonlicht. en toen, Turtwig, het kleine bladpokémon. Zijn schild is gemaakt van aarde en word hard wanneer het water drinkt. Wanneer een Turtwig gezond is voelde zijn schild vochtig aan. Het leeft aan de rand van rivieren en kan door middel van fotosynthese zuurstof aanmaken. Ja, dat was inderdaad wat ze had gehoord, maar deze Nincada en Turtwig zagen er helemaal niet wild uit, omdat ze niet aanvielen, waren ze de weg kwijt? Utau besloot naar hen toe te gaan met Aethon en Itachi. ''Hallo,'' Sprak Utau, ze keek naar het meisje en toen naar de Nincada en Turtwig, ''Dit moeten verdwaalde Pokémon zijn, je kunt ze amper wild noemen omdat ze je niet aanvallen,'' Zei Utau glimlachend, ''Ik ben Utau en dit hier zijn Aethon en Itachi'' Utau wees naar haar Ponyta en Sentret.

(Is het erg als ik dat blinde en het niet tegen licht kunnen er even uit laat? Ik wist het niet en in de serie gebeurt het ook niet...)


Turtwig stapte een beetje dichter en keek nog een beetje wantrouwend rond. Plots hoorde Turtwig een stem iets zeggen. En hij keek weer wat rond. Plots keek hij recht in een roze machientje dat wat informatie gaf die Turtwig niet boeide. Nincada hield zijn poot boven zijn ogen en zag dat de zon al naar beneden ging. Nincada tikte Turtwig aan en wees naar de zon. Turtwig knikte hevig en zei: "Turtwig Turr..." en wou een kant op lopen. Plots stopte hij en draaide zich om en liep verder. Hij stopte weer en slikte. Hij en Nincada hadden een klein detail over het hoofd gezien. Ze wisten de weg niet meer terug. Turtwig stootte Nincada een beetje zenuwachtig aan en Nincada klom op zijn rug om een beter 'overzicht' te krijgen.Toen hij net langs een bosje wou kijken gleed hij uit en keek naar de Sentret en de Ponyta met vurige vlammende manen... Nincada sprong geschrokken tien centimeter de lucht in en dook over Turtwig. Toen Nincada zag dat er geen gevaar was werd hij weer rustig en hoorde weer het geratel van een stem aan die uit het machinetje kwam dat 'die andere' ook had. ''Dit moeten verdwaalde Pokémon zijn, je kunt ze amper wild noemen omdat ze je niet aanvallen,'' hoorde hij de ene zeggen die net was aangekomen. Turtwig hief zijn kop omhoog en keek een beetje de andere kant op. Nincada gaf een harde zoem en Turtwig liet zijn kop weer zakken.

"Turtwig! Nincada!" Tim stond op een steen en keek in het rond. Nog steeds niks te zien. Hij sprong van de steen en kroop onder wat struiken door om te kijken waar die twee nou zaten. Tim ging op een steen zitten en gromde tegen zichzelf. "Ik ben ze toch niet kwijt geraakt!" Plots schoot er een eind verderop iets wits de lucht in en Tim zag ook nog wat andere mensen en pokémon. Tim rende er naar toe en riep "Nincada! Turtwig daar zijn jullie ik heb heel lang lopen zoeken." Tim ging op een steen zitten en tegelijkertijd draaide Tims twee pokémon zich. Nincada trok een kort sprintje en sprong in Tims armen. Nincada drukte zich stevig tegen hem aan. "Turr.. Twig!" Turtwig sprong op Tim schoot zo hard dat hij bijna naar achter viel. Tim rustte even en uit en keek rond. Hij zag twee meisjes. Die zeker een stuk ouder dan hem waren. "Ehm Hallo." zei hij terwijl Nincada op Tims hoofd klom en zich daar nestelde.

''Hallo,'' klonk er plotseling. Cherry keek op en zag een blond meisje met lichtpaarse ogen naar haar toe lopen. Naar haar liep een pony met vuur op zijn hals en rug en een bruin met witte pokémon. Ze durfde haar pokédex niet te raadplegen, straks lachtte het nieuwe meisje haar uit! ''Dit moeten verdwaalde Pokémon zijn, je kunt ze amper wild noemen omdat ze je niet aanvallen.” Zei het meisje. Cherry knikte enkel, haar maakte het verder weinig uit of ze tam of wild waren, ze bleven eng. Maar het was toch niet zo dat elke wilde pokémon je aanviel? ''Ik ben Utau en dit hier zijn Aethon en Itachi.'' Zei het blonde meisje vriendelijk. “Ik ben Cherry en dit is Chester.” Antwoorde ze, terwijl ze naar haar Bulbasaur gebaarde. Ze keek naar het blonde meisje en haar pokémon. Ze hadden wel vreemde namen, of dat lag aan haar. Opeens kwam er een zwartharige jongen uit het struikgewas rennen. "Nincada! Turtwig! Daar zijn jullie. Ik heb heel lang lopen zoeken." De twee pokémon reageerden uitzinnig en vol afschuw keek Cherry toe hoehij de Nincada in zijn armen sloot. Cherry sloeg haar armen over elkaar en keek wat ongemakkelijk naar de twee anderen. Ze hadden blijkbaar veel meer met pokémon dan zij. Nuja, dat ging nogal snel, maar toch. “Dus ze zijn van jou?” vroeg Cherry, alsof haar het echt interesseerde. “We dachten al dat ze niet wild waren.” Ze glimlachte en keek haar Bulbasaur aan. Die begreep de hint en kwam weer naast haar staan.

OOC: Flutpost.. En dat geeft niet Tim, heb het gewoon van Serebii

“Ik ben Cherry en dit is Chester.” Antwoorde het meisje met de Bulbasaur. Utau knikte en glimlachtte vriendelijk, toen er plots iets aankwam. "Nincada! Turtwig daar zijn jullie ik heb heel lang lopen zoeken." Zei een jongensstem. Utau keek om naar een jongen met een pet op, die misschien iets jonger dan zij bleek te zijn. Utau bekeek hoe Nincada en Turtwig zich confortabel probeerde te maken. “Dus ze zijn van jou?” Sprak Cherry, het klonk erg ongeïnteresseerd, het scheen blijkbaar dat Cherry iets had tegen insecten. “We dachten al dat ze niet wild waren.” Utau rolde met haar ogen en gaf een ongemakkelijk knikje, Aethon en Itachi keken haar nogal op een vreemde manier aan, alsof Utau echt mee ging in het spel van Cherry. ''Zo,'' Begon Utau, ''Allereerst, is het de verantwoordelijkheid van een trainer om altijd goed op zijn Pokémon te letten, iemand anders kon hem mee nemen alsof het een wilde was.'' Sprak Utau tegen de jongen, maar wel op een zo goed mogelijke, vriendelijke toon als ze kon, ''Ten tweede, ik ben Utau, hoe heet jij?'' Vroeg Utau zo vriendelijk mogelijk.

Nadat Nincada en Turtwig een weer rustig waren keek Tim rond en hoorde “Dus ze zijn van jou?” zei de oudste, het meisje van wie de Bulbasaur was. Tim keek op en knikte. "Yep ze zijn van mij." En hij aaide met zijn hand over het kopje van Nincada die rustig bleef zitten. Turtwig schoof nog wat dichter tegen Tim aan “We dachten al dat ze niet wild waren.” zei ze toen. Tim knikte even rustig en Nincada gaf een zachte en rustige zoem als blijk dat hij het aaien van Tim lekker vond. Plots hoorde hij de andere wat zeggen en hij keek weer op. ''Zo,'' zei ze. Tim deed nog niks maar van binnen had hij er al een slecht gevoel over wat hij te horen zou krijgen. ''Allereerst, is het de verantwoordelijkheid van een trainer om altijd goed op zijn Pokémon te letten, iemand anders kon hem mee nemen alsof het een wilde was.'' Tim luisterde maar een beetje ongemakkelijk en geïrriteerd. Maar hij liet er niks of te minste zo weinig mogelijk van merken. Tuurlijk wist ie dat. Hij was geen klein kind meer, hij was misschien net twee jaar jonger dan zei. In zichzelf gromde hij maar hij zei rustig: "Weet ik alleen ik was de tent aan het opzetten en ik zei dat ze even met wilde pokémon mochten gaan spelen. Alleen toen zijn ze vast een beetje te ver gegaan." Turtwig keek op en gaf een zacht knikje en Nincada deed het zelfde. ''Ten tweede, ik ben Utau, hoe heet jij?'' vroeg ze vervolgens en Tim zei weer wat 'normaler' "Ik ben Tim, maar eh ik moet maar is naar mijn tent" Hij wekte naar Nincada en Turtwig en hij liep terug naar zijn tent. "Doei" zei hij en hij liep wat sneller naar zijn tent.

(Hele flutte flutpost)

Utau begon de jongen de les te lezen en Cherry schuifelde ongemakkelijk wat achteruit. Wat als de blondine vond dat ze ook slecht voor haar pokémon zorgde? Ze wist bijna niks over de wezens, laat staan hoe je ze moest verzorgen. Volgens Utau was het in elk geval nodig om je pokémon in het oog te houden. Cherry wierp even een blik op Chester, die nogal ongeïnteresseerd leek. Bah, ze had helemaal geen zin om babyzit te spelen! Zo’n pokémon kon toch ook wel voor zichzelf zorgen? Ze wierp even een blik op de jongen die nogal ongemakkelijk leek. Hij hield het insect, wat haar pokédex een Nincada had genoemd, nog altijd in zijn armen en streelde het. Haar gezicht betrok even en snel keek ze weg. "Weet ik.” Antwoordde de jongen en Cherry staarde naar zijn voeten. “Alleen ik was de tent aan het opzetten en ik zei dat ze even met wilde pokémon mochten gaan spelen. Alleen toen zijn ze vast een beetje te ver gegaan." De brunette knikte. Tsja, op zich was dat ook wel weer logisch. Dus dat betekende dat ze níet de hele tijd op Chester moest letten. Wat was dit ingewikkeld! De jongen stelde zich voor als Tim, maar voordat Cherry zich voor kon stellen verdween de jongen weer in de struiken. Een beetje verward keek ze hem na. Toen zuchtte ze en liet ze zich in het gras vallen. “Wat is dit pokémon gedoe ingewikkeld zeg.” Mopperde ze.