Melancholic Afternoon.

"Luhh, schreeuwde Kio naar Chiara toen ze het water inviel. voor geen goud gaf hij zich zomaar gewonnen.
hij balde zijn vuisten en greep een handje zand beet en gooide dat naar de kever Pokémon die het uitschreeuwde toen greep Kio een lange stok en sloeg de Heracross om zijn oren met de tak en gebruikte Force Palm om hem te verlammen en rende de heuvel af naar de rivier om Chiara te helpen maar gelukkig zat ze al op de kant en rende naar haar toe, "ioluh? vroeg hij ongerust en keek haar aan...


"Wat moeten jullie van mij en Chiara!, verbrak Sora de stilte en keek de twee aan.
maar geen antwoord, "jullie zijn net zo zielig als Team Rocket, te bang om alleen te werken geen wonder dat al die Teams samenwerken ze zijn te laf!, riep Sora uitdagend toen pas zag hij het gigantische groene beest achter hen staan dat zijn bek opensperde.
Shiro slikte maar daar was geen tijd voor want het beest schoot een Hyper Beam op hem en Shiro af. Sora sprong opzij en ging door zijn enkel waardoor hij op de grond viel. de rook en de hitte werden hem te veel en keek glazig uit zijn ogen. "Pi...pika.. CHUUUU!, brulde een stem en een lichtstraal kwam vanuit de bosjes geschoten en raakte een van de mannen. door het felle licht was de schaduw van Sparky griezelig en rende de twee lafaards weg. Sora hoestte en kwam overeind, het duizelde hem en aaide zowel Shiro als Sparky over hun hoofdjes,
"ik had jou toch gezegd bij Chiara te blijven, zei Sora en keek daarbij de kleine Pikachu aan.
"Pika, pikachu, antwoordde Sparky met een brede glimlach. "kom mee, uit die hitte, mompelde hij. Sora, Sparky en Shiro kropen door de bosjes heen, uiteindelijk zagen ze licht en kwam hij overeind. hij zwaaide gevaarlijk, de rook en de withete vlammen waren niet gezond voor hem en zijn Pokémon, toen ze wat uit de rook waren begaven de knieën van Sora het. "Chaaar!, Pikapi!, zeiden Sparky en Shiro tegelijk. Sparky tikte Shiro aan en wees naar de waterval die even verderop kletterde. Shiro pakte een arm van Sora en Sparky de andere. samen sleepte ze Sora naar de rivier bedding. het ging heel zwaar, Sparky zat nog met zijn pootje maar trok gewoon door en kwamen uiteindelijk bij de rivier uit. Shiro liet los en Sparky ook en de Chimchar tikte Sparky aan, "Chimchar, zei Shiro en wees naar het water maar Sparky schudde zijn hoofd, "Pikachu, zei Sparky en wees naar de heuvel verderop daar had Sparky Kio heen gestuurt samen met Chiara toen knikte Shiro en sleepte de twee Pokémon hun trainer naar de Rivier en rende Shiro weg op zoek naar Chiara en Kio...

Shiro rende naar de heuvel en klom omhoog maar er was niemand te bekennen tot hij voetsporen vond en ze volgde. Shiro herkende meteen het lijfje van Kio die naast Chiara stond. "Chimchar!, riep Shiro alrennend en Kio keek hem ongerust aan. Kio keek de Chimchar aan die naar hem toe rende. De kleine Riolu snapte er niks van wat Shiro frustrerend vond dus richtte hij zich op Chiara hopend dat zij het wel begreep. Hij stond daar maar en misschien had Sora wel iets ernstigs opgelopen alleen omdat hij te laf om achter hem te blijven staan ookal was het alleen maar rook dat hij had binnengekregen dat maakte de schuld die hij voelde alleen maar erger, "chim?, mompelde Shiro en wreef in zijn ogen een enkele traan droop over zijn vinger. "Chim chimchar!, riep hij nog een keer en wees naar de richting waar hij vandaan kwam...

Chiara deed een poging om te glimlachen, zodat ze de bezorgde Riolu kon geruststellen. ''Maak je geen zorgen om mij,'' sprak ze en aaide Kio over zijn blauwe hoofdje. Ze had dan wel een klap opgevangen van de Heracross, maar ze had niks gebroken. Tenminste, ze voelde wel pijn, maar niet de pijn die ze ooit gevoeld had toen ze haar arm had gebroken. Dat was vele malen erger geweest. Over die Heracross gesproken.. Driftig keek ze om zich heen, maar zag geen blauw silhouet van die pokémon. Had Kio hem verslagen? Vragend keek ze hem aan. Was haar dan echt alles ontgaan toen ze met het water worstelde? Ze was toch geen pokéball in het water verloren? Haar hand schoot meteen naar haar riem, maar ze zuchtte opgelucht toen ze al haar pokéballs nog voelde. Alles zat gelukkig nog vast.

Bij het horen van een stem keek ze om. Daar zag ze de Chimchar aan komen rennen, die ze wist te herkennen als Shiro. Wat deed hij hier, hij was toch bij Sora? O nee, er zou toch niks gebeurd zijn, of wel? De Chimchar riep nogmaals zijn eigen naam en wees naar de richting waar hij vandaan was gekomen. Daaruit constateerde ze dat ze mee moest, terug naar de plek waar ze net vandaan kwamen. ''Is er iets met Sora?'' vroeg ze bezorgd, terwijl ze opstond. Het water droop van haar kleren af. Helaas kon ze niks uittrekken, dus het enige wat ze kon doen was het een beetje uitwringen. Niet dat ze dat deed, het was haar nog nieteens opgevallen dat haar kleren zoveel water hadden opgenomen. Ze voelde wel dat haar kleren aan haar vastplakte, maar dat negeerde ze. Niet zo slim, zo vatte ze misschien wel een kou. Kalm liep ze langs de Chimchar in de richting waar hij net naartoe wees. Hopelijk was er niet iets ernstigs aan de hand.

Sparky goot water over Sora's hoofd heen die iets kreunde. "Pikapi..." de kleine Pikachu ijsbeerde nerveus langs zijn trainer en deed nog een poging om hem wakker te maken maar dat mislukte. Sparky had zijn oren omlaag laten zakken en keek verdrietig naar zijn gezicht die onder het roet zat en wierp een blik op het water.
"chu, gromde Sparky maar bedaarde toen hij Shiro herkende maar liet algauw zijn oren weer zakken. "Chim?, vroeg Shiro maar Sparky schudde neerslachtig zijn hoofd zelfs water hielp niet...

Sora's lichaam voelde loodzwaar aan maar hoorde alles wat zijn Pokémon zeiden maar zijn ogen wilde niet opengaan. hij wilde Sparky geruststellen dat hij oke was maar zijn lichaam werkte tegen dus richtte het niet veel uit. toen hoorde hij zijn moeders stem, verbeeldde hij dat nou? of.. nee hij moest terug naar de werkelijkheid, terug naar Kio, Shiro en Sparky. dit was allemaal een verschrikkelijke droom en hij wenstte vurig dat hij dit nooit meer mee hoefde te maken en deed met veel moeite zijn ogen open en begon hevig te hoesten. "Pikapi! zei Sparky opgelucht en sprong in zijn armen. "wa-wat is er gebeurt, zei Sora met schorre stem en keek verward om zich heen gelukkig was hij omringd door zijn vrienden en kalmeerde hij. het duizelde hem nog steeds maar leunde op zijn ellebogen terwijl hij rondkeek...

Chiara keek geschokt naar het lichaam van de jongen. Sora lag daar maar, zonder ook maar iets te bewegen. Zijn ogen waren gesloten. Ze liep op hem af en knielde naast hem neer. Vervolgens deed ze een paar keer een poging hem wakker te schudden. Na een tijdje gaf ze het op. Wat was er in hemelsnaam gebeurd toen hij op zoek was gegaan naar die pokéball? Was hij echt dat vuur in gelopen, of in ieder geval dat rookgordijn? Ze keek om, en zag de dikke rook naar boven stijgen. Moesten ze niet iets daartegen doen? Niet dat ze iets kón doen. Ze had geen waterpokémon in bezit, alleen een vuur en elektrische pokémon. Het was wel hun schuld dat er een brand is ontstaan. Dat hadden vast die twee idioten veroorzaakt wat achter hen aanzaten. Ze gromde en balde haar vuisten die nu op de grond leunden. Vreselijk als ze niets kon doen aan iets wat zij had veroorzaakt.

"Wa-wat is er gebeurt?" hoorde ze de jongen zeggen die net zijn ogen had geopend en recht was gekomen. ''Gelukkig,'' zuchtte ze, het eerste wat ze deed. ''Je bent oké.'' Ze keek op, om vervolgens te proberen recht in zijn ogen te kijken, met een glimlach. ''Ik heb geen idee wat er gebeurd is, het enige wat ik weet is dat Shiro me kwam halen, en dat jij hier buiten bewustzijn op de grond lag, met Sparky aan je zijde toen ik aankwam,'' sprak ze toen, als antwoordt op zijn vraag. Zijn pokémon wisten vast beter wat er gebeurd was, maar dan moest je Kio niet meetellen, die was de hele tijd bij haar. Sparky wist het het beste, hij was de hele tijd bij zijn trainer gebleven. Helaas sprak zij niet vloeiend Pika-taal, wat ze wel gewild had. Zijzelf had ook graag geweten wat er aan de hand was, alhoewel ze de helft al kon raden...

"Sparky... zei Sora en zijn Pikachu keek op. "Luhh, zei Kio en liep op hem af en omhelsde hem stevig ,"ik weet alleen nog dat wij werden omsingeld in die vuurzee maar Sparky redde ons, die mannen.. Team.. Fox, die vluchtte toen ze de schaduw van Sparky zagen maar de rest is wazig, legde Sora uit en probeerde overeind te komen maar hij voelde zich zo draaierig dat hij terug zakte op de grond. elk deel van zijn lichaam deed zeer maar hij negeerde dat en deed nog een poging om overeind te komen. weer begon hij te hoesten, hij was te lang aan de rook blootgesteld, "Pikapi, zei Sparky en duwde hem terug naar de grond en pakte wat water uit de rivier maar Sora had al een flesje gepakt en dronk die meteen leeg. Shiro zakte verdrietig neer op de grond en rustte uit. "hey kop op, allemaal, het is niemands schuld oke, zei Sora, hij voelde aan dat zowel Kio als Shiro zich schuldig voelde en kwam overeind ookal zwaaide hij gevaarlijk. "dit is een regel rechtte ramp, dat weet ik, maar bekijk het positief, zolang we mekaar hebben is er niks aan de hand, zit Sparky bij de pakken neer alleen omdat zijn pootje een beetje verstuikt is?, zei Sora nu iets feller en voelde een stekende pijn in zijn been opkomen maar negeerde dat. Shiro en Kio keken hem beiden aan,"wees niet zo streng voor jezelf dat ik nou stom ben om dat vuur in te lopen dat is mijn pakkie aan maar ik wil niet dat jullie eronder lijden zelfs me broertje geeft het toe en die is een paar keer boos geworden zelfs Sparky word soms gestoord van me, zei Sora met een geforceerde glimlach, waar kwam die pijn vandaan? hij kon niet thuis brengen waarom zijn enkel zo een zeer deed. Kio glimlachte breed maar Shiro bleef neerslachtig zitten,"Shiro, het is niet jouw dat je verstijfde van angst, ik neem het je helemaal niet kwalijk daar zal ik heus niet dood van gaan, hooguit een paar gebroken botten, zei Sora met een brede glimlach en Shiro sprong in zijn armen. Kio deed een stap achteruit zodat hij bij Chiara stond en keek haar breed glimlachend aan, hij wilde niet dat zij zich alleen voelde dus drukte hij zijn pootje in haar hand..

"Ik weet alleen nog dat wij werden omsingeld in die vuurzee maar Sparky redde ons, die mannen.. Team.. Fox, die vluchtte toen ze de schaduw van Sparky zagen maar de rest is wazig," sprak Sora. Chiara knikte een keer, ten teken dat ze het begreep. Team Fox, huh? Zo heette die twee dus. Of tenminste de groep waar ze lid van waren. Ze had weleens gehoord van Team Fox. Ze steelden pokémon, dat was zeker, maar hun doel was nog niet duidelijk. In de andere regio's waren er ook zulke teams. Zo was er in Sinnoh bijvoorbeeld Team Galactic, die de legendarische pokémon Palkia en Dialga wilde hebben. Zouden de teamleden van Fox hetzelfde willen? Heerschappij met behulp van legendarische pokémon, als die al hier in Utah te vinden waren? Of zouden ze de pokémon van de mensen willen bevrijden, zoals ook weleens voorkwam..? Chiara trok een nadenkend gezicht, en kreeg het eerste deel van Sora's preek niet mee. Die was eigenlijk ook niet op haar bedoeld, meer op de pokémon die de jongen bij zich had.

"Shiro, het is niet jouw dat je verstijfde van angst, ik neem het je helemaal niet kwalijk daar zal ik heus niet dood van gaan, hooguit een paar gebroken botten." Chiara richtte haar blauwe ogen op de jongen. Hij had niet alleen geen angst, maar ook een hoge pijngrens. Dat was wel handig als je roekeloos ergens in dook. Niet dat zij dat niet deed, alleen had zij eerder last van pijnsteken. Ze voelde de poot van Kio die in haar hand gleed en keek hem vragend aan. Toen ze de brede glimlach op zijn snuit zag staan toverde zij er ook één tevoorschijn. ''Weet je zeker dat je niks hebt? We kunnen altijd nog naar een PokéCenter om uit te rusten,'' sprak ze toen weer, en richtte haar blik weer omhoog. ''Ik kan me voorstellen dat je uitgeput bent.'' Zij was eigenlijk ook best wel moe, maar zij had niet zoveel leed gezien of gevoeld als Sora. Toch was het voor haar ook een goed idee om een plek op te zoeken als een PokéCenter. Haar kleren waren drijfnat, dus kon ze zich maar het beste omkleden. Ze was alleen niet van plan het in de buitenwereld te doen. Daar was ze al jaren te oud voor.

''Weet je zeker dat je niks hebt? We kunnen altijd nog naar een PokéCenter om uit te rusten,'' zei Chiara en Sora keek haar aan,"lijkt me een goed plan, het gaat wel echt waar, waarom ben je zo nat?, zei Sora en pakte een vest uit zijn tas, die was hem toch te groot en het leek niet echt prettig om in koude kleren te staan en legde het over haar schouders. Sora wist zeker dat zowel Kio als Shiro niet in hun Pokéball wilde en drukte op een knopje van zijn Pokétch en zocht naar een Pokémon Center maar het leek verlaten te zijn er was wel een Pokémon Center in het eerst volgende dorpje: Alph Town maar dat was ongeveer vanaf hier drie dagen lopen en terug door het bos konden ze niet vanwege die brand en Team Fox die het op Kio hadden gemunt. wat moesten ze doen? Sora kreeg een rilling over zijn rug en het werd er niet beter op, de zon begon al met ondergaan. zijn hele lijf was nog steeds beurs en een doffe hoofdpijn liet hem niet nadenken. Kio liep op Sora af en wees naar een grot iets verderop, "slapen in een grot?, zei Sora niet echt overtuigd maar knikte,"kom, ik weet dat het niet een vijf sterren hotel is maar we zitten tenminste veilig, zei Sora nog steeds niet overtuigd maar keek wat beter op de kaart van de Pokétch en zag een klein bruin stipje dat op een huisje leek,"als we opschieten dan zijn we bij een hutje, ik weet niet of het een Pokémon Center is maar proberen kan geen kwaad, zei Sora en vergrootte de kaart op het schermpje zodat Chiara het kon zien. "Pika, zei Sparky en wierp een blik Kio en Shiro,"Kio en Sparky jullie zien er vermoeid uit, willen jullie in de Pokéball?, vroeg Sora maar hij wist antwoord waarschijnlijk al, Shiro geeuwde maar Kio schudde wild zijn hoofd. Sora snapte wel dat hij liever bij hem en Chiara bleef maar hij was nog maar een baby ookal gedroeg hij zich niet zo maar hij was nog veels te jong en waarschijnlijk doodmoe. Sora hief zijn hand op en liet Shiro terugkeren in zijn Pokéball. Kio pakte Sora's vrije hand en keek zowel Chiara als Sora breed glimlachend aan..

"Lijkt me een goed plan, het gaat wel echt waar, waarom ben je zo nat?" sprak Sora en pakte een vest uit zijn tas die hij over haar schouders heen legde. ''Bedankt,'' sprak ze eerst, vanwege het vest dat nu op haar schouders lag. Vervolgens dacht ze even na hoe ze de situatie het beste kon uitleggen. ''Ik was met Kio op weg naar die berg,'' begon ze en wees naar de plek waar ze vandaan kwamen,''Maar die Heracross had ons bijgehaald. Hij tackelde me en toen kwam ik in het water terecht,'' vervolgde ze haar zin. ''Ik weet niet hoe hij het deed, maar Kio had hem blijkbaar verslagen.'' Ze had niks gezien, waar ze spijt van had. Chiara had hem willen beschermen, maar het was juist andersom geweest. Intussen keek Sora op zijn pokétch. "Slapen in een grot? Kom, ik weet dat het niet een vijf sterren hotel is maar we zitten tenminste veilig," sprak hij uiteindelijk, maar het klonk niet echt overtuigend. Hij had misschien wel gelijk dat ze veilig waren, maar voor hoelang was dat dan? Sora had inmiddels zijn blik weer op zijn pokétch gericht. Chiara probeerde met hem mee te kijken, maar zag niet precies waar hij naar op zoek was. "Als we opschieten dan zijn we bij een hutje, ik weet niet of het een Pokémon Center is maar proberen kan geen kwaad," sprak hij toen en vergrootte de kaart op zijn 'horloge' zodat zij het ook kon zien. Ze knikte en glimlachte. ''Beter dan een grot,'' antwoordde ze. Shiro keerde terug in zijn pokéball, maar Kio bleef nog even bij hen lopen. Hij had nu ook Sora's hand vastgepakt, waardoor hij tussen hen twee in liep. Het leek eigenlijk net een klein kind. Ze kon zich nog herinneren dat zij dat met haar ouders deed. Ze grinnikte even bij deze gedachte, maar duwde die gauw van haar af. Ze was, gelukkig, nog lang geen moeder. Dat stelde ze het liefst zo lang mogelijk uit.

- Sorry, geen inspiratie x3 -

Sora grinnikte, Kio was zo voorspelbaar en bang maar als het echt moest was hij heel dapper. Sparky was op zijn schouder gaan hangen en keek telkens rond,"Chaaaa," geeuwde Sparky en sprong van zijn schouder maar trok een gezicht toen hij op de grond terecht kwam, "doet het zeer?, vroeg Sora aan zijn Pikachu die knikte maar gewoon weer door liep. na een tijdje wandelen kwamen ze bij het hutje, het was verlaten en ze konden toch niet terug. hij liet Kio los en rammelde aan de deur maar de deur zat op slot. "jemig, dat ding zit opslot, gromde Sora nijdig en keek door het raam die zat ook op slot maar Sora kreeg een idee. als die deur niet mee wou werken dan zou hij geweld moeten gebruiken, hij zette zijn tas neer en maakte aanstalte om op de deur in te beuken net als die ene keer toen zijn broertje vast zat en er niet uit kon, Sparky keek hem stomverbaasd aan maar hij rende al op de deur af en vloog eerst naar achteren maar voelde de scharnieren schudden en deed nog een poging en dit keer vloog de deur open en knalde hij naar binnen. door de klap zag hij sterretjes voor zijn hoofd zweven maar kwam al overeind,"het is verlaten maar volgensmij doet alles het nog, zei Sora en drukte op het licht knopje dat aanging, het was er vrij groot dus ze konden voor nu hier overnachten. Kio rende naar binnen en wilde weten of het goed ging met zijn trainer," dit heb ik vroeger zo vaak gedaan maak je maar geen zorgen, zei Sora er was ook een badkamer maar het eerste wat Sora deed was Sparky goed nakijken,"je kan daar je natte kleren uittrekken en je omkleden, ik moet nog een paar dingetjes doen dus doe maar rustig aan, zei Sora tegen Chiara en wees naar een halletje waar de badkamer was. hij zette Sparky op de bank neer en bond het verband ervan af. zijn pootje was gezwollen en Sparky leek er erg last van te hebben,"Kio, wil je helpen? zou je me tas aan willen geven?, vroeg Sora vriendelijk aan zijn Riolu die breed glimlachte en zijn rugzak naar hem toe sleepte, "bedankt." en Sora pakte een doekje en legde met koel water het doekje op zijn pootje, hij zou even moeten blijven zitten. ook wist Sora dat ijs beter was geweest maar wat moest je anders gebruiken? op dit moment had hij geen ijs maar wel water dus moest hij dat gebruiken..

Chiara keek verveeld naar haar omgeving. Oké, ze was niet echt verveeld, maar het was best stil geworden tijdens het wandelen. Normaal gesproken had ze of Kioko of Taiki aan haar schouder hangen om zich mee te vermaken, net als Sora met Sparky. Toch liet ze ze niet uit de pokéball komen. Ze waren vast vermoeid van de afgelopen dagen, en dan vooral Kioko, de nog een gevecht heeft gehad met de Pikachu van Sora. Nouja, een halve dan. vanaf toen waren de problemen alweer begonnen. Op dat moment viel het kleine gebouw haar op. Waren ze nu al bij het hutje aangekomen? "Jemig, dat ding zit opslot," sprak Sora nijdig en liep naar het raam toe. Op dat moment viel haar iets in. Ze had altijd op tv gezien hoe inbrekers een deur openkregen met een haarspeldje. Zij was in bezit van een haarspeld. Ze probeerde hem te vinden in haar tas, maar toen ze hem eindelijk had gevonden, had Sora de deur al opengebeukt. Jammer, ze had best willen zien of dat van tv wel waar was. En het deed vast minder pijn. "Je kan daar je natte kleren uittrekken en je omkleden, ik moet nog een paar dingetjes doen dus doe maar rustig aan." Chiara liep de kleine drempel over naar binnen, en keek richting de hal waar de badkamer zat. Ze knikte en liep langzaam naar de kamer toe waar ze zich kon omkleden. Het zag er best oud en verlaten uit hier. Dus ze vielen niemand lastig, toch?

Chiara zuchtte en gooide haar broek en t-shirt op de wastafel, nadat ze het vest ergens neer had gelegd. Ze had geen verwarming kunnen vinden in de badkamer, dus vroeg ze zich af of die wel ergens anders te vinden was. Ze ritste haar tas open en zocht naar haar andere broek en trui. Die had ze gemakkelijk gevonden, nadat ze haar slaapzak aan de kant had geduwd. Vlug deed ze haar andere kledij aan, en ritste haar tas weer dicht. Toen ze opkeek, kreeg ze het gevoel dat ze bekeken werd. ''Eh?'' bracht ze uit toen ze een schaduw op de muur zag staan. Verbeeldde ze het nou of..? Een gezicht verscheen, waardoor Chiara het uitschreeuwde van angst. Met een rap tempo rende ze naar de deur, na een keer te struikelen over haar eigen voeten. Met een ruk draaide ze de deur open en rende naar buiten, waar ze hijgend bleef staan en vragend de deur in keek. Het viel haar nu te binnen dat ze haar tas was vergeten. ''Blijf kalm Chiara, niks aan de hand,'' mompelde ze tegen zichzelf, waarop ze haar ogen sloot, diep inhaleerde en de stikstof via haar neus weer liet ontsnappen. Vervolgens opende ze haar ogen weer, waar ze meteen spijt van kreeg. Eén of andere groene spin hong ondersteboven voor haar, dat een gezicht had getatoeërd op zijn rug. Opnieuw slaakte ze een gil, ditmaal gedempt. Het was gewoon van de schrik omdat ze het niet verwacht had. Het enige probleem bij haar was dat ze niks met insect-pokémon had, en dus ook niks met spinnen. Dat kon je haar niet kwalijk nemen, dat was elk meisje haar reactie geweest, toch? Met een plof belandde ze trillend op de grond, terwijl de Spinarak daar nog steeds aan het plafond bungelde.

Sora keek op toen hij gegil hoorde en Sparky spitste zijn oren terwijl Kio opstond en de kamer verliet. hij liet hem zijn gang gaan, Kio was nou eenmaal nieuwsgierig en Sora kon er niet achteraan want hij moest Sparky's pootje nog verbinden,"voelt het beter?, vroeg Sora toen hij de laatste pleister erop legde en Sparky knikte en steunde erop. "Pika," Hij klom op zijn schouder en gaf hem een licht kopje,"je hoeft me niet me bedanken, zei Sora en aaide Sparky over zijn wangetje die ervan genoot,"jullie zullen vast wel trek hebben, zei Sora en pakte voer uit zijn tas tot zijn grote spijt had hij voor Sparky niks anders, ja speciaal Pokémon voer maar dat lustte hij niet. Sora gooide de inhoud in verschillende bakjes maar had nog over, die zette hij maar neer voor Kioko en Taiki, het kon immers niet meer terug in de verpakking, "wees nou niet zo eigenwijs en eet dat voer op, je mag van mij naar buiten en oranbessen zoeken maar ik denk dat je poot tegenwerkt, zei Sora met een brede grijns, Sparky draaide zich nijdig om en begon toen eindelijk van zijn voer te eten. Sora grinnikte en haalde Shiro uit zijn Pokéball die meteen begon te eten..

Kio liep door de donkere gang, opzoek naar de oorzaak van de gil en probeerde met al zijn kracht de deur open te trekken en zag Chiara op de grond zitten en zag de Spinarak bungelen. "Luhh!, zei hij vriendelijk en de Spinarak keek hem aan maar verdween. "Ioluh?, zei Kio en tikte haar aan, hij keek haar aan met zijn kleine rode oogjes...

De Spinarak verdween toen de Riolu de kamer binnenkwam. "Ioluh?" vroeg hij en tikte haar aan, wat ervoor zorgde dat weer terug op aarde was. ''Niks aan de hand, ik was alleen een beetje geschrokken..'' sprak ze en glimlachte even. Ze kwam langzaam recht en pakte haar tas, evenals de natte kleren, waarbij ze eerst nog de pokéballs aan de broek die ze nu droeg vastklikte. Als er geen verwarming was moest ze ze maar ergens ophangen. De vraag was alleen; waar? Misschien vond ze wel wat als ze terug naar Sora ging. Dat liet haar denken aan het vest. Ugh, die was ook al nat. Lekker dan. Ook het vest pakte ze op en legde het over haar ene arm, terwijl ze haar tas vasthad met haar andere hand. Ze keek Kio kort aan, en gebaarde dat hij mee kon komen, aangezien ze weer terug ging.

Chiara zag dat Sora zijn Chimchar weer uit de pokéball had gelaten. Ook zag ze dat Sparky en Shiro al aan het eten waren. Er stonden vijf bakjes, waarvan twee al bezet waren. Vragend keek ze Sora aan en wees naar de twee overige bakjes. Waren die voor Kioko en Taiki? Dat moest haast wel, tenzij Sora opeens nog twee andere pokémon tevoorschijn toverde die hij in het geheim nog in bezit had. En dat was haast onmogelijk. Misschien was het tijd de twee pokémon in kwestie maar tevoorschijn te halen. Ze klikte de pokéballs van haar riem af, liet ze vergroten en opende ze, waardoor de twee silhouetten zichtbaar werden. ''Pi?'' Samen met de Cyndaquil keek ze vragend om zich heen. ''We zijn veilig,'' grinnikte Chiara. Niet dat de Pichu luisterde, die had het voer al geroken en was erop afgestormd. Gulzig werkte ze het voer naar binnen. Af en toe kreeg ze het gevoel dat haar pokémon écht geen schaamte kende. Achja, ze kon het hen niet kwalijk nemen, ze waren vast uitgehongerd. Dat kon ze zich eigenlijk wel voorstellen. ''Oh, ja, je vest,'' mompelde ze, en reek hem het vest toe, opnieuw realiserend dat die ook zeiknat was geworden. ''Sorry, hij is nat geworden,'' verontschuldigde ze zich, met een onschuldig glimlachje, net als een klein kind zou doen.

Kio liep achter haar aan en rende naar Sora toe, "wat was je gaan doen?, vroeg Sora die een wenkbrauw optrok. Hij brabbelde iets en ging naast hem zitten, nu zag hij pas dat Chiara tegelijk binnen waren gekomen en besloot niks te vragen,"Sorry, hij is nat geworden,'' zei Chiara, Sora had de rest niet verstaan maar kwam overeind en nam het vest over,"geeft niet, antwoordde Sora en legde het vest over de leuning van de bank heen. opeens voelde hij een steek in zijn rechterenkel en zakte terug in de bank. "Pika?, vroeg Sparky ongerust. Hij wilde er naar grijpen maar stootte keihard zijn hoofd tegen de rand van de tafel, "Verdomme, gromde Sora en wreef over zijn kruin heen,"Shiro?, ontbreekt er misschien iets? ben ik gevallen toen we vluchtte?, vroeg Sora en probeerde diep na te denken. Shiro dacht diep na en knikte.. "Chim, chimchar, zei Shiro maar Sora begreep hem niet en keek hem vaag aan. Shiro tikte Sparky aan en legde het uit aan hem. Sparky sprong op de bank en legde hem langzaam uit hoe en wat er was gebeurt, "jemig, dat heb ik weer, gromde Sora en liet voorzichtig wat gewicht op zijn enkel rusten maar de pijn was al weggezakt en herrinerde zich toen pas dat Kio nog geen vast voer kon eten," oh ja, zei Sora en pakte het bakje voer dat tot een papje was gemalen,"wil jij Kio voeren?, vroeg Sora aan Chiara en Kio ging al bij haar zitten, voorheen moest Sora hem altijd voeren omdat hij als de dood was voor vreemde mensen, nu nog steeds maar dan alsnog. Sora reek haar het bakje gemalen voer aan en een lepel..

"Geeft niet," antwoordde Sora en nam het vest aan. Hij legde het vest neer over de leuning van de bank. Chiara deed precies hetzelfde met haar andere kleren, net zo dat het niet in de weg hong. Vervolgens liet ze zich op de bank neerploffen. Eerlijk gezegd was ze doodop. Hoe laat was het eigenlijk? Ze had geen horloge, of iets dat daarop leek waar je de tijd op kon zien, en hier hong nergens een klok, dus liet ze die vraag maar rusten. Haar blik viel op haar pokémon die nog steeds hun voedsel naar binnen werkten. Die waren echt verhongerd. Sora had er niks over gezegd, dus Chiara nam maar aan dat het voer inderdaad voor hen was bestemd. Het hele verhaal dat Sparky en Shiro aan hun trainer probeerde uit te leggen kreeg ze niet mee. Ze was aan het prakiseren over die zogenaamde Team Fox. Ze viel opnieuw terug op haar eerdere gedachtes, maar ze kon er niks belangrijsks uithalen. Als ze echt gevaarlijk werden, wat eigenlijk ook zo was, zal agent Jenny er wel vervolg van maken. Of misschien had ze dat al gedaan. Ze was er in ieder geval niet van op de hoogte. Nu wist ze tenminste van het Team zijn bestaan af. Ze zal wel twee keer denken de volgende keer als ze ze tegenkwam.

"Wil jij Kio voeren?" Ze schrok op uit haar gedachten en merkte dat de Riolu al naast haar was gaan zitten. Sora gaf haar het speciale voer met een lepel, die ze aannam, maar nog steeds twijfelde. Ze had nog nooit een pokémon gevoerd, of een baby. Eigenlijk was dat hetzelfde. Ze had geen ervaring hiermee, en wist niet hoe het moest, maar ze kon nu geen nee meer zeggen. Daarbij vond ze het wel schattig. Ze probeerde goed te zitten, duwde de lepel in het voer en bewoog haar hand met de lepel erin naar Kio. Hopelijk deed ze het goed zo, dit was hoe ze het op tv deden. Nogmaals, de tv was niet altijd echt, dus twijfelde ze. Misschien was dat truukje met de deur en het speldje ook wel nep. Ach, als het niet goed was zou Kio haar bewegingen wel laten staken, dus ging ze gewoon door met wat ze deed, totdat het op was, of hij genoeg had.

Kioko geeuwde even nadat haar eten op was. Ze keek rond en merkte Sparky op met zijn gewonde poot. Ze voelde zich nog steeds een beetje schuldig daarover, ook al had Sparky haar verontschuldigen weggeschoven. Ze sprong op de Pikachu af en probeerde weer een praatje met hem te maken. Taiki sprong op de leuning van de bank, naast zijn trainster en rolde zich op. Hij was wel sociaal aangelegd, maar ging nu liever slapen. Zoveel energie als Kioko in zich had opgeslagen had haast niemand. Ook hij geeuwde even, voordat hij zijn klein kopje tussen zijn voorpoten liet rusten en viel langzaam in slaap.

Kio oog viel op zijn tas, er lag een vierkant papiertje op de grond en raapte het op,"Luhh?, zei hij met een vragende blik en hield het papiertje omhoog,"dat is een foto en je houd hem achterste voren, zei Sora grinnikend en draaide het plaatje om zodat zijn moeder zichtbaar was,"jij hebt Rox nog nooit gezien maar ik verzeker je hij is super aardig, zei Sora met een glimlach en aaide Kio over zijn hoofdje,"en haar.. zul je nooit meer ontmoeten maar dat is me ma, voegde hij eraan toe. Kio keek hem verdrietig aan maar Sora wuifde dat weg, "zo zit het leven nou eenmaal in mekaar, je kan er niks aan veranderen, zei Sora geruststellend en aaide hem over zijn hoofdje. Sora zuchtte zwaar en keek naar zijn Pikachu en Kioko. Sparky was gaan zitten naast Shiro en Kioko stond naast hem. Sparky had altijd goed met Suki, de Pichu van zijn broertje, mee om kunnen gaan maar het probleem was dat Sparky zich te snel hechtte aan baby Pokémon, nu was Kioko geen probleem of Kio, maar Sparky was nou eenmaal zorgzaam als het om Pichu ging, dat had hij wel gemerkt toen Suki een keer zo stom was geweest een zwerm Beedrill uit te dagen en had Sparky bijna alle Beedrill in zijn eentje weg moeten jagen, Sora grinnikte dat gezicht van zijn broertje zou hij nooit meer vergeten. eigenlijk vond hij het wel super lief maar het was soms wel gevaarlijk. Sora stond op en liep naar de deur die nog op een kier stond en sloot hem.
Sparky aaide Kioko over haar hoofdje en rende naar Sora toe,"ik deed alleen de deur dicht, meer niet, zei Sora grinnikend en Sparky stak zijn tong naar hem uit, hij deed het terug maar Sparky sprong op zijn schouder.
"man, laat me met rust, ga Shiro vervelen ofzo, zei Sora lachend en liep met hem naar de bank, zijn enkel deed vervelend, eerst voelde hij niks, loopt hij naar de deur begint het weer. hij keek op zijn Pokétch het was al rond negenen maar zelf was hij nog niet eens moe. hij wierp even een blik naar de kamers maar hij zag het niet zitten om helemaal naar een slaapkamer te lopen dus pakte hij zijn slaapzak en legde die op de bank tegenover Chiara en lag hem erop. Sora deed alleen zijn shirt uit en hield zijn broek aan, het deerde hem niet dat Chiara tegenover hem zat hij was het wel gewend. hij bekeek zijn schouders en armen die zaten allemaal onder de blauwe plekken of schrammetjes. tenslotte trok hij zijn schoenen uit wat een hel was, hij richtte zijn blik op zijn enkel maar zag niets, niet gezwollen ofzo, dus haalde hij zijn schouders op maar trok een gezicht toen hij weer naar Chiara liep, eerder mank, en plofte op de bank neer...

De Riolu pakte een soort papiertje op. "Dat is een foto en je houd hem achterste voren," grinnikte Sora. Kio draaide hem om, waardoor de foto van twee mensen zichtbaar werd. Chiara keek er vol belangstelling naar. "Jij hebt Rox nog nooit gezien maar ik verzeker je hij is super aardig." 'Rox' was vast die jongen op de foto. Zou dat het broertje van Sora zijn? Zo te zien was het een tweeling. "En haar.. Zul je nooit meer ontmoeten maar dat is me ma," sprak Sora weer. Chiara's kleine glimlach verdween. Hij had zijn moeder dus verloren. Dat moest vast verschrikkelijk zijn geweest. "Zo zit het leven nou eenmaal in mekaar, je kan er niks aan veranderen." Daar had hij gelijk in. Als je tijd daar was was hij daar, of je nou wilde of niet. Sommige mensen konden dat aanvoelen, voor anderen was het weer heel onverwacht. Je hoorde wel vaker dat een jong iemand stierf aan een hartstilstand. Vaagjes voelde ze dat Sora was opgestaan. Ze was eigenlijk te moe om nog wakker te blijven, maar ze wilde niet in slaap vallen. Ze had alleen geen zin in opstaan, maar om in slaap te vallen op de bank, zittend.. Dat sloeg alles. Bij haar dan. Langzaam waren haar ogen dicht aan het vallen, terwijl ze dat niet wilde. Protesteren had geen zin, helaas. Ze voelde nog maar net dat Kioko op haar schoot was gesprongen, maar er weer af was gelopen. Ze was bij Taiki op de leuning gaan liggen, die al in slaap was gesukkeld. De Pichu volgde nu zijn voorbeeld.

Chiara keek half dromerig toe hoe Sora zijn slaapzak had gepakt en die op de bank tegenover haar had gelegd. Oké, hij sliep dus op de bank vannacht. Zij waarschijnlijk ook, maar dan zonder slaapzak. Naar een slaapkamer lopen was nu onmogelijk voor haar. Ze voelde haar benen al niet meer, wat betekende dat die al in slaap waren gevallen. Uiteindelijk hield ze het niet meer vol, zakte wat onderuit en legde haar hoofd tegen het kussen van de bank, waarna ze haar ogen dicht deed. Zittend slapen. Dat had ze nog nooit gedaan. Niet dat ze het nu nog doorhad. Ze hoorde wel nog wat er om zich heen gebeurde, maar dan gedempt. Heel erg gedempt, alsof het door een filter ging voordat het uiteindelijk haar oren in kwam.

Sora zag hoe Chiara inslaap viel ,zittend, en glimlachtte. hij kon niet slapen al wilde hij wel maar het lukte gewoon niet, Sora wilde weten waarom Team Fox achter Kio aanzaten, had het iets te maken met zijn Aura?
hij keek op Kio neer, het wezentje lag helemaal tegen hem aangekropen terwijl Sparky languit op de bank lag.
Sora stond op en ritste zijn slaapzak open en legde dat over Chiara en Sparky heen. zelf liep hij naar het raam en schoof het open,"Chim?, vroeg Shiro zacht en sprong op het kozijn, "ik kan niet slapen, mompelde Sora en aaide hem over zijn hoofdje,"en jij?." Shiro schudde neerslachtig zijn hoofd. Sora wist waarom, de kleine Chimchar had een verschrikkelijke periode achter de rug, voorheen had hij een trainer die hem had behandeld als straatvuil en waardoor hij mensen wantrouwde.. behalve Sora, hij heeft hem geholpen om weer te vertrouwen en laten inzien dat niet elk mens slecht was, "niemand doet je ooit nog pijn, daar zal ik voor zorgen, zei Sora zacht en aaide hem over zijn hoofdje. Hij keek naar de sterren, hij zag heel vaag het gezicht van zijn moeder, elke dag vergat hij haar een beetje, haar stem, haar gezicht en hoe ze was. dat deed hem behoorlijk pijn maar hij moest verder, hij had Pokémon waarvoor hij zorgde en zijn broertje maar zijn vader haatte hij, eigenlijk sinds de dag dat hij zijn moeder achter liet om Cynthia, de Champion, te vergezellen op haar reis door Unova. als zij ooit zijn stiefmoeder zou worden dan liep hij weg en bleef hier, In Utah. en als er ook ooit een kind van zou komen dan wilde hij hem/haar niet leren kennen. niemand kon zijn moeders plek innemen, hij wreef in zijn ogen en voelde wat nattigheid aan zijn hand kleven, snel wreef hij zijn ogen droog en wankelde richting de bank. waarom huilde hij nou? gelukkig had niemand dit gezien, hij schaamde zich dood als hij om zijn moeder moest huilen, ze was al haast een halfjaar weg. tenslotte viel hij in een onrustige slaap...

Chiara opende langzaam haar ogen toen het licht op haar gezicht viel. Het eerste wat ze opmerkte was de slaapzak die over haar heen lag. Het was Sora's slaapzak, die hij vast op haar had gelegd toen ze rechtop in slaap viel. Ze wierp haar blik op de jongen, en merkte dat hij nog sliep. Ze was de eerste die op was, eigenlijk. Taiki en Kioko lagen ook nog te slapen. Ze was echter al wakker, dus stond ze maar op. Om niet teveel herrie te maken liep ze maar de deur uit, en deed die rustig dicht. Ze snoof de frisse ochtendlucht naar binnen en keek over het landschap. Het zag er nu best mooi uit, als je even vergat dat je gister werd achterna gezeten door een stel gekken. Vandaar dat het haar gisteren niet echt was opgevallen. Nu kon ze tenminste genieten van de buurt. Haar blik viel op een aantal Taillow die langsvlogen. De Swellow die voorop vloog was overduidelijk de leider. Chiara zuchtte even toen de pokémon weer uit haar zicht waren. Ze hadden vast geluk gehad gisteren. Die Heracross was veel sterker dan Taiki, dus Kioko had al helemaal geen kans gehad. Misschien moest ze haar pokémon wat meer trainen. Hoe lang had ze Taiki nu wel niet en hij was nog steeds niet geëvolueerd. Nogmaals zuchtte ze, liep terug naar het hutje en liet zich ertegen op de grond zakken.

''Cyn.'' Chiara keek op en zag in de deuropening haar Cyndaquil staan, die langzaam op haar af kwam gelopen. Hoe hij de deur heeft opengekregen was voor haar een raadsel. Dicht deed hij hem niet. ''Ook goedemorgen,'' sprak Chiara en glimlachte naar hem. Hij ging naast haar zitten en keek vervolgens omhoog. Dat moest haast wel, wilde hij recht in haar ogen kunnen kijken. Hij trok een vragend gezicht, alsof hij dacht dat er iets mis was. ''Niks hoor,'' mompelde ze en keek weer even naar voren. ''Is de rest al wakker?'' vroeg ze toen. Hij schudde zijn hoofd, wat ze nog net in haar ooghoek kon opmerken. Dan zou ze nog even buiten blijven, zo stoorde ze tenminste de rest niet.

Sora droomde heel vreemd, eerst zag hij Sparky daarna werd alles wazig en zag hij die twee van Team Fox Kio ontvoeren en schreeuwde iets en hoorde een doffe klap waardoor hij wakker schrok. hij lag naast de bank en was dus tijdens het slapen in beweging geweest, hij had hoofdpijn en zijn enkel deed ook zeer. Sora kwam voorzichtig overeind en ging weer zitten op de bank, hij wreef over zijn hoofd en hoorde een vaag gepiep. zijn Pokégear piepte in zijn tas en gooide weer zijn tas overhoop. en vond het blauwe apparaatje en drukte op de knop.

"heey, broertje, zei Sora en wreef in zijn ogen.
heey, grote broer, ik wilde weten waar je bent?, zei de stem van Roxas en Sora keek uit het raam.
"ik ben vlakbij Utah Falls, volgensmij, hoezo?, zei Sora sceptisch en trok een gezicht toen hij zijn voet verzette.
"ik sta nu in een stuk bos en ben verdwaald, zei de stem van Roxas maar die klonk niet normaal eerder nerveus.
"aha, zie je ergens een heuveltje?, vroeg Sora grinnikend en keek naar buiten Chiara zat tegen de muur van het hutje aan met haar Cyndaquil.
"ja, wacht even.. SUKI! klonk het door de Pokégear, Sora grinnikte Suki was er blijkbaar vandoor gerend.
"ik denk al dat ik weet waar ze heen rend, zei Sora lachend en hoorde zijn broertje hijgen van het rennen.
"ik zie je zo wel!, zei Roxas en hing op, althans Sora hoorde niks meer en deed grinnikend zijn Pokégear in zijn tas.

Sora had aan zijn Pokémon uitgelegd dat Roxas zou komen met Suki en Yuki dus was Sparky meteen naar buiten gerend, "Pika, zei Sparky vriendelijk tegen Chiara en Taiki en keek rond, eerst zag hij niks maar hoorde algauw wat geritsel en zag hij een Pichu met een gespleten oor en een Piplup de bosjes uit rennen. "Pika!, riep Sparky naar de Pichu en Piplup en rende op beide af terwijl de Pichu boven op zijn hoofd sprong van blijdschap. algauw kwam er een jongen met blondhaar een wit vest en een armband met witte en zwarte ruitjes uit de bosjes rennen... hijgend wel te verstaan, "Suki, Yuki voortaan even nadenken voordat jullie wegrennen, sprak de jongen en Sparky keek op en zijn uitdrukking veranderde meteen."Pi- pika!, zei Sparky vrolijk en rende erop af...

Chiara keek vragend naar het gele wezentje. Dus ze waren wel al wakker. Of ze aren wakker geworden nadat Taiki naar buiten was gekomen. Ze gokte het tweede, aangezien haar Cyndaquil geen doortrapte leugenaar was. Kioko kwam naar buiten gehuppeld en sprong maar weer eens in haar nek. ''Goedemorgen Kioko,'' grinnikte ze, en aaide de Pichu over haar hoofd. De Pichu en de Cyndaquil wisselde even wat woorden dat vast ook met de ochtend te maken hadden, terwijl Chiara Kioko weer op de grond zette en opstond. Op dat moment zag ze een Pichu de struiken uit rennen. De Pichu zag er iets anders uit dan Kioko. Een gespleten oor duidde dat aan. Niet alleen een Pichu maar ook een Piplup kwam uit de struiken gerend. Sparky leek ze te kennen, aangezien hij er vrolijk op af liep. Niet veel later kwam er een jongen de struiken uitgerend. Hij had blond haar, en zijn gezicht had veel weg van Sora. Het duurde dan ook niet lang of Chiara had hem herkend van de foto die ze gisteravond had gezien.

"Suki, Yuki voortaan even nadenken voordat jullie wegrennen," sprak hij hijgend, waarna zijn blik viel op Sparky, die vrolijk op de jongen afrende. ''Hallo,'' sprak Chiara op een vriendelijke toon, die alleen maar versterkt werd met een glimlach. Kioko rende naar de Pichu toe en bekeek die even vragend, terwijl ze haar vinger weer eens voor haar mond hield. ''Pi!'' ze glimlachte vrolijk toen ze de vorm herkende. Taiki was intussen weer naast Chiara gaan staan, die zich naar de hut toedraaide. ''Sora, er is bezoek voor je!'' Misschien wist hij al wel dat zijn broertje was gearriveerd, misschien ook niet. Hij was nog niet buiten, daarom riep ze hem. Misschien was hij zelfs al onderweg naar buiten, en was haar geroep onnodig geweest. Ach, dat kon zij niet ruiken. Ze richtte haar blik weer op de jongen die voor haar stond, proberend de blik te vangen van hem. Het viel haar op dat hij dezelfde ogen had als zijn broertje. Niet dat dat zo raar was, eigenlijk.

Roxas keek rond en had helemaal niet in de gaten dat er een meisje voor het hutje zat, Yuki draaide zich nijdig om naar Sparky, "Pip, lup, zei Yuki en Roxas schudde vermoeid zijn hoofd, ''Hallo,'' zei het meisje en hij merkte nu pas op dat er een andere Pichu voor Suki stond, "Pi!, zei Suki blij en sprong weer boven op Sparky. Yuki negeerde zowel de Pichu als Sparky maar Roxas keek of hij zijn broer ergens zag,"hallo, ik ben Roxas, zei Roxas uiteindelijk en had Yuki opgetild omdat anders Suki erop af en hadden ze weer ruzie, " dit is Suki de Pichu en me Piplup, Yuki, voegde hij eraan toe en Suki begroette het meisje vriendelijk maar Yuki draaide zijn nijdig om, nijdig omdat Suki teveel aandacht kreeg van Sparky en zette hem op de grond neer,"de laatste keer dat ik jou zag was in Twinleaf Town, zei Roxas tegen Sparky en had hem een dikke knuffel gegeven en merkte het verband rond zijn pootje op, "wat is er gebeurd?, zei Roxas geschrokken en wierp een blik op Sparky's pootje. "gevallen in een put, zei een bekende stem en Roxas keek op en zag zijn broer breed grijnzend buiten staan. Hij liep op Sora af, " jemig je ziet er niet uit, zei Roxas en bekeek zijn broer van top tot teen, hij had overal blauwe plekken, Roxas grijnsde breed, zijn oog viel op een wezentje het was blauw en had zich verscholen achter de bank en besloot niks te vragen,"waarom zijn jullie zo ver van de watervallen af?, ik bedoel dit is een bos, zei Roxas met een brede grijns en keek van het meisje naar Sora en weer terug," dat hoor je later wel, ik moet eerst nog wat dingetjes doen, praat zolang met Chiara, ik kom zo, sprak Sora en verdween weer naar binnen.
Roxas keek hem aan en richtte zich tot het meisje dat Chiara heette ofniet?..

"Hallo, ik ben Roxas," sprak de jongen uiteindelijk, net zo vriendelijk als zij deed. Dus Roxas was zijn volledige naam? Sora noemde hem gisteren Rox, alhoewel ze wel doorhad dat dat een bijnaam moest zijn. ''Ik heet Chiara,'' antwoordde ze, nadat haar was ingevallen dat ze zich nog niet had voorgesteld. "Dit is Suki de Pichu en me Piplup, Yuki," voegde hij eraan toe. De Pichu begroette haar vriendelijk, maar de Piplup draaide zich weg. Chiara snoof lichtjes, maar wees toen naar haar pokémon. ''Dit is Taiki,'' sprak ze en wees naar de Cyndaquil die de jongen begroette. ''En..'' Ze keek rond, op zoek naar haar Pichu die al weer rond aan het rennen was. ''Die hypere Pichu daar is Kioko.'' Het gele wezentje had nog nieteens door dat Chiara het over haar had en ging gewoon vrolijk door met haar activiteit. "De laatste keer dat ik jou zag was in Twinleaf Town." Twinleaf Town, wow. Dat was wel erg ver vanaf hier. Niet dat het zo schokkend was dat ze opeens over Sinnoh hoorde. Sora had haar al verteld dat hij uit Sinnoh kwam. De vraag van Roxas was haar ontgaan, maar dat maakte toch niks uit. De jongen waar ze de afgelopen dagen mee had gereisd was naar buiten gekomen.

"Waarom zijn jullie zo ver van de watervallen af? Ik bedoel dit is een bos," vroeg Roxas uiteindelijk. Een vraag die ze wel verwacht had. "Dat hoor je later wel, ik moet eerst nog wat dingetjes doen, praat zolang met Chiara, ik kom zo." Sora verdween weer de hut in, dus stond Chiara weer alleen met het broertje van hem. Fijn, ze wist helemaal niks te zeggen. Ze zuchtte en keek even naar de lucht. Op dat moment begon ze zich iets af te vragen. Het was haar allang duidelijk dat Sora veel om zijn familie gaf, dus deed Roxas dat ook, toch? Zover zij begreep hadden die twee alleen elkaar nog. ''Waarom reis je eigenlijk niet samen met je broer?'' vroeg ze uiteindelijk, en richtte haar donkerblauwe weer op Roxas, proberend zijn blik weer te vangen. Ze voelde de warmte wegtrekken bij haar been, dus Taiki was weggelopen. Of eerder, hij was weggerend. Hij werd meegtrokken in het spelletje van Kioko, wat ze tot nu toe alleen maar in haar eentje had gespeeld. Ze hoopte dat, nadat Taiki zich erbij had gevoegd, de andere ook meededen. Het was een soort van tikkertje dat ze aan het doen was, alleen met afwijkende regels. Zolang er maar gerend werd vond Kioko het eigenlijk al goed.

Sora ging naar binnen en ruimde zijn spullen op, het vest dat nog een beetje nat was deed hij in zijn tas en zette die op de grond neer. "kom maar, het is goed, dat is nou Roxas, zei Sora tegen Kio en loodste het wezentje mee naar buiten, Shiro lag nog te slapen dus liet hij de deur open, hij ving het gesprekje tussen Chiara en Roxas op, ''Waarom reis je eigenlijk niet samen met je broer?'' was de vraag van Chiara. Roxas leek na te denken, "nou.. in eerste instantie was dat de bedoeling maar... zei Roxas verlegen en Sora zag zijn wangen rood worden en glimlachte," ik was nogal snel met het verwerken van onze moeders dood, vlak nadat ze was begraven, ging ik meteen weg en dat was voor Rox gewoon even teveel, zei Sora en hij zag meteen het gezicht betrekken van hem en ging naast hem zitten en legde een hand op zijn schouder, "maar dat is niet het enige, opa had me gebeld met nieuws over pap, zei Roxas en Sora keek hem vragend aan,"vertel, piepte Sora en balde zijn vuist, "niet boos worden, oke?, zei Roxas aarzelend blijkbaar had hij zijn hand zien veranderen naar een vuist maar Sora kalmeerde toen hij even vlug naar Chiara en Kio keek, "Pap he-heeft een nieuwe vriendin, zei Roxas gehaast zodat zijn woorden over elkaar struikelde en het meer gebrabbel was dan een hele zin, Sora stond op en richtte zijn blik naar het raam en balde alsnog zijn vuist en sloeg met een hard klap tegen de muur, hij was niet boos op Chiara en Roxas maar het voelde gewoon alsof zijn vader hun moeder had vervangen..
Sparky stopte met rennen en keek naar het tafereel dat plaats vond en voelde iets tegen hem aan knallen. daar lette hij even niet op. "Pikachu, zei Sparky tegen Kioko en rende naar Sora toe. "Pikapi?, vroeg Sparky ongerust maar zijn trainer reageerde niet in plaats daarvan keerde Sora zich om en rende de bosjes in. "Sora!, hoorde hij zijn broertje nog roepen maar dat hoorde hij niet meer. Sparky liet zijn oren zakken en keek Roxas en Chiara aan,"Pikachu! Pikapi!, riep Sparky en rende zonder op antwoord te wachten weg...

"Nou.. in eerste instantie was dat de bedoeling maar...'' antwoordde Roxas. Hij had een verlegen toon in zijn stem, waardoor Chiara hem verbaasd aanstaarde. Hij hoefde geen antwoord te geven als hij niet wilde. Het viel haar op dat zijn wangen rood kleurde. "Ik was nogal snel met het verwerken van onze moeders dood, vlak nadat ze was begraven, ging ik meteen weg en dat was voor Rox gewoon even teveel," weerklonk opnieuw de stem van Sora. Wat hij ook deed in de hut, hij had het snel gedaan. "Maar dat is niet het enige, opa had me gebeld met nieuws over pap," sprak Roxas weer. Euh, het gesprek werd nu een beetje persoonlijk. Ze wilde zich hierbuiten houden, maar kon het niet weerhouden de woorden op te vangen. "Pap he-heeft een nieuwe vriendin.'' Het werd zo snel uitgesproken dat het op gebrabbel leek, maar ze kon het verstaan. Chiara keek Sora verbaasd aan, die opstond en zijn vuist tegen de muur aan gooide. Ze schrok even van zijn reactie, alhoewel ze het aan de ene kant kon begrijpen. Aan de andere kant ook weer niet. Ze had geen idee van wat er hier gaande was. Vragend keek ze Roxas aan, maar die scheen haar niet op te merken.

''Pi?'' Vragend keek kioko de Pikachu na, die naar zijn trainer liep. Op zijn beurt keek Sparky vragend naar de jongen, maar die reageerde er niet op. Vervolgens zag ze de jongen de struiken in verdwijnen. Kioko trok een verbaasd gezicht. Haar verbazing werd nog groter toen Sparky ook de struiken in verdween. De Pichu keek kort haar trainster aan, die daar als een zoutzak stond te kijken. Die had schijnbaar ook geen idee wat er aan de hand was. Vlug wisselde ze even een blik met Taiki, maar die begreep er ook niks van. Wat was hier aan de hand?

Chiara kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan toen Sora er vandoor ging. Waar was hij mee bezig, herinnerde hij Team Fox niet? Wat als die hier nog rondliepen en hem tegenkwamen? Ze wist ergens wel dat het haar zaken niet waren, maar... ''Roxas, kun jij hier bij de pokémon blijven? Dan ga ik Sora wel zoeken,'' sprak ze kalm, terwijl ze haar blik op hem richtte voor een aantal tellen. Ze wist dat hij wellicht alleen wilde zijn, maar dat was op het moment niet zo slim. Nog voordat ze Roxas de kans gaf een reactie te geven rende ze richting de plek waar Sora verdween. Ze stopte even toen ze zag dat haar pokémon mee wilde rennen. ''Jullie blijven hier, je weet maar nooit.'' De pokémon stopte abrupt met rennen, en keken stomverbaasd naar de struiken waar nu ook Chiara in was verdwenen. Ze kon nu wel zeggen 'je weet maar nooit' maar ze had zelf geen bescherming.
''Sora!'' Met haar ene hand naast haar mond keek ze zoekend om zich heen. Ze had nu al een paar keer geroepen, maar had geen antwoord gekregen. Niet dat ze die verwachtte, zelf zou ze ook geen antwoord hebben gegeven. Ze deed nog een laatste poging met roepen, bleef toen stilstaan en keek vragend om zich heen. Waar was ze eigenlijk? Oh, geweldig. Achja, ze wist in ieder geval dat ze in tegengestelde richting moest lopen, dan kwam ze waarschijnlijk wel op het goede uit. Toch?

Sora rende halsoverkop door het bos, hoe dieper hij ging hoe lichter het werd. hij struikelde over een boomwortel heen en knalde met een doffe klap tegen de grond. een traan biggelde langs zijn wang die op het droge zand terecht kwam en wierp zijn hoofd in zijn armen. zijn grootste angst was werkelijkheid geworden en hoorde voetstappen en hief zijn hoofd op, "Pika?, zei de stem van Sparky en legde zijn pootje op zijn hand die weer was open gegaan,"Sparky.." en kwam overeind,"ik-ik kan niet geloven dat hij.." en kreeg een brok in zijn keel,"Pikachu, zei Sparky en legde met alle voorzichtigheid zijn koppie tegen zijn buik, zodat Sora wat kon kalmeren,"Pika, Pikachu, zei Sparky kalm en spitste zijn oren. hij hoorde iemand Sora's naam roepen.

Kio keek strak naar de bosjes en voelde iets.. die Team Fox gasten! De Riolu stond op en wenkte naar Shiro.
"Ioluh, zei Kio en trok hem mee de bosjes in, ze moesten eerder zijn dan die Team Fox gasten daarbij had Chiara geen bescherming en Sora had Sparky maar die was gewond en daarbij was Kio dood ongerust over Sora die was zomaar overstuur weggerend wat hij niet begreep. "Luhh?, zei Kio en keek omzich heen, en zag tot zijn grote opluchting Sparky's oren en een silhouet dat op Sora leek en rende erop af, "Luhh!,Ioluh!, riep Kio opgetogen en bang tegelijk, Shiro stond geërgerd naast hem...