Nieuw en direct rust zoeken!

Chazz liep door de drukke, blije, vrolijke, kleurrijke straten van Vuna City. De fruitige geur heerste in de stad. De nieuweling drukte de haat-stempel al direct op Vuna City. Hij was duidelijk niet van de vrolijkheid. Toch was het nu zijn doel om zijn Pokémon gelukkig te houden, hij moest zeggen dat zijn grootste geluk daar dan ook vandaan kwam.
De jongen, met een traag strompelende Luxio achter zich aan, liep een groentewinkel binnen en sprak een oude kalende man aan, ''Graag tien appels, vijf mandarijn en grote bak kersen.'' Mompelend raapte de man zijn bestelling bij elkaar, deed het in een plastic tas en overhandigde het aan Chazz waarop hij de winkel met een tevreden gevoel verliet. Eenmaal buiten maakte hij zich weg uit Vuna City, zo snel mogelijk naar het dichtst bij zijnde bos.

Chazz ging zitten op een grote rots en liet zijn Pokémon eruit. Treecko sprong direct op de stam van een omgevallen boom en ging op zijn rug liggen, Shuppet draaide vrolijk een rondje om het hoofd van zijn trainer en Luxio wist zich op een hoopje mos vlak naast Treecko neer te leggen.
Dit was leven. Niets geen blije gedoe om te veel geld uit te geven, gewoon met zijn allen genieten van een beetje natuur. Ja, dat was het leven.
Een verdovend geluid liet enkele Pidgey in de bomen opvliegen. Chazz herkende het geluid maar al te goed. Shuppet was weer gevlogen, letterlijk en figuurlijk. Hij gebruikte vaker Screech om mensen angst aan te jagen en vandaag was niet anders. Chazz sprintte richting het geluid van zijn Pokémon, het geluid wat van het gegil over was gegaan in gelach.
''Shuppet, bied je excuses aan!'' zei de trainer met een strenge toon toen hij aan kwam lopen, hij moest het hem echt eens afleren.

Het was een waardige tocht geweest om weer eens verdwaald te raken. Het meisje stopte stil in haar pad en keek om zich heen naar iedere uitweg die er maar te vinden was. Er was een kruispunt, op de plek waar zij was aangekomen. 'Verdraait..' Mompelde ze, het klopte dat ze niet zomaar een stok van de grond kon rapen om hem in het midden van het pad te gooiden zodat 'die' het pad voor haar aanwees. Sommige mensen zouden dat wel een goed plan vinden, maar zo was Mione niet. Ze zuchtte en ging het rechterpad maar op, Mione wilde haar Butterfree, Illusion, vandaag niet storen. Ze had veel rust verdient na die laatste strijd die ze hadden gespeeld tegen een trainer met een Beedrill. Mione strilde, ze vond Beedrill maar niks, ze hadden van die vreselijke naalden en Mione hielt niet van naalden.

Ze zuchtte, waar zou het pad naartoe leiden, dacht ze. Het kon wel weer een plek zijn waar ze dagen rond zou lopen om bij een stad uit te kunnen komen. Al hielt Mione van de natuur, een week lang rondlopen in dezelfde bos was niet fijn, zelfs als je nog geen enkele trainer tegemoet bent gekomen. Daar had Mione last van, ze had nog maar één trainer gezien in één week en ze verveelde zich rot. Tot slot hoorde ze haar maag knorren, het is maar weer eens tijd om wat te gaan eten, dacht ze. Mione pakte de Pokébal van haar Butterfree en liet haar eruit. ''Bfree!'' Sprak Illusion. Mione glimlachtte eventjes naar haar Pokémon en hoorde haar maag voor de tweede keer. ''Illusion, kun jij een boom vinden met wat appels en ze dan naar beneden halen met Psychostraal?'' Vroeg ze. De Butterfree knikte twee keer en ging toen opzoek met haar trainster achter haar aan. Maar plots stonden ze beiden stil en drukt Mione haar handen tegen haar oren. Er was iemand aan het gillen, en het was geen mensen stem ook. Het moest van een Pokémon komen, en Mione dacht dat ze al op een jonge leeftijd doof zou worden. Butterfree echter keek meer naar de bomen waar een Pidgey opvloog van de schrik, en toen hoorden ze de Pokémon lachen die dit allemaal geflikt had. Mione trilde, die gil was akelig. Misschien waren ze al in de buurt van de onbekende Pokémon die de arme Pidgey had laten schrikken. Mione keek naar het vogeltje die zijn vleugels over zijn kopje had en trilde. Ze zuchtte en probeerde de Pidgey in haar armen te nemen voor comfort, het leek nog maar een kleintje te zijn. Maar de Pidgey stopte niet met trillen. Mione aaide de vogel over het kopje en sprak woordjes die comfort aanboden, al wist ze niet of de Pidgey echt luisterde.

Chazz zag een paarsharig met één van de Pidgey die waren opgevlogen in haar armen geklemd. Wilde ze de Pidgey nu vangen of zijn gewoon verpesten door de Pokémon bij de vrienden weg te houden? Zijn vrienden ware immers vast al onderweg richting het oosten. Chazz rolde met zijn ogen toen Shuppet net zijn excuus wilde maken, aan zo'n kind hoefde zijn Pokémon geen excuses te maken en de blauwharige jongen liet zijn Pokémon dus voor de excuses in zijn Pokéball terug keren. Sommige mensen waren echt onmogelijk te begrijpen, waarom zou je een Pidgey uit zijn omgeving halen als je hem niet wilde vangen? Omdat er iets heel goed mis was in je hoofd misschien.
Chazz draaide zich om, terug naar Treecko en Luxio. Opnieuw weg van de idiote mensheid, bah. Als hij ooit politicus ging worden werd de regel ingevoerd dat je slechts Pokémon mocht vangen en aanraken als je een diploma op één van de grotere academies had gehaald want van mensen als die paarsharige waren er al genoeg, volgens Chazz.
''Lux, Treecko, we smeren hem, kijken of er elders wat te doen is.'' zei de jongen en trok zijn jack strak. Luxio antwoordde met een gaap en rolde zich om, waarop zijn trainer hem terug in de Pokéball deed. Treecko stond echter klaar om mee te lopen. Bij Chazz kon iedere Pokémon zelf beslissen of hij mee liep, zolang ze Chazz ook maar gingen volgen. Luxio was op dit moment liever aan het slapen in de Pokéball en op Shuppet kon hij nog niet vertrouwen.
De jongen verliet samen met Treecko het duistere naaldbos.