A fresh start.

Met een frons keek het meisje naar het aantal huizen dat er stond. Wie woonde er nou boven op een vulkaan? Achja, ze moest toegeven dat ze zelf ook wel nieuwsgierig is geweest, maar toch. Oké, het was een slapende vulkaan, wat betekende dat deze niet meer uit zal barsten, dus er was geen probleem. De staart van haar Mighteyena kwam langs haar hand af, wat ervoor zorgde dat ze naar hem keek en hem een aai gaf. Hij had de hele weg naast haar gelopen, wat ze erg fijn vond. Ze waren immers al acht jaar samen, dus ze waren onafscheidelijk. ''Zullen we maar verder kijken?'' sprak ze, waarop de Mighteyena zijn oren even omhoog gingen. Hij draaide zijn hoofd, zodat hij recht in haar ogen kon kijken. Hij en haar Umbreon waren de enige die in haar ogen durfde te kijken. Haar moeder eigenlijk ook wel, maar die was er niet. Die kon haar niet helpen als ze in de problemen zat. De Mighteyena knikte even en liep toen al een stukje vooruit. Ze volgde hem, benieuwd waar hij naartoe liep.

''Isamu, niet te ver,'' sprak ze kalm. Ze moest op het moment moeite doen hem bij te houden. Onmiddelijk verlaagde hij zijn tempo. ''Dankje.'' Ze keek even op toen ze wat dorpelingen opmerkte. Blijkbaar stond er iets speciaals op het programma, want de dorpelingen waren druk bezig met een opbouw. Er meteen op aflopen deed Isamu niet, in plaats daarvan keek hij zijn trainster even aan, maar die had haar blik niet op hem gericht. Ze bleef staan, zonder ook maar één beweging te maken. Uiteindelijk merkte één van de dorpelingen haar op, maar schonk haar geen aandacht. Daar was ze al aan gewend. Daarbij had ze geen zin in zoiets, ze was veel liever samen met haar pokémon. Wat ze in een dorp deed wist ze ook niet. Ze had nog genoeg pokévoer bij, maar er was eigenlijk ook geen winkel in de buurt te zien. ''Kom Isamu, de mensen zijn bezig.'' Hij knikte, keek er nog even naar, maar liep toen weer naar Kaida toe. Ze draaide zich om en liep weer de kant op waar ze vandaan kwamen. Het was misschien beter dat ze de dorpelingen hun werk liet doen en zelf vertrok. Ze had hier toch niks mee te maken, en hier ook niks te doen.

Smakelijk zijn vingers aflikkend van de lekkernij in zijn mond, wreef Caleb met zijn andere hand over zijn maag. Hij had zoveel gegeten als hij maar op had gekund, en had tegelijk voedsel ingeslagen. Hij kwam niet erg vaak in dorpen; natuur gebieden spraken hem meer aan. Naast zijn oor hoorde hij het gesmak van zijn Chimchar, Kunai, die al evenveel gegeten scheen te hebben als hij. Aan zijn andere kant liep Shura, die al snel tevreden was geweest. Ze had geen reden gezien om zich vol te proppen. Caleb zorgde goed genoeg voor haar, dus had ze geen reden gezien om meer te eten als ze op kon. “Aah, Kunai! Stop met smakken!” snoof Caleb terwijl hij zijn Chimchar hardhandig van zijn schouder af duwde. De Chimchar landde op de grond, en ging daar door met het herkauwen van zijn voedsel. Zelfs al hield Caleb er van om zich vol te eten, het was gewoon goor om te moeten horen hoe iemand in je oor zat te smakken. Shura schudde afkeurend met haar kop. Zelfs al was ze een pokémon, ze was simpelweg beschaafder dan Caleb als het om eten ging. En met het omgaan met anderen. Maar, misschien was dat wel de reden waarom ze het met elkaar konden vinden. Ze vulden elkaar aan, ofzo.

Grijnzend wees Caleb op een gebouw dat boven de huizen uit stak. “Ik wed dat iedereen me kan zien als ik daarop ga staan..” Shura sloeg met haar klauw tegen haar voorhoofd. Was het nu al tijd voor een idioot plan? Zich idioot gedragen tegenover een enkel persoon, oké. Maar een hele stad? Nee, dat liever niet. Shura haakte haar klauw aan zijn broek vast, en keek hem hoopvol aan. “Sneasel, snea!” Caleb keek haar vragen aan, voordat hij kort grinnikte. “Je staat liever niet in de schijnwerpers, of wel soms?” Shura bleef hem aankijken. “Kom op! Zo erg kan het niet zijn!” zei Caleb. Hij haalde Shura's klauw uit zijn broek, en begon in de richting van het gebouw te marcheren, gevolgd door Kunai. Shura beet op haar onderlip. Nee. Dat zou ze niet laten gebeuren! Ze haakte haar klauw aan zijn been vast, en trok hem vervolgens naar achteren, zodat Caleb zou vallen. Behendig brak Caleb zijn val met zijn armen. “Shura…” gromde hij geïrriteerd. Shura schudde met haar hoofd. Ze zou hem niet naar dat gebouw laten gaan, hoe dan ook.

“Nu blij?” mopperde Caleb toen hij eenmaal aan de wens van zijn pokémon had toegegeven. Shura knikte tevreden. “Maar.. er is hier helemaal niks te doen, buiten eten en op dat gebouw klimmen…” protesteerde hij. Shura haalde haar schouders ongeïnteresseerd op. Zolang hij niet op het gebouw klom, vond ze alles wat Caleb deed prima. Caleb zette zijn hand aan zijn mond, en haalde diep adem. “Oooi! Kan iemand me vertellen of er iets te doen valt in dit dorp?” riep hij. “Chaaar!” krijste Kunai mee, om vervolgens op Caleb’s schouder te springen. Twee herrie makers. Dat was de perfecte omschrijving voor die twee. Shura zuchtte, en sloeg opnieuw met haar klauw tegen haar voorhoofd. Konden die twee werkelijk nergens anders aan denken? Ja, tenzij er eten in het spel was, natuurlijk. Ach ja. Door de straten schreeuwen was nog minder erg dan bovenop een gebouw staan te schreeuwen, niet waar?

“Oooi! Kan iemand me vertellen of er iets te doen valt in dit dorp?” Verstijft van schrik hield Kaida meteen halt. Welke idioot schreeuwt nou zo hard als het net zo rustig was? Isamu's reactie was natuurlijk begrijpelijk. Een luide grom, gevolgd door een achtervolging. ''Wacht, Isamu!'' Hij luisterde niet, rende grommend naar die plek toe. ''Isamu!'' Nadat ze door kreeg dat het geen zin had zette zij het ook op een lopen. Fijn, normaal luisterde hij anders wel.

Vragend hield de Mightyena zijn kopje scheef toen hij het drietal opmerkte. Zijn blik ging eerst over de persoon, instinctief natuurlijk. Daarna over de Chimchar die zich op zijn schouder bevond, gevolgd door de Sneasel. Ze zagen er niet gevaarlijk uit. Hij besloot maar eens een kijkje te nemen om het verder te onderzoeken. Kalm liep hij verder op ze af, terwijl hij een kleine, zachte grom liet horen, ten teken dat hij eraan kwam. Hij snoof even, waardoor de geur van Caleb zijn neus binnenkwam. ''Isamu!'' Zijn oren gingen weer rechtop staan. Die stem was zó bekend bij hem dat hij nu al gewend was om te kijken. Zijn trainster kwam hijgend aangerend. Had hij werkelijk zo hard gelopen dat ze nu pas aankwam? Hij keek even vragend naar haar. ''Euhm, hij heeft toch niet voor problemen gezorgd..?'' vroeg ze, proberend oogcontact te mijden. Het was niet netjes, maar zij deed niet anders. Nog even nahijgend keek ze Isamu geïrriteerd aan. Ze zakte door haar hurken, legde haar hand op zijn hoofd en sprak zacht:''Niet zomaar weglopen de volgende keer, oké? Dit doe je normaal ook niet.'' Vervolgens bestudeerde ze de pokémon die de persoon bij zich had. Twee verschillende soorten. Zij had beide dark-types, al had ze geen idee waarom. Misschien trok ze ze aan? Nee, dat kon niet kloppen, omdat ze Katsu als een Eevee had gevangen en dat was geen dark-soort. Zou hij nog meer pokémon hebben? Dat betwijfelde ze, omdat hij twee pokémon uit zijn pokéball had. Als hij meerdere had, had hij die vast ook eruit. Trainen deed hij niet, dat leek haar sowieso al sterk in een dorpje, dus moest hij wel aan de wandel zijn. Ze stond weer op en draaide zich om, duidelijk aanstalte makend om weer weg te lopen.

Lichtelijk geamuseerd keek Caleb naar de Mightyena die grommend in zijn richting kwam rennen. “Ah! Er valt iets te beleven!” grijnsde hij. Kunai knikte, en keek nieuwsgierig naar de Mightyena. Shura, echter, reageerde instinctief door voor Caleb te springen, en een aanvalhouding aan te nemen. Iedereen die Caleb iets aan wilde doen, zou eerst langs haar moeten. “Shura toch…” zei Caleb hoofdschuddend. “Die Mightyena was helemaal niks van plan,” zei hij toen de Mightyena af was geremd. Niet dat hij niet had gemerkt dat de Mightyena nog steeds gromde. Fel keek Shura naar de Mightyena. Als deze ook maar een verkeerde beweging zette. Eén verkeerde stap in de richting van Caleb… Kunai sprong van Caleb’s schouder af, en ging naast Shura staan. Vranged keek hij van haar naar de Mightyena. Hij was jonger dan beide pokémon, had hij gemerkt. Was dat misschien waar ze zo fel reageerden?

''Isamu!'' Werd er geroepen. Caleb begon te grijnzen, en hield zich in om niet ‘zie je wel’ te zeggen tegen zijn pokémon. Hij had van tevoren al gedacht dat er iets zou gebeuren als hij zomaar zou beginnen te schreeuwen. En raad eens? Hij had nog gelijk gehad ook. ''Euhm, hij heeft toch niet voor problemen gezorgd..?'' vroeg het meisje dat blijkbaar de eigenaresse van de Mightyena was. Caleb begon te fronsen toen hij de blik van het meisje niet had weten te vangen. ''Niet zomaar weglopen de volgende keer, oké? Dit doe je normaal ook niet,'' zei het meisje. Oh, nu was hij er zeker niet meer. Het meisje stond weer op om weg te lopen, alsof er zojuist niets was gebeurd. Eh? Dat klopte niet. Dat hoorde niet te kloppen, in ieder geval. “Ho!” riep Caleb uit. Hij zette zich in beweging, om halverwege door Kunai die weer op zijn schouder sprong te worden vergezeld. Shura liet een zucht horen, en sprong achter haar trainer aan.

Caleb ging voor het meisje staan. “Dat gaat zomaar niet!” snoof hij. Vragend keken beide pokémon hem aan. “Ten eerste hoor je iemand aan te kijken als je met hem of haar praat,” begon hij. Shura schudde met haar kop. Caleb probeerde het meisje te corrigeren, terwijl hij zelf nog nooit van manieren had gehoord? “En ten tweede is het normaal om je voor te stellen. Ik zal het voordoen.” Caleb zwaaide zijn arm naar voren, maakte zijn hand tot een vuist, en porde met zijn uitgestoken duim tegen zijn borstkas, niet doorhebbend dat Kunai zijn bewegingen immiteerde. “Ik ben Caleb. Zelf geclaimde nieuwe kampioen van de Utah League. En wie ben jij?” vroeg hij, een poging doend om deze keer de blik van het meisje wel te vangen.

“Dat gaat zomaar niet!” Kaida draaide zich weer om, met een frons op haar gezicht. “Ten eerste hoor je iemand aan te kijken als je met hem of haar praat,” ging Caleb verder. “En ten tweede is het normaal om je voor te stellen. Ik zal het voordoen.” Ze keek hem droog aan, terwijl hij zijn hand tot een vuist maakte en met zijn duim tegen zijn borstkast wees. “Ik ben Caleb. Zelf geclaimde nieuwe kampioen van de Utah League. En wie ben jij?” Ze snoof lichtjes. Als hij dan toch haar blik wilde zien, goed dan. Ze richtte haar blik op, waardoor ze met haar rode ogen in de zijne keek. Iets wat ze normaal gesproken liever meed. ''Ik heet Kaida,'' sprak ze kortaf, met een lichtgeïrriteerde klank in haar stem. ''En Isamu ken je waarschijnlijk al.'' Was hij nou blij? Maar, misschien was hij wel anders dan de rest. Misschien reageerde hij niet zo. Hij noemde zichzelf per slot van rekening een zelf geclaimde kampioen. Zo iemand was vast niet bang om voor schut te staan, zeker niet als hij door een dorp schreeuwde. Twijfelend keek ze weer weg. Het kon natuurlijk zijn dat hij anders reageerde, maar wie zei dat dat positief was? Achja, misschien kon ze maar beter afwachtten. Ze zal wel zien hoe hij reageerde.

Ondertussen bestudeerde Isamu de Sneasel opnieuw. De reactie van de pokémon interesseerde hem wel, vooral omdat hij dat zelf ook zou hebben gedaan. Hij grinnikte even, voordat hij naar de Chimchar keek die zijn trainer immiteerde. Dát zou hij nooit doen. Het zag er droog uit. Hij mocht wel energiek zijn, maar zoiets... Daarbij had hij al zijn vier poten nodig voor balans, dus zou hij nooit een mens kunnen nadoen. De uitdrukkingen van gezichten wel, maar de houdingen nooit. Hij zuchtte, waarna hij zichzelf langzaam liet zakken om te gaan zitten. Kaida vond er misschien niks aan, een gesprek met een mens, maar hij had het gevoel dat dit nog lang kon gaan duren. En daar was hij zeer zeker van.

Lichtelijk verrast keek Caleb naar de kleur van Kaida’s ogen. Ze waren rood, een kleur die je niet vaak tegen kwam. Was het meisje misschien een albino? Nee, dat zou vast niet. ''Ik heet Kaida,'' zei het meisje. Haar stem klonk geïrriteerd, wat hem alleen maar breder liet grijnzen. Hij had de vreemde vaardigheid om tegen geïrriteerde en geërgerde mensen te kunnen. Iets wat behoorlijk goed van pas kwam bij hem, als je na ging dat hij nogal vaak met dat soort mensen te maken had. ''En Isamu ken je waarschijnlijk al.'' Caleb knikte goedkeurend. “Dat was toch niet zo moeilijk, of wel soms?” zei hij. Het meisje keek weer weg. Caleb snoof lichtjes. Waarom was ze bang om hem aan te kijken? Had hij soms iets op zijn gezicht zitten? Instinctief ging zijn hand naar zijn gezicht, en veegde hij langs zijn mond. Er hadden vast nog wat etensresten gezeten! Dat was het gewoon! Ja, dat probleem had hij nu ook weer opgelost.

“Isamu, hè?” grijnsde Caleb. Hij leunde naar voren richting de Mightyena, en stak zijn hand uit, alhoewel niet ver genoeg om de pokémon aan te kunnen raken. De pokémon had zich zojuist al verdedigend tegen hem gedragen, dus wat zou hij al niet doen als hij hem zonder toestemming zou aaien? Waarschijnlijk zou hij dan geen hand meer hebben. En dan was het niet eens door een ongeluk met vuurwerk. Niet dat hij zo onhandig was dat hij ongelukken maakte met vuurwerk. Nog niet, in ieder geval. Caleb trok zijn arm weer terug. “Dus, zoals ik net al vroeg; valt er nog iets te doen in dit dorp?” vroeg Caleb, verwachtend dat Kaida naar hem toe was gekomen omdat zij het antwoord op zijn vraag wist. Dat was niet meer dan logisch, of wel soms?

“Dat was toch niet zo moeilijk, of wel soms?” Kaida trok een verbaasd gezicht. Was dat alles wat hij te zeggen had, meer niet? “Isamu, hè?” Ze bekeek de hand van Caleb die langzaam naar de Mightyena reek. Toch stopte hij, vast omdat hij zich bedacht. Jammer, Isamu hield er wel van om af en toen geaait te worden. Hij was per slot van rekening een hond-pokémon. En ondanks zijn uiterlijk had hij een zacht-aardig karakter. Goed, dat wist Caleb natuurlijk niet, omdat de Mighyena daarnet nogal beschermend reageerde, maar.. Dat was normaal voor zijn doen. Hij had altijd al zo gereageerd, maakte niet uit wat er aan de hand was. Isamu moest altijd eerst zelf checken en stateren dat het veilig was, voordat het daadwerkelijk ook zo was. Dat vond ze eigenlijk niet erg, daar was ze juist blij mee. Caleb trok zijn hand terug, alsof hij bang was dat Isamu hem nog steeds zou bijten. “Dus, zoals ik net al vroeg; valt er nog iets te doen in dit dorp?” Voordat Kaida iets kon zeggen, reageerde Isamu al. Hij blafte en wees met zijn neus de richting uit waar ze vandaan kwamen. Natuurlijk, dat gedoe waar de mensen mee bezig waren! ''Verderop zijn ze bezig met iets op te bouwen. Ik ben hier ook maar net...'' mompelde ze. Als hij had verwacht dat ze een antwoordt op zijn vraag wist had hij pech. Zij was alleen maar Isamu gevolgd, omdat hij wegrende, meer niet. En als er niks te beleven viel, kon hij toch gewoon doortrekken naar een ander dorp? Als hij een trainer was moest hij toch doorhebben niet de hele tijd op één plaats te blijven. Tenzij je natuurlijk thuis blijft, maar hij had het over 'dit dorp' en als dit zijn dorp was geweest wist hij wel wat er te beleven viel. Niet dat zij er zoveel van wist, zo vaak was ze niet in het dorp in haar buurt geweest. Zij trok liever het bos in om met Isamu te spelen. Nu had ze hem bij zich, en niet alleen Isamu. Alhoewel, Katsu was lui, dus aan hem had ze niet veel. Alleen als hij en gevecht kon winnen was hij van de partij. Daarom liet ze hem ook vaak in zijn pokéball, omdat hij hen ophield als ze op reis waren. Caleb had blijkbaar niet zo'n probleem daarmee. Zijn Sneasel leek trouw aan hem te zijn en de Chimchar leek, net als Isamu, barstensvol energie te zitten. Nee, zelf had ze er ook geen enkel probleem mee. Zo zat Katsu nou eenmaal in elkaar en als zijn trainster moest ze dat begrijpen.

De Mightyena van Kaida, Isamu, reageerde als eerste op Caleb’s vraag. De pokémon blafte, en wees met zijn neus in een bepaalde richting. Viel er daar iets te beleven? ''Verderop zijn ze bezig met iets op te bouwen. Ik ben hier ook maar net...'' zei Kaida, bevestigend wat haar pokémon net al had proberen te vertellen. Caleb knikte tevreden. Gelukkig, er viel tenminste nog iets te beleven. Dan had hij niks te vrezen van verveling. “Goed, dan gaan we daar kijken!” grijnsde hij. Vragend keek hij naar Kaida. “Kom je mee?” nodigde hij haar uit. Kunai glimlachte breed, en knikte heftig op en neer, in een poging zijn mening over te brengen. Shura keek haar trainer alleen kort aan, voordat ze besloot dat het waarschijnlijk geen kwaad kon om het andere mens wezen mee te vragen. Zolang de Mightyena van de andere trainer zich rustig hield, zou het haar niks uitmaken. Bovendien zou hij het deze keer alles behalve accepteren als ze er tegenin ging. Zonder al te lang te wachten op Kaida’s antwoord, begon Caleb in de richting van het zogenaamde evenement te lopen, gevolgd door Shura, en Kunai die op zijn rug was gesprongen, zich vastklemmend aan Caleb’s schouder. Kort keek Caleb achterom, grijnsde even, en draaide zijn hoofd vervolgens weer naar voren. Het lag niet in zijn aard om op anderen te wachten. Het liefste zou hij alles tegelijk willen doen als het kon. Het enige probleem was dat dit simpelweg onmogelijk was, jammer genoeg. Ach ja. Met maar een paar dingen tegelijk zou hij zich ook wel tevreden stellen. Fronsend bleef hij stilstaan, om zich vervolgens weer om te draaien. “Ooi, Kaida. Waar waren ze ook alweer iets aan het opbouwen?” vroeg Caleb. Natuurlijk, hij hield van spoorzoeken. Maar het zou nogal onnodig zijn om te gaan zoeken naar die zogenaamde plek als iemand hem kon vertellen waar het was.

Kaida merkte dat Caleb knikte, waarschijnlijk om aan te geven dat hij had gehoord wat ze zei. “Goed, dan gaan we daar kijken!” Ze keek hem kort aan en merkte een grijns op. Waarom was hij daar zo blij mee? “Kom je mee?” Kunai knikte instemmend, alsof hij meteen een ja verwachtte. Oh echt niet, ze was daarnet al weggelopen, omdat het haar weinig interesseerde. Daarbij zouden de dorpelingen vast niet gestoord willen worden bij hun werk. Voordat ze antwoordt kon geven liep Caleb al langs haar, alsof hij ook meteen verwachtte dat ze achter hem aanliep. Verbaasd draaide ze zich om en keek hem na. Was hij nou een ongeduldig persoon, of...? “Ooi, Kaida. Waar waren ze ook alweer iets aan het opbouwen?” Ze fronste en gaapte hem even kort aan. ''Eh?'' Ze zuchtte, nu moest ze wel met hem mee. Met veel tegenzin liep ze naar hem toe, liep hem toen voorbij en gebaarde dat hij haar moest volgen.
Isamu bekeek het schouwspel met een kwispelende staart. Wie weet, misschien hield Kaida hier nog een vriend aan over en kreeg ze dankzij hem meer vertrouwen in mensen dan in pokémon. Hijzelf had ook rode ogen, maar bij hem lag het ietsje anders. Van hem waren er veel meer, hij was een Mightyena, een pokémon. Mightyena was een soort, dus kwam de rode oogkleur vaker voor. Mensen hadden zoiets niet, een rode oogkleur. Hij wist maar al te goed dat de mensen afkeur hiervoor hadden, dat haar dorpelingen haar als een monster zagen. Het sloeg compleet nergens op, alleen maar vanwege die kleur. Die kleur die zíj in haar ogen had net als hij. Misschien hadden ze elkaar zo aangetrokken. Vrolijk liep hij achter Caleb aan, een klein glimlach stond op zijn lippen, terwijl hij naar de blauw-harige knul keek. Misschien had hij niet door waar de pokémon aan dacht, maar dat maakte Isamu niks uit. Het leek erop dat Caleb het hiet sowieso ophield. Dat was hem nu al duidelijk. Tevreden sloot hij zijn ogen, terwijl hij met dezelfde vrolijke blik langs Caleb liep, naar zijn trainster. De plek wat hun bestemming was, was niet ver hiervandaan, sterker nog, ze hoefden hier alleen nog naar rechts te gaan en dan gewoon doorlopen voordat ze er waren. Hij keek afwachtend naar Kaida, die ook de kant opging waar hij aan dacht. ''Het is niet ver meer,'' sprak Kaida nog net hard genoeg zodat Caleb het kon horen. Niet dat het nodig was om het te zeggen, aangezien je al kon horen dat de dorpelingen aan het werk waren.